malle kernwapens

Mijn generatie wist het al maar een minister-president mag natuurlijk nooit uit de school klappen. Ruud Lubbers (voor de jongere lezertjes, hij kwam bij ons in 1939) deed het toch. Hij is dan ook al 74 en heeft niet veel tijd meer om zijn geweten te zuiveren. Nu hebben we dus ook uit zijn mond gehoord dat er in Volkel wel degelijk kernwapens liggen. Malle, zelfs.

Dat hij dat epitheton ornans er aan verbindt, neem ik hem nog het meest kwalijk. Met dat woord geeft hij nu pas die honderdduizenden demonstranten van destijds gelijk, maar op een ongepast kleinerende manier. Alsof ze zich niet zo hadden hoeven opwinden, het zijn er maar twintig, of onderdelen daarvan, en oorlogsstrategisch heus niet zo bruikbaar. We spreken jaren tachtig, maar hij was als dienstplichtig militair al sinds 1963 op de hoogte, snoeft hij nu. 
De demonstranten van toen vonden kernwapens geen bijdrage aan het bewaren van de wereldvrede, eerder een ernstige bedreiging ervan. Meer dan 550.000 Nederlanders waren diepbezorgd. En hij heeft al die tijd zich van de domme gehouden.

Maar Nederland wilde geen kernwapens en kreeg die wel, en hijzelf stond het toe. De Amerikanen vonden nu eenmaal dat dat goed was voor ons. Alleen, het was geheim of, waar en wanneer ze zouden komen. En Lubbers hield dat goed vol. Hij kreeg zelfs enige waardering voor het lef om de vredesbeweging, in verontwaardiging bijeen, te durven toespreken. De vergaderden, demonstratief velen althans, floten hem uit en keerden hem hun rug toe. Ik vond dat toen kinderachtig, je kunt je vijand respect tonen, ook als die in kernwapens gelooft. Achteraf gezien moet ik toegeven: ze hadden alle recht hem te minachten.

Gejokt en geklikt. Ben benieuwd hoe als het zo ver is, hij daarboven wordt ontvangen.