sombere toekomst

Jaknikkers zijn er genoeg. Zelfs deze museale. Maar met name in overdrachtelijke zin. Totdat teveel ja is geknikt. Na de olie- kwam de gaswinning, en nu moeten we gaan geloven in nut en noodzaak van fracken en de opslag van CO2 Hadden we ons kernafval eigenlijk al in zout opgeborgen?

thuishulp

Toch nog met haar rollator de kapper weten te bereiken. Je moet toch weer verder, hé. Een beurt onder de droogkap, daar fleur je van op. De oudere vrouw kon ondertussen haar relaas kwijt over de brutale beroving, die haar nota bene thuis te beurt was gevallen. 

Ja, je doet de deur natuurlijk als je zo oud bent alleen nog overdag open en dan alleen omdat er iemand thuiszorg aan je komt verlenen. Achteraf gezien was het slechts een handige smoes geweest om binnen te kunnen komen. En zo waren er dingen verdwenen, die ze nog helemaal niet kwijtwilde. Voor een permanentje had ze gelukkig nog budget.

De kapster leefde zich helemaal in, en hielp bedenken hoe de onaardige bezoekster geweten kon hebben dat de thuiszorg op dit adres hand- en spandiensten verleent. Een tip gekregen, in de boeken gesnuffeld, op de loer gelegen, het kon natuurlijk van alles zijn. Eng hoor, als je de mensen niet meer kunt vertrouwen. 

Nou ja, zelf was ze ook niet graag alleen thuis. Dan stuurde ze altijd haar hond wel vooruit als ze de deur moest gaan opendoen. Een beest van flink postuur, maar een labrador en dus van de soort die heel lief is en voor kinderen op zijn rug gaat liggen om zich eens lekker te laten kroelen. Maar gelukkig gaan boeven voor hem nog op de loop  Want hij heeft gelukkig pikzwart haar. En blaft, als het moet. 

even geen leuke linde

Het was behelpen. Zomar een beetje schommelen in een zandbak, terwijl je je verheugde op een namiddagje "Leuke Linde" als opmaatvoor het weekeinde, dat begon met logeeren bij oma en opa. Maar toen we er aankwamen bleek er een robuust kettingslot aan het toegangshek bevestigd te zijn. "Op last van de gemeente gesloten", stond er ook nog bij. Groot was onze teleurtelling, en ook de Marokkaanse opa met zijn kleinkind moest onverrichterzake huiswaarts keren.

Geen faillissement of bestuursproblemen. Gewoon vogelgriep natuurlijk, een snuggerder iemand gaf later de verklaring. 's Avonds probeerden we met gezang de Sint en zijn Pieten te laten weten dat de kinderen deze keer niet thuis waren. Ze mogen ons doorgaans pas wakker maken als de vogeltjes zich laten horen. Nou, om zes uur 's morgens is dat in deze tijd van het jaar echt nog niet het geval. Maar langer slapen konden ze echt niet. Gelukkig stelde de inhoud van de schoentjes niet teleur. Al lag er deze keer geen wortelafval naast het lege bakje water. Dat had Zwarte Piet gelukkig wel nog netjes teruggebracht, nadat hij het eerst zonder morsen tot boven op het dak had moeten zeulen. Want onze kleinzoon had wel door, dat zo'n heel paard echt niet door de schoorsteen kan. 

Piet met blauwe schmink gesignaleerd in Velp

wurggreep

Weer moesten we naar het westen voor de uitvaart van een oud-collega. "Ik ben de volgende," had Cor anderhalf jaar geleden namelijk aangekondigd toen we bij elkaar waren voor zijn voorganger. In dat opzicht heeft hij gelijk gekregen. Maar niet in de paar weken tijd die hem nog gegeven zouden zijn. Het werd veel langer, en het was gelukkig nog een goede periode, met een gedenkwaardig afscheidsfeest met de collega's in een Haarlemse kroeg. Moeilijk is het pas kort geleden geworden, toen de ziekte echt doorbrak. 

Familie en vrienden waren na de begrafenis naar de Westbroekplas gekomen, net buiten Haarlem, voor de nabeschouwing. Gelukkig met zovelen, dat het uitzicht op het water en de daarlangs verrezen blokkerige 'urban villa's' wegviel. Grijs, grijs en mistroostig lagen die erbij.
Inzoomen was nodig om het dappere maar eenzaam in een veel te ruime plas spuitende fonteintje in beeld te krijgen.De kerstverlichting brandde voor de zekerheid al.

De hele vroeger nog open en groene Velserbroek is in moordtempo volgebouwd. Toen we net in Spaarndam woonden hadden we nog het volle genot van het zicht op de ongerepte duinenrij langs de kust.  Aan de andere kant van het dorp ook al ellende. Daar rukken gigantische bergen vervuilde grond op, voor zover steenkolenopslag en een woud van olieopslagtanks de ruimte niet hebben opgeëist. Spaarndam in de wurggreep/ Ach, de lieflijke herinnering aan de in goudgeel zonlicht badende uitgestrekte velden van zuring en teunisbloemen!  Nee, de wereld gaat er niet op vooruit.


En in Arnhem staat de vooruitgang ook niet stil. Daar hadden ze nog een portie asfalt over,  waarmee het laatste stukje ontbrekende bestrating in het voetpad van onze straat, langs het veldje met de volkstuinen, nu ook verdwenen is. Jammer van het valse plat ter plaatse, anders zou je er je kleindochter nu uitstekend kunnen leren rolschaatsen. Er loopt vrijwel nooit iemand, namelijk.

onze buren op tv

Altijd makkelijk, je buren op tv te zien. Scheelt weer een loopje. Gisteravond overkwam het ons weer eens, toen we bij "Pauw" de rechtskundige herkenden, die een paar huizen verderop woont. Nu was hij naar de landelijke tv overgekomen om de kijkers uit te leggen waarom voolkswoede een lynchpartij zou eisen en de rechter niet meer dan een paar uurtjes taakstraf oplegt. Ook al ben je Pool en heb je twee grootouders en hun kleindochter van twee doodgereden door de macht over het stuur te verliezen. Of je te hard reed was dan misschien wel aannemelijk, maar is niet bewezen. Dat de gefrustreerde vader na deze uitspraak een stoel naar de rechter smeet viel wel een beetje te begrijpen.

Ideetje:
weezitsbankjes smijten 
een stuk minder gemakkelijk.




We vielen wat laat in de uitzending, maar hebben inmiddels uit de krant geleerd dat onze Peter een dubbelganger met een andere naam moet hebben, die als "raadsheer" Erik ten tonele werd gevoerd. Probeer nooit bij het spellen van je naam de productieassistentie te helpen, want voor je het weet heet je in de ondertiteling "Marie-Janne", waar je ouders lang geleden nog gewoon Marianne hadden bedoeld.

De als advocaat aan het woord gelaten buurman is ondertussen in het echte leven wel degelijk zelf rechter, en weet dus alles van het vellen van vonnissen. Om Boer Koekoek hier te citeren:"Bewijzn moemn hewwn". En die waren er niet.

Vandaag dan ook nog de dreigende sluiting voor ziekenhuis Sionsberg in Dokkum. Dat kennen we ook al van een overbuur. Zij verliet ons buurtje om er directrice te worden. En kwam aldus ook op tv, toen het er nog goed ging. Een andere buurvrouw haalde niet vel later het scherm met haar relatietherapie. Op de keper beschouwd best een hoog percentage van tv-personlity's. Zou hetkomen doordat er zoveel mediagenieke personen naast ons wonen?

pakjeseconomie

Uit Argentinië het goede bericht, voor anderen dan dwaze moeders, dat oud- (of blijf je dat altijd?) juntaminister Zorreguieta een polowedstrijd heeft bezocht. In een rolstoel weliswaar, maar de media hadden hem een paar dagen geleden nog hartstikke overleden-aan-leukemie verklaard. 

Dat was nieuws dat prompt tot ons kwam in De Wereld Draait Door, en werd er even later later ook weer in herroepen. De vader van onze huidige koningin was maar een paar minuten dood, en is nu alweer fit genoeg voor een sportmanifestatie in Buenos Aires. Gezonde Luchten, met recht. Kan zijn dochter hem gewoon blijven opzoeken, zoals ze in het weekend ervoor nog gedaan had.

Maxima woont niet gemakkelijk dicht bij haar ouders. Als ze - zelfs koninklijke - mantelzorg willverlenen, moet ze per vliegtuig over komen en daar zou dan weer schande over gesproken worden door het volk. Betalen we daar belasting voor?

Vanmorgen wil de radio juist weten - een onderwerpje zo meteen in het parlement - of wij gewone mensen er nog meer asfalt bij willen. Dan lossen we (gelooft de minister van VVD-verkeer) de files op en hoeven we minder lang onderweg te zijn naar onze eigen mantelzorgbehoeftigen. Heel toevallig publiceert de asfaltlobby vandaag zijn jaarlijkse onderzoek naar hoe duur files zijn. Heel duur natuurlijk, dat laat zich begrijpen.

Ach, luisterden we maar niet naar de vrachtwagenchauffeur die zijn gezondheid door 's nachts te gaan rijden wil gaan opofferen. En snapten we maar het gelijk van de mevrouw die vindt dat er zo langzamerhand al genoeg moois onder asfalt is verdwenen, en dat we moeten ophouden met het zinloos heen en weer transporteren van nutteloze rotzooi, omdat dat heus niet zo goed is voor onze economie als ons is wijsgemaakt. Zij weet beter, en de minister pas als ze grootmoeder is geworden.
 
We kunnen hoop hebben. Nu storten de koopavonden al in, niemand durft meer over straat als het donker is geworden. Quality time voor kinderen en ouders keert terug voor de winkeliers, een etra avondje vrij. We zijn onderweg maar dan door thuis te blijvn naar een jaarronde pakjeseconomie. Alleen de bezorgers van onze internet-bestellingen hoeven dan nog de weg op. Op die paar mantelzorgers na dan. Gaat evengoed een hele hoop overbodig geworden wegdek schelen. En auto's.Die kunnen mooi naar het museum.

zelf doen

Oosterhout in Noord-Brabant had vroeger "de wijken genummerd". Dat hielp vreemdelingen niet echt, bij het vinden van hun bestemming. Maar het waren intrigerende bordjes, die moderniteit suggereerden en pas verdwenen toen de Tom Tom en nog later de smartphone ons leven overnam. 

Nieuwe verkeersinzichten deden hun intrede, en Oosterhout besloot de markt autovrij te maken. Daardoor is meer ruimte ontstaan voor mensen die zich per rijwiel of brommer verplaatsen. Maar hoog worden die toch niet door hun gemeentebestuur aangeslagen. Of zouden ze expres dubbelzinnige bordjes hebben opgehangen bij de fietsenstalling, juist om de hersenen van hun inwoners te scherpen?

Allereerst is daar de barse opdracht de rijwielen vooral bovengronds te paatsen. Met een streng uitroepteken nog eens extra benadrukt.Anders zwaait er wat. Een boete van 35 euro
zelfs.

En als je dan bedacht hebt dat die ondergrondse stalling misschien toch wél benut mag worden, want anders hadden ze hem niet hoeven bouwen, dan stuit je op een volgend probleem. Meer dan één persoon tegelijkertijd mag zich namelijk niet in de kelder begeven. Daar moet je het vooral alléén allemaal maar uitzoeken.  maar hoe je er dan achter komt of er al iemand in de kelder rondloopt, staat er niet bij op dit bordje.

 

Volgens ons wil Oosterhout lering trekken uit de ervaringen in Nijmegen, waar in 2007 een wethouder in opspraak kwam omdat hij zich in de fietsenstalling van het raadhuis niet had beperkt tot het netjes stallen van zijn fiets, maar zich - de bewakingscamera zag het - op wel heel intieme wijze bezighield met een vrouwelijk raadslid. Typisch een gevalletje van 'nog even het stuk bestuderen'. 

mooi blauw

Wat een goed nieuws vandaag. De eerste auto op waterstof is nu voor de gewone mens beschikbaar. De revolutie staat voor de deur. Want dankzij de kometen is er voldoende water op aarde gevallen om het leven mogelijk te maken, en nu dus ook in de auto nog een tijdje voort te kunnen zetten.

Bijkomend gunstig is dat Toyota het bewuste autoconcern is, dat na twintig jaar knutselen nu zo ver is dat ze het eerste exemplaar in prachtig blauw hebben kunnen presenteren. Ze waren er dus al mee bezig toen we onze Yaris Verso van ze kochten, die we geweldig vinden maar zij niet, althans al na een paar jaar kregen we bericht dat de Verso 'helaas' uit produktie ging. Stom, stom, stom! Nu rijden we hem maar op, en dat lukt dit hele millennium al heel aardig.

 

Onlangs nog probeerden de lui van Toyota ons aan de haak te slaan. Opeens toonden ze zichzelf weer en nog wel zéér GEÏNTERESSEERD in ons oma-Duck karretje. Ja, om in te ruilen natuurlijk, daar hadden ze wel oren naar. We zijn er niet ingetrapt, zo oud en wijs zijn we wel. 

Maar nu? Een waterstof auto? Dat zou toch wel wat zijn, mensen. Actieradius 500 kilometer, en hartstikke goed voor het milieu. Niet voor de portemonnee, daarentegen. Hij moet in zijn eenvoudigste uitvoering  65.000 euro kosten, schijnt het. Nog maar even doorsparen, en hopen dat onze Yaris nog een paar jaar door de APK-keuring komt. Wat ook al zo handig is: omdat in Nederland voorlopig voor het bijvullen met waterstofgas maar één tappunt staa.

unieke akoestiek

Dat kan je net zo goed thuis doen. Port drinken en een half pakje sigaretten roken. Nee, als je muzikant bent moet je serieus bezig zijn op de repetities. En op de hoogte zijn van de optredens. die trouwens veel te vaak gratis zijn. Je kent mijn ambities.

Heerlijk is het, de uitvinding van het mobieltje. Je wordt - ook geheel zonder kosten - deelgenoot gemaakt van heel wat intieme informatie.Onderweg naar de trein, zoals in dit geval terwijl we samen oplopen naar het station. We probeerden nog bij te dragen aan de privacy door zelf maar even een omweggetje  te nemen, maar toen we bij de ingang aankwamen bleek de gedreven monoloog nog steeds of alweer over het drinken van port te gaan.

Ook in de trein zat menigeen voor zich uit te mompelen, en konden wij vermoeden dat niet alleen in de muziek maar ook in het bedrijfsleven niet alles koek en ei was. Groepssessies werden geëvalueerd, personeelsingrepen voorgesteld, presentaties voorbereid, offertes doorgenomen. We namen er geduldig kennis van.

Op de terugweg was alles anders, toen waren het de supporters van het Nederlandse voetbalelftal die de nederlaag tegen Mexico en hun pittige vertraging aan het bespreken waren. Bij Breukelen was een overval tot op het perron uitgevochten met vuurwapens, reden waarom de spoorverbindingen een tijdlang stil waren gelegd.

Zelf hoefden wij slechts naar Utrecht. In Tivoli, unieke akoestiek, werd Porgy en Bess voor ons uitgevoerd door het Philips orkest, met koor en solisten. Het was onze ontberingen ten volle waard. Laatste bus weg, maar met iets meer dan een half uurtje lopen kwamen we toch thuis. Het telefonerend publiek  was al gaan slapen.  

grap moet kunnen

Heeft dan eigenlijk nog best lang geduurd, die val van de muur. Toch typisch dat het de laarzen zijn, die het groeiende gevoel voor humor van de herenigde Duitsers moeten symboliseren.

even uitblazen

De aller-, aller-, allerlaatste mooie zomerdag, ook gisteren hebben we er weer massaal van kunnen profiteren. Hij bracht ons voor het eerst sinds tijden weer eens op de Loenermark. Ook in het kiezen van die bestemming waren we bepaald niet de enigen. Door tweehonderd schapen en een hond werden we opgewacht. Maar de jeneverbessen waren er niet, alleen wat leeggeroofde struiken herinnerden aan een vroegere overvloed. Maar ja,toen stonden ze nog niet op de lijst van met uitsterving bedreigde natuur. 

Sporen genoeg ook, op ons pad. Alleen niet van herten of wilde zwijnen. We moesten lachen om de cartoon van Dingeman in Trouw vanmorgen. Ook hij had volop genoten van het mooie weer. Een bos vol recreanten, allemaal  zo heerlijk aan het uitblazen tussen de bomen. Het leek wel of ze met hun allen hier langsgedromd waren.

longlegs

Het ziekenhuis gaat uitbreiden, maar van de natuur die er tegenover ligt blijven ze voorlopig nog af.  Na ons wandelingetje door Sonsbeek kwamen we er op deze manier langs. Als Vader en moedertje Langbeen, want het was al vijf uur geweest. Zo komen we tenminste ook zelf een keer in beeld. 

Van Daddy Longlegs zou later blijken dat deze weldoener die het arme weesmeisje Judy Abbot aan een opleiding hielp geen spillepoten had maar eerder corpulent genoemd kon worden. Inmiddels is hij ook alweer de 102 gepasseerd, .een mooie leeftijd voor een kinderboek.

Mijn  echtgenoot gaf onder het lopen een korte samenvatting van de turbulente familiegeschiedenis van "De stamhouder", dat hij net uitgelezen had in wat je wel recordtijd kan noemen. Toch ingewikkeld genoeg om niet echt kort te kunnen worden samengevat. Dat Alexander Münninghoff de auteur is, was hier al vermeld. De man is in Polen geboren, maar werkte bij de Haagsche Courant en later als buitenland-corrspondent, Ruslandkenner in de Koude Oorlog. Op de VPRO is hij nog steeds vaak te horen over zijn journalistieke avonturen, heel erg de moeite waard als je van dat vak houdt. 

Zeker in deze dagen van herdenken dat de DDR 25 jaar geleden nog bestond en de Berlijnse muur nog moest vallen, komen herinneringen aan afluisteren en bespioneerd worden weer gemakkelijk boven. Op je hoede moeten zijn, het was nog nodig toen eind jaren zestig een vakantiekamp ons de gelegenheid bood per trein naar Praag te reizen en een kijke te nemen achter het IJzeren Gordijn.

Het was een ervaring waarvan ik nog steeds profijt heb. Daardoor vraag je meteen af, waarom je een opgeblazen ziekenhuishandschoen zomaar in de berm tegenover Rijnstate ziet liggen. Hier is wat aan de hand. Hier is sprake van een mysterie. Van een verdwijning, of misschien wel erger. Toch?

om het Oog gelopen

Openbaar vervoerders doen er alles aan om het de reizigers zo oncomfortabel mogelijk te makien. Vooral  als ze op zich laten wachten. 

Zo tref je op stationperrons bankjes aan met armleuningen die het onmogelijk maken in te schikken, zodat er nog iemand naast je kan komen zitten. Bedoeling is natuurlijk ook te voorkomen, dat zich een dak- en/of thuisloze erop uitstrekt voor het knappen van een uiltje. Andere uitvoeringen van onbehaaglijke bankjes hebben een bolvorm, zodat je er afglijdt, of een veel te smalle zit, zodat weer opstaan al gauw noodzakelijk is.

In de Amsterdamse ponten maken ze het helemaal bont. Natuurlijk zijn die niet bestemd voor  zittenblijvers. Maar op een paar oudjes is toch gerekend. Voor die ongelukkigen  zijn er een paar tractorzadels beschikbaar, flink wijd en schuin aflopend gemonteerd op een (op zich natuurlijk prijzige) roestvrijstalen pijp.  Ruimte voor de anderen om ergens veilig tegen aan te leunen is er daardoor niet. Zo wordt een vaartochtje over het IJ een hachelijk avontuur. 

Wel kwamen we daardoor aan bij The Eye, spreek uit IJ op zijn Amsterdams. Dit nieuwe gebouw, bedoeld als filmcentrum,  stelt zich voor de nieuwkomer een beetje onvriendelijk op. Op elke hoek ontwaren we een verwijzing naar de ingang. Totdat we geheel rond zijn, zonder resultaat. Er was een entree voor leveranciers, dat wel. Maar bezoekers worden geacht de hellingbaan te nemen.  Boven mag je er dan wel in. En dan met PIN te betalen, want Amsterdam is te gevaarlijk voor baar geld. Gauw terug naar de pont.

mooier kan niet

business in Kevelaer

Het moest er maar eens van komen: een bedevaart naar Kevelaer. Zoiets als Lourdes, maar dan dichterbij. En minder druk, al zijn de winkels met bidprentjes en houtsnijwerkjes op deze maandag gewoon open. Veel engeltjes en Mariabeeldjes, maar met het oog op het naderend hoogtijseizoen ook heel veel kerststalletjes in alle vormen en maten.  Het Kerzenhaus, wat ze daar niet hebben is er niet. Zelfs de entree is dichtgemetseld met alles wat je maar zou wensen om in de stemming voor een helend gebed te geraken. Allerzielen mag dan voorbij zijn, de graflichtjes zijn er nog volop verkrijgbaar, en geenszins afgeprijsd.

.Zo'n bedevaart gaat tegenwoordig niet meer gepaard metontberingen. Integendeel, zouden wij zeggen. In de Hoofdstraat verdringen zich de Stehcafé's en de Kondotoreien om de aandacht van het bezoek, dat zich bij het versterken van de innderlijke mens graag een beetj laat helpen. Wij zien de gang van zaken aan in een winkel die ook ontbijtkoeken bakt, maar toch vooral taarten   in de vitrines heeft staan. Of  ie wel allemaal opkomen, vandaag, vragen wij ons af. Het bedienend personeel ziet er niet naar uit dat ze de restjes mogen opeten. En invriezen is ook geen optie. Naar het rusthuis voor oude nonnen en prelaten dan? We snappen in ieder gval waarom Kevelaer zo tot bloei is gekomen.

Ook in deze plaats heeft de boekhandel een hele etalage ingericht voor wie wij kennen als de Gruffalo, een woest monster waartegen alleen een pientere muis opgewassen is. Lekker griezelen doen ze kennelijk ook hier niet meer  bij duivels en hellevuur. De Gruffalo, zijn kind en de muis zijn hier gewoon als knuffels verkrijgbaar. Leuk voor onder de kerstboom, als je tenminste in de commerciële wijze van vieren gelooft. Die Kevelaeren toch!

naar het leven getekend

Op de warmste novemberdag die ooit geboekstaafd is reisden we, voor de derde keer in goed een week, naar Amsterdam. Deze keer voor Willems tekeningen. In de galerie van Connie Bos aan de Zwanenburgwal maakten we kennis met deze voor ons niet zo bekende dimensie aan onze vorig jaar gestorven vriend.

Wat raar was, want onze ouders lazen - een gelukkig toeval - het ultrakritische weekblad de Groene Amsterdammer. en dus moeten wij het vroegste tekenwerk van de daar toen werkende Willem Wijnands gezien hebben. 









Later werd Willem opmaker bij Haarlems Dagblad en werd hij onze vriend, en wij mekaars vriend ook trouwens. Hij leerde de halve redactie zeilen op het IJsselmeer, zijn Noorse jol was in Durgerdam gestationeerd vlakbij dat silhouetbepalende monumentje waarin tegenwoordig  hoe-heurt-het-eigenlijk Jort Kelder zijn domicilie heeft. Willem wist ook hoe het hoorde,en schonk en dronk jenever en Beerenburger.

Wim was van origine een Rotterdammer en in de Tweede Wereldoorlog was hij dan ook uit de gebombardeerde stad geëvacueerd en als jonge puber ondergebracht bij een gezin in Zeeland, in Borssele. Mijn eigen Zeeuw maakte in 1974 met hem een nostalgische toer door de streek die hem destijds veiligheid had geboden. Per fiets, want Wim hield niet alleen van zeilen, maar ook van fietsen. 

Zijn jeugdherinneringen legde hij na zijn pensionering vast in gedetailleerde tekeningen, inmiddels ook in kleur. Wim kwam daarin ook zelf vaak voor. Ook als Wimpje, nog in de wieg en zonder kenmerkend spitsbaardje. 

Het was fijn dat Cocky de buitenwereld dit inkijkje in de nalatenschap van haar man heeft willen gunnen. Verkopen was er in deze galerie niet bij, maar geheel in overeenstemming met haar strijdbare pacifistische natuur bood ze de gelegenheid handtekeningen te zetten voor een parlementaire behandeling van het verzet tegen kernenergie. Wat je verder nog wilde zeggen kon je kwijt in het gastenboek. Nou ja, dat ook wij Willem missen sprak al vanzelf..