goed gescoord

De Polen die het rieten dak van onze buren repareren, hebben geen boodschap aan Koningsdag. De koudste aller tijden, regen en hagel, zij werken stug door. Gisteren was het weer ook al knudde, toen we naar Oosterhout gingen voor de opstart naar het oranjefeest. Daar in Brabant vergaarde zich de hele familie inclusief vier-en-een-half kleinkinderen en een blinde en twee ook al overjarige honden in het clubhuis van honkbalvereniging "De Twins" om mee te helpen mijn broertje te huldigen. 

"Welkom in de club", zeiden bij het feliciteren alle mensen die ooit ook al eens een lintje hadden gehad tegen hem.. De burgemeester van Oosterhout was naar de sportkantine gekomen om hem te decoreren, omdat dat Willem-Alexander nu eenmaal behaagd had. Om dat te verdienen  heeft die broer van me dan wel 35 jaar vrijwilligerswerk moeten afleveren, in honk- en softbal.

Daaronder het bijhouden van het wedstrijdverloop ("scoren"  in het jargon van deze tak van sport), voorzitten,  en ook nu hij inmiddels de 70 voorbij is het draaien van bardiensten; er gaat een berg  liefdewerk in zitten. Zijn vrouw kreeg van club en gemeente forse boeketten omdat ze hem al die tijd zo bereidwillig had afgestaan; maar ook als zusje heb ik maar weinig last van hem gehad, hij verliet het ouderlijk huis al kort na zijn zeventiende verjaardag om in Leiden wis- en natuurkunde te gaan studeren en belandde daarna nog in zijn  militairediensttijd in Brabant. Zijn gezinnetje en de vereniging bloeien, en heren- en damesteam spelen sinds vorig jaar in de hoofdklasse.

nee, dank u

Vanmorgen ex-minister van VROM Pieter Winsemius beluisterd.De M staat voor milieu, en dat stelde toen nog wat voor. Hij had het over de kernramp van Tsjernobyl, en hoe hem dat genas van zijn lichte voorkeur voor kernenergie, hij werd gematigde tegenstander, waaraan Fukushima later niet veel verbeterde. "Als de overheid er zo ondeskundig mee omgaat, moeten we er niet aan beginnen."

We vieren dat Tsjernobyl alweer 30 jaar achter ons ligt, en dat Harrisburg op niemands lip meer ligt. Maar kernenergie is nog steeds niet populair, al durven we het gas in Groningen niet meer zo gulzig op te maken. Naast die actualiteit zijn er de stilleg- en weer opstartberichten over de kerncentrale in Doel, die wij bij onze ritten naar Zeeland  altijd goed in beeld houden. Mocht hij toevallig net ontpoffen, dan keren we natuurlijk snel om.

Toch vroeg de oud-bewindsman zich af, of de maatschappij zo eens in de twintig jaar een kernrampje maar gewoon zou moeten accepteren, om in ieders energiebehoefte te kunnen voorzien. In Nederland redden we ons mischien nog wel met windmolens en zonnepanelen,maar de andere continenten...Nee, bedankt.

evenbeeld

 

Bij een kinderbergplaats in Deventer staat dit beeld. Een doddig meisje, dat me sterk doet denken aan mezelf. Bosbessen hadden we gezocht, een mensenleven geleden in de toen nog oneindige bossen van de Veluwe. Opgelaten voelde ik me (drie? vier jaar oud?) toen mijn familie zich vrolijk bleek te maken over de paarse vlekken die op mijn onderbroek achtergebleven waren. Zij konden ze zien, maar ik niet. Heel frustrerend, hoe ik ook probeerde door bijna kopje te duikelen mijn eigen achterkant in beeld te krijgen. Mijn wrede vader maakte er een foto van.. Precies dit beeld.

het J-woord

Mijn schoonzus die mijn broer aan de haak heeft geslagen, heeft maar één schoonzoon, weinig, genoeg genoeg genoeg. Vanavond twitterde ze niet eens dat hij te zien was in het VPRO-programma 'De Hokjesman'. Terwijl ze het toch ook zo'n aardig programma vindt.

Nou vergde het wel een loep en alerte ogen en oren, want in deze aflevering werd het Leidse universitaire milieu bepaald caleidoscopisch in beeld gebracht  Maar inderdaad, ons aangetrouwde familielid kwam hier en daar voorbij, zelfs als edelfigurant. Dan heb je zelfs tekst, al is het weinig. Genoeg toch om hem aan te herkennen. 

"Ja", mocht hij zeggen.

Zoals gebruikelijk was het een zorgvuldig opgebouwd inkijkje in een bijzondere wereld. Dat de professoren elkaar met professor aanspreken als ze in functie zijn weten we dus nu. En dat de super-professoren in het decanberaad elkaar gewoon bij hun voornaam noemen dus ook.

thuishond

Vandaag waren de rollen bij wijze van uitzondering omgedraaid. Het baasje had de ochtendwandeling voor zijn rekening genomen, en kon daardoor 's middags weer eens naar de Zoo. Per fiets, het is maar een klein ritje. Hond en ik gingen naar de stad.

Niet om te winkelen, we hebben alles al. Maar bij het busstation aan het Willemsplein is een terras heropend dat klandizie weet te trekken. De voorganger was geen succes maar nu is kennelijk de juiste toon getroffen. Ook binnen, waar ik belandde omdat het terras al propvol was. Ik vond het geen straf, had de hele staf nu voor mezelf. De hond kreeg water aangeboden en mijn 'bountykoffie' met kokosroom was heerlijk. Terug mochten we met de bus.

Zo'n hond gaat liever mee dan ons weg te zien gaan. Van de week gingen we de buurvrouw feliciteren en omdat zijn vriendinnetje Roosje er ook zou zijn lieten we hem maar thuis, om er zeker van te zijn dat ze niet weer elkaar met plasjes zouden begroeten. Na een uurtje of zo hoorden we Floris Blaf zijn naam eer aan doen. Terwijl we nog zó hadden gezegd, dat hij de babyfoon maar moest gebruiken als hij ons miste. 

Toen we hem kwamen troosten troffen we hem ietwat overzenuwd aan. Nog steeds gelooft hij niet dat hij heus niet nog een keer in de steek gelaten zal worden.    

mooi roze is niet lelijk

Alom in stad en regio rukt het roze op.  Roze fietsen hangen in bomen of staan op palen, als garnering voor de route die de Giro d' Italia over een paar weken gaat volgen. Een Arnhemse wethouder van de SP, anders toch behoorlijk rood - hoewel, het besturen eist wel zijn tol - heeft recent een betonnen wegrand vlak bij het fonkelnieuwe station flink roze geschilderd.  Bij Hoenderloo staat een huizenhoge fiets waarop geen Nederlander, laat staan een Italiaantje, zelfs maar bij de trappers zou kunnen.
Met de voorpret zijn we al maanden in de weer. Jammer dat de renners er geen oog voor zullen hebben, en de hele karavaan in een flits voorbij zal zijn gegaan.

evenbeeld

"Precies Floris, voordat hij bij de trimster was." Zei het baasje. Ik geef toe, het had zijn zusje kunnen zijn.

stille zondag

Laatst had ik het over de rondhoutveiling. Lopend langs vliegveld Deelen.vonden we die. Een hek, daarachter het aangesleepte rondhout. Het meeste was al weer opgehaald, een paar kavels woudreus lagen er nog. Manshoog aan de voet, zoals deze foto laat zien.

Een paar honderd meter ruimte aan weerszijden van de weg was ingericht voor het afleggen van de stammen. Met aan het eind een keerpunt voor de opleggers. Zwaar werk, indrukwekkend als je je dat indenkt op deze stille, doodstille zondag. Alleen de zweefvliegtuigen maken vandaag lawaai.

dikke pil

 

Bij het uitlaten van Floris Blaf zijn we deze keer in de Ooijpolder bij Nijmegen beland. Meer bepaald op het struinpad langs de Waal. Volop witte bloesem en lichtgroene blaadjes.

Na afloop appel-bosbessensap met een flinke snee notenbrood, wat jammer dat we de uitspanning aan het eind van onze wandeling niet al jaren eerder hebben ontdekt.

pootje gelicht

Onze studie naar gemeentelijke prullenbakken heeft ons van de week naar Deventer gebracht, ook al omdat "De Vlinder" er zulke lekkere kaneelcake verkoopt. 

De bakken die we er in de stad en langs de rivier aantroffen, nou, daar kon geen hondenpoepzakje meer bij. 

 Vriend hond restte niets anders, dan dan maar te wateren. Vele Deventerse soortgenoten waren hem in de afgelopen jaren klaarblijkelijk al voorgegaan. Waar zou deze groene reus anders zijn witte voetje aan te danken hebben?

V

s

jeugdsentiment

 Ook de jongste is nu in Malkenschoten geweest. Opa vierde zo zijn verjaardag. Een top-woensdagmiddag. Hij tracteerde op kaneelcake uit Deventer. Ging schoon op.

 Met vereende krachten bouwden we een degelijk huis. 

Het dak kwam net niet af, want er kwam hagel en onweer aan. Op een holletje langs de karpers, de geitjes, het varkentje en de knaagdieren. Zelfs  nog even geskelterd. Tot overmaat van jeugdsentiment nog een pannekoek als diner, in het pannekoekhuis in Beekbergen. Hetzelfde waarin de moeder van onze  kleinkinderen zelf als kleuter voor háár opa zijn drankje bestelde:"Opa bier?" Haar moeder herinnert zich hier nog de (kantoor-)boekhandel annex VVV. Maar dat ia 65 jaar geleden.

beleefde boom

Komt dat gauw nog even zien, deze boom met spierbundels. Hij staat in een voortuintje bij ons in de buurt, maar niet lang meer. Hij is imposant hoog geworden en zal daarom wel weg moeten. Op Koningsdag kunnen ze er dan van uitrusten, als alles zonder problemen is verlopen. In de ik-vorm geschreven laat de boom weten dat zijn sloop hopelijk niet te veel overlast zal geven. Misschien mag hij wel naar de rondhoutveiling, aan de zoom van vliegveld Deelen.

alweer een jaardag

bij oma thuis

Je zal toch maar jarig zijn en je moeten afvragen, of je je moedertje in haar serviceflat moet opbellen om haar er aan te herinneren zodat ze je naar behoren kan feliciteren, en het niet vervelend hoeft te vinden dat ze er niet zelf aan gedacht heeft. 

Dat krijg je, als je op een haar na zeventig bent en die moeder van je daardoor al 92 is. 

Maar niet zo heel veel later belt ze mijn jarige partner. Hij schiet spontaan vol, ook omdat hij hoort hoe broos haar stem hem in de oren klinkt. Het is ook niet gauw goed hè, plaag ik hem. Hij durfde niet tegen haar te zeggen: wat goed dat je aan me gedacht hebt. Veel te bang dat ze dan eerlijk zou hebben gezegd dat het haar schoonzus of schoondochter was, die haar een tip gegeven had. Mooier zo.

en uit

 

. 

oude bekende

Dit is Lucy, die de Britten in het tv-programma "Homes under the hammer" voorlicht over het aanvullen van hun pensioen. Koop het slechtste pand in de straat op een huizenveiling,,en knap het op. Een likje verf, een nieuw keukenblok, zo nodig een muurtje wegbreken of juist optrekken, en Bob is je oom.  

 






Vrijdag liep ze waar wij vaak waren: in Willesden Green. Dat is Noord-West Londen. Feest van herkenning. Vanuit Arnhem kon je er prima per trein komen. De ondergrondse brengt je van St Pancras (de Eurostar) naar het forensenstadje in no time.

We kunnen nu wel onthullen dat we er onze jongste dochter konden opzoeken. Ze woonde daar, en werkte eerst voor een kantoor in de City, maar vond later werk op loopafstand. Toen het bedrijf na een paar jaar in andere handen overging na het overlijden van de eigenaar, verliet ze Londen. Tegenwoordig vliegt ze vanaf Bristol. als ze naar Nederland wil. Benieuwd hoe we daar komen, zonder vliegtuig te misbruiken.

voor elk wat wils

Verschil moet er zijn. Onze Floris houdt daar rekening mee, en past zich aan.. 
Zo heb je vrouwen,

 

 en mannen.: 

opgeruimd niet netjes

Gisteren de prullenbak laten zien die onze hond voor en na zijn bezoek aan het stemlokaal nodig had.  (Kennelijk had hij zich nogal druk gemaakt voor dit uitstapje.) 
In Arnhem moet je verwijderingsmateriaal bij je hebben. Maar de bakken waarin je je zakjes kwijt kunt zijn zoveel mogelijk weggehaald. Het kan ook anders. Goes had juist een systeem met hondenpoepzakjes bij de bakken. Ik heb dat al een beschreven hier. Maar zondag ontdekten we dat de ganzenstad daarmee gaat stoppen.  

Zeker ook niet geweten, dat er een hele arbeidsplaats mee gemoeid was?

a nice day?!

Op stortbuien had mijn levensgezel gehoopt. Nu is hij verontwaardigd met zijn modelbaan gaan spelen, om te verdringen dat hij om kwart voor negen vanavond toch nog de deur uit is gegaan om te gaan stemmen voor het referendum. Per auto, wel te verstaan.

"have a nice day

Hij was dagenlang vast besloten niet te gaan, vanwege de totale onzin die hij het vindt, maar wilde uiteindelijk niet het risico lopen dat de kiesdrempel van dertig procent opkomst toch wordt gehaald. En in dat geval had hij - zoals een lid van de PvdA betaamt - wel zijn steun aan de kabinetslijn willen betuigen. Maar dat strategisch wegblijven leek tot zijn schrik en woede te falen. Nu moet hij leven in het besef dat hij juist kans loopt te hebben geholpen bij het overschrijden van de drempel. 

Zelf had ik het een stuk makkelijker. Ik ging gewoon stemmen, en te voet, al is een referendum een gebrekkig middel. Al in de tijd van de EEG, toen we nog met zes landen onder elkaar waren, hadden we al associatieverdragen met zo'n 28 buitenlanden, vooral in Afrika. Die konden dienen bij handeldrijven en economische vooruitgang. Gelukkig moesten de belletjetrekkers Thierry Baudet en Jan Roos nog geboren worden. Anders hadden ze ook daarover moord en brand geschreeuwd. Leve de samenwerking en de wereldvrede, zeg ik bloedkalmpjes tegen hun schaamteloze vandalisme in..

De hond heeft me geholpen bij het uitbrengen van mijn stem. Hij ging het ROC RijnIJssel onrustig en bezorgd binnen. "Hier melden" stond op het bordje van de verkiezingscomité. Dat deed hij enthousiast. Al dacht ik zelf dat het te maken had met de geur van de gevulde koek, die het vrouwelijke lid van het comté aan het verorberen was.Ze gingen het de hele zittingsdag volhouden.

een ijsje nog wel

Vrijdag ben ik na de controle bij de huisarts de bult van de Geitenkamp weer eens opgelopen. Lekker lente. Leuke knusse huizen, volkse buurt, een marktplein met wat vertrouwde winkeltjes. In de steek gelaten door Albert Heijn die niet meer wilde investeren in een verbouwing, maar de Coöp zetelt er nu. Ooit zat die vijfhonderd meter verderop, maar daar kwam de Jumbo de zaak overnemen.

In de boekwinkel zie ik dat ze het assortiment hebben uitgebreid met meel van de Witte Molen en lekkere jammetjes. Het steunpunt van de ING in de winkel is daarentegen, meldt een briefje op de geldautomaat, door plotselinge onvoorziene omstandigheden gesloten. "Voortaan kunt u voor opname terecht in..."  Maar de klanten die hun neus stoten laten zich troosten door de servicegerichte winkelierster. Wie niet al te veel cash wilde komen opnemen,kan nog bij haar kas terecht. Ondertussen maakt ze attent op de aanstaande herdenking voor de buurt-gevallenen, "kom je dan ook?

 

Vanmorgen lees ik in onze regiokrant een pagina over de broodnodige revitalisering die dit hart van de Geitenkamp nodig heeft. De woningcorporatie mag zich van het rijk alleen nog met 'kerntaken' bezighouden. Dat is dus niet meer het verbeteren van de woonomgeving. Ook de gemeente heeft haar handen al te vol aan de leegstand in de binnenstad en de stagnerende restauratie van de Eusebiuskerk. 

En dan staat in dezelfde krant dat de post meer dan 150 pakketuitgiftepunten bij Albert Heijn-vestigingen gaat opheffen. Daar is de leefbaarheid echt mee geholpen. In het leeggekomen pand van Vroom en Dreesmann strijkt een gigant in sportkleding en bijbehorende accessoires neer. Kunnen we tenminste fit op zoek naar het dichtstbijzijnde postkantoor. Voor een ijsje kan je gelukkig nog wel terecht in de Geitenkamp zelf, in het beeldbepaende torenhuis bovenop de bult.

Roosje was here

Floris' vriendinnetje is vanmorgen op de koffie geweest. Ze was voor het eerst in ons huis, nadat de twee hun eerste kennismaking acht maanden geleden in het huis van onze buurvrouw hadden beleefd/ Die duurder toen superkort, terwijl zij toch in die minuten één keer en onze hond daarna twee keer hadden gepiest op het net gelegde parket.

Roos op eigen erf

De buurvrouw en haar moeder - de eigenares van Roosje - waren Floris destijds komen ophalen. Die was toen net nieuw bij ons, het enthousiasme bij mens en dier was groot. Te groot, dus eigenlijk, zeker ook bij de hondjes zelf. Keurig en net ingericht zat de buurvrouw er inmiddels bij, na een intensieve verbouwing die door haar vader, Willy  de aannemer, was uitgevoerd. Nu is ze voor een vakantie bij vrienden naar Mexico en passen wij op de post, maar haar vader was net klaar met de verbouwing van het huis van zijn zoon en had nog even tijd om wat fleurige violen in het gezamenlijke voortuintje te komen planten. 

Wij konden hem binnennoden voor wat koffie, Roos voelde zich meteen thuis en Floris gedroeg zich hoffelijk. Binnen de kortste keren lag ze op onze bank oor het raam op een dennenappel en een eikeltje te knuwen, waar onze eigen hond dit verlate Kerststukje in de vensterbank altijd ongemoeid had gelaten. Uit voorzorg ging hij zelf maar in zijn mand liggen, er nog niet helemaal gerust op.  Ze ging toch hopelijk niet blijven !?

Nog tijdens het tweede bakkie werd buurvrouw-vader Willy door zijn vrouw gebeld: waar was Roosje? En trouwens, bij hun eigen buren waren in de tuin grote gravers verschenen. Die komen een terras aanleggen, stelde Willy haar gerust. Net als zijn dochter nooit verlegen om een gezellig praatje en daardoor op de hoogte van alles. 

onze trap dankzij Willy en zijn helpers

In ons gesprek namen we de teloorgang van de dorpse sfeer van zijn eigen woonomgeving door, en de rol van oprukkend Arnhem. De stad zou op achthonderd meter afstand blijven, maar halveert de ruimte tussen stad en dorp nu al weer. De plannen van pa en ma om kleiner te gaan wonen in een bungalowtje zijn gestrand op de voorschriften van het bestemmingsplan: de nokhoogte moet tenminste zeven meter bedragen. Aan zo'n hoge woonkamer hebben hij en zijn vrouw geen behoefte, ook niet op hun eigen oude dag. Een flat gaan ze niet meer bouwen.

emme(re)n

De dierentuin in Emmen had altijd een speciaal plekje in ons gezinsleven. Voor jonge pubers was er veel op te steken. Het was ook een speciale plek, midden in het stadshart zo lekker ver van de Randstad. Eigenlijk gewoon in de achtertuin van de oprichters. Daar is nu een einde aan gekomen. Het moest allemaal veel megalomaner,  en daar was in het centrum geen plaats voor. Je hebt vast en zeker een auto nodig om de nieuwe dierenshow nog te kunnen terugvinden. Voorbij, de lange trieinreis en dan de dorpse wandeling langs de middenstand en de terrasjes.

De reclame vinden we huiveringwekkend, de gok te gewaagd.  Dit van oorsprong familiebedrijf zal wel hetzelfde lot beschoten zijn als de dierentuin waar ik mee opgroeide, die van de met auto's rijk geworden firma Louwman en Parqui. Wij konden met de fiets naar Wassenaar. Een jaar of twintig geleden gesloten, maar nu maakte de pers nieuws van de ontdekking dat er nog steeds een paar oude apen huizen, van wie er recentelijk een was overleden. Zij mochten gewoon blijven, hun oude dag uitzitten in hun vertrouwde kooi.
Bokito, die boze aap uit Rotterdam,is trouwens ook al weer 25. Nou ja, wij hebben nu Burgers Zoo en onze hond, die net zo vol overgave kan liggen als de leeuwin op de foto.

vaders en zonen

Vandaag moeten we het even over vaders hebben. Van de ene heb ik algebra en meetkunde geleerd, nou ja, geleerd, hij gaf het vak aan alfa's dus dan weet je het wel. Zijn zoon is vorige week, net als hijzelf al flink wat jaren geleden, dood gegaan; net toen bekend werd dat een NRC-journalist zou worden wat hij ooit was: hoofdredacteur van het AD, of voluit het Algemeen Dagblad. Ook onze Gelderlander wordt met AD-verhalen volgeplempt. Ach, het is de Telegraaf niet, troosten we ons.

Dat was Ron Abram, net als zijn vader ongetwijfeld gezien de kleurloosheid van zijn krant een keurige man, dus ook nog geschikt om een tijdje voorzitter van de journalistenvereniging te zijn geweest. 

De andere vader leerde ik kennen als journalist, toen hij een al even keurige zaak in herenmode dreef in Haarlem. "De laatste echte kleermaker", het was zijn trots. Later gaf hij die gerenommeerde zaak eraan en werd antiquarisch museumkoesteraar annex schrijver van historische verhandelingen. Zijn zoon maken we nu dagelijks mee als minister onder vuur. Van der Steur, voor onze veiligheid en politiezaken  wordt in de pers uitgemaakt voor corpsbal, die het parlement schoffeert. De VVD, toch al grossierend in brekebenen, schijnt alweer van hem af te willen..

Sorry moest de arme man tegen de oppositie zeggen, toen niet de FBI maar de politie van New York de bron bleek te zijn van inlichtingen over louche types die zich in terreur bekwamen. Schande spreekt de pers van deze uitglijder. Maar waarom graven de vakgenoten niet naar de wonderlijke rol van de politie in dezen? Ook mij had de FBI een veel logischer instantie geleken. 

gespot

Twee stagiares - ja, echt vrouwen al waren het toen nog meisjes - had mijn echtgenoot onder zijn hoede toen hij nog op de krant werkte. Uit het oog is hij ze niet verloren, al leeft hij nu al twaalf jaar als pensionado. Hoe kreeg hij het voor elkaar dat de vriendinnen naast elkaar hingen op station Rotterdam Centraal..? Ook alweer tien jaar oud, deze foto. Werkende moeders zijn ze inmiddels, een nieuwe generatie dochters staat klaar.