snurkend feestaardvarken

Arnhem heeft er weer een attractie bij. De man van de megagrote badeendjes (New York!) heeft in opdracht van Burgers Zoo een megagroot "Feestaardvarken" ontworpen. De buitenwereld kan nu ook de hoofdstad van Gelderland kiezen voor een prettig weekendje weg, hoopt de dierentuindirecteur..



Foto: de Gelderlander

Het scharlakenrode betonnen beeld is opgebouwd tussen het centrum en de Rijn, op een open veldje dat deze zomer al was omgetoverd in een stukje Hoge Veluwe. Het varken ligt daarmee vlak naast het kenniscluster te snurken - de nieuwbouw voor bibliotheek en opleidingen die er dus zonder referendum wel is gekomen. Terwijl in dit blog al gemeld is dat het vergelijkbare kunstencluster (waarin theater, museum en filmhuis hadden moeten worden verenigd) wel aan een volksraadpleging onderworpen is. En prompt onvoldoende steun kreeg. De kennis zetelt nu bovenop de vroegmiddeleeuwse opgraving die een tijdlang open heeft gelegen zodat we nog even gepast afscheid hebben kunnen nemen van de vroege geschiedenis van de vele brouwerijtjes langs de Jansbeek die daar toen nog liep en nu na Sonsbeek roemloos ondergronds gaat..
                            

Met het varken geeft Burgers Zoo de stad een cadeautje, omdat de dierentuin zelf honderd jaar bestaat. Directeur Van Hooff, een meester in public relations en Arnhempromotie, combineert voor de regiocamera soepeltjes het hotel (met uitzicht op zijn geschenk) met uitstapjes naar de Zoo en het Openluchtmuseum. Daarmee schaart Arnhem zich nadrukkelijk bij andere stedentripsteden als Amsterdam, Rotterdam en Den Haag. Komt dat zien!

De aardvarkens zijn een foksucces in de Zoo, de kunstenaar heeft bewust voor een 'na drie dagen hevig feesten' totaal uitgeteld varken gekozen, dat lekker achterover in de duinpannetjes zijn roes ligt uit te slapen. De spitse snuit steekt een meter of dertig de lucht in. Het geheel had een tonnetje of vijftig moeten wegen, het zijn er honderdvijftig geworden, horen we die donderdagavond als we aan de voet van het park met beeld staan. Een kennelijke kenner. Hij en wij worden maar door één ding belemmerd: we kunnen bijna niets zien. Er is nog geen verlichting op het plein en een hek houdt ons buiten..

We gaan maar een troostend wijntje drinken aan de Rijn. Daar zullen ze moeten leren langer open te blijven, wil het toeristisch concept slagen. "Wat een enig plekje," horen we toch nog een paar keer. Maar de kussentjes worden al binnengehaald. De kok gaat naar huis, het is tien uur. Het aardvarken slaapt allang.

flarden

"...de dag daarna gingen we naar Sumatra, maar daar was niet veel aan..."
"...het was een islamitisch restaurant, dus drank most je bij de buren halen..."
"...toen maar eigenlijk geen alcohol gedronken, alleen een paar keer wodka..."
"...met mijn moeder, maar dat viel heel erg mee ...heel veel gelachen..."

"..ben jij wel eens op zijn kamer geweest...zijn ouders hebben een meubellijn...zijn hele kamer ingericht...strakke stoelen en tafel...hoge poten.."
"..heel groot huis..."

"...ik maak wel twee vuilniszakken per week vol..."

"...een maand in Spanje zitten, maar dat is wel duur..."

"...ze hoorde dat ze dit jaar was ingeloot, onwijs blij natuurlijk..."
"...maar toen was ze op vakantie gegaan.. niet op tijd betaald .."
"...ze dacht dat ze de tijd had tot 1 september.."
"...hadden ze haar meteen weer uitgeschreven..."
"...een email gemist...het hele weekend helemaal wanhopig...."
"...meteen overgemaakt ...niet eens met vakantie..."
"...ingeloot, uitgeschreven, toch weer ingeschreven, vet cool natuurlijk, echt chill..."

Dat was hedendaagse jeugd in de trein. Bij de bus zaten andere types:

"...die kan zó slecht rijden.."
"...wat denk je wel, ik ben negentien! Natuurlijk heb ik een rijbewijs..."
"...als ik niet zou roken, je zo gaat dat bij iedereen..."
".. altijd eerst in elkaar slaan, dan pas praten..."
"...bloedige pleister vasthouden..."
"...jij kent geloof ik alle filmhuizen, hè..."

stadswandeling

Al weer zo lang geleden. Die oude panden, op de plek waar Hoog Catharijne nog moest komen. De School voor de Journalistiek had er haar sociëteit, tot de bulldozers verschenen. Nu staan die er alweer, zien we als we door het Centraal Station van Utrecht lopen. De nieuwbouw van veertig jaar geleden moet alweer plaats maken voor nog modernere inzichten.

Je had toen bouwconcern Bredero dat in een kwade reuk stond, in elk geval bij de eerste generaties journalistiekstudenten. Projectontwikkelaars waren er goed in binnensteden te vermoorden en huizen te slopen om beton te kunnen storten. Daar werden ze dan rijk van en zo konden ze, zo nodig met steekpenningen, weer nieuwe projecten in gang zetten voor weer nieuwe winsten. Daar leerde je dan als aankomend journalist kritische vragen bij te stellen. En je onafhankelijkheid onverschrokken overeind te houden, al mochten we van de verguisde ontwikkelaar zonder huur in het anders toch maar kraakrisico lopende slooppand trekken met drank en een voorraad afgedankte bankstellen. 

We zijn nu gekomen om het  nieuwe huis te bewonderen van familie die het een jaar of veertien in een ver weg gelegen nieuwbouwwijk hadden uitgehouden maar sinds een paar maanden een knus huis uit de voorvorige eeuw hadden gevonden op loopafstand van het centrum. Ook de rest van de wijk had de vernieuwingsdrift overleefd en is een geliefd woonoord geworden met een heleboel groen en heel veel nieuw ondernemerschap.

We krijgen een trotse rondleiding door de buurt. Te beginnen bij die journalistenschool waar ik in de zestiger jaren op zat. Die lag om de hoek, en voor het eerst sinds hij me kent mag mijn partner, nog in het vak gerold met een in servicetraining, de heilige grond betreden. Zo erg is dat niet, het gebouw is al lang afgebroken en er is een basisschool van B2-blokken voor in de plaats gekomen. Net zo dichtbij lag mijn kamer, waar we van onze gastheer en -vrouw ook nog even langs moeten lopen.

Zoveel bomen en zoveel fietsenrekken waren er toen niet, wat dat betreft is Utrecht er op vooruit gegaan. Maar het onderkomen van het Leger des Heils is er nog wel, ooit een van de werkplekken van mijn opa geweest en de reden dat ook mijn vader in zijn eigen jonge jaren in de straat had gewoond. In het goedkopere deel, verzekerde hij me toen hij hoorde dat ik juist in die straat was neergestreken.

Na onze rondgang langs monumentale panden en pittoreske straatjes wacht het toetje van de dag, bij de ijssalon midden in de wijk. De kleindochter van de Italiaan Lorenzo die volgens onze zegsvrouw ijs in Nederland introduceerde verkoopt er met haar man heerlijke smaken. Gelukkig hebben we nog niet alle mooie plekjes van Utrecht gezien. Voor een nieuwe excursie met ijsje toe melden we ons nu al aan. Ook al zullen we dan weer Hoog Catharijne door moeten.

boze oma

Gelukkig had ik mijn kleinzoon bij me. Zo kon ik gistermiddag tenminste nog ontsnappen aan het kinderdagverblijf.

De beveiliging doet zo langzamerhand niet meer onder voor die van de Tweede Kamer. Ook daar kon je vroeger nog zonder al teveel moeilijkheden naar binnen, om te controleren of de Kamerleden de regering wel voldoende controleren. Je kreeg dan een plakbare linnen badge die je als bezoeker herkenbaar maakte. Maar de in ons landsbestuur geïnteresseerde burgers worden niet meer op hun blauwe ogen geloofd en pas na zeer gedegen onderzoek binnengelaten.

We hadden met de crèche al eens meegemaakt dat we onze kleinzoon niet zomaar meekregen, omdat onze komst niet netjes van tevoren was doorgegeven. Zelfs toen al wist het nog piepjonge ventje te veinzen dat hij ons herkende en hij deed zelfs alsof hij het fijn vond dat we hem kwamen halen. Maar de leidsters waren pas bereid hem af te staan nadat ze onze betrouwbaarheid bij de ouders telefonisch geverifieerd hadden.

Daarna werd ter verdediging van de peuters een toenemend aantal grendels en hekjes aangebracht, die hoe dan ook snelle roof of voortijdige ontsnapping te enenmale onmogelijk maakten. Er kwam een poort met een zo hoge deurkruk, dat ik er met mijn inmiddels tot anderhalve meter gekrompen gestalte maar ternauwernood bij kan. En nu bleek er een nieuwe belemmering te zijn aangebracht, een elektrische ontgrendeling. Of er binnen een oud vrouwtje de hele dag moet wachten tot het belletje overgaat en er weer iemand binnen wil, was niet meteen duidelijk. In ieder geval ging de deur pas open toen er een moeder met haar buit naar buiten kwam.

Gelukkig kwam de kleinzoon uit de kluwen van kinderen tevoorschijn, om me op te halen uit het kinderparadijs. Deze keer was de boodschap goed overgekomen, ik mocht hem meenemen. Hij is hier nu bijna afgestudeerd, en legde me uit dat we alleen weg zouden komen als ik niet op het verkeerde knopje bleef drukken. Dat heb ik toen maar ter harte genomen. We hoefden daarna alleen nog maar even de straat vol langsrazend spitsverkeer veilig over te steken.

de oversteekplaats die straks weer verdwijnt

Die wordt straks heringericht. En breder. De gemeente gaat dan de vluchtheuvel die net sinds twee jaar tegenover de panden van de kinderdagopvang ligt weer weghalen. Wie nog levend weet weg te komen uit de kinderbewaarplaats sneuvelt dan alsnog weer in het verkeer. Zoals onze kleindochter zelfs mét vluchtheuvel al bijna overkwam. Oma is héél erg boos. Alleen een kinderdag-en-nachtopvang kan hier nog veiligheid bieden.

 

vrouw redt

In Vlissingen gaat de SGP goede raadsverkiezingen tegemoet. Met een vrouwelijke lijsttrekker. Zes mannen hadden eerder nog vriendelijk bedankt voor de eer. Nu wordt de partij die op verzoek van het opperwezen zeker meende te weten dat vrouwen uit alle politieke functies geweerd moesten en mochten worden, op historische wijze overstag.

Natuurlijk was ze daartoe al veroordeeld door aardse opperste rechters. Maar meer dan hier of daar een raadszeteltje had ik eerlijk gezegd voorlopig nog niet verwacht voor de zusters/vrouwen/dochters van de mannenbroeders. Maar ziedaar: de wonderen zijn de wereld niet uit. Veertien stemmen tegen, 23 voor. Normen en waarden gaan dankzij deze uitslag ook door Lilian Janse met verve verdedigd worden. Daar is in Vlissingen grote behoefte aan, nu de burgervader 'bungelt' wegens al te uitbundig declareren.

De SGP loopt tegen de honderd, Lilian heeft er veertig jaar opzitten. En sinds twintig jaar, ik vind het onbegrijpelijk kort, verbreedt het wereldwijde web onze horizon. Vannacht stond de EO stil bij de komst van de "digitale stad" met oprichtster Marleen Stikker. Ook een vrouw, zeg ik er fijntjes maar even bij. Tot dan toe hadden maar een paar honderd Nederlanders toegang tot internet. Met een modem kreeg je toegang tot een magisch universum aanvankelijk in zwart-wit, dat kennis en contacten bood. Zo kort geleden nog maar zo primitief, nu kunnen we ons nauwelijks meer herinneren hoe we ons leven zónder het net  nog een beetje opfleurden.

De digitale stad was bedoeld als experiment ter omlijsting van de raadsverkiezingen van 1994, maar was zo'n doorslaand succes dat stoppen er niet meer in zat. Herinneren we ons nog dat de verbinding per vaste telefoonlijn ging, zodat de verslaafden urenlang onbereikbaar waren? Dat je je levenspartner in het echt moest vinden? De wereld mag dan afglijden, maar we gaan er wel op vooruit.

hoog geleerd

Een  hoogleraar goede doelen, die hebben we vanmorgen nodig om ons uit te leggen dat er goed verdiend mag worden aan de goede doelen zoals de Alpe d'Huzesdagen. Logisch, dat je die organiseert en dan je eigen bedrijfje twee ton laat opstrijken voor advieswerk. Nee, daar blijft echt niets aan de strijkstok hangen. Blijft allen toch vooral gul geven, ook al verdienen de directeuren van de goede doelen er vooral zelf goed aan.

Ook zo'n hoogleraar zal niet mopperen over zijn vermogen om geld te verdienen aan het leed van anderen, denk ik zo. Verder beschikt ons hoger onderwijs sinds vandaag over een heuse hoogleraar lobbykunde, let wel, betaald door de lobbysector. En de ellende is nog niet over. Twee tellen later horen we Mark Otto uit Zwolle namens de andere schoolbestuurders in bijzijn van de minister plechtig beloven en verklaren dat hij in het nieuwe schooljaar zijn werk als bestuurder integer zal doen.

Die lachwekkende ceremonie is noodzakelijk geworden omdat het graaien ook binnen de muren van de school gewoon is geworden. Een van de abjecte gevolgen van de schaalvergroting, helaas. Als je de leerlingen niet meer kent. heb je ter compensatie een riante lease-auto nodig om de dag nog een beetje door te komen, dat is natuurlijk wel begrijpelijk..

En dan, om deze maandag van ergerniswekkende berichten compleet te maken, maakt minister Kamp zich pleitbezorger voor de winning van schaliegas. Nog steeds moet hij laten onderzoeken of dat veilig kan, maar dat maakt niet uit: vandaag presenteert hij een eerste rapport dat hem verzekert dat dit gas ("hetzelfde als waar we al vijftig jaar ervaring mee hebben") best wel winbaar moet zijn, als we het een beetje zorgvuldig doen. Ja hallo, we moeten de steenlagen waarin het zit opgesloten met chemicaliën oplossen, minister. Daarom zien we er niks in. Slochteren verzakt ook nu al en dat probleem moet eerst maar eens opgelost worden.

Een slechte maandag dus, maar zondagavond viel ook niet mee. Zelfs Wouter Bos (de zomergast van gisteren) wist niet meer, dat hij het was die Balkenende kiezersbedrog had verweten toen die zijn schadelijke "u draait, u bent niet eerlijk"-aanval inzette die daarna in de pers zo breed werd uitgemeten. Bos erkende dat hij niet scherp gereageerd had omdat hij er op gehoopt had dat de luisteraars de hoogleraar Balkenende deze agressieve uitval kwalijk zouden nemen. Maar valsspelen is in de mode. Daar is geen zuiveringseed tegen opgewassen.

  

placemats

Waar hebben de Amerikanen hun testosteron gelaten? Nog maar tien procent gelooft in het nut van militair ingrijpen in Syrië. Dat is nog minder dan vóórdat er gifgas werd ingezet tegen de burgerbevolking.

President Obama heeft dus geen steun voor welke ingreep dan ook, al zit het sturen van grondtroepen daar al bij voorbaat niet bij. Hij had alle andere mogelijkheden methodisch op een rijtje laten zetten, maar zal de mooiste dus niet kunnen kiezen. Het volk van de spierballen en Rambo, Batman en Spiderman wil geen politieagent van de wereld meer zijn. Het Midden-Oosten zoekt het zelf maar uit.

Natuurlijk duurde het ook toen we nog echte wereldoorlogen hadden wel even voordat de Amerikanen partij werden. Ook aan het gifgas in Hitlers oorlog is opvallend weinig gedaan, de grondoorlog ging voor en Duitse steden moesten worden platgebombardeerd. Of zouden ook de geallieerden echt niet geweten hebben van de moordpartij in de concentratiekampen? Daar zou je anders toch met het vernielen van wat spoorwegen al een aardig stokje voor hebben kunnen steken, zeg je met de kennis van nu.

De heroïek uit die tijd leeft nog steeds voort in het Engeland van nu, als je er even op let. De klaprozen doen het nog steeds goed als herinnering aan de gevallenen, aan musea, t-shirts en plaquettes geen gebrek. Had ik trouwens al verteld dat je in Keulen feestelijke placemats kunt krijgen met daarop de Trümmerhaufen  of de kapotte Rijnbrug? Dat is pas goed wakker worden. Ook Arnhem is nog steeds aan het verwerken, al gaat er een eind komen aan veteranen die nog kunnen afspringen als er weer een Airborne-herdenking is. .

We hadden op de regio-tv dit jaar een ontroerende ontmoeting met de hoogbejaarde zangeres Vera Lynn, "We'll meet again", die zelfs een duet met de interviewster niet uit de weg ging. Zij had een Nederlandse evenknie in Jetty Pearl, de zangeres die op de Nederlandse radio vanuit Engeland de moed erin hielp houden. Vier jaar jonger, ook een vrouw van statuur. Die is nu op 92-jarige leeftijd gestorven. De tijd haalt de ooggetuigen en ook de zangeressen één voor één weg. Jetje van Radio Oranje was een begrip in de jaren veertig en vijftig, nu nog een kort berichtje in het nieuws waard. Weemoed overvalt me. Maar wat gaan we doen aan de wereldveiligheid?

kwieke non in Luik

Vanuit Arnhem valt ook Luik per trein te bereiken als je een beetje geduld hebt. Al veertig jaar breng ik geduld op in onmenselijke hoeveelheden voor een spoorwegverslaving waar ik niet eens zelf aan lijd. Dit gaat me ook weer een dagje kosten.

Deze keer investeren we ons vrij reizenkaartje in een rit naar Maastricht. We steken daarna voor een aansluitend retourtje nog zes euro de man in het Belgische spoorwezen en mogen vervolgens in een roestige rammelbak door naar een overweldigend fonkelnieuw station waarvoor ze de halve wafelstad aan het afbreken zijn. Het gebouw is zo goed als klaar, nu staan de kranen op een immense kale vlakte ervóór die een prestigieus voorplein moet worden.

Het stationsgebouw ziet eruit als een ondersteboven gelegd uitlekmandje met ribben van wit beton in heel veel wulpse glooiingen en uitstulpingen. Een grote transparante kwal die treinen en passagiers helemaal opslokt. Op deze zonnige dag komt de kolossale structuur geheel tot zijn recht. De enige kleur komt van Kuifjes roodwitte raket naar de maan die op het eerste perron reclame mag staan wezen.

Zou Luik nog een hart hebben? De nieuwkomer heeft weinig houvast. Pas na de eerste kilometer zien we bordjes "Centre", die het nog niet eens zijn over de juiste richting. Het vermoeide stadspark blijkt uitgeleverd aan rock- en popcultuur. We geven het op ook om de ontknoping van "The Killing" niet mis te lopen. Met als troost een ideale wafel, heerlijk met verse vruchten op een bedje van geslagen room.

Zo kunnen we observeren dat in deze stad de bussen nog gewoon de bestemming "Opéra"  voeren. En dat hier zoveel cabriolets rondrijden snappen we ook. Op werkelijk alle andere auto's ligt een opvallende laag stof. Saharazand, hopen we maar.

Ooit een non in habijt gezien met een veiligheidshesje aan? Wij wel. In de trein op de terugweg. Ze wil weten of we Frans, Engels, Vlaams spreken. En of we niet per ongeluk op de plaats voor invaliden zitten. Dat blijkt niet het geval. "Moet ik alweer de hele trein door, zo gaat het altijd," moppert ze. En beent weg.

Het doet me denken aan het steile trappetje naar de kelder van het gewest waarin de Bezwarencommissie oordeelde over afgewezen aanvragen voor invalidenvoorzieningen. Zolang de bezwaarden dat trapje nog af en weer op konden, hadden ze overduidelijk nog geen traplift of wat dan ook nodig, ging de cynische ambtenarengrap. Bezwaar afgewezen..

Maar Sarah had de kindermoordenaar natuurlijk niet moeten executeren. Zonde van haar trui.

50 cents

Vijftig cent per week verdient de helft van de vijfjarigen per week met kind-zijn. Zakgeld! Het instituut dat ons leert verstandig met geld om te gaan, het NIBUD, vindt dat nog een jaartje te vroeg, maar heeft er ook bezwaar tegen dat tien procent van de tienjarigen nog helemaal geen eigen geld krijgt, omdat paps en mams toch wel alle kinderwensen vervullen.

Een halve euro, bij de huidige rentestanden heb je na een jaar nog niks. Had ik mijn eigen dubbeltje nu zeker zestig jaar geleden maar niet belegd in een piepklein klappertjespistooltje, ik zou nu welvarend geweest zijn. Maar in die tijd kon je de Russen nog in je straat verwachten, en dat wij op eenhoog woonden hielp niet tegen het angstbeeld dat ik had van langs het raam marcherende griezels. Je kon maar beter waaks zijn.

Zoals bekend zijn ze nooit gekomen, dus dat bewijst maar weer eens het gelijk van de oude Romeinen die zich omwille van de vrede op oorlog voorbereidden. Minister Timmermans is nu zelfs de begrotingsonderhandelingen ingegaan met de oproep het leger niet verder  aan te tasten met nog meer bezuinigingen. Dat zal Hennis fijn vinden om te horen.

Ik niet zo erg, want alle zogenaamde vredestaken die onze militairen de laatste tijd hebben uitgevoerd hebben tot weinig vrede maar heel veel posttraumatische stresssyndromen geleid, want ter plaatse viel de werkelijkheid bitter tegen. Ook voor beroeps een treurige uitkomst.

Hoe komen onze kinderen dan aan de kost? Voorlopig zit er nog een aardig zakcentje in de Wet openbaarheid bestuur (de WOB), begrijpen wij. Gemeenten die verzoeken om informatie niet tijdig afhandelen zijn boetes verschuldigd. Volgens de Volkskrant kopen ze die in sommige gevallen af. Driehonderd euro kan dan genoeg zijn om nog erger te voorkomen. Werk aan de winkel, ook voor wetgeving die dit misbruik gaat stoppen. Die graaicultuur, in zo'n land willen we toch niet wonen?  Hou de gevangenissen nog maar even open. Voor dat stelletje asociale zelfverrijkers. Exorbitant en exhibitionistisch als hun misdragingen zijn. 

vakantiepret

Vandaag beweert de toeristenbranche dat de kinderloze vakanties een hit zijn. Adult only hotels brengen mensen onder dak die geen trek hebben in kindergejoel en -gedraaf. Met beschaafde mensen lekker entre eux.

Zou het waar zijn? En wat doen ze dan met hun eigen kinderen, zo die er zijn? Op ponykamp, of naar oma en opa? Krijg je je hotel vol met alleen stellen, en wat gebeurt er als een hotelgast toch met kinderen komt aanzetten? Welke leeftijd moeten die hebben om een slaapplaats te kunnen krijgen? En honden en schuifelende oma's, dat is toch eigenlijk ook een smet op de ideale vakantie?

Weer moet ik denken aan de toeristen die zich na de tsunami niet uit het veld lieten slaan en al gauw weer op de Thaise stranden lagen te zonnen om kerst 2004 te vieren terwijl de verdronkenen nog geborgen werden. Een gruwelijke aanblik. Meer recent stonden de vakantiegangers voor het dilemma: afzien van hun reis naar de Egyptische resorts, of erop vertrouwen dat een "all inclusive" verblijf niet zou betekenen dat je er de rellen en moordpartijen gratis bij zou krijgen. Het zou toch zonde zijn als gedoe je vakantiepret zou bederven.

En nu moet de wereld zich weer afvragen of de brand in Syrië ooit nog geblust kan worden of dat die maar 'gecontroleerd' moet uitwoeden, compleet met gifgasmoorden en al. Ook al zijn de angstaanjagende beelden de hele aardbol over gegaan, of ze waar zijn of propaganda, ook daar kan nog over getwist worden en dat gebeurt dan ook. "We  moeten ingrijpen maar we doen niks," daar komt het antwoord van heel niet-Syrië op neer. Geen fijn vakantieland voorlopig. Misschien kunnen we er beter een "children only"-resort van maken. Een miljoen kinderen op de vlucht, de wereld moet zich schamen.

nieuw nieuw leren

Tien Steve Jobsscholen worden de panacee voor het Nederlandse onderwijs. Niet voor de school, niet voor het leven, nee voor Apple gaan we voortaan leren.

De Onderwijsinspectie vindt het nu nog te ver gaan het gebruik van de tablets waarmee in het ideale geval de kinderen zichzelf gaan leren, ook thuis aan te merken als rechtsgeldige onderwijstijd. De leerlingen zullen dus gewoon naar de Jobs moeten komen en daar de aan/uitknop bedienen. Nog in bijzijn van mensen met onderwijsbevoegdheid. Voorlopig zijn die nog wel nodig om een beetje toezicht te houden. Altijd maar gamen, volgens de geldende normen leer je daar niet genoeg van.

De tv laat een jonge moeder zien die blij is dat haar kinderen op de eerste Jobsschool kunnen beginnen. Ze komen  van een gewone basisschool, maar deze modernisering van het onderwijs komt als geroepen. Ze heeft er alle vertrouwen in dat kinderen leergierig genoeg zijn om zelf hun weg te vinden in alles wat er te weten valt. De schoolbibliotheken zijn te beperkt voor alles wat ze met hun computer kunnen vinden.

Daarna fietst ze, zelf gehinderd door tassen voor en achter, met haar kroost het schoolplein af, zomaar de straat op. Ze overleven het, dit is geen you tubefilmpje. Maar ik concludeer dat goede verkeerslessen geen lekenwerk zijn. Thuis krijgen de kinderen gezonde broodjes, en geldt de leefregel dat de ipads uit moeten tijdens het eten. Kost nog moeite want nu gaat er wel een extra level verloren.

Ik ben benieuwd hoe dat later zal gaan, als de puberteit zijn tol gaat eisen. Het nieuwe leren is niet echt een succes gebleken zou dat met het nieuwe nieuwe leren zoveel beter gaan? Maar het is ontegenzeggelijk waar: de samenleving is in hoog tempo aan het veranderen. Op het Mosselfeest waren 43 leden van de Zeeuwse familieclan afgekomen. Het viel op, dat de feestvreugde al niet meer kan zonder het oproepen van de Buienradar en Nu.nl en andere interessante sites. Heel wat externe sociale contacten kregen in de stillere momenten aandacht. De gamer redde het tot half elf. 

doldwaas ingepakt

"Nou, dan moeten we de Bijenkorf maar boycotten." Hier moppert een contramineuze consument. Fijntjes wijs ik er mijn huisgenoot op, dat hij nu niet hier in Arnhem zou zitten zònder de Bijenkorf. Hij heeft veel te danken aan het Haagse filiaal, waar zijn schoonouders werkten en tot een fusie besloten. Op een van hun liefste kinderen kon hij uiteindelijk beslag leggen.

Pas in de zeventiger jaren kwam er in Arnhem een Bijenkorfje bij dat nu dus weer gesloten gaat worden. Ik heb er heus wel eens wat gekocht, zij het geen dure tassen of prijzige mantelpakjes. Aan mij is dat echt niet besteed. Maar iets voor een ander, ach waarom niet? Je komt toch graag aanzetten met een fietsbel uit de Bijenkorf. Wat me levendig is bijgebleven is het gestuntel met het inpakken ervan. Het was zo erg, dat we het tweede cadeautje maar oningepakt hebben meegenomen. Een rolletje inpakpapier en een rolletje plakband waren bij de buren zó gekocht, en in wat in Arnhem doorgaat voor een Passage (ik kom dus uit Den Haag, moet u weten) werden we bij het uit de wind doe-het-zelf inpakken, betrapt door de twee meisjes van de zeepjeswinkel, die ons het werk vaardig uit handen namen.

Ondanks die geweldige service is die winkel er inmiddels niet meer; zoals de crisis en internet de ene na de andere fatsoenlijke shop over de kling jagen. De prestigieuze Bijenkorf maakt naar wordt verzekerd heus nog wel winst, maar voor de Britse opkopers kennelijk toch niet genoeg. Straks komt er een Primark met "niet dure hippe kledij", maar nu al wordt voorspeld dat die weer zal verdwijnen zodra het nog lopende huurcontract is uitgediend. Misselijk.

Mijn ouders werkten op kantoor bij de Bijenkorf toen de oorlog uitbrak, en de Joodse eigenaars door de Duitse bezetters ruw werden weggewerkt.  De Bijenkorf was daarna de Bijenkorf niet meer, ze zijn er verdrietig weggegaan en na de oorlog zijn we er als consumenten nog maar weinig geweest. Des te minder toen de imposante vide (Jugendstil!) die alle verdiepingen omvatte en uitzicht gaf op een kleurig gebrandschilderde koepel was opgeofferd aan meer vierkante meters verkoopvloeroppervlak. Het warenhuis had geen allure meer, je kon net zo goed naar V & D ertegenover.

In Arnhem is de ontreddering groot, nu hier de grootste van de kleinere filialen gaat sneuvelen. Een trekker van formaat verdwijnt, de binnenstad gaat verpauperen roept de middenstand. De wethouder van economische zaken heeft zich er al bij neergelegd. Wat zijn kansen op herverkiezing niet zal vergroten, vreest de Knorriekrant. Misschien wil de wethouder Arnhem-modestad zich nog wel uitsloven. Tripjes naar Amsterdam en Londen, dat moet toch motiveren? De eerste drie doldwaze dagen van verontwaardiging zijn nu voorbij maar waarom wordt ons waardevolle erfgoed toch zo gemakkelijk verkwanseld aan geldbeleggers uit den vreemde zonder hart voor de zaak? Ze hebben zich klasseloos laten inpakken.

coopje

Nee, dat werkt toch niet, een laptop in het zonnetje.  Maar nu ik weer op het terrasje vóór kan zitten omdat een overijverige gepensioneerde onkruidbestrijder de prachtige alpenbloeiers die uit het rotstuintje waren overgewaaid radicaal gerooid heeft, geniet ik bij gebrek aan beter maar van langskomende joggers en uitgeputte fietsers, afgewisseld met trolleybussen naar of van het Openluchtmuseum en de Zoe.

Het geluid draagt ver genoeg om degenen zonder E-bike te kunnen betrappen bij het  converseren. "Zo komen we er nooit," hoor ik dan ook. Of het optimistischer "We schieten al aardig op." De bus naar Schaarsbergen komt langs. Zelfs te voet is dat nog wel bereikbaar, al ben je even bezig. Dan is een ommetje met de hond simpeler. Maar ik mag geen hond. Dan maar een boodschapje gaan doen bij de Co-op. Onderweg zeg ik niks, ze zouden me eens kunnen horen. Ook al ben ik blij op deze doorgaans gefietste route nog twee  stoeptegels te ontdekken, en dan zo dicht bij elkaar, die ongestoord tot electrisch koken manen.

Het geluk ligt op straat. Het geld niet meer de pinautomaat van ING is wreed weggehaald. Waarheen nu, als je nog gewoon cash wilt? Niet naar de Co-op, althans na zes uur 's avonds. Zij gruwen dan van aancoopjes met echt geld, er kan zo laat op de koopdag alleen nog gepind worden. Geen wonder dat de bank het opgaf.

melk is goed voor elk

Altijd genieten, die programma's over hoe oplichters er altijd weer in slagen mensen te tillen. De mooiste gebakken poets vond ik die van de klusjesmannen die het argeloze oude vrouwtje het aanbod deden haar terras eens grondig te coaten, zodat ze geen mos meer zou hoeven te bestrijden.

Het kostte een paar centen, maar dan had ze ook wat. Zo gezegd, zo gedaan. De boeven haalden een paar jerrycans gezonde halfvolle melk uit de supermarkt en besprenkelden daarmee ijverig en gewichtig doend de tegels. Hupsakee, achthonderd pond verdiend, en er ongetwijfeld een paar stevige biertjes op genomen.

Zo moeten toch ook de Nederlandse koeienhouders in hun handen gewreven hebben, toen Joris Driepinter was uitgevonden, een jongetje sterk geworden door melk te lusten, aanvoerder van de Melkbrigade die kinderen aanmoedigde veel meer melk te drinken dan goed voor ze was onder de suggestieve leus "Melk Is Goed Voor Elk". Van het maken van deze reclame profiteerden gerenommeerde maar berooide schrijvers als Dimitri Frenkel Frank die de naam verzon en Mies Bouhuys, die de verhaaltjes bedacht. Dat was nog het meest dankbare bijeffect.  

Het speldje van de M-brigade had ik nog jaren, tot het om niet opgehelderde redenen in het keukenfornuis zijn email verloor. Melk is goed voor elk, behalve voor Maarjan, want die piest ervan. Dat dan weer wel.

leverworst

Dat geeft hoop. De rabbijn die toekomst ziet in kweekvlees. Deze week is de eerste in een laboratorium geboren hamburger ten doop gehouden en op smaak beoordeeld. Een beetje droog, maar onmiskenbaar vlees. Hartstikke kosjer, zegt de rabbijn.

Zijn geloofsgenoten mogen alleen ritueel geslacht vlees eten. Maar bij het kweken zijn slechts wat cellen nodig, de donor kan gewoon verder grazen en vlaaien produceren. Hij of zij hoeft niet meer te worden geslacht. Dat neemt de godsdienstige bezwaren weg, vindt de rabbijn. Zelfs ziet de geestelijke leidsman op langere termijn mogelijkheden voor het mogen gaan eten van varkensvlees, mits net zo kosjer gekweekt.

Zelf reken ik dan meteen op nieuwe kansen voor de Dierenpartij en het wetsontwerp dat het rituele slachten de wereld uit wil helpen. En met Kip's Leverworst zal het op die manier en wie weet ook bij de volgers van Mohamed zelfs zonder spraakverwarring dan ook nog wel goedkomen.

Alleen pech voor de stieren die in Spanje wonen. Die worden nog wel ritueel geslacht, zolang toreadors bewonderd worden. De lafbekken. En nu lekker mosselen eten met z'n allen. Daar is tot ons genoegen nog geen actiegroep tegen opgestaan.

warme hap

Het schijnt dat de Chinezen zich door een van hun dierentuinen hebben laten foppen. Achter de tralies een bonkige mastiff met een bordje "Leeuw". In het Chinees dan. Ik heb weer hoop. Zou mijn echtgenoot erin tuinen, als ik zeg dat de hond die ik voor ons meebreng een leeuw is? Een die dan toch gewoon pootjes geeft zonder je op te eten?

Nou schuift de tuin de schuld op een van de verzorgers, die de kooi gebruikte voor zijn hond, die nu eenmaal een beetje vechtlustig van aard was. Maar het nieuws zet toch aan tot nadenken. Waarom voelen de Chinezen zich bekocht met een zo gevaarlijke hond veilig achter de hekken? Als die huisdieren daarginds nog steeds zo gemakkelijk de pan in gaan als de geruchten willen, worden ze misschien nog wel zeldzamer dan leeuwen.

Een bordje "hond", niet te versmaden, mits goed klaargemaakt. In Haarlem ging destijds het restaurant te gronde naast de collega die ervan beticht was kat en/of hond in de schotels verwerkt te hebben. Hoewel de hoofdredacteur van het lokale dagblad in een laatste reddingspoging nog zelf de pen ter hand had genomen om een vrijpleitende publicatie aan de affaire te wijden. Zo machtig is de pers dus ook weer niet, de Haarlemse "muggen" hadden gewoon geen trek meer in Chinees..

Over trek gesproken: de muggen als insecten zijn naar ons onderweg. Zij hebben juist erge trek in ons, ze lusten ons rauw. De malariamug rukt op in Nederland. Vroeger kwam hij met het vliegtuig mee, en bleef zijn actieradius beperkt tot een kilometer of 20 rond Schiphol. Tegenwoordig kweken we er miljoenen van in de verplicht geleegde gierkelders alom in den lande, die nu stilaan vollopen met regenwater. En vergeet ook niet de gevaarlijke tijgermug, nu al op zeven plekken aangetroffen, die knokkelkoorts voor ons meebrengt uit dank voor het warmere weer. 

De oplossing? Er moet geloof ik gierputtenbeleid ontwikkeld worden, met spoed. Hopelijk mag het van de Partij die niet in de klimaatverandering gelooft. Langs milieuvriendelijk weg liefst. Want platspuiten werkt al niet meer.

op cursus

Maar nu dan weer eens echt goed nieuws. Haren, het uit de hand gelopen facebookfeest, heeft zowaar iets positiefs opgeleverd. Werkgelegenheid!

Uitgevonden is de 14-daagse cursus "digitaal bestuurder". Zeven keer twee dagen luisteren naar mensen die daarin al deskundig zijn, maakt simpelweg een geheel ander mens van je. Dan ben je ook zelf helemaal opgewassen tegen de nieuwe media.  Kan jou en je gemeente niet meer overkomen, wat ze in Haren tot hun verdriet hebben ervaren. De onhanteerbaarheid van de nieuwe massacommunicatie, die de individuen in die massa's zo snel bereikt dat de tegenpartij geen tijdig en passend antwoord meer heeft. Zo lopen de dingen uit de hand, en dat willen we niet.

Dat wordt een mooi nieuw diploma met goede toekomstperspectieven. En het betekent betaald werk voor de docenten. Het kost wel even wat - als ik het goed verstaan heb (maar je slaat acuut dicht als je zoiets hoort) moet je per persoon een milletje of elf meebrengen. Maar dan heb je ook wat!

Voorlopig nog niet meer dan een handjevol experts weliswaar, want het wordt een uiterst exclusief gebeuren voor maar een beperkt aantal deelnemers. Vanzelfsprekend staan die nu al te dringen, en zijn de eerste aanmeldingen zelfs al binnen. Ondanks de zware bezuinigingen die de gemeenten als belangrijkste leveranciers moeten verwerken. Dan nog maar wat minder plantsoenonderhoud, sommige uitgaven zijn nu eenmaal zo noodzakelijk, dat de kosten ervan er ook eigenlijk helemaal niet meer toe doen.

Ondertussen vertelt burgemeester Schneiders van Haarlem - spreekbuis van de beroepsgroep - dat het helemaal niet zo moeilijk is om Lage Vuursche morgen af te grendelen voor ongenode belangstelling. Gewoon een noodverordening vaststellen. De noodzaak was anderhalve dag te voorzien, dat moet ruim genoeg zijn. Dan kan het zelfs nog geheel democratisch door de gemeenteraad gebeuren. 

geen nieuws ook slecht

Ook geen nieuws is slecht nieuws, in de opvatting gisteren besproken. Wederom richt mijn journalistieke kritiek zich op de NRC. Een ontplofte flat, met schade voor zeven woonlagen, veertien units onbewoonbaar geworden (soms compleet leeggeblazen met inbegrip van de voor- en achterkant), gewonden en een dodelijk slachtoffer vond de krant het melden niet waard. Hoe blasé kun je zijn.

Diep beledigd, zijn wij hier in Arnhem. Het had eens in het westen moeten gebeuren! Zelf waren we al meteen op de hoogte, want zo'n knal maakt je wakker als je niet slaapt. Geen onweer, een lugubere ontploffing, hoorbaar in de hele stad. Het geluid kwam uit de richting van waar onze kinderen wonen, maar van verder weg. Wie zouden getroffen zijn?

Nou hebben wij er begrip voor dat kranten het actuele nieuws tegenwoordig niet meer kunnen bijbenen. We wisten dat de ochtenbladen het niet zouden hebben. Maar het avondblad?! Onze informatiehonger hebben we moeten stillen met de radio, nu.nl, en de TV-journaals.

We zijn die middag maar een wespenval in Ahaus gaan kopen. Was maar vier euro, het hele nest gaat er in passen. Ook in andere opzichten was het een belevenis. Onderweg naar de interessante kerktoren in ons vizier verwonderden wij ons over het wanstaltige flatgebouw dat de Duitsers vlak voor het kerkschip hadden opgetrokken, of was het een parkeergarage? Dáár zou een ontploffinkje nou echt eens goed werk kunnen doen. Welke wethouder was zo megalomaan actief geweest?

Onze onwetendheid werd wreed weggenomen: hier was wel degelijk sprake van de kerk zelf. De oude was in 1970 afgebroken, wegens bouwvalligheid. We zijn er maar even binnengegaan ook. Meer dan een druk op de knop was er niet voor nodig, hoe minder gelovigen, hoe toegankelijker de kerk wordt. We stapten een grote leegte binnen, die geen drukvatperspectief. bood. In de verte wanden van betonsysteemblokken met streepjes glas, modern gebrandschilderd. Ontwaarden we daar zelfs zoiets als een ICE-hogesnelheidstrein?

God zag met zijn magisch oog dat we er weer uit wilden, en opende bereidwillig zelf de deur naar buiten, zonder dat we er nog iets voor hoefden te doen. De boekwinkel was reddend nabij, het werd een nostalgisch boek, dat was onontkoombaar. De verkoopster geneerde zich voor het koperen muntgeld dat ze moest teruggeven. Volgens haar kon je daar als Hollander thuis niks meer mee, behalve misschien nog oppotten. In elk geval hadden wij daar dan net een royale wespenval voor op de kop getikt.

slecht nieuws

Voor de NRC komt deze maandag de bekendmaking van het overlijden van prins Friso te laat. Om drie uur was de krant al gedrukt en verspreid. Of houden ze zich deze keer extra rustig, omdat ze de vorige keer alle privacyregels aan hun laars hadden gelapt voor onterecht positieve berichtgeving?

Nog steeds voel ik plaatsvervangende schaamte. Want hoe kan je nu toch als keurig nette journaliste je man die dokter is inzetten om de behandelende artsen uit te horen om dat daarna plompverloren als vrije nieuwsgaring in zo'n keurig nette krant als de Nieuwe Rotterdamsche Courant te kwakken? En dan serieus denken dat zo'n daad de medische en de journalistiek ethiek niet schendt! Omdat je denkt de brenger van hoop te kunnen zijn, die daarna ook nog eens vals blijkt? En dan niet de eer aan je zelf houden en opstappen, maar opstappen en dan weer terugkomen? Nee, zo had het nooit mogen gaan.

Maar net zo tenenkrommend is de journalistieke methodiek, anderhalf jaar later, die naar Amerikaans voorbeeld bij het slechte nieuws van vandaag wordt gehanteerd. Er vielen sinds het om drie uur bekend werd geen nadere bijzonderheden te melden, en daar heb je het dan de klok rond druk mee. De schaarse beschikbare beelden worden continu herhaald. Dezelfde vragen steeds weer gesteld. Wat voor mens was Friso? Vertelt u dat nog eens? Heel slecht nieuws wordt  heel slecht opgediend. 

Alle politici die op reces zijn zodat ze zich naar behoren kunnen opladen voor een nieuw politiek seizoen hebben zich al laten vinden en hebben in gepaste toonaarden allemaal al hun innige deelneming betuigd. Alle mensen die op hun marktterras in het zonnetje achter de koffie zitten, of bij Lage Vuursche aan het vliegeren zijn, zijn al over hun diepste gevoelens ondervraagd. Iedereen die Friso ooit ook maar een handje of les heeft gegeven, mag naar de studio komen om te vertellen wat een aardig mens en briljante studiebol hij was, en zij verzekeren ons dat hij achter de schermen heus wel gevoel voor humor had, al wilde hij liever geen koning worden.

En bij al die journalistieke inspanningen niet eens al gehoord: dat de familie het nu eindelijk een plekje zal kunnen geven. De crypte in Delft zal het wel worden, schat ik in.

moederziel

Om kwart voor negen stond ik zondagavond toch nog even bij de ingang van de Sonsbeek Avenue. Om te helpen de laatste bonnen van mijn dochter op te maken. Voor je kind doe je natuurlijk alles. Daar kwam ze al aan, voor haar gevoel te laat maar dat was omdat haar kinderen na hun dag in het park nog in bad hadden gemoeten en voor de tweede keer die dag ook hun haar gewassen moest worden, vond pa.

Vader was behulpzaam genoeg, maar minder bedreven in het uitborstelen van dochterhaar, vandaar de lichte tijdnood. Dat er nog bonnen over waren was berekend geweest op de aankoop van pannekoeken, die er niet van gekomen waren omdat ze in iets goedkopers trek hadden gekregen, ook fijn voor de laatste dag van de vakantie. Andere kinderen dartelden ondertussen nog wel rond op de Sonsbeekweiden, eentje zelfs uit de straat van mijn dochter. Die moest wel even heel goed kijken, want haar buren zag ze er niet bij, wel twee vreemden. Bleek een gevalletje werkende ouders te zijn, die zelf in Nijmegen moesten optreden maar nu elk moment werden verwacht.

Het ondernemende kind verdween telkenmale bergafwaarts, naar de verlaten kassa van de verderop begonnen voorstelling ("Ik kan wel centjes verkopen"). Een van de oppasmoeders had nog energie genoeg voor het inzetten van vitale spurts om haar elke keer terug te halen. Maar ze moest dat uiteindelijk zwaar bezuren. Kind kwam nog wel terug, maar zij niet. Ze bleek haar enkel verstuikt te hebben. EHBO was hier geboden. Koelen met een emmertje water kwam in beeld. Water?!? Ha! "Dat kan ík wel," zag het kind meteen nieuwe uitdagingen. 

Maar toen moesten we ons toch losscheuren van deze kindervoorstelling, want we hadden al kaartjes voor het laatste optreden van Marleen Anne, die om half tien ging beginnen. Een mannetje of 25 paste in de mobiele schouwburg, opgebouwd in een container op wielen.. Wij zagen eenvrouwstoneel, dat bleek te gaan over haarzelf als de projectmanager en haar man als assistent van hun Project Kind. Dat niet kwam, al hadden ze hun mini-appartementje verruild voor een huis met ruimte voor een kinderbedje. Geestig en dapper, deze voorstelling "Moederziel Marleen". Dertig fascinerende minuten, waarin zang en accordeon pasten, frustrerend doktersbezoek, een speurtocht naar vervangende donoren met inzet van twee mannelijke bezoekers bij een door een onwillige rits mislukkende striptease, wanhopige woede op de assistent-projectmanager, en milde berusting.

Hartverscheurend sterk, vond ik. Mijn dochter hield het tot buiten, maar een beetje troost kon ze wel gebruiken. We konden gelukkig nog terecht bij de Freax Show, maf circus met een schorre directeur, veel rook- en wierookdampen, een onzichtbare man, niet echt behaarde zusjes, een kipetend moerasmonster, en naast de kooi met de sterkste man ter wereld eentje met daarin de man zonder armen. Die kon wel vier borrels achter elkaar achterover slaan. binnen 15 seconden. Het was goed voor de spreekstalmeester dat het de laatste voorstelling was geweest, hij kon eindelijk op zoek naar werkzame keelpastilles.

De volgende keer mag ik weer naar de Tivoli's, onze lievelingsact van zingende zus en twee broers, lekker camp. Dochter was eerder dit jaar op Hoogte 80 al geweest. Festival op de hoogste kale berg van Arnhem, ook aan te bevelen behalve bij onweer. Nog waren niet alle bonnen op, maar wij waren verzadigd. Het loket waarbij ze alsnog ingewisseld konden worden, was inmiddels geopend. Nu uitkijken naar de Arnhemse Uitmarkt.
. 

pinocchia

Wat is het toch heerlijk dat mensenmassa's hier in het oosten altijd nog wel te overzien zijn. Hier komt het publiek dit weekeinde in verwerkbare hoeveelheden naar de Parade in het park, die hier anders heet maar ook om de informelere kunst draait.

De vierdaagse "Sonsbeek Avenue" is een prettig festival met kleurrijke theatertjes, acteurs en muzikanten, clowns en waarzegsters, dichters en goochelaars. Er kan tussen de bedrijven door (kent u die uitdrukking? Alleen zo kreeg je zonder subsidie mensen naar toneel of muziek) gevarieerd gegeten en gedronken worden.De lanen en weilanden rondom Huize Sonsbeek zijn er de ideale locatie voor. 

Het mooist vind ikzelf nog het kijken naar de kinderen en honden in het publiek. Hoe lossen zij het op, dat hun ouders zich zo prettig aan het vermaken zijn? Soms hebben zij elkaar, maar dat is dan een tref. Meestal moeten zij zichzelf bezig houden. Voor het kindje dat op me af komt stappen is dat geen probleem. Het is een frêle meisje, met slungelbeentjes die net hebben leren lopen. Ze worden omhoog gezwiept door het gewicht van haar bordeauxrode schoentjes. Ze gaat er verzaligd geheel en al in op. Wat het zo doddig maat is het gehaakte mutsje dat ze op heeft, een glad dopje van donkerrode en grijzige ringetjes. Alsof daar een vrolijke marionet loopt, het zusje van Pinocchio.

Ik geniet, maar moedig haar wel aan maar eens terug te gaan, want daar vermoed ik haar ouders. Ze kijkt me een beetje verbaasd aan, maar keert zich dan om en stapt even opgeruimd weer terug. Omdat je zo'n kindje natuurlijk best wel zou willen stelen, loop ik er voor de zekerheid maar even achteraan. Dan ontdekt een leeftijdgenote van me haar, en geniet ook. Ze hurkt en knoopt een praatje aan met de peuter. Loop jij zo fijn? Wat een mooie schoenen! "Goenen," beaamt het kind. "Hoort ze bij u?" vraagt mijn collega dan aan mij.

Zo gemakkelijk komen we er dus niet van af. We speuren nu samen, maar ontwaren geen ouders die een leuk kind missen. Daarom verzucht de andere oma: "In onze tijd zouden we gezegd hebben: en je loopt níet weg, je blijft híerrrr!" "Wij deden er gewoon een tuigje aan!" ben ik het helemaal met haar eens. Dat was nog eens wat anders dan marionettentouwtjes. Pas dan zie ik eindelijk een bijbehorende moeder, ook helmaal niet waar we haar hadden gezocht. Ze heeft, zittend op een muurtje, al die tijd óók zitten genieten van haar dochtertje dat de wijde wereld inging. Scherp toeziend of het wel allemaal goed bleef gaan. Zo'n moeder die straalt omdat ze ziet dat haar kind ook anderen blij maakt, ik ken het type.

's Avonds maakt Nederland kennis met voetballertje Bakkali. Nog erger dan Cruijff. Zeventien, mag van Cocu nu al meespelen in het eerste van PSV. Ook al van die rappe beentjes. Drie uitgekookte goals van wereldniveau. Niet naast je goenen gaan lopen, hoor. Maar het is wel een Belg, lekker pûh voor Van Gaal. 

angst in de Alpen

Zwitserland racistisch?! Kom zeg, alleen omdat Oprah Winfrey geen tasje van 35.000 dollar mocht kopen om een beetje gekleed voor de dag te kunnen komen op de trouwpartij van Tina Turner? Dat is de teneur van de reacties op de site van Elsevier op dit wereldschokkende nieuws. Die arme verkoopster kon toch zeker niet weten dat er een miljardaire met kapsones tegenover haar stond?

De royaltyverslaggever van Tiktijd zou er graag bij gestaan hebben, toen dit incident zich voltrok. In een land waarin het fenomeen Oprah nog volstrekt onbekend is, want haar shows zijn daar nooit uitgezonden. Dat wordt beweerd, en klinkt plausibel. De Zwitsers zijn nogal wereldvreemd. In de Alpen hebben ze het al zwaar genoeg met de vier talen die ze er spreken, Engels is dan dus best wel een beetje moeilijk, voor Heidi en Peter.

Altijd al heel erg op hun hoede geweest voor vreemdelingen, die Zwitsers. Zo hadden vrouwen er tot voor kort niet eens stemrecht. Laat staan dat ze zomaar tasjes mochten kopen die goed combineren met een donkere huidskleur. En vandaag staat in de krant dat de 24 asielzoekers van Bremgarten, plaats in Zwitserland met 6500 inwoners, niet zonder voorafgaande tostemming van de autoriteiten naar het zwembad mogen gaan, of zich rond scholen en speelplaatsjes mogen ophouden. Ook die zullen zich niet erg welkom voelen.
Ötzi wilde een paar eeuwen geleden ook al niet blijven, hij had gelijk. En stierf in een gletsjer. Enge Zwitsers.


.

spooknota's

In het tiktijdperk - nog in de tachtiger jaren - maakte de Kamerkrant er al melding van. Dat maandblad van de Kamer van Koophandel dient niet verward te worden met de Knorriekrant, al had de Haarlemse editie wel dezelfde redactionele medewerkster.

Daarom weet ik nog zo goed, dat het bedrijfsleven in de regio Zuid-Kennemerland toen al voor het eerst gewaarschuwd werd voor het destijds nog geheel onbekende fenomeen van de spookfacturen. Dezer dagen zijn voor het eerst op grote schaal ook particulieren het slachtoffer.

"Corps Justitia" is de afzender, die gelukkig geen gymnasiale opleiding heeft genoten en dus al meteen door de mand valt. Al maakt zo'n aanhef op de onschuldige burger natuurlijk wel de nodige indruk. Wie heeft nooit nare brieven gekregen van het Justitieel Incassobureau? Vast een zus of broertje daarvan. Corps staat ogenschijnlijk netjes ingeschreven maar houdt zich onbereikbaar. Het presenteert zich als incassobureau, en eist onmiddellijke betaling op van 170 eurootjes, want anders.... 

Als er massaal gehoor wordt gegeven aan de sommatie, vaak om er maar van af te zijn, loopt de oplichter op simpele wijze binnen. Wanneer er meer argwaan is en over de nota nadere uitleg gezocht wordt, kun je bellen tot je een ons weegt. Je wordt onbeperkt in de wacht gezet. Opgenomen wordt de telefoon niet, dus dat tikt lekker door. Kassa, ook dan nog. De boef hoeft er niet eens een telefoniste voor aan te nemen. Voor mijn stukjes werd ik wel betaald. Er kwam een vrijwillig einde aan na de uitlevering van Haarlem aan de Amsterdamse Kamer. Wat houdt ons land toch onterecht van schaalvergroting.  

Ach, lazen die ondernemers al die waarschuwingen maar. Toen en nog steeds kregen zij aanbiedingen, vermomd als nota's, voor nooit te leveren reclamevermeldingen in nooit  uit te geven bedrijvengidsen. Voor je er erg in hebt, is er voor betaald. Door jezelf of een personeelslid, dat zo graag bij een bedrijf wil werken dat zijn schulden op tijd betaalt. Zelfstandige zonder personeel? Alle kans dat je echt geen tijd hebt voor alle kleine lettertjes. Je moet hard werken, aan de weg timmeren en acquireren. Reclame kan je helpen, denk je. Alleen niet in niet verschijnende gidsen. De gelukkige ZZP-er die wel tijd heeft voor Tiktijd, weet dat nu. Net als de argeloze burger. Laat je in elk geval niet bang maken. Niet betalen, wel melden. Er zijn steunpunten zat.

gaan liggen

Roken, kortsluiting en koken. De drie belangrijkste oorzaken van brand, in die volgorde. En nu is er ook al de elekrische sigaret. (Vooral omdat het betere woord elektronisch voor dit rookstaafje minder gangbaar is.)  Rookt electrisch! Daar moesten ze eens een stoeptegel voor maken...

Roken bij het koken is al gevaarlijk, maar in bed is nog riskanter. Elektrisch roken in bad lijkt het ideale recept voor kortsluiting. Zo heb je de brandweer nog eens nodig. En wat te denken van het rampscenario dat de veiligheidsregio in Zuid-Kennemerland had bedacht om eens lekker te kunnen oefenen? Je had in onze gemeente een leegstaande suikerfabriek, onder de aanvliegroutes van Schiphol. De ideale achtergrond voor een ernstig scenario.

Stofwolken van bijvoorbeeld zaagsel, ijzervijlsel of suiker kunnen exploderen, dus dat was gebeurd toen er zogenaamd een vliegtuig op de fabriek was neergestort. Van de schrik was in de ernaast gelegen Ringvaart een auto met daarin een gezinnetje te water geraakt. Een container met onbekend gas was door brokstukken lekgeslagen. Op het dak waren twee arbeiders bedwelmd geraakt. Om de belangrijkste complicaties te noemen.

Politie, brandweer, ambulances en gemeentelijk personeel was van heinde en verre opgeroepen om deze catastrofe te bestrijden. Heel zwaar werk, op een hete dag. Ooit een brandweerslang gesjouwd en daarna uitgerold in volle bepakking? In hitte en rook een ladder ermee op, het valt niet mee. Vanwege warmtestuwing werden verscheidene rampenbestrijders die dag dan ook daadwerkelijk naar het ziekenhuis afgevoerd. Verder vielen er alleen zogenaamde slachtoffers. "U bent nu dood, ga er maar naast liggen,"  kregen de moedige hulpverleners van de jury te horen toen ze net met veel moeite bovenop de gascontainer waren geklommen en zich enthousiast op de twee voor Pampus liggende arbeiders wilden storten om hen te redden. "Hadden jullie maar aan de adembescherming moeten denken. Dit is toevallig heel erg giftig gas."

Ja, dat kost punten, het was gelukkig maar een oefening. Maar wel een om nooit meer te vergeten. We waren blij dat ons eigen korps van vrijwilligers wekelijks goed geoefend had, toen bij onze buren de CV-ketel op zolder in brand vloog. Ook de burgemeester rukte uit, ze kon constateren dat de schade beperkt was gebleven.  De ketel en een rol vloerbedekking  bij de buren, wat rookschade bij ons. Niet om over naar huis te schrijven. Een blogje dan maar.

eierboer

Lastig, als je er last van hebt, de eierboer. Een bedorven maag: waterstof en zwavel zorgen voor stank. Maar ook als je een eierboer bent, valt het leven niet mee. Een bedorven markt is ook niet heel fijn. Ik heb met de beroepsgroep te doen.

Vandaag klagen de legkippenexploitanten dat ze nog maar 4,5 cent per eitje beuren, terwijl de kostprijs is opgelopen tot 7,5 cent. Dat dan door de fors gestegen prijs van de graantjes die de moeders moeten pikken om hun eitjes te kunnen leggen. Ook de verplichte verbetering van de huisvesting zodat de kippetjes de hokken van hun legbatterij uit konden en nu tenminste een beetje menswaardig kunnen scharrelen, draagt bij aan het verhoogde prijspeil.

Meer eieren op ons menu zetten helpt niet, laat de woordvoerende eierboer ons weten. Het probleem ligt bij de keten, want voor het eitje in de winkel ligt hebben anderen een betere winstmarge bedongen dan de producent zelf. Die kiest noodgedwongen geld voor zijn eieren, al is het te weinig. Want binnen een week na de leg moet hij het ei hebben afgevoerd, volgens de richtlijnen. In die klemsituatie leunt de opkoper zorgeloos achterover. Zeker in de zomerperiode hoeft hij zich voor het binnenhalen van goedkoop aanbod van eieren niet in te spannen, en Pasen is nog heel ver weg.

Met weemoed denk ik terug aan onze bezoeken aan het Heemsteedse landgoed, waar een bevriend gezinnetje tijdelijk een huisje bewoonde, op doortocht van Amsterdam naar Bloemendaal. In het grote huis had de schrijver Bomans nog gewoond, die later op Rottumerplaat nog een traumatiserend weekje in de voor hem veel te eenzame natuur zou gaan doorbrengen. 

Mocht hij niet buitenspelen? Je zou het denken. Het terrein rondom het huis stond vol boerderijtjes, stallen en schuren, er waren paarden en ander vee, er werd groente gekweekt en er scharrelden kippen. Ook daar werden dus eieren geproduceerd. Wie de weg wist naar de schuur met het surplus kon zijn voorraden tegen een bescheiden vergoeding aanvullen. In goed vertrouwen dat je netjes betaalde, en zo meehielp de informele lokale economie draaiend te houden. Europese regelgeving had er geen vat op. Hier dekte de kostprijs de kosten. En de haan werd er nog in ere gehouden. Een onvermoed paradijsje, we zijn blij het gekend te hebben.

bereik

Wat ben ik toch blij dat ik geen smart phone heb en alweer niet naar de Gay Pride geweest ben, zodat hij ook niet is gestolen. Het was een prachtig weekend voor de Roemenen die er wel waren en er een nodig hadden. Jammer dat de politie van 43 van deze grijpgrage toeristen de pret bedierf door ze op te pakken..

Ook drie niet-Roemenen waren er gloeiend bij. In totaal werden honderden belapparaten buit gemaakt. Hoe vaak wil je kunnen bellen? Mijn persoonlijke behoefte blijkt minimaal. Waardoor ik doorgaans last heb van verlopen beltegoeden of leeggelopen accu's. En als je om vervoer verlegen zit na een bezoek aan de oogarts, kan je het scherm niet eens aflezen. Uit de openbare buitenruimte zijn de telefooncellen inmiddels wel zo'n beetje allemaal verdwenen. Zoals ook de vaste lijnen een steeds schaarser artikel aan het worden zijn in de diverse woonhuizen.
 
Maar gisteravond kregen we toch nog zulke kwaliteit aan de lijn, zomaar uit Engeland. Nu zit hier een vertwijfeld alfamannetje te schelden op de bèta's, die er maar niet in slagen de handleidingen van zijn apparaten voldoende begrijpelijk op te schrijven. Dat hij "twintig oude berichten" zou kunnen beluisteren weet hij nu zo langzamerhand wel, vloekt hij, maar interesseert hem GEEN FLIKKER (ook niet naar de Gay Pride geweest, klopt). Maar terughalen wie gebeld hebben, zodat hij het nieuwe nummer kan noteren, GEWOON MET POTLOOD, GEWOON OP EEN PAPIERTJE, SNAP JE, dat wil maar niet lukken. Kan-ie nog steeds niet bellen, want de smart phone in Londen staat uit.

toch kampioen

Hebben we eigenlijk toch gewonnen. Ook West-Duitse sporters blijken stijf te hebben gestaan van de doping, dus voetballers ook, dus zijn we in 1974 eigenlijk toch gewoon wereldkampioen voetbal geworden. Eindelijk gerechtigheid.

Cruijff zelf relativeert het nieuws van vanmorgen. Zeker, die Duitsers oogden fysiek sterker. Maar iets raars was hem toen toch niet echt opgevallen. "Wij dachten dat ze bier dronken." Die finale heb ik overigens mooi gemist. Ik wilde de liefde een kans geven, door - toen al - in een trein te gaan zitten met de collega van de krant die het aanschaffen van een trekkerstentje aanduidde als 'diepte-investering'. De trein ging naar Noorwegen, mooi land, maar nergens een café met teevee op het eiland waarheen een bus- en veerverbinding ons die dag had afgevoerd.

Onderweg naar de Noren had mijn vriend nog wel vol vreugde "haver!" geroepen. Hij nam het gewas waar vanuit het raam van de trein, die toen door Noord-Duitsland zoefde. Voor zoveel blije botanische kennis viel ik natuurlijk als een blok, pas later begreep ik dat de bewonderde Zeeuw verder nog geen forsythia van een gouden regen kon onderscheiden. Treintypes daarentegen wel, dat moet gezegd worden. De "dansende Mina met de voorzetneus" had geen geheimen voor hem, om maar een voorbeeld te noemen.

Maar in het land der Noren heeft hij, om de vriendschap veilig te stellen, zijn best gedaan de uitslag van de voetbalfinale toch nog voor me te achterhalen. Dat werd een onvergetelijke ervaring  de man die hij aanklampte bleek gekeken te hebben en gaf in zijn beste Noors een ooggetuigeverslag van minuut tot minuut. Orale geschiedenis werd er kennelijk nog in ere gehouden, hij genoot ervan ons in maximale spanning te houden, zijn samenvatting duurde nauwelijks korter dan de wedstrijd zelf. Jammer genoeg liep het noodlottig voor ons af. Door die doping, weten we nu. Toch jammer dat de misdaad verjaard is, en eigenlijk toen ook niet eens strafbaar was. En onze eigen jongens, wat dronken die eigenlijk?

afgedankt

Zelf ben ik er al ruim dertig jaar weg, maar toch gaat het me aan het hart. De lokale krant die mijn eerste werkgever was gaat 38 journalisten aan de kant zetten.

We lezen het in het personeelsblad, dat mijn echtgenoot nog altijd krijgt. En we zien er een heleboel bekende namen bij zitten. De afslanking geschiedt op basis van persoonlijke voorkeuren, met een verzachtende uittredingsregeling. Dat moge zo zijn, maar toch: een slachting. Heel veel collectief geheugen gaat verdwijnen.

En het was al zo hard gegaan, met al die fusies en overnames. Ooit liep ik stage in Leiden. Daar had je het Leidsch Dagblad, de Leidsche Courant, de Nieuwe Leidse. Toen ik in Haarlem ging werken was daar het Haarlems Dagblad, in naam de oudste krant ter wereld. Met de IJmuider Courant en de Beverwijkse Courant als eigen edities. In de kroeg kwamen we de concurrerende collega's tegen, ik noem Paul Witteman die later voor de televisie moest gaan werken, Helversteijn die bij Libelle terechtkwam, en Cees Sipkes, die het Vrije Volk diende maar toen dat zijn 42 lokale edities opdoekte een zeer verdienstelijk voorlichter voor eerst Haarlem en later alle gemeenten werd. Het ANP was in het gebied altijd erg actief dankzij de trouwe Boelie Overmeer, ooit begonnen als archivaris bij het Haarlems Dagblad. Hem kon je raadplegen over de feiten uit het verleden. En hij was de schakel met de vakbond.

Ik heb er nog bij gestaan toen de krant het eigen opgebouwde knipselarchief overboord kieperde in de afvalcontainer. Voortaan was alleen nog toegankelijke geschiedenis, wat nog digitaal op te roepen zou zijn. Waarom hebben wij dat niet, bromde de hoofdredacteur daarna vaak genoeg als andere media aan de slag gingen met nieuws dat allang in zijn eigen krant had gestaan. Recycling van berichten kwam steeds vaker voor. Journalisten hadden steeds minder tijd de eigen krant te lezen, je had er steeds minder van dus de werkdruk werd hoger en hoger. Inmiddels is de krant afgebroken en het epicentrum verlegd naar Alkmaar. De schaalvergroting eist haar onverbiddelijke tol. De 'Haarlemmers' haken af, is onze indruk.

Aan een van de opschoningen dankt mijn echtgenoot gelukkig nog wel de stafkaart op karton die de Schipholregio uit de zestiger jaren weergaf. Totaal verouderd, dus ook die kon weg. Maar van intrigerende en onschatbare waarde. Wat is er ontzettend veel volgebouwd, wat zonde, wat zonde. Gelukkig had mijn man een vrouw die bereid bleek de twee vierkante meter karton mee naar huis te slepen, rukwinden dapper weerstaand. Wat is hij toch een ongelooflijke bofkont.  

B & B

Het is maar vrijdag. Een dag waarop de paar auto's die in onze straat wonen, doorgaans deelnemen aan het wereldgebeuren. Het is dan lekker leeg hier. Maar vandaag is alles anders. Overal blik. Geen vrije plek meer te vinden, de bermen bezet, en ook de middenstrook tussen de schaduwrijke bomen is vol met particuliere transportmiddelen. Alle Arnhemmers zijn naar onze wijk toegekomen.

Vroeger reed hier de tram, daarom is de straat zo lekker breed en de parkeergelegenheid zo groot. Nu voert de trolleybus de ongelukkigen aan die nog geen auto hebben. Hier wil iedereen zijn, vandaag. Hier, hier speelt zich vandaag het wereldgebeuren af. Openluchtbad Klarenbeek stroomt over door de duizenden blote lijven die vandaag massaal willen zwemmen en zonnen. Het eigen parkeerterrein is allang vol, de straat erheen ook, de laatkomers moeten hun koelboxen en badspullen steeds verder sjouwen.

Ook de kleinkinderen en hun moeder waren van plan verkoeling in het zwembad te komen zoeken. Maar zij zwichten voor plan B. In onze achtertuin richten wij een dependance op met het nog nooit gebruikte zwembadje dat we hebben overgehouden aan de ontruiming van de zomerwoning in het bos. De rand moet worden opgeblazen, dat is de grootste inspanning. Ons grasveldje is net groot genoeg: in het bad past met gemak een heel gezin.

Gelukkig hoeft het niet helemaal vol, peuterhoogte is genoeg. De kinderen lopen hier hoogstens elkaar ondersteboven en hoeven zich niet te houden aan de officiële sluitingstijd. Zullen we op dit adres maar een B & B openen om ons pensioen een beetje aan te vullen? Bad en breakfast, of zoals vandaag Bad en Barbecue? Toch eens over nadenken. Al is 34 graden wel een beetje warm voor de badmeester.

kunst

Dat is toch ook weer bijzonder. Een schildersbedrijf dat ook de kunst in stand houdt. We krijgen, nu het einde van de klus bij ons in zicht komt, een cadeautje, een ets.

De afscheidshanddruk van Wim hebben we al binnen. Het is nu zijn beurt om op vakantie te gaan. Deze week is Ruben na een verblijf in de Pyreneeën alweer aan de slag gegaan. Hij gaat eigen- en zelfs tweehandig het karwei afmaken. Ook met Marieke hebben we al kennis gemaakt. Die is alleen parttime inzetbaar en doet graag de secure werkjes. Onze hoge luiken met groene omlijsting en witte vlakken, een kolfje naar haar hand. Dit werk vindt ze heerlijk, maar combineert ze met werken achter de computer, als office-manager. We horen nog meer namen, verhalen over gezamenlijke activiteiten, samenhang. Een club van vrienden is hier aan het werk.

Wim was opgeleid als schilder maar daarna werkzaam geweest in de geestelijke gezondheidszorg, had ons de website al geleerd. Hij gaat nu klimmen in de bergen, ook al zo'n uitdaging. Je leert jezelf kennen. Medewerkers/vrienden heeft hij er ook al kennis mee laten maken. 'En dan mag je de steiger pas op," snappen we. "Het is een assessmenttest." We hadden allang begrepen dat plezier en vriendschap de sterke wapens van het bedrijf zijn. En waar vind je nog een schilder die weet dat hij huisvredebreuk komt plegen?

We moeten gaan kiezen welke ets het wordt. Een originele Laura, leuk. We weten al dat ze bang is voor wespen. En wie we gaan vragen voor de volgende schilderbeurt. Als-ie maar voorzichtig is in de bergen. En wij met ons trappetje.

dekking

De hitste golf vandaag, gelukkig kunnen de schilders in de schaduw van al het groen om ons huis aan het werk. Aan de voorkant komt de laatste laklaag. aan de zijkant kan de steiger worden afgebroken. Achter heeft de timmerman het balkonhek vervangen. Puntgaaf. En we wonen sinds gisteren als er niets tussen is gekomen bomvrij, ook een geruststelling.

De kinderen van de buurman waren naar Normandië geweest, het D-daygebied waarheen ze ook hun vader graag nog een keer hadden meegenomen. Het werd nu een verwerkingsreis, ze zijn net weer terug. De zoon heeft de post bij ons opgehaald, en we horen van hem dat de mortieren op zolder hadden gelegen. Een bomexpert uit eigen kring had hem al kunnen vertellen dat de ene leeg was, en de andere zijn beschermkap nog had zodat er niet veel risico was. Bevoegden zouden 's middags binnentreden voor de afwikkeling.

En nu gaat ook de werelddekking uit het basispakket van de ziektekostenverzekering. Voor ons persoonlijk geen ramp, wij hadden al geen aanvechting om buiten Europa ziek te willen zijn. Wie dat wel wil doen, zal zich moeten bijverzekeren. Eigenlijk net zoals de ANWB, daar had je vroeger nog eens wat aan bij panne over de grens. Dat bleek anders te liggen toen we dan eindelijk na een jaar of dertig solidaire premie ingelegd te hebben, in Parijs met een lege accu stonden.

We hadden geprobeerd de te vroeg invallende duisternis bij een te veel tijd kostende verhuizing te bestrijden met de verlichting van de auto zonder draaiende motor. Aanduwen hielp niet meer, de volgende dag. Maar, anders dan hij pretendeerde in onze reispapieren, op de ANWB konden we in deze grote stad niet terugvallen. We hadden even gemist, dat voor zulke buitenlanddekking sinds kort extra betaald had moeten worden. De Parijse taxichauffeur die bereid was ons te redden weigerde te geloven dat een vrouw wél snapte hoe je startkabels moest aansluiten, de dépanneur die we daarna ontboden vroeg 80 euro. De politie wou nog additioneel geld omdat we de auto naar een verboden parkeerplek hadden geduwd, uit de weg naar wij dachten. De premies hebben ons achteraf beschouwd meer gekost. Schade, om het eens op zijn Duits te zeggen.

Maar, joechei  mijn echtgenoot stelt zich per ongeluk op de proef: thee met suiker vindt ook hij nu ondrinkbaar. Hij is grootverbruiker van de verkwikkende drank. Van de uitgespaarde suikergelden kunnen we de opknapbeurt voor ons huis gemakkelijk betalen.