een streep is geen punt

Onze oudste kleinzoon heeft vandaag een treurige boodschap voor zijn opa. Hij vindt het vreselijk jammer voor hem, maar hij gaat géén machinist worden. Want bij nader inzien wordt hij liever boer, timmerman en tuinman. Bloemenzaadjes hebben hij en mamma net bij de Lidl gekocht.

Gelukkig heeft de jongen nog even de tijd voor het maken van een definitieve keuze, mocht een combinatie van deze drie nieuwe carrières niet haalbaar blijken. Hij is net vijf geworden, dus het kan allemaal nog even nader uitkristalliseren.  

Onze boswandeling vult hij verder met meer wetenschappelijke vragen. Bestaan er naast driehoeken ook vierhoeken, oma? En vijfhoeken, kan dat dan ook? En zeshoeken?  Zo komen we al gauw bij veelhoeken zelfs boven de tien, een dertienhoek lijkt hem toch wel onwaarschijnlijk veel. 

Maar een twééhoek, schoolt hij me dan plotseling nog even bij, dat kan écht niet bestaan. Twee hoeken  is namelijk een Streep. En een eenhoek kan ook niet, dat  is een Punt. 

We denken over deze wijsheden grondig na en besluiten het kraambezoek van vorige week nog even vragen of dat hier toevallig meer van weet. Daar zat een oud-oom tussen die wis- en natuurkunde studeerde en er les in gaf; en ons was al opgevallen dat hij er plezier in had onze kleindochter te scholen in moppen tappen. Je bent nooit te oud om te 'leren', zullen we maar denken.

wat zegt u?

Een ruim jaar geleden waren het mijn ogen, die even niet meededen. Nu lijkt het alsof ik onder water in een zwembad zit. Mijn oren zitten compleet verstopt. Geluid dringt nauwelijks nog door. Een rare handicap. Ook als klankkast is mijn hoofd niks meer waard. Als ik wat zeg is dat voor de ontvanger onverstaanbaar. Zou het nog overgaan? Heb ik nog een toekomst in communicatie? Stomme verkoudheid, die al zeker sinds de Kerst blijft zieken, en nu tot een dubbele oorontsteking heeft geleid. Was ik er maar eens helemaal klaar mee.

carrièreswitch

"Hij is wel ouder geworden," zegt mijn man als hij onze vroegere slager herkent. Ik schat dat hij hem een kwart eeuw geleden voor het laatst klandizie aandeed. In het noodlijdende winkelhoekje in onze nieuwbouwwijk was deze  toen nog piepjonge ondernemer de enige, die er echt van wat wist te maken. De anderen - een bakker, een kapper, een afhaalchinees en een cadeaushop - lieten zich door hem op sleeptouw nemen. Jammer dat hij er mee stopte. 

Vanavond doet hij in "De Wereld Draait Door" een goocheltrucje. Vier getallen laat hij een paar studiogasten opschrijven, de jongste is net komen showen dat je met in Groningen opgepepte eigenlijk voor transplantatie afgekeurde longen toch best nog gered kunt worden. Echt teen doorgestoken kaart dus, kunnen we rustig aannemen. Elk getal mag de duizend niet te boven gaan. Matthijs van Nieuwkerk maakt de optelsom en die komt, o wonder, precies zo tevoorschijn uit de envelop die door Marc-Marie  Huybrechts is bewaakt. Iedereen staat paf. Niemand had natuurlijk door dat het opschrijfboekje ook nog een velletje met voorbereide getallen bevatte.

uit hoge hoed

Hoe dan ook, de slager lijkt na zijn metamorfose tot goochelaar geheel gelukkig te zijn. Alleen nog levende konijnen uit de hoge hoed, al zullen we aan hem blijven denken omdat hij toen hij al wist dat hij de zaak zou gaan sluiten ons in december nog uiterst dienstbaar de kalkoen verkocht die hij zelf had zullen eten. Die was onvergetelijk lekker. Rob Mollien, onthoud die naam.

op naar Hogwarts

Michael Gambon te vergeetachtig om nog op het toneel te staan? Ach, Perkamentus was toch al niet meer nodig, Harry Potter is afgelopen. Maar als Singing Detective zal hij onvergetelijk blijven. En dat was dan weer geschreven door Dennis Potter. Blijft het toch in de familie. Voor de laatste reis naar Hogwarts, of Zweinstein zoals sommigen zeggen, instappen op spoor 9 3/4 King's Cross/St. Pancras.

rijk alleen

Het was lekker stil in het hospitaal. Voor de kubieke centimeter bloed die ze af en toe willen hebben om te zien of het nog goed met me gaat kan ik er sinds kort ook op zaterdagmorgen terecht. Dat wou ik  vorige week wel eens ondervinden. Lekker leeg bleek de centrale hal. De koffiehoek en het winkeltje doen geen enkele moeite. er is toch geen klandizie. Zelfs de rokers staan nog niet buiten te kleumen, had ik al gezien. Lang zou de bloedafname niet hebben hoeven duren, ware het niet dat ik van het wandelingetje naar het ziekenhuis kennelijk voldoende was afgekoeld om het vinden van een geschikte ader nog even tot een ware opgave te hebben kunnen maken. 

 
Voor het lezen van het semi-actuele aanbod aan kranten ontbrak de tijd. Ik had trouwens al genoeg gehoord over de gijzeling van het NOS-journaal. Buiten was de specht nog steeds aan het roffelen. Zijn geluid droeg ver, zo zonder storend autolawaai.

berg en dal

Heb ik hier nog nooit laten zien, geloof ik: het paadje waarlangs vijf potige verhuizers onze piano vijf jaar geleden omhoog gesjord hebben. De bejaarde bewoners die op deze bergrug wonen hebben van de gemeente grote containers gekregen voor papier, compost en restafval  die zij op gezette tijden langs de weg moeten zetten. Een kinderwagen laten afdalen is dan nog maar een fluitje van een cent.

lekker gespijbeld

De warmste plek die we in de Arnhemse winters kennen is de Bush, het tropisch oerwoud in de dierentuin. Heerlijk, nu er sneeuw ligt.
We gingen er heen met onze kleinzoon. Van ons mocht hij spijbelen, nu hij eindelijk eens onder onze hoede was. Normaal gesproken ontfermt het kinderdagverblijf zich over hem, maar nu was zijn moeder in het buitenland dus die kon ons lekker toch niet corrigeren.

Bij de klim naar boven kwamen we langs het winkelcentrumpje, maar zelfs de drogist daar kon ons niet aan het vereiste type babymelk helpen. Niet leverbaar, vanwege de dorstige Chinezen die nog steeds hun eigen melk wantrouwen. In de supermarkt was gelukkig nog wel een pak van een ander merk te koop. We hebben de kleinzoon maar niet verteld dat daar een roze maatschepje bij zat. 

Heeft het zin om met een kind van zeven maanden naar de dierentuin te gaan? Wij vonden van wel. De kas met al die groene planten, klaterend water en fluitende vogeltjes had zijn warme belangstelling. En dan al die kleurige vissen in de Ocean! Hij vond het geweldig. Die hele Baby TV (ja heus, tegenwoordig is er voor onze jongste jeugd een eigen zender op je televisiescherm) haalt er niet bij.

 

Maar even mooi als de planten en de vissen vond hij de terugrit, die we per trolleybus hebben gemaakt. Later sprak zijn zus (zes, nu bijna zeven) ons bestraffend toe: ze was het er grondig mee oneens dat hij zomaar gespijbeld had. ""Wij moesten wel altijd naar de Allio. Da's niet eerlijk." Dat we in wisseldienst met de andere oma en opa heus wel een dag per week op haar hadden gepast (zodat ze zelfs nog met ons op huizenjacht is geweest, want we woonden nog in het westen) dat was ze wèl mooi vergeten. 

geduld wordt beloond

In Arnhem zullen we heus wel droge voeten houden, wanneer het water komt. Maar op het station wordt ons hoofd nu al nat, als we op de laatste bus staan te wachten. De aanhechting tussen de daken van het oude busstation en de nieuwe stationshal is nog steeds niet optimaal, kunnen we getuigen. Maar we zijn blij verrast als we ontdekken dat we straks in elk geval wél wàrme voeten zullen overhouden aan wachten op openbaar vervoer. Dat vooruitzicht maakt al die jaren van kleumen in die sombere, tochtige en vochtige spelonen vast en zeker helemaal goed.