troost in Veenendaal

Maar de echte natuur ligt niet alleen in Amsterdam op straat. Ook Veenendaal kan er wat van Lang heb ik in mijn jeugd gewoond aan de Haagse kade die naar deze plaats in Gelderland is vernoemd. Hoog tijd dus om er eens een kijkje te gaan nemen. Recent kwam het er van.

Het werd duidelijk dat in dit plaatsje ook de kunst op straat ligt. Nog een wonder dat we die vonden, want ons zicht op mogelijk stadsschoon werd.lelijk gedwarsboomd door alle winkelketens die van heinde en verre waren gekomen om de mensen die hun leven in Veenendaal moeten slijten toch genoeg vertier te bieden. Xenos, Zeeman, Hema, C & A, het Kruidvat,  ja wie al niet was er neergestreken met eigen verkooppunten. 

En dan toch opeens treffen wij een soort monument op poten van staal aan, iets weghebbend van een moskee. Zomaar, midden in een zijstraat. Het bouwsel wordt omringd door een kudde van stenen schapen, met metalen kop en poten. Jammer wel, dat uitgerekend deze winkelstraat compleet uit de gratie is bij het winkelend publiek. Er lopen kippen noch kraaien. Behalve wij, dan. 

Gelukkig hebben ze in Veenendaal  wel een goede kroeg, met alleen al zes soorten herfstbok op tap. We kwamen weer helemaal bij, ik dankzij de Bronckhorster variant. "Troost!" zoals onze kleinzoon altijd zegt als er ook maar even met een glaasje ergens over te klinken valt. We hadden het nodig, deze keer.

herfstshoppen

Je moet er voor naar de Haarlemmerstraat in Amsterdam. Eén van de winkeltjes in deze zich de leukste winkelstraat van het land noemende verzameling van horeca, bakkerijtjes, belwinkels en kledingshops was gewijd aan de herfst. Een etalagevullende spin wiebelde in een gigantisch web, waarin hij of zij zojuist een witte vlieg had gevangen. die nog vertwijfeld probeerde zich los te rukken. Zeker, mensen, voor echte natuur moet je dus ook al in Amsterdam zijn.  Weten die stedelingen wel dat ze in eigen huis minstens tweehonderd achtpoters hebben?

muziekonderwijs

De kinderen zijn al jaren het huis uit, en hadden opa's apparaat ook helemaal niet meegenomen zodat we er zelf al die tijd van hebben kunnen genieten. Maar nu is onze destijds nog zo futuristische vooral op middelbare scholieren zoveel indruk makende cd-speler annex radio van Bang en Olufsen dan toch nog onverwachts overleden. Een jaar of dertig jaar na aanschaf, en bijna veertien jaar na het heengaan van de schenker zelf. Nooit een dag ziek geweest, dat wel.

Het is geen troost dat live muziek in de concrtzaal toch altijd mooier klinkt dan op CD in de BEO. maar toch.
 

"Nu ga ik maar een dovig liedje zingen," verschreef ik mezelf in het sms-je waarmee ik aan onze dochters doorgaf dat de dealers geen reparatiemogelijkheden voor hun erfstuk meer zagen. (Ook mijn toetsenbord, weten de lezers van deze stukjes heus ook wel, functioneert niet altijd optimaal.) 

"Dovig", mooi toepasselijk vonden ze, al wisten ze wel dat "droevig" hier bedoeld was. Deze manier van rouwverwerking is ontstaan toen hun pappa als ongeoefend zwemmer een woeste plons nam in een Zweeds meertje. Het commentaar op de overweldigende waterverplaatsing kwam van zijn oudste dochter, die klaarblijkelijk haar schrik echt even moest verwerken. Op muzikaal verantwoorde wijze, ja. Juist omdat opa en oma van die muzikaliteit in onze beide dochters zo genoten, vonden zij goede geluidsapparatuur van wezenlijk belang en tastten ze bereidwillig in de buidel.

Ook de minister van onderwijs heeft inmiddels ontdekt dat het wegbezuinigen van het muziekonderwijs een ramp is voor het land. Ze gaat nu toch maar weer de deskundigheid van de leerkrachten bevorderen. Daar heeft ze vijf keer vijf miljoen euro per jaar voor over. Opa en oma waren, zo beschouwd, heel wat guller. 

Onze kleinzoon heeft tegenwoordig in eigen huis een elektrische piano, maar zijn opa heeft er een van hout. Dat heeft hij net aan zijn juf verteld. Die wist dat daar dan echte snaren in zouden zitten, zo deskundig was ze zelfs nu al. Op zijn eerstvolgende bezoek aan ons huis vroeg de kleinzoon dan ook om een demonstratie van het binnenwerk. Zelfs heeft hij nog even samengespeeld, opa op diens hoorn begeleidend. Pas daarna wilde de kleinzoonj naar de elektrische trein op zolder.

ZZP-bashing

Die gekke regering van ons! Nog pas gisteren joeg zij de VVD-fractie op de kast, door het lease-rijden aan te pakken. Als ik de uitleg van Wiebes, de staatssecretaris, goed snapte gaan ook de bezitters van elektrische auto's naar 25 % bijtelling, en is dat om de doelstellingen van het energie-akkoord te halen. Want de subsidiëring van de eko-auto's was te succesvol. De nek omdraaien, dus. Als er minder wordt gereden is er minder vervuiling. De auto-partij verkeert in blinde paniek.

 Vandaag zijn het de ZZP-ers, die er van langs krijgen. Oók veel te succesvol, als je vindt dat je de achthonderdduizend mensen zo kunt noemen die in deze crisis ontslag moesten verwerken en om er niet helemaal onderdoor te gaan maar als zelfstandige-zonder-personeel zijn doorgegaan. Sappelen, weinig opdrachten, nauwelijks mogelijkheden voor verzekeringen tegen ziekte en arbeidsongeschiktheid, laat staan voor sparen voor een oudedagsvoorziening. 

Zij blijken zo nóg te duur voor het rijk. Dat zit niet bij de pakken neer. Die zelfstandigenaftrek als belastingvoordeeltje moet er dus maar af. En ook de startersaftrek natuurlijk. En de winstvrijstelling voor het midden- en kleinbedrijf kan ook wel afgeschaft worden. Een fris ideetje om de ZZP-ers totaal te ontmoedigen is bureaucratisch van aard. Je moet het gewoon voor werkgevers lastiger makn om ZZP-ers in te huren. Een beetje administratieve rompslomp helpt perfekt. Voer de Beschikking geen Loonheffingen in, als opvolger van de op teveel verzet gestuite Verklaring Arbeidsrelatie.Zo drijf je je slachtoffers tot opperste wanhoop. En een lease-auto, al of niet elektrisch, was er voor deze groep al helemaal niet bij. Hoe zou het hun kinderen vergaan? Tiktijd hoopt op een kinderen-van-ZZPers-partij.. 

dol op gevaar: neem de bus

Links is nog net de bushal te zien. De opstelstrook voor de passagiers is verdwenen.

Het schiet al lekker op met de renovatie van station Arnhem. Voor buspassagiers is er nu helemaal geen veilige plek meer. Er staat een hek om de plek waar je je vroeger kon opstellen in afwachting van je openbare vervoermiddel. Misschien bedoeld voor bouwvakkers die de stationshal aan het afmaken zijn.  Maar die zijn nergens te bekennen.

Wat we wel kunnen zien zijn de reizigers voor de perrons A tot en met L. Die komen met are doodsverachting voor het hek staan, in de route van de wegsnellende bussen. Een anderemogelijkheid om bij je perron te komen, waar je niet op mag staan wachtem om verwarrend gedrang vóór te zijn, is er niet. De aansluiting tussen de bushal en de stationshal iszo lek als een mandje, merken we. Dat is wat je noemt van de rgen in de drup.

I niet zo Amsterdam

Even geen tijd voor jullie gehad. Ik moest even naar Amsterdam, om zelf te gaan kijken.

Want opnieuw was de Amsterdamse haven in het nieuws, en dat nieuws volg ik al sinds pakweg 1985 wat je noemt intensief. Altijd is het veel lawaai, en weinig wol. Maar zou het nu dan ernst zijn? 

Opnieuw klonk in de media hoofdstedelijk geweeklaag. Het Amsterdamse college van Burgemeester en Wethouders maakte bekend dat het. als de raad het goed vindt, honderdtwee miljoen euro wil steken in het eerder aanleggen van de zo vurig gewenste nieuwe Tweede Sluis bij IJmuiden. (Gaat uiteindelijk een miljardje van onze centen kosten.) Het rijk heeft het project in de planning staan, maar Amsterdam vindt 2029 te laat. Dan maar zelf de beurs getrokken om alvast te beginnen. Niet pas na het weekeind, maar nu, nu, NU. Anders kan de haven niet groeien. En sterft Amsterdam een droevige economische dood.

En ja hoor, ik heb gekeken, en het IJ  ligt er nog steeds even leeg bij als altijd, als er geen Sail is. Alleen de ponten varen heen en terug.Een uurtje gezeten, vier aken geteld. En één driemaster.

antiek zeilschip, ook altijd leuk

Wat moet dat worden als de Grote Nieuwe Tweede Sluis meer, bredere, en dieper stekende schepen door kan laten?! Oeps, nog even vergeten dat die schepen dan stukvaren op de tunnelbak van de Velsertunnel. Die beperkt de diepgang nog steeds tot maar dertien meter. Er zal nog een heleboel tijd en geld nodig zijn voor ook dat probleempje is opgelost. Laat Nederland zijn kaarten maar zetten op havens aan open water. 

de werkelijkheid was mooier

Een tijdje geleden stond hij er nog, de laatste monumentale boom bij station Arnhem. Vooruitgang hou je niet tegen, en dus ging deze boom het loodje leggen. Hij was al flink teruggesnoeid, in afwachting an de kettingzaag. Laatst zagen we hem tot onze verbijstring terug, veworden tot kunst. Het moet een beetje schemeren, en als je dan langs het CITO-gebouw komt aan de Sonsbeekkant zie je hem opeens staan. In huis. Als silhouet, tegenover zijn oude plek, in de hal van de toetsontwikkelaars. Blauw uitgelicht, of rood, al naar gelang het de computer belieft. De vogels en ik geven de voorkeur aan het origineel.

.

somber weertje vandaag

Pokkeweer brengt ons deze middag ondergonds in wat heet Arnhems grootste winkel. Maar daar werden we sjagrijnig van. Geen zonnestraaltje, geen windvlaag, geen druppel regen, en alleen maar filialen van landelijke ketens. Alweer lukte het ons niet om dit winkelcentrum te doorgronden. Liever vluchtten we er weg.

Zo belandden we in een wip in Deventer, waar het noodweer zich beperkte tot één flinke plensbui. Wonderlijk fenomeen: de middenstanders hadden kennelijk afgesproken hun klanten te ondervragen over hun herkomst. Wij waren heus niet de enige aan wie wij hoorden vragen of we van hier (van daar dus) waren. Was je van buiten Deventer, dan kon je rekenen op ernstig medeleven. Het was wat, zo'n natte dag. Fijn dat je dan even kon schuilen en opwarmen. Binnen toch beter dan buiten.

Een echt evenement was er vandaag ook jammer genoeg niet in Deventer, dan was je beter af in juli, met Op Stelten, of in augustus, met de Boekenmarkt, of in December, met het Dickensfestival. Maar hier, de winkelgids met daarin de plattegrond: Deventer loop je in anderhalf uur rond en er is een middeleeuws deel en een wat nieuwer, en het patroon van de voormalige grachten  is leuk. Ons vielen juist de talrijke knusse winkeltjes op, maar dit terzijde. Toen we op het punt stonden de reis naar Arnhem maar weer te aanvaarden, kregen we het bericht door dat Avro-humorist Seth Gaaikema er op deze dag de brui aan gegeven had. Opnieuw barstte de hemel in snikken uit.

onzindelijk

Deze migranten zien er wat gehaast uit. Misschien wel omdat ze het eigenlijkniet kunnen geloven. Zij? Zomaar welkom? In het onverdraagzame Nederland? Staatssecretaris Teeven heeft er geen enkele moeite mee asielzoekers terug te sturen naar landen die met ebola kampen. Het is immers niet gezegd dat je daar dan ook ebola oploopt. Juridisch schijnt de redenering te mogen, maar immoreel is-ie wel..

wel lijnen

Toch scheelt het, als je de schrijver kent. Dan moet de Jan  Wolkers-prijs voor het beste natuurboek natuurlijk toevallen aan Alexander Reeuwijk. Vindt onze oudste dochter. Die kent ze tenminste, uit de tijd dat hij over de vloer kwam in het huis in Haarlem waarin ze met een handvol jongeren woonde. Hij was de vriend van een hunner, allebei fysiotherapeut. Alexander besloot die carrière op te geven en de wijde wereld in te trekken. 

Nu ia hij reisschrijver, en genomineerd is nu zijn boek "Reizen tussen de lijnen"; een verslag over een tocht dwars door Indonesië. Hij maakte die reis anderhalve eeuw na Alfred Russel Wallace, natuurontdekkingsreiziger à la Darwin. 

in de boekhandel een prominente plek voor fantoomdier de Gruffalo, in de natuur tot op heden nog niet waargenomen

Alexander moet het opnemen tegen  "Planken Wambuis, wild en bijster land" (P. Abels, M. Bosch, A. Crans, M. Frijns e.a.) dat ik zoals gemeld gisteren al in huis haalde. En verder "De gierzwaluw"  van Remco Daalder, "De Wadden, een geschiedenis" van Matthijs Deen, en
"Bibi’s gewone dierenboek" van Bibi Dumon Tak en Fleur van der Weel. Er waren honderd boeken voorgedragen, mooi als je dan weet door te dringen tot de kopgroep van vijf.

Ik dacht nog dat de vader van mijn dochter de aanschaf van Alexanders boek wel voor zijn rekening zou nemen vanwege de voor een treinenliefhebber zo verleidelijke titel, maar "Tussen de lijnen" schijnt toch niet naar spoorlijnen te verwijzen. Dan vanwege mijn Haagse wortels (de geur van een Indisch pension hing per slot van rekening zelfs in mijn geboortehuis) zelf de beurs toch maar trekken? Ik neem het in overweging. Al heb ik al een boek, natuurlijk.
 
Onze andere dochter kreeg dezer dagen ook al een boek trouwens, geschreven door weer een andere Alexander. Dit exemplaar heet Münninghof. Hij verhaalt van zijn familie, zij interviewde hem een paar jaar geleden over zijn kleurrijke ervaringen als correspondent in Rusland. Schrijven en gelezen worden, ook in de minder sociale media draait het om gekend worden, op de keper beschouwd.  

geen spoor

Over drones boven Arnhem had ik het hier al eens gehad. De eerste die ik met eigen ogen  heb zien vliegen is ook alweer van een tijdje geleden. Het ding vloog boven de entree van de dierentuin, maar hield 

er al snel mee op. Laten we hopen dat het gevaar voor het publiek de.doorslaggevende reden was er maar mee te stoppen.

Gisteren zagen we een winkel vol met die krengen. Dat kwam zo: we gingen ons na de griepprik verpozen in Oosterbeek en daar wilde ik het boek over Planken Wambuis uit de boekwinkel halen, dat een van de genomineerde natuurboeken is voor de Jan Wolkersprijs die komend weekeinde in Naturalis gaat worden uitgereikt. Mijn man drong. verrassend kwiek voor zijn leeftijd, voor bij de kassa, en rekende (wie had dat kunnen denken) een treinentijdschrift af. Ik geloof dat hij zich wilde verlustigen aan plaatjes van een nieuwe geel-blauwe testtrein ter vervanging van de Fyra, die hij net in het echt had zien rijden. Met als bonus ook nog overtuigende foto's van een loc die "het  varkenssnuitje" schijnt te heten of zoiets.

"Bent u geïnteresseerd in modelbouw of de echte treinen?" vroeg de mevrouw met wie hij afrekende benieuwd.  En voor ik het wist  had mijn man het adres op zak van de megagrote winkel vol modelbouw, gedreven door haar zwager en te vinden in Elst, op het industrietterein. Modelbouw in alle soorten en maten vulde het pand. Auto;s, vliegtuigen, onderzeeërs, de Karel Doorman, middeleeuwse oorlogsschepen onder volle tuigage, of als je dat allemaal niet wilde, alles voor het boerenleven. En anders wel alle verfijnde gereedschap om zelf aan de slag te gaan om iets moois op schaal te maken. Maar, gelukkig, NIETS, maar dan ook NIETS, op het gebied van spoorwegen. Ja, acht keer per jaar doet de winkel mee aan de treinenbeurs in Houten. Daar is mijn spoorfanaat .gelukkig ook vaak te vinden. (Dan heb ik een vrije dag.)

prik- en andere post

Je kan de winter maar beter goed voorbereid ingaan, vooral als het gratis is. Op kosten van ons allen zijn dezer dagen overal prikposten ingericht om onze oudjes en chronisch zieken voor te bereiden op herfststormen en griepvirussen. 

Over het nut ervan wordt al jaren getwist, maar wij senioren en andere kwetsbaren geloven maar al te graag dat de maatschappij het beste met ons voor heeft. Ons wordt nog een lange toekomst van aftakeling in goede of minder goede gezondheid toegewenst. In eigen woning weliswaar, en in toenemende mate omringd door mantelzorgers. Samen berustend in het steeds verder buiten bereik raken van de vroeger zo nuttige maar nu te duur geachte verzorgingsinstellingen. 

Op donderdag wordt het noodnummer gelanceerd voor als je met vragen zit over de veranderingen in de zorg na 1 januari. Er is ook een website, maar niet elke bejaarde is even handig met internet. Je kunt dus bellen. Ook mag je een brief schrijven. Vijftig mensen zitten klaar. Om je door te verwijzen. Naar de website. 

Niet te duur wordt ondertussen het bevolkingsonderzoek naar darmkanker geacht. Ons bouwjaar maakte ons tot twee van de honderdnegentigduizend landgenoten die benaderd zijn.

In 763 gevallen is de ziekte vastgesteld, bij vierduizend mensen is poliepvorming gevonden als mogelijke voorbode van kanker. Extra werk aan de winkel voor de gezondheidszorg. De verzekeraars hopen dankzij de vroege signalering goedkoper uit te zijn. 

Het plan is het onderzoek om de twee jaar te herhalen. Maar gelukkig, wie 75 is geworden mag niet meer meedoen. Dan is de extra zorg niet meer aan de hoogbejaarde besteed. Ik kijk er echt naar uit. Nog maar vier keer je envelopje met poepbuisje ("biologische stof categorie B") in de brievenbus deponeren, het valt te overzien. Maar het vak van postbode is er wel weer een stuk minder leuk op geworden.

in goede handen

Zou ik het treffen? Kom ik net langs de Steenen Tafel als die gerepareerd gaat worden? Een vliegende kraai vangt altijd wat, denk ik nog. Ik maak alvast de foto.

Dan spreekt een van de twee werklieden me aan. Hij heeft wel even tijd, zijn collega is toch aan het bellen. Ook de hedendaagse buitendienstmedewerker is immers heel erg  mobiel bereikbaar tegenwoordig, is het niet voor het thuisfront dan toch wel voor kantoor, over kwesties rond het werk. 

Zo leer ik al ras, dat de twee geenszins voor het monument komen, dat gaat ooit een steenhouwer doen die ook op Moscova reparaties verricht aan beschadigd geraakte grafstenen. Dat er geen haast mee gemaakt wordt begrijpt mijn zegsman wel, het zal  nog een dure grap worden. De afgevallen brokstukken liggen op de gemeentewerf te wachten. Zelf heeft hij met zijn collega net de heg gesnoeid. Die is nog de enige ambtenaar, in zijn eentje zo'n beetje verantwoordelijk voor alle parken van Arnhem, en ook nog jachtopzichter. 

Hij moet dus ook nog de Nulgebieden op nul houden - wat inhoudt de wilde zwijnen zonodig afschieten, weten we sinds kort - en mensen aan de parkregels houden. Als je dan weet hoeveel parkgebied Arnhem heeft... Zelf werkt hij, ingehuurd, voor Arnhem, aan onderhoud van bruggen, trappen en wat dies meer zij. Om de bezuinigingen een beetje efficiënt op te vangen werken ze vaak samen, vertelde hij, spontaan zoals onze streekgenoten altijd zijn.

Ik denk terug aan de tijden waarin onze vroegere gemeente van vijfduizend zielen twaalf mensen in de buitendienst had en bewaakt werd door elf rijksagenten - later bleef daar een alarmknop bij het voormalige politiebureau van over, waarmee je werd verbonden met de meldkamer van Haarlem. Soms verscheen er daarna toch heus nog een dienstauto ook. Wel vossen gezien, nooit wilde zwijnen.

hou het hoofd koel

Maandag mag dan Wasdag zijn, vandaag worden we bang gemaakt met nog ernstiger huishoudelijk onheil. Van de meeste Nederlanders is de koelkast ernstig "over de datum".

Net als vrijwel iedereen kopen wij pas een nieuwe vriezer als de  dienstdoende het begeeft. Maar dat is dus fout, helemaal fout, als we de koelkastenindustrie goed begrijpen. Wel honderd euro per jaar zuiniger zijn de nieuwste kasten, je oude kan je dus maar beter net als je auto bijtijds inruilen,

 Wonderlijk genoeg zijn ze vandaag ook uit op ons restafval, in geval van onverhoopt overlijden. Te oud, teveel gerookt? Allemaal geen bezwaar, er valt in de donortransplantatiewereld nog best wat van de overblijfsels te maken. Vel, hoornvlies, hart en/of longen, van alles kan hergebruikt worden. Ze gaan er een hele week om zeuren.

"Ja" moet je dus zeggen tegen opname in het donorregister. al mag "nee" als het dan echt moet ook wel, wnneer je hoe dan ook niet mee wilt doen. Gehoopt wordt dat na vandaag de helft van de bevolking tot de groep van potentiële donoren is bekeerd. De trukendoos van een stoet reclame- en pr-bureaus gaat open. Zij verdienen er lekker aan. Kregen wij er voor onze moeite maar een koelkast bij. Altijd handig immers voor het koelhouden van de onderdelen.

Maar anders is er nog één werkelijk duurzame oplossing: de ijskelder of desnoods, bovengronds, de iglo. Echt niet over de datum, hoor  Laat u toch niks wijsmaken. Op de foto: klimaatbestendige koelunit in het Brabantse Roosendaal bij milieubewust (fiets!) jong gezin..

er al vroeg bij

Sprak ik gisteren nog over de opstandige pre-pubers uit de hoogste klassen van de basisschool, ook de nog veel jongere jeugd van vandaag is al totaal losgeslagen. Twee momentopnamen om van te schrikken. Pas twee keer naar de crèche geweest en nog geen enkel woord geleerd, maar wel al gebarentaal. En daar dan ook nog triomfantelijk je tong over uitsteken. Waar moet dat heen?

duurzaam

                                                                                      foto: (schoon-) vader

Het is nog steeds aan, tussen de twee klasgenoten van wie één onze kleinzoon is. We hebben ze vrijdagmiddag opgehaald uit school, omdat daar de "duurzaamheidsmarkt" gehouden is. Daar weten de leerlingen nu alles van. Hun ouders niet, de meesten kwamen met de auto. Die hebben dit weekeinde een hartig woordje te wisselen met hun nakomelingen.

In en rond de school viel er van alles te leren over milieu en afval. Kernboodschap was dat je niet alles zomaar hoeft weg te gooien, soms kan je er kunst van maken bijvoorbeeld. De klas van onze kleinzoon had zich op de land-art gestort. Herfstbladeren en takken waren als materiaal gebruikt voor artistieke stillevens. De foto's die er van waren gemaakt waren ingelijst en konden voor vier euro door trotse ouders mee naar huis worden genomen.

In  de hogere klassen werden grijze vuilniszakken benut voor de uitdossing van "living statues". zoals die Arnhem ook al in het voorafgaande weekeinde zo betoverd hadden. 

Prima manier om de pre-pubers ook eens stil te krijgen, bleek wel. Een week eerder verstijfde heel vergelijkbaar een muziekkorps op de Grote Markt. Dat werd op camera vastgelegd door een fotograaf die gezellig óók een gele broek aan had. En hij werd op zijn beurt gesnapt door Tiktijd. Maar dit terzijde.





Een andere klas had afgedankt serviesgoed omgevormd tot etagères, geschikt voor de presentatie van cupcakes en ander snoepgoed. 

Waarna het weekeinde kon beginnen. Thuis wachtte eerst nog de begrafenis van de die nacht gestorven goudvis. De eigenares, onze kleindochter, zong ten afscheid nog een ter plekke gecomponeerd droevig liedje. Na de plechtigheid hebben de kinderen afleiding gezocht en gevonden in de woeste avonturen van Thomas de trein en zijn vriendjes. Het materieel stond al klaar. Vriendin heeft absoluut aanleg voor het spoorwegwezen, bewees ze; al noemde ze de remise nog onwennig de "parkeerplaats". Maar dat zal wel goedkomen. Ook een moeilijk woord als "duuzaamheid" behoort immers inmiddels tot hun beider woordenschat.

op alles voobereid

Er bestaan  mensen met zoveel hart, dat ze zelfs voor hun planten alles over hebben. Deze foto uit Oosterhout - soms moet je even van huis om voorbeelden te kunnen verzamelen - laat de dilemma's in een nutshell zien. Enerzijds is daar de plant. Je bent er goed voor, dus hij groeit. Anderzijds heb je je te kleine huis. Snoeien van de plant zou kunnen, maar is voor de rechtgeaarde kweker geen optie. Verhuizen? Of verbouwen? Voor die laatste oplossing is hier gekozen. Er kwam een royale uitbouw, met in het dak een speciaal lichthoekje met extra ruimte voor het oprukkend groen. Zelfs voorbereid op verdere plantuitbreiding. Tiktijd gaat de voortgang kritisch volgen.

"het zijn slechts creuzen"

Man en ik hadden alle redenen voor een feestje vandaag. We konden namelijk ons eerste lustrum als Arnhemmers vieren. Gaf hij me een nieuwe leuning? Het had voor de hand gelegen, maar voorlsnog moet mijn hand steun blijven zoeken bij de huidige vermolmde maar gelukkig door veel duct tape aan onze kant nog net bij elkaar gehouden balk. Mij werd een hapje bij de Chinees aangeboden.

Dan kom je twee keer extra langs de trap, maar het aanbod nam ik aan. Zoals ik die middag ook al was ingegaan op de uitnodiging om mee te gaan shoppen in een verafgelegen winkelcentrum. De rit erheen vergde zoals ik spoedig zou merken meer tijd dan ons verblijf daar. Haring schafte mijn man aan, en in de doe-het-zelf-winkel twee lichtschakelaars en enig open haard hout. Ik kwam daardoor al snel tot het besef dat ik als dekmantel was gebruikt door iemand die het milieu wilde gaan schaden en voor zijn autoritje een mede-inzittende nodig had. 

Aan tafel heb ik hem nog even scherp ondervraagd over wat hij, terugziend op vijf jaar wonen in Arnhem, los van het huis waarin we dat doen, hier het meest fijn vindt. Hij wist het meteen. "De tuin!" En toen ik dat nog te huiselijk vond werd het:"de omgeving!".

Daar stokte het tafelgesprek, want mijn man moest zijn aandacht gaan richten op zijn voorgerecht, dat was gearriveerd. Drie Zeeuwse oesters, gestoomd nog wel liefst. "Lekker zo, maar echt geen echte Zeeuwse. Dan hadden het platte geweest" was daarna zijn commentaar

indruk gemaakt

Het is dat de bloemen er nog lagen, anders had ik de gedenksteen niet eens gezien. Gewijd aan de evacuatie. Een sobere maar symbolische plek. Daar waar de Apeldoornseweg, de hoofdroute waarlangs de mensen waren weggevlucht, in de stad uitkomt..Het Rode Kruis, het stadsbestuur en de Poolse autoriteiten hebben ook nu weer stil gestaan bij de gedwongen volksverhuizing na Market Garden eind september 1944. Pas in april 1945 kwam de bevolking terug, in een puinhoop.

Dat zag ik gisteren. 

Vandaag is het ook een puinhoop. Niet zozeer door de snelle maar lelijk uitgevallen wederopbouw van de stad. Meer doordat uit onze naam ver weg in Irak de eerste bommen op IS losgelaten zijn, en vanuit verre verten gezien de ebolaepidemie een crisis aan het worden is die steeds dichter bij komt. 

Maar ook was er vandaag een lichtpunt, en mocht het Europese Parlement proberen gehakt te maken van supercommissaris in spe Frans Timmermans. Hij werd een middag ondervraagd over waar het heen moet met Europa. Ze hadden geen schijn van kans, hij beloofde loze regels te gaan schrappen en zal dus wel aan de slag mogen. Zeventig jaar na de oorlog gaat Frans proberen de Europese geest weer tot leven te wekken. Dankzij zijn Engels, Frans, Duits, Nederlands en zelfs nog redelijk vlot Italiaans won hij zijn toelatingsexamen met indrukwekkend gemak. De oorlog liep anders af, anders had hij ook zijn Russisch nog kunnen inzetten. Voor de simultaantolken mag je trouwens grote bewondering hebben.

afgedankte koffie

Gelukt! Alle punten van Douwe Egberts ingewisseld nog voor ik daarvoor naar de Blokker had gemoeten. Nog even een fotootje van het zelfs op deze miezerige maandagmiddag nog redelijk bezette terras. 

Afscheid van alweer zo'n familiebedrijf dat in de handen van buitenlandse beleggers is gevallen en daarmee de voeling met de eigen klanten is kwijtgeraakt. Een straat verderop heeft Primark, voorheen De Bijenkorf, net de deuren geopend en is ook de sfeer van dat boegbeeld harteloos verkwanseld. De middenstand verschraalt.

Blokker huist hier in een pand waarvoor je naar de kelder moet. Vanuit hun bedrijfsstrategie i het vast wel handig, om naar die spelonken de dames met de punten van de koffiebranders te lokken. Ze verkopen de artkelen en nemen de inwisseling van de punten over. Dat stelsel  zal geen lang bestaan meer beschoren zijn, als mijn mede-senioren net als ik het verraad van het opdoeken van de DE-winkels bestraffen met het verbreken van de oude banden. Onze kinderen waren allang overgestapt op Van Nelle, en op aantrekkelijk geprijsde andere concurrenten.  

"Het kan, maar ik geef u weinig kans", hoorde ik in de winkel over de mogelijkheden voor succesvol protest. Zo kenden ze het management wel. De winkel gaat dicht, maar wanneer? Geen idee. Het huurcontract zal het bepalen, vermoeden de medewerkers. Nu al valt de naderende leegloop te proeven. Maar mij wacht nieuwe vrijheid. Hoe zou al die andere koffie eigenlijk smaken?  

boze Belgen

Vijftienduizend boze Belgen, dit weekeinde. Onze normaal gesproken zo gemoedelijke zuiderburen hebben de pest in gehad. Hadden ze een kaartje bemachtigd, dachten ze op zaterdag of zondag de unieke oversteek in Antwerpen per pontonbrug over de Schelde te kunnen maken, maar ging dat mooi aan hun neus voorbij. 

Arnhem herdacht oorlogbrug ook met ponton

Een misrekening van de organisatie, zo bleek. De Belgen die wel hadden mogen beginnen aan hun voettocht over de oeverbinding die zeventig jaar na de oorlog  nog eens was neergelegd, maakten helemaal geen haast en besloten van elk moment te genieten. Daardoor kregen de anderen geen kans, waar tegenover stond dat ze goed op tv kwamen om hun verontwaardiging te uiten. 

Ook een manier om in het nieuws te komen is bedacht in een liedje van Björk, in praktijk gebracht door de Britse fotografe Gelder. Gelderland heeft mooie streken, propageert onze regio zichzelf in alle media. Van Gelder kan je dat ook zeggen. Zij trad met zichzelf in het huwelijk. Lekker pûh! Ik denk niet dat de Belgen daar kwaad over zijn.

meer of minder

Heel fraai gelegen, in geaccidenteerd terrein. De architect had er wat moois van mogen maken. Wel dacht ik eerst nog dat de instelling last had van wel erg vroege sneeuwval. Maar ik had het mis. Wat ik aanzag voor aan de kant geveegde sneeuwranden waren op strategische plekken gedeponeerde zandzakken langs de paden door het park. Nylon, stralend wit, minder vergankelijk dan die ouderwete van juten weefsels.

De zakken lagen er om  water weg te houden uit de entrees naar de onderste bouwlagen. Merkwaardig genoeg waren we op zoek naar het juist hogerop gelegen oefenbad, waarin ook de kinderen uit de omgeving konden komen leren zwemmen, en wel op zondag. Behalve van wateroverlast hebben de bewoners ook last van lawaai, ontdekten we. We durfden bijna niet meer te zuchten, na het lezen van de vermanende bordjes. Of was het juist de bedoeling dat we wél lawaai maakten? Echt duidelijk was de aanwijzing eigenlijk ook weer niet. 

duidelijke taal

De columnist in ons regioblad maakt zich vanmorgen vrolijk over de Bijbel. Hij had al eens meegemaakt dat die versimpeld was en nu, niet eens zoveel later, is de vereenvoudiging van de versimpeling uitgebracht. Opdat wij het verhaal vooral nog beter begrijpen, geloof ik. Overboord dus met ark en kribbe. Boot moet het zijn, en voederbak. 

God is nog net niet vertaald in De grote baas, schampert de commentator. Dat moet er de volgende keer dan maar van komen. Wij Nederlanders worden dezer dagen ook nog  geteisterd door mensen die onze Sinterklaasliedjes willen zuiveren. Wit is het nieuwe zwart en de roe is een achterhaald martelwerktuig dat sowieso geschrapt mag worden. Lekker rijmen doen de teksten niet bepaald, maar alleen een kniesoor let daarop. In Zweden hebben ze weer heel andere twiststof. Die draait om Pippi Langkous.

stoute kinderen weggeretoucheerd

In haar jonge jaren schepte ze op over haar vader, weggevaren over zee en in Afrika Negerkoning geworden. Dat mag ze nu niet meer zeggen. In de jongste herhaling van de tv-serie hebben de Zweden het voorvoegsel "neger" er zorgvuldig uitgemonteerd. Tot grote verontwaardiging dan wel weer van andere Zweden als bewakers van het nationale erfgoed. 

De voorstanders denken,dat ook Astrid Lindgren het goed gevonden zou hebben, als ze niet al in 2002 gestorven zou zijn. Aan de negers is ook nu weer niks gevraagd.