Deze activisten hebben na decennia van strijd tegen de groei van Schiphol al bijna al hun haar en zeker de kleur ervan verloren. En ze zijn uiteindelijk zelfs verhuisd. Mede daardoor verzetten ze zich nu ook tegen opening van vliegveld Lelystad. En dat in het laatste kwart van de hun toegemeten eeuw Ook op die leeftijdstrijden ze tegen lawaai en kwalijke dampen van noodgedwongen laagvliegers boven de Veluwe.
Krimp, zelf brengen ze het al in praktijk. Nu Schiphol nog. De 440.000 starts en landingen die ooit als maximum gezien werden zijn allang tot onwerkbare aantallen opgerekt. Er is mankracht te weinig om de daarbij horende aantallen passagiers met hun bagage en paspoorten te kunnen verwerken zonder onmenselijke wachttijden en bijbehorend ongemak. De directeur van de luchthaven moest terugtreden, de produktie moest worden verlaagd. Krimp, het kan dus opeens wel, nu het moet. Jammer dat het de economie is die grenzen aan de groei stelt. Wat zou het mooi zijn geweest als klimaat en leefbaarheid de doorslag hadden gegeven.
Ondertussen maken we ons nog steeds geen illusies. Hoopvol wordt op rijksniveau stug doorgewerkt aan het groeimodel. De stikstofrechten halen ze bij boeren weg, zodat die ingezet kunnen woren in de Haarlemmermeer. Daarnaast besteedt de rijksoverheid wederom heel veel belastinggeld aan het werven van menselijk vernuft om eindelijk een vereiste natuurvergunning aan het al twintig jaar zónder en dus illegaal opererende Schiphol te kunnen uitreiken.
