echt winter... ook niet in 2016

mijn spelen is leren

Op naar het nieuwe jaar. Allicht dat het beter wordt dan 2015. In elk geval zijn de lessen "Nessie Hunt" alvast begonnen. De "Knappe Koppen" zijn inmiddels voldoende getraind. 

("Tel tot vijf?" Een, Twee. Drie, Vier.")

exposure

Wie schilderen als hobby heeft, komt al gauw wanden tekort. Hou je daarentegen meer van haken, dan moet je je soms ook al snel behelpen met expositieruimte op straat.

hoe ging het ook weer

Kerstoverspel

Wat doen de mensen zoal op Tweede Kerstdag?
Onze landgenoten gaan in drommen naar Kleve, zijn we even met eigen ogen gaan bekijken. 

Eigenlijk is het zondag, maar er zijn in de Duitse stad zo dicht bij Arnhem toch nog genoeg apotheken geopend om wat vitaminepillen en heilzame theevarianten te kunnen inslaan, met het doel een opgelopen en nog te voorkomen verkoudheden te bestrijden. Gesnotter en koorts zijn door onze gaste geïmporteerd bij een overtocht vanuit het natte Engeland, al is de reis ditmaal per vliegtuig ondernomen  omdat er nu eenmaal geen goede spoorverbinding is vanuit haar nieuwe woonplaats..

Getweeën worden we met onze hond uit de auto verordonneerd door de chauffeur, die liever alleen gaat zoeken naar een vrije parkeerplaats. Dat blijkt helemaal niet zo eenvoudig, en wij wachten zijn terugkeer maar geduldig af op het plein tegenover het Koekkoekmuseum, aan de voet van de voor deze als ik me niet vergis van oorsprong Zeeuwse landschapsschilder opgerichte buste. Je kan er goed uit je jas waaien, ware het niet dat het toevallig dit keer wel de allerwarmste Kerst Aller Tijden is.
 
Gelukkig wordt het grootste deel van de wachttijd gevuld met de avances die een middelbaar stel naar onze hond maakt. Overspelig als hij is, geeft hij zich genotvol helemaal over aan de kroelbeurt die ze hem met grote aandacht geven. O wat een fijne Kerst beleeft hij daaraan.

maatwerk

Met het oog op de naderende Kerst heb ik de mand voor de gezellige glossy's maar eens tevoorschijn gehaald. Hond is reuze blij en nam onverwijld zijn intrek in de nieuwe woning. Dachten we nou echt dat hij oma's fauteuil al die tijd zo gerieflijk had gevonden???

liever niet natter

veel wol

vriendje

station ingewijd

Arnhem beleefde donderdag een glorieuze dag. Na zeventien jaar was het station eindelijk af. Sharon Dijksma - arme Wilma Mansveld, net te vroeg het veld geruimd - zou het 's avonds om half zeven officieel openen. Ik hield er al om half acht 's morgens een beker gratis koffie aan over. 

Meestal krijg je dat als reiziger omdat er treinen zijn uitgevallen, maar nu was het feest. En daar was ik al zo bijtijds bij, omdat ik mijn OV-chipkaart door de scanner moest halen om zonder korting maar tijdig naar Halfweg af te reizen. Voor het bejaardenuitje van ex-ambtenaren en oud-bestuurders, altijd gezellig zolang de gemeente nog niet is opgeheven.

Treinreizigers te over, op deze regenachtige morgen. De conducteur vrolijkte ons op door in het vooruitzicht te stellen dat in Utrecht een extra wagon zou worden aangekoppeld. Wie de moeite zou nemen naar voren te lopen kon voor de rest van het traject zitten. Eenmaal in Utrecht nam de NS-er zijn tijd, voor hij opbiechtte dat de extra wagon eerst doorzocht moest worden op een achtergebleven eenzame tas. Na de bloedige aanslagen in Parijs van afgelopen vrijdag was dat geen prettig nieuws. Een paar medepassagiers verlieten ons uit voorzorg. "Hebben we meteen al wat meer ruimte," probeerde een laconieke man de zonzij te zien.

Na een kwartier wachten meldde de conducteur dat we nu toch wel gauw zouden kunnen vertrekken; na nog weer een paar minuten herhaalde hij dat, met de toevoeging dat de door hem betreurde vertraging was veroorzaakt door het zoeken naar de tas, "die jammer genoeg niet is aangetroffen." Waarna hij snapte dat hij maar beter van "gelukkig" kon spreken, wilde hij zijn klanten koest houden.

Voor het eerst - ik moest er 68 voor worden - mijn twee weken oude museumjaarkaart gebruikt, voor het bezoek aan Teijlers museum in Haarlem. Echte ijsgezichten in de wisseltentoonstelling, en de Leidse flessen en de fossielen in de vaste collectie, fijn om er weer eens te zijn. 
Waarna een lunch met glaasjes wijn.

Op de terugweg geen ontregelender belevenis dan het telefoongesprek van een vrouw: "Ik bel maar even, dan weet je dat ik niet dood ben." 

Terug op het Arnhems station was het gezellig en druk. Ik maak een kort rondje, en vind het mooi geworden. Toch maar gauw naar huis, zodat Rien die op de hond had moeten passen eindelijk ook zelf naar zijn geliefde station kon gaan. Zielig voor hem dat het Telegraafconcern net had bericht dat zijn eigen gepensioneerdenlunch ter ziele is. De reden? De belastingregels zijn veranderd, het zou te duur worden. De krant zelf, hoe lang nog?.  

hoog bezoek

Er gebeuren heus nog vaak genoeg spannende dingen in onze straat. Een doordeweekse ochtend, ach je laat gewoon de hond even uit. En daar staat dan zomaar de bus van Vitesse in het straatje naar openluchtbad Klarenbeek. Wisten de voetballers niet dat het zwemseizoen voorbij is? Even later start de chauffeur de motor en rijdt richting centrum. Wat zou daar te vinden zijn?

blokjes verpulverd

Een foto van verlies. De klontjes voor het maken van anijsmelk zijn uit de handel genomen. Het langwerpige doosje waarin ze met een stuk of veertien, verpakt in cellofaan, altijd zaten, samen 50 gram pretpulver,  is niet meer. Daarvoor in de plaats kwam een veel volumineuzer doosje, met daarin twaalf "staafjes" met elk 6,7 gram losse suiker per verpakking. De doos is bijna groot genoeg om er zes van die oude doosjes in te stoppen. Hoeveel melk zou je daarmee niet hebben kunnen opwaarderen tot slaap- of winterdrank.


Op de reclametekst gaat De Ruyter er nog prat op dat ze, zelf van 1860, al sinds 1928 anijsmelk voor ons maken. Kan dan ook niets bij het oude blijven? Nee, want het oer-Hollandse merk is opkocht door ketchupmaker Heinz. Daar gaat ook veel te veel suiker in. Mijn allerlaatste klontje voor anijsmelk zal ik maar in mijn museum van verloren geluk stoppen.

uitgelaten hond

zelfsturend

Dit apparaat, in de etalage van een Arnhemse computeshop, lijkt  toch wel heel erg sprekend op de eerste bandrecorder van mijn broer en mij. 

We konden de muziek van de zestiger jaren vastleggen op de Uher, een spoelenrecorder. Goed voor onze kennis van de top-twintig, en het bijschaven van onze moderne talen. Ook de teksten van Ja Zuster, Nee Zuster en de oudejaarsconferences van Wim Kan konden wij ons gemakkelijker inprenten dankzij dit moderne medium. 

De cassette moest toen nog worden uitgevonden, een nog grotere innovatie. De radio kwam in die tijd de liefhebbers tegemoet met uitzendingen voor zogeheten "geluidsjagers". Pas nog weer veel later kregen de luisteraars per radio piepjes en bliepjes aangeboden, waarmee je de eerste generaties homecomputers kon programmeren. Geheimzinnige signalen, ware teisteringen voor het oor, een heel kwartier werd er mee gevuld. De deur naar de toekomst ging open.

En nu, terwijl onze Engelse'dochter moed aan het verzamelen is om het linksrijden in een auto onder de knie te krijgen, staan de kranten vol met beschouwingen over de opmars van de zelfsturende auto's. De vooruitgang staat niet stil. Straks mag je niet eens meer zelf aan het stuur komen. Voor haar theorie-examen is onze dochter al geslaagd, maar had ze die moeite eigenlijk wel moeten nemen?


 

spreekt vanzelf

aarzeling

"Ik heb... aarzelende honger."  Mijn kleinzoon zoekt een woord om aan te geven hoe dringend noodzakelijk het is om hem iets eetbaars, een koekje desnoods, of liever nog twee, te geven om hem in leven te houden. 

Freud zal er aan te pas moeten komen om te duiden om welke reden hij juist op deze Ersatzname is uitgekomen. Maar dat het om een ernstig geval van trek ging, was duidelijk. 

En dat terwijl ik nog deze morgen mijn hond er bij de ochtendwandeling van heb moeten weerhouden vijf heerlijke maar afgedankte boterhammen met Nutella van straat op te rapen en weg te schrokken. Ik denk aan de moeder die in alle vroegte heeft staan smeren en aan de jongen die nog vóór hij bij school aankwam zijn trommeltje al had leeggemaakt om ruimte te maken voor snoep en/of snacks in de lunchpauze.

De hond  heeft zijn mond vol en biedt dapper tegenstand, maar het lukt me toch zijn broodbuit uit zijn bek te wurmen en over de heg van het volkstuincomplex weg te mikken, onbereikbaar voor hem. De koningsvarens met ochtenddauw helpen me mijn handen weer schoon te krijgen.  Het beest haalt zijn schade 's middags in door het eenjarig kleinkind dat met zijn hongerige broer is meegekomen zijn koekje te ontfutselen. 

Gehuil, niet eens om de diefstal zelf maar meer om de heftige uitval van zijn moeder, die vooral boos is op de hond omdat het vrouwtje nog zó beweerd had dat hij zich niet zo laagwaardig zou misdragen. Toen later de tafel was gedekt voor de broodmaaltijd en er ook nog een Duits broodje in de hond dreigde te verdwijnen - wie zet nou ook die kaars zo dicht bij oma - was de maat vol.

De hond werd verbannen naar het terras en drukte zijn dropneus tegen het raam. Een hondse versie van het ,meisje met de zwavelstokjes, dat buiten kou lijdt terwijl binnen een copieus kerstdiner wordt verorberd. De kansen op asiel bij onze dochter zijn vandaag voor Floris ernstig geslonken, vrezen we. Aarzelend honger hebben zou veel beter voor hem zijn.

werelddierendag

Wat een gepruts, nu ik me ei in heb laten luizen en Windows 10 in huis heb gehaald. Met trial and error opnieuw je weg vinden in het computergebeuren, valt waratje niet mee. Gelukkig gaan we nieuwe generaties met Engels en techniek voorbereiden op de nieuwe wereld. Wat zullen onze kleuters blij zijn met hun nieuwe curriculum.

In het maandje radiostilte sinds mijn vorige bericht is er heus wel nog meer gebeurd, ook in onze oude wereld. Europa heeft ontdekt dat het aantrekkelijk genoeg is voor minstens een miljoen vluchtelingen uit Afrika en omstreken. Ze zijn bij een deel van ons welkom - knuffels, begroetingsliedjes, stapelbedden - en worden door het andere deel weggewenst, dus heer W. van die partij metéén lid heeft sinds kort meer aanhang dan VVD en PvdA samen.

Wie niet naar Engeland mag bestormt de Eurotunnel. Ook onze hond mag die trein niet in, weten we inmiddels. Lid van de mafia? Wij dachten van niet al ziet hij er met brylcreemhaar en een vette sigaar natuurlijk wel reuze verdacht uit. 

, 
Maar het is al lang niet meer zo dat honden veertig dagen in quarantaine moeten, ook Engelsen gaan met hun tijd mee. Als die beesten maar niet met rabiës binnenkomen. Wij zijn dus wel maar alvast een prik tegen hondsdolheid wezen halen bij de dierenarts. Zo ziet dat er uit:

En dan nu maar zoeken naar een boot die ons en ons hondje wil overzetten naar Groot-Brittannië.
.

even weg

De voorouders van onze begaafde liedvertaler Ernst kwamen er vandaan, en vandaag de dag is er in Altena in buurland Duitsland nog steeds een voormalig meisjesmuseum, zij het nu in gebruik als Draadmuseum. Zelfs daar mocht hond Floris Blaf niet mee naar binnen, Cockers moeten niet tè bijdehand willen worden.

Wat u zich van een draadmuseum moet voorstellen? Ik kan het u vertellen, want deze keer offerde het baasje zich op. Hij zag van bezichtiging af om met de hond de berg met de burcht te bestijgen waar wandelgelegenheid zou moeten zijn. Alleen moest hij ook de berg weer af, want hij was met de auto gegaan en daarvoor was geen parkeerplek. Tot zover de andere attractie van Altena.

Zelf leerde ik ondertussen dat Altena het centrum is van de ijzerverwerkende industrie in het Sauerland, die al sinds de middeleeuwen draden trekt in dikten naar wens, waar je dan vervolgens weer van alles van kan maken. Maliënkoldes en schermmaskers, modieuze stoeltjes die op je billen voelbare vierkantjes achterlaten,  theezeefjes en slagroomklutsers, bewapeningsstaven voor beton, staaldraad voor de kabelbaantjes. Of paperclips. En vergeet dan ook niet al die toepassingen van koperdaad. Want daarzonder geen licht en geen automatisering. Laat staan vooruitgang.

Kortom reuze leerzaam voor vrouw, man en hond, maar die twee geloofden me ook zó wel zonder met eigen ogen te hoeven kijken. Zo konden we na de koffie toch weer op huis aan, na een minivakantie die onze viervoeter weer gedurende drie nachten naast ons hotelbed mocht doorbrengen. 

Ook nu weer werd hij geweerd uit de restaurants, maar de Turk van de snackbar had een buitenterras en dat mag wel. Voor ons maakte de man "iets lekkers", niet te scherp en met veel rauwkost, een beetje gemarineerde kip, en frisse tatziki. Reuze gastvrij en prima ingeburgerd, leek ons. De voorspelde drommen asielzoekers uit Syië en omstreken zijn we niet tegengekomen.Ook niet in eigen land. Daar bleken we het voortaan zonder Joost Zwagerman te moeten stellen. Rottenberg bracht de PvdA nog een paar fatale klappen toe, snappen we. Een mens kan ook niet éven van huis.

nu pas

Eindelijk dan horen we het officieus: Els Borst is eigenlijk best wel vermoord, toch. Wat raar, dat dat al die maanden zo goed geheim gehouden is. Dat er gruwelijk vaak, 41 keer, op de weerloze grootmoeder van D 66 is ingestoken. Waarom krijgen we dat nu pas te weten? De man die verdacht wordt heeft geen idee hoe zijn DNA op de plaats delict gevonden is kunnen worden. Hij erkent wel dat hij zijn zus heeft doodgestoken, maar verder... Zou zijn advocaat hem ontoerekeningsvatbaar willen laten verklaren? Uit die bron schijnen de akelige .details afkomstig te zijn. Wij denken er het onze van.

.

gaten vullen

Man Bijt Hond gaat er mee stoppen, en onze tandarts houdt er ook al mee op. Nog lang niet pensioengerechtigd is ze, eigenlijk net moeder. Maar het is de mantelzorg die haar nekt, laat ze in de afscheids-email weten. Zo vallen er nieuwe gaten die door anderen gevuld moeten gaan worden.

veelzeggend

Een gezellig deuntje van haar telefoon stoort de vrouw naast mij bij het wachten op de bus. Ha, ik kan ongestoord meeluisteren. "Ja?" begint ze met een neutrale openingszet."Ja." klinkt het dan ferm. En dan nog één keer gedecideerd "Ja!".Met "Doei!" sluit ze de conversatie af. Wijzer ben ik niet geworden. Gelukkig komt daar de bus al.

lijfsbehoud

Dat moeten we dus niet doen. Overuren draaien. Ons regionale ochtendblad is er deze morgen  fel op tegen, dat zijn lezers 55 uur per uur werken. Daar krijg je beroertes van, en de krant minder lezers.

Ten overvloede vertellen ze er nog bij dat je beter maximaal 40 uur kunt werken, en dat dan niet per dag maar per week. 

Op nu.nl wordt vandaag ook bericht over een man van 70 die een week zelfs helemaal niet aan werken toekwam, hij was bij het volgen van twee herten in het bos gevallen en kon niet meer wegkomen. De Amerikaan dronk alleen nog een beetje regenwater van bladeren. Hij overleefde, en had niet eens een regiokrant om hem erdoorheen te slepen. Gelukkig wel een neef, die hem met gunstige afloop uiteindelijk toch maar was gaan zoeken.

 

thuis

De vrachtlading mossels die eens per jaar aan de Zeeuwse familieleden wordt voorgezet, is weer helemaal weggewerkt. Terwijl de rest van het land in de regen zat, hielden we het relatief droog. Laptops, I-pads en telefoons hadden weliswaar de hele dag een stortbui op etenstijd voorspeld, maar zelfs die bleef uit. 

Onze hond maakte zijn debuut in de familiekring, en weet zich nu al verzekerd van opvang mochten we van hem af willen.

 
 

 

Zelf was hij dolblij, dat hij na afloop van het weekeinde weer gewoon in Arnhem thuiskwam. Met een uitgelatenheid die niets te raden overliet stormde hij door de gang de kamer in en langs zijn kluif, speeltje en eet- en drinkbak voordat hij tevreden in zijn stoel plofte om er eindelijk een ongestoord uiltje te kunnen knappen. Want 33 familieleden en velen nog onder de tien, alsmede een jonge hond uit Amsterdam die vier uur lang tennisballen apporteerde, daar word je knap moe van.

vliegende hond

Het is dus echt waar. Topman Van Hooff springt in eigen persoon bij, als het te druk wordt in zijn dierentuin. Ik heb het nu met eigen ogen gezien.

Gisteren was het de dag van verlenging van onze jaarkaarten voor de dierentuin. Floris en ik gingen alvast in de rij staan, opa haalde moeder en kinderen uit de Rozenstraat op. Zo kon ik zien hoe Burgers' Zoo een topdag beleefde. Busladingen vol, auto's twee rijen dik, het stroopte op ver buiten het park.

En toen: ja hoor, daar draafde de directeur himself aan ons voorbij, geassisteerd door zijn puberzoon. Ze snelden naar het tweede toegangshek, om ook dat open te stellen. Met veiligheidshesje en directieve armgebaren geleidde de hoogste baas hoogstpersoonlijk de bezoekers naar hun parkeerplek. Snel genoeg was nu de file weggewerkt en iedereen binnen, en kon ik veilig oversteken naar de kiss-and-ride strook waar mijn familie uit de automobiel kwam. Floris moest instappen, want ook al heet hij bij mij Floris-met-de-leeuwenpoten, hij mag niet naar de collega's in de Zoo. 

In het Openluchtmuseum, daar is hij wel welkom. Wij genoten zonder hem toch van een topdag, die begon met de vliegende hond die even niet vloog (paraplugedrocht iets links van het midden).

co kreeg de zak

Had je dat een maand geleden ook maar een beetje kunnen bevroeden? Ik vraag het aan de hond. Hij sleet toen zijn dagen in een cel, nauw twee meter breed. Prima verzorging, daar niet van. Maar over zijn verleden niets bekend, zijn toekomst ongewis.

Nu heeft hij weer mensen gevonden die van hem houden, en hij houdt van ons. En hij komt nog eens ergens, de Planken Wambuis, het Arnhems Oerbos, Münster. Vandaag hebben we hem meegenomen naar het Deelerwoud. waar hele kuddes reeën je pad kruisen en wilde zwijnen hun wroetsporen achterlaten als bewijs van hun aanwezigheid. 

Heerlijke geuren in prachtige natuur Zelfs cantharellen konden we hem laten zien, en dat hadden we de afgelopen decennia zelf alleen nog maar in Scandinavië beleefd. Dus ik bedoel maar.

Floris gebruikt de enige stoel die nog over is van oma's bankstel als zijn fauteuil, en als hij ziet dat ik zijn oogdruppeltjes pak springt hij er enthousiast en behulpzaam in. Hij laat zich de behandeling geduldig welgevallen, want daarna krijgt hij een snoepje. Zo gaat hij er ook al bij voorbaat van uit dat als de baas hem uitlaat daar een ritje met de auto aan vast zit. Dat komt doordat het baasje zijn poep liever met een strandschep verdonkeremaant, in het bos. Het veel handiger oprapen met een over je hand getrokken plastic zakje laat hij liever aan mij over. Dat vindt hij vies. Zo maken we samen de avondwandeling, als een allochtoon gezinnetje. 's Morgens als het vroeg is ben ik voor het uitlaten  altijd in mijn eentje de klos, maar ja, ik wou ook zo graag een hond.

Het beest probeert er in te geloven dat we hem niet in de steek zullen laten, maar voor de zekerheid laat hij zich af en toe ter geruststelling flink bekroelen. Baasje kan nauwelijks naar de wc of hij wordt al gemist; maar als hij echt weg is vlijt de hond zich neer aan de voeten van zijn second best oplossing, en dat ben ik. We leiden er maar uit af dat hij wel tevreden is met zijn nieuwe omgeving.

Ik, die het hele Deelerwoud door moest met het poepzakje, al vroeg door Floris van inhoud voorzien. Nergens in het hele woud een prullenbak te vinden. Toen maar in de auto meegenomen. Pas bij het ijsje van Co in Hoenderloo was er een bak. Van Co, die ook voor ander straatmeubilair had gezorgd. Bankjes, een houten zwijn, een houten moeflon die je niet mocht aanraken, een wonderbaarlijke aankleding. Co kreeg Floris' poepzakje van ons cadeau. Eigenhandig in zijn bak gedeponeerd door het baasje. Een historisch ogenblik. Al zei de dader er nog wel een doorleefd "blèhh!!" bij. 

bekijks

Hond Floris is - voor het eerst, denken wij - in Münster geweest. Hij heeft er zelfs overnacht, in een hotel. Verder mocht hij er niks, op het gebied van de kunst en cultuur althans.

Gelukkig was het mooi weer en waren er veel terrasjes, zodat hij en ik rustig konden afwachten tot onze reisgenoten uitgekeken waren. 

Hij was trouwens zelf ook bekijks, ondervonden we. "Is dat een Cocker?" vroeg zo'n voorbijganger dan. Wij naar waarheid: "Een Amerikaanse zelfs." "Hoe oud?" "Nou, hij wordt op tien jaar geschat." Toen kwam de man helemaal los. "Wij hadden ook een oudje, jammer genoeg hebben we die drie jaar geleden moeten laten inslapen. Is nog zestien jaar geworden. Zo lief, een echte familiehond."

Zo'n leeftijd hopen we ook voor de onze te bereiken, wie weet. Geroerd namen we afscheid. Een minuutje later de volgende aanspraak, een jong stel. Het meisje vroeg enthousiast: "Een Amerikaanse Cocker, ja toch?" Ze keek al net zo verliefd als de man van daarnet, misschien was hij wel haar vader.  "Zo knuffelig!"

En de volgende kenner was de gewezen bestuurder van een Leopardtank, zoals hij ons zonder dralen duidelijk maakte. Hij was ook blij dat de Duitsers en de Hollanders elkaar zojuist gevonden hebben in het maken van een vuist tegen de Russen. Stof tot nadenken en napraten voor mijn eigen dienstweigeraar en zijn broer, die ook al aan de dienstplicht wist te ontkomen. De ongefrustreerde militair waarschuwde ons dat dit type hond van eten en eten stelen zijn hoofdtaak maakt. Alsof we dat al niet wisten!

vis in zeezout, hmmmmmmm!

Gelukkig mocht hij in het hotel de volgende morgen de ontbijtzaal niet binnen. Geluk bij een ongeluk, zo konden we de koffie en broodjes buiten de deur gaan zoeken. Zo kwamen we er achter dat Münster pas na tien uur open is voor het ontbijt. En dat terwijl de buitenterrasjes van de cafés de avond ervoor al om tien uur waren dichtgegaan.  .