rochelend nieuwe jaar in

Mooi geen citroen of limoen meer in de schappen te vinden, op deze Oudejaarsdag. Arnhem is snipverkouden. Dit wordt voor het eerst sinds de Millenniumviering weer eens een feest zonder de kinderen, ook dat nog. De bug van deze keer schijnt een bacterie te zijn, we moeten al een paar dagen hoesten en snotteren. Nou ja de fles van toen is destijds niet eens ontkurkt, gevolg van een al te achteloze tijdsplanning. Nu beperken we ons tot thee, schat ik in.

I-conisch

Vergeleken met een jaar geleden is de Passage in Den Haag weer een stuk acceptabeler geworden. Weg zijn de zwarte doeken die de diverse verbouwingen aan het oog moesten onttrekken. Maar de kegel in het midden die een kerstboom moet voorstellen kan ik niet goedkeuren. Vroeger stond er een echte boom, zo zal ik me deze winkelstraat maar gewoon blijven herinneren. 

Nieuw is de doorsteek naar de Grote Markt, je komt dan uit tegenover de Bijenkorf. Dat is een verbetering. Het autoverkeer is ondergronds gebracht, je kan nu bijna veilig oversteken - als er niet zoveel fietsers waren. Ook het warenhuis is er toch niet helemaal op vooruit gegaan. Er staat ook daar zo'n kunstboom van Amerikaanse decoratieleveranciers. Opgebouwd in wat vroeger een prachtige art déco-vide was. nou ja, in Arnhem moeten we het doen met een Primark. Die kan ik gewoon boycotten. Je hebt tenslotte zo je trots.

bij de tijdgeest

Ook op station Arnhem, nog niet eens klaar, kan je je tegenwoordig in een huiskamer wanen. Met een aftandse piano en afgedankte kerkbankjes en een overgeschoten behangetje is het in de tochtige spelonken richting perrons gezellig gemaakt. Al ontbreken ook hier fatsoenlijke eetgelegenheden en zijn bier en koffie niet te verkrijgen, tenzij je ook hier bereid bent genoegen te nemen met Starbucksbocht. Niet op de klokkenletten, want die lopen niet.

moderne taal

Wij, twee dochters met hun moeder, zaten op kerstavond in een kerk van katholieke signatuur, waarin de voorganger de metafoor gebruikte van de nacht van Guus Meeuwis. Zo'n nacht die je anders alleen in fillums ziet. Hij  hield ons voor dat dat met de kerstnacht geheel anders lag. "Nacht van droom en verlangen", was dan ook als titel aan de dienst meegegeven. 

We weten nu dat de Hebreeuwse os en ezel ons aan het begrip schorriemorrie" geholpen hebben. Ook overigens werden nuttige dingen gezegd. Verder werd er mooi gezongen, onder sfeervolle muzikale begeleiding, en wij als drie vrouwen uit het westen vonden het ook wel interessant om de schoonvader van onze zoon, neef en kleinzoon op deze manier aan het werk te zien. 

Roomse praal was ver te zoeken, dat wel. En het Onze Vader bleek niet iedereen in de katholieke variant paraat te hebben. Ook in de organisatie van de collecte liep niet alles gesmeerd. Dachten we eerst  onze bijdrage te leveren aan de kerstkofie voor de eenzamen, schielijk werd daar een tweede inzameling aan toe gevoegd. Ten gunste van de kerk. Uiteindelijk kwam er ook bij ons een viertal langs met collecteschalen, waarvan er toch maar één aan ons werd aangeboden om te vullen en daarna door te geven. Zouden we nu de eenzamen of de eenzame kerk begunstigd hebben? Wij wisten het niet.

Thuis in de nazit na twaalven ging het opeens in Sint Oedenrode over de moderne metafoor van de selfies. Ook al zoiets eigentijds waarmee werd overgebracht dat ook de kerkprelaten met hun tijd meegaan. Tweeduizend jaar geleden was Jezus aan ons mensen opgestuurd als selfie van en door zijn vader, moesten we van de televisiepriester begrijpen. En vanmiddag heeft onze Nederlandse koning het gehad over zijn onderdanen als "meer dan alleen 17 miljoen selfies". Wat is het toch geruststellend, dat de boven ons gestelden de taal van het volk zo goed verstaan. Maar de afloop van de Brabantse versie hebben we eerlijk gezegd toch maar niet afgewacht. daarvoor waren de zangprestaties ons Iets te schril. Geef ons dan Gareth maar, met zijn gelegenheidskoren van pubers, huisvrouwen of hulpverleners. Of Harm met zijn kerstkoren in de 'kathedraal' van Radio Kootwijk. 

puberbrein

Dat is nou weer eens interessant. Onderzoek van de universiteit Groningen maakt het aannemelijk dat scholen maar beter rekening kunnen houden met de biologische klok van de leerlingen. Dat verhoogt dan de resultaten.Het puberbrein neemt meer op.

Als ze de proefwerken vervolgens 's middags plannen, en bij voorkeur niet op dinsdagen, zijn ook de cijfers hoger. Met deze theorie - gebaseerd op de uitkomsten en eigenschappen van enige duizenden afgenomen tentamens - is praktijkonderzoek gepleegd. Zelfs maar een half uurtje later aan de schooldag beginnen maakt al dat de kinderen langer en dus beter kunnen slapen, en daarna meer opnemen van de aangeboden lesstof. 

Voor de avondmensen onder de pubers is het fijner om nog later te kunnen beginnen. Maar natuurlijk moet er een optimum gevonden worden. Zelfs  in hun leeftijdscategorie zijn er namelijk ook nog ochtendmensen. En laat beginnen betekent laat thuiskomen. Want aan het aantal lesuren wordt niet getornd. Daardoor komt ander vertier zoals sporten of het volksdansen in de knel. Het experiment op de regioschool toonde aan dat alleen docenten zo'n opgeschoven werkschema prettig vinden. Maar nu hebben ze allemaal kerstvakantie. Dat is toch wel het allerfijnst.

etalagemateriaal

Winkelen in Velp is, ook als je de Hoofdstraat mijdt, een enerverende bezigheid. Maar als het pijpenstelen regent waagt zich geen kip op straat. Gelukkig had het reclamemateriaal in de etalages òns nog. Stonden ze toch niet voor niks voor het raam. De hond werd zelfs nog even wakker voor ons.

wel of niets !?

 

Het onbegrijpelijke kan vermakelijk zijn. Het niet-informatieve kan verontrusten. 

Hier weer twee recente voorbeelden.

Ook mooi

Natuurlijk hebben we in het Mauritshusi ook even stilgestaan bij de parel. Dat was nog even dringen rondom het halfronde dranghekje dat ons als belangstellenden op gepaste afstand van dit top-stuk moest houden. 

Op andere plekken staat er hoogstens een oud=Hollandse tafel voor het meesterwerk waar je niet te dicht bij mag komen. Of een suppoost, die je bestraffend toespreekt zoals me overkwam toen ik - bijziende kip die ik inmiddels ben - het educatieve tekstje naast een schilderij wilde lezen en daarbij met één voorvoet de metalen scheidslijn in het parket bleek te overschrijden bij het vooroverleunen. Voetfout!. In andere kamers waren ze aan zulke grenslijnen niet eens toegekomen.

Maa goed, die parel dus, een wijsneus die nog eens beter keek heeft de wereld net weer een illusie ontnomen. Het kan geen parel zijn, daar is-ie veel te groot voor. Het gaat om een oorbel van tin, mooi gepolijst, en aangeraakt door het zonlicht. In de schaduw is nog de rest van een flinke schijf zichtbaar. 

Een minder kostbaar sieraad dan de eigenlijjk ook wel een beetje onnatuurlijk grote parel, maar toch nog best gewichtig. Voortaan dan maar een nieuwe bijnaam? Het "Steiffmeisje" 
lijkt me wel geschikt. (Het knuffelmerk bekend van de teddyberen, of naar wens olifanten natuurlijk, met hun kwaliteitskenmerk van Knopf im Ohr).

minimuis

Heerlijk. Ze mogen er weer even uit. Een jaar zitten ze opgesloten in een oud vitaminepotje waarin ze veilig bewaard worden in onze kelder tot ze weer mogen meedoen aan het tableau vivant bij onze kerstboom. 

Ik maak er atijd een onwaarschijnlijk vredig tafreel van, waarin dieren elkaar nu eens niet naar het leven staan. In  wat de familie"het landschapje" noemt staat bijvoorbeeld leeuw naast lam, en muis te midden van een kluwen voetballende poezen. De muis is zo klein als de nagel van je kleine teen. Hij of zij is van porselein. En van Spaanse komaf. We zijn dit adoptiekind van ons destijds in Barcelona wezen halen. Hartje winter, het enige seizoen waarin je ons naar Spanje krijgt. Voor ons symboliseert hij de wereldvrede, waarnaar we toch zeker allen moeten streven, al is het maar met Kerst. U begrijpt: de kabinetruzie is bijgelegd. Iedereen een fijn reces toegewenst..

burengerucht

Even over het Binnenhof gelopen. En meteen breekt er crisis uit.

Zelf waren we er dinsdag om bij de buren te kijken naar wat ze van de verbouwing gemaakt hadden. Het Mauritshuis is mooi opgeknapt, vonden we. Ook de collectie weer even bekeken, voor de tweede keer in net iets meer dan zestig jaar.

Alleen de Stier van Paulus Potter herinnerde ik me nog van toen. Dat er ook Rembrandts waren, Vermeers, werken van Jan Steen, Avercamp, Hals, kortom de hele fine fleur van de Nederlandse schilderkunst, ik was het vergeten. Dom zijn de toeristen die denken dat ze daarvoor naar het Rijksmuseum moeten. Hier krijgen ze veel sneller inzicht; en futuristische liftkokers benemen niet eens het zicht op het gebouw, dat zich ook nog prettig laat bewonderen als voornaam woonhuis van Haagse elite.

Gaat het kabinet vallen over de zorgverzekeraars, die de macht hebben gegrepen? Waardoor we geen vrije artsenkeuze meer dreigen te gaan hebben? Vreemd genoeg willen de liberalen ons zo in onze zelfbeschikkingsrechten beknotten. Terwijl een paar socialisten zich juist daartegen verzetten. Ruzie in de tent. Vanmorgen maakte Dingeman zich vrolijk over de paniek die in Den Haag daarover is uitgebroken: "De democratie is in gevaar! Drie politici hebben gestemd tegen een wet waar ze tegen waren!"
Ook onze wijnleverancier speelde vandaag weer fijnzinnig in op de onrust. Op de altijd actuele schoolborden voor zijn winkel stond deze keer het antwoord op de crisis in Den Haag. "Bij ons  vrije wijnkeuze." Hij hielp ons bij de onze. voor de kerstwijn.

merkwaardig beekdmerk

En dan zit je in zo'n Britse trein. Ondereg naar mister Darcy. En dan hebben ze hun logo fier gezet op de kaart voor je snufferd, waarop je kunt lezen wat je moet doen als het misgaat. Lezen voordat het zo ver is, natuurlijk. Hoe je de trein uit kunt komen, als dat via het raam moet. En dan op je in laten erken, hoe raar dat beeldmerk van het spoorwegbedrijf eigenlijk is. Er moet jaren op gestudeerd zijn, het moet tienduizenden ponden gekost hebben. En dan het plotselinge besef: ja,dit is het, dit moet het worden, dit willen we uitstralen. De totale ontsporing, alle rails in de knoop. Nooit meer thuiskomen. Met zekerheid het merkwaardigste beeldmerk dat ik ken.

ahum

Nog zo'n bijzonder evenement: een zaaltje vol liefhebbers van de retorica. Voertaal Engels. De NRC zou een paar dagen later de Nederlandse variant beschrijven. Zelf waren we er voor naar Londen gekomen. Het genootschap heette per slot van rekening "Toastmasters International", dus dan hoef je niet thuis te blijven. In Engeland hadden ze bovendien net uit de mond van prins Harry vernomen dat zijn best bewaarde geheim is dat het angstzweet hem uitbreekt als hij moet speechen. Hoe klein of groot zijn gehoor ook is.

Voor de cursisten natuurlijk goed nieuws, dat gretig ter kennis werd genomen. Al had de prins er geen andere bedoeling mee gehad dan Aids en HIV beter bespreekbaar te maken. Wat heb je immers aan taboes. 

Het Londense avondje gaf een podium aan drie sprekers voor een voorbereide toespraak. Eerst kwam er een hartstochtelijk pleidooi door een milieuactiviste voor meer durf om je leven in Londen te wagen door de fiets te benutten. Neem, zo beval zij aan, een voorbeeld aan Amsterdam, waar de vrolijke fietsers bij honderden om je heen krioelen. Wij eerlijk gezegd waren blij dat onze in Londen wonende dochter zich niet per rijwiel waagt in het voortrazende Britse verkeer, waarin de meesten ook nog eens aan de verkeerde kant van de weg rijden. Laat wat ons betreft burgemeester Boris Johnson maar in zijn uppie zijn hachje wagen in zijn roekeloze hobby. 

De volgende spreker behandelde nut en noodzaak van de leugen om bestwil. En de derde beschreef welke emoties haar hadden bezocht bij de komst van haar hond, zijn verdwijnen bij het vuurwerk van Guy Fawkesday, en thoe zijn kidnapster hem uiteindelijk toch weer aan haar moest overdragen toen de dierenarts het beest bij een consult herkende als haar vermiste troeteldier. 

Daarna konden ook anderen zich aan korte, niet voorbereide toespraakjes wagen. Het thema werd opgelegd, en stond deze avond in het teken van de naderende Kerst. De koopwoede, wat vind je er van? De Britten bleken verontwaardigd over de hun opgedrongen Black Friday, een soort uitverkoop ontleend aan de Amerikaanse traditie na Thanksgiving. Hier zagen we vooral dure telefoonabonnementen in de opdringerige aanbiedingen. Die flauwekul hebben we helemaal niet nodig, vonden ze.. Een van oorsprong Nederlandse deelneemster vertelde dat de gekte van weelderige cadeaus moeten geven zich in haar geboorteland, althans in haar gezin, concentreerde rond Sinterklaas. Met als bijkomende handicap dat je je pakjes dan ook nog van een gedicht moet voorzien. Raar land, dat Holland. 

Ook de 'gasten'kregen een beurt, dus In ons beste Engels legden we uit dat onze aanwezigheid alles te maken had met een korte vakantie en omdat we onze dochter zo tenminste konden ontmoeten. Dat zou ook zeker gekund hebben, als niet de formule erin voorzag dat over elke speech ook nog een gedetailleerde evaluatie werd gegeven, en daarna een evaluatie over de evaluaties. Heel leerzaam, ook heel tijdrovend.

dichtbij

Het prettige van Engeland is dat de musea er zo toegankelijk zijn. Deze keer zijn we weer eens even het Brits Museum binnengelopen. Alleen als je de "50 jaar Ming"-tentoonstelling wilde zien, moest je entree betalen, twee tientjes de man. En voor we er binnen konden gaan stelden twee beveiligingsbeambten beschermd door chirurgische handschoenen nog een grondig onderzoek in naar de inhoud van mijn rugzak. "Lekker veel ritsen," was hun adequate commentaar. Veel verdonkeremaande kunst zat er in al die vakjes nog niet in, moesten ze erkennen.

Van Ming weten we nu dat de periode helemaal niet van ver voor de jaartelling was, maar zo'n beetje samenviel met de ontdekking van Amerika. De pub tegenover de cultuurtempel heeft mooi gegraveerde ramen en is trots er zo dichtbij te liggen.

lekker dan

De dag na Sinterklaas verkoopt Mousset weer rumkransjes. Nog even, en het is immers weer Kerst. Dan houden ze er ook subiet weer mee op. Want exclusief moeten ze blijven, natuurlijk. We gaan er meteen op af. In de winkel ruikt het heerlijk naar chocolade. "'t Lijkt hier warempel net M & M," zeggen we ironisch tegen elkaar.

In Londen waren we mensen tegen gekomen die een kolossaal hoekpand aan het fotograferen waren. Wat kon daar nou bijzonder aan zijn? Verrek,  het was een krankjorem groot bolwerk rond de snoepjes van M & M. Een warenhuis rond dit ene thema hadden ze er van gemaakt. De geur van kunstmatige kleur- en smaakstoffen kwam ons tegemoet. En overal de merchandise. Een paar verdiepingen waren er mee gevuld. Met grootverpakkingen met eetbare produkten, evengoed als de ervan afgeleide hebbedingetjes. De afdeling T-shirts bijvoorbeeld, om je zolang je er maar niet al te dik van geworden bent, reclame te laten maken voor de felgekleurde chocoladepilletjes. Zelfs het beroemde oorlogsmotto "Keep calm and carry on"  en de Union Jack waren misbruikt. De paleiswachten vervangen door pastilles, ook dat nog.

zelfs geen soep

Je komt terug uit Engeland. Vlot bezorgd door de Eurostar. Rond etenstijd denk je, weet je wat, in Rotterdam onderbreken we onze reis voor de avondmaaltijd. Komen we weer even op dat glorieuze nieuwe station. Daar moet toch wat te vinden zijn.

Groot is het er, heel groot en heel erg koud. Maar bij alle bouwvolume is er geen ruimte gevonden voor een plek waar de verwende wereldreiziger iets behoorlijks op een bord kan laten serveren. Ja, bij Starbucks kun je zitten maar koffie kan je niet eten en bovendien betalen ze geen belasting. Dan toch maar de straat op, naar het aloude restaurant Engels? Maar dan hebt u buiten de waard gerekend. Of liever, die waard is er niet meer. Het restaurant dat het hele Groothandelsgebouw kon voeden en daarmee de wederopbouw van het gebombardeerde Rotterdam symboliseerde, is foetsie. Leeg. Weg. Hoe is het mogelijk!

We druipen weer af naar het station. In wat heet "De Huiskamer", op de eerste verdieping naast de toiletten, lijken we tenminste nog iets van een soepje te kunnen krijgen. Maar ook dat feest gaat niet door. De twee gamellen zijn leeg, en de koffiebroodjes die ze net nog hadden zien we precies op dat moment in de vuilnisbak gekieperd worden. Ja, je kan beneden nog wat eetbaars opscharrelen en dan hier in De Huiskamer komen opeten, want ze zullen nog drie kwartier open zijn. En nee, iets fatsoenlijks is op het hele station niet te vinden, dat klopt. De mensen willen alleen nog maar snelle happen. Wat een leven! Met savoir vivre heeft het niets meer te maken. Echte armoe in dit spoorwalhalla.

Met droefheid herinneren we ons onze laatste keer bij Engels. Was ook al geen succes, al hebben we er een tijd warmpjes kunnen zitten. Bedienen kwamen ze ons niet, het was er te druk. Nu worden het twee broodjes van de Broodzaak. Onze verbijstering krijgen we er niet mee weggeslikt..

kunstbloem

Kardinaalsmuts. Heeft toch iets onechts, als je het mij vraagt.

contactzoekers gezocht

Wat je onderweg zoal niet tegenkomt. Vintageroadtrips, bijvoorbeeld. Te huur in alle talen.. Al beheersen wij het taichichuan vast en zeker minder goed dan de mensen in Wychen. Wat een geluk, dat je toch ook nog met gave mensen in contact kunt treden. Mits internet aan boord hebbend, uiteraard.

we worden geregeerd

Zelfs bij de kapper moet je tegenwoordig al pinnen. En ook je treinreis moet met plastic geld. Zelfs als je je vrij-reizenkaartje wilt gebruiken, dien je dat eerst elektronisch op te laden.  Aan meer veiligheid op het spoor (overwegen zijn nog lang niet allemaal beveiligd, er vallen nog steeds onnodige doden) wil de staatssecretaris van treinen evenwel geen cent extra uitgeven. Maar ze is de kwaadste niet: ze gaat welwillend bekijken of ze de suggesties voor verbeteringen die niets kosten misschien toch kan gebruiken. De regeringspartijen zijn haar behulpzaam met een wel heel goedkope oplossing. Wat dacht ze van een "app" die aangeeft dat er een trein aan komt? 

Mijn man ontploft, spetters op de krant. "Zeker voortaan even op je telefoon kijken of je veilig kan gaan oversteken??!!" Even heeft hij totaal geen bereik.

voor je volgende verjaardag toch maar liever een smartphone vragen

dubbele zekerheid

Af en toe komen we langs de Betuwelijn, en soms zien we daar dan ook echt treinen rijden. Op sommige plekken, valt me op, lijkt ruzie ontstaan te zijn bij de aanleg. Dan lijkt het net of rivaliserende aannemers zich niet bij elkaars werk hebben willen neerleggen, en voor de zekerheid nog wat extra eigen portalen hebben geplaatst. Op nog geen halve meter van elkaar. Maar wanneer komt die echte Hoge SnelheidsTrein nu eens aan? Nou ja, de laatste Fyra heeft ons land onlangs verlaten. Is toch ook alvast een hele stap in de goede richting.

sombere toekomst

Jaknikkers zijn er genoeg. Zelfs deze museale. Maar met name in overdrachtelijke zin. Totdat teveel ja is geknikt. Na de olie- kwam de gaswinning, en nu moeten we gaan geloven in nut en noodzaak van fracken en de opslag van CO2 Hadden we ons kernafval eigenlijk al in zout opgeborgen?

thuishulp

Toch nog met haar rollator de kapper weten te bereiken. Je moet toch weer verder, hé. Een beurt onder de droogkap, daar fleur je van op. De oudere vrouw kon ondertussen haar relaas kwijt over de brutale beroving, die haar nota bene thuis te beurt was gevallen. 

Ja, je doet de deur natuurlijk als je zo oud bent alleen nog overdag open en dan alleen omdat er iemand thuiszorg aan je komt verlenen. Achteraf gezien was het slechts een handige smoes geweest om binnen te kunnen komen. En zo waren er dingen verdwenen, die ze nog helemaal niet kwijtwilde. Voor een permanentje had ze gelukkig nog budget.

De kapster leefde zich helemaal in, en hielp bedenken hoe de onaardige bezoekster geweten kon hebben dat de thuiszorg op dit adres hand- en spandiensten verleent. Een tip gekregen, in de boeken gesnuffeld, op de loer gelegen, het kon natuurlijk van alles zijn. Eng hoor, als je de mensen niet meer kunt vertrouwen. 

Nou ja, zelf was ze ook niet graag alleen thuis. Dan stuurde ze altijd haar hond wel vooruit als ze de deur moest gaan opendoen. Een beest van flink postuur, maar een labrador en dus van de soort die heel lief is en voor kinderen op zijn rug gaat liggen om zich eens lekker te laten kroelen. Maar gelukkig gaan boeven voor hem nog op de loop  Want hij heeft gelukkig pikzwart haar. En blaft, als het moet. 

even geen leuke linde

Het was behelpen. Zomar een beetje schommelen in een zandbak, terwijl je je verheugde op een namiddagje "Leuke Linde" als opmaatvoor het weekeinde, dat begon met logeeren bij oma en opa. Maar toen we er aankwamen bleek er een robuust kettingslot aan het toegangshek bevestigd te zijn. "Op last van de gemeente gesloten", stond er ook nog bij. Groot was onze teleurtelling, en ook de Marokkaanse opa met zijn kleinkind moest onverrichterzake huiswaarts keren.

Geen faillissement of bestuursproblemen. Gewoon vogelgriep natuurlijk, een snuggerder iemand gaf later de verklaring. 's Avonds probeerden we met gezang de Sint en zijn Pieten te laten weten dat de kinderen deze keer niet thuis waren. Ze mogen ons doorgaans pas wakker maken als de vogeltjes zich laten horen. Nou, om zes uur 's morgens is dat in deze tijd van het jaar echt nog niet het geval. Maar langer slapen konden ze echt niet. Gelukkig stelde de inhoud van de schoentjes niet teleur. Al lag er deze keer geen wortelafval naast het lege bakje water. Dat had Zwarte Piet gelukkig wel nog netjes teruggebracht, nadat hij het eerst zonder morsen tot boven op het dak had moeten zeulen. Want onze kleinzoon had wel door, dat zo'n heel paard echt niet door de schoorsteen kan. 

Piet met blauwe schmink gesignaleerd in Velp

wurggreep

Weer moesten we naar het westen voor de uitvaart van een oud-collega. "Ik ben de volgende," had Cor anderhalf jaar geleden namelijk aangekondigd toen we bij elkaar waren voor zijn voorganger. In dat opzicht heeft hij gelijk gekregen. Maar niet in de paar weken tijd die hem nog gegeven zouden zijn. Het werd veel langer, en het was gelukkig nog een goede periode, met een gedenkwaardig afscheidsfeest met de collega's in een Haarlemse kroeg. Moeilijk is het pas kort geleden geworden, toen de ziekte echt doorbrak. 

Familie en vrienden waren na de begrafenis naar de Westbroekplas gekomen, net buiten Haarlem, voor de nabeschouwing. Gelukkig met zovelen, dat het uitzicht op het water en de daarlangs verrezen blokkerige 'urban villa's' wegviel. Grijs, grijs en mistroostig lagen die erbij.
Inzoomen was nodig om het dappere maar eenzaam in een veel te ruime plas spuitende fonteintje in beeld te krijgen.De kerstverlichting brandde voor de zekerheid al.

De hele vroeger nog open en groene Velserbroek is in moordtempo volgebouwd. Toen we net in Spaarndam woonden hadden we nog het volle genot van het zicht op de ongerepte duinenrij langs de kust.  Aan de andere kant van het dorp ook al ellende. Daar rukken gigantische bergen vervuilde grond op, voor zover steenkolenopslag en een woud van olieopslagtanks de ruimte niet hebben opgeëist. Spaarndam in de wurggreep/ Ach, de lieflijke herinnering aan de in goudgeel zonlicht badende uitgestrekte velden van zuring en teunisbloemen!  Nee, de wereld gaat er niet op vooruit.


En in Arnhem staat de vooruitgang ook niet stil. Daar hadden ze nog een portie asfalt over,  waarmee het laatste stukje ontbrekende bestrating in het voetpad van onze straat, langs het veldje met de volkstuinen, nu ook verdwenen is. Jammer van het valse plat ter plaatse, anders zou je er je kleindochter nu uitstekend kunnen leren rolschaatsen. Er loopt vrijwel nooit iemand, namelijk.

onze buren op tv

Altijd makkelijk, je buren op tv te zien. Scheelt weer een loopje. Gisteravond overkwam het ons weer eens, toen we bij "Pauw" de rechtskundige herkenden, die een paar huizen verderop woont. Nu was hij naar de landelijke tv overgekomen om de kijkers uit te leggen waarom voolkswoede een lynchpartij zou eisen en de rechter niet meer dan een paar uurtjes taakstraf oplegt. Ook al ben je Pool en heb je twee grootouders en hun kleindochter van twee doodgereden door de macht over het stuur te verliezen. Of je te hard reed was dan misschien wel aannemelijk, maar is niet bewezen. Dat de gefrustreerde vader na deze uitspraak een stoel naar de rechter smeet viel wel een beetje te begrijpen.

Ideetje:
weezitsbankjes smijten 
een stuk minder gemakkelijk.




We vielen wat laat in de uitzending, maar hebben inmiddels uit de krant geleerd dat onze Peter een dubbelganger met een andere naam moet hebben, die als "raadsheer" Erik ten tonele werd gevoerd. Probeer nooit bij het spellen van je naam de productieassistentie te helpen, want voor je het weet heet je in de ondertiteling "Marie-Janne", waar je ouders lang geleden nog gewoon Marianne hadden bedoeld.

De als advocaat aan het woord gelaten buurman is ondertussen in het echte leven wel degelijk zelf rechter, en weet dus alles van het vellen van vonnissen. Om Boer Koekoek hier te citeren:"Bewijzn moemn hewwn". En die waren er niet.

Vandaag dan ook nog de dreigende sluiting voor ziekenhuis Sionsberg in Dokkum. Dat kennen we ook al van een overbuur. Zij verliet ons buurtje om er directrice te worden. En kwam aldus ook op tv, toen het er nog goed ging. Een andere buurvrouw haalde niet vel later het scherm met haar relatietherapie. Op de keper beschouwd best een hoog percentage van tv-personlity's. Zou hetkomen doordat er zoveel mediagenieke personen naast ons wonen?

pakjeseconomie

Uit Argentinië het goede bericht, voor anderen dan dwaze moeders, dat oud- (of blijf je dat altijd?) juntaminister Zorreguieta een polowedstrijd heeft bezocht. In een rolstoel weliswaar, maar de media hadden hem een paar dagen geleden nog hartstikke overleden-aan-leukemie verklaard. 

Dat was nieuws dat prompt tot ons kwam in De Wereld Draait Door, en werd er even later later ook weer in herroepen. De vader van onze huidige koningin was maar een paar minuten dood, en is nu alweer fit genoeg voor een sportmanifestatie in Buenos Aires. Gezonde Luchten, met recht. Kan zijn dochter hem gewoon blijven opzoeken, zoals ze in het weekend ervoor nog gedaan had.

Maxima woont niet gemakkelijk dicht bij haar ouders. Als ze - zelfs koninklijke - mantelzorg willverlenen, moet ze per vliegtuig over komen en daar zou dan weer schande over gesproken worden door het volk. Betalen we daar belasting voor?

Vanmorgen wil de radio juist weten - een onderwerpje zo meteen in het parlement - of wij gewone mensen er nog meer asfalt bij willen. Dan lossen we (gelooft de minister van VVD-verkeer) de files op en hoeven we minder lang onderweg te zijn naar onze eigen mantelzorgbehoeftigen. Heel toevallig publiceert de asfaltlobby vandaag zijn jaarlijkse onderzoek naar hoe duur files zijn. Heel duur natuurlijk, dat laat zich begrijpen.

Ach, luisterden we maar niet naar de vrachtwagenchauffeur die zijn gezondheid door 's nachts te gaan rijden wil gaan opofferen. En snapten we maar het gelijk van de mevrouw die vindt dat er zo langzamerhand al genoeg moois onder asfalt is verdwenen, en dat we moeten ophouden met het zinloos heen en weer transporteren van nutteloze rotzooi, omdat dat heus niet zo goed is voor onze economie als ons is wijsgemaakt. Zij weet beter, en de minister pas als ze grootmoeder is geworden.
 
We kunnen hoop hebben. Nu storten de koopavonden al in, niemand durft meer over straat als het donker is geworden. Quality time voor kinderen en ouders keert terug voor de winkeliers, een etra avondje vrij. We zijn onderweg maar dan door thuis te blijvn naar een jaarronde pakjeseconomie. Alleen de bezorgers van onze internet-bestellingen hoeven dan nog de weg op. Op die paar mantelzorgers na dan. Gaat evengoed een hele hoop overbodig geworden wegdek schelen. En auto's.Die kunnen mooi naar het museum.

zelf doen

Oosterhout in Noord-Brabant had vroeger "de wijken genummerd". Dat hielp vreemdelingen niet echt, bij het vinden van hun bestemming. Maar het waren intrigerende bordjes, die moderniteit suggereerden en pas verdwenen toen de Tom Tom en nog later de smartphone ons leven overnam. 

Nieuwe verkeersinzichten deden hun intrede, en Oosterhout besloot de markt autovrij te maken. Daardoor is meer ruimte ontstaan voor mensen die zich per rijwiel of brommer verplaatsen. Maar hoog worden die toch niet door hun gemeentebestuur aangeslagen. Of zouden ze expres dubbelzinnige bordjes hebben opgehangen bij de fietsenstalling, juist om de hersenen van hun inwoners te scherpen?

Allereerst is daar de barse opdracht de rijwielen vooral bovengronds te paatsen. Met een streng uitroepteken nog eens extra benadrukt.Anders zwaait er wat. Een boete van 35 euro
zelfs.

En als je dan bedacht hebt dat die ondergrondse stalling misschien toch wél benut mag worden, want anders hadden ze hem niet hoeven bouwen, dan stuit je op een volgend probleem. Meer dan één persoon tegelijkertijd mag zich namelijk niet in de kelder begeven. Daar moet je het vooral alléén allemaal maar uitzoeken.  maar hoe je er dan achter komt of er al iemand in de kelder rondloopt, staat er niet bij op dit bordje.

 

Volgens ons wil Oosterhout lering trekken uit de ervaringen in Nijmegen, waar in 2007 een wethouder in opspraak kwam omdat hij zich in de fietsenstalling van het raadhuis niet had beperkt tot het netjes stallen van zijn fiets, maar zich - de bewakingscamera zag het - op wel heel intieme wijze bezighield met een vrouwelijk raadslid. Typisch een gevalletje van 'nog even het stuk bestuderen'. 

mooi blauw

Wat een goed nieuws vandaag. De eerste auto op waterstof is nu voor de gewone mens beschikbaar. De revolutie staat voor de deur. Want dankzij de kometen is er voldoende water op aarde gevallen om het leven mogelijk te maken, en nu dus ook in de auto nog een tijdje voort te kunnen zetten.

Bijkomend gunstig is dat Toyota het bewuste autoconcern is, dat na twintig jaar knutselen nu zo ver is dat ze het eerste exemplaar in prachtig blauw hebben kunnen presenteren. Ze waren er dus al mee bezig toen we onze Yaris Verso van ze kochten, die we geweldig vinden maar zij niet, althans al na een paar jaar kregen we bericht dat de Verso 'helaas' uit produktie ging. Stom, stom, stom! Nu rijden we hem maar op, en dat lukt dit hele millennium al heel aardig.

 

Onlangs nog probeerden de lui van Toyota ons aan de haak te slaan. Opeens toonden ze zichzelf weer en nog wel zéér GEÏNTERESSEERD in ons oma-Duck karretje. Ja, om in te ruilen natuurlijk, daar hadden ze wel oren naar. We zijn er niet ingetrapt, zo oud en wijs zijn we wel. 

Maar nu? Een waterstof auto? Dat zou toch wel wat zijn, mensen. Actieradius 500 kilometer, en hartstikke goed voor het milieu. Niet voor de portemonnee, daarentegen. Hij moet in zijn eenvoudigste uitvoering  65.000 euro kosten, schijnt het. Nog maar even doorsparen, en hopen dat onze Yaris nog een paar jaar door de APK-keuring komt. Wat ook al zo handig is: omdat in Nederland voorlopig voor het bijvullen met waterstofgas maar één tappunt staa.

unieke akoestiek

Dat kan je net zo goed thuis doen. Port drinken en een half pakje sigaretten roken. Nee, als je muzikant bent moet je serieus bezig zijn op de repetities. En op de hoogte zijn van de optredens. die trouwens veel te vaak gratis zijn. Je kent mijn ambities.

Heerlijk is het, de uitvinding van het mobieltje. Je wordt - ook geheel zonder kosten - deelgenoot gemaakt van heel wat intieme informatie.Onderweg naar de trein, zoals in dit geval terwijl we samen oplopen naar het station. We probeerden nog bij te dragen aan de privacy door zelf maar even een omweggetje  te nemen, maar toen we bij de ingang aankwamen bleek de gedreven monoloog nog steeds of alweer over het drinken van port te gaan.

Ook in de trein zat menigeen voor zich uit te mompelen, en konden wij vermoeden dat niet alleen in de muziek maar ook in het bedrijfsleven niet alles koek en ei was. Groepssessies werden geëvalueerd, personeelsingrepen voorgesteld, presentaties voorbereid, offertes doorgenomen. We namen er geduldig kennis van.

Op de terugweg was alles anders, toen waren het de supporters van het Nederlandse voetbalelftal die de nederlaag tegen Mexico en hun pittige vertraging aan het bespreken waren. Bij Breukelen was een overval tot op het perron uitgevochten met vuurwapens, reden waarom de spoorverbindingen een tijdlang stil waren gelegd.

Zelf hoefden wij slechts naar Utrecht. In Tivoli, unieke akoestiek, werd Porgy en Bess voor ons uitgevoerd door het Philips orkest, met koor en solisten. Het was onze ontberingen ten volle waard. Laatste bus weg, maar met iets meer dan een half uurtje lopen kwamen we toch thuis. Het telefonerend publiek  was al gaan slapen.  

grap moet kunnen

Heeft dan eigenlijk nog best lang geduurd, die val van de muur. Toch typisch dat het de laarzen zijn, die het groeiende gevoel voor humor van de herenigde Duitsers moeten symboliseren.

even uitblazen

De aller-, aller-, allerlaatste mooie zomerdag, ook gisteren hebben we er weer massaal van kunnen profiteren. Hij bracht ons voor het eerst sinds tijden weer eens op de Loenermark. Ook in het kiezen van die bestemming waren we bepaald niet de enigen. Door tweehonderd schapen en een hond werden we opgewacht. Maar de jeneverbessen waren er niet, alleen wat leeggeroofde struiken herinnerden aan een vroegere overvloed. Maar ja,toen stonden ze nog niet op de lijst van met uitsterving bedreigde natuur. 

Sporen genoeg ook, op ons pad. Alleen niet van herten of wilde zwijnen. We moesten lachen om de cartoon van Dingeman in Trouw vanmorgen. Ook hij had volop genoten van het mooie weer. Een bos vol recreanten, allemaal  zo heerlijk aan het uitblazen tussen de bomen. Het leek wel of ze met hun allen hier langsgedromd waren.

longlegs

Het ziekenhuis gaat uitbreiden, maar van de natuur die er tegenover ligt blijven ze voorlopig nog af.  Na ons wandelingetje door Sonsbeek kwamen we er op deze manier langs. Als Vader en moedertje Langbeen, want het was al vijf uur geweest. Zo komen we tenminste ook zelf een keer in beeld. 

Van Daddy Longlegs zou later blijken dat deze weldoener die het arme weesmeisje Judy Abbot aan een opleiding hielp geen spillepoten had maar eerder corpulent genoemd kon worden. Inmiddels is hij ook alweer de 102 gepasseerd, .een mooie leeftijd voor een kinderboek.

Mijn  echtgenoot gaf onder het lopen een korte samenvatting van de turbulente familiegeschiedenis van "De stamhouder", dat hij net uitgelezen had in wat je wel recordtijd kan noemen. Toch ingewikkeld genoeg om niet echt kort te kunnen worden samengevat. Dat Alexander Münninghoff de auteur is, was hier al vermeld. De man is in Polen geboren, maar werkte bij de Haagsche Courant en later als buitenland-corrspondent, Ruslandkenner in de Koude Oorlog. Op de VPRO is hij nog steeds vaak te horen over zijn journalistieke avonturen, heel erg de moeite waard als je van dat vak houdt. 

Zeker in deze dagen van herdenken dat de DDR 25 jaar geleden nog bestond en de Berlijnse muur nog moest vallen, komen herinneringen aan afluisteren en bespioneerd worden weer gemakkelijk boven. Op je hoede moeten zijn, het was nog nodig toen eind jaren zestig een vakantiekamp ons de gelegenheid bood per trein naar Praag te reizen en een kijke te nemen achter het IJzeren Gordijn.

Het was een ervaring waarvan ik nog steeds profijt heb. Daardoor vraag je meteen af, waarom je een opgeblazen ziekenhuishandschoen zomaar in de berm tegenover Rijnstate ziet liggen. Hier is wat aan de hand. Hier is sprake van een mysterie. Van een verdwijning, of misschien wel erger. Toch?