Grote vriend Teeven heeft alwéér een leuk ideetje. Voor zover hij nog over boeven beschikt, gaat hij hen lekker laten timmeren en zagen. Zo kan hij de overheid aan nieuwe meubeltjes helpen. Dat scheelt een hoop centen!
Het is natuurlijk leuker werk dan zakjes plakken, dat snap ik ook wel. Maar wat hebben we nu aan onze Bromsnor hangen? Was onze crimefighter niet tegen de overheid en voor het bedrijfsleven? Hij is toch van de VVD? De meubelmakers zullen ontploffen over deze concurrentievervalsing. En voor zover er personeel is dat ook nog georganiseerd is, zullen namens die gedupeerden ook de vakbonden moord en brand schreeuwen.
Als, wat Teeven beweert, de meerderheid van de Kamer het ook een goed idee vindt, is het einde zoek. Dan kunnen we ook onze werklozen wel tewerkstellen. Want dan wordt iedereen werkloos. Terwijl het werk blijft liggen. Een pijlsnelle ontwikkeling richting de participatiemaatschappij, waar we het nu van schijnen te moeten hebben. Vrijwilligers- of slavenarbeid voor iedereen.
De Participatiemaatschappij was dertig jaar geleden al in het leven geroepen door de Kamer van Koophandel in Haarlem. Die had een financieel karakter. Daar kon je als startende ondernemer mee in zee, als de bank het nog niet met je aandurfde. De nemers van een aandeel legden geld in, hopend op profijt. Nu zijn we allemaal gratis lid, en krijgen we gebakken lucht.
maandag 30 september 2013
zondag 29 september 2013
geef op
Geniepige Natuurmonumenten. We zijn er lid van dat wel. Maar we vergeven ze natuurlijk - een passend woord, in dit verband - nooit dat ze ooit voor de Oostvaardersplassen kozen, en daarvoor beloofden dan geen poot meer uit te steken voor dat andere bedreigde gebied, de 600 hectaren van de Houtrakpolder waar de buffer tussen Haarlem en Amsterdam zo heel goed mee had kunnen worden versterkt.
Nu staan er daar opslagtanks in de weg. De inwoners van beide steden had je met wonderbare maar vooral simpel bereikbare wilde natuur kunnen bedienen, de ideale afronding van hun recreatiegebied.. Een beetje menselijke zelfbeperking had hier wonderen kunnen verrichten. Nu moet prinses Irene op haar oude dag nog de boer op voor een project om kinderen te leren dat er een spannende wereld bestaat, buiten. Waar ze haast nooit meer komen. Waarin planten en dieren de moeite waard zijn. We weten dat ze van bomen houdt, en niet van kruisraketten. Ze gunt het alle kinderen dat ze hun beeldschermpjes even in de steek durven te laten. Een mooi project rond de natuurfilm die net in de bioscopen is gelanceerd, dat wel.
Maar goed. Mijn kritiek op Natuurmonumenten richt zich vandaag niet op hun verleden, maar op de enquête die op ons eigen beeldscherm opdook. Handig spelen ze in op de discussie rond oprukkende wolven, irritante reeën in voortuintjes, wilde zwijnen die ons voor de wielen komen, en de overvloed aan ganzen waarvan de boeren last hebben. Kan je de wildstand in de natuurgebieden overlaten aan de winter, of moet door de mens ingegrepen worden met bijvoeren of juist afschieten? Of zou de pil humaner zijn? (Ook alweer zo’n aardig woord in dit verband.) Natuurmonumenten ziet een taak.
Waarom ze dit allemaal van je willen weten? Om daarna te kunnen vragen of je lid wilt worden. Desnoods mag een extra gift ook. Ik ben benieuwd wat de directeur van dit goede doel toucheert. O wat word ik toch cynisch. Maar het verbaast niks. Toch ook gelezen dat het Koninklijk Wilhelmina Fonds allang geen tachtig procent van de ingezamelde gelden meer in het wetenschappelijk kankeronderzoek steekt, maar er eerst zeker veertig procent van afroomt? Daar kan Alpe d'HuZes nog een puntje aan zuigen. De eigen organisatie is het goede doel geworden. Gelukkig was de collecteweek voor het KWF net achter de rug, toen dit minder goede nieuws bekend werd. Dat de Postcodeloterij vooral de bedenkers spekt, wist ik gelukkig wel bijtijds. Gééf! Of: geef op?
zaterdag 28 september 2013
mooiste cadeau
Een trapauto. Een hengel. Een kano. Een Fiatje. Allemaal niet gekregen, soms wel uitgeloofd. Die hengel heb ik zoals gemeld uiteindelijk maar zelf gekocht, dat lag binnen zakgeldbereik. En het viswater lag voor de deur.
Je zou er ook fijn in hebben kunnen kanoën, maar daar is het dus nooit van gekomen. Een beetje passend bij de aard van mijn vader ging er veel tijd zitten in het vooronderzoek. Zo vond hij eindelijk een adres ver weg en kwam hij er achter dat het laten bouwen van zo'n vaartuig vijfhonderd gulden zou kosten, een veel te hoge prijs voor een verjaarscadeau, ook al moest je een puber te vriend houden.
In de denkbeeldige trapauto heb ik nog denkbeeldige enerverende ritjes gemaakt tussen de schoolbanken van mijn eerste lagere school. Hoe duur een echte geweest zou zijn weet ik niet, maar dat er een heel mooie rode bijna echte was wist ik van de Sinterklaasetalages. Naarmate ik ouder werd werden de ouderlijke premies die in het vooruitzicht gesteld werden, substantiëler. Als je niet rookte, wel je eindexamen haalde en slaagde voor je rijbewijs, nou dan....
Maar hond Robin (Hood II) hebben mijn ouders me wel gegeven, toen ik twaalf werd. Een Airedale terriër, een prachtbeest. Zo een die je een troostende poot gaf, bij verschijnselen van Weltschmerz. Een die zijn eigen gezicht liever niet verloor. Hoe ren je achter een kip aan die uiteindelijk opvliegt en over een heg heen aan je jachtinstinct ontkomt? Je doet net of je uitgerekend op die plek eens even rustig het gras in al zijn facetten wilt bestuderen, en laat je dan uitbundig prijzen voor je wetenschappelijke instelling.
Hij was het mooiste cadeau, en heus niet bij gebrek aan andere.
Je zou er ook fijn in hebben kunnen kanoën, maar daar is het dus nooit van gekomen. Een beetje passend bij de aard van mijn vader ging er veel tijd zitten in het vooronderzoek. Zo vond hij eindelijk een adres ver weg en kwam hij er achter dat het laten bouwen van zo'n vaartuig vijfhonderd gulden zou kosten, een veel te hoge prijs voor een verjaarscadeau, ook al moest je een puber te vriend houden.
In de denkbeeldige trapauto heb ik nog denkbeeldige enerverende ritjes gemaakt tussen de schoolbanken van mijn eerste lagere school. Hoe duur een echte geweest zou zijn weet ik niet, maar dat er een heel mooie rode bijna echte was wist ik van de Sinterklaasetalages. Naarmate ik ouder werd werden de ouderlijke premies die in het vooruitzicht gesteld werden, substantiëler. Als je niet rookte, wel je eindexamen haalde en slaagde voor je rijbewijs, nou dan....
Maar hond Robin (Hood II) hebben mijn ouders me wel gegeven, toen ik twaalf werd. Een Airedale terriër, een prachtbeest. Zo een die je een troostende poot gaf, bij verschijnselen van Weltschmerz. Een die zijn eigen gezicht liever niet verloor. Hoe ren je achter een kip aan die uiteindelijk opvliegt en over een heg heen aan je jachtinstinct ontkomt? Je doet net of je uitgerekend op die plek eens even rustig het gras in al zijn facetten wilt bestuderen, en laat je dan uitbundig prijzen voor je wetenschappelijke instelling.
Hij was het mooiste cadeau, en heus niet bij gebrek aan andere.
vrijdag 27 september 2013
gastland voor boeven
In "een poep en een scheet", zo beschreef een ooggetuige het, is in Nieuwegein een mafiose grote vis opgepakt. Zomaar, op klaarlichte dag, reed een busje voor en pakte de boef op.
Gelukkig voor Teeven gaat het hier om een Italiaan. Daar hoeft hij in zijn berekeningen van de gevangeniscapaciteit in ons land geen rekening mee te houden. Dus vindt hij dat onder andere de Koepel dicht kan, al is die net voor vele miljoenen gemoderniseerd.
Hij werkt nu voor een partij die altijd graag het gevoel van onveiligheid onder de kiezers bespeelde met beloften om met meer blauw op straat meer boeven te zullen vangen. Opstelten raakte daarbij in een nogal gênant lastig parket, omdat exacte cijfers over zelfs maar het aantal agenten niet leverbaar bleken. Dan is het ook lastig aantoonbaar, dat de beloofde uitbreiding geleverd wordt.
Extra geld voor de politieorganisatie bleek trouwen ook minder in personeelsuitbreiding te belanden dan wel bij de leveranciers van (rampzalig onbruikbare) automatiseringsprojecten. De boeven in binnen- en buitenland lachen zich een kriek. En zakrollen zich in clanverband rijk, naar het schijnt. Hadden we nog geld, dan?
Gelukkig voor Teeven gaat het hier om een Italiaan. Daar hoeft hij in zijn berekeningen van de gevangeniscapaciteit in ons land geen rekening mee te houden. Dus vindt hij dat onder andere de Koepel dicht kan, al is die net voor vele miljoenen gemoderniseerd.
Hij werkt nu voor een partij die altijd graag het gevoel van onveiligheid onder de kiezers bespeelde met beloften om met meer blauw op straat meer boeven te zullen vangen. Opstelten raakte daarbij in een nogal gênant lastig parket, omdat exacte cijfers over zelfs maar het aantal agenten niet leverbaar bleken. Dan is het ook lastig aantoonbaar, dat de beloofde uitbreiding geleverd wordt.
Extra geld voor de politieorganisatie bleek trouwen ook minder in personeelsuitbreiding te belanden dan wel bij de leveranciers van (rampzalig onbruikbare) automatiseringsprojecten. De boeven in binnen- en buitenland lachen zich een kriek. En zakrollen zich in clanverband rijk, naar het schijnt. Hadden we nog geld, dan?
donderdag 26 september 2013
overtollig haar
Er is altijd nog wel vrolijk nieuws op de wereld. Vanuit Brazilië meldt de correspondente dat de vrouwen daar hun man naar de ontharingsstudio's sturen. Ha! Daar word ik nou vrolijk van.
Al die macho Maradonnaatjes met overal veel te veel haar dus gewoon onder de plak, thuis. Die ruggen moeten kaal, en die armen en benen, dat is toch eigenlijk ook geen vertoning. In de wax ermee. En dan radicaal sadistisch rukken. Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden. Dat zal toch zeker ook wel troostrijk zijn voor een gemartelde Braziliaan?
Maar daar wordt mijn ochtendrust alweer ruw verstoord door mijn echtgenoot, die zich gelukkig helemaal geen zorgen maakt over een teveel aan haar. Hij hoort, veel belangrijker, Fyra-nieuws. Een aanbod van de Italianen om het spul alsnog op te lappen. Mijn deskundige raadt dat de NS ten sterkste af. "Laten ze met hun gewone treinen 200 km over het hoge- snelheidsspoor gaan rijden. Ons land is er klein genoeg voor." onderricht hij mij en de rest van het universum..
Zijn kleinzoon heeft dezelfde spoorverslaving. Wat er nu weer gebeurd is: Hij heeft zijn moeder meegetroond naar de speelgoedwinkel. Er was namelijk hoognodig een draaischijf nodig voor zijn spoorwegemplacement. Hij was immers bijna jarig? Het leek de nog driejarige een goed idee, dat hij zijn cadeau nu al kreeg. Dan kon hij er tenminste meteen mee aan de slag. Begreep hij dan wel dat hij op de dag zelf dan geen cadautje meer zou krijgen? "Dat vraag ik dan aan Sinterklaas," had hij de oplossing. Het lukte hem zijn moeder in te pakken. En er zit nog geeneens ongewenst haar op.
Al die macho Maradonnaatjes met overal veel te veel haar dus gewoon onder de plak, thuis. Die ruggen moeten kaal, en die armen en benen, dat is toch eigenlijk ook geen vertoning. In de wax ermee. En dan radicaal sadistisch rukken. Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden. Dat zal toch zeker ook wel troostrijk zijn voor een gemartelde Braziliaan?
Maar daar wordt mijn ochtendrust alweer ruw verstoord door mijn echtgenoot, die zich gelukkig helemaal geen zorgen maakt over een teveel aan haar. Hij hoort, veel belangrijker, Fyra-nieuws. Een aanbod van de Italianen om het spul alsnog op te lappen. Mijn deskundige raadt dat de NS ten sterkste af. "Laten ze met hun gewone treinen 200 km over het hoge- snelheidsspoor gaan rijden. Ons land is er klein genoeg voor." onderricht hij mij en de rest van het universum..
Zijn kleinzoon heeft dezelfde spoorverslaving. Wat er nu weer gebeurd is: Hij heeft zijn moeder meegetroond naar de speelgoedwinkel. Er was namelijk hoognodig een draaischijf nodig voor zijn spoorwegemplacement. Hij was immers bijna jarig? Het leek de nog driejarige een goed idee, dat hij zijn cadeau nu al kreeg. Dan kon hij er tenminste meteen mee aan de slag. Begreep hij dan wel dat hij op de dag zelf dan geen cadautje meer zou krijgen? "Dat vraag ik dan aan Sinterklaas," had hij de oplossing. Het lukte hem zijn moeder in te pakken. En er zit nog geeneens ongewenst haar op.
woensdag 25 september 2013
op proef
Nog maar even en dan zitten onze eerste vier Arnhemse jaren er op. Dan nog een weekje, en dan is ook onze kleinzoon vier. Zijn eerste kennismakingsbezoek aan zijn nieuwe school heeft hij net achter de rug en de proef is goed doorstaan.
Vanaf de knie van zijn vader liet de knaap het nieuwe wereldje eerst nog even op zich inwerken. Maar toen het hem duidelijk werd dat juf Joke het goed vond dat hij in de blokkenhoek ging spelen, en nog wel in het gezelschap van Thomas, ging hij aan de slag en konden zijn ouders wel weg.
Nee, aan deze Thomas zaten geen wielen, deze was geen trein. Ze hadden fijn gespeeld. Hij was zichtbaar opgelucht thuisgekomen. Moest hij echt nog naar de kinderdagopvang?
Zijn moeder maakt zich gelukkig nog wel zorgen. Een groep een die zó ontzettend stil kan zijn, is dat wel gezond? Haar zoon is klaar met zijn verslag en zit alweer in opperste concentratie gebogen over de constructieve problemen die zijn spoorbaanontwerp van die middag opwerpt. Ernstige trauma's bespeuren we nog niet.
Vanaf de knie van zijn vader liet de knaap het nieuwe wereldje eerst nog even op zich inwerken. Maar toen het hem duidelijk werd dat juf Joke het goed vond dat hij in de blokkenhoek ging spelen, en nog wel in het gezelschap van Thomas, ging hij aan de slag en konden zijn ouders wel weg.
Nee, aan deze Thomas zaten geen wielen, deze was geen trein. Ze hadden fijn gespeeld. Hij was zichtbaar opgelucht thuisgekomen. Moest hij echt nog naar de kinderdagopvang?
Zijn moeder maakt zich gelukkig nog wel zorgen. Een groep een die zó ontzettend stil kan zijn, is dat wel gezond? Haar zoon is klaar met zijn verslag en zit alweer in opperste concentratie gebogen over de constructieve problemen die zijn spoorbaanontwerp van die middag opwerpt. Ernstige trauma's bespeuren we nog niet.
dinsdag 24 september 2013
gemeente jarig
Arnhem?! Dat lijkt vanuit onze vorige woonplaats, Haarlemmerliede en Spaarnwoude, de andere kant van de wereld. Dat valt mee. De trein brengt ons in anderhalf uur naar station Halfweg, vlak tegenover het raadhuis. We komen het glas heffen op de 150-ste verjaardag van de gemeente, met oud-personeel en oud-bestuurders. Terwijl in de zaterdagkrant net gestaan heeft dat haar einde nabij is.
Toen de voor-voor-voor-vorige burgemeester aantrad was daar al sprake van. Hij kreeg na dik twintig jaar een opvolgster, en op de dag van haar aantreden had de krant kwistig geciteerd uit het interview met gedeputeerde De Zeeuw dat ik voor het maandblad van de Kamer van Koophandel had geschreven, en waarin hij (om de kwestie-Ruigoord op te lossen) aankondigde dat "Haarlemmerliede zijn langste tijd gehad" had. Een kop met nieuwswaarde leek me.
We zijn ondertussen al weer achttien jaar verder. Ook de burgemeester die haar opvolgde is ondertussen opgevolgd. De gemeente heeft al die tijd kranig stand gehouden en alle woelingen doorstaan. En dat met maar net vijfduizend inwoners en een bijbehorend kleine omvang van raad en ambtenarenploeg. Nu heeft ze voor het eerst studie gemaakt van de vraag waarheen de toekomst gaat leiden. Het rijk blijft immers taken over de schutting werpen met maar een deel van het bijbehorende budget. Wel met steeds nieuwe bezuinigingen.
Tegelijkertijd waait er een gure politieke wind die de mensen wijsmaakt dat minder overheid mogelijk en dringend nodig is. Gas, water, licht, reiniging, straten en plantsoenen, huurwoningen, openbaar onderwijs: het waren mooie overheidstaken die allemaal aan marktwerking zijn uitgeleverd. Er moet winst gemaakt worden en die gaan de burgers er nog bij betalen. Alleen de OZB blijft lekker laag.
Maar dat enthousiasme waarmee het trotse Haarlemmerliede kon bloeien, krijgen ze na het inslaan van nieuwe wegen nooit meer terug, welke richting straks ook wordt gevonden. Vijf partijen zijn de verkiezingen ingegaan met zelfstandigheid in het eigen programma. Moet het nu toch een fusie worden? En welke buur komt dan in aanmerking? De eerste oud-burgemeester laat zijn kritisch geluid al horen. Als op het officiële verjaardagsfeest alleen bestuurskundige Elzinga een referaat mag houden, dan blijft hij daar liever weg om lawaai te kunnen maken in de krant. Zo kennen we hem!
Kortom, er viel gisteren heel wat te bespreken. En vandaag na te genieten, van dat mooie station met kwartiersdienst die ons in anderhalf uur weer terugbracht. Ik was nog in functie bij de eerste onderhandelingen. Zou het 800 gebruikers gaan halen? Ik ben er gerust op. In de silo's wordt gewerkt.
Toen de voor-voor-voor-vorige burgemeester aantrad was daar al sprake van. Hij kreeg na dik twintig jaar een opvolgster, en op de dag van haar aantreden had de krant kwistig geciteerd uit het interview met gedeputeerde De Zeeuw dat ik voor het maandblad van de Kamer van Koophandel had geschreven, en waarin hij (om de kwestie-Ruigoord op te lossen) aankondigde dat "Haarlemmerliede zijn langste tijd gehad" had. Een kop met nieuwswaarde leek me.
We zijn ondertussen al weer achttien jaar verder. Ook de burgemeester die haar opvolgde is ondertussen opgevolgd. De gemeente heeft al die tijd kranig stand gehouden en alle woelingen doorstaan. En dat met maar net vijfduizend inwoners en een bijbehorend kleine omvang van raad en ambtenarenploeg. Nu heeft ze voor het eerst studie gemaakt van de vraag waarheen de toekomst gaat leiden. Het rijk blijft immers taken over de schutting werpen met maar een deel van het bijbehorende budget. Wel met steeds nieuwe bezuinigingen.
Tegelijkertijd waait er een gure politieke wind die de mensen wijsmaakt dat minder overheid mogelijk en dringend nodig is. Gas, water, licht, reiniging, straten en plantsoenen, huurwoningen, openbaar onderwijs: het waren mooie overheidstaken die allemaal aan marktwerking zijn uitgeleverd. Er moet winst gemaakt worden en die gaan de burgers er nog bij betalen. Alleen de OZB blijft lekker laag.
Maar dat enthousiasme waarmee het trotse Haarlemmerliede kon bloeien, krijgen ze na het inslaan van nieuwe wegen nooit meer terug, welke richting straks ook wordt gevonden. Vijf partijen zijn de verkiezingen ingegaan met zelfstandigheid in het eigen programma. Moet het nu toch een fusie worden? En welke buur komt dan in aanmerking? De eerste oud-burgemeester laat zijn kritisch geluid al horen. Als op het officiële verjaardagsfeest alleen bestuurskundige Elzinga een referaat mag houden, dan blijft hij daar liever weg om lawaai te kunnen maken in de krant. Zo kennen we hem!
Kortom, er viel gisteren heel wat te bespreken. En vandaag na te genieten, van dat mooie station met kwartiersdienst die ons in anderhalf uur weer terugbracht. Ik was nog in functie bij de eerste onderhandelingen. Zou het 800 gebruikers gaan halen? Ik ben er gerust op. In de silo's wordt gewerkt.
maandag 23 september 2013
een dochter is wel zo handig
Gezinnetje zit gezellig op het strand. De moderne vader kan dan zeggen, en deze deed dat ook, dat hij zo zit te genieten dat hij eigenlijk helemaal in de stemming zou zijn om nu eindelijk eens een huwelijksaanzoek te doen. "Jammer dat ik geen ringen bij me heb." Altijd fijn als er dan een dochter bij zit - deze was zeven - die dan kan zeggen: "Maar ik gelukkig wel," en ze dan uit haar zak te voorschijn tovert. Getrouwd wordt in augustus, dus de verlovingstijd gaat lekker lang duren.
trapje hoger
De "Woolworthstore", en de "unnecessary plastic objects" die je er kunt kopen, Nancy Griffith kan er heerlijk pesterig over zingen.
Maar laatst heb ik er iets gekocht niet van plastic maar van hout. Een aandoenlijk plantentrapje, drie euro. Leek me heel geschikt als koffietafeltje voor op het balkon. Maar het is niet verder gekomen dan de vensterbank in de voorkamer.
Kabouter staat nu op de bovenste trede, Konijn een trapje lager maar ook zo dat ze allebei goed kunnen kijken of ze al kleinkinderen zien boven komen. Het zijn erfstukken, die al in Helmond de wacht hielden om te zien of onze eigen kinderen er al aankwamen. Deze objecten van kunststof leiden een gewaardeerd tweede leven.
Het metalen Ikea-rekje dat voor het trapje in de plaats was gekomen, is nu geconfisqueerd door een opa met veel te veel landkaarten. Er zitten zulke handige laatjes in, namelijk. Was ook duurder, bijna tien euro. De flexibele oma hier in huis hoogt haar budget nu op met weer een factor drie, tot dertig euro. Daar moet toch wel een fatsoenlijk balkontafeltje voor te krijgen zijn.
Maar laatst heb ik er iets gekocht niet van plastic maar van hout. Een aandoenlijk plantentrapje, drie euro. Leek me heel geschikt als koffietafeltje voor op het balkon. Maar het is niet verder gekomen dan de vensterbank in de voorkamer.
Kabouter staat nu op de bovenste trede, Konijn een trapje lager maar ook zo dat ze allebei goed kunnen kijken of ze al kleinkinderen zien boven komen. Het zijn erfstukken, die al in Helmond de wacht hielden om te zien of onze eigen kinderen er al aankwamen. Deze objecten van kunststof leiden een gewaardeerd tweede leven.
Het metalen Ikea-rekje dat voor het trapje in de plaats was gekomen, is nu geconfisqueerd door een opa met veel te veel landkaarten. Er zitten zulke handige laatjes in, namelijk. Was ook duurder, bijna tien euro. De flexibele oma hier in huis hoogt haar budget nu op met weer een factor drie, tot dertig euro. Daar moet toch wel een fatsoenlijk balkontafeltje voor te krijgen zijn.
zondag 22 september 2013
even geduld aub
Af en toe zijn er van die berichten, waarvan het maar goed is dat we er nu pas van horen. "Kernbom VS in 1961 bijna ontploft" is er zo eentje.
The Guardian meldt het ons nu alsnog. Een vliegtuig boven North Carolina verloor een waterstofbom, 260 keer zwaarder dan wat ze bewust op Hirosjima hadden laten vallen. Goed voor wat een krater had kunnen worden van enige tientallen vierkante kilometers.
Eigenlijk gingen er zelfs twee bommen naar beneden. Eén ervan ontplofte op een haar na. Drie beveiligingen werkten niet, eén zwakstroomschakelaartje gelukkig nog wel. Pffft! John F. Kennedy was net drie dagen daarvoor als president beëdigd, het zou een hachelijk begin geworden zijn.
Zulk nieuws komt niet goed uit in de Koude Oorlog die toe nog volop woedde. Maar zo zie je maar weer: als je maar geduld hebt komt de waarheid toch altijd boven. Zaterdag hebben mijn ex-partijgenoten nog eens nagekaart over de JSF. "Juist die wilde defensie natuurlijk zo graag, om van de Amerikanen met kernwapens te mogen vliegen" luidde een van de schamper bedoelde meer kritische geluiden.
De ledenadministratie heeft me inmiddels uitgeschreven. Dat vonden ze jammer om te moeten doen. "De reden die u omschrijft is duidelijk en we hebben uw mail
dan ook doorgestuurd naar degene die het betreft, zodat zij hiervan op de hoogte
zijn en kunnen reageren." liet zij nog weten. Ik denk niet dat "degene" zich nog zal laten horen. Of moet ook hiervoor op een wachttijd van een halve eeuw gerekend worden?
The Guardian meldt het ons nu alsnog. Een vliegtuig boven North Carolina verloor een waterstofbom, 260 keer zwaarder dan wat ze bewust op Hirosjima hadden laten vallen. Goed voor wat een krater had kunnen worden van enige tientallen vierkante kilometers.
Eigenlijk gingen er zelfs twee bommen naar beneden. Eén ervan ontplofte op een haar na. Drie beveiligingen werkten niet, eén zwakstroomschakelaartje gelukkig nog wel. Pffft! John F. Kennedy was net drie dagen daarvoor als president beëdigd, het zou een hachelijk begin geworden zijn.
Zulk nieuws komt niet goed uit in de Koude Oorlog die toe nog volop woedde. Maar zo zie je maar weer: als je maar geduld hebt komt de waarheid toch altijd boven. Zaterdag hebben mijn ex-partijgenoten nog eens nagekaart over de JSF. "Juist die wilde defensie natuurlijk zo graag, om van de Amerikanen met kernwapens te mogen vliegen" luidde een van de schamper bedoelde meer kritische geluiden.
De ledenadministratie heeft me inmiddels uitgeschreven. Dat vonden ze jammer om te moeten doen. "De reden die u omschrijft is duidelijk en we hebben uw mail
dan ook doorgestuurd naar degene die het betreft, zodat zij hiervan op de hoogte
zijn en kunnen reageren." liet zij nog weten. Ik denk niet dat "degene" zich nog zal laten horen. Of moet ook hiervoor op een wachttijd van een halve eeuw gerekend worden?
zaterdag 21 september 2013
land in, land uit
Buitenlanders die 1,25 miljoen betalen krijgen een verblijfsvergunning. Briljant idee om Nederland uit het slop te halen.
Het is weer staatssecretaris Teeven die zo'n ideetje lanceert. Onze potige crimefighter gaat hier het begrotingstekort mee te lijf. Een heel aparte vorm van crowdfunding. Immoreel genoemd door wie dat beter aanvoelen. Die arme Syriërs zijn in ons land niet welkom, nou ja een paar. Kinderen houdt Teeven streng en onrechtvaardig weg bij ouders met een legale vluchtelingenstatus. Ja, als ze zouden betalen, dan lagen de zaken misschien anders. Want corrupt zijn we kennelijk wel.
Maar wacht even, Teeven. Denk eerst nog eens even goed na. Als je gelijk hebt lopen er op de wereld een paar honderd welgestelde vreemdelingen rond, die dolgraag in Nederland willen investeren om hier dan een jaartje te mogen verblijven. Of het mag moet eerst bekeken worden. Want Nederland moet er wat mee opschieten en de euro's mogen niet van misdaad afkomstig zijn.
Alleen al dat nagaan, is een schier onmogelijke opgave. In IJmuiden en langs het Noodzeekanaal zijn heel wat investeringen gedaan waarmee de lokale overheden goede sier maakten maar waaromheen het odium van witwaspraktijken hinderlijk hing. Wie zou niet argwanend zijn bij het lezen van al die naambordjes "Endstra" op de koopflat aan de kop van de poenige plezierjachthaven. Het volkse strand was weggekaapt door de mensen met geld. De advocaat van de onderwereld had er kennelijk heel veel voor over om voor zichzelf en zijn familie uitzicht op zee te kopen. Maar hij woonde in Amsterdam en is daar ook geliquideerd. Hij heeft er zelf nauwelijks van kunnen genieten.
Pas later is de wet Bibob gekomen, de wet bevordering integriteitsbeoordlingen bij openbare investeringen. Waarmee overheden zouden kunnen/zouden moeten onderzoeken of investeerders wel zuiver op de graat zijn. Uitvoering viel niet mee, in de praktijk. Logisch: mooie plannen die klaarliggen, een lonkende zak met geld, wie zou dan niet toehappen? Dat het gegeven paard zijn tanden niet gepoetst heeft, een kniesoor die daar op let.
Teeven wil dat we ons collectief gaan prostitueren. Met zijn trouvaille verkopen we onze ziel en zaligheid, aan de Mammon. Zou hij nooit in Londen komen? Het wemelt daar van buitenlandse rijkaards, die een enorme ontwrichting veroorzaken op de woningmarkt. De gewone burger kan er door de torenhoge prijzen niet meer terecht. De overheid treedt terug. Van de vrije markt moeten we het heil verwachten. Een broedplaats voor corruptie. En dan gaan we na een jaartje beoordelen of de ons reddende investeerder nog mag blijven. Ja, dat had je gedacht. Alle kans dat we tegen die tijd zelf het land worden uitgestuurd. Niks meer dan een stelletje armoedzaaiers. In elk geval in geestelijk opzicht!
Het is weer staatssecretaris Teeven die zo'n ideetje lanceert. Onze potige crimefighter gaat hier het begrotingstekort mee te lijf. Een heel aparte vorm van crowdfunding. Immoreel genoemd door wie dat beter aanvoelen. Die arme Syriërs zijn in ons land niet welkom, nou ja een paar. Kinderen houdt Teeven streng en onrechtvaardig weg bij ouders met een legale vluchtelingenstatus. Ja, als ze zouden betalen, dan lagen de zaken misschien anders. Want corrupt zijn we kennelijk wel.
Maar wacht even, Teeven. Denk eerst nog eens even goed na. Als je gelijk hebt lopen er op de wereld een paar honderd welgestelde vreemdelingen rond, die dolgraag in Nederland willen investeren om hier dan een jaartje te mogen verblijven. Of het mag moet eerst bekeken worden. Want Nederland moet er wat mee opschieten en de euro's mogen niet van misdaad afkomstig zijn.
Alleen al dat nagaan, is een schier onmogelijke opgave. In IJmuiden en langs het Noodzeekanaal zijn heel wat investeringen gedaan waarmee de lokale overheden goede sier maakten maar waaromheen het odium van witwaspraktijken hinderlijk hing. Wie zou niet argwanend zijn bij het lezen van al die naambordjes "Endstra" op de koopflat aan de kop van de poenige plezierjachthaven. Het volkse strand was weggekaapt door de mensen met geld. De advocaat van de onderwereld had er kennelijk heel veel voor over om voor zichzelf en zijn familie uitzicht op zee te kopen. Maar hij woonde in Amsterdam en is daar ook geliquideerd. Hij heeft er zelf nauwelijks van kunnen genieten.
Pas later is de wet Bibob gekomen, de wet bevordering integriteitsbeoordlingen bij openbare investeringen. Waarmee overheden zouden kunnen/zouden moeten onderzoeken of investeerders wel zuiver op de graat zijn. Uitvoering viel niet mee, in de praktijk. Logisch: mooie plannen die klaarliggen, een lonkende zak met geld, wie zou dan niet toehappen? Dat het gegeven paard zijn tanden niet gepoetst heeft, een kniesoor die daar op let.
Teeven wil dat we ons collectief gaan prostitueren. Met zijn trouvaille verkopen we onze ziel en zaligheid, aan de Mammon. Zou hij nooit in Londen komen? Het wemelt daar van buitenlandse rijkaards, die een enorme ontwrichting veroorzaken op de woningmarkt. De gewone burger kan er door de torenhoge prijzen niet meer terecht. De overheid treedt terug. Van de vrije markt moeten we het heil verwachten. Een broedplaats voor corruptie. En dan gaan we na een jaartje beoordelen of de ons reddende investeerder nog mag blijven. Ja, dat had je gedacht. Alle kans dat we tegen die tijd zelf het land worden uitgestuurd. Niks meer dan een stelletje armoedzaaiers. In elk geval in geestelijk opzicht!
vrijdag 20 september 2013
blijven lachen
Dan glóórt er eindelijk een minimaal lichtpuntje - minder werklozen - en dan haasten de deskundigen zich onze hoop snel en onbarmhartig weer helemaal de grond in te boren. Schoolverlaters zijn er dit jaar gewoon eerder bij geweest om zich te melden voor een baan. Daarom lijkt het nu mee te vallen, maar dat is schijn.
Er worden ook wel weer wat meer huizen verkocht, maar de groeipercentages zijn geflatteerd omdat we van bijna niets naar net iets meer zijn opgeklommen. Over schaliegas besluiten we pas over anderhalf jaar. Kunnen we er nog even wat beter aan wennen. De werkgelegenheid van 37 piloten is veiliggesteld, zij kunnen straks vliegen met een joint strike fighter. De Rekenkamer waarschuwt, de PvdA wringt zich in bochten, de sociaal-democratie is door Samsom opgeblazen, vindt Stemerdink. Wat een heerlijk goed slecht nieuws allemaal.
Maar de lezers van de Gelderlander worden onder al dit geweld vermoeid met de vraag of de nieuwe koning "modern koningschap" heeft getoond. Hij las immers sneller, en met minder deftige tongval dan zijn moeder. Hoera, een kans om je stem te laten horen! Zou de redactie echt verwacht hebben dat er iets anders uit hun enquête zou komen dan 'ja, dat vinden wij ontzettend modern'? Een zouteloze vraag naar de bekende weg, raar dat er nog lezers aan hebben meegedaan.
Nog erger vind ik dat de regiokrant ons onze dag laat beginnen met "Nog even dit", een bolhoedmannetje dat dagelijks rechts onderin op de voorpagina een woordspeling mag maken op een van de nieuwsitems. Zoals: (Nieuwe koning, vertrouwd geluid:) "Uitgelezen". Of (Positie trainer NEC op de tocht:) "Schopstoel." Voorspelbare humorloze kwinkslagen, tenenkrommend. galverwekkend. Daar valt in 98 procent van de gevallen niet eens een glimlach voor op te brengen. Geen goed begin van de dag, maar we lezen nog een andere krant en Trouw brengt ons daarna wel vaak weer een beetje terug in de stemming. Dankzij de oppepper van Anton Dingeman met zijn commentaar in stripvorm op de absurditeiten van het dagelijks leven. Wij zijn grote fans.
Zo houden we het vol, ook als het nieuws zoals over de jeugdwerkloosheid even tegenzit, of juist meevalt, en geen krant ons meer kan uitleggen hoe we als hardlezende Nederlanders al die tegenstrijdige economische en politieke berichten dienen te duiden.
Er worden ook wel weer wat meer huizen verkocht, maar de groeipercentages zijn geflatteerd omdat we van bijna niets naar net iets meer zijn opgeklommen. Over schaliegas besluiten we pas over anderhalf jaar. Kunnen we er nog even wat beter aan wennen. De werkgelegenheid van 37 piloten is veiliggesteld, zij kunnen straks vliegen met een joint strike fighter. De Rekenkamer waarschuwt, de PvdA wringt zich in bochten, de sociaal-democratie is door Samsom opgeblazen, vindt Stemerdink. Wat een heerlijk goed slecht nieuws allemaal.
Maar de lezers van de Gelderlander worden onder al dit geweld vermoeid met de vraag of de nieuwe koning "modern koningschap" heeft getoond. Hij las immers sneller, en met minder deftige tongval dan zijn moeder. Hoera, een kans om je stem te laten horen! Zou de redactie echt verwacht hebben dat er iets anders uit hun enquête zou komen dan 'ja, dat vinden wij ontzettend modern'? Een zouteloze vraag naar de bekende weg, raar dat er nog lezers aan hebben meegedaan.
Nog erger vind ik dat de regiokrant ons onze dag laat beginnen met "Nog even dit", een bolhoedmannetje dat dagelijks rechts onderin op de voorpagina een woordspeling mag maken op een van de nieuwsitems. Zoals: (Nieuwe koning, vertrouwd geluid:) "Uitgelezen". Of (Positie trainer NEC op de tocht:) "Schopstoel." Voorspelbare humorloze kwinkslagen, tenenkrommend. galverwekkend. Daar valt in 98 procent van de gevallen niet eens een glimlach voor op te brengen. Geen goed begin van de dag, maar we lezen nog een andere krant en Trouw brengt ons daarna wel vaak weer een beetje terug in de stemming. Dankzij de oppepper van Anton Dingeman met zijn commentaar in stripvorm op de absurditeiten van het dagelijks leven. Wij zijn grote fans.
Zo houden we het vol, ook als het nieuws zoals over de jeugdwerkloosheid even tegenzit, of juist meevalt, en geen krant ons meer kan uitleggen hoe we als hardlezende Nederlanders al die tegenstrijdige economische en politieke berichten dienen te duiden.
donderdag 19 september 2013
halte geeist
Zo, we hebben weer even ons steentje bijgedragen aan een betere wereld. Op station Emmerich hebben we onze handtekening gezet onder een petitie waarmee gevraagd wordt om aansluiting op de hogesnelheidstrein.
Wij Arnhemmers vinden het van de gekke dat we niet met de trein naar Emmerich kunnen. Pas vandaar kunnen we Duitsland in zonder auto. Zomaar twee uurtjes verderop, dan zit je in Bonn en laten we daar nou nog nooit eens geweest zijn? Terwijl er toch het geboortehuis van Beethoven staat. (Het optrekje van Bach in Leipzig hadden we wel al gehad.)
We dokten veertig euro voor de heen- en terugreis en nog eens tien om het museum met Ludwigs geboortekamer binnen te komen. En hadden nog tijd over voor een wandeling naar de Rijn en koffie in de Konditorei die illustere kanseliers als Adenauer en Kohl tot haar gewaardeerde want haar waarderende clientèle mocht rekenen, toen Bonn nog de regeringshoofdstad van half Duitsland was. Pas tegen vieren konden we er terecht, toen voldoende dames huiswaarts waren gegaan om de Kartoffels gaar te gaan maken.
Omdat hij niet hoefde te sturen, maakte mijn reisgenoot van zijn bestelling maar meteen een Rüdesheimer koffie. Daar zit Asbach Uralt in, goed voor het humeur. Met herentaart waarin veel marsepein en marasquin. Werd het toch nog een duur en benevelend uitstapje. In de winkel vol muziekinstrumenten geen hoorn gelukkig. Dus wel weer op tijd thuis voor de wedstrijd. Alhoewel: niet gekeken naar Barcelona-Ajax. PEC Zwolle staat bovenaan!
Nog wel even nagedacht over de bejaarde Duitsers die we per trein zien reizen om de lege glazen flessen uit de afvalbakken te vissen. Is dat nu moderne armoede? Of goed voor het milieu? De buit is in elk geval groot. Moeten ze nog sjouwen ook, op hun oude dag.
Wij Arnhemmers vinden het van de gekke dat we niet met de trein naar Emmerich kunnen. Pas vandaar kunnen we Duitsland in zonder auto. Zomaar twee uurtjes verderop, dan zit je in Bonn en laten we daar nou nog nooit eens geweest zijn? Terwijl er toch het geboortehuis van Beethoven staat. (Het optrekje van Bach in Leipzig hadden we wel al gehad.)
We dokten veertig euro voor de heen- en terugreis en nog eens tien om het museum met Ludwigs geboortekamer binnen te komen. En hadden nog tijd over voor een wandeling naar de Rijn en koffie in de Konditorei die illustere kanseliers als Adenauer en Kohl tot haar gewaardeerde want haar waarderende clientèle mocht rekenen, toen Bonn nog de regeringshoofdstad van half Duitsland was. Pas tegen vieren konden we er terecht, toen voldoende dames huiswaarts waren gegaan om de Kartoffels gaar te gaan maken.
Omdat hij niet hoefde te sturen, maakte mijn reisgenoot van zijn bestelling maar meteen een Rüdesheimer koffie. Daar zit Asbach Uralt in, goed voor het humeur. Met herentaart waarin veel marsepein en marasquin. Werd het toch nog een duur en benevelend uitstapje. In de winkel vol muziekinstrumenten geen hoorn gelukkig. Dus wel weer op tijd thuis voor de wedstrijd. Alhoewel: niet gekeken naar Barcelona-Ajax. PEC Zwolle staat bovenaan!
Nog wel even nagedacht over de bejaarde Duitsers die we per trein zien reizen om de lege glazen flessen uit de afvalbakken te vissen. Is dat nu moderne armoede? Of goed voor het milieu? De buit is in elk geval groot. Moeten ze nog sjouwen ook, op hun oude dag.
woensdag 18 september 2013
meevaller
Nog een half jaartje dakgoten repareren, raadt de minister van financiën ons vanmorgen aan. Daarna gaat de BTW weer omhoog dus als we de bouw nog willen stimuleren moeten we het nú doen. Nu Dijsselbloem het zegt, op de rekening van de schilders kwam een post voor waarover maar zes procent BTW werd geheven. Een belastingmeevaller!
Zelden zijn zulke meevallers ons deel. Toen we voor ons beginnende huishouden een huis zochten waren de prijzen laag, maar de banken streng. En de rente steeg tot astronomische hoogten. Nog maar even doorsparen dus. Tegen de tijd dat we met die reserve de vraagprijzen uit het begin van onze zoektocht contant op tafel hadden kunnen leggen waren de prijzen een keer of vijf over de kop gegaan. Maar als "eigen geld" was het toen in elk geval genoeg om met de bank te kunnen gaan praten over een hypotheek. Des te gretiger waren ze, omdat het nu om nieuwbouw ging, met rijkspremie.
In de hoogte van de premies was net het mes gezet, ook toen groeiden de bomen al niet meer tot in de hemel. Maar we kregen toch nog tienduizend gulden mee. Een steuntje van de samenleving voor jonge starters, ruimschoots gecompenseerd door de stijging van de bouwkosten. Zo waren er bungalowbewoners wier protest gesmoord moest worden. Er zou een gemeenschapsvoorziening komen waarvoor we allemaal nog vijfhonderd gulden moesten inleggen. (Nooit meer wat van gehoord hoor.)
Arbeidsloon en materiaalkosten rezen de pan uit. Op tekening versoberde het gebodene. Kamertje eraf, minder isolatie, minder kranen, geen deur naar het balkon, balkon niet beloopbaar. Dat gebeurde allemaal tijdens het proces van plannenmaken en inspraak. Ook daarin sneden de deelnemers de franje er af. Géén gekantelde ramen in de nok, want die ken je niet lappen, en wél de auto voor de deur, anders moet je zo sjouwen met de boodschappen. De kinderen gaan maar ergens anders spelen.
Toen het dan eindelijk zo ver was, haalde iedereen in alle 135 huizen meteen de wastafel uit de ouderlijke slaapkamer weer weg, want anders kon je niet langs het bed. Geadviseerd was er wel eerst even een foto van te maken (rolletje in toestel, rolletje volschieten, rolletje naar de winkel in Haarlem, na een weekje weer naar Haarlem, de foto's ophalen) om te bewijzen dat dit stukje sanitair bij de oplevering aanwezig was geweest. Anders kon de overheid bij haar inspectie besluiten dat het recht op de subsidie verspeeld was. En reken maar dat die toen nog bouwvoorschriften had, en geld voor toezicht.
Het toenemend vliegverkeer maakte dat er later alsnog geïsoleerd moest worden. Dat werd een project waarvoor ze twee keer zijn langsgekomen en waardoor we het fenomeen suskast hebben leren kennen. Een ventilatiezigzagsysteem voor je slaapkamer dat lucht wel en geluid niet doorliet. De latere bakken waren kleiner dan de eerste, maar beter, zeiden ze, de ontwikkelingen hadden tot ons geluk niet stilgestaan. Dat geloofden we totdat we zagen dat ze van oudere datum waren.
Er kwam dubbel glas, zij het niet in de zolderkamer. Wel werd het ventilatieraampje in de slaapkamer vervangen. Dat was een simpel, inmiddels kromgetrokken paneeltje van meubelplaat. Het werd vervangen door precies zo'n paneeltje, nog niet krom. De klamp en de scharnieren keerden terug. Frisse lucht in eigen hand, wat moet een mens ook met die suskasten! Maar ach, wat is er in die jaren lekker verdiend in de bouw. De tegenvallers van de bouwfraude en de bankencrisis moesten nog komen.
Zelden zijn zulke meevallers ons deel. Toen we voor ons beginnende huishouden een huis zochten waren de prijzen laag, maar de banken streng. En de rente steeg tot astronomische hoogten. Nog maar even doorsparen dus. Tegen de tijd dat we met die reserve de vraagprijzen uit het begin van onze zoektocht contant op tafel hadden kunnen leggen waren de prijzen een keer of vijf over de kop gegaan. Maar als "eigen geld" was het toen in elk geval genoeg om met de bank te kunnen gaan praten over een hypotheek. Des te gretiger waren ze, omdat het nu om nieuwbouw ging, met rijkspremie.
In de hoogte van de premies was net het mes gezet, ook toen groeiden de bomen al niet meer tot in de hemel. Maar we kregen toch nog tienduizend gulden mee. Een steuntje van de samenleving voor jonge starters, ruimschoots gecompenseerd door de stijging van de bouwkosten. Zo waren er bungalowbewoners wier protest gesmoord moest worden. Er zou een gemeenschapsvoorziening komen waarvoor we allemaal nog vijfhonderd gulden moesten inleggen. (Nooit meer wat van gehoord hoor.)
Arbeidsloon en materiaalkosten rezen de pan uit. Op tekening versoberde het gebodene. Kamertje eraf, minder isolatie, minder kranen, geen deur naar het balkon, balkon niet beloopbaar. Dat gebeurde allemaal tijdens het proces van plannenmaken en inspraak. Ook daarin sneden de deelnemers de franje er af. Géén gekantelde ramen in de nok, want die ken je niet lappen, en wél de auto voor de deur, anders moet je zo sjouwen met de boodschappen. De kinderen gaan maar ergens anders spelen.
Toen het dan eindelijk zo ver was, haalde iedereen in alle 135 huizen meteen de wastafel uit de ouderlijke slaapkamer weer weg, want anders kon je niet langs het bed. Geadviseerd was er wel eerst even een foto van te maken (rolletje in toestel, rolletje volschieten, rolletje naar de winkel in Haarlem, na een weekje weer naar Haarlem, de foto's ophalen) om te bewijzen dat dit stukje sanitair bij de oplevering aanwezig was geweest. Anders kon de overheid bij haar inspectie besluiten dat het recht op de subsidie verspeeld was. En reken maar dat die toen nog bouwvoorschriften had, en geld voor toezicht.
Het toenemend vliegverkeer maakte dat er later alsnog geïsoleerd moest worden. Dat werd een project waarvoor ze twee keer zijn langsgekomen en waardoor we het fenomeen suskast hebben leren kennen. Een ventilatiezigzagsysteem voor je slaapkamer dat lucht wel en geluid niet doorliet. De latere bakken waren kleiner dan de eerste, maar beter, zeiden ze, de ontwikkelingen hadden tot ons geluk niet stilgestaan. Dat geloofden we totdat we zagen dat ze van oudere datum waren.
Er kwam dubbel glas, zij het niet in de zolderkamer. Wel werd het ventilatieraampje in de slaapkamer vervangen. Dat was een simpel, inmiddels kromgetrokken paneeltje van meubelplaat. Het werd vervangen door precies zo'n paneeltje, nog niet krom. De klamp en de scharnieren keerden terug. Frisse lucht in eigen hand, wat moet een mens ook met die suskasten! Maar ach, wat is er in die jaren lekker verdiend in de bouw. De tegenvallers van de bouwfraude en de bankencrisis moesten nog komen.
dinsdag 17 september 2013
niemand rijk
Koning Willems debuut als voordrachtskunstenaar staat voor vandaag op het programma. Hij rijdt straks in de Gouden Koets naar de Ridderzaal en leest dan voor wat Rutte in het komende parlementaire jaar voor ons in petto heeft. Geen gezeik niemand rijk, even samengevat in goed Haags.
Daar weet ik als geboren Haagse het fène van. Wonen in de Hofstad was een voorrecht, daar zat ook de regering, daar waren alle ministeries dus wat nou, Amsterdam, Rotterdam, Utrecht? Er was maar één belangrijke stad, waar ook nog het Vredespaleis was verrezen. Onze lagere school in de binnenstad werd geronseld om te komen vlaggetjeswapperen op Koninginnedag, dat ook nog.
Er kwam pas meer afstand na onze verhuizing van de bovenetage bij het Prins Hendrikplein naar de nieuwbouwflat met tuin aan toen nog de rand van de stad. De kade hield op voor onze deur, glasaaltjes meldden zich bij het strandje aan het uiteinde en lieten zich makkelijk opscheppen met het netje waar je ook de watervlooien voor je aquariumvis ving. Uit de slootjes kikkerdril meebrengen voor in de klas, instructief. Met een hengeltje van anderhalve gulden deed ik viservaring op, en op basis daarvan besloot ik dat vissen opgevist worden helemaal niet prettig vinden. Ook als ze door koudbloedigheid geen last zouden hebben van pijn - de gebruikelijke vergoelijking in visserslatijn - angst ervaren ze wel degelijk.
De jongen die in de ijskoude winter van 1963 van de kade in de plomp viel was vast ook bang, maar kon nog net op tijd uit het water gevist worden. Met zijn totaal verkrampte lijf kon hij niks meer, dat aangrijpende beeld zie ik nog wel eens voor me. Als er ijs lag was dwars oversteken naar school natuurlijk heel wat verleidelijker dan het hele stuk omlopen. Maar ik was opgelucht als het ijs weer zonder ongelukken was weggedooid.
De nieuwe koning is na zijn volbrachte Elfstedentocht niet met zijn ouders door het ijs van de Bonkevaart gezakt. De watermanager staat nu zelf op het toneel van de geschiedenis, verwoordt hij. Zou hij wat te zeggen krijgen? Volgend jaar verwachten we hem bij ons in Arnhem. Dan is de Slag zeventig jaar geschiedenis.
Daar weet ik als geboren Haagse het fène van. Wonen in de Hofstad was een voorrecht, daar zat ook de regering, daar waren alle ministeries dus wat nou, Amsterdam, Rotterdam, Utrecht? Er was maar één belangrijke stad, waar ook nog het Vredespaleis was verrezen. Onze lagere school in de binnenstad werd geronseld om te komen vlaggetjeswapperen op Koninginnedag, dat ook nog.
Er kwam pas meer afstand na onze verhuizing van de bovenetage bij het Prins Hendrikplein naar de nieuwbouwflat met tuin aan toen nog de rand van de stad. De kade hield op voor onze deur, glasaaltjes meldden zich bij het strandje aan het uiteinde en lieten zich makkelijk opscheppen met het netje waar je ook de watervlooien voor je aquariumvis ving. Uit de slootjes kikkerdril meebrengen voor in de klas, instructief. Met een hengeltje van anderhalve gulden deed ik viservaring op, en op basis daarvan besloot ik dat vissen opgevist worden helemaal niet prettig vinden. Ook als ze door koudbloedigheid geen last zouden hebben van pijn - de gebruikelijke vergoelijking in visserslatijn - angst ervaren ze wel degelijk.
De jongen die in de ijskoude winter van 1963 van de kade in de plomp viel was vast ook bang, maar kon nog net op tijd uit het water gevist worden. Met zijn totaal verkrampte lijf kon hij niks meer, dat aangrijpende beeld zie ik nog wel eens voor me. Als er ijs lag was dwars oversteken naar school natuurlijk heel wat verleidelijker dan het hele stuk omlopen. Maar ik was opgelucht als het ijs weer zonder ongelukken was weggedooid.
De nieuwe koning is na zijn volbrachte Elfstedentocht niet met zijn ouders door het ijs van de Bonkevaart gezakt. De watermanager staat nu zelf op het toneel van de geschiedenis, verwoordt hij. Zou hij wat te zeggen krijgen? Volgend jaar verwachten we hem bij ons in Arnhem. Dan is de Slag zeventig jaar geschiedenis.
maandag 16 september 2013
goed werk
Oma zit er op deze zondagavond al klaar voor: straks begint de "Reunie", het tv-programma van Rob Kamphues. De aflevering van vanavond gaat over een klas van het Goese Lyceum.
Opa, hier al eerder beschreven als klein mannetje met groot gezag, was er leraar Duits en toen de havoklas van 1980 er eindexamen deed was hij een van de conrectoren. Collega De Jong herkennen wij in de ietwat frivolere man die de groep, op werkweek in Amsterdam opjutte vooral ook de Wallen maar eens in te gaan. Maar het zou heel goed opa kunnen zijn geweest die de zwaar dyslectische leerling die dreigde te stranden de uitweg had gewezen naar het staatsexamen.
Ook bijzonder, de klasgenoot met het locked-in syndroom. Totaal verlamd na een ongeval. Communiceren kan hij alleen nog met oogbewegingen. Maar hij was musicus en componeerde. En hij geeft het leven een negen. Het is maar goed dat zijn familie doorhad dat hij nog niet helemaal dood was, toen de dokters aan hem al een prachtige donor meenden te hebben.
En het Goese Lyceum, openbaar en dus altijd in gezonde concurrentie met het Christelijk, kan op zijn naam schrijven dat uit deze klas een stevige drugsgebruiker tot bekering kwam en nu met zijn vrouw een kliniekje in Afrika leidt. En verder leverde deze havoklas een glaskunstenaar van internationale faam, en een IT-er die besloot tot een carrièreswitch na het verbouwen van zijn huis. Met hout werken vond hij eigenlijk heel wat prettiger dan naar beeldschermen te moeten blijven staren. Nu zit hij in de meubels en houdt de kunst van het politoeren in leven. En het beste nieuws: de helft van de klas lust nog altijd bolussen, als het even kan toch zeker een per week.
De leerlingen zijn kortom behoorlijk goed terecht gekomen. Opa mag eer hebben van zijn werk. Jammer dat hij er al vijf jaar niet meer is. Maar zijn vrouw heeft het gezien, en zal er over napraten. .
Opa, hier al eerder beschreven als klein mannetje met groot gezag, was er leraar Duits en toen de havoklas van 1980 er eindexamen deed was hij een van de conrectoren. Collega De Jong herkennen wij in de ietwat frivolere man die de groep, op werkweek in Amsterdam opjutte vooral ook de Wallen maar eens in te gaan. Maar het zou heel goed opa kunnen zijn geweest die de zwaar dyslectische leerling die dreigde te stranden de uitweg had gewezen naar het staatsexamen.
Ook bijzonder, de klasgenoot met het locked-in syndroom. Totaal verlamd na een ongeval. Communiceren kan hij alleen nog met oogbewegingen. Maar hij was musicus en componeerde. En hij geeft het leven een negen. Het is maar goed dat zijn familie doorhad dat hij nog niet helemaal dood was, toen de dokters aan hem al een prachtige donor meenden te hebben.
En het Goese Lyceum, openbaar en dus altijd in gezonde concurrentie met het Christelijk, kan op zijn naam schrijven dat uit deze klas een stevige drugsgebruiker tot bekering kwam en nu met zijn vrouw een kliniekje in Afrika leidt. En verder leverde deze havoklas een glaskunstenaar van internationale faam, en een IT-er die besloot tot een carrièreswitch na het verbouwen van zijn huis. Met hout werken vond hij eigenlijk heel wat prettiger dan naar beeldschermen te moeten blijven staren. Nu zit hij in de meubels en houdt de kunst van het politoeren in leven. En het beste nieuws: de helft van de klas lust nog altijd bolussen, als het even kan toch zeker een per week.
De leerlingen zijn kortom behoorlijk goed terecht gekomen. Opa mag eer hebben van zijn werk. Jammer dat hij er al vijf jaar niet meer is. Maar zijn vrouw heeft het gezien, en zal er over napraten. .
zondag 15 september 2013
op film: de natuur
Hamm! En Hoppa! Wie kent ze nog? Je moet toch al wel decennia lang tv gekeken hebben, willen die namen je nog iets zeggen. Oók een prachtprogramma van de VPRO, als ik het me goed herinner.
Iets vastleggen van wat je leuk vond, was er destijds nog niet bij. Een voorlijke tante experimenteerde al wel met Ampexbanden. Een curiositeit, voor ons gezin niet weggelegd. Honderd gulden per band? Veel te prijzig. Dat vond ook de omroep. Ook toen al leden die aan geldgebrek. Je kon de banden gelukkig hergebruiken, wat maakt dat van de legendarische uitzendingen van "Ja zuster, nee zuster" alleen de op film opgenomen elementen bewaard zijn gebleven. Bij ons thuis liep de bandrecorder mee, dan kon ik in elk geval het geluid van de afleveringen nog herbeluisteren en de liedjes leren meezingen.
Voor Hamm en Hoppa waren de tijden al gunstiger. Ze waren een soort absurdistische clowns. Twee slungelachtige jonge acteurs. met weinig tekst. De een riep af en toe "Hamm!" tegen Hamm, de ander "Hoppa!" tegen Hoppa. Doordat Philips voor thuisgebruik Video 2000 had ontworpen kon ik er met onze nog heel jonge kindjes van nagenieten.
Een van de twee mannen is in Nederland nu beter bekend als de filiaalhouder van Albert Heijn. En daarom is hij nu in zijn hoedanigheid van Harry Piekema aangetrokken voor het inspreken van "De nieuwe wildernis", een bijzondere natuurfilm over de Oostvaarders Plassen. Binnenkort overal te zien in de Nederlandse bioscopen. Als dat snertland maar nooit vergeet dat het al die.natuurpracht die we nu alleen nog op film kunnen zien omdat wij mensen er uit geweerd worden, zelf om zeep geholpen heeft op alle andere plekken.
En dan denk ik toch weer aan de Ruigoordvlakte. Spontane wilde natuur, dertig jaar oud, moedwillig vernield. Waarheen hebben al die teunisbloemen kunnen vluchten? Ik heb de beelden nog, maar ze bestaan alleen in mijn herinnering. Wat ook geldt voor die andere beelden en geluiden: want al die elkaar opvolgende systemen voor het vastleggen van beeld en geluid zijn ondertussen alweer hopeloos verouderd. Zelfs de cd-speler kan de deur alweer uit, schijnt het.
Iets vastleggen van wat je leuk vond, was er destijds nog niet bij. Een voorlijke tante experimenteerde al wel met Ampexbanden. Een curiositeit, voor ons gezin niet weggelegd. Honderd gulden per band? Veel te prijzig. Dat vond ook de omroep. Ook toen al leden die aan geldgebrek. Je kon de banden gelukkig hergebruiken, wat maakt dat van de legendarische uitzendingen van "Ja zuster, nee zuster" alleen de op film opgenomen elementen bewaard zijn gebleven. Bij ons thuis liep de bandrecorder mee, dan kon ik in elk geval het geluid van de afleveringen nog herbeluisteren en de liedjes leren meezingen.
Voor Hamm en Hoppa waren de tijden al gunstiger. Ze waren een soort absurdistische clowns. Twee slungelachtige jonge acteurs. met weinig tekst. De een riep af en toe "Hamm!" tegen Hamm, de ander "Hoppa!" tegen Hoppa. Doordat Philips voor thuisgebruik Video 2000 had ontworpen kon ik er met onze nog heel jonge kindjes van nagenieten.
Een van de twee mannen is in Nederland nu beter bekend als de filiaalhouder van Albert Heijn. En daarom is hij nu in zijn hoedanigheid van Harry Piekema aangetrokken voor het inspreken van "De nieuwe wildernis", een bijzondere natuurfilm over de Oostvaarders Plassen. Binnenkort overal te zien in de Nederlandse bioscopen. Als dat snertland maar nooit vergeet dat het al die.natuurpracht die we nu alleen nog op film kunnen zien omdat wij mensen er uit geweerd worden, zelf om zeep geholpen heeft op alle andere plekken.
En dan denk ik toch weer aan de Ruigoordvlakte. Spontane wilde natuur, dertig jaar oud, moedwillig vernield. Waarheen hebben al die teunisbloemen kunnen vluchten? Ik heb de beelden nog, maar ze bestaan alleen in mijn herinnering. Wat ook geldt voor die andere beelden en geluiden: want al die elkaar opvolgende systemen voor het vastleggen van beeld en geluid zijn ondertussen alweer hopeloos verouderd. Zelfs de cd-speler kan de deur alweer uit, schijnt het.
zaterdag 14 september 2013
gouden bramen
Ook als je bij Ikea niets koopt, mag je daarna nog even langs de Zweedse lekkernijen. En hoera: gisteren was de bosbramenjam terug van weggeweest. "Kent u die dan?!" vroeg de verkoopster verbaasd aan mijn echtgenoot, die maar liefst twee potjes tegelijk kwam afrekenen. Nou en of!
De firma had juist een heel paneel bij de potjes neergezet, om uit te leggen dat de bramen een zeldzaamheid zijn, en daarom nogal prijzig. Door tegenvallende oogsten waren ze een lange tijd niet in het assortiment opgenomen geweest. Goudgele braamvormige vruchtjes, te vinden in veenmosgebieden. De hjortronbes. Wat een heerlijk weerzien! We hadden er kennis mee gemaakt tijdens een van onze vakanties in Scandinavie. Uit de eeuwig zingende bossen daar kwam destijds een Zweed tevoorschijn met een plastic zak met een laagje geelgekleurde oogst. Wat zou dat zijn?
Niets helpt meer dan even vragen. Na de uitleg kregen we ook nog de tip dat er nog meer stonden in het bos, en inderdaad: in de wat drassige grond langs waterstroompjes konden we er voldoende vinden om ons gezinnetje enthousiast te maken. Later konden we ons te goed doen aan wafels met de jam ervan, want waar je in eigen land langs de weg een frites- of ijsverkooppunt zou aantreffen, verwennen de Zweden hun passanten met versgebakken
wafels. En o wat waren we blij toen de jam een paar jaar later bleek te worden aangeboden in de door de Zweden in hun buitenland opgerichte meubeluitgiftepunten.
Voor de zoete kaas en het zoete brood van de Zweden lopen wij niet warm, en de fiskepudding was ons een echte gruwel. Het woord "snadder" voor worst hebben we wel liefdevol opgenomen in onze woordenschat. En de natuur even liefdevol in ons hart. Overweldigend. Al staat ook in dat land de 'vooruitgang' natuurlijk niet stil. Ooit reden we 70 km om voor een hernieuwd bezoek aan een idyllisch campinkje-bij-de-boer aan de rand van een schattig meertje. We vonden het terug achter een slagboom en uitgebreid met stacaravans en trekkershutten. De boer verbouwde alleen nog toeristen.
De firma had juist een heel paneel bij de potjes neergezet, om uit te leggen dat de bramen een zeldzaamheid zijn, en daarom nogal prijzig. Door tegenvallende oogsten waren ze een lange tijd niet in het assortiment opgenomen geweest. Goudgele braamvormige vruchtjes, te vinden in veenmosgebieden. De hjortronbes. Wat een heerlijk weerzien! We hadden er kennis mee gemaakt tijdens een van onze vakanties in Scandinavie. Uit de eeuwig zingende bossen daar kwam destijds een Zweed tevoorschijn met een plastic zak met een laagje geelgekleurde oogst. Wat zou dat zijn?
Niets helpt meer dan even vragen. Na de uitleg kregen we ook nog de tip dat er nog meer stonden in het bos, en inderdaad: in de wat drassige grond langs waterstroompjes konden we er voldoende vinden om ons gezinnetje enthousiast te maken. Later konden we ons te goed doen aan wafels met de jam ervan, want waar je in eigen land langs de weg een frites- of ijsverkooppunt zou aantreffen, verwennen de Zweden hun passanten met versgebakken
wafels. En o wat waren we blij toen de jam een paar jaar later bleek te worden aangeboden in de door de Zweden in hun buitenland opgerichte meubeluitgiftepunten.
Voor de zoete kaas en het zoete brood van de Zweden lopen wij niet warm, en de fiskepudding was ons een echte gruwel. Het woord "snadder" voor worst hebben we wel liefdevol opgenomen in onze woordenschat. En de natuur even liefdevol in ons hart. Overweldigend. Al staat ook in dat land de 'vooruitgang' natuurlijk niet stil. Ooit reden we 70 km om voor een hernieuwd bezoek aan een idyllisch campinkje-bij-de-boer aan de rand van een schattig meertje. We vonden het terug achter een slagboom en uitgebreid met stacaravans en trekkershutten. De boer verbouwde alleen nog toeristen.
vrijdag 13 september 2013
rust
"Toch sprak hij rustig, omdat hij normaal gesproken niet met mensen communiceert." Dat is een zinnetje waarover ik eens rustig moet nadenken. Een jongen van twintig duikt op in de bewoonde wereld van Siberië na door zijn ouders verlaten te zijn. Vrijwel zijn hele leven heeft hij in een modderhutje in de wildernis geleefd, maar nu is hij tevoorschijn gekomen, bang voor de eenzaamheid van de naderende winterkou.
Het kan ter plekke op zijn ergst zelfs een graad of zeventig onder nul worden, leer ik uit dit internetbericht. Begrijpelijk dus dat de jongen wat meer warmte zocht. Maar die heeft hij niet gevonden, hij heeft zichzelf het bos weer ingestuurd. Eerlijk gezegd denk ik dat de jongen helemaal niet rustig sprak maar eerder (te) zacht. En dat wij aan "plaggenhut" zouden denken als beschrijving van zijn eenvoudige onderkomen. Bevroren modder lijkt me moeilijk verwerkbaar, en slecht houdbaar als het bouwmateriaal wèl smeuïg is. Zou het trouwens wel eens dooien, in Siberië? (Ja, er kan wel honderd graden verschil zijn. Maar de zomers zijn snel voorbij, dat dan weer wel.)
Ik bespeur hier het werk van een haastige en ongeïnteresseerde vertaler, die nog meer te doen heeft. Uit het relaas valt bijvoorbeeld niet op te maken waarom die ouders zijn verdwenen. Of is er iets engs gebeurd, dat kan natuurlijk ook heel goed in Siberië, want zulke dingen gebeuren overal. En wat zijn de middelen van bestaan van zo'n jongen? Hoe moet dat nu verder met hem? Vragen, vragen, ik word er helemaal onrustig van.
Het kan ter plekke op zijn ergst zelfs een graad of zeventig onder nul worden, leer ik uit dit internetbericht. Begrijpelijk dus dat de jongen wat meer warmte zocht. Maar die heeft hij niet gevonden, hij heeft zichzelf het bos weer ingestuurd. Eerlijk gezegd denk ik dat de jongen helemaal niet rustig sprak maar eerder (te) zacht. En dat wij aan "plaggenhut" zouden denken als beschrijving van zijn eenvoudige onderkomen. Bevroren modder lijkt me moeilijk verwerkbaar, en slecht houdbaar als het bouwmateriaal wèl smeuïg is. Zou het trouwens wel eens dooien, in Siberië? (Ja, er kan wel honderd graden verschil zijn. Maar de zomers zijn snel voorbij, dat dan weer wel.)
Ik bespeur hier het werk van een haastige en ongeïnteresseerde vertaler, die nog meer te doen heeft. Uit het relaas valt bijvoorbeeld niet op te maken waarom die ouders zijn verdwenen. Of is er iets engs gebeurd, dat kan natuurlijk ook heel goed in Siberië, want zulke dingen gebeuren overal. En wat zijn de middelen van bestaan van zo'n jongen? Hoe moet dat nu verder met hem? Vragen, vragen, ik word er helemaal onrustig van.
donderdag 12 september 2013
makkie ronie
De PvdA-voorzitter leest de Tiktijd niet. Een gemis, zoveel is zeker. Nu realiseert hij zich nog steeds niet, dat we uit elkaar zijn.
Onder zijn naam heeft de organisatie aan het oud-lid met mijn nummer zojuist wel, alsof er niets aan de hand is, weer gewoon een uitnodiging gestuurd. Kom gezellig naar de partijraad na Prinsjesdag, gaan we de Troonrede bespreken. Ik ga niet komen, Hans!
Bijna net zo moeilijk is het om de krantenjongen ervan te overtuigen, dat hij de Gelderlander echt niet bij ons boven hoeft te bezorgen. De bus beneden is dichterbij, en veiliger, en sneller. Hij leest ook al niet. Zo niet de Tiktijd, dan toch elk geval ook niet het boven ter afschrikking opgehangen briefje. Post die niet wordt doorgeduwd wordt a) nat en is b) een teken van uithuizigheid. Of plotseling opgekomen ontlezing, maar daar zal de gemiddelde crimineel niet van wakker liggen.
Daarna probeerden we het met een verbeterde versie in dikke rode viltstift, met pictogrammen en meertalige uitleg. Ook die heeft geen effect gehad. Dan moet de klep maar afgeplakt worden, duct-tape is per slot van rekening overal goed voor volgens mijn klussende schoonzoon.
Die was óók al niet bij met het lezen van knorries krantje, zo bleek bij het avondmaal. Had hij me net eens lekker willen gaan inwrijven dat de PvdA voor de zoveelste keer toch weer JSF's wilde gaan aanschaffen, bleek hij het tegen een uitgetreden ex- en oud-lid van die partij te hebben. Hij schotelde dat toen maar een troostrijk bordje "makkie ronie" voor, de titel die zijn zoon en mijn kleinzoon voor dit, zijn lievelingseten heeft. Vader had gekookt, moeder moest nog even van huis en overwerken door met klanten te tafelen. Wij hadden 's middags de bewaking van hun kinderen een paar uurtjes overgenomen en aten mee, lekker makkelijk ook voor ons. En zeker voor onze kleinzoon, die er zelfs geen smeurtje saus bij wilde. Kaas is voor hem genoeg. De artikelen over het nut van groenten en vitaminen kan hij gelukkig nog niet lezen. Ook een Makkie!
Onder zijn naam heeft de organisatie aan het oud-lid met mijn nummer zojuist wel, alsof er niets aan de hand is, weer gewoon een uitnodiging gestuurd. Kom gezellig naar de partijraad na Prinsjesdag, gaan we de Troonrede bespreken. Ik ga niet komen, Hans!
Bijna net zo moeilijk is het om de krantenjongen ervan te overtuigen, dat hij de Gelderlander echt niet bij ons boven hoeft te bezorgen. De bus beneden is dichterbij, en veiliger, en sneller. Hij leest ook al niet. Zo niet de Tiktijd, dan toch elk geval ook niet het boven ter afschrikking opgehangen briefje. Post die niet wordt doorgeduwd wordt a) nat en is b) een teken van uithuizigheid. Of plotseling opgekomen ontlezing, maar daar zal de gemiddelde crimineel niet van wakker liggen.
Daarna probeerden we het met een verbeterde versie in dikke rode viltstift, met pictogrammen en meertalige uitleg. Ook die heeft geen effect gehad. Dan moet de klep maar afgeplakt worden, duct-tape is per slot van rekening overal goed voor volgens mijn klussende schoonzoon.
Die was óók al niet bij met het lezen van knorries krantje, zo bleek bij het avondmaal. Had hij me net eens lekker willen gaan inwrijven dat de PvdA voor de zoveelste keer toch weer JSF's wilde gaan aanschaffen, bleek hij het tegen een uitgetreden ex- en oud-lid van die partij te hebben. Hij schotelde dat toen maar een troostrijk bordje "makkie ronie" voor, de titel die zijn zoon en mijn kleinzoon voor dit, zijn lievelingseten heeft. Vader had gekookt, moeder moest nog even van huis en overwerken door met klanten te tafelen. Wij hadden 's middags de bewaking van hun kinderen een paar uurtjes overgenomen en aten mee, lekker makkelijk ook voor ons. En zeker voor onze kleinzoon, die er zelfs geen smeurtje saus bij wilde. Kaas is voor hem genoeg. De artikelen over het nut van groenten en vitaminen kan hij gelukkig nog niet lezen. Ook een Makkie!
woensdag 11 september 2013
toets één
Dat valt niet mee. na veertig jaar je lidmaatschap van de PvdA opzeggen. Maar zou het gelukt zijn?
Vrijdag, zodra ik hoorde dat de socialen alwéér heil waren gaan zien in het besteden van vier miljard voor de lobby van het vliegtuigtuig en dat bij gelijktijdige bezuiniging van eenzelfde bedrag op wel nuttige zaken, was voor mij de maat vol. Ik ging afscheid nemen, ik ging dit niet pikken. Ik belde het hoofdkwartier en toetste gehoorzaam de één van de ledenadministratie zoals werd aanbevolen door het antwoordapparaat..
Na een passende wachttijd waarin niet werd opgenomen, en ik al begon aan te nemen dat dat kwam door de regen aan opzeggingen, kreeg ik te horen dat ik zou worden doorverbonden met de receptie. Die was wel bezet door een mens, maar die/dat was niet geïnteresseerd in mijn opzegging. Toets één was er op vrijdag nooit. Maandag moest ik maar terugbellen. Het gaat me om de JSF, gaf ik er ter overdenking in het weekend voor de zekerheid nog maar even bij.
Maandag kapte de ledenadministratie alle contact af. Opzeggingen alleen per brief of email. Handig genoeg vallen daarna op de website voor kokendhete ex-leden geen aanknopingspunten voor enig emailcontact te vinden. In arren moede besloot ik dan maar de voorzitter te emailen, met een zelfgemaakte copie-conform aan de ledenadministratie. De voorzitter stuurde prompt een email terug. Even was ik onder de indruk. Tot ik zag dat hij "niet op kantoor" was. De out-of-office-email beloofde plechtig zo snel mogelijk antwoord, maar verwees me alvast naar de ledenadministratie. (email wel gelezen, maar niet heel erg zorgvuldig.)
Hoe dit gaat aflopen? Weer zal de fractie het land in gaan en zijn uitleg-bijeenkomsten belegd. Zelfde recept als met de illegale asielzoekers. Ook al zo teleurstellend afgelopen, ondanks congresuitspraken. Sorry maar uitleg is aan mij niet meer besteed. In de peilingen staat de PvdA nu op elf.
Vrijdag, zodra ik hoorde dat de socialen alwéér heil waren gaan zien in het besteden van vier miljard voor de lobby van het vliegtuigtuig en dat bij gelijktijdige bezuiniging van eenzelfde bedrag op wel nuttige zaken, was voor mij de maat vol. Ik ging afscheid nemen, ik ging dit niet pikken. Ik belde het hoofdkwartier en toetste gehoorzaam de één van de ledenadministratie zoals werd aanbevolen door het antwoordapparaat..
Na een passende wachttijd waarin niet werd opgenomen, en ik al begon aan te nemen dat dat kwam door de regen aan opzeggingen, kreeg ik te horen dat ik zou worden doorverbonden met de receptie. Die was wel bezet door een mens, maar die/dat was niet geïnteresseerd in mijn opzegging. Toets één was er op vrijdag nooit. Maandag moest ik maar terugbellen. Het gaat me om de JSF, gaf ik er ter overdenking in het weekend voor de zekerheid nog maar even bij.
Maandag kapte de ledenadministratie alle contact af. Opzeggingen alleen per brief of email. Handig genoeg vallen daarna op de website voor kokendhete ex-leden geen aanknopingspunten voor enig emailcontact te vinden. In arren moede besloot ik dan maar de voorzitter te emailen, met een zelfgemaakte copie-conform aan de ledenadministratie. De voorzitter stuurde prompt een email terug. Even was ik onder de indruk. Tot ik zag dat hij "niet op kantoor" was. De out-of-office-email beloofde plechtig zo snel mogelijk antwoord, maar verwees me alvast naar de ledenadministratie. (email wel gelezen, maar niet heel erg zorgvuldig.)
Hoe dit gaat aflopen? Weer zal de fractie het land in gaan en zijn uitleg-bijeenkomsten belegd. Zelfde recept als met de illegale asielzoekers. Ook al zo teleurstellend afgelopen, ondanks congresuitspraken. Sorry maar uitleg is aan mij niet meer besteed. In de peilingen staat de PvdA nu op elf.
dinsdag 10 september 2013
vuur in het bos
"Auf der Heide blühen die letzten Rosen!" Mits met veel pathos en grote uithalen gezongen, is dit prachtlied een beproefd middel als ik me weer eens wil uitleven als Bianca Castafiore. Gelukkig ken ik er maar één regel van, en er is hoogstens één luisteraar die er mee lastig gevallen wordt.
Maar laatste rozen zijn we niet tegengekomen toen ik zondag voor straf écht over de hei moest lopen. Daarvoor leent de nabijgelegen Posbank zich uitstekend, al ben je dan niet alleen zodra het zondag en zonnig is. Zo viel er voor mij behalve van paars en het eerste bruin ook te genieten van heel veel honden. En heus niet allemaal aangelijnd, hoewel dat het voorschrift is als je de klaphekjes voorbij bent.
Dan betreed je het domein van "het vee", zoals Natuurmonumenten op zijn bordjes heeft gezet. Het "vee" horen schapen te zijn, maar eigenlijk zouden die wegbezuinigd moeten worden want hun herder is prijzig. Dan moet de politiek weer ingrijpen, en wordt gulzig gekeken naar de miljoenen die de provincie heeft overgehouden aan het energiebeheer toen dat nog een overheidsverantwoordelijkheid was. Die discussie loopt nog. "Schapen verdwijnen", "schapen gered", "schapen toch weer bedreigd", de regiokrant heeft het er druk mee.
Maar op de hei geen kudde en geen herder te bekennen. 't Is weekend, dat verklaart veel. We kuieren over de smalle paadjes - nou ja er zijn wel nog smallere weggetjes en die zouden nog beter bij de zondag passen, maar die zijn voor het vee. En "kuiteren" zou voor onze bezigheid een beter woord zijn, want de dwarse stammetjes die het afkalven van het zand moeten verhinderen vergen soms reuzenstappen, wat voor minimensjes niet meevalt. Toch bereiken we de Rhedense kant, waar het informatiecentrum staat en we een koffieplek weten die vast wel minder uitpuilt dan het restaurant boven, naast de bronzen Beatrix op de fiets die net is teruggeplaatst na ingrepen om roof te voorkomen.
En dan ontdekken we dat '"brand vannacht" oorzaak is dat het centrum helaas gesloten is. Er hangt ook een vage brandgeur. Geen koffie?!! Dat blijkt mee te vallen, restaurant en speeltuin zijn gewoon in gebruik. Pas als we daarna weer verder gaan, zien we dat het infocentrum gelukkig toch wel onbeschadigd lijkt,. Maar dat de schuur erachter, van een bloeiend bedrijf in huurfietsen, volledig is afgefikt. Het E-bikelaadpunt is eenzaam achtergebleven, maar dat zal ook geen dienst meer kunnen doen. Poging tot inbraak om dan maar niet-bronzen fietsen te stelen? Kortsluiting? De verwoesting is groot. Vuur, vuur in het bos! We horen dat minstens zeven brandweerwagens zijn ingezet, die telkens nieuw water moesten gaan tanken. De buurvrouw die even verderop woonde, sliep er ongestoord doorheen.
Maar laatste rozen zijn we niet tegengekomen toen ik zondag voor straf écht over de hei moest lopen. Daarvoor leent de nabijgelegen Posbank zich uitstekend, al ben je dan niet alleen zodra het zondag en zonnig is. Zo viel er voor mij behalve van paars en het eerste bruin ook te genieten van heel veel honden. En heus niet allemaal aangelijnd, hoewel dat het voorschrift is als je de klaphekjes voorbij bent.
Dan betreed je het domein van "het vee", zoals Natuurmonumenten op zijn bordjes heeft gezet. Het "vee" horen schapen te zijn, maar eigenlijk zouden die wegbezuinigd moeten worden want hun herder is prijzig. Dan moet de politiek weer ingrijpen, en wordt gulzig gekeken naar de miljoenen die de provincie heeft overgehouden aan het energiebeheer toen dat nog een overheidsverantwoordelijkheid was. Die discussie loopt nog. "Schapen verdwijnen", "schapen gered", "schapen toch weer bedreigd", de regiokrant heeft het er druk mee.
Maar op de hei geen kudde en geen herder te bekennen. 't Is weekend, dat verklaart veel. We kuieren over de smalle paadjes - nou ja er zijn wel nog smallere weggetjes en die zouden nog beter bij de zondag passen, maar die zijn voor het vee. En "kuiteren" zou voor onze bezigheid een beter woord zijn, want de dwarse stammetjes die het afkalven van het zand moeten verhinderen vergen soms reuzenstappen, wat voor minimensjes niet meevalt. Toch bereiken we de Rhedense kant, waar het informatiecentrum staat en we een koffieplek weten die vast wel minder uitpuilt dan het restaurant boven, naast de bronzen Beatrix op de fiets die net is teruggeplaatst na ingrepen om roof te voorkomen.
En dan ontdekken we dat '"brand vannacht" oorzaak is dat het centrum helaas gesloten is. Er hangt ook een vage brandgeur. Geen koffie?!! Dat blijkt mee te vallen, restaurant en speeltuin zijn gewoon in gebruik. Pas als we daarna weer verder gaan, zien we dat het infocentrum gelukkig toch wel onbeschadigd lijkt,. Maar dat de schuur erachter, van een bloeiend bedrijf in huurfietsen, volledig is afgefikt. Het E-bikelaadpunt is eenzaam achtergebleven, maar dat zal ook geen dienst meer kunnen doen. Poging tot inbraak om dan maar niet-bronzen fietsen te stelen? Kortsluiting? De verwoesting is groot. Vuur, vuur in het bos! We horen dat minstens zeven brandweerwagens zijn ingezet, die telkens nieuw water moesten gaan tanken. De buurvrouw die even verderop woonde, sliep er ongestoord doorheen.
maandag 9 september 2013
Nederlands succesje
"En dan toch ook nog een Nederlands succes in het US Open Tennis" probeert de radioverslaggever Marcella Mesker nog even haar verslag te laten afronden met positief nieuws voor de luisteraars. Tragisch genoeg valt de radio verpletterend stil na die hint.
Mesker heeft net uitgebreid bejubeld hoe Serena Willliams voor de vijfde keer winnares is geworden van het grand slamtoernooi in Amerika. Hoe ze daarmee in de buurt begint te komen van een Martina Navratilova, een Steffi Graf, de legendarische Margaret Court. Maar dat Williams al 32 is, en dat het wel moeilijk zal worden nog erg veel meer kampioenschappen op haar naam te schrijven. Ze blikte ook nog even vooruit naar de mannenfinale en zette haar kaarten op Nadal in plaats van Djokovic. Maar een Nederlands succes?! Daar staat Mesker toch opeens met een mond vol tanden.
De man aan de andere kant helpt de pijnlijke stilte te doorbreken, en heldert op dat er dan toch in ieder geval een invalide Nederlandse de Open voor invalide tennisters gewonnen heeft. (En het was niet eens de legendarische Esther Vergeer, die er immers na de Olympische Spelen mee was opgehouden.) Ja sorry hoor, dat succesje had Mesker even niet zo gevolgd.
Een mens kan niet alles weten, en zelfs niet alles interessant vinden. Maar discriminatie is toch kennelijk nog steeds maar moeilijk uitroeibaar. Op de krant keken de sportjournalisten neer op de regiosport, de kunstcollega's op de regiocultuur. Grote steden kijken neer op kleine. Mannen op vrouwen. Op radio, tv en krantenpapier: zodra mannen verliezen wordt dat onwaarschijnlijk breed uitgemeten. Vrouwen komen er zelfs als ze winnen maar bekaaid af. Tenzij er sprake is van opwaaiende rokjes, dan is er plaats voor een prikkelend beeld.
Helemaal onderaan in de pikorde staat de gehandicapte medemens. Desondanks haalde een vrouwelijke zwemster zonder armen of benen dit weekeinde toch de krant. We zagen haar in een perspex cilinder, hoofd al onder water. Ze voerde actie. Maar niet tegen het plan om kinderen voortaan niet meer eerst de schoolslag aan te leren, maar de borstcrawl.
Mesker heeft net uitgebreid bejubeld hoe Serena Willliams voor de vijfde keer winnares is geworden van het grand slamtoernooi in Amerika. Hoe ze daarmee in de buurt begint te komen van een Martina Navratilova, een Steffi Graf, de legendarische Margaret Court. Maar dat Williams al 32 is, en dat het wel moeilijk zal worden nog erg veel meer kampioenschappen op haar naam te schrijven. Ze blikte ook nog even vooruit naar de mannenfinale en zette haar kaarten op Nadal in plaats van Djokovic. Maar een Nederlands succes?! Daar staat Mesker toch opeens met een mond vol tanden.
De man aan de andere kant helpt de pijnlijke stilte te doorbreken, en heldert op dat er dan toch in ieder geval een invalide Nederlandse de Open voor invalide tennisters gewonnen heeft. (En het was niet eens de legendarische Esther Vergeer, die er immers na de Olympische Spelen mee was opgehouden.) Ja sorry hoor, dat succesje had Mesker even niet zo gevolgd.
Een mens kan niet alles weten, en zelfs niet alles interessant vinden. Maar discriminatie is toch kennelijk nog steeds maar moeilijk uitroeibaar. Op de krant keken de sportjournalisten neer op de regiosport, de kunstcollega's op de regiocultuur. Grote steden kijken neer op kleine. Mannen op vrouwen. Op radio, tv en krantenpapier: zodra mannen verliezen wordt dat onwaarschijnlijk breed uitgemeten. Vrouwen komen er zelfs als ze winnen maar bekaaid af. Tenzij er sprake is van opwaaiende rokjes, dan is er plaats voor een prikkelend beeld.
Helemaal onderaan in de pikorde staat de gehandicapte medemens. Desondanks haalde een vrouwelijke zwemster zonder armen of benen dit weekeinde toch de krant. We zagen haar in een perspex cilinder, hoofd al onder water. Ze voerde actie. Maar niet tegen het plan om kinderen voortaan niet meer eerst de schoolslag aan te leren, maar de borstcrawl.
zondag 8 september 2013
eerste vrouw op laatste avond
"Die hele Kamer is één groot ritueel." Hilbrand Nawijn, de man die van het CDA na één telefoontje overstapte naar de LPF om superkortstondig minister van vreemdelingenhaat te worden herinneren we ons behalve van deze onvriendelijke uitspraak verder hoogstens nog van zijn deelname aan "So you wannabe a popstar". Waarom moet ik nu opeens denken aan deze allang weer in vergetelheid geraakte figuur, nu ik weer een avondje stevig genoten heb van de Britten?.
Zij zonden de Last Night of the Proms van 2013 uit. deze keer met iets heel bijzonders. Nee, vlaggen, ballonnen, toeters, bellen en een feestelijke uitdossing horen er altijd al bij. Uniek wel: voor het eerst op de laatste nacht van he zomermuziekseizoen stond er een vrouw op de bok, al was het dan een Amerikaanse. Deze Marin Alsop leidde het orkest en koor van de BBC vol vuur door het programma, dat ook al vernieuwing uitstraalde en op aanstekelijke wijze klassieke muziek en popmuziek tot elkaar bracht.
Dat klonk door in de bijdragen van Joyce Didonato, een klassiek geschoolde zangeres, en de als wonderkind begonnen. nu gerijpte fusieviolist Nigel Kennedy. Zij schrokken nergens voor terug. Er was een wereldpremiere van een vrouwelijke componist, en werk van Leonard Bernstein dat alleen in de verte aan de West Side Story deed denken. En nog heel veel meer ook nog.
Natuurlijk stond de slotdag in het teken van de vaste rituelen, te beginnen met het omhangen van een lauwerkrans om de buste van Sir Henry Wood, die in de Royal Albert Hall neerkijkt op musici en publiek. Hij was de eerste dirigent van de concertenreeks, die al 119 afleveringen stand houdt. En de rituelen eindigden met de uitbundig meegezongen traditionele uitsmijters, altijd Rule the waves, Jerusalem, Land of Hope and Glory, God save the Queen, en, door het publiek ingezet, For Auld Lang Syne.
Dit jaar was een recordjaar, had Alsop verteld in het ook al voorgeschreven praatje van de dirigent. Alle 75 concerten compleet uitverkocht. De live-uitzending verbond de mensen die een (staan-)plekje in de Hall hadden weten te bemachtigen met de vele tienduizenden die buiten, onder meer in Hyde Park in Londen en de Titanic Slides in Belfast het feest meevierden. Zij vonden het prima dat Alsop opriep het niet bij haar als eerste vrouw te laten.
Zij had het geluk gehad dat haar ouders achter haar waren gaan staan toen ze als kind van negen besloot dirigent te willen worden. Zij waren haar bovendien door de jaren heen blijven steunen. Terwijl ook nu nog twijfels waren geuit bij haar aantreden. "Dat is toch helemaal niks voor vrouwen," was het voorspelbare commentaar geweest. Alsop sloeg terug: "Streef vooruit, steun je kinderen, volg je droom," gaf ze haar gehoor mee.
Ik zeg maar zo: Von Karajan (die in zijn orkest niet eens vrouwelijke musici duldde): eat your heart out! En mogen de Britten vooral nog heel lang vasthouden aan hun rituelen, zolang ze maar blijven vernieuwen. Zo straffen wij de Nawijns onder ons het best.
Zij zonden de Last Night of the Proms van 2013 uit. deze keer met iets heel bijzonders. Nee, vlaggen, ballonnen, toeters, bellen en een feestelijke uitdossing horen er altijd al bij. Uniek wel: voor het eerst op de laatste nacht van he zomermuziekseizoen stond er een vrouw op de bok, al was het dan een Amerikaanse. Deze Marin Alsop leidde het orkest en koor van de BBC vol vuur door het programma, dat ook al vernieuwing uitstraalde en op aanstekelijke wijze klassieke muziek en popmuziek tot elkaar bracht.
Dat klonk door in de bijdragen van Joyce Didonato, een klassiek geschoolde zangeres, en de als wonderkind begonnen. nu gerijpte fusieviolist Nigel Kennedy. Zij schrokken nergens voor terug. Er was een wereldpremiere van een vrouwelijke componist, en werk van Leonard Bernstein dat alleen in de verte aan de West Side Story deed denken. En nog heel veel meer ook nog.
Natuurlijk stond de slotdag in het teken van de vaste rituelen, te beginnen met het omhangen van een lauwerkrans om de buste van Sir Henry Wood, die in de Royal Albert Hall neerkijkt op musici en publiek. Hij was de eerste dirigent van de concertenreeks, die al 119 afleveringen stand houdt. En de rituelen eindigden met de uitbundig meegezongen traditionele uitsmijters, altijd Rule the waves, Jerusalem, Land of Hope and Glory, God save the Queen, en, door het publiek ingezet, For Auld Lang Syne.
Dit jaar was een recordjaar, had Alsop verteld in het ook al voorgeschreven praatje van de dirigent. Alle 75 concerten compleet uitverkocht. De live-uitzending verbond de mensen die een (staan-)plekje in de Hall hadden weten te bemachtigen met de vele tienduizenden die buiten, onder meer in Hyde Park in Londen en de Titanic Slides in Belfast het feest meevierden. Zij vonden het prima dat Alsop opriep het niet bij haar als eerste vrouw te laten.
Zij had het geluk gehad dat haar ouders achter haar waren gaan staan toen ze als kind van negen besloot dirigent te willen worden. Zij waren haar bovendien door de jaren heen blijven steunen. Terwijl ook nu nog twijfels waren geuit bij haar aantreden. "Dat is toch helemaal niks voor vrouwen," was het voorspelbare commentaar geweest. Alsop sloeg terug: "Streef vooruit, steun je kinderen, volg je droom," gaf ze haar gehoor mee.
Ik zeg maar zo: Von Karajan (die in zijn orkest niet eens vrouwelijke musici duldde): eat your heart out! En mogen de Britten vooral nog heel lang vasthouden aan hun rituelen, zolang ze maar blijven vernieuwen. Zo straffen wij de Nawijns onder ons het best.
zaterdag 7 september 2013
zomerse rampen
De vakanties zijn voorbij. Dat valt het beste te zien aan de televisiepresentatoren. Die zijn er weer, ze blijken hun tijd te hebben gestoken in het zich laten roosteren in de zon. Het is werkelijk geen gezicht.
Topsalarissen beuren ze, voor driekwart jaar werk. Want er schijnt geen geld te zijn voor een jaar lang programma's maken. wat zo fijn zou zijn voor de mensen die afgekeurd of afgedankt of overjarig thuis zitten. De categorieën die hooguit twee weken maar meestal nog minder lang van honk kunnen zijn omdat ze daar geen geld voor hebben. De kijkers die het zo'n beetje sinds mei moeten doen met herhalingen. Terwijl de beroeps-aanbieders van verstrooiing noodgedwongen nutteloos achterover liggen op ver weg gelegen warme stranden, en straks ook nog zullen moeten verzuimen om behandeld te kunnen worden door hun huidchirurg. Voor meer dan de "nieuwe wangetjes".van Marijke Hellwegen, begrijpen we.
Maar de grootste schrik was de terugkeer in beeld van Ronald Plasterk. Hij had zijn reces gebruikt voor het laten staan van zijn baard. Eerst dacht ik nog dat er een ayatollah in ons parlement werd rondgeleid, of dat er iemand was uitgenodigd voor de commissie-stiekem die absoluut niet herkend wilde worden; maar met gevoel voor humor voor een vermomming had gekozen die moeiteloos nieuwe berichten over loslopende wilde oude wolven in de wereld zou helpen. Maar nee, het was een minister! Een voormalig wetenschapper, die zijn proefschrift had gewijd aan de genetica van de platworm, en nu uit alle macht probeert om het aantal gemeenten en provincies te verminderen. Dat zijn Binnenlandse Zaken, dus dit jaar geen buitenland voor hem. Om zeker te zijn dat hij niet bruin zou worden, heeft hij zijn baard maar laten staan. Die kan er nu wel weer af, hoor. De zomer ligt achter ons.
Topsalarissen beuren ze, voor driekwart jaar werk. Want er schijnt geen geld te zijn voor een jaar lang programma's maken. wat zo fijn zou zijn voor de mensen die afgekeurd of afgedankt of overjarig thuis zitten. De categorieën die hooguit twee weken maar meestal nog minder lang van honk kunnen zijn omdat ze daar geen geld voor hebben. De kijkers die het zo'n beetje sinds mei moeten doen met herhalingen. Terwijl de beroeps-aanbieders van verstrooiing noodgedwongen nutteloos achterover liggen op ver weg gelegen warme stranden, en straks ook nog zullen moeten verzuimen om behandeld te kunnen worden door hun huidchirurg. Voor meer dan de "nieuwe wangetjes".van Marijke Hellwegen, begrijpen we.
Maar de grootste schrik was de terugkeer in beeld van Ronald Plasterk. Hij had zijn reces gebruikt voor het laten staan van zijn baard. Eerst dacht ik nog dat er een ayatollah in ons parlement werd rondgeleid, of dat er iemand was uitgenodigd voor de commissie-stiekem die absoluut niet herkend wilde worden; maar met gevoel voor humor voor een vermomming had gekozen die moeiteloos nieuwe berichten over loslopende wilde oude wolven in de wereld zou helpen. Maar nee, het was een minister! Een voormalig wetenschapper, die zijn proefschrift had gewijd aan de genetica van de platworm, en nu uit alle macht probeert om het aantal gemeenten en provincies te verminderen. Dat zijn Binnenlandse Zaken, dus dit jaar geen buitenland voor hem. Om zeker te zijn dat hij niet bruin zou worden, heeft hij zijn baard maar laten staan. Die kan er nu wel weer af, hoor. De zomer ligt achter ons.
vrijdag 6 september 2013
eenling
De wolvin blijkt niet alleen een echte, maar ook helemaal niet in haar eentje te zijn. In Nederland lopen zelfs wel vijftien "lone wolves" rond, horen we nu net weer. Die ook nog eens continu in de gaten gehouden worden, ze zijn wel eenzaam, maar zeker niet alleen.
De vijftien horen tot de groep van driehonderd gevaarlijke "eenlingen" die de aandacht van onze beveiligers hebben getrokken sinds de rampzalige eenmansacties van de Suzukirijder die de koninklijke bus wilde rammen, en de wapenfanaat die in Alphen aan de Rijn een winkelcentrum uitkoos voor een slachtpartij. En dan waren er nog de damschreeuwer en de theelichtjesgooier die ook ernstig de openbare orde verstoorden.
Vandaag komt daar een loslopende verdachte bij die politici wilde vermoorden en nu driekwart van de negen jaar aan gevangenisstraf heeft uitgezeten die hem daarvoor waren opgelegd. Hij is nog geenszins van terroristische inzichten veranderd, maar had verder wel aan de voorwaarden voldaan dus de rechter zag geen noodzaak hem nog langer vast te laten houden. Samir A. zal op een onbekende plek worden vrijgelaten, maar reken er maar op dat ook zijn stappen gevolgd zullen gaan worden.
Maar nu moet ik toch eens hoognodig met de PvdA gaan bellen. De voorzitter zoekt betere PvdA-ers, die goed toegerust zijn voor de politieke strijd in de Kamer. Erg geschikt zijn de huidige in mijn ogen zeker niet, zolang ze denken dat ze hun aanhang het best bedienen met zwichten voor de JSF. Congressen kopen geen straaljagers, maar de boven ons gestelden moeten dat ook niet doen. Dat gaat nog meer zetels kosten, en minstens een lid dat ik ken dat 40 jaar geleden toetrad. Dat moet nu verder als politieke eenling. En zulks op de dag dat het rode bankje ons huis is binnengekomen. Grijs is het gelukkig ook.
donderdag 5 september 2013
u weet wel waarom niet
Nietes welles. De slagers bezoedelen geen vlees. Vanavond gaat Zembla insiders aan het woord laten die wel beter weten.
In koeien zit koeienvlaai en soms(?) gaat er bij het slachten wel eens wat mis. Volgens de regelen der kunst moet de vervuiling worden weggesneden. Zuiniger medewerkers zetten er even de waterspuit op, en schoon is hun karkas weer.
Het land is net in rep en roer aan het raken, nu de klokkenluiders uit de vleesindustrie het volgende schandaal alweer melden. Zij onthullen dat dagelijks "gewoon" vlees - uit de bio-industrie - wordt bijgemengd bij vlees van varkentjes die duurder zijn omdat ze een beter leven hebben gehad. Onwettig gesjoemel, en het kan toch kennelijk zo maar gebeuren. Supermarkten en hun consumenten worden misleid. Controle schiet klaarblijkelijk tekort.
Zijn we net weer een beetje gewend aan de runderslagers die paarden en pony's bijmengen, krijgen we dit weer. En kippen kan je sowieso niet eten, want die staan bol van de salmonella. Voedselveiligheid is een illusie, mensen. Misschien kunnen ratten ook hier uitkomst bieden. In het nieuws wordt gemeld dat de politie ze gaat inzetten bij het opsporen van geboefte. Er zijn specialisten die kruitresten kunnen aantonen, of deskundig zijn in het snuffelen naar drugs. Bij het terugvinden van landmijnen waren ze ook al handig gebleken. Zouden sjoemelaars een vieze geur verspreiden? Dat moet toch haast wel. Houd de gevangenissen maar open. Menselijke ratten genoeg.
In koeien zit koeienvlaai en soms(?) gaat er bij het slachten wel eens wat mis. Volgens de regelen der kunst moet de vervuiling worden weggesneden. Zuiniger medewerkers zetten er even de waterspuit op, en schoon is hun karkas weer.
Het land is net in rep en roer aan het raken, nu de klokkenluiders uit de vleesindustrie het volgende schandaal alweer melden. Zij onthullen dat dagelijks "gewoon" vlees - uit de bio-industrie - wordt bijgemengd bij vlees van varkentjes die duurder zijn omdat ze een beter leven hebben gehad. Onwettig gesjoemel, en het kan toch kennelijk zo maar gebeuren. Supermarkten en hun consumenten worden misleid. Controle schiet klaarblijkelijk tekort.
Zijn we net weer een beetje gewend aan de runderslagers die paarden en pony's bijmengen, krijgen we dit weer. En kippen kan je sowieso niet eten, want die staan bol van de salmonella. Voedselveiligheid is een illusie, mensen. Misschien kunnen ratten ook hier uitkomst bieden. In het nieuws wordt gemeld dat de politie ze gaat inzetten bij het opsporen van geboefte. Er zijn specialisten die kruitresten kunnen aantonen, of deskundig zijn in het snuffelen naar drugs. Bij het terugvinden van landmijnen waren ze ook al handig gebleken. Zouden sjoemelaars een vieze geur verspreiden? Dat moet toch haast wel. Houd de gevangenissen maar open. Menselijke ratten genoeg.
woensdag 4 september 2013
bezorgd
Een krantenjongen die de moeite neemt onze burcht te beklimmen zou geprezen moeten worden, maar gaat op zijn lazer krijgen. Wij willen geen Telegraaf!
Gisteren was het nog goed gegaan, en was hij met de Gelderlander naar boven gekomen. Zulke service was ons bij verrassing te beurt gevallen in het winterseizoen, toen de vorstfooi al was uitgereikt en kennelijk bevredigend hoog was uitgevallen, maar het ijzelige weer nog maar niet wilde wijken. Dan zijn ze hier zorgzaam voor hun bejaarden. Nu willen wij juist de krantenjongens sparen, dus was de terugkeer van deze extra bewerkelijke manier van bezorgen aanleiding acuut de snoeischaar ter hand te nemen. Een nieuwe bezorger? Maar dat de bus nu weer beter zichtbaar is, heeft dus niet geholpen.
De klantenservice meldt dat de Gelderlander het net zo vervelend vindt als wij, dat het is misgegaan. We hadden het zelf kunnen bedenken, en dat hadden we natuurlijk ook allang gedaan, maar de twee kranten delen dezelfde bezorger en "die heeft de verkeerde tas meegenomen". legde de klantenserveerster uit. Voor het eerst in onze jarenlange ervaring met verkeerd bezorgde kranten wordt hardop toegegeven dat die samenwerking onder concurrenten er wel degelijk is.
Verstandig natuurlijk. Maar zij moet ons teleurstellen: de krant gaat de krant verrekenen, die van vandaag lopen we definitief mis. Sinds 1 september heeft de Gelderlander de nabezorgers eruit gegooid. "Bent u bekend met internet?" Onze afdeling automatisering neemt het telefoongesprek over en de digitale aanwijzingen op. "Maar wij prefereren papier!" zeggen wij er uit voorzorg nog even bij. Of "Kapier", zoals sommige mensen zeggen.
Gisteren was het nog goed gegaan, en was hij met de Gelderlander naar boven gekomen. Zulke service was ons bij verrassing te beurt gevallen in het winterseizoen, toen de vorstfooi al was uitgereikt en kennelijk bevredigend hoog was uitgevallen, maar het ijzelige weer nog maar niet wilde wijken. Dan zijn ze hier zorgzaam voor hun bejaarden. Nu willen wij juist de krantenjongens sparen, dus was de terugkeer van deze extra bewerkelijke manier van bezorgen aanleiding acuut de snoeischaar ter hand te nemen. Een nieuwe bezorger? Maar dat de bus nu weer beter zichtbaar is, heeft dus niet geholpen.
De klantenservice meldt dat de Gelderlander het net zo vervelend vindt als wij, dat het is misgegaan. We hadden het zelf kunnen bedenken, en dat hadden we natuurlijk ook allang gedaan, maar de twee kranten delen dezelfde bezorger en "die heeft de verkeerde tas meegenomen". legde de klantenserveerster uit. Voor het eerst in onze jarenlange ervaring met verkeerd bezorgde kranten wordt hardop toegegeven dat die samenwerking onder concurrenten er wel degelijk is.
Verstandig natuurlijk. Maar zij moet ons teleurstellen: de krant gaat de krant verrekenen, die van vandaag lopen we definitief mis. Sinds 1 september heeft de Gelderlander de nabezorgers eruit gegooid. "Bent u bekend met internet?" Onze afdeling automatisering neemt het telefoongesprek over en de digitale aanwijzingen op. "Maar wij prefereren papier!" zeggen wij er uit voorzorg nog even bij. Of "Kapier", zoals sommige mensen zeggen.
dinsdag 3 september 2013
visionair
Een kortwerkend geheugen, het euvel van deze tijd. Ik kwam nog wat oude weekbladen tegen. "Oud" is dan: van vóór de verkiezingen van 2012. Tweeduizendtwaalf, ja.
We herinneren het ons nu al nauwelijks meer. Gepreludeerd werd in de weken daarvoor op de bijna onontkoombaarheid dat Emile Roemer met zijn SP de grootste partij zou gaan worden. CDA en PvdA zouden genadebrood gaan eten. Vóór de uitslag er was, leek niets er op te wijzen dat uiteindelijk Samsom en Rutte tot elkaar veroordeeld zouden zijn.
Dit weekeinde heeft Maurice de Hond de achterban van de PvdA op een historisch lage 12 zetels gepeild, de coalitie staat op 32.. Scheidingen worden Samsom kennelijk niet in dank afgenomen. Niet zijn eigen - had hij zijn gezin maar niet in zijn campagnefilmpje moeten misbruiken. En niet die van nu al twee vrouwen die de fractie hebben verlaten omdat ze politiek gezien teleurgesteld zijn. De man die de verkiezingen met een sensationele inhaalrace op zijn naam schreef, omdat hij de debatten op superieure wijze was doorgekomen, wordt nu verweten een alleenheerser te zijn die geen tegenspraak duldt. Notuleren op band schijnt ook al een doodzonde te zijn.
Ook Rutte heeft het vandaag moeilijk, en die heeft geen eens een vrouw. Het lijkt me al geen pretje om daardoor met Jort Kelder op vakantie te moeten. (Die is daar trouwens heel grijs van geworden, zag ik zondag.) Maar de gezamenlijke media sabelen onze opgewekte premier krachtdadig neer, omdat hij zelfs gisteravond nog steeds geen begin van een "visie" heeft gepresenteerd. Terwijl ze hem daarvoor toch nog een soort allerlaatste kans hadden gegeven in de eerst door hen breed gehypte Schoo-lezing voor het liberale volkje. Ja, zolang de troonrede nog niet is uitgesproken valt er ook weinig ander nieuws uit politiek Den Haag te melden.
Het was een verkiezingstoespraak, mopperen de commentatoren. Mooie idealen, waarmee niemand het oneens kan zijn. Maar de visie dat we geen visie nodig hebben, daar kan Nederland niet mee leven. We zullen maar eens afwachten hoe dat nu weer afloopt.
maandag 2 september 2013
uitpraten
Zomergasten zullen we in de herhaling moeten zien, onze zondagavond hebben we besteed aan het verkiezingsdebat op de Duitse tv. Hier geen "u kijkt zo lief" van de kandidaat over de interviewer. Hier vier ondervragers tegenover de bondskanseliere en haar uitdager.
De naam van de uitdager had Frau Merkel tot dan toe nog geen enkele keer in de mond genomen, maar gisteren moest het er dan toch van komen. Het schijnt zelfs dat ze elkaar na afloop ook nog de hand gedrukt hebben, maar daar was de camera al niet meer bij. Het was het enige debat in deze campagne, en de kiezers zullen het goed op zich kunnen laten inwerken. Want de verkiezingen zelf zijn pas over drie weken. O ja, de andere partijtjes mochten niet meedoen, die vechten het vandaag maar uit in een onderling robbertje.
Net als bij ons waren er al meteen deskundigen om na het debat commentaar te leveren. Net als bij ons hield dat in dat de kandidaat van de eigen voorkeur grondig geprezen werd en tot winnaar werd uitgeroepen. De een vond dan ook dat het naar verhouding goed gaat in Duitsland, de ander dat het juist veel beter zou gaan onder andere leiding. De kijkers, naar hun mening gevraagd, zagen tussen de twee kandidaten nauwelijks verschil. Maar ik vond het een verademing dat de kemphanen de ruimte hadden gekregen een gedachte te formuleren zonder dat de stopwatch en de wekker er aan te pas kwamen.
Net als bij ons verstoren de polls de gang van zaken. Sociaal-democraat Steinbrück staat mijlenver achter, weten we nu al. Voetballer Paul Breitner (wij verloren ooit van hem) wist zeker dat zijn mening niet onder invloed van polls of verkiezingsdebatten verandert. Hij vond de SPD-er voor de onervaren kijker te gedreven en te gehaast. Deed hij in zijn rol van Bekende Duitser me denken aan BN-er Huub Stapel of toch aan Cruijff?.
Maar er gaat natuurlijk niets boven het bekvechten in het Britse parlement. In beide landen kreeg het debat over Syrië dezelfde uitkomst als bij ons: wachten met ingrijpen tot het mag van de Verenigde Naties. Gaat het in dat land wel om oorlogsmisdadigers? Dat moet eerst maar eens vast staan. En dat kan soms erg veel tijd kosten. De allerlaatste verdachte Nederlander in Duitse dienst wordt nu berecht. Eindelijk gerechtigheid, vindt een nabestaande van een van zijn slachtoffers. Hij gaat er bij aanwezig zijn omdat hij hem in de ogen wil kunnen kijken. "Maar het schijnt een koele kikker te zijn." Een van 92 jaar oud, die ook nog ontkent zelf geschoten te hebben. Die rechtszaak wordt een teleurstelling, vrees ik.
De naam van de uitdager had Frau Merkel tot dan toe nog geen enkele keer in de mond genomen, maar gisteren moest het er dan toch van komen. Het schijnt zelfs dat ze elkaar na afloop ook nog de hand gedrukt hebben, maar daar was de camera al niet meer bij. Het was het enige debat in deze campagne, en de kiezers zullen het goed op zich kunnen laten inwerken. Want de verkiezingen zelf zijn pas over drie weken. O ja, de andere partijtjes mochten niet meedoen, die vechten het vandaag maar uit in een onderling robbertje.
Net als bij ons waren er al meteen deskundigen om na het debat commentaar te leveren. Net als bij ons hield dat in dat de kandidaat van de eigen voorkeur grondig geprezen werd en tot winnaar werd uitgeroepen. De een vond dan ook dat het naar verhouding goed gaat in Duitsland, de ander dat het juist veel beter zou gaan onder andere leiding. De kijkers, naar hun mening gevraagd, zagen tussen de twee kandidaten nauwelijks verschil. Maar ik vond het een verademing dat de kemphanen de ruimte hadden gekregen een gedachte te formuleren zonder dat de stopwatch en de wekker er aan te pas kwamen.
Net als bij ons verstoren de polls de gang van zaken. Sociaal-democraat Steinbrück staat mijlenver achter, weten we nu al. Voetballer Paul Breitner (wij verloren ooit van hem) wist zeker dat zijn mening niet onder invloed van polls of verkiezingsdebatten verandert. Hij vond de SPD-er voor de onervaren kijker te gedreven en te gehaast. Deed hij in zijn rol van Bekende Duitser me denken aan BN-er Huub Stapel of toch aan Cruijff?.
Maar er gaat natuurlijk niets boven het bekvechten in het Britse parlement. In beide landen kreeg het debat over Syrië dezelfde uitkomst als bij ons: wachten met ingrijpen tot het mag van de Verenigde Naties. Gaat het in dat land wel om oorlogsmisdadigers? Dat moet eerst maar eens vast staan. En dat kan soms erg veel tijd kosten. De allerlaatste verdachte Nederlander in Duitse dienst wordt nu berecht. Eindelijk gerechtigheid, vindt een nabestaande van een van zijn slachtoffers. Hij gaat er bij aanwezig zijn omdat hij hem in de ogen wil kunnen kijken. "Maar het schijnt een koele kikker te zijn." Een van 92 jaar oud, die ook nog ontkent zelf geschoten te hebben. Die rechtszaak wordt een teleurstelling, vrees ik.
zondag 1 september 2013
oude boeken
"Ik heb het uit." De huisgenoot heeft Huizinga's "Herfsttij der Middeleeuwen" nog eens tot zich genomen. Daarmee tilt hij ons huishouden naar een onwaarschijnlijk hoog intellectueel niveau. Gelukkig trek ik het weer omlaag, een van de commerciële zenders vertoont een Heidi-film uit 1970.
Het boek over een nog oudere filmversie was mijn eerste kennismaking met de kinderlitteratuur, geloof ik. Het was natuurlijk heerlijk om zelf te kunnen gaan lezen, waar je in mijn tijd pas rijp voor werd geacht als je naar de lagere school mocht en dus zes was. In ons huis waren de verzamelde werken van de gebroeders Grimm voorhanden, dus aan enge sprookjes geen gebrek. Tegenwoordig moeten die goed aflopen, anders wordt de tere kinderziel al in de knop gebroken. En verder waren er de verhaaltjes van W.G. van de Hulst, daar werden we mee in slaap gelezen.
De eerste zelfleesboeken die ik ter hand nam waren, volgens mijn moeder die dat altijd grappig heeft gevonden, Jane Eyre en de Woeste Hoogten, de boeken met de mooiste buitenkanten in de familieboekenkast. Maar strips mochten we van mijn strenge vader niet lezen. De boekjes over Dick Bos - een stoere crimefighter die niet met zich liet spotten - moesten ogenblikkelijk weer terug naar de jongen van wie mijn broer ze geleend had. En dat terwijl het lezen voor de beginner juist zo gemakkelijk was, als je "Beng!" en "Klabam!" eenmaal een beetje onder de knie had.
Vaders keuze voor een beter passend verjaarscadeau viel op Heidi. Als tegenwicht voor de zevenjarige deed het zegenrijk werk. Dankzij ingrediënten als een weeskind, een verlamd vriendinnetje dat weer leert lopen, heimwee, een norse opa met gouden hartje, ach, wie smelt daar niet van? Mijn voorliefde voor harde Brötchen moet daarop terug gaan. Alleen, de goede afloop - opa besluit zich met het dorp te verzoenen omdat Heidi na een jaar in Frankfurt weer terug is, en hij daalt zelfs zijn berg af voor de kerkdienst - vond ik altijd al een beetje zoetelijk. De rest nu ook, maar ja Spyri schreef heer boek in 1880.
Het boek over een nog oudere filmversie was mijn eerste kennismaking met de kinderlitteratuur, geloof ik. Het was natuurlijk heerlijk om zelf te kunnen gaan lezen, waar je in mijn tijd pas rijp voor werd geacht als je naar de lagere school mocht en dus zes was. In ons huis waren de verzamelde werken van de gebroeders Grimm voorhanden, dus aan enge sprookjes geen gebrek. Tegenwoordig moeten die goed aflopen, anders wordt de tere kinderziel al in de knop gebroken. En verder waren er de verhaaltjes van W.G. van de Hulst, daar werden we mee in slaap gelezen.
De eerste zelfleesboeken die ik ter hand nam waren, volgens mijn moeder die dat altijd grappig heeft gevonden, Jane Eyre en de Woeste Hoogten, de boeken met de mooiste buitenkanten in de familieboekenkast. Maar strips mochten we van mijn strenge vader niet lezen. De boekjes over Dick Bos - een stoere crimefighter die niet met zich liet spotten - moesten ogenblikkelijk weer terug naar de jongen van wie mijn broer ze geleend had. En dat terwijl het lezen voor de beginner juist zo gemakkelijk was, als je "Beng!" en "Klabam!" eenmaal een beetje onder de knie had.
Vaders keuze voor een beter passend verjaarscadeau viel op Heidi. Als tegenwicht voor de zevenjarige deed het zegenrijk werk. Dankzij ingrediënten als een weeskind, een verlamd vriendinnetje dat weer leert lopen, heimwee, een norse opa met gouden hartje, ach, wie smelt daar niet van? Mijn voorliefde voor harde Brötchen moet daarop terug gaan. Alleen, de goede afloop - opa besluit zich met het dorp te verzoenen omdat Heidi na een jaar in Frankfurt weer terug is, en hij daalt zelfs zijn berg af voor de kerkdienst - vond ik altijd al een beetje zoetelijk. De rest nu ook, maar ja Spyri schreef heer boek in 1880.
Abonneren op:
Posts (Atom)