(bijna) honderd

De honderdste bijdrage vandaag. Mooi voor een eerbetoon aan twee mensen van bíjna honderd, nou ja, 94. Mandela is er nog net, de wereld wacht op zijn overlijden. En Pete Seeger, de protestzanger, treedt zelfs nog steeds op. In mijn wereldgeschiedenis wel ongeveer de beste symbolen van stug doorgaan met bouwen aan een betere wereld. Nog even genieten van die twee, dat ze onze tijdgenoten zijn

De een verzette zich tegen het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime, en zat gevangen, maar werd president. De ander ging in tegen de oorlog en geweld, ook al voor Amerika begon aan Vietnam.

Zuid-Afrika, ach ja. Een emigratieland voor Nederlanders van vlak na de oorlog. Daar zouden ze het beter kunnen krijgen, hoopten ze. Ook een tante en oom vertrokken daarheen met hun schare kinderen en de achterblijvende broers en zussen met hun partners besteedden behoorlijk wat verjaardagen aan het bespreken van de stap. Ze moesten er van uitgaan dat ze elkaar niet meer zouden terugzien, maar een jaar of twintig later kwam het daar toch van. We zagen wat apartheid met je doet als je er als blanke in terecht komt. Het bederft je. Gek dat in Nederland niemand klaar staat om je snotlappen, zo achteloos rondgestrooid naast je stoel, voor je op te rapen. Maar ja, zelf weet je ook niet meer hoe dat moet. Tante bestelde cognac, maar kreeg vieux, omdat er cola bij moest. Van diezelfde alles-goed-en-wel-maar-er-zijn-grenzen oom kreeg ik jenever in mijn eigen cola. Jaren vóór mijn achttiende.

Wat een prachtige dag was het, die waarop Mandela vrij kwam. Met live-televisie konden we het volgen. Hoop op betere tijden kon doorbreken, en dankzij hem bleef een bloedige afrekening uit. Alweer een schandvlek op het Nederlandse blazoen kon gaan vervagen. Obama komt van de week, net te laat, dat is jammer voor beiden...

En Seeger? Ik geef het je te doen om het anti-communistische wapensminnende Amerika van zijn tijd tegen te spreken en over betere idealen te zingen. Onvermoeibaar op de barricaden, onveranderlijk mild, alleen wel steeds rimpeliger. Folksongs zingen, hij leerde het ons. En gelukkig heel wat Amerikaanse jeugd. Dank allebei, baie dankie.