Tijd voor een paar 'en hoe ging het verders'. Sizzling Sijsling, onze tennisser, kwam zowaar op Wimbledon een ronde verder maar nam toen zijn Britse bijnaam een beetje letterlijk. Met koorts verliet hij het toernooi. Obama kwam, maar niet verder dan de familie. Volgens Winnie ging het weer een beetje beter met haar ex-man, maar ze was natuurlijk geen arts. Kwam ze toch mooi weer even in beeld.
De ridderorde voor Pauline Krikke was de bescheiden variant, zag ik op TV-Arnhem. De column van oud-presentator Ivo de Wijs ter gelegenheid van 35 jaar Vroege Vogels vanmorgen was opmerkelijk. Hij belichtte hoe hij de vorige majesteit (nu weer gewoon prinses, dus hij kon het nu wel vertellen) niet had durven tegenspreken. Ze zei zijn gedichten te waarderen, maar de rest van het programma niet erg objectief te vinden. Het is geen objectief programma, beaamde hij dan ook. De makers zijn kritisch, soms zelfs kwaad. En, anders dan de koninklijke familie, tegen de plezierjacht.
De grote vlinder, kleine bijzondere man, heeft de Olifant toegekend gekregen, Haarlemse cultuurprijs. Een postuum eerbewijs, hij heeft geweten dat hij een van de genomineerden was.
Maaike Ouboter heeft met haar single "Dat ik je mis" zaterdag platina gescoord.
En dan maak ik me toch eigenlijk al een paar weken vrolijk over alle ophef rond het verlies van privacy op internet. Onthullingen volgen elkaar vrijwel dagelijks op. E-mails, telefoongesprekken, alles van iedereen wordt vastgelegd en gevolgd. De klokkenluider zoekt een veilig heenkomen maar krijgt uitleveringsverzoeken over zich heen. En nu blijken zelfs bondgenoten elkaar te bespioneren. Het grofste van het grofste, zelfs diplomaten worden afgeluisterd, dat is toch wel het toppunt. Waarom mij al die ophef verwondert? Gewoon, omdat het nooit anders is geweest. En we dat ook heus al die tijd wel wisten. Dat iedereen alles altijd wil weten, van een ander.
zondag 30 juni 2013
zaterdag 29 juni 2013
koopziek
"Koop een huis, koop een auto", jut Rutte ons op. "Geld moet rollen," is Samsoms medicijn tegen de crisis. Die zij helpen oplossen door nu ook onze afgekeurde jongeren goed te keuren zodat die hun Wajong-uitkering kwijtraken.
Voor onze oudjes zullen ze de Spartaanse uitweg nog gaan heruitvinden. Voor wie het even niet meer paraat heeft: de oude oude Grieken die de pech hadden daar overbodig te zijn geworden en teveel thuiszorg nodig te hebben, werden van de rots gekieperd want de Spartanen moesten kunnen doorgaan met vechten. Geen rustige oude dag, geen onderhoud meer nodig. Zo houd je de economie gezond.
Van de week konden mijn echtgenoot elkaar tevreden aankijken: wij hadden aan de oproep van de boven ons gestelden gehoor gegeven en eindelijk weer eens geld over de balk gesmeten. De meubelbranche gered, om preciezer te zijn. Ja, ha, ha, geld over de bank, letterlijk. Nou kon het ook eigenlijk niet langer. De bank had een leven achter de rug van pronken in Goes en afgedragen worden in Amsterdam, met tussentijdse verhuizing bovenop een Renault 4-tje, en roemloze opslag, met een revival toen ons oude huis verkocht moest worden en ons eigen bankstel al helemáál geen enkele verkoopbevorderende waarde meer had. Waarna het ook nog de verhuizing naar Arnhem had overleefd. Een Ikea-lap bedekt nu de gevallen gaten.
We besloten het land te gaan redden door een van de vele noodlijdende meubelboulevards te bezoeken. Dat was een hele ervaring. Het was een doordeweekse dag, dus we hadden geen concurrentie. Overal bleken ongeveer dezelfde goedkoop ogende bankstellen voor ons in de verkoop te staan. Voor verschllende prijzen, en zeker voor variërende kortingen. De hartelijkheid waarmee we ontvangen werden was juist weer overal even groot. Nog op de drempel kregen we al nieuwe prijsverlagingen te horen, één keer bij het verlaten van de designwinkel zelfs nog een wanhopige smeekbede om dan toch in ieder geval nog even een reisje naar Capri te willen winnen.
De winkel die ons uiteindelijk kon helpen, was blij met onze klandizie en werkte de opdracht met een team van twee dames tegelijk af. Wat leidde tot een gedegen besluitvorming die kon worden afgerond met een stof- en kleurkeuze, die hun beider instemming kon hebben. Voor de calculatie van de prijs gingen zij ook al niet over één nacht ijs voordat ze het eens werden. Voor de berekende aanbetaling bleken ze niet de euro in kas te hebben, die ze eigenlijk zouden moeten terugbetalen volgens de spelregels van hun eigenaar. Om te voorkomen dat ze die nog even in hun eigen portemonnee gingen zoeken, hebben we ons uit de voeten gemaakt. "Koop er maar een ijsje voor, maar wel delen, hoor," schertsten we. Buiten feliciteerden we elkaar. Nederland gered, de eerste vijfhonderd euro in de economie gepompt. "Ajetó", om maar eens met Buurman en Buurman te spreken.
.
Voor onze oudjes zullen ze de Spartaanse uitweg nog gaan heruitvinden. Voor wie het even niet meer paraat heeft: de oude oude Grieken die de pech hadden daar overbodig te zijn geworden en teveel thuiszorg nodig te hebben, werden van de rots gekieperd want de Spartanen moesten kunnen doorgaan met vechten. Geen rustige oude dag, geen onderhoud meer nodig. Zo houd je de economie gezond.
Van de week konden mijn echtgenoot elkaar tevreden aankijken: wij hadden aan de oproep van de boven ons gestelden gehoor gegeven en eindelijk weer eens geld over de balk gesmeten. De meubelbranche gered, om preciezer te zijn. Ja, ha, ha, geld over de bank, letterlijk. Nou kon het ook eigenlijk niet langer. De bank had een leven achter de rug van pronken in Goes en afgedragen worden in Amsterdam, met tussentijdse verhuizing bovenop een Renault 4-tje, en roemloze opslag, met een revival toen ons oude huis verkocht moest worden en ons eigen bankstel al helemáál geen enkele verkoopbevorderende waarde meer had. Waarna het ook nog de verhuizing naar Arnhem had overleefd. Een Ikea-lap bedekt nu de gevallen gaten.
We besloten het land te gaan redden door een van de vele noodlijdende meubelboulevards te bezoeken. Dat was een hele ervaring. Het was een doordeweekse dag, dus we hadden geen concurrentie. Overal bleken ongeveer dezelfde goedkoop ogende bankstellen voor ons in de verkoop te staan. Voor verschllende prijzen, en zeker voor variërende kortingen. De hartelijkheid waarmee we ontvangen werden was juist weer overal even groot. Nog op de drempel kregen we al nieuwe prijsverlagingen te horen, één keer bij het verlaten van de designwinkel zelfs nog een wanhopige smeekbede om dan toch in ieder geval nog even een reisje naar Capri te willen winnen.
De winkel die ons uiteindelijk kon helpen, was blij met onze klandizie en werkte de opdracht met een team van twee dames tegelijk af. Wat leidde tot een gedegen besluitvorming die kon worden afgerond met een stof- en kleurkeuze, die hun beider instemming kon hebben. Voor de calculatie van de prijs gingen zij ook al niet over één nacht ijs voordat ze het eens werden. Voor de berekende aanbetaling bleken ze niet de euro in kas te hebben, die ze eigenlijk zouden moeten terugbetalen volgens de spelregels van hun eigenaar. Om te voorkomen dat ze die nog even in hun eigen portemonnee gingen zoeken, hebben we ons uit de voeten gemaakt. "Koop er maar een ijsje voor, maar wel delen, hoor," schertsten we. Buiten feliciteerden we elkaar. Nederland gered, de eerste vijfhonderd euro in de economie gepompt. "Ajetó", om maar eens met Buurman en Buurman te spreken.
.
vrijdag 28 juni 2013
uit zending
De komst van de televisie was een uitvinding van Satan. Hoe waar dat ook moge zijn, zelfs voor de meest orthodoxe christenen was de zelfopgelegde opgave niet te mogen kijken geen haalbare kaart. Eerst verborgen zij hun oog op de wereld nog schijnheilig achter harmonicadeurtjes of een rolluik. Toen ze de schaamte voorbij waren en uit de kast kwamen, wilden ze meteen ook een eigen omroep.
Voor deze categorie was de NCRV te lichtzinnig, en dus kwam er een Evangelische Omroep. Nieuwste vernieuwing is dat die zich zelf niet meer e-OO noemt, zoals in het begin, maar tegenwoordig EE-o. Spreek het maar eens hardop uit: evangelische Omroep is nu dus evangElische omroep geworden. De modernisering is werkelijk niet te stuiten.
Dus hadden we er een omroep bijgekregen die natuurfilms van de BBC aankocht, maar ze pas uitzond als alle verwijzingen naar de evolutie eruit gehaald waren. De EO-jongerendagen werden juist ongecensureerd en integraal op de buis geslingerd. Maar ook in de programmering gaan ze met hun tijd mee. Zo hebben ze zich gisteravond in het zenduurtje waarin zoals al gemeld de meeste leden toch al slapen, maar eens gewaagd aan een soort van baanbrekend onderwerp: de niet meer gelovige dominee.
Eigenlijk heb ik het donkerbruin vermoeden dat die nooit zou zijn uitgenodigd, ware het niet dat hij flink bijklust voor het koningshuis. Catechisatie, huwelijken, doopplechtigheden, uitvaarten, altijd wel een hoogtijdag waarbij wat herderlijke ondersteuning van pas komt en Carel ter Linden dus wordt opgeroepen. Maar Knevel en Van den Brink zaten behoorlijk in hun maag. met de man en zijn boodschap, neergelegd in het net verschenen boekje "Wat doe ik hier in godsnaam". De auteur heeft zijn twijfels over god als persoonlijke god, de wederopstanding van Jezus en het bestaan van een hiernamaals. Kan er wel een god bestaan met zoveel wreedheid in de natuur? Leuke thema's voor een praatprogramma, zou je denken, maar daar dachten de presentatoren zichtbaar anders over.
Tot hun opgeluchte schrik ontdekten ze dat het al laat was, en dat de andere onderwerpen een beetje veel van de beschikbare tijd hadden opgeslokt. Of dominee het daarom een beetje kort kon houden? Maar dominee wilde dat niet, die had er behoefte aan een betoog met nuances te houden. Hij werd geattaqueerd en geïnterrumpeerd en toen dat niet hielp weer razendsnel afgevoerd, KB wilden alleen nog weten wat hun gasten "morgen" gingen doen. Ik weet wel wat Knevel "gisteren" gedaan heeft. Ook getwijfeld. Dat de schepping toch eigenlijk wel meer dan zeven dagen moet hebben geduurd.
De toenmalige programmadirecteur van de EO wist niet hoe snel hij terug moest komen op zijn vernieuwende inzichten. Bang voor ledenverlies. Door dergelijke hypocrisie komt het dat de mazelen weer eens uitbreken in de Biblebelt. Die gelooft nog steeds heilig dat inentingen een uitvinding van de duivel zijn, en niet het levensreddende werk van god. Wie zorgt hier eens voor verlichting? Ook in eigen land valt nog veel zegenrijk zendingswerk te verrichten.
Voor deze categorie was de NCRV te lichtzinnig, en dus kwam er een Evangelische Omroep. Nieuwste vernieuwing is dat die zich zelf niet meer e-OO noemt, zoals in het begin, maar tegenwoordig EE-o. Spreek het maar eens hardop uit: evangelische Omroep is nu dus evangElische omroep geworden. De modernisering is werkelijk niet te stuiten.
Dus hadden we er een omroep bijgekregen die natuurfilms van de BBC aankocht, maar ze pas uitzond als alle verwijzingen naar de evolutie eruit gehaald waren. De EO-jongerendagen werden juist ongecensureerd en integraal op de buis geslingerd. Maar ook in de programmering gaan ze met hun tijd mee. Zo hebben ze zich gisteravond in het zenduurtje waarin zoals al gemeld de meeste leden toch al slapen, maar eens gewaagd aan een soort van baanbrekend onderwerp: de niet meer gelovige dominee.
Eigenlijk heb ik het donkerbruin vermoeden dat die nooit zou zijn uitgenodigd, ware het niet dat hij flink bijklust voor het koningshuis. Catechisatie, huwelijken, doopplechtigheden, uitvaarten, altijd wel een hoogtijdag waarbij wat herderlijke ondersteuning van pas komt en Carel ter Linden dus wordt opgeroepen. Maar Knevel en Van den Brink zaten behoorlijk in hun maag. met de man en zijn boodschap, neergelegd in het net verschenen boekje "Wat doe ik hier in godsnaam". De auteur heeft zijn twijfels over god als persoonlijke god, de wederopstanding van Jezus en het bestaan van een hiernamaals. Kan er wel een god bestaan met zoveel wreedheid in de natuur? Leuke thema's voor een praatprogramma, zou je denken, maar daar dachten de presentatoren zichtbaar anders over.
Tot hun opgeluchte schrik ontdekten ze dat het al laat was, en dat de andere onderwerpen een beetje veel van de beschikbare tijd hadden opgeslokt. Of dominee het daarom een beetje kort kon houden? Maar dominee wilde dat niet, die had er behoefte aan een betoog met nuances te houden. Hij werd geattaqueerd en geïnterrumpeerd en toen dat niet hielp weer razendsnel afgevoerd, KB wilden alleen nog weten wat hun gasten "morgen" gingen doen. Ik weet wel wat Knevel "gisteren" gedaan heeft. Ook getwijfeld. Dat de schepping toch eigenlijk wel meer dan zeven dagen moet hebben geduurd.
De toenmalige programmadirecteur van de EO wist niet hoe snel hij terug moest komen op zijn vernieuwende inzichten. Bang voor ledenverlies. Door dergelijke hypocrisie komt het dat de mazelen weer eens uitbreken in de Biblebelt. Die gelooft nog steeds heilig dat inentingen een uitvinding van de duivel zijn, en niet het levensreddende werk van god. Wie zorgt hier eens voor verlichting? Ook in eigen land valt nog veel zegenrijk zendingswerk te verrichten.
donderdag 27 juni 2013
orde ?!?
Dat kan ik toch echt niet geloven. De Gelderlander meldt dat burgemeester Pauline Krikke bij haar afscheid door de koning is onderscheiden met het ridderschap in de orde van Oranje-Nassau. Wat is hier aan de hand?
Laat ik uitleggen dat we in mijn eigen familie - ik tel mijn schoonfamilie voor het gemak even mee - alleen al drie van dergelijke ridders hadden. En heus niet dat we allemaal na het wethouderschap van Amsterdam ook nog eens burgemeester geweest zijn. Je krijgt dat al voor minder, bedoel ik maar.
Nou kan het natuurlijk zijn dat de krant morgen met een verontschuldiging komt. Dat ze eigenlijk de orde van de Nederlandse Leeuw hadden bedoeld, maar even in de war waren geweest. Als dat niet het geval blijkt, is de situatie natuurlijk ernstiger. Dan heeft het de nieuwe koning behaagd maar eens te devalueren. Nu wij allemaal aan het inleveren zijn en stapjes terug moeten doen, haalt hij ook de glans van de decoraties af. Hij zal toch wel weten dat het bij het leidinggeven gaat om het kunnen handhaven van de orde?
Laat ik uitleggen dat we in mijn eigen familie - ik tel mijn schoonfamilie voor het gemak even mee - alleen al drie van dergelijke ridders hadden. En heus niet dat we allemaal na het wethouderschap van Amsterdam ook nog eens burgemeester geweest zijn. Je krijgt dat al voor minder, bedoel ik maar.
Nou kan het natuurlijk zijn dat de krant morgen met een verontschuldiging komt. Dat ze eigenlijk de orde van de Nederlandse Leeuw hadden bedoeld, maar even in de war waren geweest. Als dat niet het geval blijkt, is de situatie natuurlijk ernstiger. Dan heeft het de nieuwe koning behaagd maar eens te devalueren. Nu wij allemaal aan het inleveren zijn en stapjes terug moeten doen, haalt hij ook de glans van de decoraties af. Hij zal toch wel weten dat het bij het leidinggeven gaat om het kunnen handhaven van de orde?
balletje slaan
Het tennistoernooi in Wimbledon is gisteren aardig uitgedund. Nadal redde het al in de eerste ronde niet tegen een Belg, die Belg Darcis werd woensdag verslagen door zijn eigen schouder en kon geen bal meer slaan. Je kan ook uitglijden op het heilige gras, en daar je uitschakeling aan wijten. Zo ging het met Azarenka en Sjarapova, twee vrouwelijke toppers .
Isner, man van de langste partij aller tijden, ging er uit met een knieblessure. Tsonga, vorig jaar nog halve finalist, moest ook al opgeven. Net als Cilic, Stepanek, en Shvedova, soms zonder spelen. En dan vloog Roger Federer er nog gewóón uit. Heel apart. Kan vandaag ook Jokovic een smakkerd maken? Dan mogen de Britten weer hopen voor hun Murray. En wij hebben Sijsling nog, laten we dat niet vergeten.
Wat maakt het toch, dat sportevenementen zo'n aantrekkingskracht hebben? De BBC houdt ons op twee netten op de hoogte van alle details, en bouwt theorieën op over de kwaliteit van het gras door terug te kijken naar de Olympische Spelen. Die waren ook op Wimbledon, toen met Murray wel degelijk als winnaar van het goud. Maar die wil Wimbledon winnen en toen hem dat vorig jaar niet was gelukt bleek hij dat zelf nog erger te vinden dan de Britten. In tranen te kunnen zijn bij het toespraakje na de wedstrijd, zo kenden ze hem nog niet. Pas toen sloten ze hem werkelijk in hun hart.
Wat is er toch aan de hand, met die flegmatieke Britten, met hun stoïcijnse gras? Alleen de aardbeien met room lijken onaangedaan. Voor zover bekend. Ik zal het voor Tiktijd blijven volgen.
Isner, man van de langste partij aller tijden, ging er uit met een knieblessure. Tsonga, vorig jaar nog halve finalist, moest ook al opgeven. Net als Cilic, Stepanek, en Shvedova, soms zonder spelen. En dan vloog Roger Federer er nog gewóón uit. Heel apart. Kan vandaag ook Jokovic een smakkerd maken? Dan mogen de Britten weer hopen voor hun Murray. En wij hebben Sijsling nog, laten we dat niet vergeten.
Wat maakt het toch, dat sportevenementen zo'n aantrekkingskracht hebben? De BBC houdt ons op twee netten op de hoogte van alle details, en bouwt theorieën op over de kwaliteit van het gras door terug te kijken naar de Olympische Spelen. Die waren ook op Wimbledon, toen met Murray wel degelijk als winnaar van het goud. Maar die wil Wimbledon winnen en toen hem dat vorig jaar niet was gelukt bleek hij dat zelf nog erger te vinden dan de Britten. In tranen te kunnen zijn bij het toespraakje na de wedstrijd, zo kenden ze hem nog niet. Pas toen sloten ze hem werkelijk in hun hart.
Wat is er toch aan de hand, met die flegmatieke Britten, met hun stoïcijnse gras? Alleen de aardbeien met room lijken onaangedaan. Voor zover bekend. Ik zal het voor Tiktijd blijven volgen.
woensdag 26 juni 2013
vooruitgang
Een competitie van voetballende robots. En een van zorgrobots voor de hulp in huis. De mensen zouden moeten komen kijken, ze weten niet welke wereld er op ons afkomt, zegt de organisator van vijftien verschillende robotcompetities tegen de radioverslaggever. Die heeft het wel meteen door: "Je hebt straks geen man of hond meer nodig!"
Ondanks deze vooruitgang verbaas ik me. Begin tachtiger jaren deed de personal computer zijn intrede, ik weet het nog goed. Er was geen heel kantoorgebouw meer nodig voor het huisvesten van de hardware. De inbreng van mevrouw Babbage bij de uitvinding, uiteraard later alleen aan haar man toegeschreven, was nog niet verdonkeremaand. Philips dacht nog een toekomst te hebben in de productie van megachips. Maar wat moest je er eigenlijk mee? Goed beschouwd was het toch eigenlijk voor de meesten nog niet meer dan een veredelde schrijfmachine waar je ook mee kon rekenen..
Zelf voorzag ik een grote toekomst in de automatisering voor de verkeersveiligheid. Eigenbelang natuurlijk, net kinderen. Want ik herinnerde me nog hoe ik me zelf als kind na lang wikken en wegen precies voor de enige Solexbrommer had gegooid die er die dag in onze straat voorbij ging komen. Heus waar, je kon in de jaren vijftig nog op straat spelen want niemand kon zich een auto permitteren. Als je maar goed uitkeek, maar dus ook weer niet te lang.
.
Wat zou er simpeler zijn dan wat sensoren op je voertuig, zodat je letsels en blikschade zou kunnen voorkomen? In mijn tijd gingen drieduizend mensen per jaar dood in het verkeer, terwijl er vele miljoenen minder van waren. Met vangrails en maximumsnelheden hebben we dat toch aardig omlaag gekregen. Maar mijn ideetje werd niet opgepikt.
Nog steeds geloven we in het heil van zelf aan het stuur zitten, het liefst met een versnellingspook zwieren over een stuk op veertien rijstroken tegelijk. Tot teleurstelling van de mensen die met het melden van files hun brood verdienen beperken die zich tegenwoordig tot minder dan twee kilometer, eigenlijk het noemen niet meer waard. Komt door de vakantie, hopen ze nog. Maar die breekt pas volgende week los.
En als er echt gen files meer zijn hoeven we ons ook niet meer te haasten om vooraan te komen. Dat biedt nieuwe kansen. Maak ook van auto's treinen. Koppel ze, zo snel als mogelijk. Lees in je eigen cabine de krant, drink koffie, telefoneer met je vriendin. Je wordt veilig en snel bezorgd, zo dicht mogelijk bij je bestemming, de rest mag je zelf nog even doen. Nou ja, eigenlijk mag ik blij zijn dat óók vandaag wordt aangekondigd dat de eerste voorzichtige stapjes gezet gaan worden. In de grote steden gaat geregeld worden dat je een lege parkeerplaats kunt gaan vinden. Met je handheld computer.
Ondanks deze vooruitgang verbaas ik me. Begin tachtiger jaren deed de personal computer zijn intrede, ik weet het nog goed. Er was geen heel kantoorgebouw meer nodig voor het huisvesten van de hardware. De inbreng van mevrouw Babbage bij de uitvinding, uiteraard later alleen aan haar man toegeschreven, was nog niet verdonkeremaand. Philips dacht nog een toekomst te hebben in de productie van megachips. Maar wat moest je er eigenlijk mee? Goed beschouwd was het toch eigenlijk voor de meesten nog niet meer dan een veredelde schrijfmachine waar je ook mee kon rekenen..
Zelf voorzag ik een grote toekomst in de automatisering voor de verkeersveiligheid. Eigenbelang natuurlijk, net kinderen. Want ik herinnerde me nog hoe ik me zelf als kind na lang wikken en wegen precies voor de enige Solexbrommer had gegooid die er die dag in onze straat voorbij ging komen. Heus waar, je kon in de jaren vijftig nog op straat spelen want niemand kon zich een auto permitteren. Als je maar goed uitkeek, maar dus ook weer niet te lang.
.
Wat zou er simpeler zijn dan wat sensoren op je voertuig, zodat je letsels en blikschade zou kunnen voorkomen? In mijn tijd gingen drieduizend mensen per jaar dood in het verkeer, terwijl er vele miljoenen minder van waren. Met vangrails en maximumsnelheden hebben we dat toch aardig omlaag gekregen. Maar mijn ideetje werd niet opgepikt.
Nog steeds geloven we in het heil van zelf aan het stuur zitten, het liefst met een versnellingspook zwieren over een stuk op veertien rijstroken tegelijk. Tot teleurstelling van de mensen die met het melden van files hun brood verdienen beperken die zich tegenwoordig tot minder dan twee kilometer, eigenlijk het noemen niet meer waard. Komt door de vakantie, hopen ze nog. Maar die breekt pas volgende week los.
En als er echt gen files meer zijn hoeven we ons ook niet meer te haasten om vooraan te komen. Dat biedt nieuwe kansen. Maak ook van auto's treinen. Koppel ze, zo snel als mogelijk. Lees in je eigen cabine de krant, drink koffie, telefoneer met je vriendin. Je wordt veilig en snel bezorgd, zo dicht mogelijk bij je bestemming, de rest mag je zelf nog even doen. Nou ja, eigenlijk mag ik blij zijn dat óók vandaag wordt aangekondigd dat de eerste voorzichtige stapjes gezet gaan worden. In de grote steden gaat geregeld worden dat je een lege parkeerplaats kunt gaan vinden. Met je handheld computer.
dinsdag 25 juni 2013
noten leren
Nu hebben we er nog 350, naar het schijnt. Eén per vijftigduizend Nederlanders.
Waar gaat dit over? Vooruit, ik help jullie op weg. Het gaat over winkels. En hopelijk winkels met nog en beetje deskundigheid in huis. Goed geraden, kledingwinkels kunnen het dus niet zijn, daarvan zijn er in elke Kalverstraat al honderden. En dan zeg ik nog niks lelijks over het daar aanwezige vakmanschap.
Een tientje per Hollander wordt er in deze bijzondere winkels omgezet. Bij het kopen van muziekinstrumenten, want daar gaat het vandaag over. Boekenwinkels hebben het ook moeilijk, ik geef het toe. Maar vandaag wil ik treuren over het verlies van onze muziekcultuur. En dan bedoel ik het zelf spelen en/of zingen van muziek. De kinderen daarin stimuleren was een taak voor ouders en overheid. Op school, en in de muziekschool.
En toen werden we rijk en moesten we bezuinigen. Dus werd muziekonderwijs franje. Ook als het niet waar was, kon je toch beweren dat alleen de elite zijn kinderen ook muzikaal wilde ontwikkelen. Voetballen was toch ook leuk? De subsidies konden dus wel worden verlaagd. Waardoor de kosten voor de lessen omhoog gingen, en de deelname terugliep, zodat de scholen 'helaas' moesten worden opgeheven.
Zo gaat het nu ook met de orkesten. De staatssecretaris die nu de VVD-fractie in de Tweede Kamer aanvoert schaamt zich er niet over, dat de afbraak der schone kunsten - muziek, theater, beeldende kunst - geheel op zijn naam komt. Hij zat in dezelfde regering die het CDA nog een laatste kans gaf om er wat van te maken. Bleker ging verder met de bescherming van boeren, die al lang VVD-er waren geworden. Door de natuur in de uitverkoop te doen. Ik ben blij dat Dijksma dat tij aan het keren is.
Nu nog herontdekken dat we niet alleen leven om te werken voor het redden van banken. En dat er meer is in het leven dan Spotify. Laat je niet in de luren leggen: de Rabobank heeft een zomerse concertreeks, en Schiphol sponsort het Concertgebouworkest (als je er even over nadenkt werkelijk de gotspe van de eeuw), maar uit pure berekening. Niet omdat ze vinden dat de overheid zijn taken lelijk laat liggen, en dat het bedrijfsleven wel in het gat moet springen. Niet vanuit maatschappelijke betrokkenheid of voor het algemeen belang. Maar uitsluitend en alleen om de zakenrelaties te plezieren. Mecenassen moet je altijd wantrouwen, daarom was cultuur een overheidstaak geworden. Dus nu: noten leren en een instrument kopen, voor het te laat is. Gun het jezelf. Werkloze musici genoeg die je les willen geven.
maandag 24 juni 2013
(bijna) honderd
De honderdste bijdrage vandaag. Mooi voor een eerbetoon aan twee mensen van bíjna honderd, nou ja, 94. Mandela is er nog net, de wereld wacht op zijn overlijden. En Pete Seeger, de protestzanger, treedt zelfs nog steeds op. In mijn wereldgeschiedenis wel ongeveer de beste symbolen van stug doorgaan met bouwen aan een betere wereld. Nog even genieten van die twee, dat ze onze tijdgenoten zijn
De een verzette zich tegen het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime, en zat gevangen, maar werd president. De ander ging in tegen de oorlog en geweld, ook al voor Amerika begon aan Vietnam.
Zuid-Afrika, ach ja. Een emigratieland voor Nederlanders van vlak na de oorlog. Daar zouden ze het beter kunnen krijgen, hoopten ze. Ook een tante en oom vertrokken daarheen met hun schare kinderen en de achterblijvende broers en zussen met hun partners besteedden behoorlijk wat verjaardagen aan het bespreken van de stap. Ze moesten er van uitgaan dat ze elkaar niet meer zouden terugzien, maar een jaar of twintig later kwam het daar toch van. We zagen wat apartheid met je doet als je er als blanke in terecht komt. Het bederft je. Gek dat in Nederland niemand klaar staat om je snotlappen, zo achteloos rondgestrooid naast je stoel, voor je op te rapen. Maar ja, zelf weet je ook niet meer hoe dat moet. Tante bestelde cognac, maar kreeg vieux, omdat er cola bij moest. Van diezelfde alles-goed-en-wel-maar-er-zijn-grenzen oom kreeg ik jenever in mijn eigen cola. Jaren vóór mijn achttiende.
Wat een prachtige dag was het, die waarop Mandela vrij kwam. Met live-televisie konden we het volgen. Hoop op betere tijden kon doorbreken, en dankzij hem bleef een bloedige afrekening uit. Alweer een schandvlek op het Nederlandse blazoen kon gaan vervagen. Obama komt van de week, net te laat, dat is jammer voor beiden...
En Seeger? Ik geef het je te doen om het anti-communistische wapensminnende Amerika van zijn tijd tegen te spreken en over betere idealen te zingen. Onvermoeibaar op de barricaden, onveranderlijk mild, alleen wel steeds rimpeliger. Folksongs zingen, hij leerde het ons. En gelukkig heel wat Amerikaanse jeugd. Dank allebei, baie dankie.
De een verzette zich tegen het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime, en zat gevangen, maar werd president. De ander ging in tegen de oorlog en geweld, ook al voor Amerika begon aan Vietnam.
Zuid-Afrika, ach ja. Een emigratieland voor Nederlanders van vlak na de oorlog. Daar zouden ze het beter kunnen krijgen, hoopten ze. Ook een tante en oom vertrokken daarheen met hun schare kinderen en de achterblijvende broers en zussen met hun partners besteedden behoorlijk wat verjaardagen aan het bespreken van de stap. Ze moesten er van uitgaan dat ze elkaar niet meer zouden terugzien, maar een jaar of twintig later kwam het daar toch van. We zagen wat apartheid met je doet als je er als blanke in terecht komt. Het bederft je. Gek dat in Nederland niemand klaar staat om je snotlappen, zo achteloos rondgestrooid naast je stoel, voor je op te rapen. Maar ja, zelf weet je ook niet meer hoe dat moet. Tante bestelde cognac, maar kreeg vieux, omdat er cola bij moest. Van diezelfde alles-goed-en-wel-maar-er-zijn-grenzen oom kreeg ik jenever in mijn eigen cola. Jaren vóór mijn achttiende.
Wat een prachtige dag was het, die waarop Mandela vrij kwam. Met live-televisie konden we het volgen. Hoop op betere tijden kon doorbreken, en dankzij hem bleef een bloedige afrekening uit. Alweer een schandvlek op het Nederlandse blazoen kon gaan vervagen. Obama komt van de week, net te laat, dat is jammer voor beiden...
En Seeger? Ik geef het je te doen om het anti-communistische wapensminnende Amerika van zijn tijd tegen te spreken en over betere idealen te zingen. Onvermoeibaar op de barricaden, onveranderlijk mild, alleen wel steeds rimpeliger. Folksongs zingen, hij leerde het ons. En gelukkig heel wat Amerikaanse jeugd. Dank allebei, baie dankie.
zondag 23 juni 2013
opgelapt
Onze kleinzoon van drie stapt zijn huis weer in. Hij brengt een nieuwe zekerheid binnen. "Ik ben stoer!" Op de dokterspost hebben ze zijn bloedende hoofdwond netjes gehecht, zonder verdoving. "Er zit nu een blauwe strik in" is hem verteld, en hij is er trots op. Hij had er, volgens zijn ouders, zoals ook bij hem past een beetje sceptisch bij gekeken, maar geen kik gegeven.
Net na het ongeluk - alleen zijn zus is er bij, maar de toedracht kunnen ze geen van tweeën navertellen, het had iets met de bank te maken - huilde de knul wel even, maar toch vooral omdat hij bloed had gelekt op zijn spoorbaan en, nog erger, zijn Thomas-de-Trein-boek. Een tissue was gelukkig genoeg om de zorgen daarover weg te nemen. Het is zo'n type dat aanneemt dat het waar is, als je zegt dat je met huilen meer last hebt van je wond. Oma geeft ook nog een wasadvies voor het eigenlijk witte maar nu wel erg rood geworden T-shirt dat zijn ouders hem nog maar even laten aanhouden. Als ze gedrieën de deur uit zijn in de hoop op recht op behandeling - je weet het maar nooit met die gezondheidszorg - toetst grootmoeder haar tip nog even in de praktijk. Ooit van de directeur van een ziekenhuizenwasserij gekregen. Bloedvlekken? Gewoon spoelen in koud water. Handdoek en écrukeurige foulard worden weer zo smetteloos als ze waren.
Het is maar raar. Loop je naar de bus, na net je kleinzoon achtergelaten te hebben met zijn eerste hechting. Halen wij die bus net nog, al gaat hij twee minuten te vroeg weg.
Zien we vanaf het station twee meiden keihard meerennen, als ze zien dat ze hem wel hebben gemist. Geen tijd zelfs om nog even langs te gaan bij de periscoop in het plantsoen van het Willemsplein die een kijkje biedt in de daaronder verscholen liggende atoombunker waarmee Arnhem zich sinds de koude oorlog beschermt. Zó snel zijn ze, dat ze de bus bij de volgende halte daadwerkelijk nog kunnen binnenstruikelen. Hijgend en puffend, maar een atletiekprestatie van wereldformaat, Ellen van Langen eat your heart out! Het openbaar vervoer houdt je fit.
Schril is het contrast met de reizigers die we op het perron zien wachten op de bus die na de onze zal voorrijden. De bankjes zitten vol met jonge mannen, die nooit meer zo zullen kunnen rennen. Krukken, rolstoelen, ontbrekende ledematen. Bizar veel meer hechtingen zijn daar aan te pas gekomen dan waar twee grootouders net opgelucht over zitten te wezen. Gelukkig is ook in deze lotgenoten-contactgroep de stemming opvallend monter. Zou het door de Arnhemse MoBa, de mode biënnale, komen? Een borrel hebben ze er echt wel op genomen. Gaan wij ook doen. Jaloers op onze collega-grootouders, die over een weekje mogen helpen de hechting er weer uit te halen. In Frankrijk. Kleinzoon verheugt zich nu al op de Super U daar, waar je van die omvangrijke potten "chocopast" kunt kopen, en dikke plakken kaas. Die vakantie waren wij er bij. Alleen wat blauwe plekken toen, geen hechtingen nodig.
Net na het ongeluk - alleen zijn zus is er bij, maar de toedracht kunnen ze geen van tweeën navertellen, het had iets met de bank te maken - huilde de knul wel even, maar toch vooral omdat hij bloed had gelekt op zijn spoorbaan en, nog erger, zijn Thomas-de-Trein-boek. Een tissue was gelukkig genoeg om de zorgen daarover weg te nemen. Het is zo'n type dat aanneemt dat het waar is, als je zegt dat je met huilen meer last hebt van je wond. Oma geeft ook nog een wasadvies voor het eigenlijk witte maar nu wel erg rood geworden T-shirt dat zijn ouders hem nog maar even laten aanhouden. Als ze gedrieën de deur uit zijn in de hoop op recht op behandeling - je weet het maar nooit met die gezondheidszorg - toetst grootmoeder haar tip nog even in de praktijk. Ooit van de directeur van een ziekenhuizenwasserij gekregen. Bloedvlekken? Gewoon spoelen in koud water. Handdoek en écrukeurige foulard worden weer zo smetteloos als ze waren.
Het is maar raar. Loop je naar de bus, na net je kleinzoon achtergelaten te hebben met zijn eerste hechting. Halen wij die bus net nog, al gaat hij twee minuten te vroeg weg.
Zien we vanaf het station twee meiden keihard meerennen, als ze zien dat ze hem wel hebben gemist. Geen tijd zelfs om nog even langs te gaan bij de periscoop in het plantsoen van het Willemsplein die een kijkje biedt in de daaronder verscholen liggende atoombunker waarmee Arnhem zich sinds de koude oorlog beschermt. Zó snel zijn ze, dat ze de bus bij de volgende halte daadwerkelijk nog kunnen binnenstruikelen. Hijgend en puffend, maar een atletiekprestatie van wereldformaat, Ellen van Langen eat your heart out! Het openbaar vervoer houdt je fit.
Schril is het contrast met de reizigers die we op het perron zien wachten op de bus die na de onze zal voorrijden. De bankjes zitten vol met jonge mannen, die nooit meer zo zullen kunnen rennen. Krukken, rolstoelen, ontbrekende ledematen. Bizar veel meer hechtingen zijn daar aan te pas gekomen dan waar twee grootouders net opgelucht over zitten te wezen. Gelukkig is ook in deze lotgenoten-contactgroep de stemming opvallend monter. Zou het door de Arnhemse MoBa, de mode biënnale, komen? Een borrel hebben ze er echt wel op genomen. Gaan wij ook doen. Jaloers op onze collega-grootouders, die over een weekje mogen helpen de hechting er weer uit te halen. In Frankrijk. Kleinzoon verheugt zich nu al op de Super U daar, waar je van die omvangrijke potten "chocopast" kunt kopen, en dikke plakken kaas. Die vakantie waren wij er bij. Alleen wat blauwe plekken toen, geen hechtingen nodig.
zaterdag 22 juni 2013
lichtjes
Hebben we de kortste nacht ook weer gehad. Kunnen we tenminste alvast gaan toeleven naar de Kerst. Slaan we de zomer gewoon over. Als je er op let zie je het, de mensen ruimen hun spullen ook niet eens meer op.
De hulstkransen hangen bruin geworden nog aan voordeuren, een eindje verderop in de straat staat het rendier met arreslee op het café lijdzaam te wachten tot de lichtjes weer aan mogen. Voor gevels en hoge bomen zijn, heel verstandig, geen engere capriolen meer nodig dan het steken van stekkers in contactdozen. Daar ben ik reuze voor, sinds de aardige bankdirecteur uit onze vorige woonplaats bij het optuigen van zijn pand een noodlottige smak heeft gemaakt. Dat was al een groot verlies, nu raakt het dorp ook het filiaal kwijt.
In onze buurt woont de man die in "Man Bijt Hond" geportretteerd was vanwege zijn uitbundige Sinterklaas-interieur. Alleen hij geeft de moed niet op. Daags na pakjesavond heeft hij blijmoedig ingepakt en opgeruimd, en aansluitend uitgepakt en ingeruimd, om de Kerstman te kunnen verwelkomen. En keurig en tijdig heeft hij ook dat allemaal weer netjes afgevoerd na ommekomst van het jaar. Pasen is voorbij, dus hij kijkt alweer een tijdje uit naar Sint en Piet.
Zelf ben ik met mijn collega's ook wel eens het slachtoffer geweest van "Man Bijt Hond", toen een geheel vrouwelijk college bij ons de macht had gegrepen. De Telegraaf had het op de foto gezet, de kroonluchter stond er prominent op. Ook MBH zag er wat in en had oog voor details. Het zocht de vrouwelijke inbreng in de komst van twee vazen voor de deur van de wethouder welzijn. Bleek geen graai uit de gemeentekas, maar een cadeautje van haar dochter. Toen zijn ze de gemeentesecretaris maar gaan interviewen hoe dat was met zoveel vrouwen. Bleek-ie Huisman te heten.
De vrouwen schaften wreed maar daadkrachtig de levende kerstboom in de hal van het raadhuis af. Minder brandgevaar, minder centen, minder naalden. De lichtjes hoefden niet te worden afgedankt, er kwam een plastic exemplaar.
De hulstkransen hangen bruin geworden nog aan voordeuren, een eindje verderop in de straat staat het rendier met arreslee op het café lijdzaam te wachten tot de lichtjes weer aan mogen. Voor gevels en hoge bomen zijn, heel verstandig, geen engere capriolen meer nodig dan het steken van stekkers in contactdozen. Daar ben ik reuze voor, sinds de aardige bankdirecteur uit onze vorige woonplaats bij het optuigen van zijn pand een noodlottige smak heeft gemaakt. Dat was al een groot verlies, nu raakt het dorp ook het filiaal kwijt.
In onze buurt woont de man die in "Man Bijt Hond" geportretteerd was vanwege zijn uitbundige Sinterklaas-interieur. Alleen hij geeft de moed niet op. Daags na pakjesavond heeft hij blijmoedig ingepakt en opgeruimd, en aansluitend uitgepakt en ingeruimd, om de Kerstman te kunnen verwelkomen. En keurig en tijdig heeft hij ook dat allemaal weer netjes afgevoerd na ommekomst van het jaar. Pasen is voorbij, dus hij kijkt alweer een tijdje uit naar Sint en Piet.
Zelf ben ik met mijn collega's ook wel eens het slachtoffer geweest van "Man Bijt Hond", toen een geheel vrouwelijk college bij ons de macht had gegrepen. De Telegraaf had het op de foto gezet, de kroonluchter stond er prominent op. Ook MBH zag er wat in en had oog voor details. Het zocht de vrouwelijke inbreng in de komst van twee vazen voor de deur van de wethouder welzijn. Bleek geen graai uit de gemeentekas, maar een cadeautje van haar dochter. Toen zijn ze de gemeentesecretaris maar gaan interviewen hoe dat was met zoveel vrouwen. Bleek-ie Huisman te heten.
De vrouwen schaften wreed maar daadkrachtig de levende kerstboom in de hal van het raadhuis af. Minder brandgevaar, minder centen, minder naalden. De lichtjes hoefden niet te worden afgedankt, er kwam een plastic exemplaar.
vrijdag 21 juni 2013
postzegel
Een dagje Zwolle achter de rug. Deze keer hoefden we niet via Utrecht, noch met de bus. We waren erheen gelokt voor het vernieuwde museum De Fundatie. Het heeft twee verdiepingen uitbreiding gekregen, die als een waakzaam blauw vliegenoog bovenop de oudbouw is uitgevoerd. Daardoor zie je het al van verre. De media stonden er bol van.
Zelf kijken doet het oog niet, of maar beperkt. Als we binnenin staan blijkt maar een klein gedeelte uitzicht te geven op de stad. We bevinden ons in een witte bol, die onze aandacht concentreert op het foto- en videowerk dat er is uitgestald. Met een opvallende figurantenrol voor een naaktkat. Daar zou de dierenbescherming zich eens tegenaan moeten bemoeien.
Ook schilderijen en tekeningen heeft het museum in huis. In een te behappen hoeveelheid.
Een verdienstelijke keuze uit de eigen collectie, een reeks crisisbeelden en oorlogsmisdadigers, en om ons op te vrolijken een aantal Krabbés, de schilder die ook kan acteren. Hij had zich laten inspireren door zijn eigen kindertekeningen, trouw bewaard door zijn vader. Ook schilder, net als de (klein-)zoon, gewoon een multigetalenteerde familie. Jeroens "Leeuwen" hebben we in kaartvorm aan de verzorgster van Garfield gestuurd, omdat ze vandaag zeven decennia bestaat en bijna zo lang in de dierenopvang actief is.
In het museum geen postzegel. Buiten een hoosbui en hevig onweer. En geen postkantoor. In Zwolle kun je voor postzegels terecht bij het Kruidvat, ontdekten we. Waar de brievenbus is kunnen de Blauwvingers niet vertellen, in Zwolle schrijven ze geen brieven meer. Op eigen kracht hebben we er toch nog een gevonden. Nu maar hopen dat hij gelicht is. En anders: van harte, Els.
Wie naar Winterswijk had gewild had pech: blikseminslag. Er werden weer eens bussen ingezet.
Zelf kijken doet het oog niet, of maar beperkt. Als we binnenin staan blijkt maar een klein gedeelte uitzicht te geven op de stad. We bevinden ons in een witte bol, die onze aandacht concentreert op het foto- en videowerk dat er is uitgestald. Met een opvallende figurantenrol voor een naaktkat. Daar zou de dierenbescherming zich eens tegenaan moeten bemoeien.
Ook schilderijen en tekeningen heeft het museum in huis. In een te behappen hoeveelheid.
Een verdienstelijke keuze uit de eigen collectie, een reeks crisisbeelden en oorlogsmisdadigers, en om ons op te vrolijken een aantal Krabbés, de schilder die ook kan acteren. Hij had zich laten inspireren door zijn eigen kindertekeningen, trouw bewaard door zijn vader. Ook schilder, net als de (klein-)zoon, gewoon een multigetalenteerde familie. Jeroens "Leeuwen" hebben we in kaartvorm aan de verzorgster van Garfield gestuurd, omdat ze vandaag zeven decennia bestaat en bijna zo lang in de dierenopvang actief is.
In het museum geen postzegel. Buiten een hoosbui en hevig onweer. En geen postkantoor. In Zwolle kun je voor postzegels terecht bij het Kruidvat, ontdekten we. Waar de brievenbus is kunnen de Blauwvingers niet vertellen, in Zwolle schrijven ze geen brieven meer. Op eigen kracht hebben we er toch nog een gevonden. Nu maar hopen dat hij gelicht is. En anders: van harte, Els.
Wie naar Winterswijk had gewild had pech: blikseminslag. Er werden weer eens bussen ingezet.
donderdag 20 juni 2013
broek aan
Geen hitterecord geworden, maar toch lekker warm. Voor je het weet verdampen de normen. En hebben de zedenmeesters van de EO een onderwerpje voor hun nachtuitzending. De eigen kijkers liggen al op een oor. De anderen die het uurtje tussen elf en twaalf op de automatische piloot blijven volgen tot de rustpauze van Pauw en Witteman er weer op zit, krijgen op deze dag Beatrijs Ritsema voor een lesje zedig gekleed blijven. Op school.
Ook zij is groot geworden op mijn keurige Haagse middelbare school, ver na mijn tijd was dat. Toch weet ze nog alles van de hedendaagse etiquette. Ze schrijft in prestigieuze media, wij komen haar tegen in Trouw, dat haar overnam van de NRC. Ze voedt ons met opvattingen over hoe het eigenlijk hoort, in deze tijden van verwildering. De briefschrijvers krijgen lang niet altijd gelijk. Mijn familie is het daarin op onze beurt lang niet altijd met haar eens. Zoals laatst, toen de kinderen van een weduwnaar zich bedroefd toonden omdat de nieuw aangeworven vrouw van hun vader hun sleutels van het ouderlijk huis opeiste. Zomaar langskomen, het idee. Eerst bellen, voor een afspraak.
Als het zover moet komen komt het niet goed, daar zijn wij zeker van. Beatrijs sympathiseerde wel met de boze stiefmoeder. Bij Knevel en Van den Brink gaat het over de veel te korte broekjes waarin de meisjes zich sinds de temperatuur het toelaat, op school vertonen omdat het nu eenmaal mode is. Beter dan minirokjes, vindt Ritsema praktisch. Daar heeft ze dan weer gelijk in. Zelf denk ik met weemoed terug aan de dresscode op mijn lagere school. Wij meisjes werden geacht voor het volgen van het Dalton-onderwijs op deze toch openbare school niet in broek te verschijnen. Een lange, wel te verstaan.
Aan dit kledingvoorschrift heb ik me opstandig slecht gehouden. Later.
Ook zij is groot geworden op mijn keurige Haagse middelbare school, ver na mijn tijd was dat. Toch weet ze nog alles van de hedendaagse etiquette. Ze schrijft in prestigieuze media, wij komen haar tegen in Trouw, dat haar overnam van de NRC. Ze voedt ons met opvattingen over hoe het eigenlijk hoort, in deze tijden van verwildering. De briefschrijvers krijgen lang niet altijd gelijk. Mijn familie is het daarin op onze beurt lang niet altijd met haar eens. Zoals laatst, toen de kinderen van een weduwnaar zich bedroefd toonden omdat de nieuw aangeworven vrouw van hun vader hun sleutels van het ouderlijk huis opeiste. Zomaar langskomen, het idee. Eerst bellen, voor een afspraak.
Als het zover moet komen komt het niet goed, daar zijn wij zeker van. Beatrijs sympathiseerde wel met de boze stiefmoeder. Bij Knevel en Van den Brink gaat het over de veel te korte broekjes waarin de meisjes zich sinds de temperatuur het toelaat, op school vertonen omdat het nu eenmaal mode is. Beter dan minirokjes, vindt Ritsema praktisch. Daar heeft ze dan weer gelijk in. Zelf denk ik met weemoed terug aan de dresscode op mijn lagere school. Wij meisjes werden geacht voor het volgen van het Dalton-onderwijs op deze toch openbare school niet in broek te verschijnen. Een lange, wel te verstaan.
Aan dit kledingvoorschrift heb ik me opstandig slecht gehouden. Later.
woensdag 19 juni 2013
Garfield
Dus vandaag maar dan in 1978 is Garfield op het toneel verschenen. Het is me toen niet zo opgevallen, ik had een kind van net een jaar dat pas veel later een rood katertje kreeg en het Kruimel noemde.
Een rode kater is net geen witte schimmel, want rode poezen schijnen hoewel zeldzaam, ook voor te komen. Hoe dan ook, de onze was eigenlijk niet rood maar roze, tijdig gecastreerd zal ik maar zeggen. Door een Garfield opgevoed is hij we degelijk, trouwens Die was liefdevol opgevangen uit een Leids studentenhuis en heeft nog een luizenleven gehad in Brabant. Tijdens een gezamenlijke vakantie op de Veluwe leerde hij ons poesje kennen, en hij nam zijn neefje voortvarend onderhanden teneinde hem goede manieren te leren. Daaronder het verbod om bejaarde katers te zieken.
Later kregen we er zelf een poes bij. Een zwarte, afgekomen op de barbecue van de buren. Daar zo verwend, dat zij niet meer weg wilde. Het was vakantieseizoen, en er is niemand komen opdagen om haar terug te eisen. Bij de buren kon zij ook niet blijven, die hadden zelf een dove poes die geen leven zou hebben met de indringer erbij. Het was een bazige kat, dat heeft ook onze poes gemerkt. Voor straf kreeg de zwarte de roepnaam "Maij" naar de toenmalige minister van Verkeer en Waterstaat van CDA-huize, die ook niet met zich wilde laten spotten.
Ze had geen last van een groot gevoel van basisveiligheid. Lag ze op schoot huiselijk geaaid te worden, dan geloofde ze haar eigen geluk niet en besloot zonder aanleiding en zonder aankondiging grommend weg te vluchten, als het lukte nog even bijtend en krabbend. Wij dachten aan de dierendokter, die een gespleten gehemelte had gezien en had toegeschreven aan mishandeling (of een ongeluk). Het kostte even geduld, maar poes is ons gaan vertrouwen. Het werd nog heel gezellig. Deze poezen kregen geen nageslacht. De echte Maij wel. Met gevolgen. Dochter Hester kwam ik tegen als wethouder in Amsterdam. Zus Marit zit nu voor de PvdA in de Kamer.
Een rode kater is net geen witte schimmel, want rode poezen schijnen hoewel zeldzaam, ook voor te komen. Hoe dan ook, de onze was eigenlijk niet rood maar roze, tijdig gecastreerd zal ik maar zeggen. Door een Garfield opgevoed is hij we degelijk, trouwens Die was liefdevol opgevangen uit een Leids studentenhuis en heeft nog een luizenleven gehad in Brabant. Tijdens een gezamenlijke vakantie op de Veluwe leerde hij ons poesje kennen, en hij nam zijn neefje voortvarend onderhanden teneinde hem goede manieren te leren. Daaronder het verbod om bejaarde katers te zieken.
Later kregen we er zelf een poes bij. Een zwarte, afgekomen op de barbecue van de buren. Daar zo verwend, dat zij niet meer weg wilde. Het was vakantieseizoen, en er is niemand komen opdagen om haar terug te eisen. Bij de buren kon zij ook niet blijven, die hadden zelf een dove poes die geen leven zou hebben met de indringer erbij. Het was een bazige kat, dat heeft ook onze poes gemerkt. Voor straf kreeg de zwarte de roepnaam "Maij" naar de toenmalige minister van Verkeer en Waterstaat van CDA-huize, die ook niet met zich wilde laten spotten.
Ze had geen last van een groot gevoel van basisveiligheid. Lag ze op schoot huiselijk geaaid te worden, dan geloofde ze haar eigen geluk niet en besloot zonder aanleiding en zonder aankondiging grommend weg te vluchten, als het lukte nog even bijtend en krabbend. Wij dachten aan de dierendokter, die een gespleten gehemelte had gezien en had toegeschreven aan mishandeling (of een ongeluk). Het kostte even geduld, maar poes is ons gaan vertrouwen. Het werd nog heel gezellig. Deze poezen kregen geen nageslacht. De echte Maij wel. Met gevolgen. Dochter Hester kwam ik tegen als wethouder in Amsterdam. Zus Marit zit nu voor de PvdA in de Kamer.
dinsdag 18 juni 2013
complot
En als het dan echt Jimmy Hoffa blijkt te zijn, naar wiens resten vandaag gegraven wordt?
Er zijn toch echt wel minder hete dagen verstreken sinds hij in 1975 verdween. Over vier dagen is de zomer weer over, dus waarom niet even gewacht?
Zo'n haast heeft het allemaal niet meer. Hele generaties zijn geboren, die helemaal niet eens weten dat hij een vakbondsleider met maffiose kantjes was, en dat de broertjes Kennedy, de een president, de ander minister van justitie, hem achter de tralies wilden. In 1963 werd de een, in 1968 de ander doodgeschoten. Over het waarom circuleren vele theorieën, ook van maffiose aard. Een halve eeuw geleden, mensen, en nog steeds niet opgehelderd! Hoffa zat voor omkoping een paar jaar gevangen, en werd in 1971 onder president Nixon vervroegd vrijgelaten. Toen hij 69 had kunnen zijn, zeven jaar na zijn verdwijning, werd hij officieel dood verklaard.
Ook het vinden van Hoffa gaat daar niets aan veranderen. Spreken zal hij niet meer, en een verhelderend briefje zal er ook niet bij liggen. Het past natuurlijk wel in de Amerikaanse Hollywoodcultuur, de "real story" die hij zelf al aan het schrijven was krijgt er weer een hoofdstukje bij. De film was er al en zal de verwachte afloop krijgen.
Complotten, wie is er niet dol op. Het kan je zomaar overkomen, zelfs op een zondag. Op zo'n juist niet zo doordeweekse dag wandelde ik in het Sonsbeekpark. Met hartverwarmend veel mensen waren we afgekomen op het thema Escher. De graficus bleek als jonge jongen in Arnhem gewoond te hebben. Hij zou dus vast ook wel inspiratie in het park kunnen hebben opgedaan. Die boom daar, een sequoia, dat is toch de perfecte fractal? En daar, de Steile Trap, toch ideaal voor het bedenken van het wentelteefje?
Ja hallo, dat viel inhoudelijk wel een beetje tegen. Een van de deelneemsters begon toen maar spontaan over een ander ook heus wel interessant onderwerp tegen me aan te praten. Echt zo'n dag om het eens te hebben over het instorten van de twintowers. Geen zuivere koffie, als ik het haar vroeg. Daar moest toch meer aan de hand zijn geweest dan twee vliegtuigen alleen. Haar bron van inspiratie was me overduidelijk. Er staan twee werkelijk afschuwelijk horizonvervuilende kantoorpanden ook nog eens blauwig en groenig Arnhems stadssilhouet te verpesten, dat is zeker waar. Heet was het die dag niet eens.
Er zijn toch echt wel minder hete dagen verstreken sinds hij in 1975 verdween. Over vier dagen is de zomer weer over, dus waarom niet even gewacht?
Zo'n haast heeft het allemaal niet meer. Hele generaties zijn geboren, die helemaal niet eens weten dat hij een vakbondsleider met maffiose kantjes was, en dat de broertjes Kennedy, de een president, de ander minister van justitie, hem achter de tralies wilden. In 1963 werd de een, in 1968 de ander doodgeschoten. Over het waarom circuleren vele theorieën, ook van maffiose aard. Een halve eeuw geleden, mensen, en nog steeds niet opgehelderd! Hoffa zat voor omkoping een paar jaar gevangen, en werd in 1971 onder president Nixon vervroegd vrijgelaten. Toen hij 69 had kunnen zijn, zeven jaar na zijn verdwijning, werd hij officieel dood verklaard.
Ook het vinden van Hoffa gaat daar niets aan veranderen. Spreken zal hij niet meer, en een verhelderend briefje zal er ook niet bij liggen. Het past natuurlijk wel in de Amerikaanse Hollywoodcultuur, de "real story" die hij zelf al aan het schrijven was krijgt er weer een hoofdstukje bij. De film was er al en zal de verwachte afloop krijgen.
Complotten, wie is er niet dol op. Het kan je zomaar overkomen, zelfs op een zondag. Op zo'n juist niet zo doordeweekse dag wandelde ik in het Sonsbeekpark. Met hartverwarmend veel mensen waren we afgekomen op het thema Escher. De graficus bleek als jonge jongen in Arnhem gewoond te hebben. Hij zou dus vast ook wel inspiratie in het park kunnen hebben opgedaan. Die boom daar, een sequoia, dat is toch de perfecte fractal? En daar, de Steile Trap, toch ideaal voor het bedenken van het wentelteefje?
Ja hallo, dat viel inhoudelijk wel een beetje tegen. Een van de deelneemsters begon toen maar spontaan over een ander ook heus wel interessant onderwerp tegen me aan te praten. Echt zo'n dag om het eens te hebben over het instorten van de twintowers. Geen zuivere koffie, als ik het haar vroeg. Daar moest toch meer aan de hand zijn geweest dan twee vliegtuigen alleen. Haar bron van inspiratie was me overduidelijk. Er staan twee werkelijk afschuwelijk horizonvervuilende kantoorpanden ook nog eens blauwig en groenig Arnhems stadssilhouet te verpesten, dat is zeker waar. Heet was het die dag niet eens.
maandag 17 juni 2013
baar geld
Geld weg gegooid, heette de bijdrage van gisteren. Vandaag horen we dat het werkelijk bijna zover is dat alles de fjord in kan. Al op tweehonderd plekken in Nederland heb je er niks meer aan, aan baar geld, als je wat wilt kopen. Het Vlaams Broodhuis in Rotterdam bijvoorbeeld, en Marqt, in meer plaatsen, accepteren baarbetalers niet. Pinnen zal je, of anders hongerlijden. Al kan je voorlopig misschien nog terecht bij een concurrent die nog wel vuile handen wil maken.
Het woord baarbetalers ziet u natuurlijk als een Anglicisme. Dat klopt, maar ook die strijd gaan we verliezen. Misschien moeten we meteen maar van cash buyers spreken, toch een uitstervend ras. Maar dat is gek, mensen, we gaan met ons allen helemaal het verkeerde pad op. Ik bedoel: in de Gouden Eeuw hielden we inboorlingen voor de gek met kraaltjes en schelpen die wij via een vernuftig systeem met het doorverkopen van thee en foelie konden omzetten in bergen goud. Nu foppen we onszelf met bits en bytes. En daar doen we alles voor. Maar je kan er helemaal geen hapje van nemen, niet in bijten, en zeker niet in zwemmen. Plastic geld is onzichtbaar, ongrijpbaar, een kwestie van vertrouwen in de magneetstrip. In zoiets hachelijks zijn we gaan geloven. Onze hele economie, onze hele samenleving, is er afhankelijk van gemaakt.
De stichting die vindt dat winkeliers gestimuleerd moeten worden een pinautomaat in huis te halen (bevorderen efficiënt betalen, wie zou daar achter zitten?) heeft vastgesteld dat nog maar vijf procent van de winkels niet meedoet. Ja, de markt zonder deftige kuu, dat is nog zo'n plek voor cash, en de rommelmarkt ook natuurlijk. De toiletjuffrouw en de kelner moeten er maar aan wennen, dat het baar geld verdwijnt. En u natuurlijk, dat uw geld verdwijnt. Oeps, gestolen die pinpas. Oeps, storing in de winkel. Ik heb het al meegemaakt: zelfs cash willen ze dan niet aannemen, want dan werkt ook de kassa niet. En het was nog wel gepast. Wij zijn gestoord, als je het mij vraagt..
.
Het woord baarbetalers ziet u natuurlijk als een Anglicisme. Dat klopt, maar ook die strijd gaan we verliezen. Misschien moeten we meteen maar van cash buyers spreken, toch een uitstervend ras. Maar dat is gek, mensen, we gaan met ons allen helemaal het verkeerde pad op. Ik bedoel: in de Gouden Eeuw hielden we inboorlingen voor de gek met kraaltjes en schelpen die wij via een vernuftig systeem met het doorverkopen van thee en foelie konden omzetten in bergen goud. Nu foppen we onszelf met bits en bytes. En daar doen we alles voor. Maar je kan er helemaal geen hapje van nemen, niet in bijten, en zeker niet in zwemmen. Plastic geld is onzichtbaar, ongrijpbaar, een kwestie van vertrouwen in de magneetstrip. In zoiets hachelijks zijn we gaan geloven. Onze hele economie, onze hele samenleving, is er afhankelijk van gemaakt.
De stichting die vindt dat winkeliers gestimuleerd moeten worden een pinautomaat in huis te halen (bevorderen efficiënt betalen, wie zou daar achter zitten?) heeft vastgesteld dat nog maar vijf procent van de winkels niet meedoet. Ja, de markt zonder deftige kuu, dat is nog zo'n plek voor cash, en de rommelmarkt ook natuurlijk. De toiletjuffrouw en de kelner moeten er maar aan wennen, dat het baar geld verdwijnt. En u natuurlijk, dat uw geld verdwijnt. Oeps, gestolen die pinpas. Oeps, storing in de winkel. Ik heb het al meegemaakt: zelfs cash willen ze dan niet aannemen, want dan werkt ook de kassa niet. En het was nog wel gepast. Wij zijn gestoord, als je het mij vraagt..
.
zondag 16 juni 2013
geld weggegooid
Noorwegen heeft het licht gezien. Niet de dienstplicht afschaffen, welnee. De Noren gaan emanciperen. Ook meisjes moeten onder de wapenen. Dat zal de vijand leren!
Bij ons bestond de dienstplicht sinds 1810, met dank aan Napoleon die toen over ons ging. Je moest hopen rijk te zijn, zodat je de daadwerkelijke toetreding tot zijn leger kon afkopen. Altijd nog beter dan met bloed betalen. Naar mijn beste weten doen de Turken het nog steeds zo. Eigenlijk moet een Turk in dienst, maar met vijfduizend euro koopt hij uitstel, met tienduizend afstel. Zo loont het de dienstplicht in stand te houden. Wij Nederlanders hebben die eerlijk gezegd óók niet afgeschaft. Bij ons heet het opgeschort. Na augustus 1996 werden geen nieuwe lichtingen meer opgeroepen. Zonodig kan de plicht herleven, maar niemand heeft het er nog over.
Toen we er nog wel over debatteerden, gingen er stemmen op om in Nederland de militaire dienstplicht om te vormen tot een sociale dienstplicht, zodat 'helpen' ruimer uitgelegd kon worden dan als 'doodschieten'. en ook meisjes hun aandeel zouden kunnen gaan leveren in de opbouw van de natie. Aartsvijand de Sovjet-Unie was uiteengevallen, en daar waren dames ook al lang geaccepteerd op de vrachtwagen, als ingenieur, professor of chirurg, die twee dan ook erkend slecht betaald beroepen. Bij ons kunnen op basis van vrijwilligheid jongens en meisjes tegenwoordig als ze dan zo nodig willen het leger in. Voor deze beroepsgroep zijn de vredesmissies uitgevonden. De deelnemers houden er vaak posttraumatische stress-syndromen aan over, dat helaas wel.
Ook voor de Noren en Noorsen zie ik weinig bestrijdbare vijanden meer over. Toen we het land leerden kennen, nog vlak voor het rijk werd van de olie, maakte het indruk omdat de natuur zo oppermachtig was. Ook die hebben ze eronder gekregen. Autosnelwegen lopen nu dwars door massieve gebergten, van het landschap heb je geen enkele last meer. Maar wij genoten van de omweg langs de rand van de fjorden, of van de oversteek per pont. En dan in het midden een dubbeltje offeren: nooit zou je je geld verder kunnen wegsmijten dan die kilometer die het nodig zou hebben om de bodem te bereiken.
Bij ons bestond de dienstplicht sinds 1810, met dank aan Napoleon die toen over ons ging. Je moest hopen rijk te zijn, zodat je de daadwerkelijke toetreding tot zijn leger kon afkopen. Altijd nog beter dan met bloed betalen. Naar mijn beste weten doen de Turken het nog steeds zo. Eigenlijk moet een Turk in dienst, maar met vijfduizend euro koopt hij uitstel, met tienduizend afstel. Zo loont het de dienstplicht in stand te houden. Wij Nederlanders hebben die eerlijk gezegd óók niet afgeschaft. Bij ons heet het opgeschort. Na augustus 1996 werden geen nieuwe lichtingen meer opgeroepen. Zonodig kan de plicht herleven, maar niemand heeft het er nog over.
Toen we er nog wel over debatteerden, gingen er stemmen op om in Nederland de militaire dienstplicht om te vormen tot een sociale dienstplicht, zodat 'helpen' ruimer uitgelegd kon worden dan als 'doodschieten'. en ook meisjes hun aandeel zouden kunnen gaan leveren in de opbouw van de natie. Aartsvijand de Sovjet-Unie was uiteengevallen, en daar waren dames ook al lang geaccepteerd op de vrachtwagen, als ingenieur, professor of chirurg, die twee dan ook erkend slecht betaald beroepen. Bij ons kunnen op basis van vrijwilligheid jongens en meisjes tegenwoordig als ze dan zo nodig willen het leger in. Voor deze beroepsgroep zijn de vredesmissies uitgevonden. De deelnemers houden er vaak posttraumatische stress-syndromen aan over, dat helaas wel.
Ook voor de Noren en Noorsen zie ik weinig bestrijdbare vijanden meer over. Toen we het land leerden kennen, nog vlak voor het rijk werd van de olie, maakte het indruk omdat de natuur zo oppermachtig was. Ook die hebben ze eronder gekregen. Autosnelwegen lopen nu dwars door massieve gebergten, van het landschap heb je geen enkele last meer. Maar wij genoten van de omweg langs de rand van de fjorden, of van de oversteek per pont. En dan in het midden een dubbeltje offeren: nooit zou je je geld verder kunnen wegsmijten dan die kilometer die het nodig zou hebben om de bodem te bereiken.
zaterdag 15 juni 2013
gestampte pot
Verrukkelijk nieuws uit de culinaire hoek: de koks houden er mee op. Ze gaan weer koken.
Dit lijkt een verwarrende melding. Maar Michelin raakt gewoon een paar sterren in Nederland kwijt. Na de hausse nu de vrijwillige inlevering van opgebouwd prestige. Alleen in Zwolle kan je nog terecht voor een eethuis met drie sterren. Concurrenten van topkok Jonnie Boer hebben er geen zin meer in topprijzen te verdienen met gegoochel in de keuken. Veertien verschillende gerechtjes per couvert, met allemaal heel veel inspanning vergende bereidingswijzen. De hele dag stressen. Alleen nog slapen om te kunnen koken. Gekkenwerk.
Voor de mensen die zich dergelijke toprestaurants kunnen permitteren waren ze een uitkomst. De enige manier om je veel te uitbundige salaris nog een beetje weg te werken. Een beloning voor veel te hard of onaardig werken, of noodzakelijk om te kunnen verkeren in het gezelschap van allerlei onaangename personen die je een poot gaan uitdraaien - of omgekeerd. Die twee uit mijn eigen kring van wie ik weet dat ze in deze gezelschappen thuis zijn en lekker eten kunnen waarderen, natuurlijk niet te na gesproken.
Weinig ervaring heb ik er zelf mee. De eerste keer was ik op een winterwandeling door onze collega's meegetroond naar een etablissement met valet-parking in de duinen. Ik voelde er ons niet welkom, maar voor meer dan een soepje had ons gezelschap gelukkig geen tijd. Dertig jaar later mocht ik weer aanschuiven in datzelfde restaurant. Ik heb de eerste helft van de wedstrijd gemist. Maar was daardoor wel eerst in Veere en Serooskerke, voor het huwelijk van een personeelslid. Dat was leuk werk, ook dat heb je wel eens. Rond Rotterdam waren de files ook toen nog niet opgelost, en die vrijdagavond kostte ons dat toen drie uur. De obers waren reuze gedienstig.
Over de behoefte aan meer weg zal nog heel vaak gedineerd moeten worden. Tenzij de crisis ook dit probleem vanzelf oplost, net als dat van te dure hapjes buiten de deur. Tijd voor stamppot. Bij moeder thuis.
Dit lijkt een verwarrende melding. Maar Michelin raakt gewoon een paar sterren in Nederland kwijt. Na de hausse nu de vrijwillige inlevering van opgebouwd prestige. Alleen in Zwolle kan je nog terecht voor een eethuis met drie sterren. Concurrenten van topkok Jonnie Boer hebben er geen zin meer in topprijzen te verdienen met gegoochel in de keuken. Veertien verschillende gerechtjes per couvert, met allemaal heel veel inspanning vergende bereidingswijzen. De hele dag stressen. Alleen nog slapen om te kunnen koken. Gekkenwerk.
Voor de mensen die zich dergelijke toprestaurants kunnen permitteren waren ze een uitkomst. De enige manier om je veel te uitbundige salaris nog een beetje weg te werken. Een beloning voor veel te hard of onaardig werken, of noodzakelijk om te kunnen verkeren in het gezelschap van allerlei onaangename personen die je een poot gaan uitdraaien - of omgekeerd. Die twee uit mijn eigen kring van wie ik weet dat ze in deze gezelschappen thuis zijn en lekker eten kunnen waarderen, natuurlijk niet te na gesproken.
Weinig ervaring heb ik er zelf mee. De eerste keer was ik op een winterwandeling door onze collega's meegetroond naar een etablissement met valet-parking in de duinen. Ik voelde er ons niet welkom, maar voor meer dan een soepje had ons gezelschap gelukkig geen tijd. Dertig jaar later mocht ik weer aanschuiven in datzelfde restaurant. Ik heb de eerste helft van de wedstrijd gemist. Maar was daardoor wel eerst in Veere en Serooskerke, voor het huwelijk van een personeelslid. Dat was leuk werk, ook dat heb je wel eens. Rond Rotterdam waren de files ook toen nog niet opgelost, en die vrijdagavond kostte ons dat toen drie uur. De obers waren reuze gedienstig.
Over de behoefte aan meer weg zal nog heel vaak gedineerd moeten worden. Tenzij de crisis ook dit probleem vanzelf oplost, net als dat van te dure hapjes buiten de deur. Tijd voor stamppot. Bij moeder thuis.
vrijdag 14 juni 2013
geslaagd
De symbolen zijn vertrouwd. Nationale driekleur aan de gevel, versleten schooltassen als garnering. Geslaagd! Maar dit jaar wordt het eindexamenseizoen ontsierd door een kolossaal fraudeschandaal. Sneu voor de kinderen die opnieuw examen zullen moeten doen.Triest voor de groep die het diploma oprecht verdient. De glans is er af, door bedrog dat nog opgehelderd moet worden.
Bijna een halve eeuw geleden deed ik zelf eindexamen. Ook een diploma gekregen. Zonder uitbundig vlagvertoon, dat was toen niet zo in de mode in mijn familie. Twijfels over de rechtmatigheid van de uitslag waren er in die tijd minder. De enige aanwijzing die ik had, was dat de uitslag voor Grieks me niet tegenviel, en in de concurrentie met mijn klasgenoten er redelijk uitsprong.
De enige verklaring daarvoor kan ik zoeken in de manier, waarop we ons op het examen hadden moeten voorbereiden. De leraar liet ons examens uit voorgaande jaren maken, die we meekregen in een dichtgeplakte enveloppe. Thuis moest je ermee omgaan alsof je werkelijk examen aan het doen was. Openscheuren, er twee uur aan werken, en dan stoppen. Het lag aan je eigen opvattingen, of je er mee sjoemelde. Gebeurde dat? Ik weet het niet. Internet bestond nog niet, maar examenbundels waren er wel. Mijn cijfer was zelden boven de streep, dat wel. De brave training hielp me aan het papiertje, waar later alleen nog door Europa naar gevraagd is, toen het om een stageplaats ging.
Dit is toevallig ook de dag dat Geert Wilders ons behalve zijn prijzige bewakers ook nog een Eerste Kamervoorzitter kost. Laten we voor De Graaf hopen dat hij inderdaad op zijn geweten heeft de PVV-er buiten de Commissie van In- en Uitgeleide te hebben gehouden toen de koning op 30 april zijn inhuldigingsfeestje vierde. Daarvoor dan hulde. Hij was burgemeester van Apeldoorn toen vier jaar geleden de koninklijke bus werd aangevallen en onder het publiek zeven doden vielen. Een dramatische dag, die voor mij rechtvaardigt dat de man die meehielp de gevolgen van de aanslag te verzachten, ditmaal het feestje van de troonswisseling smetteloos gezellig heeft willen houden. Daarin is hij dan gelukkig geslaagd. Geeft niks dat de boze PV-fee die op dat feest niet zo welkom was nu pas wraak kan nemen.
Bijna een halve eeuw geleden deed ik zelf eindexamen. Ook een diploma gekregen. Zonder uitbundig vlagvertoon, dat was toen niet zo in de mode in mijn familie. Twijfels over de rechtmatigheid van de uitslag waren er in die tijd minder. De enige aanwijzing die ik had, was dat de uitslag voor Grieks me niet tegenviel, en in de concurrentie met mijn klasgenoten er redelijk uitsprong.
De enige verklaring daarvoor kan ik zoeken in de manier, waarop we ons op het examen hadden moeten voorbereiden. De leraar liet ons examens uit voorgaande jaren maken, die we meekregen in een dichtgeplakte enveloppe. Thuis moest je ermee omgaan alsof je werkelijk examen aan het doen was. Openscheuren, er twee uur aan werken, en dan stoppen. Het lag aan je eigen opvattingen, of je er mee sjoemelde. Gebeurde dat? Ik weet het niet. Internet bestond nog niet, maar examenbundels waren er wel. Mijn cijfer was zelden boven de streep, dat wel. De brave training hielp me aan het papiertje, waar later alleen nog door Europa naar gevraagd is, toen het om een stageplaats ging.
Dit is toevallig ook de dag dat Geert Wilders ons behalve zijn prijzige bewakers ook nog een Eerste Kamervoorzitter kost. Laten we voor De Graaf hopen dat hij inderdaad op zijn geweten heeft de PVV-er buiten de Commissie van In- en Uitgeleide te hebben gehouden toen de koning op 30 april zijn inhuldigingsfeestje vierde. Daarvoor dan hulde. Hij was burgemeester van Apeldoorn toen vier jaar geleden de koninklijke bus werd aangevallen en onder het publiek zeven doden vielen. Een dramatische dag, die voor mij rechtvaardigt dat de man die meehielp de gevolgen van de aanslag te verzachten, ditmaal het feestje van de troonswisseling smetteloos gezellig heeft willen houden. Daarin is hij dan gelukkig geslaagd. Geeft niks dat de boze PV-fee die op dat feest niet zo welkom was nu pas wraak kan nemen.
donderdag 13 juni 2013
Hufterpunt
Het is natuurlijk een vorm van klikken, maar het is voor een goed doel. Je ergert je aan een medeweggebruiker, omdat hij jouw of zijn leven dan wel dat van anderen in gevaar brengt. Dan kan je maar één ding doen, je geeft het kenteken door aan het Hufterpunt. Het moet nog even worden opgericht, maar dat is een ondergeschikt detail.
Het is niet raadzaam in zo'n situatie handsfree te bellen. Daarom moeten meldingen bij kalmerende koffie worden ingediend. Neem er even de tijd voor. Internet wil van je weten wat er (bijna) gebeurd is, waar, en hoe laat. Als blijkt dat je niet de enige bent maar dat er over ditzelfde kenteken opvallend vaak wordt geklaagd, door eigenlijk veel te veel verschillende mensen, wordt Bureau Verkeersopvoeding ingeschakeld.
De bestuurder (kan al is het minder waarschijnlijk ook een vrouw zijn) wordt uitgenodigd voor een goed gesprek.
Dan kan blijken of de bestuurder een fout petje op heeft of teveel drank, dan wel ondere andere invloed is of gebukt gaat onder tatoeages. Een snelrechtveroordeling volgt. Naar de verkeers-resocialisatiecursus ermee! Wie weigert raakt zijn auto kwijt, wie drie keer zijn auto heeft moeten inleveren wordt veroordeeld tot een leven lang Canta rijden. Een modelletje voor besturing zonder handen is zó gemaakt voor wie na zijn volgende veroordeling toch nog wil blijven rijden..
Het is niet raadzaam in zo'n situatie handsfree te bellen. Daarom moeten meldingen bij kalmerende koffie worden ingediend. Neem er even de tijd voor. Internet wil van je weten wat er (bijna) gebeurd is, waar, en hoe laat. Als blijkt dat je niet de enige bent maar dat er over ditzelfde kenteken opvallend vaak wordt geklaagd, door eigenlijk veel te veel verschillende mensen, wordt Bureau Verkeersopvoeding ingeschakeld.
De bestuurder (kan al is het minder waarschijnlijk ook een vrouw zijn) wordt uitgenodigd voor een goed gesprek.
Dan kan blijken of de bestuurder een fout petje op heeft of teveel drank, dan wel ondere andere invloed is of gebukt gaat onder tatoeages. Een snelrechtveroordeling volgt. Naar de verkeers-resocialisatiecursus ermee! Wie weigert raakt zijn auto kwijt, wie drie keer zijn auto heeft moeten inleveren wordt veroordeeld tot een leven lang Canta rijden. Een modelletje voor besturing zonder handen is zó gemaakt voor wie na zijn volgende veroordeling toch nog wil blijven rijden..
woensdag 12 juni 2013
pretparkpasje
Daar kan Knorrie toch zó kwaad van worden. Dat er mensen zijn die met hun kinderen bij gods gratie dan nog wel een dagje op stap willen gaan, naar het een of andere attractiepark zoals Walibi in België, maar daar eigenlijk helemaal geen tijd voor hebben. Die het zich niet kunnen permitteren om gewoon op hun beurt te wachten bij de kassa. Dat zijn mensen die willen voordringen.
Daar is nu wat op gevonden. Er is een pasje bedacht waarmee je comfortabel langs de rijen geduldig wachtende families kunt snellen. Dat kost je dan 35 euro extra. Dubbel tarief. Je hebt daarmee wel de zekerheid dat de rij voor jouw soort mensen geen rij zal zijn. De bokken worden immers van de schapen gescheiden, alleen de rijke ouders kunnen zich zo'n pasje permitteren. Hun terugverdientijd is in dit system ook nog eens oneerlijk veel groter dan die van de armoedzaaiende ouders die je schaterlachend zult passeren.
"Rijke kinderen eerst", zal dat loket heten. Dan weet je tenminste meteen wat de bedoeling is. Maar ben je als kind met zulke ouders ook echt bevoorrecht? Paps en mams zullen gauw alweer naar huis willen, om verder te kunnen gaan met geld verdienen. Ook voor het onderwijs is straks heel veel extra geld nodig namelijk, als studiebeurzen afgeschaft zijn. Je gunt je kind toch een beetje schuldenvrije start in het leven? Dat-ie geen bijbaantjes nodig heeft, hoogstens wat kruiwagens? Dat-ie vooral ook het huis uit kan en dan geen tophypotheek nodig heeft? Dat-ie dus een heel wat fijner leven heeft dan zijn ouders? Zodat hij later met zijn eigen kinderen niet hoeft voor te dringen bij de kassa? Hij had zich daar als kind altijd voor doodgeschaamd, en wil dat zijn eigen kinderen niet aandoen. Voor hem geen pretparkpasje.
Daar is nu wat op gevonden. Er is een pasje bedacht waarmee je comfortabel langs de rijen geduldig wachtende families kunt snellen. Dat kost je dan 35 euro extra. Dubbel tarief. Je hebt daarmee wel de zekerheid dat de rij voor jouw soort mensen geen rij zal zijn. De bokken worden immers van de schapen gescheiden, alleen de rijke ouders kunnen zich zo'n pasje permitteren. Hun terugverdientijd is in dit system ook nog eens oneerlijk veel groter dan die van de armoedzaaiende ouders die je schaterlachend zult passeren.
"Rijke kinderen eerst", zal dat loket heten. Dan weet je tenminste meteen wat de bedoeling is. Maar ben je als kind met zulke ouders ook echt bevoorrecht? Paps en mams zullen gauw alweer naar huis willen, om verder te kunnen gaan met geld verdienen. Ook voor het onderwijs is straks heel veel extra geld nodig namelijk, als studiebeurzen afgeschaft zijn. Je gunt je kind toch een beetje schuldenvrije start in het leven? Dat-ie geen bijbaantjes nodig heeft, hoogstens wat kruiwagens? Dat-ie vooral ook het huis uit kan en dan geen tophypotheek nodig heeft? Dat-ie dus een heel wat fijner leven heeft dan zijn ouders? Zodat hij later met zijn eigen kinderen niet hoeft voor te dringen bij de kassa? Hij had zich daar als kind altijd voor doodgeschaamd, en wil dat zijn eigen kinderen niet aandoen. Voor hem geen pretparkpasje.
dinsdag 11 juni 2013
malle kernwapens
Mijn generatie wist het al maar een minister-president mag natuurlijk nooit uit de school klappen. Ruud Lubbers (voor de jongere lezertjes, hij kwam bij ons in 1939) deed het toch. Hij is dan ook al 74 en heeft niet veel tijd meer om zijn geweten te zuiveren. Nu hebben we dus ook uit zijn mond gehoord dat er in Volkel wel degelijk kernwapens liggen. Malle, zelfs.
Dat hij dat epitheton ornans er aan verbindt, neem ik hem nog het meest kwalijk. Met dat woord geeft hij nu pas die honderdduizenden demonstranten van destijds gelijk, maar op een ongepast kleinerende manier. Alsof ze zich niet zo hadden hoeven opwinden, het zijn er maar twintig, of onderdelen daarvan, en oorlogsstrategisch heus niet zo bruikbaar. We spreken jaren tachtig, maar hij was als dienstplichtig militair al sinds 1963 op de hoogte, snoeft hij nu.
De demonstranten van toen vonden kernwapens geen bijdrage aan het bewaren van de wereldvrede, eerder een ernstige bedreiging ervan. Meer dan 550.000 Nederlanders waren diepbezorgd. En hij heeft al die tijd zich van de domme gehouden.
Maar Nederland wilde geen kernwapens en kreeg die wel, en hijzelf stond het toe. De Amerikanen vonden nu eenmaal dat dat goed was voor ons. Alleen, het was geheim of, waar en wanneer ze zouden komen. En Lubbers hield dat goed vol. Hij kreeg zelfs enige waardering voor het lef om de vredesbeweging, in verontwaardiging bijeen, te durven toespreken. De vergaderden, demonstratief velen althans, floten hem uit en keerden hem hun rug toe. Ik vond dat toen kinderachtig, je kunt je vijand respect tonen, ook als die in kernwapens gelooft. Achteraf gezien moet ik toegeven: ze hadden alle recht hem te minachten.
Gejokt en geklikt. Ben benieuwd hoe als het zo ver is, hij daarboven wordt ontvangen.
maandag 10 juni 2013
volks tuinieren
Lege bedrijfsgebouwen en geen graan of melk. Een sombere toekomst wacht ons. De Knorriekrant meldde het al, onze babyvoeding wordt door de Chinezen opgekocht. Nu horen we dat de prijs van de melk voor de boeren prettig omhoog gaat omdat ook in Afrika de vraag naar zuivel de pan uit rijst. Graan en vlees gaan eveneens duurder worden.
Jammer genoeg zijn onze boeren in het verleden te hebzuchtig geweest. Goede gronden dachten ze te hebben, om hun grond goed te verkopen. Amsterdam zette zijn kaarten op vervanging van akkers en weilanden door havens. De oude haventerreinen konden zo worden volgebouwd met huizen. In die huizen meer inwoners, die vanzelfsprekend af en toe weg willen en vakantie nodig hebben. Daarom werd de Haarlemmermeer luchthaventerrein.
We hebben die boeren ook nog wijsgemaakt dat hun werk geen toekomst had. Zo komt het, dat we te weinig boerengrond over hebben om aan de vraag naar producten te voldoen nu die huizen erbij gekomen zijn, en, erger nog, de vraag wereldwijd blijkt te groeien. De rijkdom die we dachten te hebben opgebouwd valt in het niet bij de koopkracht die in de nieuwe economieën opkomt.
Daar gaat onze eigen toekomst. Wat zijn we kortzichtig geweest.
Wilt u toch nog overleven? Neem het lot in eigen hand. Een geit en kip in de eigen achtertuin, we adviseren het u ten sterkste. Wel eerst even die doodsaaie tuintegels er weer uithalen. Scheelt ook voor de waterberging. En de Rijn is al zo vol. Lopen die volks tuintjes anders weer onder.
zondag 9 juni 2013
dorst
Een van de merkwaardigste veranderingen in de halve eeuw die ik zo'n beetje kan overzien, is de komst van het openbaar waterdragen met onszelf als koelies. Je kunt de deur kennelijk niet meer uit zonder je flesje drinken.
Ik geloof heus wel in de klimaatverandering, maar tropisch is het hier nog niet. Toch, in bus of trein, in het vliegtuig toen het nog mocht en niet voor explosief werd aangezien, en vooral overal gewoon op straat herken je de mensen in waternood. Gauw, gauw, er moet weer een slokje in, anders haalt het slachtofer de volgende kraan niet meer. Uitgiftepunten van nieuwe koele flesjes water zijn in de meest vreemde winkels meteen bij de hand, dat voorkomt gelukkig dat de ambulance al te vaak moet uitrukken naar het winkelcentrum.
Vroeger vervulde komkommer die verkwikkende en reddende rol. Die sjouwde je mee als je de natuur in ging, toegegeven destijds wel veel uitgestrekter en minder bezaaid met horeca dan nu. Maar lekker, als je je kon beheersen tot je echt dorst kreeg - en niet zo lang wachtte dat je stuk lauw geworden was.
Mode is de flesjescutuur natuurlijk, een die we gelukkig weer kunnen afdanken. Vooral als we ons realiseren dat de benzine uit hetzelfde benzinestation waaruit we onderweg onze watervoorraad nog net op tijd kunnen aanvullen, simpelweg de helft goedkoper is.
Ik geloof heus wel in de klimaatverandering, maar tropisch is het hier nog niet. Toch, in bus of trein, in het vliegtuig toen het nog mocht en niet voor explosief werd aangezien, en vooral overal gewoon op straat herken je de mensen in waternood. Gauw, gauw, er moet weer een slokje in, anders haalt het slachtofer de volgende kraan niet meer. Uitgiftepunten van nieuwe koele flesjes water zijn in de meest vreemde winkels meteen bij de hand, dat voorkomt gelukkig dat de ambulance al te vaak moet uitrukken naar het winkelcentrum.
Vroeger vervulde komkommer die verkwikkende en reddende rol. Die sjouwde je mee als je de natuur in ging, toegegeven destijds wel veel uitgestrekter en minder bezaaid met horeca dan nu. Maar lekker, als je je kon beheersen tot je echt dorst kreeg - en niet zo lang wachtte dat je stuk lauw geworden was.
Mode is de flesjescutuur natuurlijk, een die we gelukkig weer kunnen afdanken. Vooral als we ons realiseren dat de benzine uit hetzelfde benzinestation waaruit we onderweg onze watervoorraad nog net op tijd kunnen aanvullen, simpelweg de helft goedkoper is.
zaterdag 8 juni 2013
van VPRO niet slapen
Af en toe schiet de nachtrust er bij in. Daardoor heb ik vannacht kunnen genieten van heel veel VPRO. Gelukkig maar, want dat wordt ons steeds moeilijker gemaakt.
In de vrijdagnachten trekken ze vijf uur uit voor radio-uitzendingen die het waard zijn opnieuw te worden beluisterd. Niet noodzakelijkerwijs van eigen makelij, maar de VPRO kan het natuurlijk ook niet helpen dat ze er zelf vaak bij zitten en bijvoorbeeld dit jaar alweer de Zilveren Reissmicrofoon gewonnen hebben, een soort Oscar voor het beste radioprogramma. Daarover onder andere ging het vannacht.
De prijs is van de week uitgereikt aan Plots. Vier afleveringen kregen we te horen. Opmerkelijke reportages over menselijke verhalen, soms onwaarschijnijk ogend, altijd waargebeurd. Jammer dat ik er nu pas van hoorde. Zondagavond om zes uur en dan eens per maand was bij ons geen courant luistertijdstip. Schokkend dat de maker bij het in ontvangst nemen van de onderscheiding in zijn dankwoord moest melden dat het programma per 1 januari gaat stoppen. Bij de VPRO-radio gaan dramatisch veel ontslagen vallen. Was het veertig procent?
De jury wist niets van die achtergronden, dat is een troost. Een oprechte erkenning dus, voor zorgvuldig gemaakte portretjes. Ik hoorde nu het verhaal van de kleinzoon van tien, zwaar geestelijk gehandicapt, die pas handelbaar was geworden nadat zijn opa een brievenbus voor hem had getimmerd. Met de bijbehorende post: een hele stapel portretjes van mensen en voorwerpen uit zijn leefwereld. Uren is hij ermee bezig. Alles moet door de gleuf, en dan nog eens, en dan weer. Heerlijk vindt hij het, hij wordt er rustig van, opa ook. En dat treft, die is een ADHD-type, dat was bij hem op latere leeftijd vastgesteld. De moeder van de jongen is blij dat de jongen het zolderraam niet meer als brievenbus hoeft te gebruiken. Ze had de OV-passen al eens uit de dakgoot moeten vissen.
Ook mooi het zoeken van een moeder naar het suffige Chinese beertje van haar dochtertje. Een beertje dat pijp rookt en rokjes draagt en armen heeft die achterstevoren zitten. Daarom juist zo lief. Verdwenen na een schoolkamp. Een kwart eeuw later, na speuren op elke rommelmarkt en op het hele internet, eindelijk, eindelijk op het Waterlooplein teruggevonden. De armen staan nog steeds achterstevoren. Dochter gebeld, die had nooit iets in de gaten gehad van de niet aflatende zoektocht. Beer gaat naar dochter, die, regisseuse geworden,hem als toneelattribuut inzet. Moeder heeft pas rust als hij is ingewisseld voor een ander, wit, beertje. Echte Beer woont nu veilig in de ouderlijke woning.
De derde reportage laat piepjes horen, en getallen. De geluidsjager hoort soms twintig jaar niets bijzonders. Maar zijn verzameling omvat inmiddels verontrustend veel plotselinge, kort uitgezonden codes, in alarmerend veel duistere talen. Dat moet wel spionage zijn. Hij deelt zijn passie wereldwijd met geestverwanten.
.
Bizar onwaarschijnlijk klonk de reportage "Meurders for president". Het beschreef hoe een endocrinoloog in coma was geraakt na achterovergevallen te zijn. Schedelbasisfractuur, hersenbloeding, gebroken oogkas. Bij het terugkeren van zijn bewustzijn wist hij desgevraagd zeker wie toen de premier was: Felix Meurders. En zijn vriendin vertelde hij dat hij gezien had hoe je diabetes type I kon oplossen. Hij wist het zeker. Insuline-producerende cellen waren in de alvleesklier te regenereren. De vriendin, laborante, hoefde nog maar een paar proeven te doen, dacht hij. Zij deed het af als verwardheid en bracht het onderwerp liever op hun ontluikende relatie dan op het werk. Zeven jaar later, ze waren een echtpaar inmiddels, kon hij haar de publicatie in een medisch tijdschrift laten zien die precies verbeeldde, met kleurenplaten verluchtigd, wat hij toen had bedoeld maar weer was vergeten. Zij bevestigde wat hij zich nu weer herinnerde, tot zijn opluchting. "Het was een geluk dat ik links ben, anders was mijn spraakcentrum aangetast geweest en had ik niet eens kunnen praten. Dat zij ervan wist bewees me dat het echt zo gegaan was." Hij is inmiddels hoogleraar. Nog wachtend op het bericht dat Meurders de politiek is ingegaan.
Toetje van het nachtelijk luisterfeest was het eerste deel van de ook door onszelf gemaakte onvergetelijke treinreis door Schotland naar Kyle of Lochalsh. Daarin kwamen de (ook VPRO-)verslaggevers nog net toe aan een gesprekje met de uitvinder van het Nessie Hunt-spel, dat toen net uit was en ook door ons als vakantietrofee is meegenomen naar huis. Onze Nessie is later hardvochtig door onze poes op eetbaarheid onderzocht. En regen in Stromferry is helemaal niet erg, met een verwarmende dosis whisky. Het waren ook de jaren waarin de VPRO nog zijn legendarische vrijdag-uitzendingen kon verzorgen. Met diepte-Interviews die drie uur konden duren. Dan hoorde je echt nog eens wat. Dat ik de VPRO straks ook 's nachts niet meer kan beluisteren, daar krijg ik nou echt slapeloze nachten van.
In de vrijdagnachten trekken ze vijf uur uit voor radio-uitzendingen die het waard zijn opnieuw te worden beluisterd. Niet noodzakelijkerwijs van eigen makelij, maar de VPRO kan het natuurlijk ook niet helpen dat ze er zelf vaak bij zitten en bijvoorbeeld dit jaar alweer de Zilveren Reissmicrofoon gewonnen hebben, een soort Oscar voor het beste radioprogramma. Daarover onder andere ging het vannacht.
De prijs is van de week uitgereikt aan Plots. Vier afleveringen kregen we te horen. Opmerkelijke reportages over menselijke verhalen, soms onwaarschijnijk ogend, altijd waargebeurd. Jammer dat ik er nu pas van hoorde. Zondagavond om zes uur en dan eens per maand was bij ons geen courant luistertijdstip. Schokkend dat de maker bij het in ontvangst nemen van de onderscheiding in zijn dankwoord moest melden dat het programma per 1 januari gaat stoppen. Bij de VPRO-radio gaan dramatisch veel ontslagen vallen. Was het veertig procent?
De jury wist niets van die achtergronden, dat is een troost. Een oprechte erkenning dus, voor zorgvuldig gemaakte portretjes. Ik hoorde nu het verhaal van de kleinzoon van tien, zwaar geestelijk gehandicapt, die pas handelbaar was geworden nadat zijn opa een brievenbus voor hem had getimmerd. Met de bijbehorende post: een hele stapel portretjes van mensen en voorwerpen uit zijn leefwereld. Uren is hij ermee bezig. Alles moet door de gleuf, en dan nog eens, en dan weer. Heerlijk vindt hij het, hij wordt er rustig van, opa ook. En dat treft, die is een ADHD-type, dat was bij hem op latere leeftijd vastgesteld. De moeder van de jongen is blij dat de jongen het zolderraam niet meer als brievenbus hoeft te gebruiken. Ze had de OV-passen al eens uit de dakgoot moeten vissen.
Ook mooi het zoeken van een moeder naar het suffige Chinese beertje van haar dochtertje. Een beertje dat pijp rookt en rokjes draagt en armen heeft die achterstevoren zitten. Daarom juist zo lief. Verdwenen na een schoolkamp. Een kwart eeuw later, na speuren op elke rommelmarkt en op het hele internet, eindelijk, eindelijk op het Waterlooplein teruggevonden. De armen staan nog steeds achterstevoren. Dochter gebeld, die had nooit iets in de gaten gehad van de niet aflatende zoektocht. Beer gaat naar dochter, die, regisseuse geworden,hem als toneelattribuut inzet. Moeder heeft pas rust als hij is ingewisseld voor een ander, wit, beertje. Echte Beer woont nu veilig in de ouderlijke woning.
De derde reportage laat piepjes horen, en getallen. De geluidsjager hoort soms twintig jaar niets bijzonders. Maar zijn verzameling omvat inmiddels verontrustend veel plotselinge, kort uitgezonden codes, in alarmerend veel duistere talen. Dat moet wel spionage zijn. Hij deelt zijn passie wereldwijd met geestverwanten.
.
Bizar onwaarschijnlijk klonk de reportage "Meurders for president". Het beschreef hoe een endocrinoloog in coma was geraakt na achterovergevallen te zijn. Schedelbasisfractuur, hersenbloeding, gebroken oogkas. Bij het terugkeren van zijn bewustzijn wist hij desgevraagd zeker wie toen de premier was: Felix Meurders. En zijn vriendin vertelde hij dat hij gezien had hoe je diabetes type I kon oplossen. Hij wist het zeker. Insuline-producerende cellen waren in de alvleesklier te regenereren. De vriendin, laborante, hoefde nog maar een paar proeven te doen, dacht hij. Zij deed het af als verwardheid en bracht het onderwerp liever op hun ontluikende relatie dan op het werk. Zeven jaar later, ze waren een echtpaar inmiddels, kon hij haar de publicatie in een medisch tijdschrift laten zien die precies verbeeldde, met kleurenplaten verluchtigd, wat hij toen had bedoeld maar weer was vergeten. Zij bevestigde wat hij zich nu weer herinnerde, tot zijn opluchting. "Het was een geluk dat ik links ben, anders was mijn spraakcentrum aangetast geweest en had ik niet eens kunnen praten. Dat zij ervan wist bewees me dat het echt zo gegaan was." Hij is inmiddels hoogleraar. Nog wachtend op het bericht dat Meurders de politiek is ingegaan.
Toetje van het nachtelijk luisterfeest was het eerste deel van de ook door onszelf gemaakte onvergetelijke treinreis door Schotland naar Kyle of Lochalsh. Daarin kwamen de (ook VPRO-)verslaggevers nog net toe aan een gesprekje met de uitvinder van het Nessie Hunt-spel, dat toen net uit was en ook door ons als vakantietrofee is meegenomen naar huis. Onze Nessie is later hardvochtig door onze poes op eetbaarheid onderzocht. En regen in Stromferry is helemaal niet erg, met een verwarmende dosis whisky. Het waren ook de jaren waarin de VPRO nog zijn legendarische vrijdag-uitzendingen kon verzorgen. Met diepte-Interviews die drie uur konden duren. Dan hoorde je echt nog eens wat. Dat ik de VPRO straks ook 's nachts niet meer kan beluisteren, daar krijg ik nou echt slapeloze nachten van.
vrijdag 7 juni 2013
heet en hoog water
Op de eerste zomerse dag bereiken ons ook de hoogste waterstanden. Hier, met de Rijn voor de deur, is dat goed te zien. Hoog is hier vooral ook breed. Het stadsstrandje staat onder water, de uiterwaarden ook.
We gaan in Rees kijken om de hoogte echt te beleven. Als een burcht steekt het stadje in het water, en de boten zijn als we aan komen lopen al te zien boven de stadsmuur. Dat moet meters schelen. Zodra we over de rand kunnen kijken wordt dat bevestigd. De promenade langs het water staat helemaal onder water, het klotst tegen de voet van onze muur. De groene metalen bankjes steken nog maar net een beetje boven de Rijn uit. Een eenzame geschilde boomstam zoekt zijn weg tussen muur en promenadehek, geen Batavier te zien. De moderne schepen houden wel koers en veroorzaken woeste hekgolven die schuimend botsen op de stenen wand. Spectaculair!
We kunnen op een veiliger hoogte vijf meter lager een rondgang maken. Zo zien we na de bocht ook hier een breed watervlak, alleen wat peilstokken geven bijna in het midden de nog bevaarbare route aan. Onder ons de ondergelopen promenade. Boven ons de hoge wal. met trappetjes naar de woningen boven. Allemaal geschikt voor vloedplanken. Onvoorstelbaar dat ze op zo'n hoogte nog nodig zouden kunnen zijn.
Het dorp is ook op zomerse dagen goed voorbereid: Zelden zoveel Eiscafe's bij elkaar gezien. De Spitzbrötchen van de bakker kosten nog geen 25 eurocent per stuk, en zijn, om vijf uur 's middags, nog warm.
We gaan in Rees kijken om de hoogte echt te beleven. Als een burcht steekt het stadje in het water, en de boten zijn als we aan komen lopen al te zien boven de stadsmuur. Dat moet meters schelen. Zodra we over de rand kunnen kijken wordt dat bevestigd. De promenade langs het water staat helemaal onder water, het klotst tegen de voet van onze muur. De groene metalen bankjes steken nog maar net een beetje boven de Rijn uit. Een eenzame geschilde boomstam zoekt zijn weg tussen muur en promenadehek, geen Batavier te zien. De moderne schepen houden wel koers en veroorzaken woeste hekgolven die schuimend botsen op de stenen wand. Spectaculair!
We kunnen op een veiliger hoogte vijf meter lager een rondgang maken. Zo zien we na de bocht ook hier een breed watervlak, alleen wat peilstokken geven bijna in het midden de nog bevaarbare route aan. Onder ons de ondergelopen promenade. Boven ons de hoge wal. met trappetjes naar de woningen boven. Allemaal geschikt voor vloedplanken. Onvoorstelbaar dat ze op zo'n hoogte nog nodig zouden kunnen zijn.
Het dorp is ook op zomerse dagen goed voorbereid: Zelden zoveel Eiscafe's bij elkaar gezien. De Spitzbrötchen van de bakker kosten nog geen 25 eurocent per stuk, en zijn, om vijf uur 's middags, nog warm.
donderdag 6 juni 2013
goede doelen
Vijfduizend landgenoten fietsen vandaag de Alpe d' Hues op, zo vaak als ze kunnen opbrengen. Zes keer zou mooi zijn. Er heerst een Elfstedentochtgekte, oranje uitgedost deelnemers gaan uitgelaten de berg op. Gisteren waren het er ook al drieduizend. Voor het goede doel, en als eerbetoon aan hen die lijden en geleden hebben. Weggeschoten door Van Agt, die we nog kennen van zijn spijbelen uit de ministerraad als er een wielrenevenement gaande was.
Nederland heeft voor de kankerbestrijding inmiddels sinds Alpe d' HuZes bestaat meer dan 75 miljoen euro bij elkaar gefietst. Het nieuws van vandaag is, dat de helft van dat geld nog bij de bank ligt. Iets dergeijks was er ook al aan de hand met Pink Ribbon, weet ik nog. Met ons allen gul gegeven tegen borstkanker, het kon allemaal niet roze genoeg, en toen bleken van de bijeengegaarde 19 miljoenen er nog zeven op de plank te liggen en was maar 298.000 euro daadwerkelijk bij de kankerwetenschappers terecht gekomen.
Straks gaat Nederland als de voortekenen niet bedriegen weer verder met bezuinigen, zes miljard naar het schijnt. De SNS-bank alleen al is een paar miljard minder waard, horen we ook vandaag. Er valt ook eigenlijk niet tegenop te werken. Gelukkig hebben we aardig kunnen besparen op Syrië, de inzamelingsactie daarvoor heeft ons maar 2,5 miljoen euro gekost. En laten de stroopsmeerders die de Nederlanders willen betrekken in alweer een nieuwe missie om Afghanen te blijven bijscholen maar de pip krijgen. Zolang de VVD vindt dat we de zorg en de toeslagen nog wel wat verder kunnen afknijpen: van mij geen cent voor camouflagepakken in woestijnuitvoering. Neem een voorbeeld aan de Alp-fietsers: die betalen hun fiets, reis, verblijf en vermomming gewoon helemaal zelf. Wie nog in het leger wil zitten moet zijn hobby voortaan ook maar zelf betalen.
Nederland heeft voor de kankerbestrijding inmiddels sinds Alpe d' HuZes bestaat meer dan 75 miljoen euro bij elkaar gefietst. Het nieuws van vandaag is, dat de helft van dat geld nog bij de bank ligt. Iets dergeijks was er ook al aan de hand met Pink Ribbon, weet ik nog. Met ons allen gul gegeven tegen borstkanker, het kon allemaal niet roze genoeg, en toen bleken van de bijeengegaarde 19 miljoenen er nog zeven op de plank te liggen en was maar 298.000 euro daadwerkelijk bij de kankerwetenschappers terecht gekomen.
Straks gaat Nederland als de voortekenen niet bedriegen weer verder met bezuinigen, zes miljard naar het schijnt. De SNS-bank alleen al is een paar miljard minder waard, horen we ook vandaag. Er valt ook eigenlijk niet tegenop te werken. Gelukkig hebben we aardig kunnen besparen op Syrië, de inzamelingsactie daarvoor heeft ons maar 2,5 miljoen euro gekost. En laten de stroopsmeerders die de Nederlanders willen betrekken in alweer een nieuwe missie om Afghanen te blijven bijscholen maar de pip krijgen. Zolang de VVD vindt dat we de zorg en de toeslagen nog wel wat verder kunnen afknijpen: van mij geen cent voor camouflagepakken in woestijnuitvoering. Neem een voorbeeld aan de Alp-fietsers: die betalen hun fiets, reis, verblijf en vermomming gewoon helemaal zelf. Wie nog in het leger wil zitten moet zijn hobby voortaan ook maar zelf betalen.
woensdag 5 juni 2013
fijne mensen
Nog wakker, al weer wakker, de mensen van die omroep WNL kunnen 's nachts geen oog dicht doen en dat is te merken. Ze moeten ook nog jeugdig doen. Dat veroorzaakt een spraakwaterval en een stortbui aan onderwerpen. Nauwelijks hebben ze het over de massaslachting op het Plein van de Hemelse Vrede gehad, of ze moeten alweer door naar Roland Garros en het EK-voetbal voor jeugdspelers, waarna ook nog de nieuwe voorzitter van het ook al zo jonge CDJA voor de microfoon komt.
Hij ziet voor zichzelf geen toekomst in de politiek weggelegd, maar noemt zich reuze gemotiveerd om jongeren bij te brengen dat ze zich er wel voor moeten openstellen. Het is namelijk een schandaal dat de gemiddelde wethouder 57 jaar is. Alleen moet de gemeente niet nog ingewikkelder worden dan ze al is. Anders vinden de jonge Christenen er geen beginnen aan.
Waar ik dan weer helemaal van opvrolijk is het bericht dat, volgens nu.nl, een nieuw soort LinkedIn wordt ingericht voor baantjes voor mooie mensen, door en voor Beautiful People kortom. Zo zien die er uit. Blij dat ik niet mee mag doen.
Hij ziet voor zichzelf geen toekomst in de politiek weggelegd, maar noemt zich reuze gemotiveerd om jongeren bij te brengen dat ze zich er wel voor moeten openstellen. Het is namelijk een schandaal dat de gemiddelde wethouder 57 jaar is. Alleen moet de gemeente niet nog ingewikkelder worden dan ze al is. Anders vinden de jonge Christenen er geen beginnen aan.
Waar ik dan weer helemaal van opvrolijk is het bericht dat, volgens nu.nl, een nieuw soort LinkedIn wordt ingericht voor baantjes voor mooie mensen, door en voor Beautiful People kortom. Zo zien die er uit. Blij dat ik niet mee mag doen.
Foto: Beautiful People
dinsdag 4 juni 2013
kroningsfeestje
Vandaag geen Homes under the Hammer voor mij. De Britten moeten even vieren dat ze al zestig jaar dezelfde monarch hebben. De kroning van Elizabeth II op deze dag in 1953 bleek een nuttige investering, die bovendien de eerste Eurovisie-uitzending betekende.
Zo horen we nu mannen van minstens zeventig opbiechten dat ze destijds stiekem even zelf op de troon hebben gezeten, of dat ze betreuren dat ze niet hebben mogen meedoen in het koor, omdat ze een repetitie gemist hadden. Wat waren de mensen blij dat er eindelijk weer eens wat te vieren viel, al was er de dood van een koning voor nodig geweest.
Zoon Charles was vier, toen. Pas sinds kort mag hij wat werk overnemen van zijn moeder. Een soort van koninklijke mantelzorg, moeten we maar denken. Allerlei types uit de familie komen de kerk binnen, al dan niet getrouwd met rugbyspelers. Schrijden zoals onze Maxima dat onder de knie heeft, kunnen ze niet. Sommigen zoeken zelfs steun bij stoelleuningen. De mensen in de kerk hoeven er ook niet voor op te staan. En daar heb je premier Cameron, die links naast Milliband van Labour mag zitten maar ook nog een stukje moet voorlezen uit het Boek Koningen. Terwijl het hier toch een koningin betreft, zij het een hoofd van een der concurrerende geloven, de kerk van Engeland.
Camilla strijkt nog even de achterkant van haar jurk recht, en dan klinkt buiten gejuich, daar arriveert ook E II bij de Westminster Abbey. Voor haar staat het kerkvolk wel beleefd op, om goed te kunnen waarnemen dat het klimmen der jaren met afnemende voetvaardigheid gepaard gaat. "Vivat!!" juicht het koor haar toe, alsof de 87-jarige nog lang te gaan heeft.
Hoewel... Voor Charles is het geen bemoedigende gedachte: oma is bijna 102 geworden.
Zo horen we nu mannen van minstens zeventig opbiechten dat ze destijds stiekem even zelf op de troon hebben gezeten, of dat ze betreuren dat ze niet hebben mogen meedoen in het koor, omdat ze een repetitie gemist hadden. Wat waren de mensen blij dat er eindelijk weer eens wat te vieren viel, al was er de dood van een koning voor nodig geweest.
Zoon Charles was vier, toen. Pas sinds kort mag hij wat werk overnemen van zijn moeder. Een soort van koninklijke mantelzorg, moeten we maar denken. Allerlei types uit de familie komen de kerk binnen, al dan niet getrouwd met rugbyspelers. Schrijden zoals onze Maxima dat onder de knie heeft, kunnen ze niet. Sommigen zoeken zelfs steun bij stoelleuningen. De mensen in de kerk hoeven er ook niet voor op te staan. En daar heb je premier Cameron, die links naast Milliband van Labour mag zitten maar ook nog een stukje moet voorlezen uit het Boek Koningen. Terwijl het hier toch een koningin betreft, zij het een hoofd van een der concurrerende geloven, de kerk van Engeland.
Camilla strijkt nog even de achterkant van haar jurk recht, en dan klinkt buiten gejuich, daar arriveert ook E II bij de Westminster Abbey. Voor haar staat het kerkvolk wel beleefd op, om goed te kunnen waarnemen dat het klimmen der jaren met afnemende voetvaardigheid gepaard gaat. "Vivat!!" juicht het koor haar toe, alsof de 87-jarige nog lang te gaan heeft.
Hoewel... Voor Charles is het geen bemoedigende gedachte: oma is bijna 102 geworden.
burgervader
Vanmorgen, om 0.01 uur, meldde Wikipedia het al. De opvolger van VVD-ster Pauline Krikke als burgemeester van Arnhem wordt CDA-er Herman Kaiser. Is, schreef de niet zo wakkere internetmedewerker zelfs. Maar zó snel werkt zelfs de overheid niet. Ambtsketen en voorzittershamer moeten nog worden overgedragen, en het kabinet moet de voordracht van de raad nog overnemen.
Maar daar mogen we wel vertrouwen in hebben, net als de vertrouwenscommissie had in Kaiser. Geen vrouw, zoals de Commissaris van toen nog de Koningin had gesuggereerd. Maar "een mensenmens", meldt de voorzitster verheugd in de Gelderlander, dezelfde krant die haar van de week nog tipte als een goed raadslid met burgemeesterspotentie. Dan moet wel de keuze op een PvdA-ster vallen. We zullen zien.
Lang zal Kaiser niet meekunnen, dat staat vast. Hij is nu 59 en burgemeester van Doetinchem. Eerder van Roermond geweest. Met een uitstapje naar consultancy. Hem moet ik nog leren kennen. Krikke maakte ik al mee toen ze nog over de haven van Amsterdam ging. Voor Amsterdamse begrippen in mijn kritische ogen zeker ook een mensenmens. Geboortig uit Sneek, dat scheelt. Verwijten de Arnhemmers haar nu een te afstandelijke benadering van het vak? Benieuwd wat ze over zes jaar zullen zeggen.
Maar daar mogen we wel vertrouwen in hebben, net als de vertrouwenscommissie had in Kaiser. Geen vrouw, zoals de Commissaris van toen nog de Koningin had gesuggereerd. Maar "een mensenmens", meldt de voorzitster verheugd in de Gelderlander, dezelfde krant die haar van de week nog tipte als een goed raadslid met burgemeesterspotentie. Dan moet wel de keuze op een PvdA-ster vallen. We zullen zien.
Lang zal Kaiser niet meekunnen, dat staat vast. Hij is nu 59 en burgemeester van Doetinchem. Eerder van Roermond geweest. Met een uitstapje naar consultancy. Hem moet ik nog leren kennen. Krikke maakte ik al mee toen ze nog over de haven van Amsterdam ging. Voor Amsterdamse begrippen in mijn kritische ogen zeker ook een mensenmens. Geboortig uit Sneek, dat scheelt. Verwijten de Arnhemmers haar nu een te afstandelijke benadering van het vak? Benieuwd wat ze over zes jaar zullen zeggen.
maandag 3 juni 2013
fleurige toekomst
Bij de Belgen is het hoge woord er allang uit. Zij stoppen met de Fyra. De hogesnelheidstrein van Italiaanse makelij is ondeugdelijk en ronduit gevaarlijk. Gewoon een miskoop, geen redden aan. Vandaag meldt de Telegraaf dat wij Nederlanders ook hebben besloten dat de stekker er uit gaat. Nou snapt iedereen dat er geen andere uitkomst mogelijk is. Maar zelfs nu nog zwijgt de NS. Hoogst onwaarachtig.
Informatiezender Radio 1 had een afspraak voor commentaar die vanmorgen werd afgezegd. Terwijl er juist nog een tweede zeker zo interessant onderwerp bij was gekomen. De directeur stapt op. Pas na lang soebatten kwam er een woordvoerder aan de lijn. Helemaal afgericht. Hij wou nog wel bevestigen dat de directeur vertrekt. Maar een verband met de Fyra moest niet gelegd worden. De man was gewoon toe aan een nieuwe uitdaging. Tot vijf keer toe herhaalde hij zijn riedel, hoorbaar een papiertje voorlezend. De nieuwe directeur, en daar is de NS erg blij mee, komt over van de Bloemenveiling Flora.:
Ze hebben daar de gewoonte kriskras door mekaar te sjezen met hun veilingkarren, zonder dat er een centimeter rails voor nodig is. Zulke deskundigheid lijkt me een aanwinst. De vorige directeur was nog zelf opgeleid als machinist en wil/moet naar een andere uitdaging. Hopelijk beseft de nieuwe man wel dat de passagiers een pesthekel hebben aan de perronboodschap: "de trein naar Waaruheenmoet arriveert over enkele ogenblikken op spoor 14", vooral als dat perron vier trappen verderop ligt. Dat zo'n trein in werkelijkheid een kwartiertje verlaat is, hebben ze heus wel door.
zondag 2 juni 2013
voortschrijdend inzicht
België mogen we niet onderschatten. Anders dan wij hebben ze een kardinaal die wel wat ziet in het homohuwelijk. Als we er maar een andere naam voor vinden.
Het is een interessant stapje verder. Als ik hem goed begrijp snapt Danneels helemaal dat mensen van hetzelfde geslacht van elkaar kunnen houden en gunt hij ze ook dat ze die liefde kunnen bezegelen met een trouwceremonie en officiële registratie. Nog een keer goed slikken en de kardinaal geeft ook het monopolie op het woord huwelijk op.
Tegen katholieke gelovigenknevelaars hebben we wat, sinds we in de Italiaanse kerk die we aan het bezichtigen waren een jongeman het biechthokje zagen uitwankelen. Geen absolutie gekregen, zijn gejammer ging door merg en been. Goeie akoestiek hielp bij het doorklinken van het verdriet. Dat was veertig jaar geleden, we horen het nog. Het was vast niet de diefstal van een appeltje, waar de jongen voor was gekomen, maar iets véél ergers. We dachten wel te weten wat. Hup Danneels, schiet eens op met dat voortschrijdend inzicht. En neem vooral kardinaal Eijk gerust mee op weg..
En dan lieten de Belgen zaterdag ook nog zien dat de tabaksindustrie het inzakken van de markt bij ons compenseert in Indonesië. Heel jonge kinderen (twee jaar en al de sigaar) zitten er al massaal aan de peuk, die ook nog eens vele malen meer teer bevat. In de fabriek is kinderarbeid verboden, maar bij het oogsten zijn de schoolkinderen volop betrokken. Ook zonder te roken dringt de nicotine de kinderlijfjes binnen.
Het heeft lang geduurd voor we hier wilden inzien hoe schadelijk roken voor ons is. En voor we er echt wat tegen durfden te doen. Ook de Russen zijn nu pas zover. Het zal dus nog wel even duren voor tot ons is doorgedrongen dat het echt erg is dat bijna veertig procent van onze kinderen gehoorschade oploopt door te harde muziek. De volumeknop begrenzen is juist schadelijk voor onze al zo zwakke economie, in casu voor de omzet van de disco-industrie en de horeca. Dat beweren ze althans onder luidkeels protest tegen mogelijke ingrepen. Het is net of ik de sigarettenfabrikanten hoor, die het krijgen van longkanker bagatelliseerden. En zeg nou zelf, die gezellig bonkende auto's vol lawaai, die je van de sokken rijden, die zouden we toch ook voor geen goud willen missen? Doof worden, dat zien we dan wel weer.
Het is een interessant stapje verder. Als ik hem goed begrijp snapt Danneels helemaal dat mensen van hetzelfde geslacht van elkaar kunnen houden en gunt hij ze ook dat ze die liefde kunnen bezegelen met een trouwceremonie en officiële registratie. Nog een keer goed slikken en de kardinaal geeft ook het monopolie op het woord huwelijk op.
Tegen katholieke gelovigenknevelaars hebben we wat, sinds we in de Italiaanse kerk die we aan het bezichtigen waren een jongeman het biechthokje zagen uitwankelen. Geen absolutie gekregen, zijn gejammer ging door merg en been. Goeie akoestiek hielp bij het doorklinken van het verdriet. Dat was veertig jaar geleden, we horen het nog. Het was vast niet de diefstal van een appeltje, waar de jongen voor was gekomen, maar iets véél ergers. We dachten wel te weten wat. Hup Danneels, schiet eens op met dat voortschrijdend inzicht. En neem vooral kardinaal Eijk gerust mee op weg..
En dan lieten de Belgen zaterdag ook nog zien dat de tabaksindustrie het inzakken van de markt bij ons compenseert in Indonesië. Heel jonge kinderen (twee jaar en al de sigaar) zitten er al massaal aan de peuk, die ook nog eens vele malen meer teer bevat. In de fabriek is kinderarbeid verboden, maar bij het oogsten zijn de schoolkinderen volop betrokken. Ook zonder te roken dringt de nicotine de kinderlijfjes binnen.
Het heeft lang geduurd voor we hier wilden inzien hoe schadelijk roken voor ons is. En voor we er echt wat tegen durfden te doen. Ook de Russen zijn nu pas zover. Het zal dus nog wel even duren voor tot ons is doorgedrongen dat het echt erg is dat bijna veertig procent van onze kinderen gehoorschade oploopt door te harde muziek. De volumeknop begrenzen is juist schadelijk voor onze al zo zwakke economie, in casu voor de omzet van de disco-industrie en de horeca. Dat beweren ze althans onder luidkeels protest tegen mogelijke ingrepen. Het is net of ik de sigarettenfabrikanten hoor, die het krijgen van longkanker bagatelliseerden. En zeg nou zelf, die gezellig bonkende auto's vol lawaai, die je van de sokken rijden, die zouden we toch ook voor geen goud willen missen? Doof worden, dat zien we dan wel weer.
zaterdag 1 juni 2013
mandje
'Jullie zijn naar de dierenarts geweest,' raad ik, om het gesprek verder te brengen. Moeder en zoon staan net als ik bij de halte van lijn 3 en voor ik het wist was ik verstrikt in een relaas over de verkeerde aanwijzingen van de buschauffeurs, die ook niet meer weten hoe het met hun lijnennet zit, en de grote nodeloze omritten die je dan moet maken en betalen.
Om wat terug te doen vertelde ik dat ik zelf vrijwillig de nieuwe route naar het Duifje heb onderzocht maar die niet kon aanbevelen, zo saai. Maar nu werd het tijd voor een ander onderwerp,en ik zag een aanknopingspunt. Het werd gretig aangepakt.
Het poezenmandje dat ze bij zich hebben blijkt leeg, en niet omdat ze al langs de dokter zijn geweest. Er komt straks wel een poesje in, als ze de busrit achter de rug hebben. Ze moeten bijna tot bij Burgers Zoo, een aardig eind mijn kant uit. Het dier is zeven weken, maar is niet langer welkom: het kind van de bazin blijkt zwaar allergisch. "Ik kon dat poesje meenemen voor vijftien euro, maar ik geef vijftig want dat vind ik veel te weinig. Die mensen hebben er toch ook hun onkosten aan gehad," vertelt de vrouw spontaan. En ik hoor nog meer. Haar zoon krijgt ook nog een poesje via zijn werk. "Dan hebben we er vier, dat is wel genoeg," zegt ma. "Mijn eigen moeder had er twintig. Je hebt mensen, die hebben er wel veertig. Dat vind ik echt teveel."
Ze meldt me ook nog dat de poezen inpandig zullen wonen, "want er lopen in de buurt al zoveel poezen rond." Een ook nog aangeboden Chihuahua maakt geen kans op asiel.: "Onze eigen hond is hartstikke lief met poezen." In Arnhem maken de mensen graag een praatje, het valt me steeds weer op. Dan komt onze bus er aan, ik moet er nog voor Burgers Zoo uit. Maar ik mag niet, De chauffeur, vast nog onwennig op onze route, rijdt mijn halte voorbij. "Stop!!" roep ik, ook eens spontaan.
Om wat terug te doen vertelde ik dat ik zelf vrijwillig de nieuwe route naar het Duifje heb onderzocht maar die niet kon aanbevelen, zo saai. Maar nu werd het tijd voor een ander onderwerp,en ik zag een aanknopingspunt. Het werd gretig aangepakt.
Het poezenmandje dat ze bij zich hebben blijkt leeg, en niet omdat ze al langs de dokter zijn geweest. Er komt straks wel een poesje in, als ze de busrit achter de rug hebben. Ze moeten bijna tot bij Burgers Zoo, een aardig eind mijn kant uit. Het dier is zeven weken, maar is niet langer welkom: het kind van de bazin blijkt zwaar allergisch. "Ik kon dat poesje meenemen voor vijftien euro, maar ik geef vijftig want dat vind ik veel te weinig. Die mensen hebben er toch ook hun onkosten aan gehad," vertelt de vrouw spontaan. En ik hoor nog meer. Haar zoon krijgt ook nog een poesje via zijn werk. "Dan hebben we er vier, dat is wel genoeg," zegt ma. "Mijn eigen moeder had er twintig. Je hebt mensen, die hebben er wel veertig. Dat vind ik echt teveel."
Ze meldt me ook nog dat de poezen inpandig zullen wonen, "want er lopen in de buurt al zoveel poezen rond." Een ook nog aangeboden Chihuahua maakt geen kans op asiel.: "Onze eigen hond is hartstikke lief met poezen." In Arnhem maken de mensen graag een praatje, het valt me steeds weer op. Dan komt onze bus er aan, ik moet er nog voor Burgers Zoo uit. Maar ik mag niet, De chauffeur, vast nog onwennig op onze route, rijdt mijn halte voorbij. "Stop!!" roep ik, ook eens spontaan.
Abonneren op:
Posts (Atom)