oma kiest voor emo

Oma heeft (toch) naar Emo gekeken. De hele week was ik er in geslaagd omroep Max en Charles Groenhuijsen met zijn groene kapje en blote nek te negeren. We zouden van hem moeten kijken naar een live uitzending van een keizersensnee. Emotie-televisie, effectbejag eerste klas. Mij niet gezien!

Maar toch heb ook ik meisje Billy ter wereld zien komen ("U ziet, het is soms best even sjorren") en eerlijk is eerlijk: dat was een mooi moment om mee te beleven. Op andere gedachten was ik gebracht omdat ik moest kiezen tussen mijn man, die hartgrondig uitriep: dáár gaan we niet naar kijken!, en mijn dochter, die belde dat ze beslist wèl ging kijken. Juist dat verraste me, want vroeger kon ze nooit zo goed tegen bloed en ging zelf van haar stokje als haar zus zich had gesneden. Ze had bovendien na haar eigen keizersnee een geslaagde gewone bevalling beleefd. Toch echt veel mooier, vond ik.

Zelf behoor ik tot de categorie die bij het wakker worden uit de narcose te horen krijgt dat het kind ondertussen tevoorschijn gehaald is. Om de moeder-kindrelatie te bevorderen werd je de volgende dag met bed en al naar de kinderafdeling gereden, zodat je door het raam naar het raam van de couveuse kon kijken, zodat je eigenlijk nog niets zag . Eerder een kwelling dan zinvol. Nu gebeuren de meeste operaties met een rugprik, zodat de moeder er bij bewustzijn helemaal bijblijft. De nieuwste inzichten werken tegenwoordig toe naar het zo snel mogelijk terugleggen van de baby bij de moeder, zodat de twee al van elkaar kunnen genieten terwijl het operatieteam de hechtingen nog aan het aanbrengen is. Zachte muziek en gedempte lichten doen de rest.

bewoonbaar verklaarde ex-operatiekamer

"Een buikwond is ernstig, neem er zes weken voor," zei de deskundige. Ach, hadden ze dat de verpleegster bij mijn tweede keer maar verteld. Die wist het zeker: dan moest ik geen papegaai boven mijn bed. Dat en vrijwel alles was dus anders die tweede keer, en veel slechter. Had ik het maar geweten, dan was ik naar het ziekenhuis gegaan waar ze toen al wel met de rugprik experimenteerden. Soms moet je kiezen en kies je verkeerd.

bevoegd

Vandaag heeft de VVD alwéér een ideetje. Was het gisteren nog het verstrekken van belastingvoordelen aan de welgestelden, vandaag vinden ze dat alleen universitair geschoolden les mogen geven op de scholen voor knappe bollen. Zoals bekend zijn dat nog steeds vooral de kinderen van de rijkelui.

De minister nuanceert dat, een Master van een Hbo-opleiding moet ook goed genoeg zijn, en om er nou meteen een verplichting van te maken.... Ze is op de radio te horen om aan ons ook nog uit te leggen dat wie voor de klas staat dat maar beter parttime kan doen, en niet zijn hele leven lang. Want het is zo heilzaam voor de kwaliteit van het onderwijs, als je daarnaast ervaring opdoet in het bedrijfsleven.

De uitwassen van de vercommercialisering zijn er, maar hebben ons de ogen kennelijk nog niet weten te openen. De wetenschap is allang niet meer waardenvrij, maar afhankelijk geworden van door bedrijven betaalde opdrachten. Wetenschappers worden ontmaskerd als charlatans, uit de duim zuigers en plagiaatplegers, dit alles om maar voldoende fondsen te kunnen binnenhalen.

De studieduur is ingekort, het regime van de studiepunten ingevoerd, schulden blijven over na de studie en drukken op de schouders van mensen die ook nog moeten zien een hypotheek en een partner te bemachtigen. Om al die ballen in de lucht te kunnen houden en dan ook nog job te hoppen - dat dwingt je er een vet betaalde baan of anders minstens een tweede werkende vrouw bij te nemen. Hoe kan je anders sparen voor je pensioen of je burn-out?

Een beetje genieten, doe het vooral als kind. Die van vijf knutselde een pop van een lange koker. "Een Ie," becommentarieerde ze. "Het is een 'Ik'-pop." En die van net vier is de juf opgevallen omdat hij de derde dimensie al toepast in zijn werkjes. Kijk, daar gaat het nou om in het leven. Om je zelf te mogen opgroeien, zo veel mogelijk heel erg onbevoegd.

schade beperkt

Zie je nou wel! Blaadjes op het spoor, of sneeuw, en de NS is dagenlang van slag. Maar nu er tientallen bomen over de rails zijn omgewaaid en daardoor treinen tot volledige stilstand hebben gedwongen, vaak nog te laat ook, was er maar één dag nodig om de schade op te ruimen en weer volgens schema te kunnen rijden.

De storm is uitgeraasd, twee mensen verloren het leven. Ook de schuld van bomen. Het waaide met uiteindelijk zelfs orkaankracht.  De boom voor ons huis bleef gelukkig staan, maar is goed leeggeschud. De gemeente kwam meteen al weer langs om de route van de trolleybus bladvrij te houden, tegen beter weten in want het waaide toen nog steeds. The show must go on.

Het andere nieuws van vandaag deed een golf van meeleven gaan onder de deelnemers aan het congres van paardendressuurliefhebbers in Hoogerheide. Wereldpaard Bonfire van Olympisch kampioen e Ankie van Grunsven is, dertig jaar oud, vredig "ingeslapen gedaan", volgens de terminologie van de verslaggever. Euthanasie bij dieren, niemand vindt dat raar. Het hart van Ankie is gebroken, maar in de paardenhemel komt haar lieveling straks een held als Hairos Deux (schrijf II} tegen. Ook al zo'n legendarisch paard van wie (ze hebben benen, hè) we de naam zelfs nu nog kennen. En dat terwijl we ook met harddraverijen helemaal niets hebben.

Een paard kost je een vermogen, dus het is vandaag wel heel erg goed nieuws voor juist die eigenaars die ook nog last hebben van een goed inkomen en minstens één huis, dat de VVD en D66 de inkomensbelasting voor de hogere schijven willen verlagen. Als compensatie voor het beperken van de aftrek van hypotheekrente en de verplichting te moeten aflossen. Wat ontzettend lief van ze!

Nu ook de voedselbanken weer snel bevoorraden, graag.

klompen

Hij was toevallig ook bedrijfsarts in ruste, die VVD-er in mijn gemeente. Hogelijk verbaasd was ik, toen hij me medische gegevens over mezelf kon vertellen, een jaar of vijftien nadat die in de dossiers van zijn collega bij de krant waren opgenomen. Vandaag slaan de vakbonden alarm, omdat werknemers niet veilig zijn bij hun bedrijfsarts.

Het is ook een wonderlijk systeem. De werkgevers hebben baat bij goed gezonde, snel herstellende personeelsleden. Daar willen ze best een bedrijfsgezondheidsdienst van betalen. Op basis van vrijwilligheid laten zij hun werknemers meedoen aan periodieke keuringen. Bloeddruk, cholesterol, hoe is het met de eetlust? Alles kits op het werk? Voor je het weet liggen die gegevens bij de werkgevers. Die dan weer mee willen praten over eventuele behandelplannen. Volgens de bonden worden de artsen onder druk gezet. Wie niet meewerkt wordt ingeruild  voor een meer coöperatieve bedrijfsarts. Ook op de markt voor bedrijfsgezondheidsdiensten regeert het geld.

Ziek zijn is aanstellerij op mijn kosten, redeneert de ondernemer. Weer aan de slag, zo gauw mogelijk, desnoods in het gips krukken. Jammer dan, als je een paar maanden later toch blijkt te zijn overleden. Een burn-out die twee jaar duurt, dat kan natuurlijk al helemaal niet. De arts wordt geprest om de thuiszitter weer op de been te krijgen, als het moet op krukken en met pillen.

Dit heeft met verstandige gezondheidszorg natuurlijk niets te maken. Het erge is, dat we de werkgevers er ook nog financieel bij steunen. Onmiddellijk ophouden met die onzin, zoals het ook van de gekke is dat de zorgverzekeraars kunnen bepalen welke pillen we slikken en waar en hoe we ons laten behandelen. Een ernstige constructiefout. Het zal weer even gaan duren voor we door hebben dat zij juist bij zo laag mogelijke kosten baat hebben, en wijzelf juist niet. Het lijken wel ondernemers.

Leuke Linde bestaat 25 jaar

Vroeger was het allemaal natuurlijk beter, toen had je geen last van gezondheidszorg. Toen ook had nog bijna niemand stemrecht. Iedereen zzp-er, lees ik in het lijstje van inwoners en hun beroepen in het wijkje bij ons in de buurt, opgemaakt in 1883. Talloos vele timmerlieden en landbouwers, maar ook twee suikerballenmakers, op verschillende adressen. Een corsettenmaakster. Een vijlenkapper. De hoofdonderwijzer van School no.2. En een klompenmaker. Naar hem was ik op zoek. Nou ja, op zoek - ik vond hem. Hij heeft dezelfde naam als mijn vaders vader. Zou het familie zijn? Hij woonde aan Onder de Linden, honderddertig jaar geleden   De Leuke Linde, ja, daar weten onze kleinkinderen alles van. Daar kan je heerlijk spelen!            

 

storm

Wintertijd! Storm! Kramer schaatst weer het hardst! En deze zondagmorgen wordt voor het eerst de Jan Wolkersprijs uitgereikt voor het beste natuurboek. Dat is dan het goede nieuws.

Als ik naar buiten kijk zie ik de wind al wat hardnekkiger schudden aan de esdoorn, die nog heel wat blad moet verliezen voordat hij bestand is tegen de rukwinden die voor maandag voorspeld worden. Dat blad worden wij omwonenden geacht te vergaren en daarna te deponeren in de van gemeentewege geplaatste korven, die mede op kosten van de andere Arnhemmers regelmatig worden geleegd.

Als het aangekondigd beleid doorgaat, beknibbelt de gemeente straks nog meer op het groenonderhoud. Waaien bomen om, dan worden zij niet meer vervangen, bijvoorbeeld. Het aantal prullenbakken was al drastisch teruggebracht. Meer zwerfvuil beheerst het straatbeeld. Meer burgers moet maar een handje toesteken.

Het mooiste Nederlandse kinderboek kaapt ook de Wolkersprijs weg: Spinder, van Simon van der Geest. Hij is vooral blij met de tekening van Siegfried Woldhek die hij krijgt, naast de cheque van E5.000 die bij de prijs hoort. En dan is het tien uur, gisteren waren het er nog elf. Mijn huisgenoot heeft de wintertijd nog niet helemaal onder de knie. Maar hij is op tijd voor de geschiedenisradio.

stuurloos

Zouden ze in Saoedi-Arabië de statistieken van de verzekeringmaatschappijen niet kennen? Zij hebben bezwaar tegen vrouwen achter het autostuur. Verbieden dat zelfs. Terwijl die dus gewoon minder ongelukken maken.

Vandaag staat in het teken van protest tegen het verbod. Er zijn zelfs in dat land genoeg mannen die hun vrouwen met een gerust hart laten rijden, en het verbod belachelijk vinden. Maar o wee, wie de autoriteiten tart zal gestraft worden., hebben die al gedreigd. Courage toegewenst, al dan niet gesluierde zusters.

Gelukkig draai ik al lang genoeg mee om me te kunnen herinneren hoe vanzelfsprekend het ook in Nederland was, dat vrouwen zich niet bemoeiden met sturen en besturen. Beschimpt en bespot werden ze, totdat ze het stuur daadwerkelijk zelf in handen namen. Er is dus hoop, want van zulke vooroordelen kan je met een beetje voorlichting binnen een redelijke termijn afkomen. Zelfs bij de SGP diende de eerste vrouwelijke lijsttrekster zich dit jaar aan. Reken maar dat het snel gewend zal zijn en dat het gemakkelijker zal blijken te zijn om kandidatenlijsten samen te stellen voor komende verkiezingen.

Op vergelijkbare wijze zou de rooms-katholieke kerk er goed aan doen de helft van de wereldbevolking niet langer buiten beschouwing te laten. Als die het tenminste goed met zichzelf voorheeft. Vooralsnog dreigt een toekomst als sekte met seksuele aberraties, moeten we vrezen. De hervormingsgezindheid is hier nog geringer dan in Arabië.  

opwinding

Angela blijkt in goed gezelschap, nog 34 andere mondiale kopstukken schijnen (te worden?) afgeluisterd. De internationale verontwaardiging neemt steeds grotere vormen aan.

Wij hier in Nederland winden ons op over ons vermoeden dat de Nederlandse prominenten (Rutte? Destijds Balkenende?) niet eens op het lijstje voorkomen. De praktijken stammen vanuit de periode-Bush, die na 9/11 een "war on terror" afkondigde. Sedertdien schijnt alles geoorloofd te zijn. De Amerikaanse ambassadeur is inmiddels door Merkel op het matje geroepen. Een unieke gebeurtenis na WO II.

Een schokgolf die alleen door Nederland ging was het nieuws dat de wolvin uit Luttelgeest bij nader inzien toch weer niet hier is verongelukt, maar in Polen zou zijn neergeschoten. Prestigieuze onderzoekers gaan smadelijk af, want pas nu hebben ze in de vacht kogelgaatjes ontdekt. Eerlijk gezegd zou ik daar al bij mijn eerste onderzoek naar hebben gezocht, maar ik ben dan ook geen wetenschapper. In ernst werd verklaard dat de huid er eerst niet bij had gezeten.

Net zo mallotig is de discussie die over Zwarte Piet woedt. Gisteren al twee miljoen mensen tekenden de Pietitie op internet, die zijn huidskleur verdedigt tegen het opgewonden pleidooi voor afschaffing van het hele Sinterklaasfeest. Dat schijnt te komen van een soort zelfbenoemde VN-rapporteur, die haar eigen huidskleur tegen heeft alsmede onbekendheid met het feest als het om een afgewogen oordeel bij dit thema gaat. Alsof wij in Nederland ook maar de geringste behoefte hebben aan een door de Coca-Colacompany aan de wereld opgedrongen drankzuchtige pedofiel in een Santa Clauspak die ook nog eens rendieren mishandelt. Nooit niet!

 

Dan feliciteren wij op deze dag op deze plek ook nog de persoon die dit blog veroorzaakt heeft. Aan dat initiatief en aan deze persoon heb ik al heel veel vreugde beleefd. Heel veel niet-geconsumeerde dieren ook, trouwens. Hulde, en Bonnieversaire-ah-twah!

Freund hört mit

De Duitsers hebben haar herkozen, en ze werkt nu aan een Grote Coalitie. De grootste tegenstander van de verkiezingen, de SPD, komt dan weer naast haar aan de bestuurstafel zitten.

Maar in de campagne kreeg  Angela Merkel  dolartekens in de ogen getekend, en de slogan "Samen Succesvol" werd omgebouwd tot "Eenzaam Rijk". Vandaag is ze diepbedroefd, want grote vriend Amerika heeft, naar nu bekend is geworden, haar privémobieltje afgeluisterd.

Ongehoord wantrouwig en ongepast vindt ze het. En of ze werd afgeluisterd of niet: ze hing gisteren meteen bij Obama aan de lijn om haar beklag te doen. Zijn woordvoerder verzekerde ons dat de VS haar niet afluisteren en dat ook niet van plan zijn te doen. Wijselijk liet hij het verleden onbesproken. Kan hij ook even aangeven waarom gisteren  plotseling 39 landgenoten dit blog hebben bezocht?

bosschilder

Betrapt! Dat is hem dus, de man die de lange afstandswandelaars de weg wijst door bomen op strategische punten te markeren met vandaag rode en gele verf.

Hij wordt bewaakt door een lobbes van een hond, die ter kennismaking ook nog even aan ons snuffelt en dan braaf gaat zitten wachten. Op de vraag van de schilderende vrijwilliger of we het Veluwe Zwerfpad lopen, moeten we ontkennend antwoorden. Voor het eerst komen we op deze warmste 22-ste oktoberdag aller tijden in het Rozendaalse bos, en we doen maar wat.  Het bos is prachtig, voor het publiek opengesteld door de particuliere eigenaars, de erven Zimmermann-Van Pallandt. Zijn we er net een tegen het lijf gelopen? In elk geval nam de man even de tijd om ons gastvrij wat routes uit te leggen. We kunnen langs het strooiveld, de heide, de Zwarte Bulten, of het grindpad. Blijven oriënteren op het geluid van de A50, dan komt het goed en vind je ook de ingang uiteindelijk weer terug.

Zelfs gaat hij nog even in op de techniek van het markeren: hij zet eerst het rood op de bomen tijdens de heentocht, en daarna bij het teruglopen het geel. En er daarbij goed op letten dat de tekens niet achter takken schuil gaan, anders hebben de lopers er nog niks aan. Later zien we dat het geel nogal dun is, met druipeffecten tot gevolg.

Omdat we na zonsondergang hier niet meer mogen verblijven nemen we zijn aanwijzingen ter harte, en zo komen we nog een jonge moeder met een horde kinderen tegen. De jongste daarvan is ze aan het verschonen, midden op het pad. "Ze kiezen er de gekste plekken voor uit!" verontschuldigt ze zich als we langslopen.  Wij kunnen dat slechts beamen, en denken terug aan de Maastunnelroute, en die keer in het buitenland, toen we dankzij een stortbui stromend water bij de hand hadden.

Daarna kan ze aan de slag om standjes uit te delen aan de andere kinderen, die ondertussen dikke pret hadden met het stukschoppen van een paar vliegenwammen. Wij inspecteren de pankoekenbakkers: die doen uitstekende zaken in deze herfstvakantie. Geel-zwart: Vitesse blijkt verkocht aan een Russische geldmaker. Jordania is al weer uitgespeeld.

In de Zak, met gerstepap

Wat verzinnen die buitenlanders toch een gekke dingen. Vanmorgen horen we dat de troepen die de terroristische aanslag op het winkelcentrum in Nairobi moesten beëindigen zichzelf een paar dagen de tijd hebben gegund om hun soldij nog wat aan te vullen met ongestoord gratis winkelen.

De daders waren al gedood of gevlucht, maar dat wist de buitenwereld niet, want af en toe klonken nog angstaanjagende salvo's. Dat is bizar, vele malen meer dan het plannen van een nieuwe missie naar deze keer Malí om het Nederlandse leger aan een nieuwe tijdsbesteding te helpen die maakt dat we het niet nog meer kunnen wegbezuinigen. Malí is groot en dunbevolkt, het zal best nog lastig zijn de terroristen die zich daar schuilhouden op te sporen. We gaan er nog lang van horen.

Of neem nu Florida, waar de hoogste rechter zich buigt over de vraag of een moordenaar die in 1978 twee mensen doodde, wel een voldoende hoog IQ bezit (van 71 punten of meer) om hem te kunnen terechtstellen. Hier in Nederland maken we ons druk over de man die meende ons een dienst te bewijzen door Fortuin-die-zich-Fortuijn noemde uit de weg te ruimen. Hij is niet tot levenslang veroordeeld maar ook niet ter dood, maar op hem zal gejaagd worden zodra hij vrijkomt. Verschijnselen van Asperger vormen geen verzachtende omstandigheid. De staatssecretaris trotseert de juridische adviezen en wil hem nog niet vrijlaten.

Het buitenland gaat zich, ook actueel nieuws, bemoeien met onze Sinterklaas en Zwarte Piet. Hebben we recht op onze eigen traditie? Of is de folklore achterhaald, en zijn we toe aan een Regenboog Pietenstelsel? Van vrouwelijken kunne dan wel meteen, want meisjes worden natuurlijk ook verschrikkelijk gediscrimineerd. In mijn jeugd heb ik trouwens traumaloos heerlijk gegriezeld bij "Mee in den Zak", het prachtboek geheel op rijm waarin verhaald werd over Grietje en Pietje (what's in a name) die zo onhandelbaar waren gebleken dat ze moesten worden afgevoerd naar Spanje. De wanden van de pakjesboot hingen vol met zakken vol dergelijke stoute kinderen, die in leven gehouden werden met roggebrood en gerstepap. Geheel gelouterd kwamen ze na barre maar leerzame avonturen weer terug in het kalme Abcou bij Pa, Ma, en de altijd braaf gebleven Deborah en Daniël. Ach, waren de tijden nog maar zó overzichtelijk!

 

 

frites na

Herfst opsnuiven kan hier uitstekend. Voor je het in de gaten hebt loop je zelfs langs grafvelden. Het Joodse kerkhof aan de ene zijde,  Moscowa aan de andere kant. Daar ook plaats voor Moslimgraven en urnenverzamelingen. Na je dood lig je er werkelijk prachtig.

De begraafplaats bestaat al 125 jaar en is vernoemd naar de boerderij Moskowa, die honderd jaar vóór mijn geboorte werd gebouwd door de man die ook Sonsbeek kocht. Arnhem kan hem dankbaar zijn. Al zagen ze in het begin niets in zijn plannen, de Arnhemmers hadden immers hun "Onder den Linden" als gekoesterde begraafplaats. Maar Moscowa groeide gestaag, en kreeg er in 1974 een crematorium bij. Voor pakweg 50.000 mensen is het nu al de laatste rustplaats. Bij de te jong gestorven liefhebber van de Dikke en de Dunne zetten we uit piëteit nog even een omgewaaide plant vol witte bloemen overeind.

Voor de koffie kwamen we terecht in eetcafé De Waterberg, waarmee we ons in het domein bleken te hebben binnengedrongen van de paardensportliefhebbers. Het café grensde met een glazen wand aan de manege, waarin paardeniefhebsters in tienerleeftijd aan de warming-up bezig waren. De wedstrijden werden buiten verreden, maar nogal wat moeders lieten die aan zich voorbij gaan omwille van hun drankje. En het onderling ophalen van roddels over exen. Kwam er toevallig een deelneemster langs, dan kreeg die wel de kans te melden hoe ze gereden had/was. "Drie keer foutloos. En de snelste tijd! Had ik wel verwacht", pochte de beste.

Terug langs de Apeldoornseweg, eindelijk eens de kans het tankstationnetje van dichtbij te bekijken, dat monumentae status heeft bereikt en daardoor nu dienst doet als makelaarskantoor. Angstaanjagend grote borden prijzen nieuwe woningbouw aan, houdt het dan nooit op?!.Als ze dan toch maar met hun tengels afblijven van het prachtige weidedal achter zwembad Klarenbeek! Met eerbied groeten we de bruine lakenvelder koe die mooi staat te wezen tegen de achtergrond van een solitaire boom in herfstgoud.

En als we dan bijna thuis zijn worden we aangeklampt door twee jongens met petjes, één zijn arm in een mitella. Of we hier bekend zijn en weten hoe ze bij de Geitenkamp moeten komen? Ze zoeken de C1000. Omdat ze van de Hommelseweg komen moeten ze weer terug en dan nog een flink stuk in de betere richting. Zouden ze niet een lift willen? En of! We horen dat de mitelladrager nog nooit wat gebroken had, maar gisteren met zijn fiets te hard van een heuveltje was afgegaan en was gaan zwabberen. En daarna gevallen. Vervolgens ziekenhuis Rijnstate. Maar Rien hoefde de verkeersdrempels niet te omzeilen, hoor. Een echte man kan pijn verdragen, ook zonder pijnstillers. Mijn eigen echte man hoefde daarna niet te koken; hij mocht op patat trakteren. The perfet ending of a perfect day, dus eigenlijk..

prijs

De Onvoltooid Verleden Tijd is het geschiedenisprogramma van de VPRO, zondagmorgen op Radio I. Nout Wellink die geen directeur van de Nederlandsche Bank meer is, maar gisteren door Victor Löw gespeeld werd in de eerste van drie afleveringen van "De Prooi" over de teloorgang van de ABN-Amrobank, gaat vandaag de Libris-geschiedenisprijs uitreiken. AOW-ers moeten tegenwoordig flink bijklussen.

Daar is genomineerde Jan Brokken al, die ook wel de AKO-litteratuurprijs wil winnen voor zijn boek over zijn geboorteplaats Rhoon. Over dat dorp verhaalde hij al graag in Utrecht, tijdens zijn opleiding tot journalist. En dan is Piet de Rooy te horen, de hoogleraar van wie onze dochter nog onderdelen van het vak geleerd heeft. Hij bespreekt de volgende genomineerde. Collega Beliën kan niet meer meedoen, hem kenden we via zijn vriendin. Hij stierf in september. Wel spreekt de directeur van Het Openluchtmuseum, die op zijn minst de verdienste heeft aan Arnhem verbonden te zijn..

Eindelijk dan Wellink zelf, die heel erg van geschiedenis houdt, Löw deed het leuk, vond hij, maar feliciteerde Rijkman Groenink veel te hartelijk. Helemaal niet gebruikelijk in die kringen, die twee handen op de hand van de ander. Uitbundig feliciteren doet hij straks wèl met de winnaar, belooft Wellink. En de 20.000 euro gaan naar, uit de vijf kandidaten, unaniem, bij sommige juryleden misschien wel met enige pijn in de buik, "De Boerenoorlog" van Martin Bossenbroek! Die verklaart zich te voelen als Dikkertje Dap: tsjonge tsjonge ik sta paf! Anders dan de winnaar van vorig jaar, die nog steeds een bestemming voor zijn prijs moet vinden, vreest de auteur wél een of meer I-pads te zullen gaan aanschaffen voor zijn kinderen. En hij gaat met zijn gezin op reis, om Zuid-Afrika te zien. De tweede editie van zijn boek wordt maandag opgelegd, vertelt de verheugde uitgever.

reuring

Arnhem stroomde vol, toen wij het gistermiddag verlieten. Filemeldingen door het concert dat Anouk in het Gelredome deze keer wél zou gaan geven. Ze was weer voldoende bij stem.

Toen we het weer aandurfden terug te keren, waren er opnieuw files, nu de andere kant op. Symfonica in Rosso, alweer een geslaagde aflevering. Met dank aan grondlegger Marco Borsato. De thuisblijvers konden bij Pauw en Witteman zien hoe enthouiast Arnhem haar Feest-aardvarken  - het cadeau van het 100-jarige Burgers Zoo aan de stad - had ingehaald, en welke andere creaties de ontwerper op zijn naam had. Zoals de badeendjes van een metertje of dertig hoog, in havens all over the world. Daar vrolijkt de wereld van op, en dat zonder aangetaste trommelvliezen..(Bij het aardvarkan hadden we deze week in de beschutting van zijn oor zelfs een comfortabele slaapplek voor een dakloze ontwaard, een hoogpolig tapijtje, compleet met lege bierblikjes. Die gebruiker zal ook reuze tevreden zijn.)

In de tuin van de buurman is een bord "Te Koop" verrezen.

marktplaats

De voordeurbel. "Ik kom voor de spelcomputer!" Ik kan alleen maar antwoorden dat ik er wel een zou willen hebben, maar er nu echt geen voor hem in huis heb.

Jammer dat hij voor niks naar boven geklommen is. "Jullie zullen hier niet zo gauw nat worden," lacht hij daarover. Moest hij misschien bij het jonge gezin verderop wezen? Nee, eigenlijk zoekt hij twee mannen. En die computer is niet omdat Sinterklaas er al een beetje aankomt, die is voor hemzelf. Hij zal nog maar eens bellen, misschien was de verbinding vanuit de trein schuldig aan het misverstand.

De spelcomputer blijkt inderdaad nog wel een paar honderd huizen verderop te wachten. Ondertussen heeft hij gezien ("Ïk ben installateur") dat het huis va onze buurman wel een opknapbeurtje kan gebruiken. Het staat nu zichtbaar leeg, dus ik suggereer hem dat hij het zou kunnen kopen, als hij die computer goedkoop genoeg kan krijgen. Hij schiet in de lach. "Als dat het verschil zou maken!"  Toch benieuwd of we hem ooit terugzien.

fijne verjaardag

"Mag ik die dan houden?! Blij verbaasd snapt mijn kleinzoon pas aan het eind van de dag dat de speelgoedkoffer waarin oma en opa zijn aanvullende treinrails hebben aangevoerd niet met ons mee zal gaan, maar ook voor hem is.

Hij gaat meteen aan het werk om hem te vullen met spullen die straks mee moeten voor als hij weer eens op vakantie gaat. De rails, natuurlijk. De draaischijf, die er bij hoort. De houten hogesnelheidstrein. De nieuwe treinenboeken. En de Chuggingtontrein die oom Bertil heeft gegeven, en die wel heel toepasselijk "Arthur" heet. Maar die door de nieuwe eigenaar geen Arthur genoemd wordt, maar gedecideerd Seth. Wat pappa en opa er ook van zeggen, omdat ze medelijden hebben met oom, die zo zijn best heeft gedaan om een echte Arthur-trein te bemachtigen. Seth moet het zijn, vandaag. Bezorgd gaat pa nog even op internet na, of in het scala aan Thomas- en Chuggingtontreinen - Arthur kent ze allemaal -  misschien iets negatiefs beweerd wordt over het karakter van de trein Arthur, dan wel iets positiefs over een mogelijke Seth.

Behalve buitengewoon verslingerd aan het spoorwegwezen is onze kleinzoon ook verslaafd aan Franse kaas. Zozeer dat wij moesten vrezen dat hij geen hap van de pankoeken die hij als feestmaal had besteld, zou kunnen wegwerken. Dat bleek nog reuze mee te vallen. Handig genoeg ontkwam hij door zijn menukeuze aan het testen van zijn belofte om groente te gaan lusten zodra hij vier geworden zou zijn. Toch al in alle opzichten een bofkont: zijn schoolcarrière  begint met de herfstvakantie. Dat is pas een fijne verjaardag!

voetreis

Je reist per trein naar een crematie, 's middags in Westerveld. Om half een 's nachts ben je thuis.

Dat heeft niet te maken met de dienstregeling van de NS. Al gaan we deze dag heel vaak te voet. Laat het me uitleggen.

We gaan afscheid nemen van Willy Lohmann, en zijn niet de enigen die uitstappen in Driehuis. Vroeger had het crematorium een eigen halte voor de deur, want het was het eerste in ons land en op de rouwkaart stond vaak vermeld na welke aankomsttijd de plechtigheid ging beginnen.

Nu iedereen met de auto komt is die halte wegbezuinigd. Het is ook maar een kilometertje of zo vanaf station Driehuis. Een loopje waarbij je al helemaal in een bedachtzame stemming kan komen. Maar dan maken we mee dat je met een moeder die je beter per rolstoel kunt vervoeren dit station niet per lift of hellingbaan kunt verlaten. Er zit voor de zoon niks anders op dan haar de twintig treden af te laten strompelen en zelf de rolstoel naar beneden te zeulen. De beloning voor die inspanningen wacht om de hoek: de stuk of tien treden die onverbiddelijk weer omhoog leiden voordat de rolstoel weer dienst kan doen. We zijn verbijsterd over deze ondenkbaar slechte service. Willy zou er een prachtige, cynische spotprent van hebben gemaakt.

Wie de situatie bij Westerveld kent weet dat de pittige klim op het terrein van het crematorium zelf dan ook nog wacht. Om het te vinden is er één bordje, dat in de goede richting wijst. Daarna moet je het zelf verder maar uitzoeken. 
Gelukkig kent een ingezetene het probleem, en geeft ons vanuit zijn auto aanvullend reisadvies. De treinreizigers hoeven alleen nog op te passen voor al diegenen die de auto prefereerden. En voor de alternatievelingen, die op de fiets konden komen. De aula is helemaal vol, iedereen die van Willy heeft gehouden is gekomen. 

De afscheidswoorden roemen zijn vakmanschap, bescheidenheid, behulpzaamheid en vriendelijkheid in alle toonaarden. Op de witte wand naast de sprekers zien we projecties van zijn veelzijdige werk. Strips, cartoons, politieke prenten, vrije tekeningen, waar Willy was tekende hij. Ook raadsstukken fleurden er van op. Aznavour zingt "Mes vingt ans", Sinatra "It was a very good year", Sonneveld de Nederlandstalige versie "Het dorp" van Ferrats prachtlied "La montagne", Pavarotti plengt een steelse traan terwijl we rond de kist gaan en de familie achterlaten voor het laatste afscheid. Bij het condoleren, 'informeel graag!' worden we door de PvdA uitgenodigd voor de bijzondere ledenvergadering die de afdeling die avond aan zijn overlijden wijdt. 

Dat gebeurt precies vier jaar en een dag nadat we ledenvergadering waarop wij afscheid zouden nemen overhaast hadden verlaten omdat we opgeroepen werden naar Arnhem voor de geboorte van onze kleinzoon. Nu waren wij er met andere oudgedienden voor het ophalen van dierbare herinneringen aan Willy, ook voor die afdeling zo belangrijk geweest. Het verlengde onze voetreis met het stuk tussen halte Spaarnwoude en De Stoep in Penningsveer via De Zoete Inval. Nee, de bus daarheen is ook alweer wegbezuinigd. Tijdens de maaltijd viel de regen met bakken uit de hemel. Maar Willy hielp ons droog over naar de Stoep. Ook nu weer misten we de borrel, maar in de actuele lokale politiek waren we weer even helemaal bijgepraat. Een prachtig sluitstuk van Willy's uitvaart. Nog bedankt voor de lift, Bert! Zoals gezegd: om half een thuis. Tjante Kessa bleek al lang en breed weer in Londen te zitten. De Eurostar, hè.

onder een dak

Woningnood maakte, dat we niet alleen woonden in de bovenwoning in de Haagse Zeeheldenbuurt. Zelf hadden we de tussenlaag, twee kamers en suite, een kinderkamertje en een keukentje. Stromend water, wassen in de teil. Het water mocht wel eerst worden opgewarmd.

Op de bovenverdieping woonden mevrouw Immink en mijnheer Voll, teruggekeerd uit Indië nu bekend als Indonesië. Zij hadden het niet breed, na hun gedwongen vertrek uit Nederlands voormalige kolonie die zich ook met politionele acties niet van onafhaneklijkheid liet weerhouden.

Zij lieten me vaak boven spelen en zo leerde ik de smaak van een boterham met sambal kennen. En ik zag hoe ze voor een schamele bijverdienste flessen afvulden met ketjap. Oom Voll maakte een vlieger van papier voor mijn broertje, op een frame van balsahout. Eentje die het ook echt goed deed, hij ging fantastisch hoog. Ze ontfermden zich over een zieke neef, die - tsja, dat vergeet je niet - in een zolderkamertje was ondergebracht en bloed hoestte in een schaal met deksel. Later, toen ik vijf was, moesten ze op me passen terwijl de rest van mijn familie de vader van mijn moeder aan het begraven was.

Die opa was erg oud en al geruime tijd kinds. Dat leidden zijn kinderen tenminste af uit het verhaal waarmee hij van het toilet was gekomen. "We hebben nieuwe buren", rapporteerde hij verheugd. Hij had het zelf gezien, zichzelf namelijk, in het spiegeltje dat aan de binnenkant van de deur hing. Nog vertederender had mijn moeder het gevonden, dat haar vader in welgemeend gebed ging omdat hij zo blij was met zijn broodbeleg: "Heer, dank U. Dank u voor de appelstroop."

Hij kreeg met zijn vrouw acht kinderen, die hij met liefde en toewijding grootbracht. Aan hun spaarzaamheid hadden zij veel te danken. Jammer dat ik hem alleen ziek heb gekend, en dat zijn vrouw al voor de oorlog als 62-jarige was gestorven. Ik was al bijna zelf zo oud toen ik een keer gezellig over haar gedroomd en in die droom warm en zinvol met haar gepraat heb. Ze droeg de Scheveningse dracht, mensen die haar gekend hebben herkenden haar in mij. Dat vind ik een leuke gedachte.


.

herdacht

Onder de Erasmusbrug schuilen ze voor de regen, de Eritreërs die verenigd in rouw de driehonderd bootvluchtelingen herdenken die bij Lampedusa zijn verdronken. Het is het enige plekje in Rotterdam dat droog blijft deze zondag.

Maar de minuut stilte wordt wreed verstoord door het lawaai van het voortrazende verkeer boven hun hoofden. En beneden lukt het niet echt de kaarsjes brandend te houden, want het waait flink daar langs het water. Het zijn bizarre omstandigheden voor een dergelijke rouwplechtigheid. Is dit nu het geluksland dat voor de verdronkenen op fatale wijze onbereikbaar bleek?

Gelukszoekers, noemen hun tegenstanders hen. Het geluk dat ze zelf hebben gunnen ze aan niemand anders. Als er drenkelingen gered worden dan voelen ze daar geen medeverantwoordelijkheid voor, tot wanhoop van de opvang aan de buitengrens van de EU die zo geruststellend ver weg ligt. Aan een nog beter buitensluitend systeem wordt op Europese schaal gewerkt.

Een heel wat mildere dood, ook op zee, heeft onze vriend Willy overvallen. Hij verdronk niet, maar de dood kwam Willy halen terwijl hij dreef op het zoute water van de zee in Turkije, waar hij vakantie vierde. Een mild heengaan moet het zijn geweest. Jammer. dat Willy nog lang niet uitgetekend was. Constateerde de ouderenblog ook die de prijs kreeg voor het aardigste in memoriam..

herfstige spinsels

Zelfs de Vroege Vogels blijven binnen, vandaag. De regen komt met bakken naar beneden. Eigenlijk moeten ze buiten naar spinnenwebben zoeken, maar binnen is het droger. Herfst!

Ook in huis spinnen genoeg. Angst ervoor is me niet bijgebracht, mijn moeder nam ze - Cor-daad, zogezegd - gevangen in het kommetje van haar hand en zette ze liefdevol maar resoluut de deur uit. Ging het zo ook maar met de spinsels in onze hoofden. Al jaren zijn we nu in de ban van een depressie, die maar niet over wil gaan. Ook het toneelstukje van afgelopen vrijdag doet daar niet aan af

Er was wekenlang vergaderen aan vooraf gegaan, vaak tot diep in de nacht. Zo ernstig is de crisis, dat de oppositie in ons land de twee regeringspartijen moest redden. Dat hebben ze kennelijk vrijdagmiddag net voor het weelend voor elkaar gekregen. Door zich te verzetten tegen de zes miljard aan bezuinigingen. Het moest anders. Als ik het nog snap wordt er nog steeds zes miljard bezuinigd, maar iets minder op onderwijs en kinderopvang en wat meer op auto's. Daardoor komen er zowaar vijftigduizend banen bij.

Mooi toch? Alle nog deelnemende partijen blij. Grote opluchting trekt het land door, zelfs peilingen hervinden plotseling weer een stijgende lijn. Tuurlijk, er zijn nog kritische oppositiepartijen over die een hertelling eisen, en er is nog een vakbond geschoffeerd over de verslechtering van het ontslagrecht die er toch versneld moet komen want zoals iedereen weet: ondernemers hebben pas personeel nodig als ze het kunnen ontslaan.

Maar is de feestvreugde wel zo bestendig? Die spinnenwebben van argwaan in ons brein, deze keer blijven ze wel erg lang hangen. Bij de vorige crisissen die ik heb meegemaakt losten ze vanzelf op. Opeens was dan het economisch tij weer gekeerd, en gingen de Nederlandse groeicijfers weer omhoog. Kregen we er met ons allen weer vertrouwen in. Gewoon weer zo ver mogelijk weg met vakantie, en een nieuw autootje kon er ook weer van af teneinde de buren de ogen uit te steken.

Maar nu blijft de scepsis hangen. Het financiële stelsel is immers als schuldige aangewezen en onveranderd gebleven. Sterker nog: de banken doen alleen maar méér alsof onze centen hun centen zijn, waar we niet aan mogen komen om iets leuks te kunnen gaan doen. Zoals investeren in bedrijfsversterking, of verhogen van de levensvreugde. De banken zijn nog steeds verlamd van schrik. Zolang dat niet overgaat, is de crisis nog niet achter de rug. Maatregelen tegen herhaling, die heb ik ook nog nergens gezien. Het stormseizoen is nog niet voorbij. 

overtroffen

Nog een stuk of tweehonderd stukjes resten mij van de voltooiing van de Ark van Noach. Ik ben eigenlijk best trots erop dat er al achthonderd min of meer in samenhang zijn bij elkaar gepuzzeld. Goed daglicht is er wel bij nodig, want grijzige bergen en grijsgroen gras vormen de achtergrond van de prent waarbij de ark, op een bergrug achtergebleven, verlaten wordt door de levende have die de zondvloed overleefd heeft.

Vandaag komen de kleinkinderen een nachtje logeren. Ze zullen me wel eens even een handje helpen, die dame van vijf en die heer van volgende week pas vier. Ik geef pedagogisch bedoelde uitleg, want grote puzzels zijn ook extra moeilijk, en de stukjes zijn juist klein en raken gemakkelijk weg. En zelf doe ik eigenlijk maar een paar stukjes per dag, maar ja, het stukje voor het blog moet ook nog gemaakt.

Voldoende ontmoedigd vraagt de jongste of hij dan 'taartenbak' op mijn computer mag spelen, Als er vijf goede baksels zijn samengesteld en in de vrachtwagen geladen, is de speelronde voorbij en gaat de vrachtwagen de bestellingen rondbrengen. Kleinzoon last dan een eigen optreden in, door met zijn "broemer", een klein loopfietsje, een rondje door het huis te stuiven om de taarten voor de nep bij zijn denkbeeldige klanten te bezorgen.

Nog voor we zover zijn hoor ik zijn zus triomfantelijk melden, dat ze echt wel twee stukjes van de puzzel heeft gevonden. En dat laat haar broer weer niet op zich zitten. Zij het meertje gevonden? Dan hij het kikkertje, dat er in zwemt. Scherper dan oma zien ze de goede kleurnuances. Oma is verbluft. Oma voelt zich klein.

broertjes

Met vier broers die met vier vrouwen zes dochters en een zoon kregen is het nu zover gekomen, dat ze behoefte hebben aan een broertjesweekend. Eindelijk weer eens gezellig onder elkaar, zonder al die aanhangers erbij. Eens lekker ouwehoeren. Voeten bij het haardvuur, die moeten uitrusten van de gezamenlijk ondernomen herfstwandeling. In Limburg.

Toch gaat het hier om Zeeuwen, al wonen drie van de vier buitengaats, een hunner op parttime basis. Het huisje is al vastgelegd. Over wat en hoe er gegeten moet worden gaan nu nog de beslissende internetonderhandelingen. Het lijkt wel of er een akkoord gesloten moet worden tussen Haagse politieke partijen. Ook in dit geval zijn eerste stappen gezet, de onderlinge stemming is opperbest, maar knopen en zeker definitieve knopen zijn nog steeds niet doorgehakt terwijl de deadline van één november nu toch al angstig dichterbij begint te komen.

Wat zullen ze met het eten doen? Zelf iets koken is wel zo knus, maar wie is dan de klos? Drie paar ogen richten zich op de jongste broer, de gereputeerde mosselkoker die ook op ander culinair terrein zijn mannetje staat. Maar deze keer laat hij zich niet zomaar onder druk zetten. Van hem slechts de toezegging dat hij voor de wijn zorgdraagt. Een smakelijke slok houdt hij zo in eigen hand. Dat je best lekker kunt eten in Maastricht hebben we bij onze terugkeer uit Frankrijk al ervaren, en in die kroeg had, meenden wij waar te nemen, het bestuur van de Maastreechter Staar zijn eigen ontmoetingsplek met eigen bovenzaaltje. Zou ook een oplossing zijn voor vier veeleisende Zeeuwen.

Hoewel, veeleisend? Laten we Kouskous maken, suggereerde de een-na-jongste, de Sp-er, die er niet voor terugschrok terug te grijpen op een succesprut uit de tijd dat ze nog aan padvinderij deden. Gooi aardappelen, tomaten, ui en goedkoop vleesafnijdsel in de pan en laat een paar flexibele uren doorwarmen voordat de steeds hongeriger geworden verkenners ermee gevuld worden. Mijn man, al beroemd geworden van de uitvinding van de kipvis (laat kabeljauw een paar uur te lang in de oven) en van verbetering van de piripiri-rijst (neem met twee theelepels chili geen genoegen, maak er liever twee soeplepels van), moedig ik aan zijn jongste uitvinding in te brengen. Nog pas gisteren aan zijn oeuvre toegevoegd.

Koop diepvries aardappelpuree (verkrijgbaar bij Ikea als je een partij houten rails voor je kleinzoon afgerekend hebt). Neem een pan vol water. Giet toch weer wat af, als je bang bent dat het te nat wordt. Open dan de zak die je in het water had moeten laten ontdooien. Voeg vervolgens een stronk in stukken gesneden paksoi toe. Besef je vergissing. Daarna houd je meer dan voldoende pakzooisoep over voor vier vermoeide wandelaars die ook nog elkaars broers zijn. Stof genoeg voor een heel grondige nabespreking, zoveel is zeker. De gebruiksaanwijzingen van de kastjes van Ikea zijn begrijpelijker. Als je die voor de puree tenminste zou hebben kunnen lezen. Want omdat er achttien talen op moesten is het lettertype nogal onontcijferbaar klein uitgevallen. "Ik dacht eigenlijk dat het aardappelschijfjes zouden zijn," moppert de huiskok een beetje teleurgesteld. Nee, zo gaat hij zijn broers niet verwennen. Ook dat staat heel erg vast. De suggestie van zijn vrouw neemt hij niet over, al prijst hij haar voor de betoonde moed bij het keuren van de maaltijd.

geen speld tussen

Moeizaam klautert de oude man de bus in. Hulpvaardig maakt een jonge vrouw plaats voor hem zodat hij niet verder hoeft te strompelen en de bus weer kan gaan rijden.

In deze regio nemen ze de tijd tot iedereen veilig zit. De survival of the fittest telt hier niet voor de gebruikers van het openbaar vervoer, maar je voelt je wel meteen oud as ze zo voorzichtig met je omspringen. In het westen mag je alleen een volgende keer nog mee als je de rit zonder heupfractuur overleeft.

De man installeert zich en begint dan grondig zijn hart te luchten. Tegenover mij, want ik zit in de andere rij schuin tegenover hem en ben de enige die hij kan bedoelen. Misschien kende de jionge vrouw hem, in elk geval was ze veiligheidshalve voorbij de uitgang op een vrije plek gaan zitten zodat ze geen verdere zaken met hem hoefde te doen.

Hij hoefde maar een paar halten mee maar zag in die korte tijd kans Rutte tot op de grond toe af te kraken als grote babbelaar, de Europarlementariërs als grote graaiers neer te zetten, en het sociaal stelsel, de gezondheidszorg en de verzorgingsstaat failliet te verklaren. Maar ik begreep dat hij het helemaal door had: terwijl de belastingen daalden, schoot er niets meer voor ons bejaarden over. Voortaan moesten we alles zelf betalen, terwijl onze AOW en de koopkracht alleen maar achteruit kachelden. Een fijne dag nog, verder!

Ik kon hem alleen maar hetzelfde toewensen, andere spelden heb ik er niet tussen gekregen. Voortaan maar weer gewoon teruglopen van de prikpoli, dat is veiliger.

Willy ook al weg

Nee, het gaat niet meevallen een ander politiek onderkomen te vinden nu de PvdA partij voor de Joint Strike Fightersfancub geworden is. Pim was daar ook tegen, maar Mat Herben juist voor, die zal wel blij zijn. Maar de LPF was al afgevallen, aan onderlinge strijd ten onder gegaan.

Ook 50-PLUS kan worden afgeschreven nu - in le Monde hadden we er niets over gelezen, in je vakantie sla je de zware kost vrijwillig over - voorman Henk Krol het pensioen van de Gaykrant-medewerkers in gevaar blijkt te hebben gebracht. Dat maakt een pensioenpartij op slag ernstig ongeloofwaardig.

Nog erger is een partij met maar een lid, daar gaan we verder geen woord aan vuil maken.

Dan zijn er nog partijen die geen geblondeerde god aanbidden maar andere opperwezens dienen, dieren, of de natuur. Ook niet altijd even eenduidige raadgevers bij het bepalen van je politieke standpunten.

En nu moet ik ook nog verder zonder striptekenaar Willy Lohmann, die tijdens zijn vakantie in Turkije is overleden. Hij nam het ondankbare werk van fractievoorzitter van me over, toen ik zo nodig wethouder wilde worden. Woonbootbewoner, knuffelbeer, hofleverancier van geestige politieke prenten die onze PvdA-schrijfsels opvrolijkten. Hij kon trouwens ook prima schrijven. Een veelzijdig vriendelijk mens, hij zou vast wel gevonden hebben dat andere smaken dan sociale pas echt vies zijn. Zo jammer dat hij er niet meer is.

gebreide prei

Op de dag af zijn we nu vier jaar in Arnhem, en dat blijkt samen te vallen met het nieuws dat de crisis nu ook in Nederland heel misschien eindelijk weer even voorbij is.

Ook vandaag gaat Rutte proberen de Eerste Kamer achter de pensioenhervormingen te krijgen. Terwijl hij tot diep in de nacht en omdat het niet lukte ook nog vandaag moet proberen zoete broodjes te bakken met de weerspannige oppositiepartijen die hem aan een meerderheid moeten helpen voor al die ingrepen, die nog zes miljard aan bezuinigingen moeten opleveren. Een heerlijke onderhandelingspositie lijkt me dat.

Je kunt ook niet éven een weekje van huis, of er gebeuren gekke dingen. Het was ondertussen prachtig weer in Frankrijk, wat goed uitkwam als we toevallig niet in een kathedraal rondliepen of langs een oorlogsmonument kwamen. Verontrustend veel Franse grond herbergt de gevallenen uit Eerste en Tweede Wereldoorlog. Het is maar een deprimerend stukje Europa, als je het zo beziet.

Maar de Fransen eten hun verdriet weg, en van een economische crisis viel weinig te merken. Dat kwam ook doordat we, hoewel per auto, opvallend vaak te voet langs fraaie stations en oogstrelende tramways werden geleid. Stadsvervoer zonder concurrentie van automobielen, voortbewogen door inductie, in het spoor gehouden door maar een rails midden onder de tram. Vrouwen willen liever winkelen en ik kwam aan mijn trekken op die ene markt op zondag. Daar stond een meubelmaker met een gave krantenbak voor me. De wijsvinger die de schepper miste was gelukkig geen recente verwonding. De man kon nog een foto maken, voor hij zijn creatie aan ons afstond. Hij was blij dat we er blij mee waren.

Op de markt hadden ze bovendien gebreide prei voor me, ook niet te versmaden. Samen met een gebreide aubergine en een gebreid ei nu aangekomen in Nederland. De verkoopster had plezier in ons plezier. Minigroente, een groot geluk. De Fransen kochten zelf liever het echte werk en een gebraden kippetje voor bij het diner. Thuis hoorden we dat de Nederlanders nu een miljard steken in biologische producten. Dat is zowaar al drie procent van het totaal. We zijn weer thuis. De griepprik ligt klaar.

hobbyhoning

Ook zo'n verdwenen tijdsbeeld: de hokjes van de duivenmelkers die je vanaf ons balkon kon zien. Volwassen mannen die op hun eigen dak deden of ze doffer waren. Met knikkende koppen probeerden ze hun eigen duiven weer binnen te lokken.

Het was een fascinerend gezicht, ik keek mijn ogen uit. Het was toen een gangbare hobby, ook in de binnenstad van Den Haag. De beoefenaren hebben geen opvolgers gekregen. Daarmee liep ook het aantal longlijders terug; andere ziekten kwamen er voor in de plaats, door overconsumptie van chips en potjes bier tijdens tv-avondjes.

Ook de opa van onze kleinkinderen heeft een fijne hobby moeten opgeven. Hij, leraar biologie, was een gedreven amateurimker en beschikte mede dankzij de tuiniersgaven van zijn echtgenote over een bloemrijke achtertuin binnen de stadsmuren van Doesburg. Daar rukten ongestraft hinderlijke mosterdfabrieken en supermarkten op. De getergde bijen begonnen zich af te reageren op de toeristen en andere passanten. Toen de situatie onhoudbaar werd moest opa besluiten tot stoppen met de bijenhouderij, wat jammer genoeg onvermijdelijk ook leidde tot het opdrogen van de welkome honingaanvoer.

Boterhammetjes 'met tevredenheid' hoeven de kleinkinderen desondanks niet te eten. Oma zorgt voor de regelmatige aanvoer van zelfgemaakte jammetjes. Wij collega-grootouders bieden tegenwicht met pindakaas en "chocopast". (Dat is korter en dat spaart tijd, zong Niet uit het Raam al.) Ook lekker, voor wie er van houdt.

Zus Poes

Miezelientje de Poes. Kenners zullen weten dat zij het geesteskind was van Phiny Dick, die de vrouw was van Marten Toonder, die Tom Poes voor zijn rekening nam.

Zestig jaar geleden deden de twee poezen hun intrede in ons gezin. In boekvorm, wel te verstaan. Het boek over de meisjespoes voor de dochter, Tom was voor Ron. Zo noemden we mijn broer pas later, hij begon als Ronnie op de lagere school en kortte dat in om de middelbare school door te kunnen komen. Daarna heeft zijn naam zich ontwikkeld tot Ronald, zoals hij eerlijk gezegd ook bij de burgerlijke stand was begonnen. De aanslag op Hitler was net mislukt.

Tom Poes is in de loop der jaren uitgekristalliseerd tot een schrander karakter. Net als mijun broer. Dit zeer tot opluchting van mijn moeder, die diep gekrenkt was door de taxatie van de stokoude schooljuf, dat haar knul 'geen hoogvlieger' was. Tot opluchting van zijn moeder trad Ronald later als doctorandus toch gewoon toe tot het abonneebestand van NRC Handelsblad.

Dat heeft Tom Poes, desnoods in reprise, jarenlang een podium gegeven zodat lezers van stand zich wel een abonnement moesten getroosten om de avonturen van heer Bommel en vriend Poes op de voet te kunnen volgen. Om zijn kennis en bezit van de strips is later ook mijn echtgenoot geselecteerd en tot de familie toegelaten.

te verlicht bevonden

Hinderlijk straalt de oplaadpaal voor de elektrische auto in mijn ogen. Felle ledjes geven aan dat het milieu hier gediend wordt. Godzijdank heeft nog niet iedereen een eigen paal nodig in deze straat.

Nu kon ik nog net zien dat me mensen tegemoetkwamen en dat we elkaar ter hoogte van de paal zouden gaan passeren. Prompt daarna nam het licht alles over en werden we totaal verblind. Ik zag hen niet meer, zij mij niet. Min of meer op de tast probeerden we elkaar de ruimte te geven, wat extra lastig was omdat de paal een deel van het trottoir opeiste. Hopelijk lag nergens hondenpoep.

Het liep goed af, maar toch geeft het te denken. Straks wil of moet iedereen zo'n paal. Eerst konden kinderen al niet meer op straat spelen, nu wordt ook de stoep nog opgeëist voor de auto. En al dat licht zal wel nuttig zijn als propaganda ("Kijk, daar staat er al weer een"), al sluit ik niet uit dat het ook handig is om je bij te lichten als je de stekker 's nachts in het juiste gat wilt steken. Maar zóveel uitstraling is toch ook weer niet nodig? En had dan voor een tint gezorgd die de warmte van de gaslantaarn benadert, in plaats van dat kille licht met blauwzweem.

Neem dan een voorbeeld aan de suikersilo's in Halfweg, nu in gebruik als kantoorgebouwen. Ze zijn zilverkleurig geworden en er zijn jujubevormige ramen in gezaagd. Daarna zijn er honderden ledlampjes op aangebracht die van kleur kunnen verschieten in intrigerende patronen (behalve toen ze in de Pink Ribbontijd roze bleven). Een lust voor het oog, en vanuit de verre omtrek te zien. Alleen de buurman protesteerde hevig, omdat hij het hele jaar tegen kerstverlichting moet aankijken. Ik wed dat zijn verzet in dichte gordijnen is gesmoord.

de klad

Vroeger kon je als kind nog probleemloos langs de deuren met de Kinderpostzegels. Eerst de bestellingen noteren, later bij het juiste adres afleveren en netjes afrekenen.

Maar toen kwam de klad erin. Baar geld bleek een prettige buit, kinderen lieten zich gemakkelijk beroven. Dus moest een veiliger administratieve weg worden gekozen. Tegelijkertijd ging het aantal benodigde zegels en enveloppen omlaag want de email en de SMS waren uitgevonden. De postzegel werd ook onderhanden genomen en gereduceerd tot een prozaïsch nummer.

Ook de Sint Maarten lopende kinderen ondervonden hinder van toenemende criminaliteit., nota bene uit eigen kring Jeugd met trek in snoep maar zonder aanvechting om zelf gezang aan te heffen begon zich meester te maken van de meest gevuld ogende snoepzakken van schorgezongen ijveraars. Ouderlijke begeleiding werd ook voor het oudere kind min of meer noodzakelijk.

Volwassen collectanten krijgen het ook moeilijk, nu de goede doelen het eigen goede doel nogal vaak prioriteit blijken te geven. Het KWF meldde een significant lagere opbrengst. In die branche is het grootste probleem het vinden van collectantes en  -ooms. Ik heb me ook heus wel een keer zelf laten strikken. Nu weet ik dat de wijk met villa's minder kan missen dan de buurt met minder rijken.

Maar de Kinderpostzegels hebben dit jaar niet aangebeld.

meerkeuze val

Eert dachten we nog aan een traumaheliopter en een ernstig verkeersongeluk. Maar bij nadere beschouwing was koningin Beatrix in Sonsbeek geland. Ze kwam de nieuwbouw van het Centraal Instituut voor Toetsontwikkeling openen.

Het CITO staat hier in Arnhem vlak naast het station, maar de tijden waarin majesteiten nog met de trein reisden en na aankomst hun eigen fraai betegelde privaat hadden (in het station in Den Haag is dat van Wilhelmina een monument) is lang voorbij. Nu bewaakten politie, hulpverleners en stillen de plek in het park die voor de landing was uitgekozen. De ambulance stond klaar, je weet maar nooit.

Het instituut is dan ook steeds belangrijker. Ik herinner me nog dat onderzoekers onze vijfde klas op de lagere school blootstelden aan iets nieuws: multiple choice vragen over geschiedenis. Vanaf toen ging het bergafwaarts met het leren. Je hoefde alleen nog maar goed te kunnen lezen voor het kiezen van het beste antwoord.

De tests die het CITO bedenkt bepalen tegenwoordig de schoolcarrière van de leerlingen en de toekomstperpectieven van de scholen in toenemende mate. Zeker nu de resultaten per school openbaar gemaakt zijn. De uitslagen zeggen natuurlijk niets over de kwaliteit van de individuele school, en hoogstens wat over de samenstelling. Maar zo worden de uitslagen onvermijdelijk wel gebruikt door ouders die willen weten waar ze hun kind naar toe moeten sturen.

Zo worden we steeds geflipter en heeft Nederland deze zomer de examenfraude in Rotterdam over zich heen gekregen. Want wie niet slim is moet slim zijn, nietwaar?. Door diefstal kan je je cijfers nog aardig opkrikken. Tenzij je betrapt wordt. 

Ondertussen is de koningin een  prinses geworden en ook lelijk gevallen, zij het "in de huiselijke sfeer". Geen ambulance in de buurt, dit keer. "Arme Ouwe", zong Gerard Cox al eens over haar moeder die de Provotijd moest dulden. De tekstschrijver werd nog bijna voor majesteitsschennis berecht. Zou het deze keer wel mogen, een beetje meelij met onze oude vorstin?

op camera

Toch is het leerzaam, een tv-studio van binnen te hebben gezien. In een grijs veleden kreeg ik de kans, doordat ik eerst 's morgens een radiostudio van binnen had bekeken.

Het was vakantietijd, dus aan alle voorwaarden was voldaan om te maken dat de gemeente zich namens de regio kon laten horen over Schiphol, terwijl de eigenlijke woordvoerder verhinderd was. Omdat de zomerse stilte toch gevuld moest worden, zat ik als invaller nog voor negen uur 's ochtends in Hilversum om in de Tros Radio Nieuwsshow uit te leggen dat het allemaal een groot schandaal was.

Oom Peet en tante Ria hadden me gehoord, compliment hoor. Nette zinnen, voor een politica.

Mieke van der Weij had die ochtend Victor Deconinck als medepresentator naast zich, als invalkracht die ook die avond nog een tv-actualiteitenprogramma moest vullen. Dat maakte dat ik bijna twaalf uur later weer in Hilversum kwam opdraven, voor wat een nog veel stressvoller belevenis was, live op camera. Het geluid van Schiphol - hoor en wederhoor - was die middag alvast vastgelegd in de tuin van de woordvoerder, Ruud Wever, die ook op de School voor de Journalistiek had gezeten. En inmiddels wel zo ervaren was, dat hij voor de zomer-tv zijn stoel niet meer uitkwam. Slim bekeken!

De eerste keer waren we nog zelf naar het Gooi gereden, de tweede keer werd het vervoer verzorgd. Waardoor ik kennis maakte met het fenomeen van live Tourbeelden aan boord van de taxi. Alleen al een TomTom was toen nog iets bijzonders. Zo had de chauffeur toch nog een prettig leven. Het Mediapark viel me niet mee. De plek waar Volkert van der G. zijn gevangenisstraf had verdiend was uitgestorven die zaterdagmorgen, en nauwelijks beter beveiligd dan toen. Behalve dan dat aanwijzingen of aanwijzenden ontbraken en het leven er zich afspeelde in zwaar gecapitonneerde holen. Aan daglicht was geen behoefte.
Nog verder bezuinigen op de studioruimte zou niet meer kunnen, dachten we toen al.

De tv had iets meer mensen in dienst. Zoals voor de grime. Voor menen met zweethoofden was nog steeds niet uitgevonden, onthulden de dames die er werkten. Dat ik mijn zinnen 'rustig' afmaakte ondanks Deconincks pogingen me in de rede te vallen, leverden me na afloop de goedkeuring van de assistente op. Niet gek, voor een debuut. In die tijd gaven ze gewoonlijk nog een fles wijn mee als dank voor het komen. Dat ze op waren daar mocht ik dankbaar voor wezen, zei de uitsmijter. Chauffeur en ik kregen een drankje voor de troost.

rondetekens

In onze tijd ging je nog niet naar de disco, wij zaten op de padvinderij. Zo waren we in elk geval op zaterdagmiddag van de straat.

Broer en neef mochten fikkie stoken en hikes lopen bij de verkenners. Rimboejagers heetten die avontuurlijk. Mijn nichten en ik moesten ons behelpen met de St. Jorisgroep, eerst als kabouters die een beetje aan figuurzagen deden, daarna mochten we 'overvliegen' naar de padvindsters. Die deden wat minder kinderachtige dingen, en omdat de groep vernoemd was naar de schutspatroon van de verkenners mochten we als enige meidengroep van Den Haag, meedoen met de jaarlijkse viering van de St. Jorisdag. Wat dan weer wel betekende dat je de stad moest doorfietsen om 's morgens om zeven uur in het Westbroekpark present te kunnen zijn. (En niet te vlug door naar school.)

Kamp op de Veluwe was het hoogtepunt van de activiteiten. Ondertussen bekwaamde je in het morsealfabet en trouwknopen.  Mijn moeder had de pech dat ze me aanwezen als leidster van een nieuwe ronde. Die heette de "IJsvogels" en insignes daarvoor waren er nog niet. Zij heeft ze toen maar zelf ontworpen en geborduurd. Met dezelfde toewijding als waarmee ze eerder zandzakjes had gemaakt voor de kleuterschool. Goed voor het oefenen van de motoriek denk ik. We moeten er in knijpen, goed voor de spieren waarmee we zouden gaan schrijven.

We roofden zand (in de vijftiger jaren was Den Haag nog in wederopbouw) en dat werd in een teiltje op het vuur verhit, om ziektekiemen te verdelgen. Een heel aparte geur, die ik nog zo zou herkennen. Wat een mens niet voor zijn kinderen over heeft, als de juf of de Oehoe er om vraagt.
Jammer was wel, dat de nichten en ik niet heel veel later overstapten naar het volleyballen. Maar de liefde voor de ijsvogel is gebleven. Hopen dus maar op een milde winter.