geen bluf

Tot frustratie van mijn Zeeuwse echtgenoot heb ik geen hoge dunk van het dichtvermogen van Blof en houd ik hem daarvoor medeverantwoordelijk. Op zijn beurt waardeert hij weer niet wat ik aan eigen variaties laat horen over de Zeeuwse kust, waar heel onbewust, nooit uitgerust, op  geld belust, iedereen meekrap lust. Bij hem komt dan spontaan een rijmregel over moordlust naar boven, gek genoeg.

Van de week kreeg ik van iemand met Zeeuwse maar ook voldoende Haagse genen (wat een manier om je dochter te omschrijven) het advies maar eens naar Maaike Ouboter te zoeken op You Tube, en haar liedje voor de singer-songwriter tv-serie van Giel Beelen te beluisteren. Door een vreemd toeval had ik net als zij van de uitzending zelf alleen maar een heel klein stukje gezien. De laatste akkoorden, en geroerde juryleden. Apart mooi, ook zo al.
Op advies van een dochter die zelf zonder moeder door het leven moet, hebben mijn dochter en haar moeder de hele tekst nu op zich laten inwerken. Puur, mooi gezongen, echte taal. En dat zo helemaal alleen gemaakt. Zo totaal zonder bluf. Heel geschikt ook bij ander verlies.

ook jammer

Pronk is dus weg, maar ook Godelieve van Heteren is geen partijlid meer. Dat las ik in hetzelfde bericht, zonder nadere toelichting. Dat gaan wij van de Knorriekrant even rechtzetten.

Slechts weinigen zullen nog wat van haar afweten, maar ook zij mag zich koesteren in onze bijzondere waardering. Knorrie kende haar als toegankelijk en hardwerkend Kamerkid - ja, mopperzuchtige hardwerkende Nederlanders, jullie zullen het niet willen geloven, maar die bestaan echt.
Ze was actief in Wouter Bos' eerste periode als fractievoorzitter, en deed volksgezondheid en Europese zaken. In die tijd verkeerde ze ook onuitgenodigd zeer regelmatig in onze kringen om voeling te houden met de achterban. Tussen haar en Bos boterde het onvoldoende voor prolongatie van haar Kamerlidmaatschap, jammer genoeg.

Koks kabinet was in 2002 gevallen vanwege Srebrenica. De verkiezingen daarna waren bepaald door de kogel voor de LPF-lijsttrekker. Melkert was de kop van Jut en maakte plaats. Herinneren we het ons nog allemaal? Daardoor kwam Godelieve in de Kamer,  Als enige uit de  toenmalige PvdA-fractie sprak ze zich een paar jaar later uit tegen de missie naar Uruzgan. Voor mij was dat een dapper lichtpunt. Tegen de fractiediscipline ingaan kan immers betekenen dat je uit de Haagse kaasstolp weg moet. Mag.

Haar werd overigens officieus alleen zo'n beetje kwalijk genomen dat de media zich in die tijd niet om haar maar allemaal rond de LPF verdrongen, omdat relletjes het nu eenmaal beter doen dan inhoud. Dat is er daarna niet beter op geworden, vrees ik. 

Bos zou later - vastgelegd in een onthullende documentaire - verstrikt raken in de verwarrende adviezen van zijn te jeugdige campagnestrategen uit de kringen van Niet Nix, en het premierschap mislopen. Cohen, daarvoor en daarna beoogd premier, slaagde al evenmin. Vermorzeld door de media. Ook voor mannen is de politiek een hard vak. Nog een wonder dat er nog PvdA-leden over zijn.

als geen ander

Tien jaar na Marcel van Dam heeft nu ook Jan Pronk de PvdA verlaten. Beiden hebben hetzelfde argument: de partij heeft zich te ver verwijderd van de socialistische uitgangspunten en laat de zwakkeren in de samenleving in de kou staan. Voor Pronk komt daar nog het criminaliseren van de illegalen bij.

Moegestreden zal hij zijn, deze meest linkse prominent uit onze kringen. Hij was een minister die als een leeuw vocht voor de derde wereld, voor een betere wereld, voor een goede ruimtelijke ordening. Een mens, bij wie de tranen in de ogen stonden  toen hij als VN-rapporteur verslag moest doen van de ellende die hij had gezien. Ons moreel kompas, als wij het soms ook niet meer wisten met de partij. Soms de enige op wie wij in gemoede onze stem nog durfden uit te brengen.

Er waren ook andere redenen voor enige teleurstelling. Net iets meer dan de helft van de leden zag in 2007 in Liliane Ploumen een betere partijvoorzitter, bijvoorbeeld. Hans Spekman werd haar opvolger en zijn benadering moet hem toch verwant zijn, dunkt me, in elk geval geen reden voor blijvende rancune. En op Samsom kan je toch ook moeilijk kwaad zijn. Die was, zo zegt men, bereid zijn vakantie op te offeren, om te oefenen teneinde in de verkiezingscampagne niet al te activistisch over te komen. De wolf trok schaapskleren aan en een stropdas, en bleef kalm, allemaal voor de goede zaak. De PvdA is liever bestuurspartij dan in de oppositie want dan speel je al helemaal niets klaar voor de minima, en dat weet Pronk als geen ander. (In het Kamervragenuurtje van dinsdagmiddag werd die uitdrukking door de voorzitter, de minister en een Kamerlid gebezigd, dus is het mode en dan doe ik graag mee.)

Zelf heb ik mijn vertrouwen de laatste tijd juist weer een beetje teruggekregen. Een alternatief ziet Pronk trouwens zelf ook niet, hij blijft partijloos; anders dan Van Dam, die inmiddels welvarend genoeg is om zich tegenwoordig met de SP verwant te voelen. Naar Pronks inkeer en terugkeer zal ik uitzien, want wat die illegalen betreft: onze politieke medewerker verwacht nog steeds een gunstige afloop. Weekers is gered, nu Pronk nog. Die had, anders dan Alders, tenminste het lef sympathiek te staan tegenover het krakersdorp Ruigoord. Het rijk ging desondanks niet tegen Amsterdam in. Maar het atelierdorp bestaat nog steeds, nu al veerrtig jaar. Een mooi jubileumboek is in de maak.

zakgeldzorgen

Het moet even gemeld worden: zon vandaag. De meteorologen waren bang dat het dit voorjaar geen lente meer zou worden. Zelf waren we maar even naar de Vlindertuin in Emmen gereisd om een beetje op te warmen. Vliegende bloemen, een weelde zoveel.

De reis bleek vanuit Arnhem via Utrecht te moeten leiden, op de terugreis hebben we tussen Zwolle en Zutphen de bus geprobeerd. Om kwart voor elf lagen de kleinkinderen eindelijk in bed. De conducteur was nog wel benieuwd of ze nog of al vakantie hadden? "Hebben wíj het weer gedaan,." verzuchtte hij na ons antwoord.

Het nieuws vandaag is dat ouders ook al moeten bezuinigen op het zakgeld voor hun kinderen. Die krijgen voor de kosten van kleren of telefoon voortaan hoogstens nog een vast maar niet toereikend bedragje. Natuurlijk wordt ook dit slechte crisisnieuws weer als heel positief gepresenteerd. De mensen van het NIBUD prijzen de zuinige ouders omdat ze hun kinderen zo al vroeg leren verstandig met geld om te gaan. Daar was nog niemand opgekomen!

Als de kinderen onverhoopt niet kunnen sparen maar moeten lenen, kan je altijd nog bijspringen met een lening en dan nog een plezierige rente bedingen. Aan de banken hebben je op dit moment toch niks, en zo los je je eigen geldnood dan meteen weer op. Je wordt beloond met als eindresultaat kinderen die hun studielast dan ook nog moeten verzwaren met bijbaantjes en geldzorgen. Omdat we dezer dagen volgens de wetenschap het gen hebben ontdekt waarmee die zielepoten 140 jaar oud kunnen worden, duren die extra zorgen bovendien ook nog eens extra lekker lang.

schermverslaving

De nieuwe Dan Brown is uit, Inferno is de titel. Ik heb de stapels alweer torenhoog opgetast gezien in het stationswinkeltje. Elk exemplaar heeft het formaat van een degelijke baksteen, dus dat wordt flink sjouwen, met ook nog je laptop of andere moderne media voor onderweg in je bagage.

Infernaal? In het ritje dat we 's avonds laat maakten waren van de tien reizigers die ik kon zien twee mensen niet verdiept in hun schermpjes. Beeldreligie, gij zult het beeld geenszins verloochenen. Vroeger was het de tv waaraan we met ons allen verslaafd waren, nu sluiten we ons af voor onze medemensen door met ze te schrijfbellen. Anderen gaan na of ze hun aansluiting nog halen en naar welk perron ze moeten rennen. Of skypen ze met hun overbuurman?

O wat waren de toen nog gelovige Nederlanders in 1964 gekrenkt, toen in het satirisch programma Hadimassa op het stramien van het Onze Vader de draak werd gestoken met hun kijkverslaving. Je kon je verontwaardiging toen nog niet per email lucht geven, je moest je hondendrol nog hoogst persoonlijk bij Mies bezorgen. En dat terwijl het toch Peter Lohr was geweest die "Beeldreligie" had voorgedragen. "Gij zult de knop niet omdraaien, want dat is het beeld een gruwel." Mies Bouman trok zich terug, het programma verdween twee jaar later.

De beeldaanbidding is geenszins over, maar met de religie gaat het minder goed. Het laatste bejaardenhuis voor nonnen gaat dicht want de kloosters zijn leeggelopen, en er zijn nu al twee pauzen. Bisschop Punt heb ik met zijn gevolg al eens bij de pizzabakker naar binnen zien glippen, en ik hoor net dat zijn bisschoppelijk paleis te koop staat. De geldstroom uit de parochies is opgedroogd. Als waar is dat de bewoner zijn intrek neemt in de Katholieke St.Bavo woont hij dichter bij de pizza's en is ook het misbezoek voor die kerk voorlopig veiliggesteld. De paus die nog werkt klust een beetje bij met duiveluitdrijving. Maar dat wordt door het Vaticaan juist weer helemaal geloochend. We moeten, vinden zij, niet alles geloven.

     

menselijk

Eigenlijk dringt het nu pas tot me door, dat het College voor de Rechten van de Mens sinds een paar maanden de taken van de Commissie voor Gelijke Behandeling heeft overgenomen.  Geholpen heeft het niet, blijkt uit hun jaarverslag. Vrouwen worden nog steeds achtergesteld bij mannen. Vooral zwangerschap is erg gevaarlijk.

Voor je het weet heb je er wel een kindje bij maar ben je je baan kwijt, al mag dat niet van de wet. Maar probeer maar eens die baan terug te krijgen, als je nog volop bezig bent over je postnatale depressie heen te komen. Wie heeft er nog een vast contract tegenwoordig, en je moest toch zeker vervangen worden toen je in het kraambed ging liggen? De verslaggeefster laat het College wel aan het woord, maar heeft meer begrip voor de klemsituatie waarin de bedrijven zitten. Die mannen hebben het al zo moeilijk, nu de economie zo tegenzit.

Zouden er ook andere mensen dan vrouwen zo dwars gezeten worden? Ik betwijfel het. Een heel college dat zich drukt maakt over Rechten van de Mens, ik lach er bitter om. Is er niet die oude wijsheid: "Mens" is mannelijk, behalve als het vrouwelijk is, want dan is het onzijdig. Voortaan dus maar: College voor het gebrek aan rechten voor Het Mens.

Waar ik me trouwens ook aan erger, is dat we misdaden tegen de Mensheid tegenwoordig misdaden tegen de Menselijkheid zijn gaan noemen. Daar is meestal niets menselijks aan.
De mensheid, dat zijn we met ons allen. Daar zitten ook onmensen tussen. Dat de hele mensheid menselijkheid lere betrachten.

disney

Door onze verhuizing wonen we redelijk dicht bij onze kleinkinderen. We mogen daardoor ook wel eens op ze passen. Ze komen dan logeren, als we ze ophalen. Dat heeft het voordeel dat hun stoeltjes moeten worden overgezet uit hun Dacia naar onze auto, geen Dacia. Zo krijgen ze onderweg een gezonde dosis klassieke muziek mee. Onze vijfjarige kleindochter herkent vanmorgen zowaar Strawinsky. Ze weet de klanken direct te plaatsen: "Is dat van Dacia?" wil ze weten.
Het duurt even en ze moet het dus nog een keer vragen voor ik snap dat ze de Sacre du Printemps herkent, van de film Fantasia van Walt Disney.

proost

Op vrijdagmiddag in de trein, je moet het ook niet doen. Met net zovelen als er nog een plaatsje hebben kunnen vinden om te zitten staan we dus samengepakt in het gangpad, de trappetjes, en het voorportaal. Fijn dat het de NS zo goed gaat, en de trein toch op tijd rijdt.

Alweer komen we van de Veluwe af naar het westen, om afscheid te nemen van een collega. Hij is de vierde op rij die we zullen gaan begraven, maar vandaag nog niet. Deze kan er nog zelf volop van genieten, dat we met zovelen om hem bij elkaar komen. Niet op de begraafplaats, maar voor een samenzijn In de kroeg,  Hij en zijn vrouw zijn het middelpunt van een buitengewoon geanimeerde bijeenkomst, waarin niet te zwaarmoedig wordt gedaan en de betrokkene de term 'op je gezondheid' probleemloos vaak laat klinken.  "Dit moeten we vaker doen," vinden de deelnemers. Journalisten houden van zwarte humor.

Als we terugreizen is de trein minder vol, tot station Bijlmer/Arena. Excuses voor het ongemak, maar laten we het feestelijk houden, lieten de mannelijke en de vrouwelijke conducteur ons tot drie keer toe weten. Ondertussen vulden de gangpaden zich weer, nu met vreemd uitgedoste en uitgelaten Arabieren, ook de vrouwen onder hen hadden zich duidelijk niks aangetrokken van het gebod geen alcohol te nuttigen. De meute kreeg toestemming ook in de eerste klas mee te reizen. Er was een trein uitgevallen en er moest van de onze een wagon achterblijven, vandaar de extra drukte. Met journalistiek instinct informeerde onze reisgenoot bij de langskomende sultans naar de reden voor de vrolijkheid. De soepjurken waren te ver heen voor een samenhangend antwoord, maar naast hem zat een meisje dat het wist: "Die zijn naar de Toppers geweest. Het thema was 1001 nacht." Beslist ook een geslaagde bijeenkomst geweest.

carry on

"Keep calm, and carry on." De Britten zeiden dat tegen elkaar toen de Duitsers hun raketten op hen afvuurden. Maar deze keer wordt het lastiger om de zelfbeheersing te bewaren. De vijand van wie ze nu last hebben, komt van binnenuit.

Een jonge vader van 25 verloor het leven door de moordlust die in twee in Engeland geboren moslims is aangewakkerd. Vermoord met kapmes omdat hij in het leger zat. Een griezelige vorm van terrorisme, die wij op Van Gogh hebben zien toepassen, ook door een geradicaliseerde stadsgenoot. De Engelse inlichtingendienst had de daders wel op zijn lijst, maar zag hen tot dan toe niet als gevaarlijk. Uit voorzorg zijn vergelijkbare types nu in bewaring genomen. Een verdachte is bij zijn verhoor alvast maar doodgeschoten toen hij in razernij ontstak.

In oktober was de politie, dat maakten we toen zelf mee, wel degelijk een keertje de spreekwoordelijke kalmte kwijt. We wilden van Trafalgar Square naar de Theems, maar de weg bleek gebarricadeerd. Geen auto, geen voetganger mocht erlangs. In ons eigen belang, legde een opgewonden agent uit. "Dit wil je je kinderen echt niet aandoen." Met paarden, motoren, overvalwagens, een ladderwagen en de brandweer en nogal wat manschappen maakten ze dat ook volstrekt onmogelijk.
Londen bleek te zijn lamgelegd door een zonderling, die bloot bovenop een zuil in de middenberm was geklommen. Ook een manier van aandacht vragen. Voor welke zaak werd jammer genoeg niet duidelijk. Een gevalletje Keep warm, and carry on, vonden we het. We zijn maar omgelopen, naar Tate Britain. Beschaving, daar houden we van.

ontslag

Vijftienduizend rijksbanen gaan er verdwijnen, meldt minister Blok. Er komen dus een heleboel leegstaande kantoren bij. En stapels ZZP-ers, die hun toekomst zullen zoeken in advieswerk voor het rijk. Met deze signalen snappen we dat ons consumentenvertrouwen weer helemaal omhoog kan. We gaan omdat Rutte het vraagt meteen nog wat auto's en huizen kopen.

In een van de vorige crisissen kwam ook mijn vader ooit thuis met het bericht dat hij was ontslagen. Hij werkte op het hoofdkantoor van de Co-op, en de idealistische uitgangspunten van de supermarktketen waren geen garantie meer voor klantentrouw. We aten die avond macaroni. "Ja, laten we het er nog maar eens goed van nemen," monterde hij ons op. "We kunnen het ons nu nog permitteren."

Willem zelf nam het evenwel zeker niet. We hadden de man die bij ons het vlees op zondag sneed een tijdje overdag over de vloer en dat had zijn voordelen. Normaal gesproken vertrok hij in alle vroegte op de fiets naar het station, en was hij om zeven uur 's avonds terug uit Rotterdam. Hij wilde die baan terug en dat kon toen nog, er bestond nog ontslagbescherming. Zijn advocaat legde met succes aan de rechter voor dat de ontslaggrond - de functie was vervallen, helaas geen ander werk beschikbaar - nergens op sloeg, gezien het jarenlange dienstverband in verschillende kwaliteiten dat mijn vader al achter de rug had.

Ach, misschien lag de oorzaak wel in het minderheidsstandpunt dat Willem had ingenomen toen hij deel uitmaakte van de commissie-Steenkamp. De oprichter van het CDA was ingehuurd om glans te geven aan een studie naar de toekomst van de coöperatie. Maar overeenstemming werd niet bereikt. Het bedrijf kwam er in de concurrentieslag ook niet echt meer bovenop, ook al probeerden ze het nog met vliegreisjes en verzekeringen. Het bedrijf werd uiteindelijk overgenomen door de Edah, die later werd overgenomen door, die later, etcetera.

Ook mijn vader, uiteindelijk nog financieel directeur gemaakt, werd overgenomen. Tot zijn pensionering heeft Willem nog prettig in Helmond gewerkt. Maar het zou hem deugd hebben gedaan te weten dat er ook vandaag nog steeds Co-op-winkels bestaan, die destijds hadden verkozen zelfstandig te blijven. Naar de onze kan ik op de fiets. Onder het viaduct door waarop mijn vader in 1937 mijn moeder liet poseren, toen ze net verliefd waren en voor het eerst op vakantie. Op de fiets. Een auto kwam er pas in 1964, een tweedehandse tweedeurs BMW. Willem reed er nooit te hard mee, en alleen op de Place de l' Etoile na het derde rondje een beetje brutaal, om er toch weer af te kunnen komen.  Zo'n keurige rijder heeft BMW daarna nooit meer gehad.

VV-Dalen

De VVD autopartij. Daarom hebben ze er moeite mee Jos van Reij los te laten. Die reed altijd zo lekker te hard. Een beetje liberaal lapt als het even kan de regels aan zijn laars. Dat hoort erbij, zolang je ermee wegkomt. Jammer dat hij nu toch van de lijst moet, hij is nog niet eens veroordeeld voor de corruptie waarvan hij verdacht wordt.

Vervelend genoeg is ook de uitspraak in de zaak-Hooijmaijers nog steeds niet bekend. Ook VVD, verdacht van aannemen van steekpenningen, valsheid in geschrifte en het witwassen van geld. De man was destijds gedeputeerde in Noord-Holland en werd ingezet in de verkiezingscampagne van onze plaatselijke VVD. VVD bouwpartij, maar Hooijmaijers vond toch niet alle locaties die hem werden gesuggereerd geschikt. Kennelijk had hij beter naar zijn ambtenaren geluisterd dan ik achter hem gezocht had. En wat me ook opviel was dat hij in de gaten had dat zich onder het publiek ook een PvdA-wethouder bevond. Notabelen onder elkaar.

Lefgozertje, maar toch zal het me verbazen als het tot een veroordeling komt. Dat hij provinciale mijoenen liet beleggen in IJsland liep voor het college en de Commissaris fataal af, en zijn declaraties waren uitbundig, maar die andere beschuldigingen? "Bewajzen mottn we hemm," zou Boer Koekoek gezegd hebben. Onze lokale VVD won de verkiezingen met de slogan "Vandalen Betalen." en in onze gemeente had je die niet dus dat konden ze gemakkelijk waarmaken. De aannemers kwamen weer aan de macht.

En tenslotte: VVD vliegpartij. In de strijd tegen de vijfde baan trok de Dorpsraad naar Den Haag, gewapend met wethouder, voor een onderhoud met de staatssecretaris. Dat was toen Melanie Schultz Verhaegen - Maas Geesteranus. Het was haar eerste periode en het werd een open gesprek. Waarin ze nog een beetje bleek terug te verlangen naar haar eigen wethouderschap, in Leiden. Daar woonde ze, en ook zij ondervond dus de hinder van het vliegen. Helaas, het landsbelang moest ook gediend worden.

Vandaag is ze minister  van verkeer en waterstaat. In de tussentijd zijn er zoveel rijstroken bijgekomen, dat ze voorstelt dat we ekaar voortaan maar eens rechts moeten gaan inhalen, om nog een beetje te kunnen opschieten.  Mag ik dat een onzalig idee vinden? Veel rechtser dan nu kan ons land echt niet worden. De gezondheidszorg is al zo duur.


 

beroemde oom

De coniferenhaag kan bijna helemaal blijven staan. Jammer! Al is het een prestatie van formaat van de mannen die onze gasaansluiting komen vernieuwen. Ze moeten van straatniveau schuin omhoog, ons bergje op. Even pulsen, klaar.

Ze zijn net begonnen, dus mocht u niets meer van Tiktijd vernemen, dan is er iets misgegaan. Verontrustend is in elk geval al, dat ze belangstellend hebben geïnformeerd naar onze gasdruk. Was die wel hoog genoeg? Het buisje dat ze aantroffen, was namelijk nogal dun. Wij alfa's dachten geleerd te hebben dat de druk dan juist hoog zou moeten wezen, maar ja, wie zijn wij? Toch al types die dertig jaar geleden nog op butagas kookten. Ons meeverhuisde fornuis moest worden omgebouwd, en is weer teruggebouwd toen we van onze kraakwoning naar de eindelijk opgeleverde nieuwbouw verkasten. Al die inspraak ook!

Nog herinner ik me levendig, dat aardgas het gemeentegas verdrong. Ook toen moesten branders worden aangepast, want de calorische waarde van het aardgas was hoger dus moest er flink getemperd worden. Vergelijkbare effecten had het verhogen van de elektrische spanning naar 220 volt. Oude apparaten konden massaal versneld worden afgedankt, de Nederlandse economie kreeg een forse impuls, onze welvaart begon. 

Een bandrecorder kwam ons huis binnen. Zo'n luxe, dat we voorlopig niet op vakantie zouden kunnen gaan, waarschuwde onze vader nog. Daar hebben we weinig van gemerkt. Maar het was een nuttige aanschaf. We loadden de toptien ermee down, en leerden oudejaarsconferences van buiten. En onze alleenstaande oom Joch, die zijn verjaardag bij ons vierde, werd tot zijn verbijstering opeens via de Duitse lijn op de draadomroep - dacht hij - gefeliciteerd: hij was zo te horen de "weltberühmter Maler aus Sjeveningen". Hij had er beslist een bloeiend huisschildersbedrijf. Oom liet me als 12-jarige op zijn Solex rijden. Het liep goed af, ik vond het meesterlijk. Voor mij was deze oom zeker zo beroemd als onze oudoom van de Trappelzakboogie.

oplossing

Vier uur per maand toch nog een beetje tijd besteden aan je moeder of, zeldzamer - want ze sterven doorgaans wat eerder - je vader. Het is een experiment uit de verzorgingsindustrie. Een geslaagde proef, liet Brandpunt gisteravond zien. Maar ook een eerste stapje op de weg naar herstel van de letterlijke thuis-zorg.

Het is net als met kinderen of de goudvis. Als je dan zo nodig ouders wilt hebben, dan moet je er ook zelf maar voor zorgen. Met een beetje goede wil hou je ze dan nog best lang in leven. Anders wordt het allemaal veel te duur voor de samenleving.

De instelling die de Brandpuntcamera's toeliet had geen kwade bedoelingen. Die ziet het inschakelen van de kinderen als winst voor het welbevinden van de bewoners. Goedkoper wordt het er niet van. Meedoen hoeft ook alleen op basis van vrijwilligheid. Maar in de rapportage werd besproken dat het eindbeeld van de beleidsmakers in Den Haag is kinderen uiteindeijk radicaal te verplichten de zorg voor hun ouders helemaal terug te nemen. Oma in de schommelstoel of op het kamertje boven, wie bekommert zich om haar? De heilzaamheid van sociale netwerken zal beperkt zijn en ophouden bij de familiekring, voorspelde de deskundige. Zijzelf zal in elk geval .niet gewassen willen worden door de buurman.

Onverkwikkelijke misstanden dreigen weer. Ik denk bijvoorbeeld aan de moeder die ons vertelde dat ze haar zoon voor zijn verjaardag een konijn had gegund, op voorwaarde dat hij het zelf zou verzorgen. Dat beloofde hij en zij hield hem eraan. Het beest verhongerde, en dat leek haar een afdoende les. Zij zal straks zelf door deze zoon verzorgd moeten worden, ik verheug me er nu al op hoe ze met gelijke munt betaald gaat worden.

Maar er zullen heus wel ouderen zijn met kinderen die dichtbij genoeg wonen en wel bereid zijn voor hen te zorgen. Boris Dittrich geeft alvast het goede voorbeeld, hoor ik net. Zijn ouders zijn nu de negentig voorbij. Dus hij komt dichter bij zijn vader en moeder wonen. Hij verkast met zijn man van New York naar Berlijn.

Gelukkig zijn er betere oplossingen. Raar, dat er met geen woord over gerept wordt. Zou de overheid er zo langzamerhand niet beter aan doen de Drion-pil ruimhartig en gratis te verstrekken bij het bereiken van het tachtigste levensjaar? Dat is pas goedkoop en verlost iedereen van een probleem.
 

duivels

Een spierscheurtje, en toch nog negende geworden. Anouk heeft Nederland weer helemaal teruggezet op de Eurovisiesongfestivalkaart. Dat schijnt goed te zijn voor het Nederlandse zelfvertrouwen. Bijna zes miljoen landgenoten hebben er naar gekeken. Met de economische crisis zal het nu toch wel goed komen?

Het zou natuurlijk ook geholpen hebben als de hoofdprijs van 590 miljoen van de Powerballloterij niet in Florida, toch al de rijkste staat van Amerika, maar bij ons was gevallen. De hoogste jackpot aller tijden, die ooit op één lot is terechtgekomen. Nu moet één iemand zich het hoofd breken over hoe je zo'n onsmakelijke berg in vredesnaam moet wegwerken. Daar kan je alleen maar medelijden mee hebben. Had toch elke Anouk-kijker honderd euro gegund! 

Alweer zou een prijs dan aan ons huis voorbijgegaan zijn, want zelf zat ik op het moment suprême  in de trein. Het is al net als met de Postcodekanjer, die ook nooit bij ons terecht zal komen. Nou ja, van de buren weet je het natuurlijk niet. Misschien zijn die gevoeliger dan wij voor de dreigbrieven die met regelmaat in de Nederlandse brievenbussen worden gestopt. Maar sinds ik gelezen heb dat de twee bedenkers van deze loterij zelf het rijkst worden van het aanmoedigen van de hebzucht van ons allen, weet ik zeker dat meedoen verliezen is. Goede doelen kan je beter rechtstreeks steunen, dat kost minder.

Maar eerlijk is eerlijk, we hebben heus wel eens wat gewonnen in een loterij. Op de Beekbergense wekelijkse zomeravondmarkt was het lot ons een keer goedgezind. We verwierven daardoor het recht bij Albertscorner te komen eten. Nog hoor ik het afgunstig geroezemoes, toen de omstanders beseften dat ons adres klaarblijkelijk in de rijke buurt lag. De duivel schijt toch altijd op de grootste hoop, ving ik zelfs op.
De villawijk in het bos, het Florida van het dorp, zogezegd. Dat ons schattige, bescheiden, houten vakantiehuisje ook niet kon helpen dat het erdoor verzwolgen was, en dat wij gewoon eerlijke eenvoudige en heus niet rijke medemensen waren, dat horen de dorpelingen nu pas. U wist het al.

red Beek

Het is toch merkwaardig met die ondernemers. Nu pleiten de Limburgers onder hen weer voor subsidie, om vliegveld Maastricht niet failliet te laten gaan.

De overheid moet de regionale economie redden, is de gedachte. Ja kom op zeg, waar zit jullie verstand? De grootste wens uit liberale hoek is totale afbraak van de staat. Dus is er geen geld meer voor nuttige zaken als oudjes, kindjes en kunst en de postkantoren zijn ook al dicht. Zelfs voetbalclubs vallen de een na de ander om. 

Dat waren van oudsher de troetelkindjes van de plaatselijke politici. Zeker in verkiezingstijd, konden ze altijd wel rekenen op voldoende steun in de raad als sponsors en supporters de salariseisen van de spelers niet  langer konden opbrengen. 
De ene na de andere club houdt er dan ook maar mee op, of gaat vrijwillig weer terug naar het onbetaalde voetbal.

In mijn vroegere gemeente was geen topclub in geldnood en het nabijgelegen vliegveld kreeg zijn miljoenen al van het rijk. Maar al in de jaren negentig heeft ze Airport Maastricht wel degelijk willen steunen, door daarheen een raadsuitje te ondernemen met de Cityhopper, die deed alsof regionale vluchten bestaansrecht hadden. Wij van de PvdA zagen daar toen niets in, ook om electorale redenen vanzelfsprekend. Onze twee raadsleden kwamen ook naar Beek in Limburg, maar in de verder heerlijk lege VIP-bus die het gezelschap na het dagje uit weer veilig terug zou halen. Want meer dan een enkeltje kon er natuurlijk niet van af, ook in die tijd werd al op de centje gepast. Van remous hebben wij geen last gehad.

pindakaas

Je steekt heel wat op van de radio, ook vanmorgen weer. De luisteraar had net verteld dat hij zoveel had meegenomen van de spreuk "god is goed, goed is god". De nachtzuster was niet zomaar bereid zijn enthousiasme over te nemen. "Dan kan je net zo goed zeggen appel is fruit, en fruit is appel," vond ze.

Met mijn kleinzoon had ik van de week net Richard Scarry gelezen. Boeken vol met vrolijke tekeningetjes en maffe teksten. We hadden toevallig de aap behandeld die een grote tros bananen gejat had uit de groentenwinkel. De driejarige genoot van de boekbespreking. Jij lust ook bananen, hè? Ben jij ook een aap? Ben je dan een banaan? Nou, hij was geen banaan en ook geen aap. Maar banaan is fruit. En hij vindt bananen lekker.

Pindakaas ook, trouwens. Tot zijn grote plezier zag het mannetje een tijdje geleden op de logeerkamer zomaar twee kleine potjes pindakaas staan. Bedoeld voor emigratie naar Engeland, voor de vriend van zijn tante. Hij pakte ze resoluut bij de dekseltjes op, en ging op weg naar huis. "Wij hebben niet deze kleine pindakaasjes. Ik vind die zo leuk."

Het zag eruit als de schilder die destijds nog even naar ons nieuwbouwhuis gestuurd was. Twee emmers verf, de trap op, de badkamer in. Likje verf aan de afvoerbuis van de wastafel. "Zo, hier zijn we ook weer helemaal klaar." En weg was hij met zijn twee emmers, op weg naar de buren.

De potjes zijn heus wel naar Londen gegaan, een verkleinde versie van de twee potten pindakaas voor Moskou. Die waren het noodrantsoen voor Karel, de broer van Gerard Reve die wel tot zijn dood Van het Reve heeft willen heten. De slavist nam ze mee toen hij voor twee jaar naar Rusland trok als correspondent voor het Parool. In revolutiejaar 1968 kwam hij weer terug. Overmorgen zou hij zijn negentigste verjaardag hebben gevierd.

En wat de kleinzoon betreft: later, toen de winkels weer open waren, heeft hij van zijn moeder zijn kleine potje alsnog gekregen. Jammer genoeg alweer leeg, meldde hij van de week aan de lunchtafel. Zijn oog begerig gericht op de grote pindakaaspot van opa. Het viel hem niet mee. "Een beetje oppig." Met een beetje schrapen lukte het opa hem toch nog tevreden te stellen. Creatief met taal, dat vinden we leuk.

slimme geit

De KRO-er Leo Fijen roept ons op gul te geven, anders krijgen we nooit meer een eucharistie-viering op onze zondagmorgentv. Alleen van mijn belastingcenten hoor, Leo! WNL is ook al niet tevreden over het nieuwe omroepbestel, want zij passen nergens bij. Ja, moet je jezelf maar niet Wakker Nederland noemen, denk ik dan. En zij horen - hadden ze zeker even verdrongen - bij de Telegraaf, die inderdaad wel heel erg uitgeslapen is.

Ach, hadden we maar een BBC. Die maakte me vandaag wakker met zo'n heerlijk onderwerp als de angorageit. Kan ook een schaap zijn geweest, in elk geval zo zag  hij eruit. Een vierkante bol krullend haar op pootjes. Met langgerekte dunne kurketrekkers als gewei. Hij was buiten de kooi aangelijnd, en stond geduldig te luisteren naar de reporter. Maar toen die voldoende moed verzameld had om hem een aai over zijn neus te gaan geven, deed hij beleefd een veilig stapje achteruit. Die hoorns bewaart hij voor de dames.

De baas van het beest vertelde aan ons dat al die wol eigenlijk helemaal niet handig is. In de regenzomer van vorig jaar konden de beesten geen stap verzetten. Ze stonden daar maar, hun écru-kleur jammerlijk verliezend, hun vacht werd roze. Dat kwam door een bepaald soort alg, leerden we op deze vroege morgen. De studio was vertederd en vroeg nog hoe het troetelbeest heette. Einstein, dus.

Ook Arnhemmers zijn dol op dieren. Hun krant de Gelderlander meldde vanmorgen dat maar 18% is komen stemmen, in meerderheid tegen het Kunstencluster. Daarover werd bericht in een tweekolommertje op pagina 2. Referendum mislukt, meer hoef je er niet over te zeggen. Daarnaast, en wel al aangekeild op de voorpagina, bovendien ook nog uitgebreid besproken op bladzij 3, was er alle ruimte voor de publieke verontwaardiging over een bij Nijmegen uit het water geviste groene tas, gevuld met dode hond. Op de kleurenfoto zijn de wit- en ambergekleurde poten goed te zien. Van alle twitter- en facebookwoede en de opvattingen van de burgemeester en de adviezen van een mediadeskundige mochten we smullen. 
Naar de twee jongens wordt ondertussen nog steeds gezocht.

uitverkocht

En er zijn al zoveel Chinezen! Geen melkpoeder te krijgen in ons land, alle schappen leeg. Nutricia laat de Hollandse baby's willens en wetens vallen of zo u wilt links liggen en exporteert het cremekleurige goedje naar Azië. Worden de moedermelknamakers heel veel rijker van.

Nou betalen we zelf al niet weinig, dus ik raad de Europese controleurs aan om als de klus bij Shell en andere benzinestokers geklaard is - daar zijn ze gisteren binnengevallen op zoek naar verboden prijsopdrijving - ook de poederfabrikant maar eens door te lichten.  

Die rare Chinezen vertrouwen hun eigen producenten niet, en dat is begrijpelijk want die mengden bij met dodelijke middelen. Daardoor groeide het aantal Chinezen wel minder snel, maar daar hadden ze al het éénkind-systeem voor bedacht. Wat weer extra levensbedreigend was voor de vrouwelijke Chineesjes.

Inmiddels zijn hun ouders welvarend genoeg om van dat beleid af te kunnen stappen, en niet alleen Nutricia leeg te kopen maar ook al het Chinese antiek waar ook ter wereld tegen fancyprijzen weer terug te halen. Terwijl wij nota bene alweer het derde recessiekwartaal beleven en onze werkloosheid wéér gestegen is.

Je zou er somber van worden, maar we hebben wel nog altijd twee geduchte wapens: borstvoeding. Mooi dat die Chinezen daar niet aan kunnen tippen.

Piglet

Vandaag begint de campagne die Nederlanders hun ondermijnende gemopper moet afleren. Dit Knorriekrantje voelt zich in zijn bestaansrecht bedreigd.

De vrije meningsuiting in dit tot nog toe dagelijkse periodiek richt zich per definitie juist op wat beknord moet worden. De naam is, we zullen het hier onthullen, een eerbetoon aan de moeder van de oprichtster. Die heette weliswaar Corrie, maar had werkelijk overal een mening over en dat was gezellig discussiëren. Glaasje erbij, sigaretje erbij. Ging ze te ver, dan plaagden we haar met haar bijnaam, die ook weer verwees naar de knuffel van Christopher Robin. Die kent u als Piglet uit Winnie the Pooh. Wij hielden al van Knorretje in oude berijming, nog voor de aandoenlijke tekeningetjes werden verkracht in de filmstudio's van Disney.

Onze Knorrie verkondigde op zekere dag dat ze van plan was een opstandig oud vrouwtje te worden, en dan nog altijd een eigen mening zou hebben en zou blijven verkondigen. Ze heeft reuze haar best gedaan en is een eind gekomen, al werd ze niet echt oud. Roken schaadt de gezondheid, en is zo akelig verslavend. We missen haar alweer eenentwintig jaar, en genieten nog steeds van haar opstandige voorbeeld. Wij zullen dus blijven mopperen. Heerlijk.

maandag

Anouk een fanatieke bokser. Met strikte bedrust. Als we nu niet de finaleronde van het Europese songfestival halen, dan weet de TROS het ook niet meer.

Het is met die zangwedstrijd al net als met het wielrennen,  sinds we weten dat Nederland niet meer kan winnen is de glans eraf. We dachten in onze hoogmoed ook nog dat we aardig konden meekomen in onderwijs en wetenschap, maar vandaag beginnen de eindexamens en het is voor het laatst dat je daarmee een studiebeurs verdient als je doorstudeert. Die tijden zijn dus ook voorbij.

Uit Amsterdam komen berichten dat, nu de Tweede Coentunnel en de Westrandweg dan eindelijk open zijn, de files langer zijn dan ooit tevoren. En uit Londen wordt de wereld gemeld dat de vader van Nigella Lawson, die altijd zoveel Italiaans in haar recepten en eigen uitstraling stopt, vindt dat de Britten uit de EU moeten stappen.

Wilders wil een debat omdat de PvdA Samson niet heeft laten vallen. En Mark van Bommel stopt met voetballen, wat de fans er ook van vinden.

Op de zeven rijstroken bij Breukelen kom je met de auto niet verder. Er worden extra treinen ingezet.

Allemaal maandagnieuws. En het regent. De Libelleweek begint.

moederdag

Daar is ie dan weer, de moederdag. Bewonderenswaardig veel mensen gaan die vandaag besteden aan het zoeken naar twee verloren zonen, afgedankt door een vader die het leven beu was. Hij is wel teruggevonden, en zijn auto ook, maar van zijn kinderen zijn er voorlopig alleen beelden van de bewakingscamera bij een benzinestation.

Bossen doorzoeken, maar welke bossen? Het wordt ook vandaag weer een wanhopige zoektocht, al heeft de politie in de voorbije dagen aan de hand van de beschikbare videobeelden een gedetailleerd beeld van de afgelegde route kunnen reconstrueren. Austerlitz en Beek zijn vandaag de zoekgebieden die ze hebben aangewezen.

Vannacht waren bij BNN-radio mannen te horen, die eigenlijk wel eens zouden willen ervaren hoe het is om vrouw te zijn. "Lekker niks doen." leek de een heerlijk. ("Je kan toch ruilen?" stelde de presentatrice (Filemon zat in Spanje.) voor, maar daar zag de beller niets in: "Dan wordt het een puinhoop in huis".) De ander was ook jaloers: die zou weleens willen weten hoe het is om te bevallen. Vrouwen gaven andere antwoorden. Tijdens festivals bijvoorbeeld overal je plas kwijt kunnen, dat leek hun wel wat.

De uitzending stapte over op een volgend lichtpunt: de komst van 4D. Nu kunnen we al dodelijke wapens uit onze driedimensionale printer halen, dat is al erg genoeg. De stap daarna is knutselen met meer dan plastic alleen. Dan kan je mengen met aluminium of koper en rollen er kant en klare printplaatjes uit het apparaat, Ook medische toepassingen lonken. Organen maken van menselijk weefsel, met je eigen stamcellen. Eindelijk kunnen pappa's ook kinderen krijgen. En verliezen. Weten ze tenminste ook hoe dat voelt.

aan banden

Nu weer een rechter met wie we in de trein gezeten hebben naar Zwolle zomaar teruggevonden op de voorpagina van de NRC. Hij verzet zich namens zijn vakgenoten tegen de enkelband.

Dat is wat snel door de bocht, het gaat de rechters om het wetsvoorstel dat Fred Teeven de bevoegdheid moet geven om opgelegde gevangenisstraf om te zetten in elektronisch gecontroleerd huisarrest. Daarmee gaat de ex-LPFer die nu voor de VVD het land onder de duim houdt op de stoel zitten van de rechter, die nu juist celstraf als de meest geëigende bestraffing had opgelegd.

En die ingreep dan niet omdat hij als rechts-radicale politicus beter weet wat goed is voor een boef, maar als je het mij vraagt omdat het goedkoper is. Al werkt de staatssecretaris er ondertussen ook hard aan om het ontbreken van cellen als argument te kunnen aanvoeren. Gevangenissen worden gesloten in een tempo nog hoger dan dat waarin de ziekenhuizen sneuvelen.

Ook dat is een geldkwestie. De zorgverzekeraars willen nu het geld dat ze op ons besparen door de voorwaarden te veranderen niet netjes aan ons teruggeven, maar voor de verdere afbraak van het stelsel inzetten. Diefstal! (wie verzonnen ook weer de slogan dat je een brandend huis niet kunt verzekeren?! Zouden ze in gemoede kunnen denken dat je dan tijdens de brand wel de polisvoorwaarden kunt veranderen? Teeven, een enkelband voor al die graaiers,  en subiet!)

En over afbraak gesproken: nu sluit ook Arnhems beste muziekhandel de poorten. Oeden menei, zoals de oude Grieken zouden zeggen als ze nog hadden bestaan.

schone lucht

Wat fijn voor ons dat we het nog nooit nodig gevonden hebben te vliegen. En wat zielig voor die vliegeniers, dat ze last krijgen van hun hersenen doordat ze in hun cockpit oliedampen binnenkrijgen. Zembla had er zondagavond een uitzending over, die te denken gaf.

Natuurlijk is het nog zieliger dat de KLM er niet over bleek te willen praten. Slechte publiciteit zou de reizigers er namelijk van kunnen weerhouden aan boord te gaan. Zembla vertelde dat het gif zich stapelt. Minder vliegen is dus altijd beter. En de verdiensten vallen al zo tegen. Dan moet je je imago beschermen. De eerste reactie is voorspelbaar: er is geen nader onderzoek nodig. Er is niks aan de hand. (Vliegtuigmaatschappij Arkefly erkent het probleem wel.) 

Het doet me denken aan het telefoontje dat de stadsredactie van Hoogovens kon verwachten, als bij een foto van de staalgigant in het onderschrift melding was gemaakt van milieuverontreiniging door de vuilgekleurde pluimen uit hun schoorstenen. "Het is waterdamp, hoor," was de verontwaardigde reactie. Of aan de geruststellingen na hevige chemiebranden: er is tot ieders opluchting alweer geen gevaar voor de volksgezondheid gemeten.

En dan had je de stank van grondverwerker annex composteerbedrijf Rutte, meer dan mijlenver in de omtrek een kwelling. Op het raadhuis kon je niet klagen: dat lag zelf in de stankzone van de suikerfabriek. "Het is campagnetijd. In december zijn de bieten verwerkt." Hoe dan ook, mensen: nu we niet meer onder de rook van Schiphol wonen, blijven de witte tuinstoelen prettig wit. 

gekist

Haags vuur heet de rubriek bij Pauw en Witteman waarin jonge Kamerleden zich met hun idealen mogen voorstellen. Gisteren moesten we horen hoe een dochter uit het CDA-geslacht der Bruins Slotten na in Uruzgan als pelotonscommandant  op heuse kisten en met heuse kerels niet op bermbommen te hebben gelopen, besloot een politieke carrière te beginnen omdat de PvdA de stekker uit de missie had getrokken.

Ironisch was dat daaraan voorafgaand verhit was gesproken over het beginsel van 'afspraak is afspraak',  over de strafbaarstelling van illegalen en dat de PvdA daarover nu intern overeenstemming probeert te bereiken om zo het regeerakkoord niet te hoeven openbreken. Viceminister Asscher, ook PvdA, was daarvoor in de studio en hem werd nog gevraagd te reageren op Bruins Slot, maar hij liet zich niet uitdagen 'de discussie tussen Bos en Balkenende' van toen nog eens op te halen.

Had het stoere CDA-meisje maar niet in Uruzgan gezeten, dan had ze misschien geweten dat juist besloten was de missie - die al eens verlengd was - definitief te stoppen, toen het CDA (Verhagen!) alsnog en om de Amerikanen te vriend te houden ging proberen daar onderuit te komen. De PvdA liet zich niet vermurwen. Afspraak is afspraak. Groen Links knoopte zich op door de vondst van de politiemissie, weet u nog?

En nog een voetnoot bij de geschiedenis: het beeld van de PvdA die draait is opgeroepen door Balkenende (hem ingefluisterd door zijn spindokter Jack de Vries). Het gebeurde in het eerste radiodebat voor de verkiezingen. Hij ging niet in op Bos, die juist hem net had gevraagd waarom het CDA verkiezingsbeloften ging breken zonder dat de kiezers te vertellen. Kortom u draait, meneer Balkenende.

Balkenende ging in de tegenaanval en beantwoordde de vraag niet. De media, lui, beloonden dat. Toch ben ik blij dat de PvdA nog zoveel invloed heeft, dat zij het CDA opzadelt met deze nieuwe politica. Is er tenminste een militair minder. Laat je niet kisten, meid.

Daarna kwam het programma "De Kist" op het scherm. Met de dochter van Herman van Veen, die sprak over hartsvriendin Guusje Nederhorst, veel te jong overleden. Dezelfde naam was bij pijnlijke vergissing ook al gevallen bij de inhuldiging van de nieuwe koning. Maar toen zagen we Guusje ter Horst in beeld, oud-minister, oud-burgemeester van Nijmegen, ik zou bijna zeggen: óók PvdA. Astrid wordt nu pas gecorrigeerd. 

aanbevolen

Wil je weten hoe het zit met de Bulgaren? Alle eer aan Willem Geldof. Hij "volgde uit verveling" zoals hij het beschreef, de Bulgaarse televisie en kon daardoor Nederland op het spoor brengen van de uitkeringsfraude. De positie van staatssecretaris Weekers wankelt.

Willem vervulde de enige raadszetel die de PvdA overhield na de raadsverkiezingen van 2010, in het dorp dat we toen net hadden verruild voor Arnhem. Een rampzalige twee stemmen kwamen ze daardoor tekort voor een restzetel. In Arnhem won de PvdA mede dankzij ons weliswaar en werd weer de grootste partij, maar daar werd ze uit het college gehouden.

Gelukkig bracht Willem grote kwaliteit mee en daardoor kon hij zijn rol als eenmansfractie met verve spelen. Spijtig genoeg velde hem al vrij gauw een mysterieuze ziekte, die zijn voeten en handen aantast en hem dwong het raadswerk en zijn betaalde werk - voor de gemeente Haarlemmermeer - neer te leggen.

Hij slaagt er gelukkig in een blog bij te houden, dat zeer de moeite waard is. Behalve over het verloop van zijn ziekte en zijn ervaringen met ons zorgstelsel houdt Willem ons op de hoogte van actuele politieke kwesties, die hij van prettig commentaar voorziet. Hij woonde als student economie een half jaar in Bulgarije, voor zijn stage en afstudeeronderzoek. Leerde er de taal, maakte vrienden en bleef het land regelmatig bezoeken. Vandaar. De wereld van deze ironie-beoefenaar leert u kennen met deze link. Zijn glas is halfvol, is zijn devies. De ideale benadering voor iedereen.

vervlogen

Vlinder, een ongebruikelijk grote. Daar komt onze vriend voorbij. Juist klein in het echte leven zelf, maar beresterk. Het leven van een bijzonder mens is in de nacht van 4 op 5 mei afgelopen.

Met hem en zijn vriendin en een buslading van hun vrienden en kennissen uit de Haarlemse journalistieke en kunstwereld zijn we in de vorige eeuw naar de Biënnale  in Kassel geweest. Een cultureel schoolreisje, waar ik goede herinneringen aan bewaar, al was het alleen al omdat tijdens de terugrit de afdeling der Rooie Vrouwen te Ruigoord in het leven is geroepen die een dag later meteen al haar eerste jaarverslag uitbracht.  Een historische gebeurtenis, die in de afdeling van de PvdA destijds grote verwarring stichtte, maar daarover verder uitweiden valt buiten dit kader.

De vriendenclub 'Uit het lood' was in september nog voor een gedenkwaardige jubileumviering bijeen. Vier mannen, drie vrouwen.  Verbonden door een verleden bij hetzelfde dagblad, dat toen nog - ja, jong volkje, je verzint het niet - met losse loden letters gemaakt werd. Dat was zelfs nog zo toen ik er in 1973 zelf kwam werken, in mijn opleiding al voorbereid op fotografisch zetten. De revolutie stond voor de deur, dat wel. Als het lood was afgedankt zou de krant wel een uur later kunnen 'zakken', werd ons voorgespiegeld. Het werd juist een uurtje eerder, in de praktijk.

Al jaren ging de club op gezette tijden met elkaar op stap nadat ze, vroeger of later, bij de krant waren weggegaan. Eten, drinken, herinneringen ophalen. Deze keer was het Gent geworden, ideale plek voor een speciale aflevering. De vlinder was al ziek, maar ze wisten het nog niet. Twee vrienden zouden zelfs nog eerder wegvallen. Het is niet te bevatten.

arro Amsterdam

Als ik me niet vergis is Ajax wederom voetbalkampioen geworden. Een merkwaardig fenomeen. Dat zich al 32 keer heeft voorgedaan. Dit keer hebben tien spelers 33 keer negentig minuten per wedstrijd achter de bal aan gerend. Daar hadden ze een heel jaar de tijd voor. De bedoeling is goals te maken of te voorkomen. De elfde speler is speciaal met dat laatste belast, en mag topfit op de doellijn blijven staan.

Als het gelukt is mogen de spelers hun trainer in het zwembad gooien. De fans breken omdat het juist niet mag het Leidseplein af. De media denken dat we het allemaal willen horen en zien, en nog eens en nog eens. Kennelijk is iedereen enorm blij dat er gewonnen is. Wie had dat nou kunnen denken. Nou, ik bijvoorbeeld. Voetbal, ook daarbij draait het allemaal om geld. Met geld kan je spelers kopen, desnoods bij de tegenpartij. Ach, wat had Theo Janssen spijt dat hij bij Vitesse was weggegaan. Ook die club is inmiddels in handen van een man met geld. De Arnhemmers hadden dit jaar Bony, dus worden vierde. 

Nou hoor ik net bezweren dat de trainer van de Amsterdammers, Frank de Boer, helemaal niet arrogant is. Jammer genoeg is hij dan wel de enige, stel ik vast. Hij komt ook helemaal niet uit Amsterdam. Misschien weet hij niet hoe het moet. Het mag, nu we het daar toch over hebben, best verbazen dat de rest zich verbeeldt wél arrogant te kunnen zijn. Zoveel echte Amsterdammers zijn er immers niet. Nagenoeg allemaal import, uit eigen land of van ver daar buiten. Zelfs in het veld staan maar weinig echte Amsterdammers, waar de echte Amsterdammers trots op kunnen zijn.

Bestuurlijk heb ik met de Amsterdamse arrogantie veel te maken gehad. Voor overleg met de regio (ook Haarlem!) hadden/hebben ze weinig tijd. "Bestuurlijke drukte", het excuus om niet te komen, en wel steeds grotere landsdelen te willen optuigen. Ooit ging ik met de Amsterdammer en de andere collega's uit de regio over de veerponten over het Amsterdam-Noordzeekanaal. De man uit Amsterdam liet het juridisch gevecht over het eeuwigdurend open en voor fietsers en voetgangers onbetaald houden ervan, rustig aan ons over.

Wel overlegde hij buiten ons overleg om met Rijkswaterstaat over overname van de ponten door Amsterdam. Alsof de pontgemeenten niet allemaal ook lid waren van wat Amsterdam had opgezet; het regionaal havenoverleg. De wethouder die op eigen houtje had geopereerd, vertrok later naar het tijdelijk burgemeesterschap van een kleine gemeente. Zijn voorganger was net in Haarlem benoemd. De opvolger geniet inmiddels van zijn bestuurlijke rust, in het bedrijfsleven.

geen pardon

Deze keer was mijn huisgenoot vroeg genoeg wakker om vóór het radioprogramma boordevol geschiedenis ook nog een portie natuurnieuws mee te pikken. Het was een uitzending die afschrikwekkend genoeg was om méér mensen wakker te maken. Alleen, wie luistert er nog naar de radio?

Gek eigenlijk, dat de natuurvrienden al die slechte berichten uitzenden terwijl iedereen nog op één oor ligt. Zij weten immers zelf allang dat Bayer en andere gifmengers de insectenwereld aan het uitroeien zijn omwille van geld. Dag bloemen, dag fruit, dag graan. Straks hebben we illegalen nodig om de bestuiving ter hand te nemen.

De Milieufederatie uit jawel: weer Arnhem mocht vertellen hoe ze proberen tuincentraketen Intratuin zover te krijgen dat ze de kwalijke middeltjes niet meer aan ons particulieren willen verkopen. Bij onszelf ligt het ene deel van de oplossing, een kopersstaking. Europa gaat over het andere deel en moet omwille van de voedselveiligheid de industrie tot de orde roepen, in plaats van steeds meer gif toelaten. Dat lukt nog moeizamer.

Maar ik snap het wel, de natuurvrienden moeten gauw de natuur weer in, die hebben geen tijd om eerst naar de geschiedenis te luisteren. Zij beseffen niet dat ook thuisblijven helpt. De eerste roestbij en een libelle die nog vroeger was, hebben zich al in onze woonkamer gemeld. Vermoedelijk Illegale asielzoekers. We hebben ze heel hardvochtig uitgezet, zonder pardon.

(her) denken

Op 1 mei 2004 waren we in Polen, dat feestvierde omdat het lid werd van de Europese Unie. Op 4 mei bezochten mijn collega en ik met onze echtgenoten Auschwitz.

Het was net als vandaag dodenherdenking, vandaar. Dichter bij de tragiek van de Tweede Wereldoorlog kan je niet komen, vonden wij. Ons hotel stond in Krakau, ver van de wijk waarin de joodse inwoners woonden en het ghetto waarin ze daarna waren samengebracht. Dat zijn nu net als Auschwitz en Birkenau plekken die veel toeristische aandacht trekken. Het voelt raar, dat je door er heen te gaan de Polen laat verdienen aan de vervolging en uitroeiing waaraan ze zelf met te grote ijver hebben bijgedragen. De discussie over een Mc Donalds bij het vernietigingskamp was net gaande geweest, de fritestent was er niet gekomen. Dat viel nog mee.

We namen onuitwisbare indrukken mee. Maar het denken mag niet stil blijven staan. Het leek vorig jaar zo'n bijzonder statement dat de nationale herdenking plaats leek in te ruimen voor het gedicht over een 'foute' oom. En dat in Vorden ruimte leek voor denken aan Duitse slachtoffers. Het ging niet door, en dit jaar ook niet. De 'echte' slachtoffers laten het niet toe. Hopelijk roepen zij nu toch ook eens zichzelf en de vrienden in Israël tot de orde. Want dat de Palestijnen onderdrukt en getreiterd worden, geeft geen pas. Herdenken is bedoeld om uit het verleden lessen voor de toekomst te trekken. Na zeventig jaar wordt het daar tijd voor.

gratis pillen

De oversteek bij Nijmegen ligt er mooi bij. De nieuwe brug met die naam moet nog even worden afgebouwd, maar het stadsilhouet is er al van opgeknapt. Er liggen nu drie boogbruggen over de rivier. Het is nog geen Newcastle, maar het begint er op te lijken.

Maar nu we weer eens door de stad kuieren valt het ons op dat de middenstand het moeilijk heeft. De biologische slager is vertrokken. De panden naast de Hypotheker (!) zijn allemaal te huur. Er zijn in de stad nog wel Vietnamese loempia’s, Belgische bonbons en Vlaamse friten te koop, Italiaans schepijs, en pannenkoeken, onbeperkt. Maar de boot vaart net weg.

Alleen een parkeerkaartje, nee, dat was niet te krijgn. Het touch-screen scherm werkte niet. Een ingezetene belde voor ons met parkeerbeheer. We mochten zomaar blijven. De kersen, appels en perenbomen bloeiden op de heen- en terugtocht.

‘s Nachts hoor ik van de Nachtbroeder (zuster Astrid is met vakantie) hoe je ervoor kunt zorgen dat de apotheker je geen kosten in rekening brengt voor medicijnen die je van de zorgverzekeraars eigenlijk zelf moet betalen. Je moet dan wel fraude plegen, dus ik geef de tip maar niet door.

Een paar uur later is in het nieuws dat doktoren zwaardere zorgvormen voorschrijven om hun patiënten voor vergoeding in aanmerking te laten komen. Volgens de deskundige op de radio is dat geen Robin Hood-gedrag, maar gevolg van het steeds langer moeten thuishouden van hun patiënten, die daardoor steeds kostbaarder zorg nodig hebben. Dat is gewoon het gevolg van het nieuwe beleid. Gelukkig maar, de doktoren houden een schoon geweten. Zelfs trouwens als ze het wel expres  zouden doen vind ik, als warm voorstander van een solidaire wereld.

neven in de lucht

Nepotisme op 1 mei. Neef Maurits gaat dus werken als adjudant voor de koning. Met hem heb ik nog wel eens een busritje gemaakt over het luchtvaartterrein van Schiphol.

Dat was zo lang geleden, dat de Vijfde Baan er nog moest komen. Met gemeentebesturen uit de omgeving dienden toen zoveel mogelijk zoete broodjes worden gebakken. Ze werden daarom op gezette tijden uitgenodigd voor een prettig bezoek en de gelegenheid tot vragen stellen. Waarom er niet over zee aangevlogen kon worden, zodat de bewoners op de grond minder gehinderd zouden worden, bijvoorbeeld. Uit de mond van de president-directeur in eigen persoon vernamen wij dat de piloten elkaar bij het landen goed moesten kunnen blijven zien.

Ons vertrouwen in de luchthaven kwam nooit meer in orde. Die hoogste man van Schiphol is tegenwoordig de eerste man van de Rotterdamse haven. Zijn opvolger was, net als hij, afkomstig van het ministerie van Verkeer en Waterstaat. In zijn geval was hij daarmee uiteraard helemaal geschikt om de Nederlandse Spoorwegen te leiden. (Vraag ik mij ondertussen wel af waarom het bedrijfsleven zich zo afzet tegen de overheid. Ze kunnen helemaal niet zonder elkaar.)

De rol van prins Maurits beperkte zich tot die van gastheer en reisleider. Hij begon toen maar net met het verdienen van zijn eigen brood. Best prestigieus, zo'n werknemer in huis te kunnen halen. Nu constateren we de band tussen beide neven die door het vliegen wordt gevormd. Als Willem-Alexander even geen linten hoeft door te knippen, zal hij immers zijn vliegvaardigheid onderhouden. Altijd gemakkelijk, zo'n directe relatie.

gluren

"Dat geslenter!" Heerlijk zonnetje, het Sonsbeekpark vol met lanterfanters. Toch zijn er nog mensen die haast hebben. Waarheen?

Werkelijk overal wordt bier gehesen of wijn gedronken in een sfeer van vrolijkheid. Dit is de stad die ongeveer als eerste in het land wordt bewaakt met drones. Nachtelijk cameratoezicht per onbemand vliegtuigje. In het Veluwse Haagje is dat toch een niet door de criminaliteitscijfers verklaarbaar opsporingsmiddel. Het schijnt een korte proef geweest te zijn.

Welke boeven huizen hier onder ons? Al bijna dertig jaar hebben we bekers in huis met de kalender van 1984 erop. Het "big brother is watching you" jaar. Die tijd zou je toch nooit zelf willen beleven, dachten we nog voor het zover was. Het boek van Orwell over de totalitaire staat die alles van je wist en je tot in eigen huis observeerde, is allang ingehaald door de werkelijkheid. Een wettig fundament voor de vliegtuigjes die boven je tuin en voor je slaapkamerraam kunnen zweven is er nog niet. Wel zijn ze al binnen bereik van elke particulier die in de speelgoedwinkel een paar honderd euro wil besteden.

Onbegrensde gluurmogelijkheden. Met weemoed denkt ik terug aan de verrekijker waarmee ik op de tv aan de overkant van onze gracht de eerste dag van "Open het Dorp" kon volgen, de legendarische inzamelingsactie voor zelfstandig wonen van gehandicapten. Het dorp dat ervan gebouwd kon worden is hier niet ver vandaan. Op de tweede dag in novmber 1962 hadden we ons eigen tv-toestel in huis.