rochelend nieuwe jaar in

Mooi geen citroen of limoen meer in de schappen te vinden, op deze Oudejaarsdag. Arnhem is snipverkouden. Dit wordt voor het eerst sinds de Millenniumviering weer eens een feest zonder de kinderen, ook dat nog. De bug van deze keer schijnt een bacterie te zijn, we moeten al een paar dagen hoesten en snotteren. Nou ja de fles van toen is destijds niet eens ontkurkt, gevolg van een al te achteloze tijdsplanning. Nu beperken we ons tot thee, schat ik in.

I-conisch

Vergeleken met een jaar geleden is de Passage in Den Haag weer een stuk acceptabeler geworden. Weg zijn de zwarte doeken die de diverse verbouwingen aan het oog moesten onttrekken. Maar de kegel in het midden die een kerstboom moet voorstellen kan ik niet goedkeuren. Vroeger stond er een echte boom, zo zal ik me deze winkelstraat maar gewoon blijven herinneren. 

Nieuw is de doorsteek naar de Grote Markt, je komt dan uit tegenover de Bijenkorf. Dat is een verbetering. Het autoverkeer is ondergronds gebracht, je kan nu bijna veilig oversteken - als er niet zoveel fietsers waren. Ook het warenhuis is er toch niet helemaal op vooruit gegaan. Er staat ook daar zo'n kunstboom van Amerikaanse decoratieleveranciers. Opgebouwd in wat vroeger een prachtige art déco-vide was. nou ja, in Arnhem moeten we het doen met een Primark. Die kan ik gewoon boycotten. Je hebt tenslotte zo je trots.

bij de tijdgeest

Ook op station Arnhem, nog niet eens klaar, kan je je tegenwoordig in een huiskamer wanen. Met een aftandse piano en afgedankte kerkbankjes en een overgeschoten behangetje is het in de tochtige spelonken richting perrons gezellig gemaakt. Al ontbreken ook hier fatsoenlijke eetgelegenheden en zijn bier en koffie niet te verkrijgen, tenzij je ook hier bereid bent genoegen te nemen met Starbucksbocht. Niet op de klokkenletten, want die lopen niet.

moderne taal

Wij, twee dochters met hun moeder, zaten op kerstavond in een kerk van katholieke signatuur, waarin de voorganger de metafoor gebruikte van de nacht van Guus Meeuwis. Zo'n nacht die je anders alleen in fillums ziet. Hij  hield ons voor dat dat met de kerstnacht geheel anders lag. "Nacht van droom en verlangen", was dan ook als titel aan de dienst meegegeven. 

We weten nu dat de Hebreeuwse os en ezel ons aan het begrip schorriemorrie" geholpen hebben. Ook overigens werden nuttige dingen gezegd. Verder werd er mooi gezongen, onder sfeervolle muzikale begeleiding, en wij als drie vrouwen uit het westen vonden het ook wel interessant om de schoonvader van onze zoon, neef en kleinzoon op deze manier aan het werk te zien. 

Roomse praal was ver te zoeken, dat wel. En het Onze Vader bleek niet iedereen in de katholieke variant paraat te hebben. Ook in de organisatie van de collecte liep niet alles gesmeerd. Dachten we eerst  onze bijdrage te leveren aan de kerstkofie voor de eenzamen, schielijk werd daar een tweede inzameling aan toe gevoegd. Ten gunste van de kerk. Uiteindelijk kwam er ook bij ons een viertal langs met collecteschalen, waarvan er toch maar één aan ons werd aangeboden om te vullen en daarna door te geven. Zouden we nu de eenzamen of de eenzame kerk begunstigd hebben? Wij wisten het niet.

Thuis in de nazit na twaalven ging het opeens in Sint Oedenrode over de moderne metafoor van de selfies. Ook al zoiets eigentijds waarmee werd overgebracht dat ook de kerkprelaten met hun tijd meegaan. Tweeduizend jaar geleden was Jezus aan ons mensen opgestuurd als selfie van en door zijn vader, moesten we van de televisiepriester begrijpen. En vanmiddag heeft onze Nederlandse koning het gehad over zijn onderdanen als "meer dan alleen 17 miljoen selfies". Wat is het toch geruststellend, dat de boven ons gestelden de taal van het volk zo goed verstaan. Maar de afloop van de Brabantse versie hebben we eerlijk gezegd toch maar niet afgewacht. daarvoor waren de zangprestaties ons Iets te schril. Geef ons dan Gareth maar, met zijn gelegenheidskoren van pubers, huisvrouwen of hulpverleners. Of Harm met zijn kerstkoren in de 'kathedraal' van Radio Kootwijk. 

puberbrein

Dat is nou weer eens interessant. Onderzoek van de universiteit Groningen maakt het aannemelijk dat scholen maar beter rekening kunnen houden met de biologische klok van de leerlingen. Dat verhoogt dan de resultaten.Het puberbrein neemt meer op.

Als ze de proefwerken vervolgens 's middags plannen, en bij voorkeur niet op dinsdagen, zijn ook de cijfers hoger. Met deze theorie - gebaseerd op de uitkomsten en eigenschappen van enige duizenden afgenomen tentamens - is praktijkonderzoek gepleegd. Zelfs maar een half uurtje later aan de schooldag beginnen maakt al dat de kinderen langer en dus beter kunnen slapen, en daarna meer opnemen van de aangeboden lesstof. 

Voor de avondmensen onder de pubers is het fijner om nog later te kunnen beginnen. Maar natuurlijk moet er een optimum gevonden worden. Zelfs  in hun leeftijdscategorie zijn er namelijk ook nog ochtendmensen. En laat beginnen betekent laat thuiskomen. Want aan het aantal lesuren wordt niet getornd. Daardoor komt ander vertier zoals sporten of het volksdansen in de knel. Het experiment op de regioschool toonde aan dat alleen docenten zo'n opgeschoven werkschema prettig vinden. Maar nu hebben ze allemaal kerstvakantie. Dat is toch wel het allerfijnst.

etalagemateriaal

Winkelen in Velp is, ook als je de Hoofdstraat mijdt, een enerverende bezigheid. Maar als het pijpenstelen regent waagt zich geen kip op straat. Gelukkig had het reclamemateriaal in de etalages òns nog. Stonden ze toch niet voor niks voor het raam. De hond werd zelfs nog even wakker voor ons.

wel of niets !?

 

Het onbegrijpelijke kan vermakelijk zijn. Het niet-informatieve kan verontrusten. 

Hier weer twee recente voorbeelden.

Ook mooi

Natuurlijk hebben we in het Mauritshusi ook even stilgestaan bij de parel. Dat was nog even dringen rondom het halfronde dranghekje dat ons als belangstellenden op gepaste afstand van dit top-stuk moest houden. 

Op andere plekken staat er hoogstens een oud=Hollandse tafel voor het meesterwerk waar je niet te dicht bij mag komen. Of een suppoost, die je bestraffend toespreekt zoals me overkwam toen ik - bijziende kip die ik inmiddels ben - het educatieve tekstje naast een schilderij wilde lezen en daarbij met één voorvoet de metalen scheidslijn in het parket bleek te overschrijden bij het vooroverleunen. Voetfout!. In andere kamers waren ze aan zulke grenslijnen niet eens toegekomen.

Maa goed, die parel dus, een wijsneus die nog eens beter keek heeft de wereld net weer een illusie ontnomen. Het kan geen parel zijn, daar is-ie veel te groot voor. Het gaat om een oorbel van tin, mooi gepolijst, en aangeraakt door het zonlicht. In de schaduw is nog de rest van een flinke schijf zichtbaar. 

Een minder kostbaar sieraad dan de eigenlijjk ook wel een beetje onnatuurlijk grote parel, maar toch nog best gewichtig. Voortaan dan maar een nieuwe bijnaam? Het "Steiffmeisje" 
lijkt me wel geschikt. (Het knuffelmerk bekend van de teddyberen, of naar wens olifanten natuurlijk, met hun kwaliteitskenmerk van Knopf im Ohr).

minimuis

Heerlijk. Ze mogen er weer even uit. Een jaar zitten ze opgesloten in een oud vitaminepotje waarin ze veilig bewaard worden in onze kelder tot ze weer mogen meedoen aan het tableau vivant bij onze kerstboom. 

Ik maak er atijd een onwaarschijnlijk vredig tafreel van, waarin dieren elkaar nu eens niet naar het leven staan. In  wat de familie"het landschapje" noemt staat bijvoorbeeld leeuw naast lam, en muis te midden van een kluwen voetballende poezen. De muis is zo klein als de nagel van je kleine teen. Hij of zij is van porselein. En van Spaanse komaf. We zijn dit adoptiekind van ons destijds in Barcelona wezen halen. Hartje winter, het enige seizoen waarin je ons naar Spanje krijgt. Voor ons symboliseert hij de wereldvrede, waarnaar we toch zeker allen moeten streven, al is het maar met Kerst. U begrijpt: de kabinetruzie is bijgelegd. Iedereen een fijn reces toegewenst..

burengerucht

Even over het Binnenhof gelopen. En meteen breekt er crisis uit.

Zelf waren we er dinsdag om bij de buren te kijken naar wat ze van de verbouwing gemaakt hadden. Het Mauritshuis is mooi opgeknapt, vonden we. Ook de collectie weer even bekeken, voor de tweede keer in net iets meer dan zestig jaar.

Alleen de Stier van Paulus Potter herinnerde ik me nog van toen. Dat er ook Rembrandts waren, Vermeers, werken van Jan Steen, Avercamp, Hals, kortom de hele fine fleur van de Nederlandse schilderkunst, ik was het vergeten. Dom zijn de toeristen die denken dat ze daarvoor naar het Rijksmuseum moeten. Hier krijgen ze veel sneller inzicht; en futuristische liftkokers benemen niet eens het zicht op het gebouw, dat zich ook nog prettig laat bewonderen als voornaam woonhuis van Haagse elite.

Gaat het kabinet vallen over de zorgverzekeraars, die de macht hebben gegrepen? Waardoor we geen vrije artsenkeuze meer dreigen te gaan hebben? Vreemd genoeg willen de liberalen ons zo in onze zelfbeschikkingsrechten beknotten. Terwijl een paar socialisten zich juist daartegen verzetten. Ruzie in de tent. Vanmorgen maakte Dingeman zich vrolijk over de paniek die in Den Haag daarover is uitgebroken: "De democratie is in gevaar! Drie politici hebben gestemd tegen een wet waar ze tegen waren!"
Ook onze wijnleverancier speelde vandaag weer fijnzinnig in op de onrust. Op de altijd actuele schoolborden voor zijn winkel stond deze keer het antwoord op de crisis in Den Haag. "Bij ons  vrije wijnkeuze." Hij hielp ons bij de onze. voor de kerstwijn.

merkwaardig beekdmerk

En dan zit je in zo'n Britse trein. Ondereg naar mister Darcy. En dan hebben ze hun logo fier gezet op de kaart voor je snufferd, waarop je kunt lezen wat je moet doen als het misgaat. Lezen voordat het zo ver is, natuurlijk. Hoe je de trein uit kunt komen, als dat via het raam moet. En dan op je in laten erken, hoe raar dat beeldmerk van het spoorwegbedrijf eigenlijk is. Er moet jaren op gestudeerd zijn, het moet tienduizenden ponden gekost hebben. En dan het plotselinge besef: ja,dit is het, dit moet het worden, dit willen we uitstralen. De totale ontsporing, alle rails in de knoop. Nooit meer thuiskomen. Met zekerheid het merkwaardigste beeldmerk dat ik ken.

ahum

Nog zo'n bijzonder evenement: een zaaltje vol liefhebbers van de retorica. Voertaal Engels. De NRC zou een paar dagen later de Nederlandse variant beschrijven. Zelf waren we er voor naar Londen gekomen. Het genootschap heette per slot van rekening "Toastmasters International", dus dan hoef je niet thuis te blijven. In Engeland hadden ze bovendien net uit de mond van prins Harry vernomen dat zijn best bewaarde geheim is dat het angstzweet hem uitbreekt als hij moet speechen. Hoe klein of groot zijn gehoor ook is.

Voor de cursisten natuurlijk goed nieuws, dat gretig ter kennis werd genomen. Al had de prins er geen andere bedoeling mee gehad dan Aids en HIV beter bespreekbaar te maken. Wat heb je immers aan taboes. 

Het Londense avondje gaf een podium aan drie sprekers voor een voorbereide toespraak. Eerst kwam er een hartstochtelijk pleidooi door een milieuactiviste voor meer durf om je leven in Londen te wagen door de fiets te benutten. Neem, zo beval zij aan, een voorbeeld aan Amsterdam, waar de vrolijke fietsers bij honderden om je heen krioelen. Wij eerlijk gezegd waren blij dat onze in Londen wonende dochter zich niet per rijwiel waagt in het voortrazende Britse verkeer, waarin de meesten ook nog eens aan de verkeerde kant van de weg rijden. Laat wat ons betreft burgemeester Boris Johnson maar in zijn uppie zijn hachje wagen in zijn roekeloze hobby. 

De volgende spreker behandelde nut en noodzaak van de leugen om bestwil. En de derde beschreef welke emoties haar hadden bezocht bij de komst van haar hond, zijn verdwijnen bij het vuurwerk van Guy Fawkesday, en thoe zijn kidnapster hem uiteindelijk toch weer aan haar moest overdragen toen de dierenarts het beest bij een consult herkende als haar vermiste troeteldier. 

Daarna konden ook anderen zich aan korte, niet voorbereide toespraakjes wagen. Het thema werd opgelegd, en stond deze avond in het teken van de naderende Kerst. De koopwoede, wat vind je er van? De Britten bleken verontwaardigd over de hun opgedrongen Black Friday, een soort uitverkoop ontleend aan de Amerikaanse traditie na Thanksgiving. Hier zagen we vooral dure telefoonabonnementen in de opdringerige aanbiedingen. Die flauwekul hebben we helemaal niet nodig, vonden ze.. Een van oorsprong Nederlandse deelneemster vertelde dat de gekte van weelderige cadeaus moeten geven zich in haar geboorteland, althans in haar gezin, concentreerde rond Sinterklaas. Met als bijkomende handicap dat je je pakjes dan ook nog van een gedicht moet voorzien. Raar land, dat Holland. 

Ook de 'gasten'kregen een beurt, dus In ons beste Engels legden we uit dat onze aanwezigheid alles te maken had met een korte vakantie en omdat we onze dochter zo tenminste konden ontmoeten. Dat zou ook zeker gekund hebben, als niet de formule erin voorzag dat over elke speech ook nog een gedetailleerde evaluatie werd gegeven, en daarna een evaluatie over de evaluaties. Heel leerzaam, ook heel tijdrovend.

dichtbij

Het prettige van Engeland is dat de musea er zo toegankelijk zijn. Deze keer zijn we weer eens even het Brits Museum binnengelopen. Alleen als je de "50 jaar Ming"-tentoonstelling wilde zien, moest je entree betalen, twee tientjes de man. En voor we er binnen konden gaan stelden twee beveiligingsbeambten beschermd door chirurgische handschoenen nog een grondig onderzoek in naar de inhoud van mijn rugzak. "Lekker veel ritsen," was hun adequate commentaar. Veel verdonkeremaande kunst zat er in al die vakjes nog niet in, moesten ze erkennen.

Van Ming weten we nu dat de periode helemaal niet van ver voor de jaartelling was, maar zo'n beetje samenviel met de ontdekking van Amerika. De pub tegenover de cultuurtempel heeft mooi gegraveerde ramen en is trots er zo dichtbij te liggen.

lekker dan

De dag na Sinterklaas verkoopt Mousset weer rumkransjes. Nog even, en het is immers weer Kerst. Dan houden ze er ook subiet weer mee op. Want exclusief moeten ze blijven, natuurlijk. We gaan er meteen op af. In de winkel ruikt het heerlijk naar chocolade. "'t Lijkt hier warempel net M & M," zeggen we ironisch tegen elkaar.

In Londen waren we mensen tegen gekomen die een kolossaal hoekpand aan het fotograferen waren. Wat kon daar nou bijzonder aan zijn? Verrek,  het was een krankjorem groot bolwerk rond de snoepjes van M & M. Een warenhuis rond dit ene thema hadden ze er van gemaakt. De geur van kunstmatige kleur- en smaakstoffen kwam ons tegemoet. En overal de merchandise. Een paar verdiepingen waren er mee gevuld. Met grootverpakkingen met eetbare produkten, evengoed als de ervan afgeleide hebbedingetjes. De afdeling T-shirts bijvoorbeeld, om je zolang je er maar niet al te dik van geworden bent, reclame te laten maken voor de felgekleurde chocoladepilletjes. Zelfs het beroemde oorlogsmotto "Keep calm and carry on"  en de Union Jack waren misbruikt. De paleiswachten vervangen door pastilles, ook dat nog.

zelfs geen soep

Je komt terug uit Engeland. Vlot bezorgd door de Eurostar. Rond etenstijd denk je, weet je wat, in Rotterdam onderbreken we onze reis voor de avondmaaltijd. Komen we weer even op dat glorieuze nieuwe station. Daar moet toch wat te vinden zijn.

Groot is het er, heel groot en heel erg koud. Maar bij alle bouwvolume is er geen ruimte gevonden voor een plek waar de verwende wereldreiziger iets behoorlijks op een bord kan laten serveren. Ja, bij Starbucks kun je zitten maar koffie kan je niet eten en bovendien betalen ze geen belasting. Dan toch maar de straat op, naar het aloude restaurant Engels? Maar dan hebt u buiten de waard gerekend. Of liever, die waard is er niet meer. Het restaurant dat het hele Groothandelsgebouw kon voeden en daarmee de wederopbouw van het gebombardeerde Rotterdam symboliseerde, is foetsie. Leeg. Weg. Hoe is het mogelijk!

We druipen weer af naar het station. In wat heet "De Huiskamer", op de eerste verdieping naast de toiletten, lijken we tenminste nog iets van een soepje te kunnen krijgen. Maar ook dat feest gaat niet door. De twee gamellen zijn leeg, en de koffiebroodjes die ze net nog hadden zien we precies op dat moment in de vuilnisbak gekieperd worden. Ja, je kan beneden nog wat eetbaars opscharrelen en dan hier in De Huiskamer komen opeten, want ze zullen nog drie kwartier open zijn. En nee, iets fatsoenlijks is op het hele station niet te vinden, dat klopt. De mensen willen alleen nog maar snelle happen. Wat een leven! Met savoir vivre heeft het niets meer te maken. Echte armoe in dit spoorwalhalla.

Met droefheid herinneren we ons onze laatste keer bij Engels. Was ook al geen succes, al hebben we er een tijd warmpjes kunnen zitten. Bedienen kwamen ze ons niet, het was er te druk. Nu worden het twee broodjes van de Broodzaak. Onze verbijstering krijgen we er niet mee weggeslikt..

kunstbloem

Kardinaalsmuts. Heeft toch iets onechts, als je het mij vraagt.

contactzoekers gezocht

Wat je onderweg zoal niet tegenkomt. Vintageroadtrips, bijvoorbeeld. Te huur in alle talen.. Al beheersen wij het taichichuan vast en zeker minder goed dan de mensen in Wychen. Wat een geluk, dat je toch ook nog met gave mensen in contact kunt treden. Mits internet aan boord hebbend, uiteraard.

we worden geregeerd

Zelfs bij de kapper moet je tegenwoordig al pinnen. En ook je treinreis moet met plastic geld. Zelfs als je je vrij-reizenkaartje wilt gebruiken, dien je dat eerst elektronisch op te laden.  Aan meer veiligheid op het spoor (overwegen zijn nog lang niet allemaal beveiligd, er vallen nog steeds onnodige doden) wil de staatssecretaris van treinen evenwel geen cent extra uitgeven. Maar ze is de kwaadste niet: ze gaat welwillend bekijken of ze de suggesties voor verbeteringen die niets kosten misschien toch kan gebruiken. De regeringspartijen zijn haar behulpzaam met een wel heel goedkope oplossing. Wat dacht ze van een "app" die aangeeft dat er een trein aan komt? 

Mijn man ontploft, spetters op de krant. "Zeker voortaan even op je telefoon kijken of je veilig kan gaan oversteken??!!" Even heeft hij totaal geen bereik.

voor je volgende verjaardag toch maar liever een smartphone vragen

dubbele zekerheid

Af en toe komen we langs de Betuwelijn, en soms zien we daar dan ook echt treinen rijden. Op sommige plekken, valt me op, lijkt ruzie ontstaan te zijn bij de aanleg. Dan lijkt het net of rivaliserende aannemers zich niet bij elkaars werk hebben willen neerleggen, en voor de zekerheid nog wat extra eigen portalen hebben geplaatst. Op nog geen halve meter van elkaar. Maar wanneer komt die echte Hoge SnelheidsTrein nu eens aan? Nou ja, de laatste Fyra heeft ons land onlangs verlaten. Is toch ook alvast een hele stap in de goede richting.