Het tennistoernooi in Wimbledon is gisteren aardig uitgedund. Nadal redde het al in de eerste ronde niet tegen een Belg, die Belg Darcis werd woensdag verslagen door zijn eigen schouder en kon geen bal meer slaan. Je kan ook uitglijden op het heilige gras, en daar je uitschakeling aan wijten. Zo ging het met Azarenka en Sjarapova, twee vrouwelijke toppers .
Isner, man van de langste partij aller tijden, ging er uit met een knieblessure. Tsonga, vorig jaar nog halve finalist, moest ook al opgeven. Net als Cilic, Stepanek, en Shvedova, soms zonder spelen. En dan vloog Roger Federer er nog gewóón uit. Heel apart. Kan vandaag ook Jokovic een smakkerd maken? Dan mogen de Britten weer hopen voor hun Murray. En wij hebben Sijsling nog, laten we dat niet vergeten.
Wat maakt het toch, dat sportevenementen zo'n aantrekkingskracht hebben? De BBC houdt ons op twee netten op de hoogte van alle details, en bouwt theorieën op over de kwaliteit van het gras door terug te kijken naar de Olympische Spelen. Die waren ook op Wimbledon, toen met Murray wel degelijk als winnaar van het goud. Maar die wil Wimbledon winnen en toen hem dat vorig jaar niet was gelukt bleek hij dat zelf nog erger te vinden dan de Britten. In tranen te kunnen zijn bij het toespraakje na de wedstrijd, zo kenden ze hem nog niet. Pas toen sloten ze hem werkelijk in hun hart.
Wat is er toch aan de hand, met die flegmatieke Britten, met hun stoïcijnse gras? Alleen de aardbeien met room lijken onaangedaan. Voor zover bekend. Ik zal het voor Tiktijd blijven volgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten