pleegbeestjes

Mijn dag begint goed: met echte zondagmorgen-radio. De Vroege Vogels krijgen van de staatssecretaris van natuur (opvolger van iemand die met grote ijver juist tégen de natuur was) maatschappelijke waardering voor hun voorlichtend werk over enge beestjes.

Sharon Dijksma vertelde bij het overhandigen van het erbij behorende zware beeldje hoe haarzelf de liefde voor wat groeit en bloeit was bijgebracht door haar pleegmoeder. En over hoe die omging met plaagbeestjes. Misschien verrassend, maar ze greep in, toen de kleine Sharon koekjes wilde gaan bakken. Nee, nee, de oven kon echt niet aan vandaag. In het fornuis had namelijk een muizenmoeder haar intrek genomen en kinderen gekregen. Haar werd een ongestoord kraambed gegund.

In dezelfde uitzending komt het groenste Tweede Kamerlid aan het woord, ook van de PvdA. Dat is ook wel eens anders geweest. Toen was de groenste nog een zwager van me. Ook nog eens rooier dan wij, trouwens..



　

lentegeluid

En, na alle Bach en passie van de afgelopen dagen, wordt voor ons het muzikale hoogtepunt van Pasen 2013:    

                                                                        .,mjngjkkhgiioireeerrryyuuu7t44i97L9OKJKLOYYJJKL;IMMMMMBIDSIUIIIAUTIIEWFFT5HH6JUK09JHJGHK8H8K0HJGCFTK0KLBVBTWCOIMGGGGGUNBIJV9K9M90IKNUFH87Y69H9KH6GJH54K90L;6K95EGJLKJKUH87K87K88Y9U99G8O9O0000000000000000PPPPPPPPPPPPP8OOOOO\0Í,LOLGBJIMO;;;//MJNMBKNMU[[ÓIIO,H,IK,J..

Dit kunstwerk componeerde onze kleindochter gisteren, nadat we eerst nog even kou hadden geleden in de dierentuin, op mijn laptop met een tiksnelheid die ze vast en zeker van haar moeder had afgekeken. Het was een brief aan haar vriendinnetje Dagmar, maar bij nader inzien eigenlijk heel erg geschikt als concert, besloot ze. Op tweede Paasdag gaat de vijfjarige het ten gehore brengen. Wij en de knuffels mogen komen luisteren.

Later gaf ze alvast een kleine gezongen try-out. Bloemen gingen bloeien en eieren werden gevonden, maar soms kwam de Paashaas niet en dat was verdrietig, zoveel werd wel duidelijk. Met een professionele cliffhanger liet ze ons achter, de afloop zouden we pas bij haar thuis horen.

Oma en opa twistten nog lang over de vraag of het nou eigenlijk hun eigen kind is dan wel het hare dat het zuiverst kan zingen. Liedjes verzinnen en die van anderen onthouden kunnen ze allebei even onnavolgbaar, daar waren we het over eens. 

De zomertijd begint voor ons zo toch nog met een lentegeluid, al sneeuwde het bij de haaien nog wel even. En zeg niet dat we u niet vroegtijdig getipt hebben.

 

engerds

In de roemruchte tv-serie De Stratenmaker-op-Zeeshow probeerden Aart Staartjes, Wieteke van Dort en Joost Prinsen in de zeventiger jaren het beste in de jeugd naar boven te brengen. De laatste bijvoorbeeld speelde Erik Engerd, een jongen die zijn uiterlijk niet meehad. En ook meisjes moest je niet plagen. Het was tijd voor de gelijkschakeling van underdog en vrouw.

Vanavond was Prinsen, tegenwoordig presentator van de televisiequiz "Met het mes op tafel", blij met de winst van mevrouw Graafmans. Dat ze twee mannen versloeg na nota bene zelfs nog een eigen goed antwoord te hebben geschrapt, zoiets had hij nog niet eerder meegemaakt. Hij genoot van het bizarre verloop van deze aflevering.

Zijn we dan nog steeds niet genoeg geëmancipeerd, mogen we ons afvragen. Zijn twee dochters trainde hij ondertussen heus wel in weerbaarheid. Alweer heel wat Koninginnedagen geleden stal hij in een overrompelend optreden als BN-er de dagopbrengst van het tweetal, dat zich op de vrijmarkt in Amsterdam had uitgesloofd. Vilein nam hij hun buit mee, de toeschouwers verbaasd  en geschokt achterlatend.
Een echte engerd zorgde, heel recent, voor een minstens zo grote verbijstering. Het trof een gerespecteerde econome, met haar partner aanwezig op een themabijeenkomst van vakgenoten. Een mannelijke deelnemer informeerde met nodeloos mededogen hoe de lezing op haar overgekomen was: "Kon je het een beetje volgen?" 
Ach, de klemtoon had hij natuurlijk geheel anders willen leggen, begrijpt elke vrouw. Deze engerd zal het inmiddels wel doorhebben. 

landbouw en landjepik

Scheveningen, daar speelt vanavond Boissevain voor Judas. Mijn voorouders komen er vandaan, ik ging weg uit de stad die het vissersdorp inhalig annexeerde. Landjepik. Daniel groeide op in hetzelfde idyllische agrarische dorp als onze kinderen, in een andere provincie, veel te dicht bij Amsterdam. In dat dorp van kunstenaars en levensgenieters woonde ook een schilder die dezelfde middelbare school had bezocht als ik, maar dit terzijde.

Na een bittere strijd die dertig jaar in beslag nam werd hun woonoord op last van provincie en rijk geofferd aan de hoofdstad. Landjepik, zonder hoegenaamd ook maar enige schadeloosstelling, Waarbij de burgemeester van Amsterdam en de Commissaris van de Koningin op de dag voor Kerstmis bij de Raad van State kwamen betogen dat er bloedspoed geboden was. De hoofdstad zou anders namelijk op gruwelijke wijze economisch te gronde gaan. De rechter nam het serieus. Binnen een week waren de gemeentegrenzen verlegd. Goede landbouwgrond ging in andere bestuurlijke handen over. Een ongelooflijk mooi natuurgebied ging verloren.
Er kwam fluks een haven, dat zeker, maar de zeehavenindustrie bleef net als in de tientallen jaren daarvoor, weg. We zijn inmiddels nog eens twintig jaar verder. De redding moet bij nader inzien nu komen van een grotere sluis. Dat gaat ons nog bijna negenhonderd miljoen euro extra kosten.

Ook van Schiphol kregen we steeds meer last. Ook daar waren de ambities om te groeien extreem en de kosten enorm. Critici werden monddood gemaakt. De milieugroeperingen
hadden in Duyvendak van GroenLinks en Diederik Samsom van de PvdA kundige Kamereden, maar de socialisten zetten daar een man uit het oosten des lands naast die voor de luchthaven veel meegaander was. Hij was erg boos toen ik hem dat verweet.

Zonder rancune zijn we een paar jaar later, de herrie en de risico's van Schiphol beu, verhuisd naar de provincie waarvan hij dagelijks bestuurder was geworden.  Hier was hij bezig aan natuuraantasting omwille van meer wegverkeer, dus we waren blij toen hij vrijwillig terugkeerde naar Den Haag om staatssecretaris van landbouw te worden. Dat heeft hij maar kort volgehouden, jammer genoeg.

de gevaren van roken en cake

"Voelen jullie je ook een beetje raar?" Midden in de nacht werden oma en opa wakker gemaakt. Ze logeerden bij ons ter ere van alweer een kleinkind. Het was die dag uit het ziekenhuis opgehaald, De moderne ouders konden daardoor 's avonds meteen door naar een feestje, er was oppas. Een Amsterdammer vierde zijn verjaardag, dus kon je jezelf trakteren op cake; die wel vijftig cent per plak kostte want zo oud werd hij.
Het naar gember smakende baksel beviel me totaal niet, waardoor de dosis voor de jonge vader toenam tot tweeëneenhalve plak. Hij raakte niet lang daarna compleet van slag. Later bevestigde een kenner, dat hier sprake was geweest van wel heel erg goeie hasjcake. Manlief was, zoveel klopte, er in elk geval een paar dagen goed ziek van. Zijn tijdsbeleving was verstoord, hij deed er voor zijn gevoel een paar uur over om de trap te beklimmen. Hij stond niet meer voor zichzelf in, vreesde dat zijn schoonouders last van koolmonoxide hadden, en eiste dat de baby flesvoeding kreeg. Al mankeerde ik niks.
 
Na deze ervaring wisten we het zeker: hasj gebruiken is niet zo onschuldig als in sommige kringen wordt aangenomen. We hebben ons er nooit meer aan gewaagd. Het kostte wel nog een paar jaar en de dood van een veel te jonge collega, voor de ouder en wijzer geworden vader, tot dan toe een tevreden roker, ook zijn pijptabak er aan gaf. De komst van zijn eigen eerste kleinkind maakte dat haar beide ouders vastberaden met roken stopten.

het criminele pad

Vroeger was alles beter. Behalve dan mijn kleutertijd. Zelf was ik natuurlijk wel een braaf kind. Zo eentje dat bij de middelbare school naast ons naar binnen gluurde en zich afvroeg waarom die zoveel klassieke beelden in het trappenhuis had staan. Als ik geweten had wat een museum was, zou ik zeker gedacht hebben dat het een museum was. Je kon er Latijn en Grieks leren, en Oude Geschiedenis, wist ik later.
De leerlingen van dat gymnasium mochten op de fiets naar school komen. Voor nogal wat medekleuters was dat een buitenkansje. In die tijd scheen de zon namelijk nogal eens. En zij hadden ook een schat naar school meegebracht, hun brandglazen. Veters in de fik zetten gaf lekkere stank. Maar nog spannender was het naar de fietsenstalling van de gymnasiasten te sluipen en gaten te branden in de jasbeschermers van de fietsen, die toen nog van celluloid waren. Dat ging nog echt vlammen ook.
Na afloop van de pauze kwam het gezag onze kleuterklas binnenstormen. De directrice had de politie in haar kielzog. Geen brandstichter ontkwam aan verwijdering. De kleuterschool zelf ook niet, uiteindelijk. Zo'n buurtschooltje paste ook eigenlijk niet in de schaduw van de elite. Arm en rijk gaan gewoon niet samen. Zij die geen fietsen hadden, werden al vroeg gestimuleerd het slechte pad op te gaan. Mijn politieke gevoel ontwaakte.

ken je die

Mijn broer viel voor een partner uit Hazerswoude. De mijne kwam van nog verder weg: die had Zeeuwse wortels. Toen we de twee met elkaar lieten kennismaken gingen ze er eens goed voor zitten. Binnen de kortste keren hadden ze vijf gemeenschappelijke kennissen achterhaald. "Als jij uit ... komt, ken je dan ....?" De studievrienden uit Leiden van de een, bleken kras genoeg de naaste buurkinderen van de tante van de ander (in Goes) te zijn. In zijn werk had mijn vriend in Lisse de oom en tante van mijn schoonzusje al leren kennen. Zijn tante en schoonzusjes vader kwamen over de vloer bij gemeenschappelijke kennissen uit de kerk. 
De wereld is klein. en steeds kleiner.
Onze kinderen gingen later voor de liefde nog internationaler. Een Spanjaard in Edinburg, een Fransman in Etampes, een Nederlander in Parijs, een Engelsman in Londen, uiteindeijk zelfs een Achterhoeker in Arnhem. Alleen die laatste is gevonden dankzij het wereldwijde web. En pas nu is er Skype.

beelden uit het verleden

In het leven van mijn kleinkinderen is de muis hardware, die ze nodig hebben bij het bekijken van filmpjes op YouTube. Voor mij als vierjarige was er destijds de 'draadomroep' die me hielp de eerste contacten met de buitenwereld te leggen. Een luidspreker aan een draadje, een draaiknop aan de muur. Vier radioprogramma's. Hilversum I en II, en twee met buitenlands zenders. De eerste luxe van net na de Tweede Wereldoorlog.
De PTT verzorgde het netwerk. Post,Telegraaf en Telefoon waren toen in staatshanden en de zendgemachtigden verspreidden nog boodschappen, in plaats van ons op te jutten ze te doen.
Een wereld nog zonder televisie, en de radio zweeg tussen twaalf en zeven. Ik had bovendien niet eens een opa.

Verrassend genoeg vind ik, vanuit dat sobere verleden, vandaag de dag op internet levenstekens van mijn opa terug. Foto's van het ongeluk waarbij hij dood ging, een filmpje van zijn uitvaart. Hij was al weg zo'n elf jaar voor ik zou komen, dus gekend hebben we elkaar niet en of dat jammer is weet ik niet.

Ik had hem al eens eerder teruggevonden. Op een zaterdagmorgen op een rommelmarkt in een verre stad. We waren eigenlijk gekomen voor ziekenbezoek, maar het was daarvoor nog veel te vroeg. Een merkwaardige toevalstreffer. Opa stond op een ingelijste foto samen met oma en zijn zwager en hun muziekgezelschap. Ik heb het toen niet chic gevonden nog af te dingen. Maar hoeveel digitale fotografie zullen de kleinkinderen van morgen nog van hun grootouders kunnen terugvinden? Ga toch bloggen, mensen.  

leest men nog wel met mij mee

De vraag die elke schrijver zich moet stellen. Is wat ik schrijf nog boeiend? Het was een tip van de leraar journalistieke vaardigheid. Bloggers kunnen er ook hun voordeel mee doen, lijkt me.

Toen ik alweer jaren na die wijze les bij de plaatselijke krant werkte, bleek er wel degelijk een antwoord te geven. Onze collega die de rubriek opmerkelijke berichten verzorgde had zich uitgeleefd op Jantje Beton. Doneerde je aan deze collecte voor de onderbedeelde jeugd, dan kreeg je een sticker voor jas of deurpost. Met daarop het plaatje van een levenslustig straatschoffie, vuistje gebald. Een slordige trui aan, vlot getekend.
De dirty mind kon aan de onderkant van die trui een rafel zien, die in de verte deed denken aan het geslacht van Jantje. Een jongetje, mocht je veilig aannemen. De redactrice maakte zich vrolijk maar vergat niet de lezers op te roepen gul te geven.

Een paar dagen later werd ze door haar chef tot de orde geroepen. Over Jantje mochten geen grappen meer gemaakt worden. Op last van hogerhand.
We waren verbaasd, want onze hoofdredacteur kon toch meestal wel wat hebben.

De chef kreeg een kleur. Hier ging het om nóg hogerhand.
Na een derdegraads verhoor kregen we de waarheid eruit. Het was de RVD die in dit geval had meegelezen - de Rijksvoorlichtingsdienst, die zoals wij allen weten woest geïnteresseerd is in de  'faits divers' vooral uit lokale krantjes als het onze.
Ze waren in de bres gesprongen voor de kroonprinses, die het tekeningetje gemaakt had.

De trui van Jantje is later gladgetrokken.  En zij is toch nog koningin geworden.

snoepreisje

In de treincoupé zat een complete klas, overduidelijk op schoolreis. De juf bereidde de kinderen er op voor dat ze moesten gaan uitstappen. Ook de conducteur liet zich horen. "Denkt u bij het verlaten van de trein aan het meenemen van al uw bezittingen,"  sprak hij over de intercom  zijn gebruikelijke vermaning aan de reizigers.
"Ik heb de mijne al allemaal op," constateerde de brutaalste leerling tevreden.
Die komt er wel, dacht ik.

een hol geklopt

Stages zijn instructief. De mijne leerde me hoe zuinig Europa kan  zijn. Het personeel had gestaakt voor betere arbeidsomstandigheden. Er werd namelijk kou geleden in het Brusselse kantoorgebouw. De ambtenaren pikten het niet langer.
De oplossing was snel gevonden. Onder elk bureau op de zwevende onderste verdieping kreeg iedereen een krap bemeten lapje tapijt, net groot genoeg om je voeten een beetje te isoleren van de betonvloer. 
Het was de tijd van maar zes lidstaten. "Ojee, ge hebt een hol in uw brief geklopt," kon de Belgische secretaresse nog droogjes vaststellen. In mijn ijver had ik iets te hard op de schrijfmachine gerammeld en met mijn ferme aanslag de o's uit het papier geslagen.

Daarna gingen de jaren voorbij, en Europa groeide. De antipathie ertegen ook. Plasterk ging voorop en Nederland zei "nee" in het referendum voor verruiming van de bevoegdheden. Vreemd genoeg wil dezelfde man die toen zo waarschuwde tegen aantasting van onze democratische rechten nu, nu hij in eigen land minister van Binnenlandse Zaken geworden is, dat we dat zelfbeschikkingsrecht wel degelijk verkwanselen, maar nu door ons uit te leveren aan superprovincies en supergrote gemeenten. Daar worden we echt niet beter van, mensen. Van lotje getikt, dat is het. Dan kun je nog maar beter holen kloppen.

tiktijd

Niet behorend tot de mensen die moeten doorwerken tot hun 67-ste kan ik me wijden aan het wereldgebeuren in en buiten het gezin. Tiktijd te over! Deze knorriekrant zal kritisch zijn en spotziek, dus pas maar op.