ver van huis

Handig hoor, een kind hebben van nog net geen vier dat je redt als je in je kapmes bent gevallen en een slagaderlijke bloeding hebt opgelopen. Het overkwam een Amerikaan in Rockdale County. Terwijl hij zichzelf eerste hulp  bij zijn ongeluk toediende en de wond stevig dichtkneep belde zijn dochter 911, en zo kam het toch nog in orde.


Dat is andere koek dan de alarmservice die had moeten reageren op het noodsignaal van een bejaarde Haarlemse. Zij was gevallen en zat klem met haar voet. Er was uiteindelijk heus nog wel iemand aan de deur geweest, maar ja, er was niet open gedaan.. Zeker kerstinkopen aan het doen.


Toen de telefoontjes van de familie uit Noorwegen niet beantwoord werden, schakelde die de politie in. Na vier dagen werd de vrouw, zwaar onderkoeld en met veel te hoge bloeduikerwaarde, gevonden en naar het ziekenhuis gebracht, al heeft dat niet meer mogen baten.


De thuiszorgorganisatie zat in Groningen. Nu gaat er niks boven Groningen, maar dat is toch kennelijk een beetje ver weg om de zorg in Haarlem adequaat te kunnen verzorgen. Dit ongeluk gebeurde in 2011, pas daarna zijn we begonnen aan de afbraak van de thuizorg. Wat zal ons nog allemaal te wachten staan.   

                    

hogerop

Hij was nog de bloedjonge directeur van een niet veel meer dan eenmansonderzoeksbureau, toen ik hem interviewde voor het blad van de Kamer van Koophandel. Het zal ongetwijfeld gegaan zijn over een onderbouwing voor de uitbreiding van Schiphol, want het bedrijfje heette het Bureau voor Economische Argumentatie. Door het goed te verkopen (aan KPMG) kon Hans de Boer zich een geslaagd ondernemer noemen. Zijn nieuwste avontuur wordt het voorzitterschap van het VNO-NCW, als opvolger van Bernhard Wientjes, per 1 juli.


Een sleutelpositie in polderend Nederland, een mooie overstap voor de man die ook al het MKB een paar jaar had geleid, en de jeugdwerkloosheid met een taskforce te lijf was gegaan.. We waren elkaar weer tegengekomen in de Raad van Commissarissen van het regionale afvalbedrijf waarin onze gemeente net was toegetreden. Toen was afval nog niet geprivatseerd, dus zaten we met een clubje wethouders in dat bestuursorgaan, onder zijn voorzitterschap. Hij was de enige die zijn verdiensten niet in de gemeentekas hoefde te laten vloeien. Ach, waren wij ook maar ondernemers geweest.


Van zo nabij maakte ik hem mee als een doelgerichte voorzitter, die handig opereerde en zorgde voor een goede sfeer. Fries, CDA lidmaatschap, een kolossale nieuwbouwwoning achter de duinen waarin de hele raad met partners door hem en zijn ook al zo Friese Klaske gemakkelijk ontvangen kon worden. Ondertussen omarmden we de code-Tabaksblatt, die moest leiden tot professionalisering van raden als de onze, met als resultaat dat de portefeuillehouders geleidelijk het veld ruimden. Met een uitstapje naar Gent sloten we onze periode af.


Vond Balkenende dat hij burgemeester van Rotterdam moest worden? Daar is het dan niet van gekomen. Maar hun partij heeft, met Maxime Verhagen als voorman van Bouwend Nederland, de tegenmacht tegen alles wat naar paarse kabinetten zweemt nu aardig op oorlogssterkte, lijkt me.

extreem strandvermaak

Recreëren moet,  aan de kust in Zeeland. Alleen motorparasailing niet. Dat mag niet eens. Er staat een nadrukkelijke streep door. .Het is goed zoeken om ergens in een uithoek van de kaart  toch nog eenzelfde motortje maar dan zonder kruis te vinden. Hier zit je dan helemaal verkeerd.

extreme strandsporten alleen hier toegestaan

Onze deskundige gids vertelt, dat we maar eens aan de kaart moeten voelen. Ja, zie je wel, een verdikking. Het verbod is later aangebracht. Een correctie. Eerst mocht het, later niet, toen weer even wel, en nu dus weer niet. Zo gaat dat, met overlast. Zo'n zeilwagentje met hulpmotor is een onding. Het maakt herrie en het gaat veel te hard. Het kan de lucht in. Het is levensgevaarlijk als zoiets op je afkomt. Eigenlijk kan je er nergens mee terecht, behalve dan op dat Zeeuwse stukje kust waar het zo lekker rustig is. Dan is het lastig als de regels ter bescherming van de natuur belemmeringen opwerpen. Maar in zo'n geval treft het, als je als onstuimige jongere een vader hebt die bestuurlijke invloed heeft. Deze vroeg zijn zoon niet om onverdiende miljoenen weg te sluizen - ook Erdogan ontkent trouwens bij hoog en bij laag dat hij zijn zoon daarvoor heeft ingezet. Maar het was wel handig dat deze vader een gedoogplek voor de hobby van zijn zoon, en diens vrienden natuurlijk, in de plannen kon binnenfietsen.

Ach, was het ook niet de zoon van Jan Schaefer, de bakkerwethouder van Amsterdam, die in de ongerepte natuur rondom Ruigoord kon gaan motorcrossen? Opkomen voor je zoon, welke vader wil dat nu niet. Ga toch fietsen, mensen. Zo te zien kan dat zelfs in zee. Daar hebben hoogstens Lenies zeehondjes last van..

gassen

Dat zijn toch weer goede berichten. De 80 ilometer op de A10 en de A13 worden in ere hersteld. Zou de minister van verkeer eindelij tijd gevonden hebben om de documentaire te bekijken die duidelijk maakte dat de Rotterdammers in Overschie geteisterd werden door de uitlaatgassen?

Het triomfantalisme  waarmee de VVD haar verkiezingsoverinning aangreep om overal de maximumsnelheden op te krikken, was abject, en het is fijn dat Schultz van Haegen dan nu een heel klein beetje bakzeil haalt. Ongelijk erkennen is natuurlijk reuze moeilijk, maar de gezondheid van de Rotter-  en Amsterdammers die langs de vuilste stukken weg wonen, heeft na de nodige rechtszaken dan toch het voordeel van haar twijfel gekregen.

Frisse lucht, en zeeën van sneeuwklokjes, wij begrepen best waarom de Zeeuwse kust afgelopen zondag alweer zoveel automobilisten uit Rotterdam Duitsland en Arnhem had weten te trekken. En reken maar, ook aan de andere kant van de toegang naar het strand stonden de parkeerplaatsen alweer helemaal vol.

klus op zondag

Terwijl op klaarlichte dag rovers de zondag gebruikten om hun voorraadje duur gereedschap aan te vullen met wat voorhanden was in het klushuis naast ons, waren wij ver van huis om in het weekeinde te vieren dat er alweer een zoon van oma de pensioengerechtigdeleeftijd had bereikt.

Op zijn AOW moet hij nog twee maanden wachten, daarom gaven we hem alvast wat materiaal om kunst te schilderen. Ook werd hij bedolven onder dikke boeken over WO I, nu honderd jaar geleden begonnen. "Dat jaar 1914 was je geboortejaar zeker?" vermoedden zijn schoonzoons pesterig.

Om zulke oude kinderen te hebben moet je zelf al negentig zijn, dat valt niet te vermijden. In oma's serviceflat weten ze dat precies, bleek ons toen we haar zaterdagmiddag ophaalden voor het ritje naar Middelburg. Ze werd hartelijk gefeliciteerd, ook omdat ze er getuige van kon gaan zijn.

Na haar bezoek vol taart, thee en achterkleinkinderen en de soepen, salades, quiches en kippepootjes bij de avondmaaltijd werd ze teruggebracht door haar jongste zoon. Zelf mochten we bij hem en zijn vrouw overnachten, wat heerlijk is omdat je dan even door de duinenrij naar zee kunt lopen om de zoeklocaties voor nog meer windmolenparken in zee te kunnen aanschouwen. We traden in hertensporen, zagen we. Natura 2000 beschermt hen hopelijk.

Op de terugweg nog even langs oma, om te zien of ze het uitstapje goed doorstaan had. Ze was, vertelde ze, zonder zelfs nog maar een kopje thee te drinken meteen te bedde gegaan, "toch wel een beetje moe geworden". Maar nu had ze net de post opgehaald. Dat was helaas geen geruststellende bezigheid geweest. Haar giro-afschrift sprak dreigende taal, over een IBAN Europese incasso met onnoemelijk veel codes en nummers. Waar had ze zo'n boete aan verdiend, vroeg ze zich geschrokken af.

Gelukkig konden we haar meteen geruststellen. Het ging gewoon om de nieuwe naam voor de overboeking voor haar serviceflat. Dat gezeur over 15-cijferige nummers om het Europees bankieren te faciliteren kon ze gewoon negeren. Alles blijft bij het oude. Pensioen en AOW gaan haar saldo volgende week weer op peil brengen, ook fijn om zeker te weten. Want rood staan, dat heeft ze haar leven nog niet gedaan. Al vindt haar tandarts dat ze maar eens elektrisch moet gaan poetsen. Freud voorkwam dat ze het inmiddels aangekochte apparaat al uit Middelburg had meegenomen. Moet de ex-jarige de verf en penselen nog maar even laten wachten.

En die diefstal uit het klushuis? Gelukkig waren de buren aan de andere kant wel thuis. Ze waren zo alert om te verifiëren of het wel de bedoeling was dat er op zondag gewerkt werd door gezichten die ze niet herkenden, op een dag toch die tot nog toe respectvol gemeden was. Daarna kon de politie gealarmeerd worden. Die kwam voorrijden en had een arrestantenbusje meegebracht. Er werd een dader ingerekend, het vrachtwagentje dat net aan kwam rijden om de buit op te pikken ontkwam nog net. De politie nam de zaagmachine mee, als bewijs. De rest hoefde alleen op de foto. Vandaag wordt met hamer en handzaag weer gewoon verder gewerkt, het schiet al op.

er vroeg of laat bij

Sommigen zeggen dat de natuur een maandje voor ligt op het normale schema. IMaar de middenstand weet beter. In februari weet die dat de herfst nog moet komen. U bent er klaar voor als u uw wollen mantel nog even, voor nog geen twaalf euro, laat stomen, hoopt de paatselijke stomeri

groenvoer

De bijnaam die onze kinderen voor dit dierentuinbeest hadden verzonnen, was "de luie worst". Veel opwindends valt er niet aan te beleven, of het moet zijn dat ze zo ontzettend veel andijvie eten. Qua onderhoud schijnen het de meest kostbare bewoner van de zoo te zijn.

De foto toont aan, dat je ook op een dieet van louter groente een kolossale omvang kunt bereiken. Onze kleinzoon is daar niet op uit, en slaagt er dan ook in de inname van alles wat naar groenvoer zweemt tot een minimum te beperken. Met de dingen die hij wel eet ontwikkelt de knaap zich evengoed voorspoedig, dus er wordt niet al te zwaar aan getild.

In zijn eerste schoolrapport stond dat hij tot tien kon tellen, dus ook dat valt zeker niet tegen. Tot de anamnese behoorde verder nog een tekening van zijn hand. De artiest heeft de uitleg erbij gegeven: "Eerst was ik klein. een beetje groter, helemaal groot, daarna ging ik naar school."  Van een gezonde groeispurt is ook in deze zelfportretten zichtbaar sprake.

geen hoedjes meer

De Bonneterie óók al dicht. Waar moeten de vrouwelijke Kamerleden nu hun hoedjes kopen, nu het doek valt voor deze oeroude gedistingeerde dameswinkel die voor mij het een na laatste herkenningspunt van het Den Haag van mijn kinderjaren was?

Ook het filiaal in Amsterdam heb ik wel eens van binnen bekeken, maar toen probeerden ze er de nieuwe tijd al binnen te halen. Juist de arrogantie van "wij zijn er niet voor het plebs en zeker niet voor het gepeupel" was het sterke handelsmerk geweest. Het ging hier om een elitair verkooppunt, waar mijn moeder met ontzag aan voorbij liep toen we nog klein waren en winterjassen nodig hadden. Pas later kon ze zich dankzij toegenomen welstand ook weer zelf een beetje knap kleden., het was haar gegund.

De Haagse winkel is gevestigd aan de Gravenstraat, daar zal dan strask wel weer een McDonalds of zo in terecht komen. Op een steenworp afstands, in de roemruchte Passage die ik een paar maanden geleden nog eens even doorliep, gaat het ook niet goed met de negotie. De vulpennenwinkel was verdwenen, achter veel te veel zwarte schermen werd gewerkt aan de komst van een totaal misplaatste Applewinkel, en ook andere panden waren in verregaande staat van wanhoop. Met alleenhoreca lok je geen winkelend publiek. De fopwinkel, voor ons altijd het hoogtepunt van de doortocht door de Passage, is al langer geleden opgedoekt en niet meer dan een schamele bijvitrine van de sigarenboer geworden. Leegstand oogt immers zo lelijk.

Het was me duidelijk: de glorie was vergaan. Zelfs open zijn op koopzondag en de website hebben de Bonneterie niet kunnen redden. Geniet nog even van de wervende tekst waarmee de Haagse winkel wordt aangeprezen:  

   'New York mixt met de flair van Parijs. De winkelvloer bruist activiteit en reativiteit, 
   met inspirerende mode presentaties, fijne muziek, heerlijk geurende verse bloemen en
   nog vele verrassingen in het verschiet, zowel voor de meer avant-garde mode-interesse
   als voor de ‘innerlijke mens’. Samen genieten van luxe en het goede leven, in een
   smaakvol, verleidelijk, charmant en professioneel, vertrouwd maar altijd verrassend
   ‘modehuis’

Binnenkort dus in de uitverkoop. Voorbij, deze weelde. Maar die radiowinkel met de onbegrijpelijke onderdelen voor de kwartsontvanger die mijn broertje ging bouwen, die is er nog. Scheelde niet veel, hoorde ik, maar ze zijn er nog steeds niet uitgewerkt.

ook weer geleerd

"Nee!! Dat kan niet!!" Daar waren de schoolkinderen gistermiddag toch echt wel vurig van overtuigd. Robots zijn de toekomst en zullen heus wel overal opduiken. Maar dat ze zelfs in je lijf terecht zullen komen, dat kon er bij de jeugd van tegenwoordig toch nog niet in. "Echt wel," persisteerde de juf. En langzaam en duidelijk sprak ze het toverwoord uit : "Nano-technologie".

Als de juf het zei, dan zou het vermoedelijk toch wel waar wezen, het was onmiskenbaar stof tot nadenken. Iets vergelijkbaars hadden wij grootouders onlangs op de Mokerhei aangetroffen. Een tijdlijn, namelijk. Eerst hielden we het voor een hekwerk waartegen je je fiets zou kunnen zetten. Maar bij nader inzien zou je met je fiets daar al niet eens hebben kunnen komen. Op de roestvrijstalen reling stond de geschiedenis van de wereld gemarkeerd, voor Nederlands lezenden aan de voorkant, en voor Duitstaligen aan de achterzijde. Opkomst en ondergang van de Neanderthalers, de uitvinding van het vuur, van die dingen.

Dat het ontstaan van de aarde bij de kerktorens van Cuyk gezocht moest worden, snapten we pas na enig nadenken.

De makers van de aanschouwelijke geschiedenislijn hadden zich gewoon de moeite en de kosten van nog eens drie kilometer roestvrijstaal bespaard. De strip moest je zelf in gedachten maar doortrekken, dan zou je op het juiste punt uitkomen. Het dwong ons ondertussen ook om van het fraaie vergezicht te genieten. Fijn dat er bankjes bij stonden.

daar is dus de aarde ontstaan

leve de vooruitgang

De school van onze kleinkinderen heeft de cameraploeg van het Jeugdjournaal over de vloer gehad toen de Olympische Spelen begonnen. Ondanks ons zelfopgelegde kijkverbod mochten we dat natuurlijk wel zien. Maar vandaag waren we weer gewoon onder ons, gelukkig. Dat wil zeggen: de onderbouw ging met ouders en grootouders het project "robots" afsluiten met een viering in de aula.

Terwijl de prinsesjes al lekker met oma in Lech aan het skiën zijn - en als ze aan de skilift blijven haken toch ook gewoon om hun moeder roepen om het op te lossen - moeten de arme kindertjes hier nog gewoon naar school, namelijk. Om voorbereid te worden op een wereld vol automatisering. Er is weer weken gepraat, gezongen en gewerkt, nu was de afronding. Die begon om ons in de stemming te brengen, met een filmpje van Hyundai (ik heb het even getest, dit woord staat al in de thesaurus van de spellingchecker dus zo moet het geschreven worden) over een kwieke robot die voor- en achteruit kon lopen, en kon huppelen en een glaasje limonade inschenken. "Dàt zou handig zijn voor de juffen," vonden de kinderen.

Daarna lieten de diverse groepen hun eigen kunsten zien.. Robotdansjes dansten ze, robotliedjes zongen ze, robottekeningen lieten ze zien. Er was een levensgrote Ricky de Robot geknutseld, en er trad een levende Rob de Robot op. Klapstuk van de voorstelling was na al dat moois de robot Jaap. Dat bleek een dinosaurus met binnenwerk te zijn, een een half metertje lange zelflerende robot die zich het liefst liet aaien maar die ook heus wel kon bijten, al was het voorzichjes (kijk, dit leuke woord mag dan weer niet van de spellingchecker, maar ik doe het lekker toch.). Het griezelig echte beest was gekaapt uit de klas van juf Lucienne, waarvoor nog een uitgebreide routekaart nodig was geweest. De juf was blij dat ze hem al weer even mocht knuffelen  - ja echt hoor, hij gaf haar heel lief kopjes - en nog blijer dat ze hem na afloop van de viering weer terug zou krijgen.

Wij snelden na het slot naar de Rabobank om ons internetbankieren op te zeggen. "U bent niet de enige," liet de tot alle service bereide medewerker zich ontglippen. In de avondkrant stond de bevestiging van onze zorg: jammer dan, als je je saldo door hackers hebt laten plunderen. Op compensatie hoef je niet meer te rekenen.

Ditmaal waren we een keertje sneller dan het nieuws. Leve de automatisering! De gezellig ouderwetse overschrijfboekjes zijn naar ons onderweg.



  

leeshonger

Vier jaar oud was ik, toen uit de bibliotheek van Rugby een exemplaar van Pinoccio werd geleend. Welgeteld 63 jaar later is het boek pas weer ingeleverd. Verheugend nieuws, bij alle ellende in de wereld.

De Brit die het stripverhaal van Disney zo lang had achtergehouden, kon het zonder leenboete inleveren vanwege de tien dagen van amnestie die de bibliotheek had afgekondigd. Dat het boek na al die tijd terugkwam verraste de bibliothecaresse zeer; eerlijk gezegd hadden zij - er inmiddels 34 jaar werkzaam - en haar voorgangers het niet eens gemist. 

Bijna net zo lang geleden was ik lid van de Haagse bibliotheek, en stond ik als lid van het woensdagmiddag-voorleesclubje voor het eerst met een foto in de krant. Je moest toen nog netjes stilzitten en goed luisteren, een vaardigheid die mij later in mijn vergaderjaren enorm goed van pas kwam. Nog handiger was het dat ik zelf leerde lezen.

Het leren hanteren van mes en vork kwam juist weer meer van pas op latere leeftijd, toen de gestegen welvaart het verorberen van pizza's mogelijk ging maken.

Er kwam een Pinocciorestaurant bij Malkenschoten, en in die keten bood ook Arnhem zo zijn mogelijkheden. Maar de foto hiernaast kan niet meer gemaakt worden, hij is alweer drie jaar oud. De Pinoccioparafernalia en de Italiaanse mandflesjes zijn verdwenen uit wat nu gewoon restaurant de Leeren Doedel heet. De kaart is gemoderniseerd. Maar een pizza kan er, als je dat nou per se wilt, nog wel besteld worden.

 

zonder Schotten

Rampen bedreigen de Schotten, als ze zich willen verzelfstandigen. De discussie over het naderend referendum loopt hoog op. Het is een problematiek die sterk doet denken aan de argumentatie rond Europa die in ons land de PVV inmiddels in de peilingen net zo groot maakt als VVD en PvdA samen.

Op de BBC vliegen de doemscenario's over het scherm. Als het referendum over de toekomst van Schotland een "nee" tegen Groot-Brittannië oplevert, moeten ze ook maar uit het monetaire stelsel worden gegooid, waarmee de Britten hun onafhankelijkheid van de euro verdedigen. Dan moeten ze maar op de blaren zitten, die suffe Schotten. Dat gaat kosten, dat gaat miljarden kosten, dat veroordeelt de eigenwijze Schotten tot bittere armoede. 

zonder de inbreng van Schotse Hooglanders zou de Mokerhei vergrassen

Het is zeker waar, de euro heeft er wel eens beter voor gestaan ten opzichte van het pond. Dat in mijn jonge jaren nog tien gulden deed, en inmiddels vandaag nog maar 1,221 euro waard is; dus dat is toch eigenlijk niet meer om zo over op te scheppen. Ooit zat het land gewoon vast aan Europa, en kon je er lopend heen, maar nu houdt het zich liever verre van de machtsstrijd op het continent waarin Duitsland en Frankrijk de hoofdrolspelers zijn. Dan moeten die Schotten niet opeens afhaken, en voor je het weet overlopen.

In eigen land speelt de PVV in op diezelfde gevoelens van wantrouwen en onbehagen over de Europese samenwerking.  De heer W. uit V. doet dat om electorale redenen, vast van plan om Rutte op te volgen. Zijn streven om Nederland los te peuteren uit de Europese verbanden wordt heus nog wel met gehoon ontvangen. Maar het hoeft niet te verbazen als Nederland, dat nu al bereid is zijn afgestrafte pedofielen te exporteren naar buiten de landsgrenzen en de intocht van niet-Nederlanders juist te voorkomen, straks een monolithische premier verkiest. Let op mijn woorden, dat wordt er een die de Olympische Spelen herdefinieert, zodat hij alleen nog winnende Nederlanders hoeft toe te juichen omdat anderen niet meer mogen noch willen deelnemen. Zoals de Noren nu al niet meer meedoen aan de tien kilometer hardschaatsen van Sven, de lol is er van af. Zouden de Schotten kunnen schaatsen?. 

zon in de Zoo

Jonge tijgers en jonge giraffen lokten ons deze zondagmiddag naar de honderdjarige Zoo. Vooral omdat de collega's in Denemarken de wereld een weekje geleden hadden geschokt door een overcomplete giraffepeuter van anderhalf te euthanaseren en op te voeren aan de leeuwen. Dat doen wij in Arnhem wel anders.

De tijgers lagen dan ook vol jachtinstinct in een weldadig zonnetje te loeren op een koebeest in hun buurt. Ze bleken alweer flink uit de kluiten gewassen. De giraffen stonden in de savanne ver uit zicht, zij wilden discretie bij het zogen. Na ons rondje door de tuin kregen we koffie in de tropenwarmte van de Bush en daar konden we de mens bestuderen. Zonder gêne ging aan het belendende tafeltje het gesprek  over wel of geen abortus. De spreekster zou, vertelde ze aan oma, een volgend kind waarschijnlijk gewoon laten komen, en meldde dat haar ene zus er zelfs wel drie zou willen, maar dat de ander na het ene kind dat er nu was de limiet wel bereikt vond. Een inspirerende omgeving, zo'n dierentuin.

En ja, dan toch nog dierenleed als we
de Bush uitlopen. Een klein lichtgroen
gekkootje ligt gesneuveld op zijn rug
bij de uitgang. Hebben zijn zuignapjes
het niet gered, tegen het van condens kletsnatte glazen dak? We denken niet
aan boze opzet. Het jongetje dat het
diertje niet mag aanraken van zijn vader, doet het lekker toch. Helpen doet het niet.

kap ermee

Een jaartje of tachtig heeft een boom nodig om tot volwassenheid uit te groeien. Vroeger werden ze nog een beetje beschermd tegen vroegtijdig overlijden doordat er een kapvergunning nodig was, als je er vanaf wilde. Nu alles op een koopje moet en niets onze individuele vrijheid meer in de weg mag staan, schaffen gemeenten dat idee af. Hoogstens mogen nog een paar monumentale bomen op een lijstje staan, de rest is vergunningvrij geworden. Kappen maar!

Ik beschouw het als een soort hedendaagse beeldenstorm, die over ons land waait. Er is immers altijd wel een reden om te vinden dat bomen in de weg staan. Je wilt bijvoorbeeld  graag huidkanker oplopen door in de volle zon te kunnen liggen. Of er huizen vogels in of bladluizen, die je auto vervuilen. En wat ook heel vervelend is: al dat blad dat er in de herfst vanaf valt. Of de ondergrondse ellende die je er van hebt. Schade aan je riolering, door de wortels die de gemakkelijkste weg naar voedingsstoffen zoeken. Omhoogkomend plaveisel, ook al geen pretje. Of er plassen maar honden tegenaan. Allemaal redenen om de kettingzaag ter hand te nemen. Weg is weg, probleem opgelost.

"Kandelaberen" is de term voor wat deze boom, tegenover het Arnhems station Sonsbeekzijde, is overkomen.

Alvast flink wat teruggesnoeid, vooraankondiging van een noodlottige afloop. We hebben de doodstrijd nog lang moeten verduren. Het was een mooie boom, maar het werd een lelijk staketsel, het is maar goed dat hij nu verdwenen is, toch?.  Nee, het is niet de bedoeling dat er nog iets van gelijke allure terugkomt.

Geef me dan toch maar liever het herfstuitzicht vanuit De Schakel in Goes. Ik gun de bomen en de bewoners van harte een ongestoord honderdjarig bestaan.

burkameester

Een op de drie politici/bestuurders in onze gemeenteraden heeft in het afgelopen jaar te maken gehad met geweld. Dat vertelde Nieuwsuur gisteravond, en niet eens naar aanleiding van het schokkende nieuws dat Els Borst naar alle waarschijnlijkheid niet door ouderdom, niet door een ongeluk, maar door een misdrijf om het leven is gebracht. 

Dat is heel droevig nieuws, waar we na de dagen van onduidelijkheid en onzekerheid nu toch aan zullen moeten wennen. Van alle mogelijkheden lijkt nu een noodlottig afgelopen inbraak nog de meest verkieslijke verklaring. De burgemeester weet weliswaar van geen inbraken in deze wijk, maar dat zal zijn om niet te willen speculeren. De buurtbewoners weten beter en in de politiegegevens staan negen inbraken vermeld. Kennen we nu de toedracht? Nee, maar laat de dader zich berouwvol melden, zou ik hopen.

Zelfs nu nog wordt namelijk nog gesuggereerd dat politieke motieven hoe onwaarschijnlijk ook, nog niet worden uitgesloten. Een afschuwelijke gedachte, in een klimaat waarin schelden, dreigen, spugen en andere intimidatie gangbaar geworden zijn. "Ik zeg wat ik denk", en dat blijken geen mooie gedachten te zijn. Waardoor ik met weemoed terugdenk aan mijn eigen ervaringen met ontevreden ingezetenen. Als college van drie vrouwen werd ons in een vlammende brief in de lokale krant verweten een "talibanregime" te voeren. De taliban waren in die tijd net in de mode gekomen als de verpersoonlijking van het kwaad, en wij hadden een boerderij niet opgeëist om er de woningnood mee op te lossen.

Verder is er in diezelfde kwestie een keer naar een van ons gespuugd, ook toen al kwam dat voor. Op mijn eigen antwoordapparaat .stond een keer een totaal onverstaanbare boodschap, die nogal bozig klonk; maar ook dat loste niets op. Maar over het algemeen was de verstandhouding tussen kiezers en gekozenen goed. Wat keek ik op van de uitgesproken vijandige stemming op een hoorzitting van de Amsterdamse deelraad over zoiets simpels als de herinrichting van een gemeenschappelijke weg. De verantwoordelijke collega-portefeuillehouder durfde de confrontatie niet zelf aan. Zijn ambtenaren moesten als kop van Jut fungeren. Wij van het talibanregime prezen ons gelukkig, wij werden hoogstens bespot. Het werd onze geuzennaam.  Onze "Burkameester" werd er bij haar afscheid met deze beeldjes nog aan herinnerd.

Hollandse glorie

Alweer een krant met oranje voorpagina. Hoe minder wij kijken, hoe meer medaljes voor Nederland. Maar als ik vraag of de borst van mijn huisgenoot niet toch stilletjes meezwelt met die van de andere Nederlanders, wijst hij dat idee gramstorig af. Ik vermoed: "Er zit zeker nog geen Zeeuw tussen, hé?" Hij bromt terug: "Nee, de dagen van Keetie Hage zijn jammer genoeg voorbij."

Daar heet hij gelijk in. Keetie was wereldkampioen wielrennen toen hij nog op de middelbare school zat en de Russen Tsjechoslowakije binnenvielen. In 1968 dus. Twee titels op de weg, vier op de baan, twintig keer Nederlands kampioen en een werelduurrecord nog in 1978. Twee keer aangewezen als sportvrouw van het jaar. Zeker zo goed dus als Leontien van Moorsel later, bedoel ik maar. Ze is inmiddels bijna pensioengerechtigd,. maar haar betekenis leeft voort in de prijs die jaarlijks wordt uitgereikt aan de beste Nederlandse wielrenster.

Nou zouden we dat natuurlijk allemaal niet geweten hebben, als niet haar neef  naast ons zou komen wonen. Van de week kwam het nieuwe stel een kopje kenismakngsthee halen. Jan hoorde dat zijn nieuwe buurman een Zeeuwse tongval onderhoudt en zelfs met het halve Zeeuwse bloed waar hij zelf over beschikt schept dat toch een band. Sportieve types, onze nieuwe buren, net als hun voorganger en Keetie dol op fietsen. Maar eerst nog even verbouwen. De eerste container met puin is inmiddels afgevoerd, de loze schoorstenen en de verouderde badkuip zijn verwijderd, de dubbele beglazing is binnengebracht. Wat fijn dat (schoon-)vader van aanpakken houdt. Gelukkig pas na half negen 's morgens.

Oom Roon weet nu beter

Alweer veel te lang gekeken naar mijn computerscherm, om het debat in de Tweede Kamer te kunnen volgen over "onze diensten". Tien uur vergde het, om minister Plasterk af te straffen. Maar ja, hij had de steun van de coalitie, dus aftreden hoefde hij niet. Hij mag nu verder als aangeschoten wild, of 'lame duck' zoals onze Engelstalige vrienden zouden zeggen.

Er zat weer behoorlijk veel vreemde taal in het besprokene, vond ik. Vooral de "modus operandi" kwam nogal vaak voorbij. "Werkwijze" is natuurlijk ook helemaal geen goed woord, als het gaat over zoiets gewichtigs als onze veiligheidsdiensten. Over hun werkwijze mogen wij burgers niets weten, en ook de Kamerleden konden bij nader inzien niet worden ingelicht. Dat, hadden Plasterk en Hennis, die ieder over hun eigen dienst gaan, uiteindelijk samen besloten.

Daardoor was "Oom Roon" (de enige fans van Plasterk zitten nog bij PowNed, dat er zonder hem immers niet zou zijn geweest) niet bij machte zijn verkeerde informatie aan de wereld en de Kamer nog te herroepen toen hij inzag dat hij de Amerikanen ten onrechte beschuldigd had van het vergaren van 1,8 miljoen megadata. Dat bleek werk van onze eigen spionnenjagers te zijn. Rectificatie volgde dus niet. Ook al drukte dat zwaar op het geweten van de bewindsman. Wat had hij de Kamer graag verteld hoe het eigenlijk zat. Pas een dreigende rechtszaak hielp hem zich niet langer achter 'staatsbelang' te verschuilen. Toen kreeg de Kamer opeens het bericht dat ze nogal lang op een verkeerd been had gestaan. En nee, de Amerikanen waren echt niet boos geweest.

Omdat de man 'ruiterlijke excuses' aanbood voor zijn mislukte mediacampagne en plechtig beloofde nooit meer te speculeren maar de dingen alleen nog maar zéker te zullen weten, schaarden Christen Unie en Staatkundig Gereformeerde Partij zich niet achter de motie van D66, die wel medeondertekend werd door SP (hier Roemer bij Pechtold in beeld)

en CDA, uiteraard gesteund door de PVV en haar afsplitsing alsmede de Ouderen- en de Dierenpartij. Tegen twee uur 's nachts waren het opeens de fractievoorzitters, die dat werk kwamen doen. De afloop was desondanks duidelijk, Alexander Pechtold had zich in deze week van D66-rouw (Els Borst, Ernst Bakker) best mogen afmelden voor dit loze theaterstukje. .

Zoals Sven de 1500 meter aan zich voorbij laat gaan. 

verdacht gemaakt

"Het is volbracht." Hier in huis ontspint zich een discussie over dat zinnetje. Ons christelijke ochtendblad haalt het op naar aanleiding van het overlijden van Els Borst.

De minister van Staat, gerespecteerd om de acht jaar die ze ons land als minister van Volksgezondheid heeft gediend, is, zo werd het gisteravond de wereld ingeslingerd, "onder verdachte omstandigheden" dood gevonden naast haar auto in de garage van haar huis in Bilthoven. Meteen denken we aan méér dan een natuurlijk overlijden, afgericht als we zijn door de hijgerige media van tegenwoordig. Vrouw van 81 overvallen, zoiets toch minstens. Hadden ze 119 ook maar niet moeten bellen, stom natuurlijk. Meteen werd roodwit lint  om de plaats delict gespannen, en een witte tent opgetrokken, zodat een diepgravend sporenonderzoek kon worden ingesteld.

Scrooge, uiteindelijk ook nog geliefd, vond grafrust in Deventer

Terwijl haar alom lof wordt toegezwaaid door politici uit verleden en heden. blijft deze merkwaardige aanpak me bezighouden. D 66-ster Borst heeft zich ingespannen om in Nederland een humanere wetgeving rondom euthanasie tot stand te brengen. Dat was geen licht karwei, tegen de gevoelens van de tegenstanders in. Zouden die nu alsnog hebben toegeslagen? De woorden die Gods zoon  bij zijn kruisiging sprak had Borst natuurlijk ook niet moeten citeren, toen haar wetsontwerp het uiteindelijk bleek te hebben gehaald. Ze waren haar ontglipt maar waren nooit bedoeld om te kwetsen, vindt mijn huisgenoot, toch niet bekend om zijn grote liefde voor neoliberalen

Maar moord zal het nu toch wel niet meer geweest zijn, vinden we. En al was ze ziek volgens die andere prominente partijgenoot van haar, de kinderboekenschrijver Jan Terlouw, het zal toch ook niet geweest zijn dat ze als ervaren arts niet aan haar eigen pil van Drion had kunnen komen nu ze hem goed zou kunnen gebruiken voor een eigen milde dood. Dan kies je daar ook de garage niet voor uit.

Houden we het daarom toch maar op een gewoon overlijden, ongetwijfeld toch al te vroeg naar de zin van de kinderen en kleinkinderen. Een genadiger dood dan deze zoveel onnodige ophef veroorzakende variant had ze echt wel verdiend, de hoogbejaarde dame die destijds door Van Mierlo en de zijnen als vrijwilliger was aangewezen om de partij als lijsttrekker te redden, met de legendarische woorden: "Het is een meisje georden, en we noemen haar Els."

overwerk

"Meneer, wat bent u GEWELDIG goed zichtbaar!!" Je schrikt je toch te pletter als je hijgend en puffend per fiets de weg langs het station van Arnhem opklimt. Op zo'n compliment ben je niet voorbereid, zo in het donker terwijl je je net afvraagt welke wegversperringen je vanavond te wachten staan. Iedere keer weer nieuwe omleidingen en onverwachte opgravingen, het valt niet mee om je weg ongehavend te vinden.

Het fietspad houdt in elk geval resoluut op, want de renovatie is nog lang niet klaar. 
Maar op deze avond staat er ook nog een werkstudent voor het hekwerk in een opvallend rood werkpak met een felle lamp je  te keuren op je eigen verlichting.

Een pluim en een presentje als je goed zit.
Een vermaning en een folder als het beter kan.

Auto's mogen tijdelijk alleen als eenrichtingsverkeer voorbijkomen. Dat is nu wel zo veilig. Wanr juist op deze plek werd ook al voor de verbouwing creatief gefietst. Er is een met verkeerslichten gereguleerde oversteek. Maar die probeer je te omzeilen. Dat kan door alvast tussen de voorbijrazende auto's over te steken, op allerlei informele plekken. Tweerichtingsverkeer daardoor op stukken die daar niet voor bedoeld zijn, en waarover ook voetgangers een weg naar de ingang van het station of juist daarvan weg proberen te vinden. Hachelijke situaties zijn vaak het gevolg. Maar gelukkig: op de fietslampjes is vandaag weer streng gecontroleerd. Koud werk, maar er kan van de verdiensten tenminste weer gestudeerd worden.

De scherpzinnige kijker neemt ondertussen waar, dat in het kantoorpand van Cito nog naarstig gewerkt wordt aan de toetsen die deze week aan de basisschoolleerlingen moeten worden voorgelegd. Opdat ook die straks werkstudenten kunnen worden. Of niet.

veilig met Van Dale(n)

Er valt nog heel wat te genieten, als je er oog voor hebt. Van de week deed ik dat  van de competitie op de Belgische tv, tussen Koen Wauters, bekend als populaire zanger van Clouseau, en een andere mij geheel niet bekende Bekende Belg.                  

Ze maten hun krachten deze keer in midgetgolf en snelwandelen, en uiteindelijk zagen we ze meedoen aan het Groot Dictee van eind vorig jaar, waarin de taalvondsten van Kees van Kooten ook hen hadden doen zuchten.  De een maakte iets van 34 fouten, de ander nog net een of twee meer dus die werd tweedes. Dat was toevallig Wauters, die ook al geen kans had gehad bij het snelwandelen want hij mist een meniscus en kon dat gehandicapte been dus niet laten voldoen aan het vereiste van overstrekken. Hij mocht daarom de drie kilometer niet eens vol maken. Het was een geestig verslag, dat ons onder andere duidelijk maakte dat de Snelwandelbond van België precies vier leden telt.

 

De Grote Man van het Dictee is natuurlijk Van Dale zelf, de naamgever van het meest gezaghebbende woordenboek in het Nederlandse taalgebied, op het Zeeuwsch Woordenboek na uiteraard. In Sluis, dicht bij België, staat een standbeeld te zijner ere. Je wordt erdoor verrast, als je je eerst tenminste een weg hebt weten te banen voorbij alle verleidelijke terrasjes die je onderweg tegenkomt. .

 

Ook tegen boeven helpt de naam op voortreffelijke wijze. Dit troffen wij aan op een leegstaand kantoorpand elders in het land:

 



De

uit beeld

Jammer hoor, de pennenset niet gewonnen. Maar vorige week stond dus wel degelijk de oudoom van Knorrie in de Gelderlander. In de rubriek "Uit beeld" was er een wedstrijdje van gemaakt. De lezers moesten een oude foto herkennen.  De opgave va de week daarvóór was Jetty Pearl geweest, van Radio Oranje dus.

De man waar het nu om ging herkende ik vreemd genoeg vrijwel meteen, al heb ik hem maar één keer in mijn leven gezien en dat was bij de begrafenis van de jongste broer van mijn vader. Zij warn twee neven van hem.

Die oom was maar 42 jaar geworden, een catastrofe. Wij spreken nu van al meer dan een halve eeuw geleden. Toen ik erover nadacht hoe het kwam dat ik de man op de foto desondanks herkende, kon ik niets anders bedenken dan dat het juist de grote gelijkenis met die gestorven oom moet zijn geweest, waardoor ik het zag. Wonderlijk, zoals dat werkt in je hoofd.

De man in beeld was musicus en was destijds trompettist en arrangeur bij de Ramblers, toen een beroemd orkest. Aan de "trappelzak-boogie" is zijn naam verbonden. Sinds 1977 is ook hij niet meer onder ons. Omdat ik inmiddels getrouwd was werd me ook nóóit meer gevraagd of ik misschien familie was.

niet kijken

Poetins feestje gaat beginnen. Onze premier komt hem belerend toespreken. nog voordat de Winterspelen vanmiddag gaan beginnen. Trek in, die akelige anti-Homowet. Nederland staat ook vooraan bij het in beeld brengen van het schaatstoernooi. De koene Hollandse regisseuse die er over gaat vertelt met trots dat het gebeuren met dertig camera's verslagen gaat worden. Niets, maar dan ook niets, zal ontsnappen aan registratie. Behalve als het om protest zou gaan. Dan zal de wereld dat niet kunnen zien.

kijkersboycot goede zaak

 

Een ongelooflijk hypocriete taakopvatting, natuurlijk. De dame kan kennelijk leven met de afspraak dat zij geen journalistieke verantwoordelijkheid heeft, maar slechts is ingehuurd voor een propagandashow. Haar geweten sust ze door erop te vertrouwen dat de cameraploegen van andere landen, die eigen opnamen maken, eventuele protestacties wél in beeld kunnen brengen als ze dat willen. Bespottelijk, natuurlijk, maar daardoor weten we nu dat onze snowboardster die gisteren bij de kwalificaties faalde, weliswaar regenboog-handschoenen aan de camera liet zien maar daar helemaal niets speciaals mee bedoelde, ook al omdat ze die handschoenen al jaren heeft.

foto: Wikipedia

Keken wij toch al niet naar wintersporten, voor ons is de lol door al dat onwaarachtige gedoe er nu wel grondig vanaf. In het frisse Rusland wordt het bestaan van homoseksualiteit zowel ontkend als verziekt en bestreden. In Nederland ligt dat anders. Alleen al in onze eigen familie kennen we enkele gelukkige combinaties, die de haat van de Russen totaal niet verdienen. Onze kleinkinderen begrijpen inmiddels dat ook staatshoofden niet mogen pesten. We zetten ons machtsmiddel in: de Winterspelen worden hier geboycot. Die dertig camera's zijn voor ons overbodig.

We denken met respect aan Jesse Owens, de niet zo arische Amerikaanse atleet die Hitler schoffeerde door vier gouden medailles weg te kapen op diens Olympische Spelen in 1936 in Berlijn. De legendarische sporter, die ooit binnen drie kwartier zes wereldrecords wist te verbeteren. De man kreeg geen felicitaties van de Duitse amateurschilder die zich ging opmaken om de wereld in het ongeluk te gaan storten.  Laat het een les zijn voor Poetin.

termina(a)l

Aan de OV-terminal van Arnhem wordt vlijtig gewerkt, en dat gaat nog minstens twee jaar in beslag nemen. Tot dan toe is het wachten op je bus een naargeestige bezigheid. In de spelonken van het - nu dus terminale - busstation is het koud en het waait er continu. De medemens heeft soms nog wel zijn vouwfiets meegesjouwd, of zoals hierboven een paar rolschaatsen met bij de huiskleur van Connexxion passende appelgroene wielen meegetorst. Maar de kilte heeft het besef aangetast dat je met die dingen ook eenvoudig  zou kunnen wegkomen uit deze troosteloosheid, en gratis en met plezier op eigen kracht naar je plaats van bestemming zou kunnen gaan. Wie goed kijkt ziet dat hij suf staat te wachten op een koek van afgedankte kauwgom, vermalen door de zich vervelende meute wachtenden. Laat de menseneters komen, met spoed, mag je dan graag denken. Maar gelukkig, daar is de bus naar de Geitenkamp. Mag je eindelijk oversteken naar het instapperron. Als je tenminste naar de Geitenkamp wilt. Dan wel nog even heel goed oppassen dat je niet onder de wielen komt van de voorlangs kruisende al vertrekkende bussen, die naar het verkeerslicht bij de uitgang snellen.

even geen voetbal

Zou Vitesse de nucleaire stop kunnen aangrijpen om de dip na de winterstop weer te boven te komen? Nu weer met 2-0 verloren van AZ. Dan heeft het toch zin, dat in Den Haag in het weekeinde waarin de lente begint en Tiktijd één jaar bestaat, mondiaal vergaderd wordt over het kernafval. Vandaag, een paar weken voor het zover is, horen we dat we de voetbalcompetitie maar even moeten vergeten. Alle agenten van het land zijn opgetrommeld voor het beschermen van de wereldleiders, dus is er even niemand beschikbaar om de voetballertjes te bewaken.



nieuw talent voor Vitesse komt eraan

Voordeel is wel dat we nu eindelijk weten hoeveel politiemensen er eigenlijk zijn in ons land. Ik herinner me nog de hilarische tijden waarin de VVD vond dat we ons pas veilig konden voelen als er drieduizend boevenvangers bij zouden komen. Toen later nagegaan moest worden wat daar van terecht was gekomen, bleek het beschikbaar gestelde geld ingezet te zijn in computerprogramma's die de koddebeiers juist nog meer van de straat hielden. Of en hoeveel extra mensen waren aangetrokken, kon zelfs daarmee niet worden uitgerekend, want het bleken dramatische miskopen..

Twaalfduizend agenten zijn er, horen we nu. Vitesse had moeten spelen tegen Groningen, dat over de afgelasting des duivels is. Die top, daar wordt al jaren aan gewerkt  En dan nu op het laatste moment de competitie er óók nog eens voor platleggen?? Knap amateuristisch  Het kost de club al gauw een twintig mille, want de uitwijkdag wordt al gevuld met Champions League-wedstrijden dus de publieke belangteling zal tegenvallen. Omdat de benodigde twaalf agenten onmisbaar zijn om Obama en Hollande in toom te houden. Inbrekers aller landen, verenigt u. Deze keer kan je overal in Nederland terecht, als je maar buiten de Randstad blijft.

lastige instap

Nee, een middelvinger opsteken was nog net iets te ingewikkeld voor het meisje in de kinderwagen. Haar moeder stond klaar bij de markeringstegel voor het instappen met rolstoel of rollator. Als je nog niet zelf kunt lopen word je in je rollator vervoerd, en dan heb je de brede deur van de bus nodig.

Maar deze bus reed voor en te ver door en bood daardoor moeder en kind het koude welkom van een levensgroot wiel. De verontwaardige wijsvinger van het gedupeerde kind bleef lang omhoog steken. Voor straf zijn ze niet ingestapt. Breng had zich misdragen. Belachelijke naam, trouwens.

.

kool gestoofd

"Dat kostte maar twee .blaadjes." Een gevleugelde uitspraak, die ons gezin overhield aan de tevreden vrouw van de Tovenaar van Fop. We lazen toen de Volkskrant, en ook die strip. De door haar veroorzaakte geur van kool hing in huis, de tovenaar vond spontaan dat ze deze keer maar eens in de stad moesten gaan eten.

Hier besloten wij ook maar buiten de deur te gaan eten, omdat ook wij weinig anders in huis hadden dan nog een half kooltje. Zo kwamen we terecht bij een nieuw adres, panne(n)koekenhuis Den Strooper geheten en daarmee zoveel oud-Hollands suggererend dat we maar eens toehapten. Een accusativus of lijdend voorwerp, wat zouden die dan wel kunnen bakken van hun panne(n)koekenmeel?

Het bleek mee te vallen, al was de reeënpaté op en ging de daarmee gepaard gaande appelpanne(n)koek en de cranberrysaus daardoor aan mijn echtgenoot voorbij, omdat hij dan liever de erwtensoep bestelde. Hij kreeg uiteindelijk nog bijna een halve panne(n)koek ananas met kaas en spek daarbij. Al zag hij de bui al wel hangen, hoe langzaam hij ook lepelde, meer kon ikzelf niet op. Maar het was een van de beste baksels uit mijn pankoekenleven. Hij kon er toch ook nog van genieten, gelukkig.

En wij genoten van het kinderspeelhol naast ons, waar intensief gebruik van werd gemaakt. Wat ons opviel was dat de vaders de wacht hielden, terwijl hun vrouwen wel hun panne(n)koeken moesten opeten. Voor eten hadden de kinderen geen tijd. Er zijn ook prinsessenverkleedkleren. Maar eens kijken of onze kleinkinderen zin hebben in dit eethuis, of kool preferen.

chapeau

De Vroege Vogels hebben hem nog even laten horen. Vanzelfsprekend met "Where have all the flowers gone".  Hij zong het acht jaar geleden als 86-jarige, maar weet me ook met deze beverige versie diep te raken. Al was dit een lied tegen de oorlog, ook als milieuactivist stond Pete Seeger voor het verbeteren van de wereld. Een terechte hommage. Gelukkig ben ik snipverkouden en kan dus onbekommerd snotteren; hoe dan ook onvoldoende bij stem om een beetje fatsoenlijk te kunnen meezingen. De hoogbejaarde Pete kon het wel, en de zaal zingt vol warmte mee met hem.

Daar steekt het la-la-la van gisteravond schril bij af, het slotlied voor de koning(in)-(schoon)moeder waarmee de zaal afscheid neemt, ook nog met een soort feestmutsjes op ("chapeau!" verbeeldend, zo halen we ten passant ook ons Frans nog even op). Gelukkig heb ik deze best bekeken televisie-uitzending van gisteravond goeddeels gemist. Maar ook namens het feestaardvarken: petje af voor Bea en Pete.

oranje accenten

Het is Ex-Koninginnedag vandaag. Bea Bedanktdag. Prinses Beatrix is gisteren jarig geweest en 76 jaar geworden.  En zo is het dan welletjes. De troonswisseling is fijn gevierd, er is zelfs nog even gewuifd. Vanavond nog even netjes dankuwel zeggen voor de door Beatrix geleverde diensten, nog wat hoempamuziek, en dan zit het erop voor haar. Nooit meer naar de Olympische Winterspelen, heerlijk zal dat zijn..

Rondstruinen in de bossen van kasteel Drakenstein. Zoeken naar die oranje elementen, die de natuur zo opfleuren. Deze zwam troffen wij in de bossen van kasteel Roozendaal aan.