mannetjes

Wat zijn natuurliefhebbers toch een onhebbelijke mensen. Als ze, net als wij, met hun auto het Nationaal Park De Hoge Veluwe in willen, tenminste. Ze lossen het fileprobleem bij de kassa doortastend op door een van hun inzittenden alvast vooruit te sturen naar het loket en zo voor te dringen. 

Daar vergt de afhandeling namelijk veel tijd, want er zijn verschillende types kaartjes te bestellen. Nog een geluk dat de combikaart die tot vorig jaar korting opleverde voor de jaarkaarthouders van Burgers Zoo inmiddels is afgeschaft en dat senioren gewoon het volle pond moeten betalen. Zo wordt de keuze nog een beetje beperkt en kan er hoogstens gemopperd worden over de prijs. Wij waren iets meer dan  veertig euro kwijt, omdat we naar het tien kilometer erderop gelegen museum wilden. Het Nationale Park is een elite-uitstapje, gelukkig had ik de enquête waarmee natuurbeheerder Natuurmonumenten  net is begonnen om te weten hoe we te grote drukte moeten afstoppen gisteravond al ingevuld, en me uitgesproken tegen hogere tarieven voor het genieten van natuur. 

De voordringers verzekerden zich assertief van kaartjes en keerden terug naar hun auto, om daarna triomfantelijk uit de rij te kunnen schieten en over de linkerbaan, tegemoetkomende voetgangers, fietsers en auto's uit de weg drukkend, het park versneld binnen te gaan. Je bent per slot van rekening liefhebber van bloeiende hei en de eerste herfstkleuren, of niet; daar mag je best onbeschoft van worden. 

Later ontdek ik dat de boswachters in opdracht van de pr-afdeling van Natuurmonumenten voor RTL4 een wedstrijdje burlen hadden uitgeschreven. Dat verklaarde alles. Allerlei gespuis kwam daarop af, leuk toch, de mannelijke herten concurrentie aan te doen met het slaken van bronstige kreten, en wie dat dan het bste kan. Het minder door oerdriften geregeerde deel van de bezoekers kwamen we tegen bij de tentoonstelling over de pointillist Seurat. Dit zijn allemaal stipjes:

En de Japanners, in groten getale overgekomen, snelden rechtstreeks naar de werken van Van Gogh die ook in Kröller-Müller te bewonderen zijn. 

Het mannetje Jacques deed ons zoals altijd keurig in- en uitgeleide. Eerder deze week hadden we in Verviers zijn evenknie gezien, de ook al in net pak gestoken wolhandelaar die drie meter hoog de supermarkt Carrefour nog enig cachet verleent.
Lu Martchand d'Ploquettes, het zal wel (koeter-)Waals zijn, al heet de maker Wagelmans. Mannetjes en echte heren, we hebben weer heel wat geleerd vandaag.

.

leuk en lekker

Kuieren door Deventer is ook leuk, als er geen boekenmarkt is. Zelfs valt er dan meer van de stad te zien, niet schuilgaand achter de werkelijk massale stapels drukwerk, ingenaaid of ingebonden, die er op 4 augustus voor de liefhebbers van lezen te koop worden aangeboden. 

Ditmaal ontdekten we de winkel die in het seizoen 2012/2013 de leukste van Deventer was, en het gezelligst in de daaropvolgende periode. 

Zo ziet dat er uit:

En wie er binnengaat treft een wonderlijke verzameling aan van snuisterijen en hebbedingetjes. Ook op internet te bezichtigen, de winkelruimte laat niet toe de hele voorraad uit te stallen. Wie aan de net weer gedistribueerde IKEA-catalogus niet genoeg heeft kan op deze site zijn hart ophalen. Wij kregen een kaartje mee van Masterpieces, van Bijzonder tot Uniek. 

Als u in levenden lijve door de Deventer Nieuwstraat loopt mag u uzelf een paar panden verderop belonen met een bezoekje aan Vlinder, waar ze broodjes en koffie verstrekken maar u ook kunnen helpen aan de lekkerste kaneelcake, van bakker Nollen, die onze kleinkinderen ooit geproefd hebben.  Hun ouders vonden het geen goed plan er hun overblijftrommeltje mee te vullen, dat vonden ze wel jammer. 
Hopelijk krijgt u net als wij een voorproefje bij uw koffie gepresenteerd.  Dan weet u wat we bedoelen.

de lijn getrokken

De wegwerkzaamheden voor onze deur blijven verrassen. Gisteravond bleken we er een baksteenkleurig fietsstook bijgekregen te hebben. En zelfs de belijning was al aangebracht. Maar wat dan weer verbaast, is dat aan de overkant nu ook belijning de fietsstrookmarkeert, maar dat die daar gewoon zwart gebleven is. 

Nu is het afwachten. Is de lijn nu alweer te vroeg getrokken, en komt dat rood alsnog? Of heeft de fietser alleen bergopwaarts recht op een volgens de regelen der verkeersveiligheidskunst uitgevoerde mooie rode strook? Natuurlijk zal Tiktijd de kwestie nauwgezet blijven volgen. 

Aan onze kant ligt weliswaar een tweede streepjeslijn, maar die duidt de reep aan, die weer van de strook afgesneden zal worden. Dit om een goot te kunnen aanbrengen met vrije uitstroom in de rioolputten, die nu nog hal diht zitten met een surplus aan asfalt. Denken we.

In elk geval kunnen we nu al melden, dat de buren hun wens verhoord hebben gezien. Zij hadden met een regenbestendig bordje in het zand de wegwerkers nederig verzocht het parkeervak wat langer te maken, zodat er een extra auto gestald zou kunnen worden. Na een paar dagen was het bordje verdwenen, en uit niets bleek dat je op deze manier inspraak kon hebben in de vormgeving van je straat. Zo helemaal zonder inspraakrondes en avondvergaderingen. Maar het gaat lukken. Jammer weliswaar, dat ik nu nooit zal weten of de krokussen  die dit jaar te lijden hebben gehad van het aannemersbusje waarmee de vader/schoonvader van onze nieuwe buren hun huis kwam opknappen, die doortastndheid overleefd hebben. Hun plaats wordt ingenomen door Waalsteentjes, als de Arnhemse Openbare Werken die tenminste nog ergens op de kop kunnen tikken. Voorlppig ligt er nog een gapend gat  open. 

Auto's op doorreis mogen dit weekeinde over het verse asfalt voorbijrazen. Zelf zijn we nog aangewezen op parkeren aan de overkant. Ging trouwens best, hoor.

lekker belangrijk

Dus Erik de Zwart is de spreekstalmeester van de filmpjes over de Thomastrein waar onze oudste kleinzoon zo dol op is. We weten het sinds in Knevel en Van den Brink aandacht werd besteed aan Rail Away, de langlopende BBC-serie over spoorverbindingen waar dan ook, die weer eens een jubileum te vieren heeft. 

De EO zendt de serie uit, vooral omdat er weinig in gecensureerd hoeft te worden. Dat was met natuurfilms over de evolutie wel anders. Vanwege het EO-etiket kunnen de opinieleiders uit die kringen er wel een onschuldig itempje in hun praatprogramma aan wijden. De voice-over was aanwezig, die bij het boodshappn doen aan zijn stem herkend wordt. En van De Zwart weten we nu dat hij zelf treinengek is en al jaren een tuintrein aan het aanleggen is, welk project nog lang niet af is. Zijn oma was de zus van de vrouw van Wim Kan, ook interessant om te weten, al vind ik het nog belangrijker dat zijn vader met de zus van mijn moeder (en met haar) dezelde achternaam deelt.

De gelovigen worden de laatste tijd trouwens steeds brutaler, Nu eisen ze weer dat onze koning propagandist wordt over zijn geloof. K. en B. zullen hem graag willen uitnodigen voor een streng verhoor in hun talkshow.

klaar voor de reis

Het loopt tegen vijf uur en we zijn Deventer net uit, als we langs een weide komen die ons overrompelt. We weten zeker dat de Baardmannetjes afgunstig zouden zijn geweest. U weet niet wie dat zijn? De bebaarde vogelaars De Haan en Dorrestijn, die de televisiekijker deze zomer vermaakt hebben met reportages over hun gevederde vrienden. Ook zij zouden genoten hebben van het veld vol ooievaars, bezig met fourageren. Een stuk of twintig, dertig misschien wel waren het er. Een ongelooflijke aanblik, nooit zagen we er in Nederland meer dan twee tegelijk.

Ceci n'est pas un ooievaar, de toekan komt in ons land te veel voor

 

Zo te zien waren het nog jonge vogels, moed verzamelend om de lange reis naar Afrika te gaan ondernemen. 

Verstandig dat ze er een beetje vroeg aan beginnen, al is het hopelijk geen voorbode van een strenge winter. Net nu we de natste zomer sinds de metingen zijn begonnen achter de rug hebben.


Een van die ooievaars heeft met onze verse kleinzoon gezeuld, dat zal best een karwei geweest zijn. Die moet maar een beetje extra aansterken. En er vooral nog eens een heilzaam nachtje over slapen. 

                                                      Kleinzoon, twee dagen oud, eerste bekertraining 

streeknieuws

Krantenleed. Zo kan je het toch wel noemen, als je wordt afgescheept met de Vallei-editie van je dagblad;  waarop we ons hadden geabonneerd om op de hoogte te blijven van het nieuws uit Arnhem. Nu moeten we het doen met de wetenswaardigheden uit de regio Ede/Wageningen. 

Ook Lunteren valt daaronder. Schokkend nieuws bereikt ons vanuit dat buitengebied. Ook daar blijken de mensen van kwaad tot erger te vervallen. Ons dagblad meldt dat dit weekeinde nota bene een heuse fiets in het water gegooid is, ook nog door een fietsendief. Vreselijk nieuws natuurlijk, nu het Internationale Rode Kruis al helemaal geen geld meer heeft om de noden, overal in de wereld ontstaan door oorlogsgeweld, nog te lenigen. Honger, dorst, geen medicijnen, maar gelukkig ook geen fietsen.

Arnhem was deze zomer de natste plek in ons land. In Sonsbeek was een tentenkamp nodig om de mensen droog te houden.

grote boodschap

Als je op vakantie bent heb je als vrouw zijnde ongetwijfeld de Linda bij je, of de Maarten, en anders wel een detetive of Boeketreeksdeeltje. Deze boodschap, die ik op de meisjeswc van het RTM-museum vond, was zo  groot dat ik aan lezen helemal niet toe kwam. En er maar een foto van heb gemaakt zodat ik hem thuis nog eens rustig kon bestuderen. 

De kern van de boodschap blijkt te zijn dat we het lege wc-rolletje niet door het toilet moetn spoelen, omdat er plastic uiteinden aan zitten. Dit afval moet in de prullenbak. Anders moeten de vrijwilligers, die liever locs en wagonnetjes laten rijden, een akelige verstopping opheffen. Wel blijven nadenken, meisjes!

van huis

Dat was handig, die opgebroken straat tijdens ons weekje weg. We zaten in Zeeland, waar het internetverbindingennet nog niet echt functioneert. Mochten de bloglezers ons dus gemist hebben en daardoor aanvechting gevoeld hebben ons huis op waardevolle spullen te doorzoeken, dan moesten ze met eventuele buit door greppels en over wallen klauteren. Te bewerkelijk voor een geslaagde inbraak. De computer was bovendien met ons mee, al hoefde hij niet te werken. Al onze andere, echte, schatten hadden we trouwens ook bij ons. 

Dat was in geen twintig jaar meer voorgekomen, een gezamenlijke vakantie. Eerst het Mosselfeest in Haamstede, met nog meer familie en deze keer 38 bolussen en eigengebakken frites. Uitwaaien aan het strand, een hele berg gave scheermes-schelpen vergaren, dat is voor kinderen van de Veluwe een groot genot. En daarna hoelahoepen, een spoorbaan uitleggen, je kunt er een middag en avond mee vullen. Suske en Wiske houden de kinderen bezig die al kunnen lezen, de kinderen die niet meer willen lezen hebben hun I-pad. De volwassenen behelpen zich met gesprekken, de meesten zien elkaar niet zo vaak. Na drank, maaltijd en Rote Grütze met ijs toe is het echt wel kinderbedtijd en verplaatsen we ons naar Dreischor, waar een kolossale voormalige vlasschuur nu onze vakantiewoning is. 

Boven slapen de ouders met hun zeven weken oude derde kind, dat in deze week al tevreden "Oh!" terug leert zeggen als zijn vader hem inwijdt in de eerste belangrijke automerken, te beginnen met de "Aygo". De knul houdt duidelijk van gezelligheid, dat komt met dit gezin goed uit. De opvouwbare bolderkar doet goede diensten als hij er beneden bij is.

De overigen hebben een riante gezamenlijke slaapruimte, waarin vier bedden en een nis achter de vrijstaande kastenwand die we even kunnen beschouwen als het eigen kamertje van de tante uit Engeland, die nog een paar dagen met ons mee kan doen voor ze weer op haar werk in Engeland verwacht wordt.

Met haar zus en de kinderen doet ze wat ze van ons nooit mochten: een ritje in de stadsrondrittrein die in Zierikzee vertier biedt aan de toeristen tijdens de regenachtige marktdag.

Haar vader neemt later wraak met een rit in de stoomtrein Brouwersdam en een bezoek aan het museum van de Rotterdamsche Tramweg Maatschappij. De kinderen mogen hun eigen kaartjes knippen van de conducteur. Het dagje Neeltje Jans is heerlijk voor de kinderen, en ergens in de week durft de oudste het aan te bungyjumpen op een trampoline. 

Een heerlijk vakantieweekje, waarvan de jonge moeder eigenlijk niet meer had verwacht dat het er dit jaar nog van zou kunnen komen. Haar meegaande derde kind maakte het mogelijk. Haar andere zoon  denkt alweer vooruit: hij zou nu best wel eens een keer op treinenvakantie willen gaan. Ik geloof niet dat hij daarmee een vakantie zónder treinen bedoelt.

 

weer aan het werk

Gisteravond heeft burgemeester Van Aartsen van Den Haag zich moeten verdedigen tegen een motie van wantrouwen, omdat hij met vakantie was terwijl in De Schilderswijk ("Ut" noemen ze die daar) gedemonstreerd en gereld werd. Dat mocht hij niet, van de wakkere politici (vooral in kringen van de PVV te vinden) die eisen dat een burgervader lijfelijk aanwezig is als het in zijn stad uit de hand dreigt te lopen. 

Een onmenselijke eis natuurlijk, ook bestuurders moeten wel eens uitrusten. Nog daar gelaten dat deze man kon stellen dat hij met de moderne communicatiemiddelen die hem ter bschikking stonden van minuut tot minuut op de hoogte was gehouden. En dat raddraaiers zo nodig wel degelijk waren opgepakt. Niks aan de hand dus, reden waarom hij nu had besloten voorlopig geen enkele demonstratie meer in de Schilderswijk toe te staan.
Even slikken voor hem als overtuigd liberaal, die het zo goed meent met de vrijheid van meningsuiting. 

Trouw vroeg van de week aandacht voor nog een andere veelgeplaagde politicus, in de cartoon Anton Dingeman van Pieter van Geenen. De vakantie is bijna voorbij, was deze keer zijn thema.

 Schitterend, zoals hij de verguisde Diederik Samsom situeerde op een onbewoond eiland, kennelijk ook een beetje op vakantie maar dan in een ernstige vorm van luwte.

Mou ja, zelf voor de PvdA (Timmerman!) kruipen de peilingen weer wat omhoog.

Ook een veeg uit de pan voor Pechthold, zich preparerend op het nieuwe politieke seizoen.

Nog een paar weken, dan expireert ons abonnement op de krant, maar zullen we Dingeman echt kunnen missen, nu hij weer beter bezorgd wordt? We vragen het ons oprecht en bezorgd af.

geen toegang

Neef heeft ons nog een foto opgestuurd van wat hem in het afgelopen weekeinde opgevallen was in Sonsbeek. Sluit prima aan bij het thema over de gastvrijheid in Arnhem. Zijn oog viel op dit bord bij de ingang aan de Zijpendaalseweg:
 
De hoofdmededeling is dat je een zone binnenkomt waarbinnen niet geparkeerd kan worden. Nog tot daar aan toe dat hier sprake is van een hernieuwde waarschuwing, toch altijd goed om te beseffen.

Het eerste onderbord bevat een cryptische, de lachlust al wakker makende melding dat er in het park een Chinees per auto bereikbaar is.

Maar dan volgen de spelregels voor Sonsbeek op het tweede en kleinste onderbord, voor wie niet te voet is werkelijk niet waar te nemen. Je mag vrij wandelen over wegen en paden, is regel een. Dat is fijn natuurlijk. Maar o  schrik: volgens regel twee blijkt gemotoriseerd vervoer gewoon niet toegestaan. Dat is al een lelijke streep door de rekening van de argeloze bezoeker. Maar de echte uitsmijter is regel drie. : "Overigens Verboden Toegang", verordonneert die. Hier mag dus niemand komen, snppen we eindelijk. Arnhemse gastvrijheid met recht!

secuur werk

Hard wordt gewerkt aan onze straat. Geen tijd voor de bouwvakpauze. Nog even en we zullen afgesneden zijn van de buitenwereld. Nu is de overkant aan de beurt, aan onze kant zijn al wel de stoepranden opgenomen en weer heel precies teruggeplaatst. Het verwijderen van het asfalt gaat bij ons een maand later gebeuren. Daardoor kunnen we fijn nog wat langer genieten van de strepen van de fietsstrook, die net weer zo fris waren bijgewerkt. Natuurlijk pas na de winter, voor een blijvend resultaat. Nee, dat is helemaal niet gek. Hogerop onze nogal lange straat waren de opknapwerkzaamheden eindelijk klaar, toen daar de straat weer opengebroken moest worden voor het alsnog aansluiten van een rijtje huizen op het rioolstelsel. En we dachten al dat ze opzettelijk zo langzaam hadden gewerkt, om de werkgelegenheid een handje te helpen. Nu maar hopen dat ze na afloop ook nieuwe stoeptegels blijken te hebben meegebracht. Op de oude waren we na honderd jaar een beetje uitgekeken, na de vermissing van de leukste, die met de inscriptie "kookt elektrisch".

licht en zwaar

Een luchtballon van Greetz zweeft daar door het zwerk.  Tegen de achtergrond van Gelderse luchten, weer heel andere dan de Zeeuwse luchten die zo kunnen ontroeren. Ze schijnen zo bijzonder te zijn vanwege de zoutkristallen die erin zitten. Het gaat dan vooral om het licht van die Zeeuwse luchten.

In dit weekeinde hadden we bezoek van onze Haagse neef, afgekomen op het Sonsbeekfestival. Hij vertelde dat hij graag naar Scheveningen fietst om daar de zeelucht op te snuiven. Als je geluk hebt en de wind staat gunstig, dan is dat ietwat zilte ervan tot in de Haagse binnenstad te proeven. In Arnhem moest hij het doen met zouteloze donderwolken die flink wat regen lieten vallen op het Theateravenue Festival. De muzikale vriend van onze neef die daar optrad is morgen op de televisie te horen in de documentaire rond Jules Schelvisch, de nu 93-jarige Sobiboroverlevende. In "Altijd Wat" van de NCRV, Nederland 2, 21.10 uur.

angst

Opeens was er een hek. Zei ik niet dat Arnhem zo gastvrij was? Vroeger kon je door dit poortje op de snelste manier naar het station lopen, of naar het centrum. Maar voortaan moeten de buren van dit doorsteekje omlopen. Langs de drukke straatweg, niet meer langs de vriendelijke binnenstraatjes.

Hier wordt de buurt voortaan geen recht van overpad meer verleend. Hier is de weg namelijk niet openbaar, snappen jullie? Hier ligt grond die niet voor iedereen is, maar van een select groepje rechthebbers. Verboden toegang, voortaan.

Opeens is het gangetje een wel heel erg luxe carport geworden. Er past nu net een geel autootje in, het hek gaat toch nooit meer open. Zo blijft je auto tenminste droog, ontdekte de slimste van de eigenaren rondom het parkeerhofje dat door de route wordt ontsloten. Die hebben, laten we aannemen na zinvolle vergaderingen, van hun eigen centen het stevige hek gekocht waar nu geen rollatorduwer, baby, postbode of pizzakoerier meer doorheen kan. Doel bereikt! 

Zelf kunnen ze voortaan alleen via de andere onderdoorgang hun parking verlaten of bereiken. Aan die kant hinderen ze zichzelf daarbij met een slaghek, ook dat nog. Hoe arm maakt teveel rijkdom. Ja, want daar lijkt het op: het eerste uit Amerika overgewaaide condominium. Waarin je pas veilig woont als je jezelf achter een hek opsluit. Arnhem lacht uit, vol verbazing.

bitterballen

"Weet u hoe laat het is?" Net nog geen half vijf. Maar nee, de strekking is: onze keuken gaat dicht, om vijf uur gaan we sluiten. Maar goed, als u dan per se déze keer zo graag bitterballen wilt komen eten, dan kan dat eigenlijk niet meer. 

We voelen ons met onze zeven personen tellende delegatie reuze welkom, je kan echt merken dat de crisis eindelijk voorbij is. De gastvrijheid in Arnhem is legendarisch, bedoel ik maar. Een vorige keer al was ons duidelijk geworden dat dit restaurant bij de waterspeelplaats van Sonsbeek stipt om vijf uur de stekker uit de activiteiten trekt. Nu het park dit weekeinde in het teken staat van het gezellige Theaterfestival - dat vanaf vijf uur toegankelijk is - zullen ze toch wel een beetje klantvriendelijker zijn, hopen we.


Maar mis, ook nu weer hunkert het personeel naar zijn eigen vrije avond. De terrasstoeltjes worden al meer dan voortvarend opgestapeld. Gelukkig waren we met onze kinderwagen veiligheidshalve vanwege een paar regendruppels binnen gaan zitten. Zo'n bak is gegarandeerd waterdicht, verzekert mijn schoonzoon me, en de baby heeft nog geen zwemdiploma's. 

Als het dienstertje de kok even gaat vragen of hij toch nog bereid is de bitterballen te bereiden die we de vorige keer ook al niet konden krijgen, mag ik van ons gezelschap, nou ja, van mijn dochter, geen sarcastische opmerkingen maken. Het personeel kan er toch zeker niks aan doen? Je lijkt opa wel. Vroeger was je nooit zo. De opa van haar eigen kinderen is het gloeiend met haar eens.  En die kinderen zijn dol op ku-lo-yuk, dus ook op bitterballen. Vier p.p. krijgen ze er weg. Gelukkig zijn de volwassenen bescheidener. De 'last orders'-ronde voorziet alleen nog in dranken, maar die slaan we beleefd af. Op naar de Theater Avenue!

bij zonder

Het wordt een mooi jaar voor de passievruchtenoogst. Ook voor andere natuurprodukten, het was een weldadig voorjaar en een heerlijk zomer. Maar toch hebben de boeren te klagen.

Nu zijn ze weer boos omdat Poetin zijn boycot beantwoordt met het beperken van de import  van landbouwprodukten. Eigen spul eerst. Moeten we straks zelf al onze heerlijkheden opeten, en de oogsten worden al zo overvloedig. 

Dat het niks zou worden zonder de niet aflatende ijver van de bijen heb ik nog eens goed begrepen door de eerse uitzending van een reeks die de BBC aan dit curieuze insect wijdt. Ik heb er van opgestoken dat ze promotie moeten maken in de korf, en eerst het huishouden en de broedzorg moeten doen voordat ze zelf uit mogen vliegen en honing en stuifmeel mogen gaan halen. Daarbij leggen ze dan nog tienduizenden vliegkilometers af. 

Goede vindplekken geven ze met een danscode door, de onderzoekers keken mee en kwamen uit bij een uitbundig nt in bloei komend bramenbos waar heel wat te halen viel. Soms komt een drone heus wel van pas. En ooit geweten dat de bezochte bloemen hun elektrische spanning even verlagen, zodat andere bijen weten dat er even niks te halen valt? Of dat de bijen de korf op een constante temperatuur houden door met hun vleugels te koelen of juist hun spirwamte af te geven als het buiten koud is? Ga tot de mieren en word wijs, maar bijen kunnen er ook wat van.

honderd

Als de Grote Oorlog herdacht moet worden, kan je toch maar nergens beter wezen dan in Kalkar. Daar hebben ze, honderd jaar later, tenminste nog steeds een Keizerlijk Postkantoor. 
We zijn er gisteren even naar gaan kijken.

Kaiser Wilhelm II was de laatste in de keizerlijke rij, in functie tot die oorlog voorbij was en hij het raadzaam achtte naar Doorn te vluchten. Het postkantoor draagt alleen de naam nog, er staan prenten in de vitrines en aan de vlaggenmast bungelt ter afschrikking een dooie kraai.

Boeren gebruiken die truc om hun oogst te beschermen. Veel te verdedigen valt hier niet, zelfs postzegels vallen hier niet meer te pikken. Het zal de beschermers van het pand dus wel gaan om het weghouden van vogelen en hun vogelpoep. Ik neem maar aan dat dat komt doordat de Ordnungsdienst die het hier voor het zeggen heeft - hun auto staat prominent geparkeerd op het marktplein - voor het buitenschilderwerk kalkverf in pasteltinten voorschrijft. Die dan natuurlijk akelig te lijden heeft van vogelschijt. 

Nergens in dit ingeslapen dorpje met de gedwarsboomde kerncentrale die nu een Wonderwaterlandpretpark is geworden bespeur je enig spoor van besef over deze zo betekenisvolle dag van de vierde augustus. Het is natuurlijk mogelijk dat alleen de Duitsers die zich nog wel schamen voor hun Wereldoorlogen zijn afgereisd naar België, voor de herdenkingsplechtigheden. Al na twee dagen een eeuw geleden bestookten zij vanuit hun Zeppelin Luik, het eerste luchtbombardement in de historie. 

Maar nu, op diezelfde 4 augustus, kondigt Emmy Verhey aan dat ze gaat stoppen met vioolspelen. Ook een historische beslissing. Die zal niet verhinderen dat mijn dochters vooral te onpas nog vaak, hoop ik, in elkaars nabijheid plotseling zullen uitroepen "Ik klap nog steeds voor Emmy Verhey!". Al jaren familiehumor, die laten we niet zomaar los.

deltahoogte

Weer niet getroffen door Zwarte Zaterdag. Ontkomen aan dik 906 kilometer vakantiefile in Frankrijk, heerlijk. Wel zijn we tot onze verrassing plotseling ingeschaald voor een weekje Dreischor, dat wordt wat je noemt een rustige vakantiebestemming. 

Op oma's verjaardag werd dit idyllische plekje in Zeeland toevallig ook al besproken. In mijn herinnering staat het cirkelvormige monumentale dorpje gegrift als eerste kennismaking met de mooie kanten van Zeeland, een verafgelegen provincie mij tot dan toe alleen bekend van de watersnoodramp van 1953. Die was toen alweer ruim twintig jaar eerder geweest, wat toen een eeuwigheid leek en nu in feite toen nog maar net was doorstaan. 

Als je wilt weten hoe ook Dreischor toen onderliep hoef je maar even te googelen met die twee zoektermen, en het natte plaatje bereikt je. Duidelijk is te zien dat het rondje om de kerk ongeveer de spannendste attractie in drogere tijden is.  Voor diegenen die geen oog hebben voor de beroemde Zeeuwse Luchten resten dan nog de genoeglijke spelletjes als ganzeborden en mens-erger-je-niet om de week door te komen. Quality time!

Alweer wordt om miljarden gevraagd om de Nederlandse dijken tot nieuwe nog veiliger hoogten te kunnen opstoten. Maar nu zelfs Arnhemse kelders op de ijstijdwallen bij het minste of geringste buitje volstromen, bepleit ik de verplichte aanschaf van rubber bootjes als duurzame oplossing. Vergeet de spelletjes niet, voor het tijdverdrijf.

viseter

Varkentjes, ook die in Doesburg, ziijn altijd weer reuze blij als ze in de worst mogen. De slagerij De Worstepinne  liet ze vooraf nog wel even in de etalage poseren ter gelegenheid van het dertigjarig bestaan. Van de slagerij.

Ook interessant: spinnen lusten forellenvel.Na de maaltijd hadden we twee keer zoveel spin.

n.