lessen

De slag bij Arnhem is misschien nog wel bekender in het buitenland dan bij ons, lezen we vanmorgen in onze regiokrant. Dat mag zo zijn, maar vandaag woedt hier bij ons de slag om de Veluwezoom.

Die zoom werd in 1813 bevrijd. Terwijl Huub Stapel zich aan de kust in de vliegende storm van vanmorgen door een marinevaartuig laat aanvoeren, "watje!" schampert het op de radio, spelen we hier na hoe de Pruisen de Fransozen Holland daadwerkelijk gingen uitwerken.

Er is toen aan beide zijden veel gesneuveld, en veel verdronken in Rijnwater. Met kanongebulder en mooie pakken zal dat allemaal worden uitgebeeld. Laat ze daar aan de kust maar goed hun best doen met wegwaaien, hier ging het eigenlijk allemaal om. De victorie mogen dan al ooit bij Alkmaar uitgeroepen zijn, de nieuwe koning net uit zee gevist, maar onze een na laatste bevrijding was toch nergens geweest zonder het begin rond Arnhem. De Fransen konden terug naar hun wijnvelden. Pas nu immers staat de klimaatverschuiving toe dat je hier wijn kunt genieten.

kikkerkoning in pierenbadje

Die Fransen waren vast blij dat ze ons kikkerlandje konden verlaten. Maar vandaag is het woord voor ons geen scheldwoord. "K", leest onze kleindochter haar moeder voor. "I". "K". "K" De letters daarna? "Uh", helpt haar moeder haar met de klank. "En die?" "Rrrr", onthult de volwassene: "Wat denk je dat daar dan staat?" Onze kleindochter loopt alle letters weer nauwgezet langs.
Opeens valt het kwartje.
"Kikker!"

gegeten en gedronken

Nee, zoals Bakker Boer bolussen bakt, daarvoor kom je voor je plezier uit Arnhem naar Goes. Gelukkig dat oma daar woont, zo kom je er nog eens.

Zelfs de Hairy Bikers  hebben wel eens in hun kookprogramma op de Britse televisie laten zien hoe ze les kregen in het maken van de Zeeuwse versnapering. Deze keer laten wij aan oma de fotografische bewijzn zien dat wij zelf net in Engeland zijn geweest en er pubfood hebben genuttigd.

Daar kijkt zij er wel van op. Het ziet er toch een beetje raar uit, oordeelt ze. Dat de Britten tegenwoordig ook van lekker eten houden is een verworvenheid van de laatste jaren, zij verdenkt ze nog van  oude gewoonten..Veel groene erwten, witt bonen in tomatensaus. Er is veel bijgeleerd. Met kookprogramma's word je tegenwoordig doodgegooid, maar zij bekijkt die niet.

Hoewel ook heel Holland inmiddels bakt naar Brits voorbeeld. Maar wij werden door onze Londenaren meegenomen naar een al eeuwenlang bestaande pub in Hampstead en daar hebben ze geen Franse of andere liflafjes nodig. Wij denken ook dat ze voor hun vindingrijke lichtinstallatie geen keuringsdienst over de voer hebben gehad sinds het gaslicht er is afgeshaft. Dit kon je er eten:

op leisteen geserveerd

en je biertje en de maaltijd werden bijgelicht op deze wijze:

 

 

Ooit kon je, maar dat was vroeger, uit Engeland per veerboot terugkomen in Vlissingen. Nu gaan we er met oma een boulevardje pikken en de vrachtvaart bekijken. De loodsbootjes hebben het druk. Wij zijn op haar advies in restaurant De Leugenaar beland. Ze kiest een salade met versgebakken  tonijn, voor haar ook geen alledaagse kost, al is het geen pubfood. Net op tijd weer thuis voor de zangclub. Wij gaan op weg naar huis, bolussen brengen naar onze (klein-) kinderen.          

o, o, oh!

Onze regionale gevoelens van trots worden deze week weer op heel bijzondere wijze bediend. Op Scheveningen hebben ze het druk met de voorbereiding van de viering van tweehonderd jaar koninkrijk. Dat ik de dag nog heb mogen beleven dat Albert Verlinde, aangezocht voor het feestcomité omdat hij zoveel van de showwereld weet,

Maar laat ik even adem halen. Verlinde dus, zit vanmorgen bij de omroep die is opgericht omdat de Telegraaf nog te weinig invloed op de media had. Wakker Nederland. Bedoeld om ons kritisch vermogen in slaap te sussen. Bergen non-nieuws worden over ons uitgestort. In ultrakorte reportages. Of studiogesprekjes. Dan gauw terug naar de filemeldingen. Anders haken we af. Maar vandaag zie ik toevallig hoe Verlinde uitgebreid mag uitpakken, want voor nationalisme is altijd plaats.

 

het Scheveningse strand stroomt nu al vol

Trots vertelt hij dat de koning die deze keer ingehaald zal worden niet de gebruikelijke hardwerkende - dat epitheton was Albert even vergeten, maar ik zet het er voor de zekerheid maar even bij - gewone Scheveninger zal zijn. Hij heeft er voor deze keer de Flodderacteur Huub Stapel voor  gestrikt. Die kan zich vast veel professioneler van boord laten sjouwen. Nota bene een allochtone Limburgse toneelspeler. En een erkende Republikein. Of zou hij dat ook maar spelen?! 

En als we dan alles gezien en gehoord hebben, ook alweer over de wijze waarop op Scheveningen de naaimachines sinds september dag en nacht gesnord hebben om de kostuums voor het grote feest op tijd af te hebben, besluit Verlinde zijn feestrelaas met, ik onderdruk een krachtterm,  een huldebetoon aan de NOS. Die zal immers de feestelijkheden uitgebreid en deskundig in beeld gaan brengen, en dat wordt een krachttoer We gaan allemaal geweldig genieten.

O, o, o, wat jammer toch dat we in handen gevallen zijn van nep en namaak en commercie. Maar goed, laat ik het volgende regionale nieuwtje toch ook nog maar even melden. De Zeeuwen zijn blij! Blij! En weet u waarom? De Tour de France. Die  gaat in Utrecht starten (Aleid Wolfsen ook blij) en komt daarna weer fijn door Zeeland. Het gerucht gaat zelfs - want de Zeeuwen zien er echt opvallend blij uit, zij moeten meer weten - dat de Tourkaravaan er niet alleen maar zo hard mogelijk doorheen komt rijden. Het schijnt dat het wielercircus Goes gaat aandoen. Als startplaats, of als finishplaats, of misschien zelfs wel allebei.

Die ene Zeeuw die van dit nieuws juist helemaal niet blij wordt komt uit Goes, maar woont al bijna veertig jaar samen met een half-Scheveningse expat.
.

Kamer avontuur

"Wat zit uw haar leuk!" De boodschap is bedoeld voor staatssecretaris Mansveld. Wat het curieus maakt ia dat de bewondering wordt uitgesproken door een joviale vrouw achter de balie van de Tweede Kamer, ingang Pleinzijde. Net zulk haar. Net zo kort, net zo spierwit. Net zo kek. Zelfde kapper?



's middags demonstreren nog Syriërs op het Plein

Maar voor Mansveld komen we niet, zij gaat over - heerlijke combinatie - milieu en wegen. Wij zijn, het is half zeven en al lekker donker, naar Den Haag ontboden omdat we ex-PvdA-ers zijn. Nakaarten met de schuldigen over het besluit JSF-straaljagers te gaan kopen. Negen van ons hebben gehoor gegeven aan de uitnodiging. Veertig jaar lid geweest, 55 jaar, één zelfs nog langer. Nu was onze maat vol.

Voor we verder mogen moeten we op de lijst staan en krijgen we een bezoekerssticker of, ook mooi, een pasje dat vooral als je een jasje met borstzak draagt handig kan worden vastgeklemd. Na deze vrouwonvriendelijke intake worden we eerst een half uurtje geparkeerd in een wachtruimte  die wonderlijk genoeg ook al vol zit met VVD-ers.  Zij gaan zo te horen straks werken aan zoiets als een nieuw beginselprogramma en ook zij maken grappen over de Joint Strike Fighter.

Daarom vraag ik voor de zekerheid maar even aan de bewaakster die een van de doorgangspoortjes gaat openzetten voor het doorlaten van de gasten of zij weet welke groep ik moet volgen. Met grote stelligheid ziet zij de VVD-ers voor socialisten aan. Zo komt het dat ik in de verkeerde zaal beland, van waaruit ook meteen geen ontsnappen meer mogelijk lijkt. De deur waardoorheen we binnenkwamen zit stevig op slot, de andere deur geeft toegang tot een halletje met cilindrische sluis ("beam me up, Scotty") die ook dicht zit, en een lege vergaderzaal die je wel in kunt, maar nergens meer uit.

Ik hoef gelukkig geen nacht in het Kamergebouw door te brengen, doordat een bode nog twee liberale laatkomers moet gaan afleveren. De sluis krijgt hij open door instructies per walky-talky te geven aan bewakingspersoneel dat in de controlekamer is blijven zitten. Nieuwe instructies maken dat hij me 'eenmalig' naar de Aletta Jacobszaal mag brengen. Maar daar wil net iemand uit, dus de sluis moet daarna eerst weer gereset worden voor ik zelf dan eindelijk naar binnen kan. Het voorstellingsrondje is al bijna klaar. "De VVD dacht al me te kunnen binnenhalen, maar dat was net iets te vroeg," verontschuldig ik me. Er kan nog gelachen worden

En daar zaten we dan, met drie goedwillende Kamerleden die, daar konden ze niet omheen, puur door leeftijd minder lang lid van de PvdA waren dan wij. Twee uur hadden we ter beschikking opdat iedereen nog thuis kon komen, want de verontruste buitenste lui waren duidelijk oververtegenwoordigd en zij moesten echt wel al om negen uur terug naar de trein..Aan heel wat frustraties kon in die korte spanne tijds toch nog wel lucht worden gegeven. De samenwerking met de VVD alleen al bijvoorbeeld, het echec van de nivelleringspoging, het afwentelen van de bankencrisis op de middengroepen, de arrogante lichaamstaal van Samsom, het zwijgen "door alle partijen trouwens" over de steeds maar oplopende werkloosheid, het gemis aan sociaal-democratisch charisma.


En dan toch een schreeuwend duur wapen kopen omdat Mat Herben dat zo graag wil - en Fortuin juist niet - waardoor geld vanuit Europa naar Amerikanen gaat, en waar waren onze vrienden toen we ze in Srebrenica nodig hadden? We snapten heus wel dat het ons nieuwe verkiezingen bespaart, maar over welke resultaten kan de PvdA zelf trots zijn? Afbraak van kinderopvang, van de kunsten, afbraak van zorg. Wat heb je nog voor verhaal, als je kleinzoon van twaalf tegen zijn broertje zegt dat "oma, want die is socialist" wel kan uitleggen waarom het klasgenootje dat een boterhammetje mee eet een moeder heeft die is aangewezen op de voedselbank? En wat doe je, als je moeder met alleen AOW  geen kleren meer durft te kopen omdat het haar trots  en eergevoel te na is geld aan te nemen van haar kinderen? 

voor de haves is er altijd nog de Bijenkorf

Het kwam er allemaal uit, inclusief de twijfels over de participatiemaatschappij. Niet tijdig herkend als een woord in de Troonrede waarmee de verzorgingsstaat bij het oud vuil kon worden gezet. Alweer scoren voor de liberale hoek. Ter verdere ontnuchtering: ik schreef er in de jaren tachtig al over toen de Haarlemse Kamer van Koophandel de Participatiemaatschappij oprichtte om startende bedrijven een financieel ruggesteuntje (toen nog zonder n gespeld) te kunnen geven. Ook net bij het grof vuil, die Kamers.

Klokke acht verschenen de bewakers van de nog wel bestaande Kamer weer ten tonele. Zij kwamen de overgebleven broodjes ophalen, geheel overeenkomstig de nieuwste instructies. Het fruit mocht blijven. Het verzwaarde beveiligingsregime functioneert nu een weekje. Maar heeft iemand zich al zorgen gemaakt over de vraag wat er met onze Kamerleden (en vooruit, laten we eens lief zijn, ook die van andere partijen) gebeurt als er onverhoopt brand uitbreekt? En waarom heeft er eigenlijk niemand in mijn bomvolle rugzakje gekeken?
,

vreemde boodschap

We hadden al eens laten zien dat de te natte verf van bosmarkeerders flink kan doorlopen. Vandaag een foto die bewijst dat droge verf ook knap weerbarstig kan zijn. 

 

De tekst is op twee ramen aangebracht, en maar in één geval doorgelopen. Verder wordt uit niets duidelijke wat dry paint is, wat je er mee kunt doen, en hoe je dit middel moet bemachtigen. Hier woont geen winkelier, hooguit een artistieke geest. 

 

 

Maar goed, je kunt het natuurlijk treffen en in Engeland wonen. Dan loop je kans je vuilniscontainers onverhoeds bestickerd aan te treffen met de ernstige waarschuwing dat je ze na twee december zo dicht mogelijk bij, maar toch ook weer niet op de stoep moet parkeren. Op straffe van anders niet geleegd te zullen worden. Het is bijna zover, er zullen nog heel wat hekjes en muurtjes moeten worden weggehaald vrees ik.

 

 

Nou ja, tot slot dan nog maar een plaatje van een bijzondere parkeervoorziening voor invaliden. Wel handig dichtbij de plaatselijke begraafplaats en het aan te eggen columbarium, voor als het onverhoopt mis zou gaan.

 

 

 

 

 

 

doorrijden

Bijna uit het vorige millennium is die auto van ons. En hij doet het nog steeds. Vandaag moest hij weer naar de Apk-keuring. Vroeger mocht hij voor zijn onderhoud naar een garage midden in de wei, opgebouwd in een boerenschuur. Nu kunnen we een boswandeling maken, als hij zich laat bekijken in de familiegarage.

hij doet het nog prima

Aanvankelijk dachten we, nu de auto in Arnhem woonde, er goed aan te doen de dealergarage maar eens in te schakelen. U weet, de crisis was net begonnen, en de dealercollega in het westen des lands was al bezig het loodje te leggen. Terwijl het toch een fijn autootje was, als je althans geen akelige herinneringen aan de Jappenkampen koesterde.

Maar ja, we hadden al in Opel Corsa's gereden, dus brandschoon waren we toch al niet. Ach, Renault en Fiat hadden ons ook al eens vervoerd, maar dit laatste merk beviel ons toch wel heel goed, alleen al om de laadruimte waarin zelfs onze fietsen passen.

De Arnhemse dealer dacht het hoofd boven water te kunnen houden door ons de fatale diagnose te geven dat die toen tien jaar oude auto van ons alleen met buitensporig hoge opknapkosten nog door de keuring zou komen. Veel beter voor ons was het om afstand van hem te doen, dan zou hij nog tweeduizend euro kunnen opbrengen. Waren we zo gehecht aan het type, dat al jaren niet meer gemaakt werd? Dan hadden zij in hun werkplaats nog wel eenzelfde modelletje staan. Nauwelijks jonger, maar door hen vakkundig opgeknapt en dat exemplaar hoefde maar zes mille te kosten. Dan was je voor vierduizend toch weer helemaal rijklaar.

Wie net een huis gekocht heeft zit doorgaans wat krap bij kas, dus we zouden over dit aanbod wel even moeten nadenken zeiden we. Zo kwamen we na wat familieberaad voor een second opinion terecht bij de garagehouder die onze kinderen en hun vrienden in de verzorging had. Een ander raadplegen bleek ook in autozaken raadzaam, niet alleen bij medische kwesties.

We konden bij het oordeel van deze tweede keurder herademen, en rijden nu, vier jaar na het doodvonnis, nog steeds in ons steeds ouder wordende autootje. Zeker, de uitlaat moest een keer worden vastgezet. Provisorisch dan maar, want we wilden naar Frankrijk. Zelf ging onze garagist ook weg, maar een collega in de binnenstad zou ons kunnen helpen bij de voor dit merk gecompliceerde constructie. Met nog geen drie tientjes was het gefikst.  Het zit trouwens nog steeds prima, bleek vanmorgen.

 O wat hebben wij een vertrouwen gekregen in de poehaloze oosterse autoverzorgers. Wij gingen een prachtige herfstwandeling maken, want die auto  kon best wel eventjes zonder ons. Weer helemaal goedgekeurd.

vreemd luchtje

 

Zit je alweer een paar jaar gelede achter een koffie in de kantine van Ikea in Haarlem, wordt je aandacht getrokken door stickers op de ramen. "Onze ramen zijn op slot vanwege hygiëne regels en de air conditioning".

De afdeling publieksoorlichting zal daar toch grondig over nagedacht hebben. Nou, ik ook. Waarom waren ze zo volledig? Zou het niet genoeg geweest zijn de airco de schuld te geven voor het dichthouden van de ramen? Of zouden de Haarlemmers alleen een kantoorgebouw in de voormalige Veerpolder in durven gaan als ze zeker weten dat de buitenlucht buiten gehouden wordt?

Wonderlijk, want het binnenklimaat lijkt me toch veel bedreigender voor de gezondheid. Al dat spaanplaat, al die formaldehyde! Of zou het de koffie uit het restaurant zijn? De geuroverlast van koffie en wijn was er dertig jaar eerder per slot van rekening ook oorzaak van dat Albert Heijn zijn branderij en bottelarij op basis van de milieuwetgeving moest opdoeken in de oude woon- en werkgebieden in Zaanstad. Naar een echt industrieterrein ermee!

speelvreugde

"Eat your heart out, gebroeders Jusse!" Die boodschap flitst per SMS zojuist terug naar Leiden. Daar staat de piano van de ene opa in het huis waarin de andere opa geboren is van het kleinkind dat daar nu woont. Ze heeft net een fotootje doorgestuurd: de volgende generatie kan nu thuis aan het klavier oefenen en die populaire jongens die twee keer zo oud zijn als hij straks naar de kroon steken.

Wij hadden gehoord dat hij met zijn oma de twee net live had beluisterd, en dat het indruk had gemaakt. Ook dat de jongen sinds kort op pianoles zit. Jammer genoeg heeft hij thuis alleen maar zussen, al zijn het er twee. Komt nog bij dat die ene die al op muziekles zit niet voor de piano viel, maar de cello verkoos. Dat geeft wel mogelijkheden voor samenspel later, maar vurige quatre-mains zitten daar niet bij.

vurige quatre-mains op houten vloer

Laatst zag ik trouwens vier pianisten een huit-mains uitvoeren, knap dat ze geen ruzie kregen want er pasten niet eens vier krukjes achter het toetsenbord.

 De piano die nu in Leiden staat bij de kleindochter heeft  voldoende lang bij haar ouders gestaan, al gaat haar moeder als oma van haar kinderen missen dat er bij logeerpartijen niet meer op gepingeld zal worden. "De buren zijn vast een stuk minder bedroefd," vermoedt ze, want op het beton van nieuwbouw klinkt contactgeluid onwaarschijnlijk ver door.

Daar hadden ook wij last van, of beter gezegd onze buren, toen onze piano terechtkwam in een nieuwbouwhuis midden in een meander. Maar die buren boorden met hun klopboren in betonnen muren, en dat deden wij weer niet. Nu hij hier in Arnhem weer gewoon op een houten vloer staat is het leed minder groot. Onze buurman zei althans nergens last van te hebben, maar een beetje hardhorend was hij misschien toch wel. Vandaag het bericht dat zijn huis zo goed al verkocht is.

opstandig leesvoer

Sommigen in ons huis lezen De Groene, weer anderen bladeren Opzij wel eens door. Nu moeten we geloven, dat dat weekblad voor de intelligentsia het maandblad voor de ontevreden vrouwen wil gaan overnemen.

"Wij passen wel bij elkaar," probeert de waarnemend hoofdredactrice van Opzij het nieuws minder absurd te laten lijken. Het blad is in de etalage gezet door de Weekblad Pers, die de eonomische dip aangrijpt om opruiming te houden onder de minder rendabele titels. Voetbal International en Vrij Nederland mogen nog blijven.



ontevreden vrouw ondanks groene overgang

Ook onze ouders lazen De Groene al, en nooit was dat orgaan levensvatbaar. Het bestaat toch al sinds 1877 als het oudste en vooral onafhankelijkste weekblad van Nederland. Het richt zich op de vrijzinnigen van geest. En het abonneebestand schommelt mede daardoor al jaren tussen hooguit twaalf-, en nu dan zo'n 18.000 liefhebbers. De redacteuren accepteerden wereldvreemde lonen, ervoor schrijven was erewerk.

Het Bedrijfsfonds voor de Pers hield de uitgave overeind. Wel betrok De Groene al meteen ook al het internet bij zijn verschijningvormen. Het is nu een magazine maar was vroeger een krant, die in adreswikkel bij ons op de mat plofte.

Ik las al vroeg het meest begrijpelijke: het commentaar van de twee vissen in de kom die samen de wereld bespraken. Opland maakte cartoons. Jeanne van Schaik-Willing bracht cultuur. Zo zette ik voorzichtige eerste stapjes in de serieuze wereld. Mijn echtgenoot liet zich impregneren door AntonConstandse, de buitenlandspecialist. Het trof natuurlijk dat ook mijn toen nog kandidaat-levenspartner niet onbekend was met dit links-liberale periodiek. Hij was het trouwens die mij voor een verjaardag al weer ver na de menopauze een jaarabonnement op Opzij cadeau deed. Ja, wat moet je de vrouw die alles al (achter de rug) heeft anders geven? 

Zo komt het dat ik na dat jaar niet alleen Vrij Nederland bekostig, maar tegenwoordig ook het vrouwenblad. We maakten mee hoe Martin van Amerongen overstapte van VN naar De Groene, en Xandra Schutte hoofdredacteur werd van VN. Nu is zij dat bij De Groene. Kortom een wereld van verrassende overstapjes en transfers. waarbij die van de Voetbal Internationals verbleken. Rijk worden de redacteuren er niet van, maar in deze branche hoeft dat ook niet. Als de geestelijke doelen maar bereikt worden.

We gaan dat nauwlettend volgen. De reclames op de achterkant van de redactionele pagina's voor dure whisky's, kostbare schoenen of extravagante parfums slaan we gewoon over, mochten ze de groene overname overleven.

reuze

Twee feestelijke gebeurtenissen vandaag. Rotterdam, altijd al beroemd om zijn Reus - hij heeft mijn broertje nog wel eens een handje mogen geven - heeft er nu de Reus van Rem bij. Het hoogste gebouw, ontworpen door Rem Koolhaas. Na de Kunsthal - waaruit het zo gemakkelijk stelen was, weet u nog - mocht deze wereldberoemde architect nooit meer iets bouwen voor de Maasstad.

Een paar kilometer verderop zijn Delftse studenten blij omdat ze een satelliet ter grootte van een pak melk succesvol hebben laten lanceren. Zo klein, dat ze hem niet kunnen zien als hij overvliegt. Hopelijk piept hij wel, deze nano-spoetnik.

Hondje Lajka sinds 1957 'lost in space'? Wij dachten van niet

In het land van de onbegrensde mogelijkheden ondertussen zijn ze druk bezig de moord op Kennedy te herdenken. Daar hebben ze nu Obama, die in zijn gedenkwoorden hem alle eer geeft voor de veranderingsgezindheid die hij en daardoor Amerika uitstraalden. Vijftig jaar later is 'change' nog steeds een mooie verkiezingsslogan. Tot mijn vreugde heeft Obama al meer dan één termijn mogen proberen daar wat van te maken zonder dat fanatieke eenlingen of complotterende tegenstanders hem uit de race hebben gehaald.

Kennedy maakte naam met "ask what you can do for your country", maar ook door het aangaan van de strijd om de ruimtevaart met de Russen. Goed, zij hadden dan de eerste kunstmaan in een omloop om de aarde gebracht, maar wie zou het eerst op de maan rondlopen? Neil Armstrong won de race, en overleed in augustus van dit jaar.

Ach, zoals hij nu de herdenking van de inmiddels een halve eeuw dode Kennedy moet missen, heeft JFK niet kunnen meemaken dat zijn belofte door Armstrong werd ingelost. Pas in 1969 zette die die eerste 'reus-achtige stap voor de mensheid'. Al zijn de complottheorieën daarover ook nu nog bijna net zo levendig als die rond het gewelddadige einde van de president. Ooit zo'n scherpe afdruk van een moonboot in mul dampkringloos maanstof gezien als die keer?

pantoffeltje

De man die nu in de tuin van onze buurman een fotootje maakt weet, dat hij pas kans maakt als de deadline voor vandaag verstrijkt zonder beklonken verkoop. En dat de koper twee rechterhanden zal moeten meebrengen. En dat wij als buren dan voorlopig wel even wat lawaai zullen moeten verduren.

De woningmarkt biedt hier wel weer enig perspectief, er zijn nog een paar andere belangstellenden en wij zijn benieuwd wanneer het getimmer hiernaast daadwerkelijk gaat beginnen. Ondertussen is het paard van Sinterklaas vannacht toch maar mooi niet door het dak gezakt, bij zijn nuttige werkzaamheden in onze wijk. In mijn pantoffeltje trof ik 

vanmorgen zowaar een hondje aan. Van chocola weliswaar, maar de Sint houdt tenminste van mij. Hij kent mijn grootste wens.

regenboogpaarden nog niet voorhanden
witte pieten al evenmin

Heerlijjk, als je nu al weet dat je nooit naar het verzorgingshuis zult hoeven, en gewoon thuis tot seniliteit kunt, mag, moet vervallen. Op de radio deze week deprimerende reportages over de ouderen die dachten prettig te wonen onder zorgende vleugels. Een misrekening. Hun huizen moeten dicht. Op korte termijn al te verwachten. Grote onrust en groot leed, Het management komt niet in opstand, het management werkt mee. Het management "neemt zijn verantwoordelijkheid" en laat de bewoners in de steek.

Gelukkig gaat de FNV dezer dagen wel de barricaden weer op, en zo hoort het ook eigenlijk. Lekker ouderwets, toen er nog wel eens gestaakt werd voor meer loon of meer vakantie. Alleen moeten we in ouderwetsigheid toch niet meteen ook weer zover doorslaan dat op het Binnenhof actie wordt gevoerd tegen dokter Corrie en haar seksuele voorlichting die zich richt op onze basisschoolleerlingen. De dokter maakt dat er wat te lachen valt en geschokte ouders vinden dat de regering onmiddellijk moet ingrijpen.

Kijk, daar windt Knorrie's krantje zich nu over op. Zóóó jaren vijftig! Moraalridderij uit dezelfde doelgroep die mazelenvaccinaties verboden acht, met een wereldwijd verspreide epidemie tot gevolg. Laten ze zich daar toch eens schuldig over voelen. En laten ze blij zijn dat de schooltelevisie hun kinderen bijschoolt over gewichtige thema's die anders verzwegen zouden worden. De staatssecretaris heeft inmiddels zelf gekeken, en is het met de Knorriekrant eens.

er kan niet meer bij

 

Nieuw werk voor Jacqueline Cramer, onze voormalige milieuminister. Zij heeft de ondankbare taak op zich genomen de oceanen verder te vrijwaren van nog meer plastic, te beginnen uit Nederland. Er drijft al een continent twee keer zo groot als de Verenigde Staten aan plasticschilfers in rond, maar dat er nog uit halen is onbegonnen werk. Het is al mooi als er niet meer bijkomt.

Een bescheiden doelstelling, lijkt me. Cramer gaat onze riviermondingen bewaken. En we moeten onnodige plastic tasjes vaker weigeren. Een triljard zakjes per jaar is ook wel een beetje veel, vooral als je bedenkt dat die maar een kwartiertje nuttig zijn en dat ze na gebruik vrijwel allemaal meteen worden weggegooid.

Zo kunnen we allemaal ons steentje bijdragen. Maar die oude koek dan? Die is aan het verpulveren. Wat zal de vis straks heerlijk smaken... U wilt natuurlijk meer weten. Dat kan bij  http://plasticsoupfoundation.org/wat-is-plastic-soep/‎

.

 

De batterijen mogen dan leeg zijn, de batterijenopvang is vol

loopjes

Een druilerige zondagmorgen, Japanse toestanden. We nemen vanaf Arnhem-Zuid de trein naar Eindhoven, voor een middagconcert van het Philipsorkest.

Japanse toestanden?! Jazeker, als we instappen komen we niet verder dan het portaal. We mogen nog blij zijn dat we erbij passen. De trein puilt uit. Verder lopen heeft geen zin, en is niet eens mogelijk, ook de gangpaden zijn tjokvol. Bij de volgende halte missen we het gehandschoende treinpersoneel dat op Japanse perrons de massa een beetje kan aanplempen, zodat ook de nieuwe instappers mee kunnen. 

Zouden ze allemaal naar het concert willen? Helemaal er op gekleed lijken de types toch niet. Eerder nonchalant, al is dat tegenwoordig zelfs in het Concertgebouw geen beletsel meer. Sportief, ja, dat zou ik ze noemen. Ze zijn het ook. Eentje maakt zelfs plaats, zodat mijn man voor zijn eigen veiligheid tegen de treinwand kan leunen. Alsof de man uit respect voor een senior zijn stoel genadiglijk afstaat. "Maar ik ben heus niet zo heel  erg oud, hoor," zegt die senior, een beetje verlegen met het aanbod, maar het toch aanvaardend. "Ik ben pas 66." De jeugd van tegenwoordig zwijgt beleefd.

Of liever, hervat het gesprek over looptempo's en hartritmes, trainingsschema's en persoonlijke  records. Hier verheugen, zo blijkt, verslaafden zich op de nieuwe porties endorfines die ze in Nijmegen gaan aanmaken tijdens de vijftien kilometers van de Zevenheuvelenloop. De trein stroomt leeg in de Keizerstad. Voor de dertigste aflevering melden zich 26.000 deelnemers.

Wij treinen door naar de stad van de gebroeders Philips. De stad gloeit nog na van Glow, de lichtmanifestatie van dat weekend. Morele herbewapenaar Frits Philips

staat ons in brons gegoten op te wachten op de markt, waar zijn concertzaal is. Het wordt een vlammend concert, met honderd jaar oude muziek. Onze kleindochter zou het stuk van na de pauze meteen herkend hebben. "Is dat van Dazia?" had ze immers de Sacre du Printemps al eens op onze autoradio geidentificeerd. Bekende klanken dankzij Fantasia, de film van Walt Disney tegenwoordig ook op dvd verkrijgbaar. En van Dacia's had ze natuurlijk ook allang-is gehoord. Haar hoef je echt geen sprookjes te vertellen.

De dirigent gaf vooraf nog een inspirerend college over de woedende chaos die Strawinsky's meesterwerk in 1913 bij de première had losgemaakt. Met de aanstekelijke orkestleider haalde de man van onze nicht - een van de violistes, denk maar niet dat wij anders helemaal naar Eindhoven zouden  zijn gegaan - na afloop nog mooie herinneringen op. Aan hun gezamenlijke renavonturen, namelijk Wie beweert daar dat uitvoerders en liefhebbers van klassieke muziek niet sportief zijn? Volgens nicht zijn de techneuten onder de orkestleden in het Philipsorkest goed vertegenwoordigd en hebben ze mazzel. Hun helpt een wiskundig brein buitengewoon, bij het gecompliceerde telwerk dat voor het goed uitvoeren van de Sacre noodzakelijk is.

Op het station ging het gelukkig weer gewoon over Sinterklaas. "Zou hij er nog wel zijn?! Ik heb hem al zo lang niet meer gezien!" vroeg een jonge jongen aan zijn moeder. Een uur of twintig was het al gauw. schatte ik in. Zij was zo verstandig zijn bezorgdheid te delen. Voor alle zekerheid holden ze naar het perron.


 

gevloerd

Vrijdagavond. Etenstijd. De meest geschikt tijd om de mensen eens even rustig te bellen. Daar heb je Veronique van de Rabobank. Kent u onze app al?

De voordelen ervan legt ze ons anders graag even uit. Na de eerste keer inloggen met je random-reader heb je hem nooit meer nodig en ben je voor altijd klaar. Kan je meteen gaan overboeken. Wie wil dat nou niet? En zo hartstikke veilig.

Aan internetbankieren kleven nogal wat bezwaren, zoveel is zeker. Dat gedoe met je pas invoeren en toegangscode intikken en dan je pas invoeren en betalingscode intikken hoort daar zeer beslist bij. Maar veel bezwaarlijker vinden wij nog altijd de onveiligheid van het systeem. De banken, aanvankelijk nog schuldbewust als derden je rekening plunderden, hebben het risico inmiddels bij hun  klanten gelegd. En het mobiele bankieren is onbetrouwbaarder, is wat wij er ook nog van weten.

natrappen onsportief

Daar komt het nieuws bij dat inlichtingendiensten als de NSA ook onbeschaamd toegang hebben tot ieders financiële gegevens, als ze dat willen. Dus wat nou, veilig. Maar op onze reactie richting Veronique dat wij haar optimisme over de veiligheid van de app niet delen, staat ze met de mond vol tanden. We bevelen haar aan het recente nieuws nog even na te lopen.

Kritischer familieleden die hier getuige van zijn wijzen nog feller dan wij het mobiele bankieren af. En verbazen zich, dat het Libor-woord in ons gesprek niet ter sprake is gekomen. Nou hadden we eens de kans te schamperen! Maar natrappen terwijl het slachtoffer al op de grond ligt, dat stuit ons tegen de sportieve inborst. We vinden het al erg genoeg dat Veronique op haar vrije vrijdagavond moet overwerken om de bank er weer bovenop te helpen. Voordat die honderden miljoenen van de opgelegde boete eens bij elkaar ontfutseld zijn aan de cliënten moet er nog hard gebuffeld worden.

paardenvoetjes

"Even wuiven, misschien?" Gevleugelde woorden, vandaag uitgesproken door Sinterklaas in eigen persoon. Hij komt aan in Groningen, bij waarnemend burgemeester Ruud Vreeman.

Die zingt nu mee over de paardenvoetjes, trippeltrappeltrippeltrap. De burgervader doet reuze zijn best, al kan hij natuurlijk niet tippen aan de keurige uitvoering die we ons nog herinneren van onze kroonprinses nog voor ze dat was. Koninklijke dictie en een concertstem die ze vast met hulp van tante Marijke die tegenwoordig Christina heet ontwikkeld had..

Daar heb ik nog een bekertje van, van Marijke. Ook de mooiste pop van het land had die naam gekregen. De kop was van klei, en door intensief gebruik sleet het neusje aandoenlijk weg. Ook het lijf verging, maar dat werd opgelost door een breiende moeder die ook nog wel oude nylons en een aan repen geknipte onderrok had om als vulling te dienen.


Een ons bekende Marieke vond haar naam een tijdlang ook niet presentabel, en liet zich liever Barbara noemen. Maar inmiddels heeft een echte Barbara haar intrede in onze extended family gedaan. Haar tweede naam is Margarida, en dat is fijn als je een Portugese oma hebt. De andere woont in Doesburg, en ook daar komt Sinterklaas elk jaar per boot gewoon weer aan. In de Bijenkorf in Arnhem was zijn paard al dagen geleden bezig de laatste uitverkoopjes op de kop te tikken. De winkel gaat per 1 januari dicht.

en nu ophouden

Zwarte Piet afgedankt? Gelukkig is de economische crisis voorbij en kan hij dan gemakkelijk ander werk vinden. Maar kunnen die verschrikkelijke Zeurpieten, hoe geleerd of Amerikaans ze ook zijn, nu eens ophouden met het bederven van het kinderfeest? Hierrrr met ons feestje !!!.

partijbroodje

Nee maar, daar meldt de PvdA zich toch nog bij het oud-lid. Daar zag het wekenlang niet naar uit, heel wat cynische grappen waren er al over gemaakt.

Door de afvallige zelf, die de uitruil van zorg, cultuur en onderwijs tegen een paar peperdure soldatenspeeltjes niet te verteren had gevonden en haar lidmaatschap na bijna veertig jaar had opgezegd. En door lezers van dit blog, die ook wel een beetje medelijden hadden met de naïeve vrouw die haar beste jaren voor de betere zaak gegeven had, en zich nu gedumpt had.

De stap was een schok voor haar kinderen, die hun moeder zoveel jaren hadden moeten missen. De familie Nyborg uit "Borgen" was hier niets bij. Maar van die partij, waar ze al die jaren zoveel van geslikt had, zou ze vast nooit meer iets horen, was ieders verwachting. 

Dat blijkt dus anders te liggen. En dat een weekje nadat de Kamercommissie, de PvdA incluis, voldoende groen licht heeft gegeven voor het gaan smijten met miljarden voor een straaljager die alleen nut heeft als we er nucleair wapentuig mee willen gaan afwerpen. De JSF moest het daarom worden. Maar dan wel zónder nucleaire taak, vond de Kamer bij nader inzien last hebbend van misplaatst moreel besef. Had dan een goedkoper toestel uitgezocht, zou ik zeggen. Mij onsympathieke politici gaven er nog de typering "vliegende Fyra" aan, maar die waarschuwing heeft ook al niet geholpen. Wij gaan er nog lelijk mee het schip in, vrees ik.

En nu wil de PvdA dan zoete broodjes gaan bakken met de afvalligen. Uitgenodigd zijn we voor een avondbijeenkomst met broodje in het Kamergebouw. Er is niet veel meer dan twee uur voor uitgetrokken, zodat we allemaal weer op tijd thuis kunnen zijn. Dan hebben we vast en zeker te horen gekregen dat de gegeven zekerheden genoeg waren om niet uit de coalitie te hoeven stappen. Stoom afblazen onzerzijds is zinloos, dat is wel duidelijk. Tot een verzoening zal het dus wel niet meer komen. Moet ik er eigenlijk nog wel heen?

Jammer genoeg lees ik nu ook dat een opstand binnen de fractie tegen Teeven gesmoord is met de belofte dat de strafbaarstelling van illegalen van tafel zou gaan. Een belofte die nadat Teeven de motie van wantrouwen overleefd had helemaal niet bleek te zijn gedaan door de fractieleider. Nee, ook dat is geen goed bericht.

Zal ik me dan maar laten opbeuren door het bericht dat Nederland uit de recessie is?! Nul komma een procent groei, voor het eerst in een jaar, laten we er maar blij mee zijn. Ook al moppert de Rabobank dat Nederland armoedzaaier in de Eurozone wordt als Rutte II op de huidige weg doorgaat. Kijk in de spiegel, Rabobank. Dan zie je een bank met tonnen Libor-boter op zijn hoofd

natte voeten

Ook in 2013 mag het graag regenen in Londen. Toch treffen we stralend weer op deze zondag waarop we over Parliament Hill lopen. Een geliefd park voor vliegeraars en wandelaars met of zonder hond(en).

 

En ook hier strekt de dierenliefde zich uit tot en met de gevederde vrienden. Net als in Amsterdam hebben verdwaalde parkietachtigen bezit genomen van de bomen en kwetteren ze er in familieverband lustig op los. Maar er zijn ook vogels die kunnen zwemmen. Daar is een speciale vijver voor. Met instructies aan het publiek om alarm te slaan, zodra sprake is van overstroming. We zien ze voor ons, de benarde zwemmertjes in opeens veel te diep water!

 

Voor ons als Arnhemmers toont de parlementsheuvel grote gelijkenis met onze eigen Hoogte 80. Ook die heuvel gunt een royaal uitzicht over de stad, al is-ie dan twintig meter minder hoog. Elk jaar is het de plek voor een drukbezocht theaterfestival. Maar in omvang wordt dat park heel erg ruim overtroffen door het Londense. Als we het na onze terugkeer opzoeken op de plattegrond valt het weer in het niet bij de omvang van de wereldstad zelf.

Kennelijk wil iedereen hier wonen. Dat moet dan ook wat kosten. Torenhoge huur- en koopprijzen, die onbereikbaar zijn voor starters op de woningmarkt. Zodat serieus heil verwacht wordt van een aanmoedigingspremie, waar je eigenlijk alleen maar weer een verder oplopen van de prijzen moet vrezen. Hier geloven ze ook nog in vastgoed dat zijn waarde vasthoudt. En als we de dag erna winkeltjes kijken "in de stad" gaan we ook Liberty even in, waar mrs. Slocombe die wij nog kennen van "Are uou being served?" nog aan het werk was, gebukt gaand onder een hoog piramidevormig zilveren kapsel. Op een van de verdiepingen in haar warenhuis lagen opgerolde karpetten op ons te wachten, maar hoewel het natuurlijk een koopje was voor een ronde 56.000 pond, zagen we toch maar van de koop af om redenen van te weinig ruimte in de rugzak.


vreemd genoeg zijn er nog genoeg Britten die in Londen kunnen winkelen op een doordeweekse maandag

Londen 2012

Vorig jaar om deze tijd in Londen opwinding nabij Trafalgar Square. Wegen zijn afgezet, bereden en motorpolitie is opgetrommeld, ambulances staan klaar. Verwarde man komt weer veilig beneden maar legt geen verklaring af voor zijn klimpartij.

                                In Londen houden ze van links rijden en van Marmite, ook rond Kerstmis.  Of niet,natuurlijk:
"You either love it or you hate it".

Covent Garden

 

om zeep

Op ons tv-toestel zit nog geen voorziening die ons behoedt voor reclame. Daardoor weet ik nu dat er zoiets als Kornuit op de markt komt, pils die verrassend fris is. Wat een ontzettend archaïsche en oubollige naam voor alweer een drank die meer kapot maakt dan je lief is.



hopbellen gesignaleerd in Arnhem, onmisbaar
ingrediënt voor bierbrouwende kornuiten

Nog veel ergerlijker was het bericht erna. Dat ging over Giro. En daar werd geen Italiaanse wielerronde mee bedoeld, was het maar waar. Het ging om een nieuwe financiële instelling, de naam In het giroblauw dat vroeger zo goed bij je paste, tot de andere banken de Postbank met haar Postgiro om zeep hadden geholpen.

De nieuwe oude naam moet suggereren dat je dankzij Giro veiliger en goedkoper kan gaan beleggen dan met andere maatschappijen. Zwendel! Overtreding van het merkenrecht! Kwakzalverij! De giro was me lief, en is wreedaardig kapot gemaakt. Moge datzelfde gebeuren met de onverlaten die nu misbruik pogen te maken van haar reputatie en nagedachtenis. "Onverlaten", leuk woord voor - wat zullen we zeggen: een verleidelijk parfum? Of moeten we maar eens nieuwe zeep voor oude zakken, vooral die uit de reclamebranche, op de markt brengen?

uil geknapt

"Hallo, meneer De Uil!" Het kereltje in het wandelwagentje dat zo wordt aangesproken schrikt wakker en zet het ogenblikkelijk op een blèren.

Zo wenst hij niet te worden beledigd, zelfs niet door zijn moeder. Schuldbewust bevrijdt ze hem van alle bescherming tegen de regen, die hem het zicht op de wereld had ontnomen, waardoor hij in slaap was gevallen. Hij wil er uit nu, en wel meteen. Nog mee protest, maar zijn moeder geeft niet toe. Hij zal met wagentje en al de bus in moeten. Ze stelt zich op bij de rolstoeltegel, die sinds kort aangeeft waar de meest geschikte deuropening zich zal aanbieden.

                                 opstellen bij de rolstoeltegel versnelt het instappen

Ach, wat is dat lang geleden, dat meneer De Uil de kijkbuiskinderen voor het eerst tracteerde op verhalen uit de Fabeltjeskrant. Dat begon al voordat PvdA-coryfee Joop den Uyl premier werd, daarna werden de naamgrappen en andere gelijkenissen natuurlijk breed uitgemeten. Historisch geworden gejen van de toen nog jonge heer Wiegel over Den Uyl als Sinterklaas is tot op vandaag in het geheugen blijven hangen en leidde nog onlangs tot kopieergedrag bij oudere jongere Wilders, die zowaar in een poging actueel te zijn de socialisten verweet voor kameleon-Pieten te spelen. Zijn sneren worden bepaald zwakker, moeten we vaststellen. Maar ja, de fractie is alweer een kracht kwijtgeraakt. 

De Fabeltjeskrant ondertussen evolueerde in de zeventiger jaren en ging mee met de tijdgeest. Zelfs voor dieren uit derde wereldlanden werd plek ingeruimd. In een later stadium sloop de commercie binnen, toen RTL4 het programma overnam. Het ging er dus mee zoals met het echte leven zelf. Bergafwaarts, bedoel ik. Zo bezien valt dat kereltje in de bus dus best te begrijpen. Hij had liever zijn uiltje nog wat verder geknapt.

dierenvrienden

Een waarschuwingsbord als dit zal je in ons land toch niet gauw vinden. Op de Dam in Amsterdam zou het niet misstaan, en niet eens vertaald hoeven worden.

 

De Britten gaan er gewoon van uit dat je de vogels niet voert, als je weet dat ze dat niet willen hebben. Alleen het vogelvrouwtje uit Mary Poppins mag haar zakjes met kruimels op de trappen van St. Pauls kathedraal uitventen, voor twee pennies per portie.

 

Tegenover deze eigenaardigheden staat dan weer, dat de Britten hun huisdieren graag verwennen met een dankdienst in de kerk. Dit vonden we in het najaar van 2011 in hetzelfde uitgestrekte park als waarin het vertroetelen van de gevederde vriendjes werd ontmoedigd. Aanvang twee uur, dus dier en baasje kunnen uitslapen. Kom daar in de grote-mensenwereld maar eens om.
 

huiswerk

Toen hij nog niet naar school mocht, verdreef kleinzoon waar ook ter wereld de verveling 

met het aanleggen van spoorbaanontwerpen. Hier enige voorbeelden van die huiswerken.

 

 

 

 

OV-computerleed

Onze spoorliefhebber heeft een zware dag achter de rug. Hij kreeg een brief over zijn OV-fietsabonnement. Dat moest hij koppelen aan zijn OV-kaart. Ga naar de website!

Het liefst zou hij nog met ganzenveer schrijven, was al de grap toen op de krant de schrijfmachines, de schaar en de lijmpot werden afgedankt en de computer zijn intrede deed. Dat is nu bijna veertig jaar geleden. Hij paste zich aan, maar internet is toch echt niet aan hem besteed.

"En als ik nu eens geen computer heb," vroeg hij aan NS, op zoek naar de directeur OV-fietskaart. Het was hem opgevallen dat die de brief weliswaar met naam en voornaam had ondertekend, maar zich uitsluitend via internet bereikbaar hield. "Hebt u geen telefoonnummer voor me?" De Klantenservice bleef allervriendelijkst maar kon hem echt helaas niet verder helpen, hij moest toch heus een e-mailtje sturen. Ook de Persdienst - waarom zou je die niet raadplegen, als oud-journalist - wist geen raad, en zich geen raad met de steeds opgewondener rakende OV-fietsgebruiker.

Per slot van rekening had die zich eerder die week al moeten laten welgevallen dat hij zich in persoon en met zijn OV-kaart, legitimatie en echtgenote op het station in de rij had moeten begeven voor het ophalen van een simpel buitenlandkaartje dat je vroeger opgestuurd kreeg. De man achter het loket dacht eerst met een querulant te maken te hebben, maar die had de brief meegebracht en die was toch echt op NS-papier afgedrukt. Dat helderde veel op. Het gewone binnenlandse vrij reizen, ook daar kreeg je vroeger kaartjes voor, is nu gedigitaliseerd en moet je op je keuzedag bij de automaat activeren. Dus. Met frisse tegenzin verstrekte de bijgeschoolde loketmedewerker de gevraagde kaartjes.

Tot het uiterste getergd zette de fietsende treingebruiker zich aan de opgave toch via internet te proberen zijn OV-fietsabonnement alsnog zelf aan zijn Ov-kaart te koppelen.

 

 

Dat kostte heel wat hoofdbrekens. Wel stond op het OV-openingsscherm nu wel het door hem gezochte telefoonnummer, dat de Klantenservice hem zogenaamd niet had kunnen leveren.  Alleen laat zich dat na vijf uur niet meer bellen. Hij moest nu hij de site dan toch gevonden had wel zijn klantnummer gaan invoeren, zei de brief. Maar de site vroeg, zo bleek, eerst een wachtwoord om te kunnen inloggen. 

Toen dat na het nodige zoeken uiteindelijk was opgehelderd - in onbruik geraakt emailadres - volgde een fase van invoeren van verwarrende nummers en onduidelijke codes. Die schots en scheve en ook nog doorgekraste tekens suggereerden veiligheid maar die hocuspocus was volslagen zinloos, dat begreep onze onervaren internetgebruiker meteen.

Pas na ettelijke meldingen dat de ingevoerde codes en nummers niet overeenkwamen lukte het hem uiteindelijk de koppeling tussen beide kaarten tot stand te brengen. Hij kon meteen zijn nieuwe emailadres doorgeven, en kreeg prompt te horen dat daarop voortaan alle facturen zullen binnenkomen. Die hoeft deze treinreiziger alleen nog maar te betalen om er verzekerd van te kunnen zijn dat hij ook na 1 januari nog gewoon bij de OV-fietsverhuurders terecht. Wat een opluchting.

onschuldige kunst

In een onooglijk flatje in München is anderhalf jaar geleden een partij roofkunst gevonden met een waarde die ieders voorstellingsvermogen te boven gaat. Veertienhonderd schilderijen, geschat op in totaal een miljard euro. De grootste namen uit de schilderkunst, maar te modern voor de smaak van Hitler, kwamen in particulier clandestien bezit. Ook de erfgenaam hield dat voor zich.


Zeven decennia na de diefstal is de kunstschat dan toch aan het licht gekomen. In dezelfde week waarin Nederland besloten heeft nog drie van zulke onterecht verkregen werken die het zelf in haar musea had hangen terug te gaan geven aan de erfgenamen van de oorspronkelijke eigenaar, kunsthandelaar Goudstikker. Tweehonderd schilderijen waren al eerder teruggegeven en sommige zijn ook al weer in de handel gebracht . En dan treuren wij nog over de paar doeken die uit de Rotterdamse Kunsthal zijn meegenomen om in Roemenië in een kacheltje verbrand te kunnen worden.

 Vandaag geniet ik maar liever van onschuldige kunst, zoals dit voorbeeld(grachtenpand? Hochhaus met allemaal kunst erin?) door een schoolkind getekend. Volgens ons kan je hieruit trouwens wel opmaken dat de maakster dochter is van een architect. Zij heeft nadrukkelijk de deuren niet vergeten, ook dat valt op. En zouden dat hoge hakken zijn? Die komen in onze kringen niet zo voor. Heeft ze vast op school geleerd.

ruimte

Rechts inhalen. Ja, dat zou VVD-er Ton Elias wel willen. Natuurlijk is Amerika zijn grote voorbeeld. Keep your lane. Alleen vergeet hij er bij te vermelden, dat je daar gewoon niet harder dan 90 per uur mag. Ach, hadden we nu maar niet die andere liberale plannetjes overgenomen van 100 waar 80 aangetoond veel gezonder was, en van 130 of was het tussen 9 en 19 uur nou toch 120 of moeten we hier net als vroeger 100 rijden?

Minister Schultz, toch ook VVD, poeiert Elias resoluut af. Daar gaat ze dus niet ook nog eens aan beginnen om haar autopartijgenoot te vriend te houden. Op de radio horen we dat twitter ontploft. De weggebruikers haken in op dit nieuws met de recente actie om hufters in het verkeer aan de kaak te stellen. Het is nu al niet te harden, met al dat roekeloze rijden. En gaan we dan nu legaliseren dat je links en rechts wordt ingehaald en op op- en afritten op het allerlaatste moment rechtsgeldig wordt gesneden? Het moet echt niet gekker worden.

Elias denkt dat de doorstroming er van verbetert, de verkeersdeskundige spreekt dat tegen. In de studio hopen ze dat al die twitteraars wel even veilig een parkeerplaats hebben opgezocht. En dan zien we Elias in beeld. Aan hem valt af te zien en is later ook nog op de radio te horen dat hij weet geen schijn van kans te maken. Toch weer leuke media-aandacht gekregen.


Keep your lane, een mooi principe. Of wordt hier even veilig getwitterd?

Toen ik een jaar of vijfendertig geleden meereed naar Zwolle, we gingen op reportage bij Wehkamp, was de verdubbelaar bij de snelwegen nog niet ingezet. Het was best ver, maar het was ook nog redelijk huftervrij. Bij dat bedrijf had ik zelf nooit wat gekocht en dat is nog steeds niet gebeurd. Maar het kijkje dat we toen kregen in het postorderwezen en de gigantische distributie-organisatie die daarachter schuil ging, verbleekt bij het nieuws van vandaag.

Wehkamp, in al die jaren al flink gegroeid, gaat weer verdubbelen. Het gaat de grootste bedrijfshal ter wereld neerzetten. De gróótste. Want internetwinkelen heeft de toekomst. Handmatig orderpicking, waar nu nog tweehonderd mensen mee bezig zijn, zal straks helemaal niet meer nodig zijn. De pakketten worden geheel geautomatiseerd vergaard. Maar ontslagen vallen er niet. Dankzij de verdubbeling. In die kolossale hal werken ook straks tweehonderd mensen. Als iedereen thuisblijft voor het shoppen, kunnen zij straks filevrij naar hun werk. Hebben ze ook daar lekker de ruimte.