Vandaag geen Homes under the Hammer voor mij. De Britten moeten even vieren dat ze al zestig jaar dezelfde monarch hebben. De kroning van Elizabeth II op deze dag in 1953 bleek een nuttige investering, die bovendien de eerste Eurovisie-uitzending betekende.
Zo horen we nu mannen van minstens zeventig opbiechten dat ze destijds stiekem even zelf op de troon hebben gezeten, of dat ze betreuren dat ze niet hebben mogen meedoen in het koor, omdat ze een repetitie gemist hadden. Wat waren de mensen blij dat er eindelijk weer eens wat te vieren viel, al was er de dood van een koning voor nodig geweest.
Zoon Charles was vier, toen. Pas sinds kort mag hij wat werk overnemen van zijn moeder. Een soort van koninklijke mantelzorg, moeten we maar denken. Allerlei types uit de familie komen de kerk binnen, al dan niet getrouwd met rugbyspelers. Schrijden zoals onze Maxima dat onder de knie heeft, kunnen ze niet. Sommigen zoeken zelfs steun bij stoelleuningen. De mensen in de kerk hoeven er ook niet voor op te staan. En daar heb je premier Cameron, die links naast Milliband van Labour mag zitten maar ook nog een stukje moet voorlezen uit het Boek Koningen. Terwijl het hier toch een koningin betreft, zij het een hoofd van een der concurrerende geloven, de kerk van Engeland.
Camilla strijkt nog even de achterkant van haar jurk recht, en dan klinkt buiten gejuich, daar arriveert ook E II bij de Westminster Abbey. Voor haar staat het kerkvolk wel beleefd op, om goed te kunnen waarnemen dat het klimmen der jaren met afnemende voetvaardigheid gepaard gaat. "Vivat!!" juicht het koor haar toe, alsof de 87-jarige nog lang te gaan heeft.
Hoewel... Voor Charles is het geen bemoedigende gedachte: oma is bijna 102 geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten