Hittegolf. We gaan dus maar winkelen in Arnhems grootste winkel. Daar kan je ondergronds parkeren, en per tapis roulant het overdekte centrum bereiken waarin snoep- en modewinkels strijden om de belangstelling van kopend publiek. Ons cadeautje kopen we bij de ANWB.
Hoewel onze vakantieplannen nog niet uitgekristalliseerd zijn - zelfs nu we er bijna veertig jaar samen op hebben zitten is van gestructureerd overleg zelden sprake - legt de genoot met kennelijke reisplannen er, als ik ga afrekenen, onverhoeds een campinggids bij. Voor een bondslid als hij kost dat dan maar vijftig cent, maakt hij me wijs.
De caissière denkt daar heel anders over, en rekent dertien euro voor het boekwerk. Maar er zit dan wel een ANWB-campingcard bij.
Nou ja, het is voor mijn chauffeur, dus vooruit toch maar.
Alleen bedenkt de man die bij ons het stuur in handen heeft later, na het kopen van een krop andijvie, wat kaas en het drinken van wat koffie, dat hij er toch mee terug wil, omdat hij zo'n kaart gelooft hij toch al heeft.
Ik ontwaar een uitnodigend bankje en strijk daarop neer, dan hoef ik niet mee terug naar binnen. "Ik pas wel even op de kaas," roep ik mijn man nog na. Mijn buurman op het bankje moet erom lachen, die zit zelf te wachten tot zijn vrouw weer tevoorschijn komt uit de modewinkel. Op de kaas passen, natuurlijk, dat "moet óók gebeuren", snapt hij.
Wij hadden ieder een hoekje van het bankje, dus er past nog iemand tussen. Als die zit en ziet dat ik - altijd op zoek naar opmerkelijke beelden voor dit blog - een foto maak van de marketingstudent die slachtoffers zoekt voor een klanttevredenheidsonderzoek dat 'maar een paar minuutjes zal vergen' beziet de nieuwe buurman me sceptisch."Politie?"
Ook wil hij weten of ik van plan ben de twee in de boeien te slaan. Zelf heeft hij trouwens ook het nodige op zijn kerfstok, vertrouwt hij me toe. Daarom zet hij de smartphone waarmee hij bezig was weer af. "Kan ik niet gevolgd worden, anders weten ze precies waar ik ben." Gelukkig is het warm genoeg om hem te kunnen geruststellen: ik ga hem vandaag niet achterna rennen als hij probeert weg te vluchten.
Enerverend, winkelen in Arnhem. Dan duikt mijn man weer op, geen boek meer, maar nog wel een leeg plastic zakje. Van de ANWB. Altijd handig, als het regent op de camping.
Oma en opa hebben een `zinvol weekje gehad. Twee oude mensjes, zo worden ze door hun oudste dochter bespot, ditmaal geheel opgeslokt door de mantelzorg. Niet dat ze die kregen, de zaken lagen anders. Tot dinsdag waren we de pleegouders van zo'n dreumes die net voor hij kan afreizen naar de crèche nog even zorgt voor een Brigitte-Kaandorpmomentje, voor wie weet waar ik het over heb.
Daarna zijn we ingezet voor het verplaatsen van vier kuub grond. Was voor de deur van onze dochter neergezet, maar moest achterom naar de tuin gebracht worden. Gelukkig had ze een kruiwagen kunnen huren en er nog een bij de buurvrouw kunnen ritselen. Twee dagen mee bezig geweest, op ergonomisch zo verantwoord mogelijke manier. De pierpijn valt best mee.
En vandaag stonden we paraat bij de inkomst van de Arnhemse Avondvierdaagse. Onder de deelnemers bevond zich namelijk onze kleindochter met haar vader. Het was haar debuut, dus daar wilden we getuige van zijn. Met het Arnhems Oorlogsmuseum in onze rug en een groeiende schare aanhang voor de andere lopers stonden we al ruim voor half acht bij de finish.
Na een kwartiertje of drie wachten kwam dan eindelijk de kop van de stoet in zicht. Een politiewagen met blauwe zwaailichten ging vooraf aan een tiental ruiters in middeleeuws kostuum, ook nog in staat om muziek te blazen op trompetten terwijl ze hun dieren in toom hielden.. Achter hen drommen wandelaars, tussen wie wij onze kleindochter en haar pa probeerden te vinden. Riens ogen zijn beter dan de mijne, maar bovendien word je bij het speuren afgeleid door de vrolijke taferelen van degenen die elkaar wel hadden gevonden.
En toen kwam de moeder van het vriendinnetje van onze kleindochter opeens uit de stoet op opa afgestapt. " U bent toch de opa? Volgens mij is Reina hier al voorbij."
Ze bleek helemaal gelijk te hebben, en ook pappa die wist dat we zouden komen had ons niet ontdekt, net zo min als wij hem. Maar toen we elkaar dan eindelijk wel hadden gevonden was de blijdschap van het kind er niet minder om. Nu had ook zij bloemen, en kon ze de welverdiende felicitaties van haar bewonderaars in ontvangst nemen.
Dat er ook nog een medaille bij hoorde wist haar vriendinnetje, dat de tocht al voor de tweede keer had gelopen. Stralend gingen ze die ophalen in Manege Mansoer. IJsje toe.
Gisteren met geen woord gerept over de voortgang die onze jongste kleinzoon boekt bij het ontdekken van de wereld. Alsof de kapotte verlichting van onze auto belangrijker was. Oud nieuws ook eigenlijk, een tussendoortje.
Maar ja, we moesten de knul vandaag alweer inleveren bij het kinderdagverblijf en hij is daarna teruggekeerd in zijn gezinnetje. Ook zijn moeder kwam weer bij hem terug van haar trip naar Noorwegen. Zei hij blij "Mamma?!" bij het weerzien? Nee. Niets van dat al. De jongen die de naam van zijn broer al eens eerder op zijn repertoire had genomen riep nu heel verstaanbaar de naam van zijn zusje, toen ze elkaar weer zagen. Ook de beginselen van het praten zal hij dus weldra onder de knie hebben. Mamma en pappa zijn heus gauw ook zelf aan de beurt.
Hup knul, en nu nog eventjes leren kruipen. (Hij beweegt zich vooralsnog schuivend in halve kleermakerszit over de vloer, als reed hij in een trippel-rolstoel zonder stoel.)
Je denkt: koplamp stuk. Lampje even verwisselen, klaar is Kees. Iets wat je zelf zou kunnen doen. Maar het lag iets ingewikkelder. Merkten we toen we bij onze garage langs gingen. Corrosie dan? Nee, ook de behandeling met de spuitbus gaf geen verlichting. Pas toen de baas van de garage zich er mee kwam bemoeien werd de boosdoener opgespoord. Gewoon een doorgebrande zekering, daarvoor moest je weer op een heel andere plek onder de motorkap wezen. Toen hij die na de vervanging dichtsloeg lukte dat maar ten dele. De kap ging ook niet meer open. En dat was weer een kwestie van de zaklamp die was achtergebleven. Die zat klem, maar kon hij net nog eventjes verder naar binnen duwen. En voilà. Toen konden we alsnog op pad, weer eens richting oosterburen. Dat tolvignet eisen ze pas volgend jaar, en op slecht functionerende verlichting konden ze ons mooi niet meer pakken..
Op zijn tweede trainingsdag kiest onze kleinzoon de kortere weg. De deksel van de stoof kan gewoon open, en dan word je bij het vullen niet gehinderd door al die lastige vormen. De blokken kunnen er rechtstreeks in.
Daarna stort hij zich op onze apparatuur. De la van de DVD-speler openzetten is geen groot karwei. Ook kan je de digitale tv-verbinding met een simpel knopje aan- en ook weer uitzetten. Lekker oma pesten. Leuk! Benieuwd wat de dag van morgen te bieden heeft.
Zijn moeder is voor haar werk niet naar Venus, maar naar Bergen en niet eens in een raket, maar toch wel in een vliegtuig. Voor ons een buitenkansje, want wij mogen nu een paar dagen op onze jongste kleinzoon passen. Hij is namelijk nog niet zo erg leerplichtig.
Aan het eind van deze maand bestaat hij wel alweer een heel jaar. Vandaag heeft hij met de gele schoolbus mogen spelen, en met de inhoud daarvan, heel veel kleurige poppetjes. Erin en eruit, eindeloos. Zelfs het losse dak kreeg hij er een keer op, al was het dwars. Daarna heeft hij voor het eerst de blokkenstoof - ja, we hadden hem nog - leren kennen. Het principe is hem inmiddels duidelijk, en zijn eerste blokje heeft hij al in het juiste gaatje weten te krijgen.
Maar eerlijk gezegd was hij nóg bezetener van onze afstandbediening. Als je op de knopjes drukt zie je een lichtje. Hij past in de bus. En ook handig van zo'n ding: je kunt net doen of het een mobieltje is.Kan je tenminste even naar je moeder bellen, al zit ze ginds in Noorwegen.
Ook in Heusden hebben ze een boek. En meer heb je er ook eigenlijk niet nodig.
Ha, weer worden we wereldkampioen voetballen. Nu met de vrouwen. Je moet er middenin de nacht voor opstaan, maar daar staat tegenover dat de wedstrijden zowaar gewoon worden uitgezonden. Nog geen halve eeuw geleden verbóód de KNVB het vrouwenvoetbal nog.
"Andere Tijden" had daar van de week nog de schokkende beelden van. Struise meiden, die het uitgerekend in Zeeland aandurfden óók te gaan voetballen, net als de jongens. Ik herken het café waarin nog een afzakkertje werdgenomen, voordat de speelsters weer uiteen gingen (eentje zelfs met elke week een retourtje Winterswijk, uit eigen zak.). Kapelle,"De Zwaan", recht tegenover de ook al zo obstinate Annie M.G. Schmidt Ze bundelden de krachtenen er was een dappere trainer. "IÏk begon voorzichtig, op C-niveau. Maar ze waren fanatiek en het ging al gauw beter."
Dwars tegen alle vooroordelen in, de hoon van familie en omstanders voor lief nemend. Ï"Ik wou gewoon voetballen," vertelt meisje Versprille. Van haar ouders mocht het niet, dus deed ze het stiekem en bewaarde ze haar sportkleren op een ander adres Toen ze begon op te vallen door de vele goals die ze maakte kregen haar ouders complimentjes. Zomaar Goes verslagen. "Dat hielp."
Ook de televisie ontdekte de voetbalsters. Daar zat een jonge moeder tussen, net twee maanden eerder bevallen. Ha, dat was leuk! De filmmakers lieten de pasgeboren zoon van huis ophalen ("Hij ging nooit mee naar wedstrijden. Maar ik had niks in te brengen."). Ze sneden de beelden van een jammerlijk huilend kind eenzaam achtergelaten in zijn kinderwagen in de kleedkamer, door de fanatieke wedstrijdflitsen. "Hij huilde juist helemaal niet, daar hebben ze geluiden van en andere baby onder gezet," is de voetballende moeder ook nu nog laconiek.
Het 'wilde' voetballen is nu de snelst groeiende tak van sport in ons land, er zijn inmiddels tweeduizend teams. Lekker pûh. Zelf was ik er bij, in de late vijftiger jaren, met ons tennisballetje op het schoolplein. Het kon voor het eerst, meevoetballen met de jongens. Meiden, de eerste punten zijn binnen, Nieuw Zeeland (mirabile dictu!) is verslagen al krioelden ze de hele tweede helft voor het Nederlandse doel. Nu China en Canada nog. Dan zien we daarna wel weer verder.
Je bent nooit te oud om te leren. Dus als je durft mag je deze winkel binnenstappen en je laten voorlichten over de geheimen van het vliegvissen. En het vliegbinden ook, natuurlijk. Want ik vermoed zomaar dat het aanbinden van vliegen vooraf zal gaan aan het vissen met de vliegen.
Geruststellend dat je niet eens ervaren hoeft te wezen, ook beginners zijn welkom. Jammer dat Heusden toch een beetje te ver weg ligt om mijn hengel na zestig jaar weer eens uit het vet te halen en me voor deze intrigerende cursus in te schrijven. "Ikwileenhenglhebben," maar ik heb er mijn zakgeld voor moeten sparen. De kinderhengels kostten in die jaren gelukkig maar één gulden en tachtig cents. Driedelig bamboe en een simmetje. En zacht wit brood, in plaats van vliegen.
