Geen hitterecord geworden, maar toch lekker warm. Voor je het weet verdampen de normen. En hebben de zedenmeesters van de EO een onderwerpje voor hun nachtuitzending. De eigen kijkers liggen al op een oor. De anderen die het uurtje tussen elf en twaalf op de automatische piloot blijven volgen tot de rustpauze van Pauw en Witteman er weer op zit, krijgen op deze dag Beatrijs Ritsema voor een lesje zedig gekleed blijven. Op school.
Ook zij is groot geworden op mijn keurige Haagse middelbare school, ver na mijn tijd was dat. Toch weet ze nog alles van de hedendaagse etiquette. Ze schrijft in prestigieuze media, wij komen haar tegen in Trouw, dat haar overnam van de NRC. Ze voedt ons met opvattingen over hoe het eigenlijk hoort, in deze tijden van verwildering. De briefschrijvers krijgen lang niet altijd gelijk. Mijn familie is het daarin op onze beurt lang niet altijd met haar eens. Zoals laatst, toen de kinderen van een weduwnaar zich bedroefd toonden omdat de nieuw aangeworven vrouw van hun vader hun sleutels van het ouderlijk huis opeiste. Zomaar langskomen, het idee. Eerst bellen, voor een afspraak.
Als het zover moet komen komt het niet goed, daar zijn wij zeker van. Beatrijs sympathiseerde wel met de boze stiefmoeder. Bij Knevel en Van den Brink gaat het over de veel te korte broekjes waarin de meisjes zich sinds de temperatuur het toelaat, op school vertonen omdat het nu eenmaal mode is. Beter dan minirokjes, vindt Ritsema praktisch. Daar heeft ze dan weer gelijk in. Zelf denk ik met weemoed terug aan de dresscode op mijn lagere school. Wij meisjes werden geacht voor het volgen van het Dalton-onderwijs op deze toch openbare school niet in broek te verschijnen. Een lange, wel te verstaan.
Aan dit kledingvoorschrift heb ik me opstandig slecht gehouden. Later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten