uit de ether

Als ik om half acht de straat op ga om aan mijn verjaardag te beginnen met een bezoekje aan de prikpoli, staat de graafmachine met kraandrijver Peter aan boord al klaar.


Een dag eerder dan gepland, omdat hem dat beter uitkomt, gaat hij met de vader van onze buurvrouw de nieuwe trap ingraven (en de oude weghalen) die naar onze woningen leidt. 

Een onverwacht cadeautje. Waar ook nog een zonsverduistering bij komt, die alleen tot het opsteken van wat lampen in huis noodzaakt.




Nou ja, het was verder een interessante dag, maar de verslaglegging hapert nu al twee weken, door softwareproblemen. Hoogstwaarschijnlijk gaat het nu weer niet lukken foto's mee te sturen. Maar afgelopen zondag rende onze kleindochter een kilometer aan één stuk door het Openluchtmuseum. In de stromende regen, maar normaal gesproken zou ze in het zwembad gelegen hebben. Rondjenederlandcom, loopster 402. De trotse moeder was haar enige aanwezige fan, maar die heeft dapper staan kleumen en zich helemaal doornat laten regenen uit naam van de familie.


Met een beker warme chocolademelk konden we de hardloopster belonen. Nu is het wachten op de computerdeskundige die me weer in de blogwereld terugbrengt.

waterige stem

In ons huis wordt gezucht over de stem die we morgen moeten gaan uitbrengen. Het valt al niet mee om een te motiveren keus voor de Provinciale Staten te maken.Maar dan ook nog de Waterschappen. Dat is helemaal een onmogelijke klus.

Het luie volk op radio en tv is er al helemaal van overtuigd geraakt dat je de watertaken rustig kunt overlaten aan een paar deskundigen. Die gang naar de stembus is nergens voor nodig. Het woord 'techneut' valt zonder cynisme. Zelfs mijn man neemt aan dat ik ook het stemmen voor volksvertegenwoordiging in het waterbestuur beschouw als een zinloos corvee.


Maar zo denk ik er dus helemaal niet over. Achthonderd jaar lang al wordt in ons land gepolderd over de inspanningen en kosten die we moeten maken om het water te beheersen. De belangen zijn immers tegengesteld. Laat het aan de boeren over en de peilen worden verlaagd zodat koeien kunnen grazen. Of anders wel verhoogd voor het kweken van gewas. 

De natuurwachters zien ons land steeds meer inklinken en leefgebieden voor plant en dier verdwijnen. De eigenaars van bouwsels - en dan vooral de steeds meer water verbruikende bedrijven - willen water kunnen innemen en afvalwater lozen. Over al die verschillen van inzicht moet gebakkeleid worden, over het maken en verdelen van kosten geruzied worden, kortom: dat is pure politiek, daar moet gekozen worden. Over dat beleid behoort geen bureaucraat of techneut te beslissen, maar dat oudste democratische bestuur van ons land. Stemmen dus.

Jammer alleen dat  zelfs de rechtstreeks betrokkenen dat niet meer kunnen uitleggen, blijkt me nu ik de radio weer kan volgen. Zelfs midden in de nacht is tegen het morrende volk het enige argument dat we toch wel met ons allen 'droge voeten' willen houden. Pover, daar kan ik zelfs mijn ogen niet droog bij houden. 

 

ik ben, dus ik volg

goed voor het milieu

Zoals Venray zijn buitenlandse gasten toespreekt in hun landstaal, aannemend dat wij Hollanders dat ook wel snappen, zo weten ze aan Duitse zijde hun Nederlandse gasten op hun gemak te stellen door kwistig gebruik van tweetalige teksten. 

We troffen in Kranenburg, toch al gauw een kilometertje of vijftien verwijderd van Nijmegen, deze milieuvriendelijke fusiereclame aan.van de lokale stroomleverancier;   '.... weil ich meinen Energieversorger sogar "mit de Fiets "erreichen kann." De EVK zo lekker dichtbij.  Aandoenlijk, die hoofdletter voor onze nationale trots, het rijwiel. Hij staat er echt, ik heb even goed gekeken. Typisch Duits. De Typische Hollanders ondertussen waren in groten getale met hun automobiel gekomen, en verdrongen zich bij de goedkope tankstations. Het blijft een armoedig gezicht.

dooi

Nooit heb ik last gehad van gedeeltelijke zonsverduisteringen. Mijn hele leven nog niet. Maar uitgerekend als ik eindelijk 68 jaar besta beleven we er eentje die ons rampspoed brengt, moeten we geloven. 

De capaciteit van een complete energiecentrale gaat dan namelijk verloren, alleen al in Nederland. Als het zonnetje schijnt, als het verduisterd wordt, tenminste. Netbeheerder Tennet neemt geen enkel risico en koopt extra noodvermogen in om eventuele balansproblemen op het stroomnet te voorkomen.

Dat is nou eens echte pech. Gevolg van de vooruitgang. Zijn we eindelijk zo ver dat we de zonne-energie weten te vangen in een beetje behoorlijk aantal zonnepanelen, is de aarde zo stom om voor de zon te schuiven. 

Gelukkig gaat de lente gewoon door. De meteorologische is al begonnen, het lentekwartaal staat te trappelen. De krokussen in onze berm hebben de herinrichting van onze straat en de verbouwing bij onze buren overleefd. 



En zelfs mijn oren zijn begonnen met ontdooien. 

regen in Den Haag

Doordat ik dus thuis was kon ik het breaking nieuws met eigen ogen volgen. U weet, ik moet het met Teletekst doen en daardoor weet je meteen zoveel méér. Op het ministerie waren bolletjes gevonden Dè Bolletjes. Het stond er echt. Geen wonder dat Opstelten en Teeven de eer aan zichzelf gingen houden. Tegen deze ontmaskering als drugsgebruikers konden onze crimefighters niet op. 

Opstelten gaf nog even de bijna honderd "antwoorden die waren gesteld" en bleek liever naar de koning te gaan, dan naar de Tweede Kamer om nog verantwoording af te leggen in het debat van dinsdag. Teeven vond het opstappen van zijn maatje "onverteerbaar" maar legde nog steeds niet uit waarom hij die strijdmakker van hem nooit verteld had om welke bedragen het wel was gegaan. Nu gleed ook hij uit over zijn eigen bananenschil. Al was de deal heus prima geweest, dat wou hij "volk en vaderland" waarvoor hij het allemaal gedaan had, nog wel even meegeven vóór hij de deur uit beende.
 

een uitglijder is zó gemaakt

Marielle van Nieuwsuur en Dominique uit Den Haag waren het roerend met elkaar eens, las ik tot slot: "dit gaat onvermijdelijk consequenties voor Latex krijgen," lieten ze me weten. Voor het kabinet misschien ook wel, ben ik bang.

Het weerbericht deed er nog een schepje bovenop: "vannacht regent het ligt", las ik.

slaaptoestand

Excuses trouwe lezers, na het gehoorverlies liet ook de computer het afweten. Groter kon mijn isolement niet wezen. Hoewel nog die zelfde dag de digitale Consumentengids in de bus plofte met een uitgebreid hoofdstuk over hoe je vastlopers weer oplost, leek er niets anders op te zitten dan een echte expert te gaan raadplegen. Niets deed het meer, namelijk. Behalve me welkom heten en een scherm vol iconen laten zien. Allemaal in slaaptoestand. 

Een wonderbare vorm van awakenings zonder L-dopamine maakte dat ik vandaag toch weer tekenen van herstel zag. De fotoverzameling nu maar even extern veiliggesteld, je weet maar nooit. Ik zit nu thuis, mis alweer een abonnementsconcert. Nu niet omwille van een jarige dochter, maar omdat de geluidskanalen nog steeds niet heropend zijn. Zelfs het voorproefje op de radio kwam niet bij me door. Gelukkig ook de foutieve melding niet, dat het concert al om kwart over zeven zou beginnen. "Rennen dus!" werd, gelukkig voor mijn echtgenoot, net op tijd herroepen.

niet thuis

'De Kamer is niet THUIS geïnformeerd." Dat lees ik tot mijn ontsteltenis op mijn tv-scherm.

Dat is me nou toch ook wat. Het gaat in de ondertiteling over de bewindspersonen Opstelten en Teeven en de deal met drugshandelaar H., waarover gedetailleerde gegevens (compleet met rekeningnummer!) naar buiten zijn gekomen. Niet anderhalf maar bijna vijf miljoen gulden is destijds cadeau gedaan, in ruil voor een schikking van 750.000 pegels voor de fiscus. De Kamer was in een vier uur durend debat nog verzekerd dat schriftelijke bewijzen niet meer in de archieven terug te vinden waren. Dat de veel hogere cijfers nu wel kloppen, bevestigt H's raadsman Kuijpers.

Meteen snap ik dat hier sprake is van een heel wat ernstiger affaire dan het niet thuis hebben willen informeren van politici, die uit luiigheid niet naar hun werkplek wilden komen. Hier hadden de gehoorgestoorden het woordje "juist" moeten kunnen lezen. Onjuist of onvoldoende informeren, is een politieke doodzonde, die wel eens zou kunnen leiden tot het spoedig afreden van de schuldige. 

de rechtsstaat der Nederlanden, mogelijk gemaakt in Münster

Waar ik mij nog het meest over verbaas is de timing van deze onthulling, geïnspireerd vanuit het ministerie van justitie, als ik het goed begrijp. Nog maar net  is VVD-wonderboy Mark Verheijen ijlings weggewerkt na gesjoemel met declaraties en mogelijke omkoping, en leek de liberale regeringspartij  het blazoen voldoende te hebben schoongeveegd om de campagne voor de Statenverkiezing opgelucht te kunnen hervatten, of daar komt dit vervelende vuiltje uit de lucht vallen. 

Nee, dat komt echt niet goed uit. Wie heet deze kool gestoofd? Moeten we het links zoeken - SP, PvdA, Groen Links -,  of rechts - de PVV -? In die partij worstelt ondertussen beoogd Eerste Kamer-fractieleidster Faber met haar eigen akkefietje. Ze had als leidster van de Statenfractie in Gelderland voor ruim achtduizend euro aan subsidiegeld het bedrijf ingehuurd waarvan haar zoon mede-eigenaar is. Faber, we kennen haar nog van haar verbeten kruistocht in het provinciaal bestuur tegen oud-gedeputeerde Verdaas, ook PvdA, die om het onjuist declareren van een paar honderd euro's aan reiskilometers uiteindelijk al na een maandje als staatssecretaris moest aftreden. Op welke partij zal ik dit keer eens stemmen?

Doffe ellende

"It's not easy, being green", zong Kermit de Kikker al in 1970 in een melancholiek liedje. Uit eigen ervaring kan ik u verzekeren dat (bijna helemaal) doof zijn ook niet meevalt. De verstuivers eerst zonder en na twee weken met doktersrecept (zoutzuur!) lossen ook niets op. Het is voorlopig dus nog akelig stil, behalve in mijn hoofd.

Daarin hoor ik als ik er op let hoge fluittonen, links net iets anders van toonhoogte dan rechts. En als ik`even wegdroom lijkt het of er een continue muzakzender aanstaat die me pleziert met een niet door reclame onderbroken deun van accordeonmuziek. Een soort Canto Ostinato, zeg maar..Een muziektuk zonder einde. Zoiets als toen we mochten meevaren over het Spaarne op de boot van onze vrienden tijdens de toen net uitgevonden Haarlemse Vaardagen. Aan boord ook hun ene dochter die net een paar lessen op de trekzak achter de rug had. De hele tocht herhaalde zij, gezeten op de voorplecht, het wonderschone "Mieke hou me vast",  een toonladderloopje dat door de mensen aan de kant met groot gejuich werd beloond. Zelfs het Haarlems college van burgemeester (toen nog Elizabeth Schmitz) en wethouders ontdooide en applaudisseerde uitbundig. (We zaten toen nog gezellig in het gewest, dus we kenden elkaar.)

Dat verleden komt weer langs, nu er aan het heden zo weinig te beleven valt. De radio kan niet aan, want anders hebben de buren er last van. De televisie biedt ondertitels, maar nu ik ze nodig heb blijken ze een krakkemikkig hulpmiddel. Meestal sluiten ze helemaal niet aan bij het beeld, of ze stokken halverwege, dus dan mis je de clou, of ze bevatten wartaal waar je geen wijs uit wordt. (Eentje van vandaag: de Britten schrijven de "juke" van Edinburg, als ze het over de man van hun koningin hebben. Toch echt een Duke, net als Ellington, de wèl meer van jukeboxen afwist.)

Tot overmaat van ramp is de huisgenoot van het binnensmonds mompelende type, waarbij hij meestal zorgvuldig buiten de cirkel van ongeveer een meter blijft waarbinnen ik nog wel iets kan opvangen, al klinkt het dof. ("Mompel, mompel, mompel, SAUS!": hoor ik bijvoorbeeld opeens, zonder te weten waar het over gaat.) Zo ontstaat al gauw een hilarische miscommunicatie tussen twee hoogbejaarden, die de waarnemers doet schaterlachen. Zoals degene die ons mantelzorg moet gaan verlenen, als het straks echt zo ver met ons gekomen is. We krijgen haar nog wel!