postzegel

Een dagje Zwolle achter de rug. Deze keer hoefden we niet via Utrecht, noch met de bus. We waren erheen gelokt voor het vernieuwde museum De Fundatie. Het heeft twee verdiepingen uitbreiding gekregen, die als een waakzaam blauw vliegenoog bovenop de oudbouw is uitgevoerd. Daardoor zie je het al van verre. De media stonden er bol van.

Zelf kijken doet het oog niet, of maar beperkt. Als we binnenin staan blijkt maar een klein gedeelte uitzicht te geven op de stad. We bevinden ons in een witte bol, die onze aandacht concentreert op het foto- en videowerk dat er is uitgestald. Met een opvallende figurantenrol voor een naaktkat. Daar zou de dierenbescherming zich eens tegenaan moeten bemoeien.

Ook schilderijen en tekeningen heeft het museum in huis. In een te behappen hoeveelheid.
Een verdienstelijke keuze uit de eigen collectie, een reeks crisisbeelden en oorlogsmisdadigers, en om  ons op te vrolijken een aantal Krabbés, de schilder die ook kan acteren. Hij had zich laten inspireren door zijn eigen kindertekeningen, trouw bewaard door zijn vader. Ook schilder, net als de (klein-)zoon, gewoon een multigetalenteerde familie. Jeroens "Leeuwen" hebben we in kaartvorm aan de verzorgster van Garfield gestuurd, omdat ze vandaag zeven decennia bestaat en bijna zo lang in de dierenopvang actief is.

In het museum geen postzegel. Buiten een hoosbui en hevig onweer. En geen postkantoor. In Zwolle kun je voor postzegels terecht bij het Kruidvat, ontdekten we. Waar de brievenbus is kunnen de Blauwvingers niet vertellen, in Zwolle schrijven ze geen brieven meer. Op eigen kracht hebben we er toch nog een gevonden. Nu maar hopen dat hij gelicht is. En anders: van harte, Els.
Wie naar Winterswijk had gewild had pech: blikseminslag. Er werden weer eens bussen ingezet.