te bezien

Kunstminnend Arnhem heeft zijn museum weer terug. Niet dat het weg was, je kon er alleen een paar jaar niet in. Nu moet het bezoek weer teruggelokt worden. Alleen is het ook in de binnenstad niet meer zo heel erg druk, nadat het on-line shoppen ons de pandemie doorgeholpen heeft. "Kopen, kopen, niet kijken" is het nieuwe levensmotto.

alsof het niks kost

Op werkdagen mag je hier voor deze school tot half zes niet parkeren. Hemelvaart is gelukkig zo`n dag waarop dat dan wel kan. Dat komt goed uit, want Arnhem komt massaal naar de marktkramen verderop. Er moeten namelijk heel dringend verse kussens en nieuwe badjassen worden ingeslagen en inwendige mensen worden gesterkt door het verorberen van braadwost, kipgebraad of poffertjes. En dat kan op deze markt maar één keer per jaar. Al spoedig is er dan ook echt geen doorkomen meer aan. Wat een drukte! Mooi wel dat het parkeren gratis is. Kom daar op Schiphol maar eens om. Daar kan je tegenwoordig dan ook nog niet eens vertrekken als je dat juist allemaal tegelijk komt willen.

platina

Sinds 2 april ligt dit perkje te wachten op het moment waarop Koningin Elizabeth dan toch eindelijk haar platina jubileum gaat vieren. Honden mogen er sinds die tijd niet rondlopen, kuilen graven, of zich ontlasten. Ter ere van de Majesteit zijn bloemen ingezaaid, die luister zullen bijzetten aan de voorbeeldige zeventig jaar die ze op de Britse troon heeft doorgebracht. En ook na de vlak voor Pinksteren aangewezen feestdagen mogen de bloemetjes blijven staan. Ik hoop dat ze het halen, want de honden worden wel een beetje ongeduldig.

Het valt ook niet mee, zo lang je plas te moeten ophouden.

water over de akkers

Een drupje gin, ja, daar zou Moeders geen "nee" tegen gezegd hebben. De stokerij in deze bedrijfsverzameling was gelukkig dicht. Gin is Mother's ondergang, is de naam van het bedrijf immers veelzeggend. Maar een paar stappen verder hier, op God's Own Junkyard, vielen uit de donkerste wolken geeneens druppels regenwater. Vier dagen in het Verenigd Koninkrijk, en het weer zó meehebben? Ik wou dat onze eigen Britse bezoekers ook eens zouden mogen ervaren, dat het in Nederland niet altijd stortregent.

het gaat gebeuren

De trein brengt je van Amsterdam naar Londen en desgewenst ook weer terug in luttele uurtjes. Maar het kostte vijf jaar alvorens ik er mijn dochter weer eens mee kon opzoeken. Nog even de metro in en er bij het eindpunt weer uit, dan tien minuten lopen. In vier dagen hebben we haar huidige woonplek leren kennen en waarderen. Zeven vossen bekeken ons met enige argwaan, wij verbaasden ons over de nog veel grotere aantallen honden die door liefhebbende baasjes werden meegetroond. Zelfs in ons pension hadden we een hond Manny, en zijn vriendinnetje Linda was een weekje eerder aan ouderdom bezweken, anders hadden we die ook nog leren kennen. Bij ons kind en haar vriend staat de champagne klaar. Niet omdat wij er zijn al zijn ook zij daar blij mee. De kurk zal er pas afgaan als Johnson opstapt. Dat gaat nog vóór de zomer gebeuren, voorspelt de Brit in ons midden al een paar jaar optimistisch.

ongeschoold

Geen zeepaardje, maar wel een fleurig kopje troost. Met "spek", zou oppaskind Anita over de melkschuim gezegd hebben. Haar moeder gaf leerplichtige kleuters les, daar hoorde haar eigen kind nog niet bij.

driepoot

"Vadertje Langbeen" mocht ik van mijn buurmeisje lenen en lezen. Ik hield er aan over hoe je best zuinig kan zijn met zeep. En hoe schaduw (maar ook Plato wist dat al) de werkelijkheid kan vertekenen.

Zo is dit de schaduw van de mij in het leven vergezellende en inmiddels Vadertje Driebeen. Niet te verwarren met de collega-padvinder Driebil, die in Zeeland rondliep.

Lekker minder

De speelkist van ons hotel was goedgevuld. We zouden zelfs Cluedo hebben kunnen spelen, had ons hoofd er naar gestaan.

Stilletjes moest ik denken aan de speelgoedjeskist van het pankoekenrestaurant waar we onze kleinkinderen zo af en toe tracteren op een deeglap met suiker en stroop of iets hartigers. Het na afloop grabbelen omwille van de klantenbinding wordt zo mogelijk geboycot, de uitgekozen presentjes begeven het teleurstellend vaak al tijdens de thuisreis.

Ook Frankrijk kent zijn flensjesbakkers. Dat is heel andere koek. Dan wordt het meteen restaurantwaardig. Zoals alle maaltijden daar smakelijk, mooi gepresenteerd en vakbekwaam toebereid zijn. En opvallend: ook nog eens heel wat lager geprijsd dan in de Hollandse horeca. Lekkerder voor minder, daar houden we van.

vosseneuzenkapjes

Deze dwaalgast waarderen we sinds 2001, toen we mijn vader overleden aantroffen in zijn voor driekwart door tuin omringde huurwoning in Helmond.

Hij had de telefoon die avond niet opgenomen en ook de buurvrouw had hem niet gezien, dus we waren er toch maar even heengereden. Op vaderdag, daags ervoor, waren mijn dochters nog meegeweest; voor wat hun laatste gesprek met hun opa zou blijken te zijn. Hun vader was zijn eigen vader gaan opzoeken, ik dus de mijne, beiden hadden ze een tia doorgemaakt en dat verklaarde onze bezorgdheid.

Mijn vader had dat weekeinde in de tuin gewerkt en met de van hem bekende precisie mos en kweekgras uit zijn gazon verwijderd. Het afvalbergje was nog blijven liggen. Ik knipte de heg aan de voorkant, het vingerhoedskruid in vele opbeurende tinten mocht ik niet wegmaaien van hem, al was het gras hier flink doorgeschoten. Het bewijs, dat mijn vader geheel in de geest van zijn favoriete tuinarchitect Mien Ruys een zwak had voor wat ten onrechte onkruid heet. Het was spontaan aan komen waaien.

Twee decennia later is het indrukwekkende en troostrijke "mondkapje voor vosseneuzen" in ons voortuintje in Arnhem aangekomen.

in beweging

Niet dat de gemeente ons erover heeft ingelicht, maar de overburen zijn nu zover verzakt dat hun huurwoningen vervangen gaan worden. Wisselwoningen zijn inmiddels betrokken, over een jaartje hopen de meesten hun wooncarrière hier weer te kunnen voortzetten.

En zelf hopen we op voorspoedige groei van onze rhodondendron. Wat we over het voorlopig ontwerp voor de nieuwbouw hebben gehoord, maakt dat meer dan wenselijk.

geld kwijt, dan pas spijt

Voor achthonderd miljoen euro hebben de hardwerkende belastingbetalers bijgedragen aan het vergroten van de zeesluis bij IJmuiden. Nu hebben we de grootste ter wereld. U als lezer wist het allang, de rijksrekenaars geven het vandaag pas toe: weggegooid geld.

Vooral doordat we af moeten van olie en kolen en de aanvoer dus dramatiach gaat kelderen zal het eringestoken geld nooit meer terugkomen. Op de dag af dertig jaar geleden had ik het als lokaal raadslid zelf al door na bestudering van de plannen en de feiten. En ik zal het blijven volhouden: met de havenambities van Amsterdam wordt het nooit meer wat.

Gelukkig zijn er woningen gekomen op de kades waaraan vroeger nog welvaart brengende schepen kwamen afmeren. Maar de aanspraken die het Havenbedrijf ter compensatie had op aan Amsterdam grenzend gebied konden als illusies worden doorgeprikt. Destijds gebeurde dat niet, jammer genoeg. Politiek realisme was altijd al nooit luisteren naar kritiek van buiten de vrindjeskring. De tijd is kennelijk nu, nu het te laat is, pas rijp voor het echte werkelijkheidsbesef.

Pinokia

In Arnhem mag je saaie straten opleuken met een beetje groen. Tegels lichten, Henk Hofland deed het ook heel graag. Als journalist, wel te verstaan.

Hij vond dat de onderste steen boven moest komen. Dat streven wordt met de mond ook beleden door onze premier Rutte. Die zich jammer genoeg al vaker schuldig bleek te maken aan opmerkelijke vergeetachtigheid en het wegmoffelen van menig goed voornemen. Nu weer is hij tegen de lamp gelopen omdat hij zich, weliswaar historicus, niets gelegen heeft laten liggen aan de Archiefwet. Elke dag poetste hij zijn oude Nokia schoon en zo verdwenen elke dag de digitale sporen van zijn telefoonverkeer, en daarmee uit ons nationale geheugen. Zogenaamd omdat het opslagvermogen van zijn handy nog beperkter was dan dat van zijn eigen brein. Internet bedacht prompt een toepasselijke spotnaam voor onze regeringsleider. Hij was om de geheugenzwakte al Pinokkio gedoopt, en kreeg er vandaag de variant Pinokia bij.

roodgekleurd

Het is best ver naar Bretagne. De terugweg ook. Daarom ontbraken we deze zaterdag bij het afscheid van iemand die we allebei hebben gekend en gewaardeerd als actieve politica. Marian van der Meer is 85 geworden, en verdiende de vracht rode rozen die haar in Amsterdam op Westgaarde uitgeleide ging doen.

Ten tijde van haar afscheidsbijeenkomst waren wij halverwege, we kwamen uiteindelijk pas om tien uur ons huis weer binnen. Het hare, gelegen aan de Brouwersgracht in onze hoofdstad, kende ik goed. Daar vond de overleggroep gastvrijheid die de vrouwelijke leden van de PvdA in de Staten kon adviseren en inspireren. Voor de deelneemsters, uit de hele provincie Noord-Holland, was het ook een manier om te wennen aan politiek-actief zijn. Een mening hebben en die uitdragen, meer is het niet, maar vrouwen hebben dikwijls wel enige aanmoediging nodig voor ze in het diepe springen.

PvdA-ster Van der Meer was lid van het provinciebestuur in de bloeitijd van de partij, toen er vier deskundige gedeputeerden geleverd konden worden die vastbesloten waren Schiphol beheersbaar groot te houden, en de gezondheidszorg op peil te brengen. Dat terrein was, waarop Van der Meer bij uitstek thuis was. Ook later als lid van de Eerste Kamer, en in talloze bestuursfuncties in die sector, bracht ze haar deskundigheid in. Over de PvdA van die tijd berichtte de Statenverslaggever van het Haarlems Dagblad maar al te graag. Nooit is de provinciale politiek zò grondig gevolgd, al was die journalist, hij geeft het toe, meer in ruimtelijke ordening voor dan in het welzijn van zijn lezers geïnteresseerd.

geen gezicht, vond Facebook

Een jaar kan veel uitmaken, een week ook. Nu weet ik namelijk dat het in memoriam over mijn Franse lievelingsachternicht - natuurlijk had ik er maar een - een kortstondig verblijf heeft gehad op Facebook, en daardoor door 90 personen is gelezen. Daarna is het ongevraagd verwijderd, niet door degene die het via dit kanaal had helpen verspreiden.

Naar de reden wordt nog steeds geraden. Op de gevraagde uitleg kwam tot op heden namelijk geen antwoord. Was het om geen gedoe te krijgen met auteursrechten? Of, zoals in de familiekring ook werd geopperd, de uitgesproken politieke opvattingen die doorklinken in andere Tiktijdstukjes? Voor je het weet verklaart Poetin ons de Derde Wereldoorlog. Facebook wil dat niet op zijn geweten hebben.

een jaar maakt verschil

Dezelfde boom, op de achtste dag van mei gefotografeerd, dat wel. Er lag een jaar tussen. In 2021 zag hij er zó uit:

En deze week, dus óók op 8 mei maar nu 2022, zó:

met de bus

Hij stapt de bus in, een kwieke net dertiger schat ik zo. Smetteloze witte trainers aan de voeten, daarboven zwarte broek, zwart t-shirt, zwart ribbeljack, modieus opgeschoren donker haar. Energiedrank in een royaal blik voorkomt dorst onderweg.

De lefgozer kwam binnen via de uitgang dus moet zich even naar voren worstelen. Met luide stem vraagt hij de chauffeur dan of die hem wil waarschuwen als de halte "Graaf Lodewijkstraat" aan de beurt is. Wij andere passagiers moeten ook nog aanhoren waarom: hij neemt deze bus anders nooit. Maar hij heeft nu een bezichtiging van een huis, dus hij wil niet te laat komen.

Nou, dat snappen we allemaal. En natuurlijk ook weer niet. Maar de bestuurder neemt goede nota van het verzoek. Ruim vóór het zo ver is, waarschuwt hij de huizenkoper-in-spe al voor wat komen gaat. En als het dan echt zo ver is en de tussenliggende stops allemaal afgewerkt zijn, grijpt de service-gerichte dienaar van het openbaar vervoer de binnenmicrofoon en spreekt zodat we het allemaal goed kunnen horen, de magische woorden: "Dit is de halte Graaf Lodewijkstraat. Hier moet u uit-stappen".

Er wordt gegrinnikt, maar niemand durft me bij te vallen als ik hem ook nog maar eens extra aanmoedig: "Ja, hier moet u er dus echt uit!"

Bij het uitstappen wenst hij de chauffeur nog een "prettige werkdag" toe. Als de man zijn carrière in het vastgoed voortvarend aanpakt heeft hij nooit meer een bus nodig, hoor je hem dagdromen. Dan wordt het een Tesla.

Ook een vondst: de OV-fiets laten staan bij de halte en met de bus bergop verder naar de Zoo.

evenbeeld

Daar heb je hem, op de radio-tegenwoordig-ook-met-beeld vanmiddag, in "De Perstribune". Joost Prinsen, de man die een vrouw had waar Sis van Rossem me altijd zo aan deed denken. Emmy en Mary, zoals de laatste eigenlijk heette, elkaars evenbeelden in karakter en présence. Benieuwd of die twee boven nog lekkere koekjes en snacks hebben uit te delen. Ook daarin waren ze aan elkaar gewaagd.

neerslachtige berichten

Op 1 april nog sneeuw. En nu snakt de natuur naar regen. Maar helemaal ongevaarlijk is natte neerslag nou ook weer niet. De verkiezingen in Engeland van vandaag zijn niet landelijk, maar wel her en der een afdroogpartij voor de Conservatieven geworden.

Bijna vijfhonderd zetels raakten ze in totaal kwijt. Krimp met een-derde. De voorstanders van afsplitsing en dus het uiteenvallen van het Verenigd Koninkrijk deden het juist opvallend goed. In Schotland verstevigde Nicola Sturgeon haar positie. Noord-Ierland maakte Sinn-Fein voor het eerst de grootste partij. Van de regen in de D(r)UP. De Unionisten gaan de machtswisseling saboteren, zoveel is wel duidelijk. Ze hielpen destijds Theresa May aan genoeg stemmen om de Brexit in te leiden. Drie leden in het Lagerhuis, net genoeg voor de ramp die het United Kingdom nu treft.

Labour veroverde, dat was wel opvallend, Westminster. De partijgenoten van Boris, die daar woont en zijn werkplek heeft, troosten zich met de gedachte dat de uitslag nog veel desastreuzer had kunnen uitpakken.

De Queen ondertussen maakte bekend dat ze haar jubileum van 70 jaar toegewijd vorstin zijn gaat afsluiten met een balkonscene zonder de veelbesproken familieleden Andrew en Harry, haar zoon en kleinzoon.

Nederland wordt vandaag opgeschrikt door het verlies van een zus. Dé zus. Sis, van "Hier zijn de Van Rossems", het tv-programma rond hun stedentrips met, vanuit ieders eigen deskundigheid, hun commentaren op historie, architectuur en kunstgeschiedenis. Zij wilde opvoeden, dus dat er ook door Maarten en Vincent opgelet werd. Sis is niet meer hier, door een val, op haar 77-ste verjaardag. Nu kunnen de broertjes echt niet en nooit meer niet luisteren naar haar zo karakteristieke nogal neerslachtige inbreng.

Stacaravan met artistieke erker in de beeldentuin van museum Kröller-Müller

lopend vuurtje

Bevrijding. We komen vandaag even rustig bij van dat we gisteren de slachtoffers hebben herdacht die we zelf hebben gemaakt in Ons Indië, toen het Indonesië wilde worden. Gut, blijken we ook zelf fout te zijn geweest maar dan in dìe oorlog.

Gelukkig was er vandaag nog een tweede nieuw initiatief. Voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog en lang nadat het traditie werd om vanuit Wageningen met vredesvuur in nachtelijke estafettes uit te zwermen naar de diverse bevrijdingsfestivals, is er ook een fakkel behoorlijk grensoverschrijdend bezig geweest. Kleef was doelwit en betoonde zich erkentelijk voor dit gebaar van verzoening.

verdriet

Op een dag als vandaag staat voor onze familie de wereld stil. Mijn lievelingsachternicht uit Frankrijk, nog zo jong, nog zo bruisend, is deze ochtend doodgevonden door haar man.

Zestig jaar geleden ging haar opa van moederskant op dezelfde manier heen. Gekend heeft ze hem dan ook niet. Hij was de broer van mijn vader, hun partners waren elkaars zussen, er was heel veel contact want er waren ook nog eens zes kinderen dus er was gezellig vaak iemand jarig.

Mijn oom was ambtenaar bij het ministerie van Wederopbouw en deed dus alles per fiets. Een auto was voor de meeste mensen in die tijd nog een onbereikbare luxe. Toch was hij wel, eerder dan ons gezin, toe aan het in huis halen van een televisie. De vooruitgang. Beelden in zwart-wit, voor kleuren was het nog te vroeg.

En toen kwam die zondagavond, tijd voor Sport in Beeld. Het gezin zat er klaar voor. Ze waren er dus bij toen hij bezweek, nog maar net 42 jaar.

Zijn oudste dochter leerde een paar jaar later in Londen een Fransman kennen, en belandde zodoende in Parijs. Ze kregen drie kinderen, twee zoons, de middelste was de dochter. Ook die trouwde een paar jaar geleden met haar eigen Fransman. Bretagne was inmiddels het familiedecor geworden. Het werd een Bretons feest met Hollandse accenten, grappig dat een van die Nederlanders "Rien" werd genoemd, vonden die Fransen.

Onze achternicht verloor niet lang daarna haar moeder, die lang met haar gezondheid getobd had. De dochter leerden we kennen als een toonbeeld van zorgzaamheid, doortastendheid, geduld en humor, en aan organisatietalent ontbrak het haar ook al niet zoals ze ook bij haar huwelijksfeest had bewezen. Deze zomer zou ze haar vijftigste verjaardag spetterend gaan vieren, aan de voorbereiding werkte ze al. En toen stierf deze lieve dochter van mijn nicht. Zomaar, zonder voorwaarschuwing, rustig op de bank, nog even lekker tv kijken. Bij andere geliefde doden kwamen altijd vlinders me troosten. Dit keer is het deze heel mooie, in goud uitgevoerde vlieger.

persvrij

Iedereen kan zich journalist noemen. Het is een vrij beroep, al is het hard werken.

De "echte" journalisten worden door de nepcollega's maar al te graag beticht van het verspreiden van fake-nieuws. Op gezag van de rechtsradicale partijen. Die, dat hoorden we dezer dagen op het nieuws, verdacht worden van opruiing en ondermijning.

Om die reden worden ze in de gaten gehouden door onze contraterroristen. In het geheim en dat mag niet, weten we dankzij onze vrije pers.

Vandaag twintig jaar geleden werd Pim Fortuin om zijn politieke opvattingen door een andersdenkende vermoord. Niet eens door een journalist, maar door een activist. Dat was nieuws, van de echte en harde soort.

Sedertdien is Nederland afgegleden. De kogel 'van Links' kwam niet uit Islamitische hoek, maar beide stromingen zijn tegenwoordig onvoorstelbaar onpopulair. Nederland was destijds het land met de grootste persvrijheid. Daar waren we trots op. Het land zakte daarna af naar toch nog eervolle plekjes bij de top-tien, maar kelderde bij de ranglijst van dit jaar onstuitbaar naar een roemloze 28-ste positie. Onveiligheid weegt nu namelijk mee, vandaar. Keihard, dit nieuws.

vluchten kan niet meer

De vliegangst is volledig op de vlucht gegaan en zodoende is het druk op Schiphol. Eindelijk weer eens lekker ver weg, het mag, het kan weer. Maar de harde werkelijkheid is: het kan niet, het lukt niet. Gisteren al, en vandaag weer.

Tientallen vliegtuigen moesten door de te grote toeloop worden gecancelled. Uitwijken naar Zestienhoven hielp nauwelijks. Het cancellen is in Coronatijd een populair tijdverdrijf geworden, maar dan met mensen als de lijdende voorwerpen. Johan Derksen kan er over meepraten, bedoel ik maar. De verontwaardiging over het niet de lucht in kunnen gaan was immens.

Banenmotor Schiphol komt personeel te kort, en daarom loopt het volledig spaak op de luchthaven. Te weinig mensen om passagiers in te klaren, te weinig koffergooiers om de bagage met de vereiste spoed te kunnen afhandelen. Voor net een tientje per uur melden te weinig vrijwillige moderne slaven zich aan. Zeker iets om bij stil te staan, nu het toevallig net weer de "Eerste van Mei" is.

Schiphol is te groot geworden, en dat is waarvoor milieubewustere types al een tijdje bloedserieus hadden gewaarschuwd. De ramp is nu zelfs zo ernstig, dat je met het vliegtuig naar Parijs moet omdat er geen plaats meer is in de treinen. Die zitten namelijk vol met mensen die niet konden vliegen.