kopstukken in de Maasstad

 

Je wilt er eens uit, wie weet omdat je damesschoenen wilt gaan bekijken in Rotterdam. Daar kan je een artistiek alibi voor vinden in de Kunsthal. Ze hebben er nu deuren om de rovers tegen te houden, dus durven nu schoenen t exposeren. Maar hoe kom je daar? Op het overhuifde plein van het vernieuwde Centraal Station liggen twee omgevallen hoofden, op u te wachten, wellicht opgevist uit de Rotterdamse haven zoals Nehalennia nogal eens opgevist wordt uit de Schelde. Het bijzondere van deze hoofden is dat er een klep in zit die opengezet kan worden. Dan blijkt het de schuilhut te wezen van een voorlichtingspersoon die de reiziger toeristische informatie kan verstrekken. Het is er wat kil, maar de ontvangst is hartelijk bedoeld U weet wel, Rotterdam, een stad die uitnodigt om anderen te verblijven.

 

U vond het woord 'overhuifd' een beetje vreemd? Kijk dan maar eens naar de vormgeving van het nieuwe station. Als dat niet overhuifd is!  Ook dit openbaar vervoer is alleen nog geschikt voor diegenen, die eigenlijk nog wel hadden kunnen lopen.

 

het bos in

Toeslagen voor Bulgaren die er geen recht op hebben, geen toeslagen voor terechte aanvragers omdat de Belastingdienst geen rekeningnummer heeft. Een informatietelefoon die bijna niet bereikbaar is. Een reclamebord voor een verkiezingscampagne, gesponsord door Van Rey, De staatssecretaris wist aldoor van niets. "Precies zei de vrouw, en reed weg op de fiets."

Verwijtbare onschuld en een bibberige verdediging hebben VVD-er Weekers tegen middernacht de kop gekost, naar het schijnt omdat de partijleiding hem in het licht van de naderende raadsverkiezingen niet langer wilde sauveren. "Zuur," vond zijn minister Dijsselbloem: want hij was net zo lekker bezig met het bestrijden van fraude. De minister zal nu zelf het werk moeten overnemen, en hij had het al zo druk met Nederland en Europa.

"Ik wil in het bovenste bed"

Daar ga ik het hier vandaag maar eens niet over hebben. Veel aardiger vind ik het bericht over de Arnhemse poes die anderhalve kilometer verderop moest gaan wonen, maar dat hardnekkig vertikt. Hij is teruggekeerd naar zijn oude huis en ligt nu daar naast de garage onder de heg te wachten tot alles weer normaal wordt. In leven wordt hij gehouden door een barmhartige buurvrouw, die worst en kaas serveert omdat het inmiddels toch wel koud is, zo buiten. Zijn eigenlijke bazin vindt het allemaal heel vervelend, en ziet aflevering bij het asiel als enige oplossing. Natuurlijk diep beledigd, omdat de poes niet om haar blijkt te geven, maar om haar oude huis.

Onze poezen daarentegen hielden meer van onze vakantiewoning in het bos vol muizen en vogeltjes, dan van het betonhuis in onze eigenlijke woonplaats. Zodra ze in de gaten kregen dat we aan het inpakken waren teneinde daarheen terug te keren, glipten ze de deur uit en klommen in de hoogste boom of liepen eens een extra ommetje rond. Beiden hebben daar in het fijne bos uiteindelijk ook hun laatste rustplaats gekregen, dat leek ons waar ze recht op hadden.

En dan krijgen we in de avond van deze dag een lokaal opsporingsbericht. Roger - vernoemd naar Federer - is namelijk al twee nachten van huis, terwijl hij zo van lekker eten houdt. Het is de grote zwarte poes met witte bef die een jonge hond als huisgenoot heeft die Rafael is genoemd, om ook Nadal te eren, die andere tennisheld. Aan een foto van Roger om in de buurt op te hangen wordt gewerkt. We wisselen uit dat de man van de buurvrouw hem of in elk geval een zwarte kat  vanmiddag nog in zijn tuin heeft gezien. Mijn man denkt dat de poes op veilige afstand van het klushuis naast ons is gaan zitten. Daar wordt nu vlijtig aan gewerkt en eerst nog heel veel weggebroken. Poezen houden niet zo van verandering, toch? Dan liever het bos in.

niet is het beste

Altijd weer een genot, de lokale krant te lezen. De verplichte 'regionale invalshoek' leidt er vandaag toe dat we alles kunnen lezen over het grote zeslandentoernooi op rugbygebied, dat weldra gaat beginnen. Interessant voor de liefhebbers van het ruige spelletje in Britse buitenlanden als Engeland, Schotland, Wales, Ierland. We kennen trouwens ook een Londenaar die van het Kerstmannetje een jack in de uitbundige clubkleuren van de geduchte Warrington Wolves heeft mogen ontvangen. De essentie van het artikel in de Gelderlander is dat een regiogenoot - nou ja, uit Zeewolde, dat is toch bijna Gelderland - die meespeelt in het Schotse team NIET gaat meedoen. Hij luiert met een dubbele beenbreuk op de bank.

De andere nieuws-jagers van de krant ruimen een flink deel van de nog resterende kolommen in om te melden dat er geruchten gaan over hoogbouw op de plek waar vroeger de gemeentewerf was gevestigd. Hoogbouw! Het was al zo dwaas twee kantoortorens
het silhouet van de stations-buurt te laten verpesten. En dan nu het prachtige landelijke Klarendalpark opofferen? Zijn ze gek geworden, daar op het raadhuis?

Daarna kan krantenruimte gevuld worden met De Ontzenuwing van de geruchten. Dat wil zeggen de wethouder weet van niets. Ja, een huis of tien zou er makkelijk gebouwd kunnen worden, dat natuurlijk wel.

zingen helpt

De Polare-boekwinkels waren maandag nog één dag open, maar nu zijn ze dan allemaal 'tijdelijk' dicht. En iedereen denkt, dat de twintig miljoen die nodig schijnen te zijn voor het fantastische reddingsplan dat klaarligt niet meer gevonden zullen worden. De directie suggereert dat twee miljoen al genoeg is, maar dat lijkt wat al te optimistisch. Nee, ik vrees: het is zover, twintig gerenommeerde verkooppunten voor boeken in ons land vallen in één klap weg. Bibliotheken en het Centraal Boekhuis zullen weldra volgen. Een boek? We willen geen boek.

Om negen uur al een telefoontje uit Frankfurt. Ander verdriet, nog voor het ontbijt, om het nieuws dat nu ook onze muzikale grandioze opa gestorven is. Pete Seeger, toch nog 94 jaar geworden. Zanger van het betere protestlied, de mooiste folk met eeuwigheidswaarde maakte hij zelf. Zelfs al zong Marlene Dietrich "Where have all the flowers gone", en werd Trini Lopez een wereldster met "If I had a hammer", zijn versies bleven de beste.

"Little boxes" uit 1963 had hij dan weer niet zelf geschreven, maar wel beroemd gemaakt. Vriendin Reynolds spotte in haar lied met de zouteloze eenvormige rijtjeshuizen die in opkomst waren en de stereotype levens die erin geleid werden. Het was mijn eerste kennismaking met het fenomeen Seeger, en ik was in Rotterdam in de nieuwbouwflat van tante die uitkeek op het toen net nieuwe winkelcentrum De Lijnbaan. Vooral zijn heldenstatus als activist en zijn botsing met de bestrijders van "unamerican activities" - wat het zingen van kritische liedjes natuurlijk nogal gauw was- spraken mijn ongezeglijke  tante erg aan.

"Rainbow Race" is een van mijn eigen favoriete liedjes. Maar voorlopig zoeken we maar troost bij "We shall overcome,"  Seegers functionele protestlied gebaseerd op een hoopvolle negroe-spiritual. Ds. King,  Mandela en Obama,en vooruit, ook Oprah hebben kunnen profiteren van de spirit die van dat klassieke protestlied is uitgegaan, en die de emancipatie van de getinte medemens zozeer geholpen heeft. We hebben gelukkig de CD's nog.

stappen in de stad

Zondag, sneeuw dreigt en dus gaan we maar eens de stad in. Vroeger kon dat eens per maand en deden we dat ook al nooit. Maar nu is de zondagsrust zelfs hier ter stede eraan gegaan en kunnen we elke dag van de week consumeren. We gaan op onderzoek.

Maar de winkeliers blijken verstandiger. Sommige hebben zelfs al hun activiteiten gestaakt. Ja, ja, de Bijenkorf staat nu akelig leeg, dat wist u al. Maar ook Siebel heeft de moed opgegeven, "Wegens omstandigheden", meldt een pamflet op de deur. Dat mag je wel zeker zo noemen, bij een faillissement.

De exclusieve serviezenwinkel vindt de zondagomzet niet de moeite waard, en taxeert de shoppers net als wij als liefhebbers van hoogstens nog wat extra kleren. De Albert Heijn ToGo laat het werk over aan supermarkt Plus, in de kelders tegenover Vroom en Dreesmann. Ook de Kijkshop houdt de deuren gsloten, de totale leegverkoop wegens verbouwingsplannen lijkt al voldoende geslaagd.

Er is nog zo'n ondernemer die ruim baan heeft gemaakt voor vernieuwing. De winkel is goed leeg, laten we er het beste van hopen.

 

Maar zijn collega van de Footlocker, die schoenen verkoopt waarmee je een lekker endje kan gaan rennen langs 's heren wegen als je geen zin hebt om op zondag te winkelen, heeft het slimmer aangepakt. Hij verandert niet van inrichting, maar van klandizie. Het segment waarop hij zich nu klaarblijkelijk richt is daadwerkelijk voetloos, zo te zien.

 

 

Wij lopen door, maar vangen ook bot bij de boekhandel. De drie mensen die daar nog werken prefereren een vrije dag. Concurrent Polare is wel open, maar heeft de prijzen voor de uitverkoopboeken nog maar eens gehalveerd. Mijn man koopt een 'gewoon' boek, het tweede van Franka Treur. De critici vonden haar eerste interessanter. Dat zullen we zelf wel eens beoordelen. Wij houden onze economie in ere met de slogan "Koopt Zeeuwse Waar, Dan Helpen Wij Elkaar". Uit de ramsjbak neem ik voor de zelfde prijs drie boeken mee, waaronder een over de Tasmaanse huisvrouw die model stond voor de Australische Dame Edna Average. De Abel Tasmankade, ik heb er kortstondig gewoond.

's Avonds bewijst Skype zijn meerwaarde. Dochter heeft moeten overwerken in Frankfurt op de beurs. Zichtbaar een beetje moe van geworden. Al dat Frans en Duits, al die zieke collega's. Eindelijk komen ze toe aan eten. Nog één dag, dan zit het erop en kan ze terug naar haar gezinnetje En dan komt het Midden- en Kleinbedrijf met het ideetje om werken in het weekend als normaal te willen gaan beschouwen, zodat het de extraatjes in salaris en vrije tijd kunnen laten vervallen. Nog even, en dan kopen we niks meer. Zelfs niet op zondag.

opgewekt

Er was nog een grap van gemaakt, of Samsom graag korte antwoorden wilde geven. En daar kwam de eerste scherpe vraag al, aan de zwaarbeproefde PvdA-leider wiens charisma nu ook al door de grote Adri Duivesteijn in twijfel was getrokken. Had hij nog wel een beetje vertrouwen in de uitslag van de komende verkiezingen? "Ja." Korter kon het niet.

Het zaaltje in het verzorgingshuis in Malburgen, een van de vier Vogelaarwijken van Arnhem, puilde uit voor de slotmanifestatie van weer een campagnedag. De vrijwilligers waren deze zaterdag in twee sessies uitgezwermd. Dat doen ze meestal elke maand wel een keer, om de kiezers aan te spreken door aan te bellen, gewapend met een roos en foldermateriaal. Deze keer geassisteerd door kamerlid Keklik Yucel en de lijsttrekker voor de Europese verkiezing, Paul Tang.

v.l.n.r. Marien Lauwers , lijsttrekker Arnhem, 2e Kamerlid
John Kerstens, Europa-lijsttrekker Paul Tang

Diederik Samsom zelf was in Nijmegen aan de slag geweest, waar hij in twee uur tijd maar liefst bij vier deuren was lang geweest. Daar had hij kennelijk wat meer tijd genomen voor zijn antwoorden. "In dat tempo schiet het niet echt op," erkende hij. "Maar een negatieve stemming ontmoet ik nergens. Na de eerste tien seconden snappen de mensen ons wel."


 De ervaringen van Keklik Yucel waren  wat minder plezierig geweest, hoorde ik van Knorries man, die nog wel lid is en daarom mee-canvast voor twee.
                                                
Het Kamerlid van Turkse komaf (foto links, midden) was gestuit op een paar raszuivere PVV-Arnhemmers. Zij zagen de buitenlanders het liefst opgerot, en zeiden dat recht in haar gezicht. "Ze moeten die treinen (bedoeld was richting Auschwitz- red.Tiktijd) maar weer laten rijden."

"Daarmee doet u mij pijn." protesteerde ze op de meest beschaafde manier. "Dat is ook de bedoeling," reageerden de lomperiken.



fractievoorzitster Martien Lauwers presenteert de
uitkomsten van 20 maanden buurtbezoek in Arnhem  
 

Maar de PvdA-Arnhem gaat, de favoriete term van de fractievoorzitster, zich "hard maken" voor terugkeer van de prullenbakken in het straatbeeld, zodat ook Malburgen er schoon en veilig bij kan blijven liggen. En voor werkgelegenheid, dat ook natuurlijk. Voor sociale cohesie, en meer stageplekken met name mede voor studenten met uitheeme voor- en/of achternamen. 

Van de ervaringen met twintig maanden aanbellen was een mooi pamflet gemaakt, waarin voor elke bewerkte wijk was aangegeven hoe de bewoners denken over de positieve kanten van hun wijk - groen! rustig! kindvriendelijk! - en welke verbeterpunten zij zien. Parkeerdruk te groot, verkeerveiligheid te gering, inbraken te talrijk. Lauwers  hanteert de uitkomsten met de gemeenteraadsfractie als handige leidraad bij het raadswerk. Het leverde een mooi artikel in de Gelderland in de zaterdagkrant op.

canvasploeg met voorzitter Spekman (wit hemd, handen in zakken)
rust in 2012 alvast uit in openbaar groen

De arme Samsom moest met de andere kopstukken nog nablijven voor de borrel. Wij konden wel meteen weg, naar ons warme huis waar geen luidruchtig bandje speelde. Maar die druilerige regen, kan de PvdA daar nou niet eens wat aan doen?

tuttut

En dan nu weer duizend mensen extra weg bij de Rabobank. Komt door het internetbankieren, zeggen ze. Toen ze nog fatsoenlijk waren deden ze dat inkrimpen volgens de wetten van het natuurlijk verloop.

We schrikken echt nergens meer van, zo langzamerhand. De hoogste ambtenaar op het ministerie van justitie wordt nu dan na jaren toch strafrechtelijk tegen het licht gehouden. Al die tijd ketsten beschuldigingen over kindermisbruik af, maar nu hij met pensioen is krijgt hij er toch nog last mee. Zijn minister mag van de Tweede Kamer niet eens meer fungeren als rechtsbijstandsverzekering.
 

Dan hebben we het deze week ook nog druk gehad met het herinvoeren van het vousvoyeren, in een wanhopig poging het wederzijds respect in Nederland weer terug te brengen. Levendig staat me nog voor de geest hoe een diep beledigde treinpassagier de Belgische conducteur erbij riep, om te melden dat de medepassagier met wie hij het aan de stok had gekregen onbeleefd was geweest. "Il m'a dit tu! Il m'a dit tu!! Il m'a dit tu!!!!" Een erger misdrijf leek ondenkbaar. De conducteur bleef kalm.

En tenslotte geven we het nog maar even door, want dan kunt u er desgewenst nog heen: oud-burgemeester Bert Bruin van de gemeente Haarlemmerliede en Spaarnwoude, hier geafficheerd als oud-locoburgemeeter van Haarlem, opent op vrijdag 31 januari zijn Holland House waarin je kan eten, drinken en logeren.  Als het af is, wat nu nog niet het geval schijnt te zijn. De Nederlandse ambassadeur komt het lint doorknippen.

Net als Bruin vaak deed even een tripje naar Mutare in Zimbabwe.

duikvlucht

Alwéér slecht nieuw over de JSF. Tiktijd heeft het dan niet over het Junior Song Festival van de Avro. Maar over dat vlieg tuig dat Knorrie in het verkeerde keelgat is geschoten. Nou blijkt-ie ook al niet tegen raketinslagen en onweer te kunnen. En de software is vooralsnog knudde.



software nog knudde

Het is de rapporteur van het Amerikaanse ministerie van oorlogszaken zelf, die de tekortkomingen aan de kaak stelt. Het gaat nog zeker wel een jaartje extra kosten voordat die verholpen zijn. 

En het gaat ook heus nog wel meer kosten dan de vierhonderd miljard dollar die er nu al in gestoken zijn. Zeventig procent meer dan twaalf jaar geleden toen er aan begonnen werd nog was aangenomen.

De Joint Strike Fyra is, wordt, blijft een rampzalig project. Tiktijd is nog steeds ontsteld over de draai die de PvdA daarin heeft aangedurfd. Benieuwd hoeveel krakkemikkige kisten Nederland straks voor de gereserveerde centen nog zal kunnen aanschaffen. Zevenendertig zullen het er wel niet meer worden. .

Onze eigen minister van oorlogszaken is door het nieuws hoegenaamd niet van haar stuk gebracht. Dit valt gewoon onder de risico's die je mag verwachten, sust ze ons. Eens kijken hoe lang ze daarmee wegkomt.

winkeldochters

Vandaag gaan we het maar eens hebben over winkeldochters. De winkeliers zijn er heus wel blij mee. Als ze tenminste van vlees en bloed zijn.

In de BloemenwinkelMet beprak ik met de zus van de jonge moeder en oma afgelopen vrijdag de naam van Fiep, die toen net geboren was. Een roze boodschap op het raam maakte dat wereldkundig. Geen klant verzuimde te feliciteren. Fiep is een minder gangbare naam dan Tess, volgens de berichten van diezelfde week is dat de popullaiste meisjesnaam in Nederland. Sam was in het afgelopen jaar de meest gegeven jongensnaam.

We hadden al een jong Fiepje in onze kennissenkring, toen de 150.000ste Arnhemse inwoner in oktober 2012 werd geboren en ook een Fiep bleek te zijn. De ouders vertelden toen dat ze hun dochter met deze bijzondere naam hadden vernoemd naar Fiep Westendorp, bekend van Annie M.G. Schmidts Jip en Janneke en andere knusse tekeningen bij haar werk. Zoek de ooievaar:





























Maar ook de winkelier die het naast de stoffenwinkel van "Malle Marietje" volhoudt met de verkoop van verf, gereedschap, onderdelen en tuinplanten is dol op zijn dochters. We konden er dan ook een paar dagen niet terecht, want de dames waren jarig. Zoek Knorrie niet.

dank voor bank

Tiktijd heeft zomaar drie mannen toegevoegd gekregen. ING was zo gul. De drie vormen Knorrie's Eigen Personal Banking Team. Alsof ze dat nodig had!

De voormalige Postbank heeft een Accountmanager, een Kantooradviseur en een Personal Banker vrijgemaakt om Knorrie terzijde te staan bij het beheren van de kapitalen die ze met Tiktijd binnenharkt.

Vooral de suggestie dat de dienstverlening nu drie nieuwe gezichten krijgt, bij wie ik terecht
kan met de vraag of ik wel voldoende rente vang, intrigeert. We hadden net van een medewerker die twintig jaar zijn beste krachten had gegeven aan de voorloper, de (Rijks-)Post(spaar)bank, gehoord wat er gebeurde toen ING het zaakje kwam overnemen.



geld gestoken in betrouwbare bank

Het nieuwe management kwam het staatsbedrijf ontmantelen en commerciële vernieuwing brengen. De "dakpanrente" werd het nieuwe concept. Gedaan was het met stabiele betrouwbare rentevergoedingen. Rentes op bestaande spaarrekeningen werden steeds verder verlaagd, inleggers moesten zelf maar in de gaten krijgen dat er al lang weer nieuwe spaarproducten waren geïntroduceerd met aanlokkelijke hogere rentepercentages, die dan op hun beurt in de loop van de tijd wegsmolten. Steeds lager, de dakpanrente dus.

Per gelijke post kreeg ik dan ook het bericht dat op mijn "comfortspaarrekening" vorig jaar een bedrag van drie euro en vierenveertig cent aan rente was opgebouwd. Ik heb een speciaal telefoonnummer gekregen om te kunnen vernemen hoe ik al dat geld het beste kan beleggen. Of dat ik er mijn hypotheek maar beter mee kan aflossen.

Ik denk dat ik het maar het beste achter de hand kan houden voor de Belastingdienst, die toch al zo slecht bereikbaar schijnt te zijn dat je minstens vijftig keer moet bellen. Vier procent rendement veronderstellen ze daar; de werkelijkheid was 1,25 procent. Dank u, dank u, dank u, fijne ING. Hans, Nico en Jan-Hendrik worden ook bedankt. In die andere betekenis des woords.

vanzelfsprekend is ook deze bank in zwart verkrijgbaar



we appen

Twaalf, of nee als ze goed tellen dertien stuks moderne communicatiemiddelen in hun gezin. Van vier personen: een pappa, een mamma, en twee tieners. Iedereen zijn eigen telefoon, en verder wat tablets, een paar computers, en een E-reader. Spreken doen ze elkaar heus nog wel, bij het ontbijt en de avondmaaltijd.

Dit mag je het doorsneegezin noemen, met de ouders hebben we een dagje opgetrokken en onze kennis over het moderne leven bij de tijd gebracht, Zij waren ongeveer de laatsten van onze vrienden die nog niet naar ons nieuwe huis waren komen kijken, eerder hadden ze het daarvoor door allerlei omstandigheden nog veel te druk. Beider werkgevers zijn nu aan de kant gezet, dat geeft nieuwe perspectieven. Teylers' museum eindelijk eens kunnen bezoeken, ze verheugen zich nu al.

Uit wat ze vertellen begrijpen we dat de telefoons nauwelijks nog voor gesproken taal worden benut. Er worden hoofdzakelijk geschreven boodschappen mee verstuurd, dat is goedkoper. In de E-reader zitten onder andeere de zeventig titels die Appie Baantjer op zijn naam heeft gebracht, Ondertussen wordt er door de gemiddelde Nederlander toch ook

wel steeds minder gelezen, en moet Nederland zijn uiterste best doen om nog wat bibliotheken gaande te houden. De beste van vorig jaar staat in Arnhem, maar die is nog fonkelnieuw. Toch komt de illustrerende foto deze keer uit het in Duitsland gelegen Gogh, u weet wel, die plaats waar Vincents voorouders vandaan kwamen. En reken maar dat de Duitse kindertjes kunnen genieten van uit het Nederlands vertaalde boeken, zoals "Het Muizenhuis" over Sam enJulia van Karin Schaapman. Ja, want Duitse kindertjes zijn natuurlijk nog dol op lezen! 

das Mäusehaus

En hoe het afliep? Toen onze gasten huiswaarts gingen, werd een van de telefoons vermist. De andere was gelukkig net weer opgeladen. "Bel eens even?" Als we het gerinkel hoorden, lag het apparaat in ieder geval niet in de auto. Maar het viel nog niet mee om het daarna daadwerkelijk te lokaliseren. Was het de tas, die rinkelde? Was het een jas? Of toch de andere jas?? Teruggevonden, en dat zelfs zonder dat er ook maar enig ge-ap aan te pas kwam.

.

timber!

Dat was een zinvolle waarschuwing in het bos. "Niet beklimmen." Dat zouden we ook zonder negatief reisadvies vermoedelijk niet eens gedurfd hebben.



stadiongebruik

In voetbalstadion de Arena was ik al eens geweest omdat prinses Margriet, altijd actief voor het Rode Kruis, een nieuwe regionale rampenunit kon weggeven aan de verzamelde hulpdiesten. Ik nam me voor nooit naar Ajax te gaan kijken. Vooral omdat de metro-terug tussen stadion en station opeens bleek te zijn uitgevallen.

In Arnhem doet onze voetbalclub Vitesse het tegenwoordig zeker zo goed als die Amsterdammers. Ze hebben óók een multifunctioneel stadion. Concerti in Rosso zijn vermaard, en als Anouk niet kan optreden omdat ze haar stem kwijt is, is dat nieuws omdat er dan en paar ton op toegelegd moet worden.

Dit weekend is het veld omgetoverd in een mega-rommelmarkt. Voor 4.50 euro mag je naar binnen, en je kunt je ook nog laten afstempelen als je tussendoor nog even naar buiten wilt. Met veroverde buit bijvoorbeeld waar je alvast even vanaf wilt. En dan weer terug voor de rest. Alles ligt er. Zo te zien zijn er ook dit jaar weer heel wat vaders en moeders, oma's en opa's heengegaan. De kinderen willen de oude zooi niet meer hebben, maar misschien brengt het nog wat op.

Natuurlijk zijn er ook de meer beroepsmatige kraamhuurders, die opgekochte voorraden aardewerk, porselein, glas en koperwerk als antiek proberen te slijten. Het valt me toch al op dat er veel te koop is van wat eerst hoge mode was, en daarna verafschuwd werd. Nu in "retro" weer heel gewild. Ook je verzameling oude zeepsopjes en brillopads kan je hier nog
ruimschoots aanvullen. "Spic and Span" heb ik nog op de markt zien komen en is hier in originele en nooit aangebroken verpakking antiquarisch te verkrijgen. Er wordt met me gespot als ik daar op wijs. "Je bent ook nog helemaal niet oud!'

Maar ook hier mag ik weer geen balkontafeltje weghalen. Nou ja, vooruit ook maar, het is nog winter.

let's make lights

Wie licht spreidt, spreidt gezelligheid. Het was een slogan van de lampenfabriek Philips, lang voordat ze dachten dat we hun Engels beter zouden begrijpen. "Let's make things better," gingen ze toen zeggen, en het schijnt dat de toenmalige president-directeur hier de geestelijke vader van was. Maar sinds kort zorgt een geheel niet door de multinational maar wel helemaal zelfgemaakte lamp voor gezelligheid in de gang van het huis van onze Arnhemse kinderen. Meteen was daar het speelgoed op. De hele voorraad Trigo kwam van pas.

De twee zwarte vlakken op deze foto zijn de bovenramen van de buitendeuren, en op straat zie je die als verlichte vlakken met patroon.  Ook een leuk effekt. De bedenker en uitvoerder va deze buitengewoon vrolijke toepassing is de
president-directeur van het gezin  dat hier woont,
en dat trouwens ook nog beschikt over een zeer
capabele president-directrice die behalve Engels
bovendien een aardig mondje Frans spreekt.
Daar kunnen ze in de inmiddels naar Amsterdam
geëmigreerde raad van bestuur van het vroeger
nog zo Eindhovense bedrijf beslist een puntje
aan zuigen.

Atelier Heijenoord
kan u in contact
brengen met
de ontwerper.

waggelwandel

Daar zijn ze dan, de pinguïns. Volgens "De wereld draait door" van gisteravond zijn wij Nederlanders er dol op. Sinds de films "The March of the Penguins" en "Happy Feet" op de markt zijn smullen we van hun koddige maar inspannende tocht door de ijswoestijn en door het leven. En nu blijven we zoals ik hoor bij het zappen allemaal hangen bij een documentaire serie met fascinerende opnamen.

Zijn de aandoenlijke mini-obers die continu op hun hurken schijnen te lopen snugger of onbeholpen? Gemakkelijk maken ze het zichzelf in elk geval niet. Vet opbouwen in zee om daarna heel ver weg een ei te kunnen leggen en dat in de bittere kou te gaan zitten uitbroeden, wie bedenkt dat nou. De broedzorg moet gedeeld worden, zonder degelijke en levende partner kom je er niet. En dat allemaal, terwijl je ondertussen belaagd en bejaagd wordt door hongerige vogels, robben, orka's en walvissen. De virussen en parasieten nog daargelaten.

Er zijn er bij, die niet in Antarctica leven maar terug te vinden zijn op de Galapagoseilanden, leer ik. Dat  lijkt me toch een stuk behaaglijker. Hun soortgenoten op de foto vrolijken de winter in Burgers Zoo op, en zijn bij donker feestelijk lichtgevend. Een palmboom op de achtergrond. Ze hoeven niet te wandelen. Ook fijn voor ze. Wij bezoeker waggelen langs, kunnen zij ook eens lachen.

fusietoneel

Handig hoor, die bezuinigingswoede die er zo inhakt bij de cultuur. Daardoor konden we gisteravond genieten van het Gelders Orkest en tegelijkertijd naar een toneelstuk kijken. Toegegeven, zo'n fusionvoorstelling bespaart ook de toeschouwers enorm veel tijd.

Wel moesten de belangstellenden zich eerst laten natregenen omdat ze door de diensteningang naar binnen moesten komen en het was even wachten voor die openging. Zo kwamen we uiteindelijk op het podium terecht. Daar was onze plaats als publiek. Acteurs en musici gebruikten de schouwburgzaal met de twee balkonringen als hun toneel.

Het was voor ons een bijzondere kennismaking, kijken naar de plek waar je eigenlijk hoort te zitten. Dat kon natuurlijk pas nadat het metalen brandscherm was opgetrokken. Eerst moesten we koffie drinken met een petit petitfours, waarna toespraakjes, want we waren hier bij de tweede try-out. De kersverse interim directrice van schouwburg en Musis Sacrum heette ons welkom en gaf als leermomentje aan dat het publiek morgen zelfs bij regen niet meer nat zal hoeven regenen. Dat hadden wij dan toch maar mooi bereikt.

En daarna kregen we uitleg over de muzikale inbreng en het toneelstuk, waartoe we weer van onze tribune af moesten komen voor het kijken naar een filmpje over "the making of" van "Kwartet" van de (Oost-)Duitser Heiner Müller uit 1982. Gebaseerd op de roman "Les liaisons Dangereuses" van de Fransman De Laclos uit 1782.

Onder regie van Marcus Azzini, artistiek directeur van de in Arnhem zetelende maar landelijk (zelfs op Oerol) opererende Toneelgroep Oostpool, was er een spektakel van gemaakt. Met toch maar twee acteurs, die elkaar in licht-archaïsch taalgebruik toespraken in wisselende rollen, over hun krachtmetingen in liefdeloze lusten en hun slachtoffers. 

We zagen hoe de zaal gaandeweg werd omgebouwd tot filmhuis (zo'n Arnhems kunstencluster is ook eigenlijk helemaal niet nodig! Alles kan gewoon in één bestaand gebouw). Videocamera's en spiegels zorgden voor shots die op uiteindelijk een stuk of acht schermen en grote lappen zichtbaar waren. Voor de ontmaagdingdsscene die het naderende slot inleidde bouwde de wellustige hoofdrolspeler een megabed op door minstens tien matrassen uit de kringloopwinkel op een berg te smijten, over de stoelen heen waartussen en waarover de beide spelers zich tot dan toe uiterst soepel hadden bewogen. Daar was nu wel eerst een beschermend zeil overheen getrokken. Zo blijf je fit!

De musici omlijstten met solo's en in ensembles met mooie muziek de scènes uit het boek, dat destijds voor veel ophef had gezorgd. De bewerking was eigentijds, en deed hoogstens om de anti-paapse passages een lichte huivering door het publiek uit deze katholieke regio gaan. Het gaf daarentegen weer geen krimp bij de aanblik van het functionele naakt, dat uiteindelijk ook nog te pas kwam, maar kuis buiten de videobeelden gehouden werd. "Móóje maan," zou Martin Simek gevonden hebben. Jammer dat ik tegenwoordig zo slecht in de verte zie.

Met de ouverture uit Egmond sloot het orkest af, terwijl de man, vrouw spelend, ten onder ging, en ook de vrouw niet lang daarna als hoer in de nevelen van hel of hemel verdween.
Nog tien keer te zien, twee voorstellingen in Amsterdam. Voor de liefhebbers van taal en muziek

Polen en Polare

Onze lokale krant schrijft vanmorgen over de boeken, die niet aan Polare geleverd worden vanwege een betalingsconflict. Het Centraal Boekhuis is bijna-monopolist voor een tanend aantal boekenwinkels. Als dat zo doorgaat, valt ook dat distributiecentrum zelf binnenkort om.

In Arnhem is zo'n Polare-filiaal, gehuisvest in een voor veel geld
verbouwd voormalig postkantoor
van allure. Selexyz heette de
winkel toen nog, sindsdien is die
keten opgekocht door De Slegte
waar het ook al niet echt goed
meer mee  gaat. Ook de andere
boekhandel van betekenis in het centrum moest van een dreigende
sluiting afgehouden worden. De
Bijenkorf is inmiddels leeggehaald.

 

En de prachtige muziekwinkel
Begemann laat zich gebruiken
als outlet voor carnavals-
artikelen.







MAAR LATEN WE NIET
BIJ DE PAKKEN NEERZITTEN!

Gelukkig dat de Oostblokkers wel nog brood zien
in onze economie.. In de Monopolytopper
de Steenstraat vind je nu een heuse Poolse Sklep.
Ook voor een Arbo-dienst voor Polen is in de
regio Arnhem zelfs al voldoende emplooi.  

kunstoog

Daar heeft de Tweede Kamer dus een stokje voor gestoken. Net als de Knorriekrant vond die dat het kabinet adviezen gewoon serieus moet nemen. En dan nu nog even het vervolg op het oudejaarsvuurwerk, waarvan onze kleindochter heel erg genoten had voordat ze er heel erg van geschrokken was. Omdat er een vuurpijl ontplofte precies op ooghoogte, tegen het raam waarachter ze met haar moeder nog even nagenoot voordat ze zou gaan slapen.

Van de week kwam de vijfjarige uit school met een werkje dat je gemakkelijk zou kunnen duiden als haar verwerking van de gebeurtenis. Al was het natuurlijk gewoon een opdracht aan de kinderen geweest om maar eens een mooi plakwerkje te maken over het  Oudejaar. Zo ziet het hare er uit:

Vooral het nuttige gebruik van satéstokjes en versierlintjes geeft er een grappig 3D-effect aan. Oma vond het prachtig, dat spreekt vanzelf. En was blij met het oog voor kunst dat voor een kunstoog gespaard was gebleven. Ook in haar tekeningen verraadt zich de artistieke invloed die de kleindochter van haar andere oma meegekregen heeft. Ze tekent graag, veel en mooi..En wat te denken van haar commentaar toen ze voor het eerst het beeldje zag dat we omwille van onze 65-ste verjaardag in huis gehaald hadden, toen ze zelf nog drie was. "Kijk, die zijn samengeslurfd!", typeerde ze. Dat woord gebruiken we nog vaak.

leeggehaald

Op ons burenfeesje kwam hij nog even ter sprake. Wat prettig toch, dat we de Rijdende Rechter nog nooit nodig hebben gehad. Noch Frans Bromet met zijn camera over de vloer, om bizarre en te hoog oplopende burenruzies vast te leggen. Nee, onze onderlinge verstandhouding is prima.

De rest van Nederland wordt bij het beperken van geschillen krachtig geholpen door het duurder worden van de rechtshulp. De gang naar de burgerrechter is dankzij de forse verhoging van het griffierecht in twee jaar tijd ingezakt met twintig procent. Van 75.000 zaken is alleen al vorig jaar afgezien. Dan maar géén recht. Hopelijk beperkt dat de werkdruk voor rechters en niet hun werkgelegenheid, want dat zou juist weer sneu zijn voor een van onze buren die zo aan de kost komt.

De gegevens komen van het Centraal Bureau voor de Statistiek, een van de adviesorganen van het rijk. Die mogen de regering en het parlement gevraagd en ongevraagd van advies dienen.

Huis der Democratie leeggehaald

Denk aan de Sociaal Economische Raad, aan de Raad van State en wat dies meer zij. Maar juist vandaag protesteren zij vol verontwaardiging bij het parlement over de aantasting van hun rol en gezag. Want onze regering neemt zich voor al die adviezen wat minder serieus te nemen. Voorlopig maar ongezien in de la te leggen, niet meer zoals de wet nu voorschrijft binnen drie maanden met een reactie te komen. Zoveel mogelijk organen opheffen was al eerder een van de goede voornemens op kabinetsniveau.

Minister van Staat Tjeenk Willink ziet deze ontwikkeling als "dommigheid", want in de democratie draait alles om debat, om spraak en tegenspraak. Hij voorspelt dat de adviezen, die per definitie openbaar zijn, toch hun rol gaan spelen en dan zonder de inbreng van de regering. Dat wordt schieten in eigen voet.

Hol onze democratie niet uit, doe dat ons land niet aan, parafraseren we maar even die andere oud-minister Hirsch Ballin. 

lange frisse neus

Gisteren even niet toegekomen aan een blogbijdrage, sorry hoor. Gaat Sharon eindelijk dood, is Tiktijd er niet bij. We hadden het even druk met onze buren, dit jaar was het onze beurt voor de jaarlijkse nieuwjaarsontvangst. En ons tijdschema was een beetje in de knel gekomen door de slager en onze kleindochter.

We waren op een rustig uur bij onze leverancier van biologisch vlees binnengelopen en bestelden een reeks ingrediënten waaruit hij spontaan afleidde dat er een paté in de maak was. "Op welke temperatuur gaat u hem bakken," vroeg hij, want in Arnhem willen ze alles van je weten. Ik bekende dat ik dat zou moeten nazien. Toen greep hij zijn kans en legde uit dat ik het maar eens op 80 graden moest proberen. Dan bleef hij smeuïger, en als je de vorm met vershoudfolie bekleedde hield dat de ontbijtspekbekleding en de smaakstoffen mooi vast.

Walnotenpaté is het geworden, met armagnac en madeira. Maar de anderhalf uur bij de gebruikelijke 170 graden werden het deze keer dus niet, ik wou wel eens testen of de slager gelijk had. Al was ik er een beetje laat aan begonnen, te laat eigenlijk wel. Voordat ik de geur ging vertrouwen - en mijn echtgenoot er door gewekt werd zodat hij kwam vragen waar ik bleef - was het vijf uur geworden.

Gelukkig kwam de volgende dag, toen we eigenlijk de ander boodschappen hadden zullen doen, onze kleindochter om een paar uurtjes op zich te laten passen. Zij had heel veel zin in het halen van een '"frisse neus, een heel lange" en dat was deze keer niet naar speeltuin De Leuke Linde, maar naar iets van bos en avontuur. Diertjes erbij, ja dat zou leuk zijn. Het werd een topmiddag, die ik voor geen goud had willen missen.

We liepen langs het zwembad, waarvan ze wilde zien dat er nu echt niemand was. Ze vertelde over zwemles, en haar eerste golfslagbadervaring met mamma. We vonden een kerstboom - een afgewaaide dennetak, ik mocht hem heus wel dragen  van haar - en we hoorden een haan kraaien, van heel dicht bij. Schapen zagen we, zo dik dat ze "vast wel zwanger" waren, dacht mijn kleindochter, die zelf ook gezinsuitbreiding verwacht. (Dat snapte de vijfjarige toen ze haar vader hoorde zeggen "dat er dan wel een naam bedacht moest worden".) We genoten van gras-knabbelende paarden, die naar ons toe kwamen. Meisjespaarden, dachten wij deskundig.

 

In een ander veld vermoedden wij de jongenspaarden, die natuurlijk veel wilder waren en daarom niet bij de meisjes stonden. Een langharige zwarte Shetland pony was blij met ons bezoek. Hij had uitzicht op twee andere pony's, die ook nog een lief klein rijtuigje tot hun beschikking hadden. "Zonder banden, dat is een echt ouderwets wagentje!" zag mijn kleindochter meteen. Ze vond het maar zielig dat de zwarte pony zo eenzaam was, en er niet bij mocht.

En dan de honden, al die honden die het geluk hadden te worden uitgelaten in dit prachtig glooiende en zonnige gebied. Met bazinnetjes en af en toe een baasje, die meegenoten van de oma die haar kleinkind uitliet. Je zou er jaloers op worden, zo'n gezellig kwetterende metgezel aan je zijde.

Een van onze buren vertelde dat ze me zaterdagmorgen nog met man had zien shoppen bij de Co-op. Misschien wilden we dat incognito doen, ze had ons maar niet aangesproken, we leken een beetje gepresseerd. Dat we geprobeerd hadden met haar mogelijke eetvoorschriften rekening te houden waardeerde ze zeer. Echt kosjer bleek de andere paté van kip, krenten en Calvados niet te zijn, maar ze vond hem lekker. (Half uurtje werk, kan op het fornuis worden bereid.) Jammer, haar man moest verstek laten gaan, herstellend van een ziekenhuisopname. Had oorlogstrauma's herbeleefd, vertelde ze, hij was bang geweest voor het innemen van medicijnen. Het ging nu weer beter met hem. Oud-collega van ons, juist met hem hadden we het nog wel even over Sharon willen hebben. 

Haarlems leed

Bankbiljetten drukken en toch bankroet dreigen te gaan. Het overkomt drukkerij Joh. Enschedé en Zn. uit Haarlem. Als de medewerkers geen vakantiegeld inleveren,komen ze op straat te staan.

Ik ken het bedrijf uit de tijd dat ik op de stadsredactie van het Haarlems Dagblad werkzaam was, en het bedrijf nog in het stadscentrum gevestigd was. Net als de krant, trouwens. Later leerde ik de mores van de Haarlemse Kamer van Koophandel kennen, die alternerend een Enschede of een Droste koos tot haar voorzitter. De stad was trots op haar grote industrieën, maar zag zowel de chocolademakers als de drukkers in de loop der jaren wegtrekken en eind vorig jaar sloot de Kamer, opgeslokt door de Amsterdamse, haar eigen vestiging in Haarlem. Ondernemers redden zich on line of kunnen nog terecht in Zaanstad of Amsterdam, als ze per se menselijk contact willen.

Van de beheerder van het Handelsregister, een van de kerntaken van de Kamers van Koophandel, heb ik geleerd dat de dossiers vroeger, toen ze nog echt van karton en papier waren en handmatig bijgewerkt moesten worden, de vervelende eigenschap hadden zoek te raken. "Mijn strategie waar ik me altijd aan houdt: maximaal tien minuten zoeken. Daarna kan je het opgeven, want dan ligt het dus niet op een logische plek. Wacht dan maar tot iemand het toevallig tegenkomt.". Ik vind het een bruikbaar advies, ook als het gaat om andere zoekgeraakte objecten.

De familie Enschedé heeft, volgens de berichten van vandaag, met de vakantiecenten en het vinden van een koper, het 300 jaar oude bedrijf voorlopig weer even veilig kunnen stellen. Zij gaat zich nu grotendeels laten uitkopen, en houdt nog maar vijf procent van de aandelen in eigen hand. Het Haarlems Dagblad, ook telg uit de grafische familie die de Spaarnestad bevolkte - en collega van uitgeverij de Spaarnestad, die in tijdschriften deed en een fenomenaal fotoarchief naliet - wordt tegenwoordig in Alkmaar gedrukt. Betaald voetbal bleek bij al die afvloeiende bedrijvigheid in Haarlem een paar jaar geleden niet meer te redden en is ter ziele gegaan.

vissen gered

Kankerpitten zijn het, verenigd in het verliezen van alle vertrouwen in "de" politiek. Alleen die eenpersoonspartijpoliticus uit Venlo spreekt nog aan. Dat wordt kristalhelder, op deze een na laatste dag van een weekje Klarendalreportages op de radio. Arnhem in het nieuws!

Maar de wijk stond pal voor de Koikarpers van de overleden buurtgenoot. Een vijver vol hobbyvissen, daar ging het om. Eigenlijk moesten ze opgeruimd worden, maar dat zou hun dood betekenen. Omdat ze in staat van winterslaap verkeren. Ze zwemmen wel, maar eten niet, horen wij luisteraars. De hele buurt kwam voor de nabestaande dieren op, en nu mogen ze in hun vertrouwde water blijven tot de winterslaap voorbij is.

En de Klarendallers hebben er de Haagse politicus die hun wijk geadopteerd heeft niet eens bij nodig gehad, grinniken ze. Staat u nu op het verkeerde been? Want nee, die is het niet. Het is D 66-er Alexander Pechtold. Daarmee hebben ze in Klarendal toch een streepje vóór bij de erkend meest bekwame  oppositionele politicus van Nederland gekregen. Ach, beseften ze het maar. Straks de gemeenteraadsverkiezingen, en de PVV doet ook dit keer weer alleen in Almere en Dn Haag mee. De Klarendallers maken het zich gemakkelijk, zij stemmen niet mee.


Job Cohen, ook zéér bekwaam, maar geen Haagse politicus meer.
Hier met Astrid Joosten bij de manifestatie "Een Ander Nederland",
een gestrande poging tot verbinden met SP en Groen Links

taaltrots

"Please...?!??" Onze kleinzoon pikte al vroeg op dat je meer snoep bereikt als je Engels spreekt. Ik schat dat hij de kracht ervan al zeker twee jaar geleden ontdekte, toen hij zelf ook net twee was. Vandaag heeft de staatssecretaris van onderwijs de scholen aangewezen die hun onderwijs nog tweetaliger mogen gaan inrichten dan al gebeurt. "Why?", vraagt de verslaggever. De bewindspersoon begrijpt de vraag. Omdat ouders het zo graag willen, is het antwoord.

Of het ook verantwoord is betwijfelt hij niet meer. Het is onderzocht. Kinderen raken niet in de war. Kinderen worden er taliger van. Toen ik zelf talig werd, was dat nog helemaal geen woord. Maar ik ben blij dat we ons Engels gaan ophalen, want dat i in elk geval hoog nodig. Hier enkele schrijnende voorbeelden. Neem nou de Avondkappers, die niet aan weaving doen maar aan waven. Wuivende of. Wapperende haren nodig? Hier moet je zijn.

Al kan het natuurlijk ook zijn dat je een onbedwingbare trek hebt in oude besjes, Sla dan voor bodemprijzen cranberries in op de markt in Emmen:

  

Maar ook voor vleesliefhebbers is er in ons land een aantrekkelijke aanbieding voorhanden, die je in Engelstalige landen nergens zult aantreffen. Dan moet je er tenminste niet tegen opzien complete schaapswrakken te verorberen. Zou dat vlees halal zijn? Anders zit er niets anders op dan het lamsribstuk maar bij de concurrent te halen.

 

De staatssecretaris bewijst dat hij het Engels ook actief beheerst, al heeft hij het zelf op latere leeftijd geleerd. "Well done," prijst hij de verslaggever. Goed doorbakken. Of in de bedoelde betekenis toch een ietsiepietsie neerbuigend, na zo'n interview vol Hollandbashing..