Onze kleinzoon van drie stapt zijn huis weer in. Hij brengt een nieuwe zekerheid binnen. "Ik ben stoer!" Op de dokterspost hebben ze zijn bloedende hoofdwond netjes gehecht, zonder verdoving. "Er zit nu een blauwe strik in" is hem verteld, en hij is er trots op. Hij had er, volgens zijn ouders, zoals ook bij hem past een beetje sceptisch bij gekeken, maar geen kik gegeven.
Net na het ongeluk - alleen zijn zus is er bij, maar de toedracht kunnen ze geen van tweeën navertellen, het had iets met de bank te maken - huilde de knul wel even, maar toch vooral omdat hij bloed had gelekt op zijn spoorbaan en, nog erger, zijn Thomas-de-Trein-boek. Een tissue was gelukkig genoeg om de zorgen daarover weg te nemen. Het is zo'n type dat aanneemt dat het waar is, als je zegt dat je met huilen meer last hebt van je wond. Oma geeft ook nog een wasadvies voor het eigenlijk witte maar nu wel erg rood geworden T-shirt dat zijn ouders hem nog maar even laten aanhouden. Als ze gedrieën de deur uit zijn in de hoop op recht op behandeling - je weet het maar nooit met die gezondheidszorg - toetst grootmoeder haar tip nog even in de praktijk. Ooit van de directeur van een ziekenhuizenwasserij gekregen. Bloedvlekken? Gewoon spoelen in koud water. Handdoek en écrukeurige foulard worden weer zo smetteloos als ze waren.
Het is maar raar. Loop je naar de bus, na net je kleinzoon achtergelaten te hebben met zijn eerste hechting. Halen wij die bus net nog, al gaat hij twee minuten te vroeg weg.
Zien we vanaf het station twee meiden keihard meerennen, als ze zien dat ze hem wel hebben gemist. Geen tijd zelfs om nog even langs te gaan bij de periscoop in het plantsoen van het Willemsplein die een kijkje biedt in de daaronder verscholen liggende atoombunker waarmee Arnhem zich sinds de koude oorlog beschermt. Zó snel zijn ze, dat ze de bus bij de volgende halte daadwerkelijk nog kunnen binnenstruikelen. Hijgend en puffend, maar een atletiekprestatie van wereldformaat, Ellen van Langen eat your heart out! Het openbaar vervoer houdt je fit.
Schril is het contrast met de reizigers die we op het perron zien wachten op de bus die na de onze zal voorrijden. De bankjes zitten vol met jonge mannen, die nooit meer zo zullen kunnen rennen. Krukken, rolstoelen, ontbrekende ledematen. Bizar veel meer hechtingen zijn daar aan te pas gekomen dan waar twee grootouders net opgelucht over zitten te wezen. Gelukkig is ook in deze lotgenoten-contactgroep de stemming opvallend monter. Zou het door de Arnhemse MoBa, de mode biënnale, komen? Een borrel hebben ze er echt wel op genomen. Gaan wij ook doen. Jaloers op onze collega-grootouders, die over een weekje mogen helpen de hechting er weer uit te halen. In Frankrijk. Kleinzoon verheugt zich nu al op de Super U daar, waar je van die omvangrijke potten "chocopast" kunt kopen, en dikke plakken kaas. Die vakantie waren wij er bij. Alleen wat blauwe plekken toen, geen hechtingen nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten