Hond Floris heeft zijn service aan mij vandaag voor het eerst uitgebreid tot het avondmaal. Des morgens moet hij altijd een half uurtje wachten, voordat ik kan gaan ontbijten. Hij wacht eerst geduldig, maar als het hem te lang gaat duren komt hij me 'porren'. Dat doet hij door zijn snuit zachtjes tegen me aan te stoten. Kom op, het is tijd. Je moet echt wat eten.
Zo gebeurt het nu dus ook bij het avondmaal zodra de bak- en braadgeuren loskomen schiet onze hond wakker en komt in actie. Prettig, als je man kookt en je hond vindt dat je NU moet aanschuiven.
Als hij zelf zijn eigen eten op heeft komt hij ook altijd even langs voor een liefdevolle por.
Zijn bedankje.
Mijn man eet nu al de minimarsjes die na Sint Maarten op 11 november de laatste jaren plegen over te blijven, nu het kinderaanbos in onze buurt drastisch is gedaald. Het brengt me op een idee: waarom niet dit jaar maar eens geen snoep kopen, maar het uitgespaarde geld genereus doorschuven naar Sint-Maarten, ter aanvulling op de acht ton die het Rode Kruis heeft opgehaald en de twee miljoen die de regering uit het rampenfonds ter beschikking stelt. Dan zijn ze daar tenminste echt geholpen.
Ook zij laat vanmorgen haar hondje uit, onze overbuurvrouw op leeftijd. "Het is een logeetje hoor, de kinderen zijn een weekje weg." Nooit om een praatje verlegen is ze, al zie ik haar niet vaak.
Dat viel aanvankelijk zelfs letterlijk te nemen. Ik zag haar niet staan als ik naar de bus liep. Tot haar ongenoegen. Ze had er mijn echtgenoot nog op aangesproken. "Hier in Arnhem zeggen we elkaar gewoon gedag hoor."
Vandaag, vertelde ze, we zijn inmiddels on speaking terms, miste ze haar andere buren, die recht tegenover haar wonen, wel heer erg. Niet dat ze mekaar nou overliepen,maar normaal gesproken kwam ze er toch wel zo eens per maand op de koffie. Ze zaten inmiddels al een jaar of wat op Bonaire voor zijn werk. En ze gaan nog drie jaar wegblijven maar waren heel recent net verhuisd naar Sint Maarten.
"Ze waren goed gebarricadeerd," vertelt ze. Bekend veronderstellend dat ik weet waar dat op slaat. De hevigste orkaan aller tijden die er een paar uur geleden net overheen is geraasd: ja ik weet het. Maar hoe komt zij eigenlijk zelf aan die actuele kennis? Alle verbindingen zijn toch weggevallen?
"Heb ik net nog gezien gezien op de app," zegt de 83-jarige. Duidelijk van de nieuwste snufjes voorzien.
Recenter nieuws heeft zij toch ook niet. Maar als we een halve dag later onze avondronde doen met onze hond klinkt grote vrolijkheid uit het pand van de Antillengangers. Gelach en gelag, zoals de huisbewaarder zo af en toe zijn vrienden en vriendinnen aanbiedt. Deze eerste orkaan zal dus wel voldoende goed zijn doorstaan, mogen we hopen.
Er was even helemaal niks meer aan. Hoe kon Amerika het ons aandoen om Trump te kiezen. Sedertdien is er geen dag verlopen zonder nieuw steeds negatiever nieuws. Kon het erger? Ja hoor, et kon steeds erger worden. Nu staan we op het punt Noord-Korea door Amerika te laten vernietigen, of omgekeerd.
Geen wonder dat ik het eindelijk kon opbrengen me te laten confronteren met wat ooit ons familiehuisje op de Veluwe was en uiteindelijk onvermijdelijk een jaar of zeven geleden in handen gevallen is van mensen die er een kolosale boerderette voor in de plaats hebben willen bouwen. Het bosbes- en cantharellenwoud, waar ook het dalkruid nog zo troostrijk ieder jaar opkwam, is weg. Helemaal weg. Er ligt nu gras tussen de paar bomen die de motorzaag van de nieuwe eigenaars overleefd hebben.
Maar onze herinneringen, die nemen ze ons niet af.
