over- en onderbelicht

Zou in oude CAO's van de grafische industrie nog staan dat op 30 april geen kranten hoeven te worden gemaakt? Vanmorgen in elk geval een lege bus. Geen Trouw, geen Gelderlander. Onze Koninginnendag, treurig eind van april. Daarna komen de meidagen er weer aan. Herdenkingsfilmpjes vullen nu al het scherm.

Maandag ging het om de dochter van Vrij Nederland-jouralist Max van Weezel. Hem waarderen we als een van de beteren in ons vak. Zij, dertiger en hoofdredactrice van een glossy, liet zien hoe het oorlogsleed ook in haar familie doorwerkt tot in de derde generatie. 

Ook zij torst de herinneringen elke dag met zich mee. Burn-out, depressie, zou het daar van komen? "Al die herdenkingen ook, waar je ons altijd mee naar toe sleepte," verzucht ze tegen haar vader.

 

 Hij is verbaasd, het viel toch wel mee? Ze somt ze daarna allemaal maar even op, mee naar de Dam, de Dokwerker,.de Februaristaking, de joodse herdenkingsbijeenomsten. Oma vertelt. Of er wordt juist gezwegen. En hoe sta je tegenover Israel? Zo drukt de oorlog ook op haar leven een stempel. Daaover zeuren kon ook al niet, want er waren ergere dingen gebeurd.

Gisteravond herkende ik in een andere documentaire, over de hulp aan onderduikers, de man die ik in mijn gloriedagen als onderwijsredacteur bij zijn afscheid heb geïnterviewd. Het waren de zeventiger jaren. Hij stopte toen als rector van het Stedelijk Gymnasium in Haarlem. Een charismatische man, die vond dat hij toe was aan een carrièreswitch. Rob van Amerongen was nog lang niet oud  genoeg voor pensioen, maar ging zich wijden aan de voorlichting over drank en drugs. Ook heel erg belangrijk.

De film verhaalde niets over dat alles, maar liet hem zien in zijn nooit belichte rol in de oorlog, samen met Jan Hemelrijk. Zij waren een tweemansformatie die het onderduiken organiseerde van zoveel mogelijk mensen. Dat begint met de noodzaak beseffen, niet bang zijn, en dan anderen kunnen overtuigen. Adressen vinden, persoonsbewijzen vervalsen, studieboeken bezorgen, schone onderbroeken naleveren, van die dingen. 

Wie kan je vertrouwen, wie durft je te helpen? Sommigen zouden nog wel een onderduiker hebben willen opnemen, maar ja, al die extra was dan aan de lijn, daarmee liep je in de gaten. Inpandig laten drogen was niet fris genoeg. Dus jammermaarhelaas, nee, helpen konden ze toch maar beter niet. 

Het filmpje was al even oud, en Hemelrijk is inmiddels overleden.  Van Amerongen herkende ik aan zijn ironische relativeringsvermogen, en zijn fascinerende verteltrant. Ik mocht hem destijds ongeveer een pagina laten vullen, en gaf dat verhaal veelzeggend genoeg de vorm van een monoloog, beginnend en eindigend met opvallende aanhalingstekens. Een knipoog naar wie hem kenden.

Hoevelen dat er ook nu nog zijn blijkt uit het filmpje dat ik vond op You Tube over de Van Amerongendag die vorig jaar maart aan hem gewijd is. Een huldebetoon opgezet door oud-leerlingen in de aula van het Stedelijk, van allen die hem als rector en docent oude talen gewaardeerd hadden dan wel onder hem geleden hadden. Dichter Jan Kal: "Hij stuurde mij van school af, omdat hij vond dat ik geen taalgevoel had. Maar ik bleef nog wel meespelen met het schoolorkest, dat vond ik veel te leuk. Daar zat jij ook in, Job," zei hij tegen Cohen, die als spreekstalmeester van de middag optrad. "Klopt," zei die, "Ik zat achterin bij de tweede violen, als er tenminste geen derde violen waren."
In dat Linos-orkest hebben ook onze kinderen nog meegespeeld. Dat dan weer wel.

Alleen Van Amerongens vrouw en zoon hebben de hommage van vorig jaar in ontvangst kunnen nemen. Hun man en vader is, bleek uit dat filmpje, inmiddels gaan lijden aan een vorm van dementie die hem heeft beroofd van zijn tegenwoordigheid van geest en zijn spraakvermogen. Wat zijn sterkste wapens waren is hem uit handen geslagen. 
Ook op internet te vinden: een radiointerviewtje met hem van Ischa Meijer uit 1988, toen Van Amerongen net met VUT was. Troostrijk om de man nog in oude doen te horen. Mild maar streng over alcohol als gif, het lekkerste gif dat hij kende.

grote pan

Lachen is goed voor ouderen, meldt nu.nl. Minder stress is beter voor je geheugen. Vlak daaronder zetten ze het bericht dat Harry Mens een crematorium gaat inrichten in een aftandse bollenschuur. Ook heel goed voor ouderen, ongetwijfeld.

Mens wil je niet haasten bij je laatste optreden. Je hoeft niet na anderhalf uur de deur al uit maar mag er rustig twee maal zo lang over doen. Zelf zal hij je niet van dienst zijn, er komt een zetbaas in dit 'laatste' bedrijf.

De combinatie van deze twee berichten werkt op de lachspieren. Wie langer lacht, die langer leeft, hoop ik maar. Al zal daar vast nog nu.nl-waardig onderzoek naar moeten worden gedaan. Maar zelfs dan was ik helemaal niet van plan om mij te laten uitvaren in die zo geestgrondrijke Bollenstreek van makelaar Mens, ook te bekend van zijn praatprogramma Business Class waarvoor je als gast moet betalen om er je onderneming te mogen komen ophemelen. Een beetje commercie is nooit weg.

Over nu.nl-nieuws gesproken. Zeker ook nooit geweten dat een slecht gebit depressief maakt? Nou, de rekening van de tandarts doet dat zeker zo goed, dus ook dit bericht kunt u negeren. Maak u maar liever vrolijk over die bloemkool van bijna dertig kilo die in Newark is opgekweekt. De grootste ooit geoogst in de wereld. De Britse kweker maakt daar een sport van, het lukte hem ook al zulke records te vestigen voor ui, aardappel, biet en pastinaak . 

Zou er een pan bestaan waar de kool in past? 

Anders heeft de school van onze kleinkinderen nog wel haar "stempan" bechikbaar. Daar beginnen al die verkiezingen immers toch al op te lijken, op een stem pan.

varkenspret

Doorgaans wordt het lieveheersbeest ingezet om plekken te markeren, waar de ene mens de andere te lijf is gegaan. Voor computers die willen voorschrijven dat je dat kevertje spelt als lievenheersbeest is alleen een moker goed genoeg. Wat weer bewijst dat, dat je iemands razernij en moordlust vrij gemakkelijk kunt opwekken. 

Of neem het korte lontje van de fans van Ajax. Die hebben na het voorspelde maar glansloze binnenhalen van het kampioenschap hun feestvreugde gekoeld op een manier die 212 aanhoudingen noodzakelijk maakte. Zij trokken een spoor van vernielingen en dupeerden de spoorwegen, die nu weer een paar wagons zullen moeten herstellen. Geen fijne mensen, die voetballiefhebbers. Vaak hebben zulke zwijnen ook nog robuuste honden zonder manieren. En dan moeten er weer andersoortige tegeltjes in het wegdek verwerkt worden.  

In Emmerich was het overigens een juffershondje, dat zijn kans schoon had gezien op de kade. Enge dunne poepjes, verraderlijk dicht onder de informatiezuil met gegevens over het hoge water en de natte kerk. 

Als het daar vroor en je over de Rijn kon lopen - voor het laatst in 1954 - gebruikten ze een varken als proefkonijn. Als dat niet door het ijs zakte, durfden de toen al niet meer zo lichte Duitsers ook zelf naar de overkant. 
De varkentjes van vandaag zijn heel gelukkig met de klimaatverandering. 

zwanentreurzang

Het loopje naar een portie overheerlijke asperges uit Limburg heeft me op de vooraond van Koningsdag langs een Arnhemse crimescene gevoerd die vorige week grote afschuw heeft losgemaakt. 

Bij de Jansbeek broedde al vele jaren een zwanenpaar. Nu is daar alleen nog een leeg nest en een treurende weduwnaar van over. De zwanenvrouw raakte haar hoofd kwijt. Afgesneden en als trofee meegenomen door twee enge gasten, die hun drinkebroers op de Korenmarkt wilden laten zien wat ze hadden gedurfd. 

De ramp is verpletterend. Hoe stompzinnig kan je zijn om zoiets te doen, alleen omdat je je padvindersmes toevallig bij je hebt?  Geen hersens, geen hart. De vader is zijn vrouw en kinderen kwijt. De eieren zijn meegenomen door de dierenbescherming, maar of die er nog wat mee kan aanvangen mogen we betwijfelen.

Het verdriet over deze schokkende misdaad is geuit met lelietjes van dalen, geweven door het ijzerwerk van de brug. Een pamflet erbij met het lieveheersbeestje tegen zinloos geweld erop, en een uitleg. Als ik er op de terugweg weer

langs loop, is vader zwaan uit het water gekomen. Hij gaat overnachten in de berm, met uitzicht op het verlaten nest. Konden we hem maar troosten. 

Nooit meer zal hij met zijn vrouw en  een verse serie kinderen de razend drukke weg oversteken, op weg naar de weide van park Sonsbeek en weer terug. Nimmer wat gebeurd, dankzij al die automobilisten met haast, die zich desondanks altijd toch even gedwee tot stilstand lieten brengen om het zwanengezin rustig te laten oversteken - niet meer nodig, vanaf nu.

herkansing

De grote dag is aangebroken. Kingsday noemen ze hem in Apeldoorn. De burgemeester die daar de rampzaligste Koninginnedag uit de historie meemaakte, ontvangt de koninklijke bezoekers dit jaar in Amstelveen. Hopelijk gaat het beter.


 

mooie uitzichten

Na het bekijken van de kunstverzameling van Willem II hebben we nog tijd voor een wandeling door Dordrecht. Daarbij stuiten we op een kerk, die op deze donderdag de deuren wagenwijd heeft openstaan. Waardoor we dit zien: 

geen kerkbankjes noch preekstoel, maar een showroom voor de verkoop van keukens. Hier heeft het geloof in de vrije marktwerking het zichtbaar gewonnen van de opdracht aan het kerkbestuur om de kudde een fijn godshuis te blijven bieden. We lopen maar gauw verder, langs een vrouw die haar man nog even toeroept Ïk ga hier even kijken" voor ze wel naar binnen glipt. Ze hoort dus niet meer dat we die man, die misschien nog hoopt dat ze zich opeens toch nog voor kerkinterieurs is gaan interesseren, maar even uit de droom helpen. "Pas op, binnen verkopen ze keukens, hoor." Hij vat het sportief op, en gaat haar toch maar achterna.

Wij lopen verder en belanden uiteindelijk op het havenhoofd, met belle vue. Ze serveren er een drankje en bieden een fascinerend uitzicht op wél drukke scheepvaart, wat wij, gewend aan de gezapige rust van de Amsterdamse wateren, niet gewend zijn. Tijdens ons oponthoud komen niet alleen zes waterbussen langs, maar ook twee zesbaks duwboten boordevol steenkool, een paar rijnaken,  alsmede een pleziervarende stoomsleper. 

En dat terwijl we ook nog moeten letten op de pasgeborene op het terras die last heeft van krampjes en van een moeder en oma die trek hebben in bitterballen. Hem uiteindelijk tegen de zon in laten kijken helpt ook al niet om hem stil te krijgen. 

Gelukkig arriveert dan Bram op het terras. Ook opvallend, omdat hij vervoerd wordt in het frame van een boodschappenkarretje waarin een mand met comfortabel kussentje, dat uitneembaar blijkt. De verzorging ligt geheel in handen van een baasje, ook al op leeftijd, dat liefdevol tot hem spreekt in troeteltaal en uit de mand ook nog een drinkbak en een waterfles tovert, alsmede een verpakking verwen-voer voor seniorhonden. Bram, inderdaad niet meer zo heel mobiel, toont zich dankbaar voor de uitgebreide verzorging door zijn mantelzorger. Die zijn jasje wel even over het karretje heeft gehangen en een lekker biertje heeft besteld. 


 

oranje feest

Koningen mogen dan niks meer te zeggen hebben, we mogen dat gerust met en korreltje zout nemen. Uit de NS-luidsprekers galmen dezer dagen waarschuwende woorden over de Oranjedinstregeling die ze het komend weekeinde gaan rijden. Wat inhoudt dat er treinen op onverwachte tijdstippen naar niet geplande bestemmingen, en vanaf andere perrons gaan rijden dan waarop je zou rekenen.

Dat wordt stressen. En dan mag je ook nog niet eens van vrijdagavond tot zondagavond troostrijke alcohol meenemen in je trein. In de stiltecoupé's heerst zwijgplicht. Wat zal dat een fijne eerste Koningsdag worden!. 

Plan je reis met de reisplanner, puntennel, hoor je als laatste advies over de perrons schallen. Ja doei, dinsdag nog kampten de spoorwegen in het ganse land met een storing die maakte dat alle elektroniche borden zwart bleven en je je alleen kon verlaten op de gele borden. Die wegbezuinigd gaan worden.

mitella

Alibi voor een dagje vrij reizen - zo word je geen huiszwam - was vandaag de tentoonstelling in Dordrecht gewijd aan de kunstverzameling die koning Willem II had kunnen aanleggen dankzij zijn goede relaties met de rijke Romanovs. Hij betrok ook zijn gemalin uit de tsarenfamilie.  "Anna Paulowna", zo heette zijn vrouw, hoort als eigenaardig straatnaam bij mijn Haags jeugdsentiment.

Mijn man, die veel grondger studie maakt van het verleden, kon mij inlichten over de geruchten omtrent de vermoedelijk homoseksuele geaardheid van onze toenmalige vorst. Zijn voorkeuren maakten hem chantabel en schijnen zelfs de oorzaak geweest te zijn van de grondwetswijziging van 1848 die de macht van de koning drastisch inperkte, ten gunste van die van ministers. Reden waarom zijn opvolger eigenlijk helemaal geen zin meer had om koning te worden, want inhoudelijk stelde het toch niks meer voor. 

Des te meer reden om eens lekker schilderijen te gaan verzamelen, lijkt me. "Toch wel erg de moeite waard," hoorden we onze leeftijdsgenoten opgelucht tegen elkaar zeggen. En dan te weten, dat het hier om een eenmalige en tijdelijke hereniging gaat. De verzameling was na de vroege dood van Willem II snel naar de veiling gebracht, om de toen net geleende een miljoen guldens te kunnen aflossen. Daarmee gingen de bijeengegaarde kunstschatten - Rembrandt, Da Vinci ze zaten er bij - weer huns weegs, de wijde wereld in.

De scholieren, ook hierheen gesleept door enthousiaste docenten, genoten zo te zien nog het meest van het opgezette trouwe paard van de koning en kregen er een lesje over de slag bij Waterloo bij. De prent van Willem met zijn arm in een mitella werd niet overgeslagen. "Die droeg de koning maar al te graag, ook toen het allang niet meer echt nodig was. Hij werd graag bewonderd omdat hij zo dapper had meegevochten, en nog gewond geraakt was ook." 

In de trein werden we drie keer  gecontroleerd en een keer belaagd door een reizigersonderzoekster. Geen wonder dat de NS de kaartjes duurder gaan maken. In de spits. Waarom? Om de treinen leger te maken. En of we ons afval zelf bij het uitstappen de trein nog even uit wilden dragen,want de schoonmakers staken. Om vijftig cent per uur extra. Als dat zo doorgaat moeten we nog gaan duwen ook. Ondanks ons vrij reizenbiljet.

huiszwam dreigt

De BBC en de Open University zijn bronnen die je serieus mag nemen. Maar mijn humeur werd er gisteravond behoorlijk door aangetast. Zij behandelden Amazon, en wat dat aanricht in ons leven. Totale ontwrichting voorspel ik u.

Eerst ging  het bedrijf nog gewoon over boeken. Prettig geprijsd. Toen bedachten ze de Kindle daarbij, hun eigen E-reader.  Dan kon je op internet boeken bestellen die je op een soort I-pad kon lezen. Fikse concurrentie voor Steve Jobs. 

ontwrichte samenleving dreigt

Geschetst werd het beeld van een onderneming, die het daarbij niet heeft gelaten. Al het verdiende geld is gestoken in nieuwe toepassingen. Allerlei andere bedrijven werden ingelijfd. Van de wieg tot het graf kan je zo langzamerhand bij Amazon terecht. En dat is de est voor onze samenleving, zoals we die kennen.

Even een paar muisklikken, en je bestelling is geplaatst. Wat het dan ook is. Je hoeft niet meer naar de winkel. Bezorging aan huis, alle gezinsleden blij. De omzet groeit in een steeds sneller en angstaanjagend tempo.

Huiselijk tafereel. Zojuist is er weer een koerier langs geweest. Een grote, volle plastic zak wordt uitgepakt en onder de rechthebbenden verdeeld. Een onduidelijke doos blijft over. "Voor wie is dit?" "Voor ons allemaal". Doordat je niet meer hoeft te shoppen is er tijd om een familiespel speken, is de suggestie die van dit beeld uitgaat. Daar wordt iedereen gelukkig van. Nee, de dochter de huizes ziet zich echt niet meer een winkel binnenstappen om te zoeken naar dingen van haar gading. Vanuit je luie stoel gaat dat veel sneller en gemakkelijker.

Je krijgt medelijden de thuisblijers en met de winkeliers die niet in dit systeem mee kunnen. Ze zullen over de kop gaan. Tegen deze mastodont kunnen zij niet op. Neem de boekwinkels: die worden leeggezogen. We zien de megahallen met de gautomatiseerde selectie van wat er aan tweedehands boeken bij Amazon binnenkomt. Ik schat dat heel Bredevoort er 

gemakkelijk in zijn geheel in verdwijnt. Transportbanden voeren de boeken die afgedankt kunnen worden bij duizenden af naar de vuilverbranding. De rest gaat in de opslag, in stellingkasten zonder eind. Alleen robots weten hier nog hun weg.

In een doorkijkje naar de toekomst zien we dat er al proeven worden genomen met vliegend transport door het inzetten van drones. De bak met wat je bestelde wordt door het vliegende gedrocht keurig bij je op de stoep neergezet, zonder dat er nog een mensenhand aan te pas komt. Aanbellen kan het apparat niet, maar kennelijk is de herrie groot genoeg om de mensen in huis ervan te doordringen dat hun pakketje is aangekomen.

Hier gaan we lui en heel erg ongelukkig van worden, dat kan gewoon niet anders. Arme, arme wij.

pa's feest

Gekke dag geweest, die Eerste Paasdag. De Paasvuren horen pas op de Tweede afgestoken te worden, voorzover ze al niet verboden zijn want  open vuur is nergens goed voor. Maar al vroeg werd groot alarm geslagen over het allergrootste vuur dat onze natuur sinds tijden geteisterd heeft. Brand op de Hoge Veluwe, onze achtertuin. 

Als tegen acht uur 's avonds het sein "brand meester" wordt gegeven, blijkt een-tiende van het terrein, dik vijfhonderd hectare, te zijn aangetast. (Bij daglicht valt de schade zelfs nog meer mee, en gaat het om maar ruim drie vierkante kilometer.) Maar dat Ajax helemaal de KNVB-beker niet won, maar vakkundig afgedroogd is door PEC Zwolle met eigenlijk nog veel meer dan  5-1, dat vond ik wel weer een echt Pa's feest.

Zielig genoeg was ik de enige hier in huis die daar van kon genieten. Mijn Haas vond de brand belangrijker. Is dan ook geen natuurmens, dan maakt zoiets teveel indruk.

Vandaag zijn het park en het museum Kröller-Müller gewoon weer open. Gisteren niet, toen moesten  de bezoekers naar buiten om de rampenbestrijders hun werk te kunnen laten doen. Uit voorzorg verdwenen driehonderd schilderijen naar een brandwerende ruimte. 

Het vuur kwam tot op anderhalve kilometer van het Mannetje Jacques, dat viel mee. De poorten van de Hoge Veluwe zijn nu weer open en ook de ramptoeristen zijn meer dan welkom, vertelt de boswachter. Zo'n tienduizend nieuwsgierigen verwacht hij. 

Of die ook oog voor kunst hebben weet ik niet, maar de twee topdagen kunnen natuurlijk ook eigenlijk helemaal niet gemist worden. De  man stelt ons zoals ik al verwachtte gerust: de natuur kan heel veel hebben. Even een paar buitjes, en over een week of wat zie je ook hier weer groen. Jammer van de amfibieën, maar de aaibare dieren hebben het wel overleefd.

Ook de natuurbrand bij Terlet herinner ik me nog wel, en die van het stuk snelweg langs de route naar ons vakantiehuisje. Afgebrande bomen zien er jarenlang nog heel spookachtig uit, maar als je die opruimt is het leed snel vergeten. Jammer dat Staatsbosbeheer zo zuinig op de centen let, en daarom terughoudendheid tot devies heeft gemaakt. Omgevallen bomen mogen tegenwoordig blijven liggen. Zo fijn voor insecten, mossen en zwammen. En één troost: de brand is niet aangstoken, weten ze nu al te vertellen. Met het vrijkomen van giftige verbrandingsstoffen zal het dan ook wel weer snor zitten, denk ik gerustgesteld.  

Maar op de radio: oom en neef Van Hoof, lyrisch over Burgers Zoo, met zijn 3500 dieren. 

Of hebben de thuisblijvers gelijk, die  gaan genieten van de llichtpaarse awine van hun bloeiende sering? 

rijke oogst

Gelukkig bloeit hij lekker lang door, de KerriaJaponica die we hier hebben betrapt in wel zeer uitbundig paastooi. Hier hebben we zelf niets aan hoeven doen. Ook de eigenaren beperken hun tuininspanningen tot het bestrijden van overtollige klimop. 

Bij onze nieuwe buren is op Goede Vrijdag  radicaler werk verricht. Op de stoep verscheen een takelwagen, die een compacte graafmachine omhoog hees en voor de deur afzette. Het apparaat reed daarna door de openslaande deuren naar binnen, het huis door, en aan de achterkant weer naar buiten. Daarna kon het werk in de achtertuin beginnen. Achtergebleven knoesten en wortelgetellen gingen er in massa uit. De van oorsprong schuin aflopende grond werd omgetoverd in vlakke terrassen, zodat er straks uitgerust kan worden.

Nog is alles kaal, maar de graafmachine is alweer huiswaarts. Wat het voor onszelf ook wel weer gemakkelijker maakt om per fiets ons huis te verlaten. Leuk om door de buurt te rijden, op zoek naar aantrekkelijke beplantingsplannen. Hier een voorbeeld van een tuinvullende Magnolia Stellata. Die is nu jammer genoeg al weer uitgebloeid, maar stond er wel erg mooi bij. En toch weinig onderhoud vergend.

In onze eigen voortuin een witte sierkers, nog jong. Wordt streng bewaakt door een papiercontainer die niet meer boven mag komen. Zelfs half gevuld nog bereid zijn eigenaar het resterende stuk berg af te sleuren. We lezen ook teveel kranten,natuurlijk. 
Achter: hebben we een pruimenboom, met vijf hoop gevende vruchtbeginseltjes. 

weg terug

Vader  en dochter zijn een beetje kribbig uit elkaar gegaan, gisteravond. Opa moest nog even op zijn kleinkinderen passen, terwijl pa en ma een weekje vakantie aan het voorbereiden waren. Maar van de Paasgedachte heeft hij geen last. Terwijl de EO daarover voorlichting gaf op de kindertelevisie, mokte hij.  Propaganda, pro Israel-gepraat, indoctrinatie van de kwetsbare kinderzieltjes, het was allemaal heel erg verschrikkelijk. Zijn dochter, door mij heus wel tolerant opgevoed, liet die onverdraagzaamheid niet weersproken. Het uitzwaaien moest ik uiteindelijk alléén doen. Maar dat was natuurlijk omdat hij wel weer verder wilde met zijn beweegbare wissels.

God strafte zoals gebruikelijk, al was het ditmaal niet onmiddellijk. Vandaag is de opa getart door zijn christelijke ochtendblad. Anders dan ik leest hij namelijk ook de kerkelijke pagina's. (Daar heeft hij ook voor moeten betalen, per slot van rekening.)  Op die plek staart hem nu zijn oudste nicht aan. Zij doet blijmoedig den volke kond van haar besluit vandaag belijdenis te doen. 

Het artikel beschrijft dat nogal wat laag- of niet meergelovigen de weg naar de kerk aan het terugvinden zijn. Opa, nu even oom, slikt zijn anti-religieuze geschamper in. En gaat zijn moeder tippen, over haar kleindochter die in de krant staat. Als bijkomende straf krijgt hij geen gehoor. Koffietijd!

Oma is naar beneden, maar haar houten boek der boeken wacht geduldig op haar salontafeltje tot ze terug is. Kan opa het nog eens proberen.

paasbest

Wat heerlijk, dat andere mensen zich zo uitsloven om hun huis in Paasstemming te brengen. Eieren, hazen en kuikentjes worden weer van zolder gehaald teneinde de komende dagen van uitbundig geel te kunnen genieten. 

Ons vaste adres voor seizoensuitdossing - dan weet je tenminste of Sinterklaas in het land is, het Kerstmannetje, of de Paashaas - was er ook deze keer het vroegst bij. Gele vitrage, afgehangen met eitjes, wit valletje met hazen, moederkippen met kroost, minipotjes met tulpjes en hyacinten, en graag geen tweewielers in welke vorm dan ook voor het raam of tegen het kozijn plaatsen a.u.b., b.v.d.

Dit adres herkenden wij al eens in "Man Bijt Hond", toen vanwege de Sint. Maar ook in de Randstad zijn mooie Paaspuien te vinden. Een hele familie haas staat onder de rook van Harlem voor het raam van een knus dijkwoninkje te waken. Hier hangen aan de vitrage minihaasjes, die aan laddertjes bungelen. Aardig detail ook het beertje rechts, met in zijn handen een mandjemet geraapte eitjes. Is dat een pasgeboren kuikentje, dat daar zijn kopje opsteekt? Ook in deze vensterbank hartverwarmend veel eitjes en kuikentjes. En ook hier lijkt de vitrage uitgekozen op het thema, veel ei met hazenoren. Nee, nu draven we misschien toch een beetje door.Laten we het maar op een frittillariamotief houden, dat lijkt toch wel waarschijnlijker.

Even verderop troffen we het overtuigend grootste ei van deze collectie aan. Van buiten naar binnen zowel als van binnen naar buiten een mooi gezicht. Ook 's avonds, want dan mogen de paaslichtjes aan.
 

gevaarlijk spel

Verder is het natuurlijk een zware week, deze week. Een echte lijdensweek. Zelfs Nootschieten op de klassieke zender staat in het teken van de Matthäus Passion, elke dag een ander fragment. Nederland passieland, want het wordt weer Pasen en dat zullen we allemaal wetem.

Onze kleinzoon is ook al helemaal klaar voor het feest, en verstopt alvast om te oefenen voor het eierrapen zijn voorraad houten locomotieven in de tuin. Zijn zus had die allemaal moeten terugvinden, maar dat was een te grote opgave. Gelukkig kwam zijn opa, ook zo dol op treinen, net op tijd om succesvol te kunnen helpen zoeken naar de laatste ontbrekende exemplaren - Zwartie en Dweems (de ingewijden weten dat hiermee trein James bedoeld wordt). 

Nog een geluk dat de kleinzoon wist welke exemplaren zijn zus niet had kunnen ontdekken, al wist hij zelf niet meer wáár in de uitbundige begroeiing hij ze verborgen had. Had zijn moeder toch weer gelijk gekregen. Hij zou  het nóóit meer doen, treinen verstoppen in de tuin.

Maar onze aandacht wordt dezer dagen ook gevraagd voor de popversie van het passie-verhaal, die vanavond vanuit Groningen te zien en te horen valt. Op de radio berichten de verslaggevers over "de droge doorloop", die nu gaande is. Ook heel belangrijk, kennelijk. Dan is er heden verder nog de jaarlijkse interviewshow van Vladimir Poetin, die vast weer vier uur zal duren. Alleen welkome vragen zijn toegestaan. Gisteren vielen de eerste drie doden aan zijn kant, in het gevaarlijke spel van uitlokking in Oekraïne waarmee hij bezig is. Wij hebben gelukkig nog F 16's, en een AWAC, om Navospierballen te kunnen laten zien. Vrolijk Pasen toegewenst.

de smaak van het verleden

Vannacht hebben de fruitkwekers in ons land onrustig geslapen, want er dreigde nog flinke nachtvorst. Bloesem noch vruchtbeginselen mochten stukvriezen, Anders straks niet gnoeg kersen en appels. 

Op tijd natsproeien kan dan de ergste schade voorkomen. Al denk ik: hoe minder appels,hoe hoger de prijs, maar deze logica - waarbij je toch ook veel minder werk hebt aan het binnenhalen van de oogst - werkt in deze branche kennelijk niet. 

Gisteren hebben we ons na het uitzwaaien van de expert nog even langs alle bloesem naar de landbouwwinkel begeven, en onszelf getracteerd op wat de smakelijkste spinazie aller tijden bleek te zijn. Was geheel nog niet in ijswater voorgespoeld, zoals de supermarkt luiaards en mensen zonder tijd probeert te verlokken. Stevig. Smaak. Heerlijk.

Gewoon puur natuur en zanderig dus, echte kweek. Alleen de stekelige zaadjes, die we ons uit onze kinderjaren herinnerden, die kwamen uit ons voorraadje niet te voorschijn. Mmmmmmmm!

Daarna onze nieuwe tv-verbindingenmaar eens geprobeerd. Nee maar: Nelleke van der Kroft bejubelt Kloetinge, in een stokoud filmpje. Ze heeft er haar wortels liggen. De Vaate, de openbare drenkplaats voor het vee, is haar lievelingsplekje - zoals ook wij het altijd opnemen in onze route naar de bolussen van Bakker Boer. Zuid-Bevelandse klederdracht laat ze zien, en bloedstollend grote bloedkoralen. De volgende bijdrage over mooie plekjes komt ook al uit Zeeland. Het Goese Sas, waar je had kunnen leren zwemmen als je niet, zoals mijn eigen Zeeuw, gespijbeld had met je vriendje dat daar ook al niet van hield. Tenslotte: beelden uit Haamstede, van het kasteel en de mooie natuur er omheen. Overgedragen aan Natuurmonumenten, zodat ook natuurgids Tante W. er haar reputatie als vrijiligster van het jaar kon opbouwen.

Tv Nostalgia kunnen we dus óók ontvangen. Na afloop een huisconcert op de piano, het Zeeuwse Volkslied was best wel herkenbaar.

keukengeheimen

Vandaag hebben we tijd vrij gemaakt voor de ontvangst van een soort bicycle repairman, maar dan een superman op het terrein van digitale signalen. Tot nog toe ontvingen we de berichten uit de wereld nog door tussenkomst van een coax-kabel. Hopeloos verouderd natuurlijk, tijd voor een upgrade.

kabels, best wel belangrijk

De leverancier bood een "expert" aan die ons gratis service kwam verlenen bij de installatie. Iets minder uitbundig uitgedost dan de legendarische Michael Palin als de onverschrokken rijwielhersteller van Monty Python, maar zeker zo effectief. 

En zeker zo welkom bij ons oudjes, die al moeite begonnen te krijgen met de afstandbediening van ons tv-toestel. Hij daalde bereidwillig tot in onze kelder af om te zien op welke wijze de deskundigen van de generaties voor hem het radio- en tv-signaal in huis hadden gehaald. Op inventieve wijze waren talloze kabels getrokken doorheen servieskasten en verdiepingsvloeren, zodat in het verleden tot op zolder en in bijna alle slaapkamers individueel van de televisie kon worden genoten. Dát was nog pas eens een netwerk.

Waar het na het sporenonderzoek uiteindelijk op neer kwam, was een keuze. Opnieuw een kabelverbinding, nu tussen het internetmodem op de verdieping en het nieuwe verdeelkastje bij de tv, of een veel simpelere oplossing met gebruikmaking van het lichtnet. U snapt, we hadden al genoeg kabels in huis. Maar nu wel veel meer zenders, ook de regionale. Kunnen we tenminste de lotgevallen van de al bijna geïnstalleerde derde wethouder in onze familie volgen. 

Al ging het ons natuurlijk vooral om 24Kitchen  Eindelijk tellen ook wij weer mee.

sportieve zondag

Dat was een rustige zondag. Wij thuisblijvers hadden natuurlijk gelijk. Vanuit ons erkertje konden we voldoende zien van de inspanningen die in  "de eerste Arnhemse triatlon voor teams" werden verricht. 

Er reden geen bussen over onze straat, want daar moest per ploeg twee keer heen en terug over worden gefietst. Gelukzalige rust, behalve natuurlijk voor de deelnemes, die ook nog een eindje moesten zwemmen en  een stukje hollen. 

Onze heinneringen gingen terug naar de prestaties van onze oudste dochter, die ook eens zo'n evenement heeft afgewerkt. Ze werd derde bij de vrouwen en in haar leeftijdsklasse (jonger dan 18) bleek ze de beste. 

Die prestatie werd geleverd in guur weer en in open water tussen de rietpollen, en trouwens ook op gewone fietsen, dus daar kunnen de mooiweerfietsers van gisteren met hun glitterpakjes en aerodynamische helmen niet aan tippen.

Ook haar zus, laten we dat hier eveneens in herinnering roepen, was in haar eerste officiële wedstrijd succesvol. Het beste meisje van de provincie bleken we geleverd te hebben. Ze moest er wel een helm bij op, maar dat heb je zo met schermen. Daar heb je bescherming bij nodig. 

Toen het sportgebeuren klaar was, aten we de verjaardagsasperges en daarvoor kwam ook de schoolbeer weer over de vloer, die dit weekeinde wasmeegegeven door school om bij onze kleinzoon te logeren opdat zijn ouders er een leuk logboek graag met leuke foto's over konden inleveren. (Vroeger kwamen leerkrachten nog gewoon op huisbezoek, nu maken ze het zich gemakkelijk en laten jou het werk doen in je vrije weekend.)

de zwerfies

Alweer vóór achten, de straat is leeg. Straks komen de deelnemers aan het triatlonevenement voorbij gedraafd. Nu al ben ik benieuwd naar de afloop. De bergen blikjes en broodzakjes die het eind niet hebben gehaald, maar op straat en in de berm zullen achterblijven. Gelukkig ben ik op tijd om van Vroege Vogels te horen dat we niet moeten treuren en zeuren. Met de "zwerfie" kunnen we de wereld redden.

Zwerfvuil is geen probleem, als iedereen één keer per dag de moeite neemt één stuks zwerfvuil op te ruimen. Je mag je zelf belonen door er een selfie van te maken. Zo'n foto waar je zelf op staat, met het gewraakte object en de vindplaats. Als je pas naar bed mag als je die dagelijkse plicht vervuld hebt, heeft Nederland binnen drie dagen een probleem: een tekort aan zwerfvuil. De man die ons dit vertelt legt uit dat hij zich eerst nog schaamde,toen hij begon het vuil van een ander op te ruimen. "Maar omdat ik als man nu eenmaal toch niet kan multi-tasken, kon ik me niet blijven kwaad maken en werd ik er juist blij van toen ik doorhad dat ik juist goed bezig was." 

ook Hansje Brinker stak een vinger uit en voorkwam een ramp

 

De strekking van zijn boodschap is dat we de plastic oersoep in onze oceanen zelf veroorzaakt hebben en zelf zullen moeten bestrijden. Ook de verpakkingslobby die zich de plastic tasjes niet wil laten afnemen en juist wel van de statiegelden af wil verdient bestrijding.  

Daarom  werkt hij onverdroten aan "Klean", Klagen Loont Echt Absoluut Niet. Je zou denken dat er geen beginnen aan is. "Maar op een van de meest vervuilde plekken van Amsterdam hebben we bewezen dat het kan. We hebben de voorbijgangers gevraagd per persoon één stukje zwerfvuil, meer hoefde niet, op te ruimen. We waren er op berekend dat het nachtwerk zou worden. Maar om drie uur 's middags was het klaar."

De man ziet de humor in het gedrag van de lamlendigen met hun blikjes sportdrank . "Zolang zo'n blikje vol is, kunnen ze het nog wel dragen. Maar als het leeg is hebben ze daar de energie niet meer voor."  Eens kijken hoe het staat met de energie  van de vierhonderd deelnemers, die hier vandaag sportief komen zijn.

mooiste cadeau

Vandaag komt om nauwelijks kwart voor acht de eerste sms voor onze jarige binnen. De afzendster had twee dagen eerder al een uitgebreide kaart gestuurd en dacht dat ze daarmee als mosterd na de maaltijd kwam. Nu doet ze het bijtijds over. Zo grondig is hij nog nooit gefeliciteerd.

Maar op de dag waarop hij volgens haar jarig had moeten zijn, liep hij met mij door Spaarndam. Daar moet je nu een uur wachten op de volgende bus, maar het is wel een lijn geworden die de kernen Spaarndam, Haarlemmerliede en Halfweg verbindt. Van spoorstation tot spoorstation zelfs, wie had dat ooit kunnen denken. Grote blij, voor ons feestvarken, wel bijna zijn mooiste cadeau.

Ook oma was er vandaag al vroeg bij. Negentig zijn en je oudste kind wordt 67, ongelooflijk vond ze het, en reden genoeg om voor alle zekerheid maar meteen om acht uur 's morgens te bellen. Ze was de brillendokter, de verzekeraar, KPN en de Consumentenbond te vlug af, die trouwens met een email volstonden.

Treinenwinkel Wentink gaat hem binnenkort weer zien, al kon hij zijn "beweegbare wissels" al als geslaagde baanaanpassing verwelkomen. Hoeft hij niet meer jaloers te zijn op zijn kleinzoon, voor wie de Sint twee houten exemplaren uit Engeland importeerde. Onder de cadeaus ook een trolleybus, een recente special van Wentink. Heeft wel stroomafnemeers maar is verder niet elektrisch dus zal wel niet naar zolder mogen. Dat is dan weer fijn voor mij en mijn kleinkinderen.

begrip

De Verkeersafzettingen B.V. dankt ons "voor ons begrip". Dat we juist helemal niet hadden, maar dat doet hier niet ter zake. Deze foto is genomen ter hoogte van het station in Arnhem. Het wordt vernieuwd, een proces dat al zolang ik me kan herinneren herinneren bezig is. Het schijnt dat ook nu de laatste fase is aangebroken, het bouwen van de ov-terminal, de einddatum nog steeds niet hardop uitgesproken mag worden. 

Maar de verlichte leus die de weggebruiker hier moet bemoedigen, slaat op het opknappen vn de Amsterdamsestraatweg, die vlak langs de Sonsbeeksijde van het station loopt. Dat is een drukke verkeersader, dus hier was haast geboden. Het heeft bij elkaar een goed half jaar gevergd, zodat dat de forensen die het vertikken de trein te nemen niet al te lang vreselijk moesten omrijden om het centrum te bereiken; wie Arnhem wilde verlaten werd veel minder in de weg gelegd.

Het bord had dus eigenlijk veel beter bij de blokkade na Papendal gezet kunnen worden, want  daarna moest je afslaan en langs Zoo en Openluchtmuseum proberen de stad te bereiken. 

Die route voerde eveneens langs wegopbrekingen, waarbij rioleringen en wegdek werden vernieuwd. Daar  is in een veel rustiger tempo aan gewerkt, het leek wel crisis. Dubbel zoveel tijd was nodig, en nog is het niet af. Maar de bestrating komt er nu weer in, dankzij een geautomatiseerde machine die een kant en klaar visgraatplaveisel kan neerleggen. Stratenmakers hebben we ook al niet meer nodig, je begrijpt niet hoe  het kan. 

straatpret

De stoep is een handig ding. Je kunt er boodschappen op achterlaten, zoals deze. Toen we in de avond terugliepen langs dezelfde straat, ontdekten we de sporen van een speurtocht. Pijlen om de weg niet kwijt te raken, afgewisseld met ingewikkelde opdrachten. Langs twee kanten om een boom. Een grote spiraal. Helemaal aflopen natuurlijk, en dan niet zo draaierig worden dat je daarna niet mer weet of je nog de goede kant uit loopt. Bijna aan het eind van de straat een keerlus. Tijd om terug te gaan, een heel blokje om na deze al zo lange straat werd duidelijk te ver. 

De dag erna: het gezellige gezicht van twee meisjes op een rood dekentje, op de stoep van weer een andere straat. Ze waren aan het krijten en druk bezig. "Hallo," onderbraken ze onverhoeds hun bezigheden om ons ook al zo gezellig en beleefd gedag te zeggen. Waar kom je dat nog tegen? Wij groetten ze terug. Zagen een prullenbak met veel papier erin. Pas toen de helft van ons duo het al niet meer kon verstaan, riep er eentje nóg wat. Zou dat echt nog voor ons bedoeld zijn geweest? "Tien cent. Twee keer grabbelen!"

archetypisch

Bij het ritje naar Zeeland valt langs de Brabantse kant van de weg van meer te genieten dan van deze of gene leeggeroofde sigarettenfabriek. Zo kom je evn voor de roemruchte keerlus van Philip Morris ook twee gemaximaliseerde melkbussen tegen, zomaar te pronk staand op een dammetje in de sloot tussen twee akkers. Te groot voor succesvol carbidschieten met nieuwjaar, maar mooie verwijzingen naar ons verleden als land van boter en kaas. Die zijn ook wel iets gezonder als levensmiddelen dan de verslavende rookwaar die je even eerder aantrof, geef het maar toe.  Wel een beetje letten op het vetgehalte, uiteraard.

Hoe lang zullen zulke bussen nog herkenbaar zijn als symbool voor de melkproductie? Ik vraag het me af, want ook in deze sector verdringen de robotisering, het roestvrij staal en de kunststof de oude technieken en materialen. Hoewel: misschien valt het wel mee, want de archetypische kindertekeningen gaan nog steeds over huizen met puntdaken en boten en treinen met stoompijpen. En ook in apparaten aan een draadje met een kiesschijf herkennen zij nog steeds moeiteloos een doodgewone telefoon, al lijkt die in niets meer op de mobieltjes in huis.

koks in de leer

"Jammer, maar dan kan ik niet. Dan komt mijn hulp." De bejaarde Rotterdamse vrouw scheurt zich los van het radio-interview. Ze moet haar boodschapjes gaan doen, en heeft echt geen tijd om te wachten op de kans om Maxima in levenden lijve te zien, die in Hoogvliet een nieuwe school voor beroepsonderwijs komt openen. Opknapbeurt voor de beruchte wijk, opleidingsperspectief voor de jeugd. 

waar blijft ze nou?

Ze hebben er een koksopleiding, horen we. Gisteren is de boterkoek gemaakt, vandaag worden bitterballen door het paneermeel gerold. De docente beaamt, dat haar leerlingen er op dit vroege tijdstip nog niet zo wakker uitzien. "Het zijn geen ontbijtkoks," gniffelt ze. Negen uur is onprettig vroeg voor hem, bekent de daarna ondervraagde kok-in-opleiding.

Een oudere buurtbewoonster is nuchter in haar commentaar op de pogingen de buurt veiliger te maken. "Er is net weer iemand doodgeschoten, hoor. Terwijl de kinderen op het schoolplein waren." Alsof het er een beetje bij hoort, lijkt het. Ja, ook haar eigen kleinkinderen zitten op die school. Maxima ziet ze wel op tv. "Je komt er toch niet bij." 

Van de week de Chinese restauranthouders boos, omdat Asscher vindt dat er al genoeg werkloze Nederlandse koks in de bakken van de arbeidsbemiddeling beschikbaar zijn. Geen werkvergunningen daarom voor import van Chinese kookkunstenaars. Terwijl er in hun keuken echt meer komt kijken dan het kunnen bakken van een eitje, en dat daarna met een plak ham op de bami of rijst kunnen draperen. Maar zouden zulke Chinezen wel benul hebben van boterkoek en bitterballen, vraag ik mij af.

lomp

Komend weekeinde speelt zich in onze straat een triatlon af. Tijden geleden hebben we daarvan al bericht ontvangen. Of we onze auto's uit de weg willen zetten, want er moet gedraafd en gefietst worden. Het zwemmen doen ze in bad Klarenbeek.

Als dat maar goed gaat, denk ik dan. Fietsen en auto's die bij ons de heuvel af komen, ontwikkelen gevaalijk hoge snelheden. Onlangs heeft dat het leven gekost van het roodwitte geleidingshekje, dat aan de overkant van de bocht de verkeersstromen juist bergop  tussen rechtsaf (naar het zwemb) en rechtdoor (naar het ziekenhuis) in goede banen trachtte te sturen. 

Als gevolg van dit ongeval missen we nu ook de dinosaurus met kinderwagen, die onze wandelingen opvrolijkte. 

 De schuldige lomperik met auto kon overduidelijk zijn stuur niet houden, en reed rechtdoor, het perk over, de andere weghelft nemend, en de stoep opschietend. Daarbij het hekje met dino onverhoeds van achteren rammend. 

Het enige waar we blij mee mogen wezen is dat er verder geen menselijk letsel te betreuren viel, of het moet de schade zijn geweest die aan het ego van de overmoedige zichzelf gruwelijk overschattende automobilist is toegebracht.

Een nieuw maar dinoloos hekje staat er inmiddels, hopelijk niet in de weg van de horde vrij baan eisende tratlondeelnemers die er straks aan komt.

gemak dient de mens

Het naderend vakantieseizoen brengt weer veel vermakelijks. (De natuur ligt vier tot vijf weken voor op het schema,dus ik mag wel even vooruit blikken.) De kofferbranche komt met deze unieke set van groot, groter, grootst. In gedurfd rood uitgevoerd.

Past niet eens meer in de kofferbak van je auto, vrees ik. En ermee slepen als je op je stiletto's je vliegtuig probeert te halen is ook niet zo simpel. Voor dat probleem deze praktische oplossing: een flexibel plateauwagentje. Als je man duwt, kan jijzelf er ook nog bij.

puin ruimers

"Deze afvalbak wordt door bewoners geleegd." Daarnaast het logo van Arnhem, een gemeente die zó arm is dat ze vorig jaar de prullenbakken bij de bushalten moest
 weghalen.

Waar geen bak staat, daar ook geen vuil meer, dacht ze het tover-bezuinigingsmiddel ontdekt te hebben. De stratenvegers konden naar huis gestuurd worden. Scheelde weer mooi in de ophaalkosten. 

De omwonenden bij deze bushalte aan de Amsterdamsestraatweg pikten het niet. Zij beseften beter dan de gemeente, dat busreizigers hun vuilnis liever niet mee de bus in nemen. Blikjes, bekertjes, halve zakken patat  kleverige ijsverpakkingen, alles verandert als de bus in zicht komt ogenblikkelijk in zwerfvuil. Geen fraai gezicht voor de buurt, die dan ook vond dat de bus bij de bus moest blijven, zodat de mensen zelf hun vuil konden wegwerpen op een geordende manier. Anders zou het maar over straat waaien en het inzamelen lastiger en nog veel gevaarlijker maken.

Ik stel mij nu voor dat de buurt wacht tot de bak bijna vol is, waarna - bij toerbeurt mag ik hopen - die geleegd kan worden in een grijze vuilniszak, die daarna kan verdwijnen in de rolcontainers die de gemeente nog wel komt leeghalen. De totale massa restafval neemt niet af, maar de belasting hoeft niet omhoog omdat burgers vrijwilligerswerk zijn gaan doen. Wat dat scheelt, zouden ze maar eens moeten uitrekenen. Alleen zal dat dan weer duurder zijn dan de ingeboekte besparing. 

En dan wordt de gemeente straks ook nog verantwoordelijk voor de zorgverlening. Daar zijn  óók burgers voor nodig. Gauw het gemeentepersoneel maar ontslaan, dan zíjn er nog wat extra vrijwilligers beschikbaar.

actie, actie

Moeten de mensen die in een sigarettenfabriek werken hun eigen saffie óók buiten in de kou en de regen oproken? De vraag kwam deze nacht op, ongetwijfeld omdat Philip Morris bij Bergen op Zoom met slecht nieuws voor zijn medewerkers gaat komen, zo meteen, om tien uur. 

"Straks mogen ze allemáál buiten roken," voorzegde een cynische luisteraar in het radioprogramma van de Nachtzuster zelfs. Alle arbeidsplaatsen in rook opgegaan, een nog dramatischer scenario dan dat van ontslag voor tweederde, voorspeld door het Algemeen Dagblad.

smookalarm

Wie net als wij vaak de keerlus voorlangs de mega-fabriekshal maakt om Zeeland te kunnen bereiken, zal wel eens, figuurlijk dan, stil hebben gestaan bij nut en noodzaak van de tabaksindustrie. Je kan er rijk van worden, dat is duidelijk te zien. Ziek ook, trouwens, we konden het van de week weer eens bekijken in zo'n typische rustige reportage van filmer Frans Bromet. En zelfs dan is stoppen moeilijk, zo niet onmogelijk. Wat een snertwerk, als je daaraan meewerkt. Maar het heeft toch iets sneus, het banenverlies dat dreigt bij de grootste werkgever uit de regio. Dat gaat ook de werknemer treffen die zelf nooit gerookt heeft, hij bleek echt te vinden.

De vakbondswereld ondertussen is 1500 man sterk, ongeveer evenveel als er bij de sigarettenfabriek werken, onderweg naar Brussel om te demonstreren tegen de "banenshredders" Barroso en Rutte. En vijftig-plus is ook al op strijdlustig pad. Het brengt een bliksembezoek aan Benidorm, omdat de daarheen gevluchte medemensen opgeschud moeten worden over het verliezen van hun zorgaanspraken. Straks worden de gemeenten verantwoordelijk, en daar staan zij immers niet meer bij ingeschrevenen. De campagne voor de Europese verkiezingen is op weg. 

Nader bercht: de marketingmedewerkers mogen blijven, de rest kan ophoepelen. U weet hoe ik over de waarde van de achterblijvers denk.