gaten vullen

Man Bijt Hond gaat er mee stoppen, en onze tandarts houdt er ook al mee op. Nog lang niet pensioengerechtigd is ze, eigenlijk net moeder. Maar het is de mantelzorg die haar nekt, laat ze in de afscheids-email weten. Zo vallen er nieuwe gaten die door anderen gevuld moeten gaan worden.

veelzeggend

Een gezellig deuntje van haar telefoon stoort de vrouw naast mij bij het wachten op de bus. Ha, ik kan ongestoord meeluisteren. "Ja?" begint ze met een neutrale openingszet."Ja." klinkt het dan ferm. En dan nog één keer gedecideerd "Ja!".Met "Doei!" sluit ze de conversatie af. Wijzer ben ik niet geworden. Gelukkig komt daar de bus al.

lijfsbehoud

Dat moeten we dus niet doen. Overuren draaien. Ons regionale ochtendblad is er deze morgen  fel op tegen, dat zijn lezers 55 uur per uur werken. Daar krijg je beroertes van, en de krant minder lezers.

Ten overvloede vertellen ze er nog bij dat je beter maximaal 40 uur kunt werken, en dat dan niet per dag maar per week. 

Op nu.nl wordt vandaag ook bericht over een man van 70 die een week zelfs helemaal niet aan werken toekwam, hij was bij het volgen van twee herten in het bos gevallen en kon niet meer wegkomen. De Amerikaan dronk alleen nog een beetje regenwater van bladeren. Hij overleefde, en had niet eens een regiokrant om hem erdoorheen te slepen. Gelukkig wel een neef, die hem met gunstige afloop uiteindelijk toch maar was gaan zoeken.

 

thuis

De vrachtlading mossels die eens per jaar aan de Zeeuwse familieleden wordt voorgezet, is weer helemaal weggewerkt. Terwijl de rest van het land in de regen zat, hielden we het relatief droog. Laptops, I-pads en telefoons hadden weliswaar de hele dag een stortbui op etenstijd voorspeld, maar zelfs die bleef uit. 

Onze hond maakte zijn debuut in de familiekring, en weet zich nu al verzekerd van opvang mochten we van hem af willen.

 
 

 

Zelf was hij dolblij, dat hij na afloop van het weekeinde weer gewoon in Arnhem thuiskwam. Met een uitgelatenheid die niets te raden overliet stormde hij door de gang de kamer in en langs zijn kluif, speeltje en eet- en drinkbak voordat hij tevreden in zijn stoel plofte om er eindelijk een ongestoord uiltje te kunnen knappen. Want 33 familieleden en velen nog onder de tien, alsmede een jonge hond uit Amsterdam die vier uur lang tennisballen apporteerde, daar word je knap moe van.

vliegende hond

Het is dus echt waar. Topman Van Hooff springt in eigen persoon bij, als het te druk wordt in zijn dierentuin. Ik heb het nu met eigen ogen gezien.

Gisteren was het de dag van verlenging van onze jaarkaarten voor de dierentuin. Floris en ik gingen alvast in de rij staan, opa haalde moeder en kinderen uit de Rozenstraat op. Zo kon ik zien hoe Burgers' Zoo een topdag beleefde. Busladingen vol, auto's twee rijen dik, het stroopte op ver buiten het park.

En toen: ja hoor, daar draafde de directeur himself aan ons voorbij, geassisteerd door zijn puberzoon. Ze snelden naar het tweede toegangshek, om ook dat open te stellen. Met veiligheidshesje en directieve armgebaren geleidde de hoogste baas hoogstpersoonlijk de bezoekers naar hun parkeerplek. Snel genoeg was nu de file weggewerkt en iedereen binnen, en kon ik veilig oversteken naar de kiss-and-ride strook waar mijn familie uit de automobiel kwam. Floris moest instappen, want ook al heet hij bij mij Floris-met-de-leeuwenpoten, hij mag niet naar de collega's in de Zoo. 

In het Openluchtmuseum, daar is hij wel welkom. Wij genoten zonder hem toch van een topdag, die begon met de vliegende hond die even niet vloog (paraplugedrocht iets links van het midden).

co kreeg de zak

Had je dat een maand geleden ook maar een beetje kunnen bevroeden? Ik vraag het aan de hond. Hij sleet toen zijn dagen in een cel, nauw twee meter breed. Prima verzorging, daar niet van. Maar over zijn verleden niets bekend, zijn toekomst ongewis.

Nu heeft hij weer mensen gevonden die van hem houden, en hij houdt van ons. En hij komt nog eens ergens, de Planken Wambuis, het Arnhems Oerbos, Münster. Vandaag hebben we hem meegenomen naar het Deelerwoud. waar hele kuddes reeën je pad kruisen en wilde zwijnen hun wroetsporen achterlaten als bewijs van hun aanwezigheid. 

Heerlijke geuren in prachtige natuur Zelfs cantharellen konden we hem laten zien, en dat hadden we de afgelopen decennia zelf alleen nog maar in Scandinavië beleefd. Dus ik bedoel maar.

Floris gebruikt de enige stoel die nog over is van oma's bankstel als zijn fauteuil, en als hij ziet dat ik zijn oogdruppeltjes pak springt hij er enthousiast en behulpzaam in. Hij laat zich de behandeling geduldig welgevallen, want daarna krijgt hij een snoepje. Zo gaat hij er ook al bij voorbaat van uit dat als de baas hem uitlaat daar een ritje met de auto aan vast zit. Dat komt doordat het baasje zijn poep liever met een strandschep verdonkeremaant, in het bos. Het veel handiger oprapen met een over je hand getrokken plastic zakje laat hij liever aan mij over. Dat vindt hij vies. Zo maken we samen de avondwandeling, als een allochtoon gezinnetje. 's Morgens als het vroeg is ben ik voor het uitlaten  altijd in mijn eentje de klos, maar ja, ik wou ook zo graag een hond.

Het beest probeert er in te geloven dat we hem niet in de steek zullen laten, maar voor de zekerheid laat hij zich af en toe ter geruststelling flink bekroelen. Baasje kan nauwelijks naar de wc of hij wordt al gemist; maar als hij echt weg is vlijt de hond zich neer aan de voeten van zijn second best oplossing, en dat ben ik. We leiden er maar uit af dat hij wel tevreden is met zijn nieuwe omgeving.

Ik, die het hele Deelerwoud door moest met het poepzakje, al vroeg door Floris van inhoud voorzien. Nergens in het hele woud een prullenbak te vinden. Toen maar in de auto meegenomen. Pas bij het ijsje van Co in Hoenderloo was er een bak. Van Co, die ook voor ander straatmeubilair had gezorgd. Bankjes, een houten zwijn, een houten moeflon die je niet mocht aanraken, een wonderbaarlijke aankleding. Co kreeg Floris' poepzakje van ons cadeau. Eigenhandig in zijn bak gedeponeerd door het baasje. Een historisch ogenblik. Al zei de dader er nog wel een doorleefd "blèhh!!" bij. 

bekijks

Hond Floris is - voor het eerst, denken wij - in Münster geweest. Hij heeft er zelfs overnacht, in een hotel. Verder mocht hij er niks, op het gebied van de kunst en cultuur althans.

Gelukkig was het mooi weer en waren er veel terrasjes, zodat hij en ik rustig konden afwachten tot onze reisgenoten uitgekeken waren. 

Hij was trouwens zelf ook bekijks, ondervonden we. "Is dat een Cocker?" vroeg zo'n voorbijganger dan. Wij naar waarheid: "Een Amerikaanse zelfs." "Hoe oud?" "Nou, hij wordt op tien jaar geschat." Toen kwam de man helemaal los. "Wij hadden ook een oudje, jammer genoeg hebben we die drie jaar geleden moeten laten inslapen. Is nog zestien jaar geworden. Zo lief, een echte familiehond."

Zo'n leeftijd hopen we ook voor de onze te bereiken, wie weet. Geroerd namen we afscheid. Een minuutje later de volgende aanspraak, een jong stel. Het meisje vroeg enthousiast: "Een Amerikaanse Cocker, ja toch?" Ze keek al net zo verliefd als de man van daarnet, misschien was hij wel haar vader.  "Zo knuffelig!"

En de volgende kenner was de gewezen bestuurder van een Leopardtank, zoals hij ons zonder dralen duidelijk maakte. Hij was ook blij dat de Duitsers en de Hollanders elkaar zojuist gevonden hebben in het maken van een vuist tegen de Russen. Stof tot nadenken en napraten voor mijn eigen dienstweigeraar en zijn broer, die ook al aan de dienstplicht wist te ontkomen. De ongefrustreerde militair waarschuwde ons dat dit type hond van eten en eten stelen zijn hoofdtaak maakt. Alsof we dat al niet wisten!

vis in zeezout, hmmmmmmm!

Gelukkig mocht hij in het hotel de volgende morgen de ontbijtzaal niet binnen. Geluk bij een ongeluk, zo konden we de koffie en broodjes buiten de deur gaan zoeken. Zo kwamen we er achter dat Münster pas na tien uur open is voor het ontbijt. En dat terwijl de buitenterrasjes van de cafés de avond ervoor al om tien uur waren dichtgegaan.  .