'Jullie zijn naar de dierenarts geweest,' raad ik, om het gesprek verder te brengen. Moeder en zoon staan net als ik bij de halte van lijn 3 en voor ik het wist was ik verstrikt in een relaas over de verkeerde aanwijzingen van de buschauffeurs, die ook niet meer weten hoe het met hun lijnennet zit, en de grote nodeloze omritten die je dan moet maken en betalen.
Om wat terug te doen vertelde ik dat ik zelf vrijwillig de nieuwe route naar het Duifje heb onderzocht maar die niet kon aanbevelen, zo saai. Maar nu werd het tijd voor een ander onderwerp,en ik zag een aanknopingspunt. Het werd gretig aangepakt.
Het poezenmandje dat ze bij zich hebben blijkt leeg, en niet omdat ze al langs de dokter zijn geweest. Er komt straks wel een poesje in, als ze de busrit achter de rug hebben. Ze moeten bijna tot bij Burgers Zoo, een aardig eind mijn kant uit. Het dier is zeven weken, maar is niet langer welkom: het kind van de bazin blijkt zwaar allergisch. "Ik kon dat poesje meenemen voor vijftien euro, maar ik geef vijftig want dat vind ik veel te weinig. Die mensen hebben er toch ook hun onkosten aan gehad," vertelt de vrouw spontaan. En ik hoor nog meer. Haar zoon krijgt ook nog een poesje via zijn werk. "Dan hebben we er vier, dat is wel genoeg," zegt ma. "Mijn eigen moeder had er twintig. Je hebt mensen, die hebben er wel veertig. Dat vind ik echt teveel."
Ze meldt me ook nog dat de poezen inpandig zullen wonen, "want er lopen in de buurt al zoveel poezen rond." Een ook nog aangeboden Chihuahua maakt geen kans op asiel.: "Onze eigen hond is hartstikke lief met poezen." In Arnhem maken de mensen graag een praatje, het valt me steeds weer op. Dan komt onze bus er aan, ik moet er nog voor Burgers Zoo uit. Maar ik mag niet, De chauffeur, vast nog onwennig op onze route, rijdt mijn halte voorbij. "Stop!!" roep ik, ook eens spontaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten