Verrukkelijk nieuws uit de culinaire hoek: de koks houden er mee op. Ze gaan weer koken.
Dit lijkt een verwarrende melding. Maar Michelin raakt gewoon een paar sterren in Nederland kwijt. Na de hausse nu de vrijwillige inlevering van opgebouwd prestige. Alleen in Zwolle kan je nog terecht voor een eethuis met drie sterren. Concurrenten van topkok Jonnie Boer hebben er geen zin meer in topprijzen te verdienen met gegoochel in de keuken. Veertien verschillende gerechtjes per couvert, met allemaal heel veel inspanning vergende bereidingswijzen. De hele dag stressen. Alleen nog slapen om te kunnen koken. Gekkenwerk.
Voor de mensen die zich dergelijke toprestaurants kunnen permitteren waren ze een uitkomst. De enige manier om je veel te uitbundige salaris nog een beetje weg te werken. Een beloning voor veel te hard of onaardig werken, of noodzakelijk om te kunnen verkeren in het gezelschap van allerlei onaangename personen die je een poot gaan uitdraaien - of omgekeerd. Die twee uit mijn eigen kring van wie ik weet dat ze in deze gezelschappen thuis zijn en lekker eten kunnen waarderen, natuurlijk niet te na gesproken.
Weinig ervaring heb ik er zelf mee. De eerste keer was ik op een winterwandeling door onze collega's meegetroond naar een etablissement met valet-parking in de duinen. Ik voelde er ons niet welkom, maar voor meer dan een soepje had ons gezelschap gelukkig geen tijd. Dertig jaar later mocht ik weer aanschuiven in datzelfde restaurant. Ik heb de eerste helft van de wedstrijd gemist. Maar was daardoor wel eerst in Veere en Serooskerke, voor het huwelijk van een personeelslid. Dat was leuk werk, ook dat heb je wel eens. Rond Rotterdam waren de files ook toen nog niet opgelost, en die vrijdagavond kostte ons dat toen drie uur. De obers waren reuze gedienstig.
Over de behoefte aan meer weg zal nog heel vaak gedineerd moeten worden. Tenzij de crisis ook dit probleem vanzelf oplost, net als dat van te dure hapjes buiten de deur. Tijd voor stamppot. Bij moeder thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten