wie het kleine niet eert

De woningnood moet worden opgelost. Hugo de Jonge en de wegenbouwers proberen ruimte te vinden maar de boeren willen de 60% van Nederlands grondgebied die ze liever zelf uitmelken niet prijsgeven. Dus als het niet uit de lengte kan, moet het maar uit de breedte. Tiny houses, dan maar. Gauw patent op vragen, vóór Sywert het doet.

beesten

Arme, arme boeren. Ze hebben geen tijd om de hoorzittingen te volgen die in Amerika de democratie moeten redden. Daardoor blijven ze strijden voor afbraak van de onze.

Als we het moeten geloven breken ze Nederland liever af dan dat ze omkijken naar hun eigen land. Al dagen blokkeren ze wegen, stichten ze brandjes met hooibalen, en bezoeken ze ministersgezinnen. Ze beseffen niet dat een revolutie niet zo maar uitbreekt omdat zij die en wel nú willen. Al hebben ze er met hun vandalisme/terrorisme dan nu wel een spoeddebat uitgesleept. Wat het werkelijk oplevert weten we snel.

Hadden ze maar wat willen leren van hun collega`s Jan-Kezen in de States. Voor de opstandigen daar loopt het ook niet goed. Daar dacht de afgewezen president Trump dat hij een coup kon plegen door zijn achterban van krachtpatsers met rooie petjes te blijven ophitsen met de leugen dat heus wel hij de verkiezingen gewonnen had, en niet de Democraat Jo Biden.

De president die niet tegen zijn verlies kon, ach wat zielig dat hij zo de geschiedenis in zal gaan. Het aan zijn mislukte coup van 6 januari 2021 gewijde parlementaire onderzoek ontrafelt dezer dagen de plot. Ze moesten de vice-president Pence dan maar ophangen, als dat nodig was. En hij had er bij willen zijn, bij de bestorming van het Capitool die al begon nog voor hij uitgesproken was.

De Beast, het gepantserde presidentiele voertuig, bracht Trump, ook een beest, veiligheidshalve maar tegen zijn wil een andere kant uit, terug naar het Witte Huis. Vergeefs trachtte hij zijn chauffeur nog met een stuuringreep en verwurging op andere gedachten te brengen, naar verluidt.

..... vandalisme, beesten zoals vossen kunnen er óók wat van.....

geen geld

Eerst vertelde de bank me dat ik er een tijdje niet terecht zou kunnen omdat ze ging verbouwen. Ze waarschuwde dat daarbij haar geldautomaten zouden gaan verdwijnen. "Geldmaat" zou in de lacune voorzien, straks beslist wel ergens in de buurt te vinden.

Toen het zover was, bleek ik naar de overkant van het drukke plein te moeten. Het was even oppassen, maar dan had je ook wat. Asiel bij de concurrerende bank, die beruchte die de boeren uitwringt.

En dan vernemen we nu alles over de volgende stap in het uitfaseren van het baar geld. Personeelstekort.

De uitgiftepunten van klinkende munt, nou ja, eerder de schuldbewijzen aan toonder, ik bedoel dus de bankbiljetten voor mensen die in de nullen en de enen van het digitale tijdperk geen vertrouwen hebben, kunnen in de zomerperiode door geldgebrek makkelijk buiten gebruik verklaard worden omdat de geldtransporteurs nu eenmaal ook met vakantie willen. Even op de site kijken om te zien waar je meer kans op grlf maakt. Zo wordt het ons tegen gemaakt. Geldmaat, niet ons maatje. De maat is vol, want de maat is leeg. Voor werkelijk "geen geld" zijn ze al bijna van ons af, wil ik maar zeggen.

Groningen aan de beurt

Terwijl de boeren oude knotwilgen vernietigen en de snelwegen onder de slappe shit zetten omdat ze nu eenmaal boos zijn, jammer genoeg niet op zichzelf; is in Den Haag dan eindelijk de parlementaire enquete over de gaswinning in Groningen begonnen.

De eerste dag van verhoren was gewijd aan het verhaal van de slachtoffers en het relaas van Susan Tops, die zeven jaar geleden was gaan helpen, en daar moedeloos geworden vorig jaar ook maar weer mee was gestopt. Het valt zelfs als je zo strijdlustig bent als zij niet mee om het vol te houden tegen de overheid, de Shell en de NAM, en al hun adviesbureaus en juridische hulptroepen.

Ooit was Nederland verlekkerd op de gaswinning gedoken en had zich rijk gerekend, zonder zich te bekommeren om de Groningers. Die zitten nu met de schade van verzakkende huizen door bodemdaling en aardschokken. Gruwelijk, hoe de verantwoordelijkheid daarvoor al die tijd is afgewimpeld. Ontkennen, traineren, bagatelliseren, afschepen, intimideren, geen enkele kwaadaardigheid in het palet van onfatsoen is de Groningers bespaard gebleven. Ook al wist Shell al sinds de negentigerjaren, dat de in de bodem veroorzaakte onrust groter zou zijn dan de eerste optimistische inzichten hadden aangegeven. Tot twee jaar geleden bleef een met centen van de olieverkopers gemaakt sussend rapport ongepubliceerd werkzaam en leidde tot de tunnelvisie dat angst voor aardbevingen bij de gaswinning ongegrond en overdreven was. Twijfelaar werd persona non-grata verklaard, wetenschappelijke tegenspraak kreeg geen ruimte, horen wij vandaag.

Shell is er rijk mee geworden en is inmiddels geen Nederlandse trots meer. Het hoofdkantoor is namelijk sinds kort in Londen gevestigd. Niet koninklijk, niet Dutch meer. Er met ons geld vandoor.

Het geeft ons de kans weer een fatsoenlijk land te worden. De centen hadden naar de gedupeerden gemoeten. En nu we toch bezig zijn: terug met dat halve miljoen dat de knotwilgenzager voor het moderniseren van zijn boerenbedoeninkje aan subsidie van ons had gekregen. Mag ook in het potje voor Groningen.

lang wachten

Beertje Paddington reist, omdat hij nou eenmaal vernoemd is naar het Londense spoorwegstation van die naam dat hem er als standbeeld met koffertje op allerlei plekken tot in oneindigheid op laat wachten, graag met de trein. En als die niet ver genoeg komt is er altijd nog de mogelijkheid van aanvullend vervoer met de hedendaagse OV-bakfiets en die schuwt de globetrotter ook niet, zo te zien. De beer zit in de etalage bij de fietsenhandel in Zeeland in een royale klomp te bekomen van zijn reis. Mooi geel, die klomp. Mooi blauw, het jasje van Paddington. Precies de kleuren waarmee we solidair zijn met het Oekraïne van president Zelensky, die in een vorig leven acteur was, en in die rol de stem van de wereldberoemde beer voor de Oekraïense kindertjes nog insprak. Dezelfde die nu juist Engels nodig heeft om om wapens en graan te kunnen vragen zolang Poetin zijn land terroriseert. Wordt de wereld alstjeblieft gauw weer een beetje gezelliger?

boek over ooievaars

Ach. Ze weet niet dat we haar kennen, we kenden haar vader. Voor beiden was het een catastrofe toen haar moeder stierf bij de open hartoperatie die haar juist had moeten redden. Een jaar of veertig geleden, die ramp.

In de jaren daarna bereikten ons over de toenmalige tiener flarden van haar geschiedenis. Hoe ze, gelukkig voor haar bijzondere vader, een artistiek pad koos. Kinderen kreeg met een man met muzikale kwaliteiten. Optrad, af en toe daarmee ook op de radio kwam. De VPRO-kwaliteit, niks om ongerust over te wezen.

De vader bleef onze vriend tot zijn dood, en ook de jeugdvriendin uit Rotterdam met wie hij zijn latere jaren deelde in Amsterdam kunnen we al een paar jaar niet meer opzoeken in Scheveningen, waar zij haar rust zocht na een leven vol wereldverbeterende internationale inzet.

Vanmorgen hoorden we dus, doordat radio niet meer analoog maar digitaal wordt uitgezonden, Vroege Vogels terug. Je hoeft er niet eens meer bijtijds wakker voor te worden. Eerst waren er jonge ransuilen te horen. Dat ze de hele nacht doordringend doorfluiten om voedsel te bestellen bij hun ouders wisten we zelf nog van onze eigen ervaringen vorig jaar. Daarna kwam Marijn. Om te vertellen over het eenzame ooievaarsjong dat in het nest op hun dak was achtergebleven na de fatale boommartermoord op zijn broertjes en of zusjes. O`Hanlon heet ze inmiddels, ze wonen in Drenthe. En er is over de ooievaars een boek geschreven.

Gelukkig houden ze zelf ook van boeken, zag ik op internet.

hij doet het nog ook

Bijna tachtig jaar na de Tweede Wereldoorlog zie ik op ware grootte de jeep waar ik als kind mee speelde. In de tijd van de dinkey toys, toen onze vaders nog geen auto voor de deur hadden en je alleen in je eigen hoofd kon bedenken hoe het zou zijn om zelf achter het stuur te zitten. Deze was iets groter dan de dinkey's, maar ook die - een kiepwagentje met een klep die echt bewoog, en een platte bordeauxrode rongenwagen - zie ik nog levendig voor me.

Voor de foto wachtte ik even totdat de gele DHL-bestelwagen was ingeparkeerd en het beeld niet meer vervuilde.

"Zo, staat-ie er op?" hoorde ik daarna. Bleek dat de eigenaar coöperatief had staan wachten tot ik mijn foto had. Even gauw een boodschapje doen, en weer dóór, dat was zijn plan. Bij de Co-op, hoe toepasselijk. Hij was overduidelijk trots op zijn legercabriolet, dus gunde zich de pauze. Energiek stapte hij daarna in en de jeep had er meteen de vaart in. Ik hoorde hem nog net in conversatie met medeweggebruikers jennen: "Mooi is-ie, hé? En hij doet het nog ook. Ik weet het, jullie zijn allemaal jaloers!"

eenzaam en toch alleen

Na afloop van het boerenprotest zijn er zelfs in Arnhem, in het onwaarschijnlijke straatje voor het huis van onze kleinkinderen tien denderende trakctoren langs gekomen.

Toch waren er ook nog ouderwetse boeren. Die geen tijd hadden om op pad te gaan voor een demonstratie. Ze zijn op eigen erf gebleven. Zij ploegden voort.

boers protest

Vandaag kunnen we maar beter allemaal thuisblijven. De boeren demonstreren in Stroe tegen Den Haag en belasten hun milieu daarom weer maar eens met onnodig veel uitstoot van dieseldampen. Trekkers in de honderdtallen kwamen van heinde en verre en verstoppen de wegen, de politie verklaarde al vroeg dat handhaving van regels er heden niet in zou zitten. Jammer dan, maar gelukkig is niet iedereen welkom. De meningsverschillen liggen vast dus alleen wie het met de boeren eens is is welkom. Hier in huis wordt gehoopt op het ingelaste nieuwsbericht over alle zenders waarmee het kabinet aankondigt dat de Rabobank per dit moment genationaliseerd is. Krijgen we de uitkoopsommen waarmee de boeren hun land maar dus ook meteen hun schulden bij deze wurgbank kwijtraken tenminste ook weer netjes in overheidshanden terug.

slaap

Vroeg uit de veren, of bijtijds te kooi. Ook in de plantenwereld heb je zulke types. De teunisbloem krijgt er pas tegen de avond zin in. Heel anders dan het slaapmutsje. Dat sluit zich juist tegen die tijd. Toch handig, als het aardgas opraakt kunnen we evengoed bij de tijd blijven.

houten, zou hij dat weten

En nu we het toch over die alwetende docent hebben, die vond dat iedereen het woord "winkeldochter" moet kennen omdat dat zo handig in het gebruik is? Zou die weten dat "houten" een werkwoord is?

Maar ja, ik had dan ook een oom die huisschilder was en dat tot in perfectie kon. Nog voor ik zes was schilderde hij voor mijn moeder haar huurwoning op en kreeg ze een teakhouten keukendeur die de status ervan optrok naar de allure, die bij Den Haag hoort.

Kladschilders heetten zulke vakliedeneen paar een paar eeuwen geleden. Deftige mensen die hun arbeid wel, maar de te imiteren bouwmaterialen niet konden betalen, danken er de gemarmerde zuilen en gehouten lambrisering aan die ons konden imponeren en dus misleiden. Voel maar eens: nepmarmer is niet koud.

tot hier

De Televizierring voor "Even tot Hier", de liefhebbers vragen er op internet het hele jaar al om. Zelf schaar ik me onder degenen die dit politieke cabaret de absolute top vinden. Ook al zou tout Nederland hier "vindt¨ zeggen of schrijven.

Op zomerreces zijn ze nu. We krijgen dus weer een tijdje géén lied in één minuutje met uitleg over een best wel heel erg ingewikkeld onderwerp. Of zo'n "Is dat niet dat liedje"-liedje' van vroeger, omgebouwd in actuele berijming maar uitgevoerd door de artiest die er furore mee maakte. Vorige week nog André van Duin, die met zijn vieren de draak stak met de voortvarende Europese richtlijn die gaat maken dat er nog maar éénzelfde stekker op al onze electronica gaat passen en dat óók Apple zich daar aan zal moeten houden.

Gisteravond was het weerzien weggelegd voor Astrid Nijgh. Die "Ik doe wat ik doe" in coronaversie vertolkte als "Ik doe wat ik deed". Met de vereiste doorleefde stem die bij haar eigen Werdegang hoort. Ze was zeventien toen ze in de Haarlemse Waag zong en ik haar, niet opvallend veel ouder, voor het eerst meemaakte. Nog verlegen, net begonnen, luisterliedjes. Ze kreeg een gerijpte stem en een andere achternaam door een huwelijk met Lennart Nijgh. Die werd een soort van zeeman op zijn vrachtschip "De Jonge Jacob" met standplaats Haarlem. Voor een feest van onze gezamenlijke vriend Ko zong Astrid waar ik ook weer bij was op de Pollux, het afgedankte opleidingsschip voor zeevarenden dat in de toen nog niet megasluis van IJmuiden lag te wachten op eerherstel.

In het nieuwe seizoen moeten de makers van "Even tot Hier" het onderwijs maar eens op de korrel nemen. Want mijn avond werd bedorven toen na hun uitzending het nieuws binnenkwam dat de docent Nederlands van mijn kleinzoon werkelijk van mening was dat de brugpieper van jaargang 2022 die hij onder zijn hoede had, toch echt het woord "winkeldochter" had behoren te kennen. Onbekend, ook voor u? Zelfs opa, toch al 75 en van professie journalist, had de uitleg niet paraat. Al wist oma, dankzij haar afkomst uit de kringen van het Co-opconcern, wel dat daarmee slecht verkoopbare artikelen worden bedoeld die afgeprijsd in de uitverkoop nog een laatste kans krijgen. En de docent mag ook de glijbaan op en afdalen naar de kelder waarin Van der Laan en Woe hun alwetenden gijzelen totdat de ring is toegewezen.

nat wordt het ook

De klimaatdeskundigen weten het: op de dag waarop zelfs de VVD begint te tornen aan de eeuwigdurende groei van Schiphol melden zij dat de wereldgemeenschap de opwarming van de aarde niet onder de twee graden zal weten te houden. Hitte, stormen en stijging van de zeespiegel kunnen we niet meer ontlopen. In Zierikzee staat een merkteken dat verwijst naar hoe hoog het water kwam toen in 1953 de Stormvloed over Zeeland raasde. Tel daar straks nog een paar metertjes bij.

heet

Vrijdag is traditioneel de slotetappe van de Avondvierdaagse. Dit jaar was het ook de heetste van de vier. Ook in Zierikzee.

We hadden zelf de dag ervóór besteed aan, zoals voorgenomen, het in vivo bekijken van de creaties van Bert Frijns. In het stadhuismuseum kregen we een I-pad mee om onze weg te kunnen vinden. Hier en daar stond ook wat kleiner werk ondergedoken in de vitrines met de historische collectie. Maar het klopte: de manshoge objecten van Frijns op de zolderverdieping onder de indrukwekkende dakspanten kwamen juist in deze omgeving helemaal tot hun recht. Concentrische "vazen", transparant, of van melkglas met groen of blauw kleurzweem. Gemaakt in een techniek waarbij vlakglas in een oven vloeibaar wordend vorm krijgt. Ook heet werk, lijkt ons.

Daarna bestelden we mossels op een terras bij de markt. We kregen bezoek van de vliegen die zich normaliter moeten voeden met het wier in de haven, maar die de schelpdieren eigenlijk zelf ook veel lekkerder vinden. De Action heeft als je niet wilt delen een nuttig wentelwiekje in de aanbieding waarmee je ze kan wegwimpelen. De voorraad batterijtjes is nog lang niet uitgeput.

crime scene

List en bedrog zijn eraan te pas gekomen om de wereld te ondermijnen. Wie dit staatje over de Britse keuze voor Brexit nooit gezien heeft, zal beweren dat er spoken worden gezien. De paranoia zal hebben toegeslagen. Maar de statistieken blijven interessant. En angestaanjagend, als je er wél weer even bij stilstaat.

En zoals de wetenden toen al voorspelden: tegenstanders kunnen worden afgedaan als lelijkerds die angst willen aanjagen. Pas als de gevolgen zich laten voelen zal gezegd worden: maar jullie wilden dit toch? Hier heb je zelf willens en wetens vóór gestemd, weet je nog?

En zo lijken de Amerikanen een tweede termijn met Trump ook niet te willen uitsluiten. Vandaag Dag 3 van de wonderlijke videoshow die de verhoren van de Commissie die de couppoging van 6 januari 2020 onderzoekt blijken te zijn. De schokkende waarheid komt de dovemansoren ook in dat land niet voorbij, gaan we ervaren.

De zin van Van Dale

Dus de zomergolf is in aantocht. Van Dale wist het wel: de mondkapjes hebben zin. Hij wacht op ons antwoord.

best wel harde snoepjes

De Middelburgse stenenwinkel heeft, ontdekken we op deze zonnige middag, een heel ander assortiment in de aanbieding dan de collega van Burgh-Haamstede. Daar gooien ze de toeristen dood met "Zeeuwse raamkristallen" die voor al hun ramen zon aan het vangen zijn. In Zeelands hoofdstad verleiden ze de koopgrage klanten met de kauwgomballenautomaat uit mijn kinderjaren. De tijden zijn verhard, het snoep ook. Echt alleen maar op zuigen, hoor. Kauwen wordt je gebit fataal

stil, maar dan echt

Zelf heb ik voor de helft Schevenings bloed in mijn aderen. In de tijd waarin de daarvoor verantwoordelijke en haar zuster hun kroost dagjes op het strand lieten bakken, er was immers geen strand zo charmant als het Scheveningse strand, daar baadt alleen de haute volée zoals wij allen weten - maar ik dwaal af. Destijds dus was de term "het Stille Strand" allang door de overweldigende drukte van hordes badgasten volkomen inhoudsloos geworden.

Maar er zijn gelukkig ook anno nu toch nog plekken langs de kust van Nederland te vinden waar kinderen hun moeders nog gewoon kunnen terugvinden omdat het strand overzichtelijk is, en je zelfs de paarden van verre kunt zien aankomen, die van de zeewaterwaarderende en vrijheidslievende honden van allerlei ras en stand totaal geen last hebben. Iedereen gelukkig.

groepservaring

Voor het eerst in ons leven hebben we de zon in zee laten zakken. Groepexcursie voor vijf personen, in leeftijd variërend van zeven tot vijfenzeventig jaar. Vijf voor tien deze avond, de zon was iets verlaat. Die van veertien had het verzonnen, en alle beeldverslaafden gingen vrijwillig mee. Een vuurtoren die gelukkig niet gemakzuchtig roestbruin geschilderd is maar weer netjes zijn roodwitte spiraal heeft. Een hert gezien. En zelfs mensen die een goede ondergang ook waarderen.

natuurlijk

Ver weggestopt in een afgelegen wijk in een provincie die doorgaans over het hoofd wordt gezien staat deze boom gewoon mooi te wezen.

dan vraag je om vergelding

Westenschouwen. Door de zee verzwolgen toen de zeemeerman zijn vrouw niet terugkreeg van de vissers die haar hadden gevangen. Dan kan je rekenen op gruwelijke wraak. Deltahoge dijken moeten herhaling van dat gevaar voorlopig uitbannen. Het is even een klim, maar de beloning is ernaaar.

camera obscura

Is het een kwal? Het is geen zeedier, nee, al woont dit fenomeen in Zeeland. Een symbiose van twee planten die slechts wat nevel nodig hebben om zich happy te voelen in de ondergaande zon, die hun intrigerende schaduw werpt op de servieskast. Mooi, is het.

verrassend gesprek op Deltahoogte

In Zeeland is altijd wat te beleven. Zelf waren we op zoek naar de plek waar we zouden kunnen terugdenken aan een familielid, jonger dan wijzelf, al een paar jaar niet meer onder ons. Een verstilde plek, weg van alle drukte.

De heupbehoevende en ik klommen de hoge trap op, om Deltahoogte te bereiken. Daar waaide het gezond, op deze tot dan toe miezerige dag. "Uw erehaag," konden we juist op dat hoogtepunt zeggen tegen het stel dat we onderweg hadden zien lopen, en dat nu al achter ons ook naar boven kwam op deze verder totaal uitgestorven plek.

Inmiddels weten we dat we het Stadhuismuseum van Zierikzee ook nog zullen gaan bezoeken. Want dat we bovenop de kruin van de dijk even heel geanimeerd hebben gepraat met Bert Frijns en zijn vrouw. Zij maakten een van de 15 ommetjes die hun, hier wonend, ter beschikking staan om even 'weg' te komen. Hij exposeert - tipte zij ons - in het museum zijn glaskunst, en zoals ik nu op het internet lees past die uitstekend in de monumentale architectuur van het oude stadhuis. Door, ik citeer: "Materiaal, helderheid en reflectie gaan de glazen sculpturen een unieke relatie aan met hun omgeving." Frijns beval aan op zolder de kapconstructie te bewonderen, maar dat hadden we al eens gedaan, nog onder Covid-regime. Toen om te zien waar de trouwerij van mijn zwager in select gezelschap zich jaren eerder voltrokken had. Destijds had de broer die mij aan de haak heeft geslagen zich tussen de weinige bruiloftsgasten gewurmd; brutaal maar ja, journalist.

De interactie van Bert Frijns' werk met de eeuwenoude Vierschaar en de monumentale zolder, die zorgt voor weerspiegeling, aanvulling en vervreemding, willen we ondergaan. Wetende dat hier geen glasblazer vormgegeven heeft, maar een beeldhouwer die de oven, tijd en temperatuur hun werk heeft laten doen. Nog te zien tot en met 4 september.

nog even wachten, dan maar

En toen mocht Boris Johnson van een beschamend gering aantal partijgenoten dus toch nog even blijven. Hij kreeg van 211 hunner het vertrouwen, 148 zegden het op. Tweeëndertig vertrouwelingen bepaalden de uitkomst. Hebben ze geluisterd naar de waarschuwingen, dat de sponsors hun geld zelf zouden houden als ze hun marionet BoJo kwijt zouden raken? Als je twijfelde of parlementsleden in Groot-Brittannië corrupt zouden kunnen zijn, heb je nu je antwoord.

Het land zonder geschreven grondwet, dat zich een glorieus imperium waant, staat toe dat de toevallig grootste partij zo af en toe in eigen beheer uitmaakt wie en hoe lang hij of zij premier van het Verenigd Koninkrijk mag zijn dan wel of hij of zij toe is aan vervanging. Het is natuurlijk goed denkbaar dat de winstkans in naderende verkiezingen de opvattingen bepalen. Over een weekje weten we al wat meer over de stemming buiten Westminster.

Het mandje met lekkernijen en de plopwijn blijven derhalve nog even onaangesproken, maar als mijn voorgevoel me niet bedriegt gaat het binnenkort gevuld worden met de eieren die de Conservatieven voor hun geld gaan kiezen.

in elfenland

Sprookjes bestaan

bammetje met beertje

Zo, de vier dagen van feestvieren zitten er op. Voor de koningin van de Britten was het een beetje teveel van het goede. Na de luidruchtige vliegshow deed ze er zelf niet meer aan mee, tot de afscheidsscene op het paleisbalkon vanavond. Nou ja, het filmpje waarmee zaterdag het muziekfeest voor Buckingham Palace werd ingeleid was een mooie compensatie. Van tevoren opgenomen, een juweeltje. Met de Majesteit in de rol van Majesteit die Beertje Paddington voor de thee op bezoek krijgt. Ongelikt als hij is zet hij de tuit van de gebloemde theepot aan zijn lippen. Voor het koninklijke kopje blijven maar een paar druppeltjes over. Daarna vliegen klodders taart in het uitgestreken gezicht van de kamerheer. Paddington bedoelt het goed, maar is altijd wat onhandig. Om het goed te maken offreert hij haar uit zijn rode hoedje een sandwich met marmelade, zij heeft voor noodgevallen er gelukkig zelf ook altijd een bij zich, zo blijkt. Die haalt ze tevoorschijn uit haar kloeke handtas. Paddington besluit zijn theevisite omdat het concert gaat beginnen en dankt haar beleefd, is hier het woord 'onderdanig' van toepassing, voor al wat zij in 's lands belang in die 70 jaar heeft betekend. En Elizabeth? Die gaat nog zo lang mogelijk door. Dit was een first. Zou iemand het haar ooit nadoen? Zelfs Pauzen nemen tegenwoordig pauze.

ook de achterkant verdient zon

in de soep

¨ Kijk nou eens, wat een mooie steen!" Drie nichtjes liepen langs de spoorrails, en deden telkens nieuwe vondsten. En net wanneer twee ervan de vondst van de derde wilden gaan bewonderen, wierp die de steen alweer weg: "Ik vind er alleen niks aan!"

In de laatste uitzending met Sis liepen de Van Rossems door Zierikzee. Aan deze uit de plastic oceaansoep ontworstelde handen van visnetten vond zij overduidelijk ook niks. Van de vier vrouwen hier bedoeld, ben ik nu de enige die er nog even van over is. Dood zijn de anderen pas, als wie overblijft ook niet meer aan ze kan denken.

met haar Corgi's

Feest in de Commonwealth vandaag. Elizabeth II zeven decennia regerend vorstin, dat is een memorabele prestatie. Ze overtreft zelfs Rutte, die zich dapper vastklampt aan het streven de langstzittende premier van Nederland van na WO II te worden.

In het Britse voortuintje is all out gegaan om de Majesteit eer te bewijzen. Zelfs haar trouwe hondjes, de pittige Corgi's, zijn niet vergeten. Welgefeliciteerd, allemaal.

ode aan de koeke

Negerzoenen willen we, en geen zoenen. Odekoeke lusten we nie, alleen Jodekoeke. En net nu we vol medelij een blik met odekoeke hebben afgeleverd in het eenzame, van alle Europese geneugten afgesloten Britse Imperium, koeke die een nostalgische smaakherinnering naar boven wisten te brengen bij de Brit in ons midden, blijkt dat alleen een flinke vrachtwagen volumineus genoeg is om de grote aantallen bij de fabrikant bestelde Odekoeken in Nederland op de juiste plekken uit te zetten. Hulde aan de Ode, parafraseren we de oud-Amsterdamse burgemeester Ed van Thijn maar, die ooit lichtelijk aangeschoten "Helden aan de Hulde" bracht toen Ajax ook in zijn ambteperiode weer eens iets gewonnen had. Dit jaar werd Ajax wederom landskampioen, maar de hoofdstad had menskracht te weinig om het huldigingsfeest op het Museumplein te kunnen laten vieren. De schuld van Femke, moeten wij geloven.