live niet gekucht

Ha! Hebt u ons gehoord, gisteravond? Wij waren toch maar mooi live op de radio te horen. De directeur van het Gelders Orkest zei eerst nog, dat we niet mochten kuchen. Daarna barstte een pianorecital los dat volgens ons zelfs zonder lijnverbinding met Hilversum 4 gemakkelijk rechtstreeks tot in Amsterdam te horen moet zijn geweest. 

Eén frêle pianiste was genoeg voor de klankwaterval en oorverdoving waarvoor de ene gebroeder Jusse de andere mee zou hebben moeten brengen. "Goh, zijn er nog andere pianisten dan?", had ik nog lollig gezegd toen bleek dat we het met een dame moesten doen. Virtuoos vertolkte de Française Lise de la Salle Brahms, Ravel. en Debussy. De directeur was trots op ons, dat we bij de opening van het seizoen al meteen weer met zovelen waren komen opdagen voor de kamermuziek in Musis Sacrum. Voor of na de sessie, het aantal gehoorgestoorden zal respectabel groot geweest zijn want er waren maar weinig jongeren onder ons.Op de Française met de gesoierde armen na, dan.

stokstijf

Een prachtige zondag, en Arnhem vermaakt zich met het onschuldig tijdverdrijf van de "Living Statues". Volle straten, open winkels, en je vergapen aan nagenoeg roerloze standbeelden. In voorgaande jaren telden ze het aantal passanten nog, en met gemak kwamen ze toen tot tweehonderdduizend. Puur familievermaak. Geen steekpartijen, geen dodelijke afloop zoals wanneer je in Haaksbergen naar een show met monstercars gaat kijken. 

Nooit zal iemand vragen of er wel vergunning gegeven had moeten worden en of mensen er wel goed aan doen te komen kijken naar ongeveer tweehonderd zonderlingen die proberen brons, zandsteen of kunststof uit te beelden. Zeker, er wordt gehuiverd over het uithoudingsvermogen dat hier vereist is. Uren volhouden op je sokkel is geen sine cure.  Ook is er gevaar. Af en toe groepen zich zoveel toeschouwers samen om te kunnen gruwelen of fotograferen, dat ook de dag voor zakkenrollers extra glans heeft. Maar genieten speelt toch de hoofdrol. 

Zelf maak ik kennis met een nieuwe boekhandel. Ik krijg er gratis koffie en herken de balie uit voorheen Polare, en een hoekje De Slegte. Ook zie ik dat hier gemikt wordt op extra omzet uit de verkoop van meubels. Lucifers, afgebrande, herken ik, die een tafeltje van lucifersdoosjes schragen. In de laatjes nog verse voorraad. Ik kijk maar niet op het prijskaartje. Van de boekhandelaar van het jaar 2014, Jansen uit Velp, die de winkel straks officieel gat openen,

henne ze het idee overgenomen ook wat cd's in verkoop te nemen. Begemann-liefhebbers huilen.
 

W

rolmodel

In onze familie kennen we dit merk als onvermoeibaar postorderadres voor onze stamoudste. Maar in Kleve bleek het in 3 D in winkelvorm te bestaan. En niet eens uit de printer tevoorschijn gekomen. De trouwe klant in Goes doet al decennia, waar Nederland zich pas de laatste jaren aan overgeeft: on line shoppen. Een computer heeft ze er nog nooit bij nodig gehad.

Sint lost het op

Vrouwen zijn onmisbaar. Ook vandaag blijkt dat maar weer eens. Zij maken het mogelijk dat KPN zijn voorkeursbeleid voor meer vrouwen in de top nu ook weer kan afschaffen. 

Want de voorrang voor vouwen maakt dat de allochtonen te weinig aan bod komen. En dat betreurt het bedrijf diep. Een tweede argument is ook nog gevondn: in de praktijk lijken de dames eigenlijk gewoon teveel op mannen. Bij die gebleken gelijkheid en dus geschiktheid wil het bedrijf dus liever weer zoals vanouds autochtone mannen kunnen kiezen. 

Nog een paar andere knellende wereldvraagstukken lossen de meisjes voor de jongens en met name de prelaten onder hen op. Zwarte Piet wordt namelijk Bolle Trien. Een wezen in een snoezig jurkje, met engelenvleugels op haar rug. In de serie die Playmobil voor kerstmis uitbrengt zou je zo'n engeltje misschien nog kunnen plaatsen, maar niet met de Sint ernaast. Of zou dit een vingerwijzing zijn naar het weldra vervallen van het celibaat?? En dat voor nog geen acht euro. Niets lijkt meer onmogelijk. 

    .

najaar

Opeens vraag ik het me af. Zou Paul Breitner wel eens in een dubbeldeksbus hebben gezeten en zou hij dan Oxfordstreet in de regen ook zo mooi gevonden hebben?
<

Het impressionisme zou je op deze plek spontaan hebben uitgevonden. Onmiskenbaar was het toen herfst. Nu beleven we een prima mastjaar, als je het ons vraagt. De tamme kastanjes slaan wild om zich heen. Nog nooit in mijn leven hebben de ruwe bolsters me zo belaagd. Een kleinkind dat er pas een kwartaal is weet natuurlijk niet beter, maar ook weer niet wat hem overkomt als de stekelige bollen bij hem in zijn wandelwagentje ploffen. En ook de beuke(n)notenbollen maken het de argeloze wandelaar niet gemakkelijk onbeschadigd van de natuur te genieten. Voor straf kan je van de oogst thuis nagenieten. In mijn jonge jaren hadden we nog een kolengestookte kachel, en  dus een asla. Hoe zouden de moeders van vandaag kastanjes poffen?  "Als het niet lukt, gaan we naar Parijs."

VPRO dumpt kinderhoekje

Onderzoekt alles, en behoudt het goede. Was dat maar zo. .Vandaag hoor ik, dat de VPRO (vroeger nog V.P.R.O, maar met die verandering kon ik nog leven) nu ook al afscheid gaat nemen van "Achterwerk". 

Nog veel vroeger heette dat de Wikkel. Die zat als adresbandje om het omroepblad van de vroeger nog zo vrijzinnig-protestantse omroep. De op het adres na witte wikkel was van binnen bedrukt met tekst speciaal op de kinderen gericht. Toen het adresbandje niet meer nodig was, omdat een machine je naam en adres op je gids kon printen, promoveerde het kinderhoekje naar de laatste pagina's van het blad. "Achterwerk" werd de ingezonden brievenrubriek, waarin kinderen van allerlei leeftijden elkaar hun hartsgeheimen toevertrouwden en zo nodig goede raad gaven. Op niets rustte een taboe. 

Weg er nu mee, de sociale media vullen het gat op. De televisievariant is al jaren geleden geschrapt, want ook bij de programma's wordt al decennia bezuinigd. Maar ook dat "Achterwerk in de Kast" heeft veel onvergetelijks gebracht. Ook op de school van onze kinderen kwam de ploeg met de soort van poppenkast met de bordeauxrode gordijntjes opnamen maken in de gymzaal. Dochter en vriendin, toen net een paar keer naar de muziekschool geweest, speelden in hun bijdrage samen "Kortjakje". De een op viool, de ander was voor de gitaar gevallen. Theo en Thea namen het fragment op in hun Oudejaarsquiz, dat ook nog. Ook zij worden node gemist.

tegen de Maut

Philips en Philips, daar zullen we het voortaan mee moeten doen. Twee verzelfstandigde poten, in het vervolg. Het eens zo sterke wereldmerk gaat kennelijk nu echt zijn laatste fase in.  

Vroeger was "synergie" nog het toverwoord. Maar nu is het "uitpellen" geworden. Gloeilampen en televisie hadden al geen toekomst meer en met hun hoofdkantoor waren ze al vertrokken uit Eindhoven en verhuisd naar Amsterdam. Nu gaat de productie van ledlicht in de verkoop. Wat op verlichtingsgebied overblijft gaat naar de ene onderneming, gezondheidsapparatuur naar de andere. Twee onderdelen op dunne beentjes resteren. Reuze geschikt voor overname. "Het begin van het einde," vreest de Philipskenner op de radio van deze beslissing, die al een jaar of tien in de lucht heeft gehangen.

Alweer een sterk merk uit beeld. Meer en meer wordt Nederland in economisch opzicht een deelstaat van Duitsland. In onze uithoek van het land maken we mee hoe het grensverkeer de discussies in hevige mate bepaalt. Het draait om geld.

Aan onze kant mopperen de pomphouders over de ontrouwe automobilisten die naar de Duitse pompen pendelen voor een goedkopere tankbeurt. Aan de overkant vreest de middenstand verval, als daar het tolvignet wordt ingevoerd. Wat als de Hollanders wegblijven voor de benzine en de Bratwurst, omdat ze de koten er niet uithalen?

We leren een nieuw woord. Vreden is tegen de Maut, lezen we op het raam van het onbemande CDU-kantoor in een vn de winkelstraten. Vóór de regio, tegen de tol. Het zal wel niet zo.n vaart lopen, schat mijn partner in. Angela laat het er natuurlijk op aankomen dat Europa een streep gaat zetten door deze burenonvriendelijke discriminatoire wetgeving. . Zelf zou ik daar niet zo op rekenen. Het eerder heel onverstandig van haar vinden.om ruzie te riskeren in eigen kring. Wie hoog gestegen is kan diep vallen, immers.

We kunnen ons altijd  nog laten overnemen, natuurlijk. Of zouden we zonder Philips niet meer interessant genoeg zijn!?

buurtfeest

Wat zijn we toch een geluksvogels. Vandaag blijken we maar één handdruk verwijderd van de zus van een van de deelnemers aan "Heel Holland Bakt". Zelf had ze eigenlijk ook wel mee willen doen, maar haar broer had zich dus wel opgegeven. Voor ons heeft het het voordeel dat we kunnen meegenieten van haar kiwitaart. Gebakken om in vorm te zijn voor een nieuwe ronde, onze dochter was proefpersoon. Toch handig, als je elkaar kent van de school van je kinderen.

Ook wij worden zelfs af en toe enthousiast begroet als de oma en/of opa-van, als we deze middag over het buurtfestijn van de wijken Lombok en Heijnenoord lopen. We komen eerst al niet verder dan het tropische springkussen. Dit omdat onze kleinzoon daar al meteen zijn verloofde tegenkomt. 

Over haar hadden we al vernomen dat met haar niet te spotten valt. Zo'n kind dat haar moeder overlaadt met verwijten, als ze te ver moet lopen. "Maar je wil toch niet dat je kind, je eigen lieve kind, zere voeten krijgt? Dat wìl je toch niet?!?"  Ze gaat trouwen met onze kleinzoon, dat staat ook voor haar vast. Maar een datum is nog niet bepaald, "Daar moet ik nog met hem over overleggen," had ze haar moeder verteld. Ze hoefde hem ook niet nu al elke dag te zien trouwens. Want als ze trouwen, ziet ze hem nog vaak genoeg, verkondigde ze. Ondertussen is het nog allerminst zeker dat de wederzijdse ouders wel voor de trouwerij zouden worden uitgenodigd. Ze moeten er maar niet te vast op rekenen.

Tussen de kraampjes met overbodig geworden kinderspullen en huisraad troffen we ook de buurtbewoner-architekt aan, die zich de vader van onze kleinkinderen mag noemen.Hij is goed in nieuw- en verbouw en had ook een goede dag.

Ook  zijn derde kind kwam kijken, maar werd prompt voor politieke doeleinden misbruikt door de propagandisten van de Socialistische Partij.  

 

balletje opgegooid

Zelf hebben we het ook wel eens gedaan. Koersbal heette het, als ik het wel heb. Een ploeg jongeren was afgelopen zondag bezig op de bult van het Valkhof in Nijmegen. Wij waren al wel eens in het museum van dezelfde naam geweest, nu wilden we de buitenkant wel eens bekijken. 

De ballen vlogen ons om de oren. Door de geaccidenteerdheid van het terrein rolden ze hele einden. Zelfs tot onder het spijlenhek waarmee de Barbarossa-ruïne wordt afgeschermd. Met ware doodsverachting werd die bal teruggehaald. Door een onverschrokken vrouw, de jongens dachten prakticher. "Laat toch liggen," was hun oplossing, ingegeven door eigenbelang. "Ga jij hem betalen, dan?" Het klimmen over het hek en weer terug leverde gelukkig geen extra balverlies op.

Je bent hier boven de rivier, vlak bij de brug over de Waal. Met een flinke doorkijk op de bocht daarna. Een strategisch uitzicht, in vroeger tijden ook al voor de Romeinen die hier Noviomagus gesticht hebben. Zeventig jaar geleden fungeerde de plek als adelaarsnest van de Duitsers, die loopgraven in het park aangelegd hadden. De verovering van de brug door de geallieerden wordt morgen als het laatste succes van Market Garden herdacht.

Nu herinneren alleen de Latijnse spreuken op de witgeschilderde uitzichtbankjes nog aan de historie.We worden er geen wijs uit, al hebben we er toch samen een jaar of veertien studie in gestoken. Gelukkig is het Monumentendag, en een rondleidster is nabij. Dat we daarna ook nog in gesprek raken met een verrassend fitte weduwnaar van 82, die ons vertelt dat hij nog elke week zwemt, tennist en aan gymanstiek in clubverband doet,  waarna hij ons ook nog zijn hele carrière als elektrotechnisch opzichter schildert, die hem tot in alle uithoeken van regio en land heeft gebracht, in vervolg waarop hij bereid blijkt met ons de kwaliteit van de Zeeuwse luchten te bejubelen, maakte het tot een alles bij elkaar heel bijzonder uitstapje. Vooral omdat hij erbij vertelt dat je maar weinig aanspraak hebt als je thuis blijft zitten. Dat zijn we inmiddels roerend met hem eens. Voor we het weten is het alweer vijf uur geweest. Gelukkig doet Nijmegen niet aan zondagopenstelling van de winkels, dus die lopen we niet mis. De stad is leeg. Ook dat plein dat zo stampvol was, die keer toen onze kleindochter besloot maar eens op stap te gaan. Toch nog teruggevonden, desalniettemin.

.

afzien

Een weekeind afgesneden zijn van de buitenwereld is wel het minste wat Arnhem kan doen om zeventig jaar Market Garden te helpen herdenken. 

De John Frostbrug wordt vanavond het toneel van een multimediaal schouwspel. Met muziek en dans, al vinden sommigen dat te frivool voor het evenement. Eigenlijk ging het immers om een mislukking met veel slachtoffers. De Duitsers werden pas een half jaar later tot overgave gedwongen. De stad moest nog ontruimd worden, en in puin geschoten. 

Maar vanavond worden 15.000 belangstellenden verwacht voor het vieren van een feestje. En de hele week al leven "re-enactors" zich uit in het nabootsen van de oorlogshandelingen. Zondag nog zullen historische voertuigen over de route rijden die de geschiedenis is ingegaan als de 'weg naar de hel' omdat de strategie van snelle overrompeling zo deerlijk mislukte. De bruggen over de Maas zullen er uit liggen, we  moeten ons prepareren op een echte verkeerschaos. 

Daar waar de vrede uiteindelijk getekend werd, serveerde de ober ons eerder deze maand een met zorg versierde koffie. Van vrede kan je echt genieten. Op het terras waren al wat oorlogstoeristen neergestreken. Ondertussen wordt wel aangenomen dat het ongeveer het laatste jubileum zal zijn geweest, waaraan de werkelijke veteranen nog zelf hebben kunnen deelnemen.  

wel degelijk Dap

Binnen vierentwintig uur na mijn vorige bericht stonden we totaal onvoorbereid oog in oog met de diepbeledigde Annie in eigen persoon.. 

Mijn Zeeuwse partner wilde weer op familiebezoek en was zich van geen kwaad bewust, hij leest de blogs niet eens  Zelf dacht hij trouwens dat de schrijfster uit Wemeldinge kwam. Toen hij daar geen horeca kon vinden en neerstreek bij hotel-café-restaurant "De Zwaan" in Kapelle hielp de placemat hem uit de droom.

Tegenover onze lunchplek hebben ze haar bejaarde kop op de stoep voor de kerk gezet. De gelijkenis is niet optimaal, maar er staat gelukkig een bordje bij. Haar eigen uitzicht wordt gevormd door weinig opwindende bedrijfspanden, maar achter haar is het mooi. Had ze naar rechts kunnen kijken, dan had ze de pastorie kunnen zien waarin zij haar eerste jaren doorbracht.

De placemat laat je - ze kàn het dus wel, dacht ik nog - genieten van haar beschrijving van de confrontatie tussen haar hond Tommie en een archetypre van een humeurige, kwijlende, scheefgebekte boxer. Als wij zelf een ommetje maken valt ons op dat de hele zijkant van het geboortehuis in bezit is genomen door de reclame van de meubelzaak die ernaast ligt, en die gold als hofleverancier van mijn schoonhouders.

  
Maar Dikkertje Dap vonden we ook terug in Kapelle.

Dap afwezig

 

De Astrid Lindgren van Kapelle was zols bekend Annie M.G. Schmidt. Zij heeft Nederland stout gemaakt, wordt wel beweerd.. Ik lees nu af en toe een stukje uit de brievenbundel van de gevierde kinderboekenschrijfster, en zoals vaker wanneer je in het verleden kunt terug kijken, valt het niet mee. 

Ze is bibliothecaresse aan het worden, en over haar wederwaardigheden in de crisisjaren '30 schrijft ze brave briefjes aan haar moeder. Nog niets te merken van de bevrijdende opstandigheid uit haar latere leven. Ze doet zelf net zo hard mee aan het gezapige leven waar ze zich in licht schampere bewoordingen over uit. Zalando bestond toen nog niet, maar aan haar moeder vraagt ze om de haverklap nazendingen te verzorgen van kledingstukken die ze nog niet had meegenomen toen ze op kamers ging wonen. Ook geld bereikt haar langs deze postale weg, want als volontair had je wel werk, maar geen inkomen. Verder beklaagt ze zich over het kabaal dat de volkswijk in de leeszaal maakt en haar schele hoofdpijn bezorgt. Het klinkt allemaal maar zurig.

In haar latere leven schreef ze het veel vrolijker Dikkertje Dap. Maar "Wim is Weg", het Gouden Boekje dat net weer is herdrukt, was wel aan haar toegeschreven maar blijkt een andere auteur te hebben. De nabestaanden hebben dat laten rechtzetten. De giraffe is omdat Dikkertje weer naar school moest maar een kuiertje gaan maken. Ik zag hem aarzelen, voordat hij voorbij de versperring van palen durfde te stappen, om zo het parkgedeelte van de rinocerossen binnen te kunnen komen. Daar lonkte een hooggehangen voorraad hooi. Hij had het rijk alleen, en genoot. Morgen komt hij daar weer, zonder trap.

innemend

Vóór de zomer begon was het een mooie, egale, steenrode parasol. Toch te zonnig geweest, het weer. Zo stond het zonnescherm er bij op het terras in Moens, waar ze hun vestingwerken te danken hebben aan Prinz Moritz van Nassau, of Maurits, zoals wij hem kennen. 

De plattegrond in het park laat zien hoe binnen de stervorm van de ravelijnen nog een kleinere vesting was aangelegd. Dan ben je pas echt beschermd. Alleen niet tegen de hedendaagse bedreigingen van de kermis die er nu in het centrum was. 

Een paar draaimolens, dat zeker. Maar ook een dodelijk aanbod van straten vol kramen met het ene na het andere smulbaars. Reibekuchen, reuzenbratworsten uit Krakau en elders, suikerpinnen, popcorn, Hollandse poffertjes, Luikse waafels, Franse Pommes, Döner kebab, en voor ieder van die producten verschillende leveranciers. Om alles weg te spoelen vanzelfsprekend ook voldoende biertaps. Het was beangstigend, de wanverhouding met de eigenlijke kermisattracties. Je zou er depressief van worden, als juist het tegendeel niet de bedoeling was geweest. Maar de parkwandeling was mooi.

her denken

Op de brandweer kan je rekenen, als mens en/of dier in nood zijn en gered moeten worden. De acht wilde zwijnen die vanmorgen de Zuid-Willemsvaart bij Weert probeerden over te zwemmen kregen dan ook welkome hulp van spuitgasten met rubberbootjes. Eenmaal op de kant geholpen ontdekten de varkentjes tot hun verdriet dat een boze jager klaar stond om ze af te schieten. 

Zwijnen mogen namelijk niet buiten de Veluwe of park de Meinweg komen. Paf! De cameraman deed verslag van de redding en de executie. Op zondag geldt nota bene een verbod, ook dat nog. Waar heb je anders de Flora- en faunwet voor?! De Partij voor de Dieren stelde Kamervragen.

dubbel beschermd: in Zoo, op Veluwe, wrattenzwijnen

Had dat nou niet anders gekund? In dit weekeinde waarin we zijn begonnen met het herdenken van de catastrofe van operatie Market Garden, terwijl we ook nog bezig zijn terug te denken aan de tragedie van de Eerste Wereldoorlog die nu honderd jaar achter ons ligt, en toe lijken te zijn aan een derde wereldoorlog nu IS om uitroeiing vraagt en een wereldwijd verzet losmaakt tegen hun monsterachtige misdaden, is er ook nog zoiets als omroep Gelderland. 

Die liet in een aandoenlijke reportage de zoon van een Duitse officier zien. Hij was vijf toen zijn vader was gesneuveld. Die, toen 42 jaar, had met zijn patrouille nog dapper een brug verdedigd tegen de geallieerde opmars toen hij na het luwen van het krijgsgeweld als eerste zijn hoofd boven de dijk stak. Een fatale vergissing. De man was herbegraven op de begraafplaats voor Duitse doden in IJsselstein. 

Elk jaar bezocht de zoon daar het graf. Op zo'n herdenkingsbijeenkiomst werd hij uiteindelijk  aangesproken door een van de voormalige tegenstanders, ook vaker aanwezig. "U en uw vrouw komen hier vaker, mag ik u vragen wat u hierheen brengt?" Het relaas dat volgde maakte, dat de Duitser de man wit zag wegtrekken en vervolgens in huilen zag uitbarsten. Hij was het geweest, die het dodelijke schot had gelost. 

Geen andere reactie was mogelijk, dan dat de drie elkaar stil omhelsden, alle drie in tranen.

nee toch

De bronzen gorilla onder de schemerlamp bij de entree van de dierentuin in Arnhem is een gewild klauterobject. Kinderen zorgen er voor dat zijn handen en voeten prachtig geel glimmen, daar komt geen Brasso aan te pas. De koperdieven hebben zich gelukkig nog niet aan hem vertild.
 
De Bokito van de Ierse protestanten, dominee Ian Paisley, is heengegaan als geharnaste nee-zegger van beroep, die aan het eind van zijn leven toch nog "ja" zei in de vredesbesprekingen met zijn aartsvijanden, de katholieken. Over een weekje moeten de Schotten kiezen tussen "ja" en "nee", en beslissen over hun onafhankelijkheid. Paisley zal het "ja" dat gevreesd wordt net niet meer meemaken. Maar ik heb me laten vertellen dat de achtergebleven Noord-Ieren meer gebaat zijn bij een Schots "nee", want in het andere geval dreigen zij in een ongewenst isolement te raken met alleen maar buitenland om hen heen. Grote broer Engeland op afstand, geen prettig idee

Het lijkt allemaal heel erg op dat vermaledijde referendum over de Europese grondwet, vind ik. Ook nu verschuift de voorkeur van het publiek meer en meer naar een opstandig afwijzen van wat de regering het beste vindt. Hoe zenuwachtiger de autoriteiten worden, en hoe nadrukkelijker ze de voordelen van de unie benadrukken, en hoe meer ze beloven dat meer zelfbestuur voor de Schotten ook na een keuze voor nee mogelijk zal worden, hoe onwaarschijnlijker het wordt dat alles bij het oude zal blijven en er een "ja" uit de stembus rolt. 
"Rule Britannia" klonk vanavond weer fier in de Royal Albert Hall, in de 120-ste Last Night of the Proms. De Britse vlag was demonstratief opvallend aanwezig, in vlagvorm, hoed en vest. Maar kalmpjes, prominent midden in het zaalgedeelte met de staanplaatsen, ook de Schotse vlag. Ik zeg u, het is een teken. Volgend jaar. Auld Lang Syne zonder Schotse accenten.

Tot overmaat van ramp mekdt Teletekst dat Nessie, het beroemde monster uit het Loch Ness, al de wijk schijnt te hebben genomen en is opgedoken in het (veel lieflijkere) Lake Windermere. Als dat waar is, ook al een veelzeggende verhuizing.

lawaai in het bos

Hoe koninklijk ook, het is maar stil in de Zoo als we er op woensdagmiddag rondlopen.. Qua mensen, dan. 

De dieren maken juist extra lawaai. De apen communiceren luidruchtig, alsof ze tientallen vierkante kilometer oerwoud moeten overbruggen. Vreemde doordringende kalkoengeluiden in de safari lijken afkonstig van de daar parmantig rondstappende kraanvogel. Een dwaalgast, op zoek naar gezelschap?  In de Bush ook al een nooit gehoorde samenspraak tussen vogels die hun rijk min of meer voor zich alleen hebben en zich eens lekker durven uit te leven. De publieke belangstelling is gering. Slechts één schoolklas komen we tegen, en een groepje minder validen die net als wij genieten van het mooie weer en de nu niet zo schuwe dieren. 

TT

Een capibaravader en -moedertje spelen gezinnetje met hun pasgeboren jong. Het kopje van hun kind in caviaformaat - zelf zijn ze zo groot als varkentjes - is nog net te zien tussen de twee ouders in. "U hebt een werkelijk prachtige direntuin," horen we een bezoekster tegen het Zoo-personeel zeggen.  Die hebben wel even tijd om daarnaar te luisteren.

ooit

Een dreigement dat nog steeds niet is uitgevoerd. Vijf jaar lopen we nu in Arnhem rond, maar al wat verdwenen is, niet het Boekenvoordeel. Ze gaan weg, zeggen ze. Ooit zal dat waar worden, maar wanneer? Polare weg, jazeker, en De Slegte, weggevaagd, de Bijenkorf is nu bijna Primark geworden, de Douwe Egbertswinkel gaat dicht, muziekwinkel Bergmann is niet meer, en zo kan ik doorgaan, maar Boekenvoordeel, nee, dat blijft maar doorgaan met de opheffingsuitverkoop. Zelfs de Free Record Shop, overal elders al ter ziele, heeft hier nog een zieltogend plekje gevonden.

.

ievent van de dag

In de spreekkamer van de specialiste red je het tegenwoordig niet meer zonder een behoorlijk mondje Engels. Vroeger kwam Latijn nog van pas.  "Feminism rules!" zegt ze nu als ze hoort dat we ook nog een vrouwelijke huisarts hebben. De reclamejongens vervuilen de ether met potjeslatijn over "data die in de cloud is". IS en Isis vergallen ons humeur. Dan: "Vandaag eindelijk weer eens een Eppel-ievent" (Apple lanceert weer een nieuw speeltje voor de aanhangers).

Maar het grote nieuws van vandaag is onbetwist het uitkomen van het rapport van Tjibbe Joustra, vroeger nog terrorismebestrijder maar nu veiligheidsdeskundige. "Het vliegtuig is in de lucht gedestabiliseerd," horen we. Daar is dan geen woord Spaans of zelfs maar Engels bij. Het vliegtuig is echt neergestort. Het eerste resultaat van het officiële onderzoek naar de vliegramp bevestigt, bijna twee maanden na het drama, dat er nog niets over gezegd kan worden. 

Logisch, want de afspraak schijnt te zijn dat conclusies alleen met algehele unanimiteit getrokken mogen worden. Alle partners hebben vetorecht. Dus wordt het woord raket angstvallig vermeden. Op kousenvoeten moet er worden gelopen, om de 'goede' verstandhouding met de Russen niet in gevaar te brengen. De nabestaanden van de driehonderd slachtoffers zullen nog minstens een jaartje in onwetendheid worden gehouden. 
Ook de luchtvaartmaatschappijen hebben er baat bij als het vliegend publiek niet beseft dat zij de routes over oorlogsgebied niet gemeden hebben, lees ik in weer een ander kritisch artikel.

zondags vermaak

Een nostalgish stoomweekeinde valt niet te versmaden. Daarom gaan de jongens naar de

Alleen de jongste jongen gaat niet mee. Hij vergezelt zijn moeder naar de koopzondag en laat zijn zus haarversierselen uitkiezen bij de HEMA. Als je op zijn pak mag afgaan interesseert hij zich nog totaal niet voor het spoorwezen. Het zijn Britse motieven die zijn aandacht  vragen. Ouderwetse taxi's, rode dubbeldekkers, robuuste Morrissen, spitse teckels en stoere terriërs schuiven door het beeld. 

Mooi, al toont de winkelbewaakster van voorheen de Hollandsche Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam meer belangstelling voor het transportmiddel waarin hij zelf vervoerd wordt. Haar maak je niks wijs, proletarisch winkelen begint soms al op zeer jeugdige leeftijd. Tot haar teleurstelling gaat het alarm niet af, als hij bij het verlaten van de winkel langs de detectiepoortjes gaat.

Daarna trekt de karavaan verder, naar de kraampjes van de rommelmarkt langs de Rijnkade. Dat levert nog een ruimere trappelzak op voor hem. .


Op de terugweg ligt  een kersvers plantsoen te wachten. Zowaar ook al met een geplastificeerde boodschap, kennelijk een communicatieve nieuwe trend in Arnhem. 

.

spaarzaam

Eet meer fruit. Dezer dagen een motto met een politieke lading, want onze export heeft te lijden van de strubbelingen in Oekraïne. Dat wij vroeger ook al reuze ons best deden, bewijst deze foto van ons keukenkastje, toen het nog niet in de verkoop hoefde. Dat was vijf jaar terug. Aan ons zal het ook nu niet liggen. Net weer een frisse Notarisappel uit eigen (nieuwe) streek verorberd. Wat kan die snel verkleuren, trouwens.

t.

we bellen

Gezellig barbecuen, vandaag kon het nog. Half acht is het, als het citroenijs is uitgedeeld. 'Nou laat ik jullie wèl met de troep zitten," zegt onverhoeds de man die eerder al een lekkere tagineschotel heeft geserveerd en in onze achtertuin met succes fikkie heeft gestookt en nu op zijn fiets wil springen. "Helemaal niet erg hoor," zeggen de gasten, "Wij gaan er ook net vandoor."

Nou ja, dat was natuurlijk maar een snedige plagerij van die gasten. Maar toch, zo zit je dan voor je het goed en wel beseft alleen. Had je maar lid moeten blijven, dan had je ook mee gekund naar de jubileumviering van de PvdA, afdeling Arnhem, die vanavond in cultuurtempel Rozet haar 110-jarig bestaan viert. Dat is vlak naast het Feestaardvarken, vanavond toevallig nog een van de vragen in de quiz Twee Voor Twaalf. De leden gaan over idealen praten en Spekman ontmoeten, de voorzitter van de partij. 

Dat wil je natuurlijk niet missen, nu de partij het zo moeilijk heeft. De NRC wijdde er in juli nog een heel artikel aan, waarin oud-voorzitter Koole aan het sombere woord komt over de lethargie waardoor de socialisten bevangen zijn. Zelf wacht ik nog steeds op het nakomen van de afspraak die de huidige voorzitter gemaakt had om met de teleurgesteld afgehaakten in deze contreien een gesprek te hebben. Omdat er toen even ander politiek gedoe was, is de gemaakte afspraak destijds daags tevoren afgezegd. Maar zo spoedig mogelijk... Daarrna niets meer gehoord.

Dat had mijn wel lid gebleven huisgenoot overigens ook niet, voor wat betreft deze bijeenkomst. Het is dat de Gelderlander er een aankondiging over had, anders had hij rustig kunnen blijven zitten genieten bij zijn vuurtje. 

Gelukkig is Spekman een benaderbare man des volks. Hij gaat me bellen, was de boodschap waarmee mijn koerier uiteindelijk thuiskwam.  .

wenswachtend

Pring!! De voordeurbel. Daar zal je de bejaardeninspectrice hebben, die namens de gemeente komt kijken hoe we er aan toe zijn. De bejaarde die haar besteld heeft hoort de bel niet, hij zit lekker in het zonnetje op het terras. Dus laat ik haar zelf maar binnen.

De meesten op onze leeftijd zullen zo'n consulente nog niet nodig hebben, maar ons journalisten- en politieke bloed bleek nog te kruipen. We wilden wel eens meemaken hoe zoiets gaat, een bemoeienis tot achter de voordeur. En we vielen heus wel in de termen, we zijn immers boven de 65. Arnhem heeft zijn zaakjes maar goed voor elkaar, dachten we nog.
 

Nederland straks afhanklijk van totale mantelzorg

Ze hielp ons al gauw uit de droom. Arnhem heeft haar en haar collega's juist wegbezuinigd, haar werk gaat stoppen per 1 januari. Tot dan konden de 15.000 bejaarde huishoudens eens per vier jaar een bezoekje aan huis verwachten. Een aflopende zaak. Daarvoor in de plaats komen, waarschijnlijk, maar niets is zeker in dit leven, regioteams waarbinnen allerlei vroeger zelfstandig opererende disciplines onder één dak gebracht worden. Alleen nog geschikt voor mensen die er zelf de weg naartoe weten te vinden. Of daar nog nader bericht over komt? Een nog niet te beantwoorden vraag.

Voorlopig maar rekenen op de totale mantelzorg, die overal het antwoord op moet gaan geven.
Onze dochter bijvoorbeeld gaat het maar druk krijgen, met haar vier (schoon-) ouders, gezin van drie kinderen, en een baan. Dat wordt nog een onverkwikkelijk gevecht om tijd en aandacht. We trekken nu a wit weg. 

En dat bij de berichten van de afgelopen twee dagen, over het verder plukken van de bejaarden. Meer belasting en meer zorgpremie zullen ze moeten betalen, en minder toeslag ontvangen. Zijn ze tegen het einde onverhoopt de spankracht van de mantelzorg boven het hoofd gegroeid, dan is er ook nog eens geen zicht op een plek in het verzorgingstehuis. Ineens worden ze  in het nieuwe jargon "wenswachtenden". Want ze hebben eerst mogen aangeven in welk tehuis ze dan ht liefst terecht willen komen. Maar dat is vol. Dus hoe urgent je inmiddels ook bent, dan moet je nog gewoon lekker thuis blijven. Nog tienduizend wachtenden vóór u, helaas. Voorrang is er alleen voor de oudjes die moeten verkassen uit de tehuizen die gesloten worden.

We bedanken ons bezoek voor de folders die ons desondanks nog zoveel mogelijk moeten activeren. Daarna wensen we na het onvermijdelijk somber getoonzette maar prettig verlopen gesprek de adviseuse veel succes bij het zoeken van een nieuwe baan. En we wensen dat onszelf nog maar heel lang geen verhuisadvies te wachten moge staan.

.

echt wel

Het was écht de natste zomer, en de meeste regen is écht op de Veluwe gevallen. Het nagekomen bewijs:

water zonder wijn

Juncker, zo heette de fiets van mijn moeder. Geen versnellingen, laat staan een accu voor de trapondersteuing, gewoon een degelijke fiets waarmee je de wekelijkse boodschappen in huis kon halen. Met eigen spierkracht, de tassen aan weerskanten van het stuur. Daaraan kon je nog ongestraft een kinderzitje bevestigen. Tegenwoordig, met die verstelbare krengen, is daar geen denken meer aan. 

Het is vandaag Duurzame Dinsdag, zo'n dag die zo'n degelijke fiets probleemloos zou hebben gehaald. Daar steekt de houdbaarheid van ministers bleekjes bij af.

Want vandaag is Juncker geen fiets maar een mens, opperhoofd van de Europese Commissie. Hij gaat Timmermans van ons wegkapen, die het net zo lekker deed als minister van Buitenlandse Zaken. Op nu.nl stond een ANP-foto van hun sollicitatiegesprek. Hartelijke sfeer, bij Spa-Rood en Spa-Blauw.

Waar ze het over gehad hebben schijnt Rutte wel te weten, maar heeft hij de Kamer op haar eerste werkdag na het zomerreces niet willen vertellen. De buitenlandse politieke commentatoren rond Europa verbazen zich erover dat Timmermans is gezwicht voor een rare portefeuille die naar zij vinden niet past bij zijn statuur. Maar laten we blij zijn voor Europa, met dit talenwonder. Komt altijd van pas, zolang Juncker vooral Duits wil spreken en de voorzitter van het Europese parlement nog op cursus moet om zijn Engels bij te spijkeren en verder alleen Pools  tot zijn beschikking heeft. Deze Tusk is heus niet aangewezen om Poetin een hak te zetten, moeten we ook nog geloven. En voor het overige moeten we maar rustig gaan slapen van Rutte, we horen de details wel als alle sollicitatiegesprekken (26 lidstaten!) allemaal achter de rug zijn.

Het eerste wat daarna desondanks uitlekt, is dat Timmermans helemaal geen portefeuille krijgt, maar een soort oliemannetje gaat worden om het moeilijke werk te doen terwijl Juncker aan de bar kan gaan hangen.

regen (geen) kunst

Voor kunst zijn we altijd en overal te vinden, zoals in Tiktijd al regelmatig is beleden. Zelfs zijn we zondag ondanks de dreigende regen nog even door de beeldentuin van Kröller-Müller gelopen, om te controleren of ons favoriete object, de Jardin d' Émail van Jean Dubuffet, ook dit jaar weer een vers likje verf had gekregen, en wederom netjes met zwart was afgebiesd. 

In zo`n museum voor moderne kunst moet je altijd op je hoede zijn. dat wel. Was die verzameling paraplu's in de hal ook kunst? Een parodie, bedoeld om de bezoekers op hun verkeerde been te zetten? We dachten van wel, want als ze bedoeld waren om droog door de tuin te  kunnen lopen waren ze nu juist goed van pas gekomen.

Bovendien was de verzameling nogal bont, en ook dat leek opzet. Net als we eerder in Deveneter hadden gezien, waar ze hun overtollige regenschermen als straatversiering hadden gebruikt. 

De daar gekozen manier van ophangen leek ons geen effectieve manier om ook in een verregende zomer de koopstromen goed op gang te houden. Maar zingen in de regen is toch ook een kunst. .