Straks gaan de deelnemers aan het kroningsfeestje onder Scheveningse visnetten door.
Zonder mijn voorouders zou dat niet nodig zijn geweest.
Volgens overlevering was het mede te danken aan de rechtstreekse inspanning van een heuse bloedverwant van ons, dat de eerste koning twee eeuwen geleden aan wal gesleurd is na zijn overtocht uit Engeland. Uit erkentelijkheid daarvoor worden bij traditie visnetten gedrapeerd onder de overkapping tussen paleis en kerk.
Ook mijn oma van die kant was gastvrij, als er buitenlandse gasten voor het badseizoen voor de deur stonden. Het tienkoppig gezin trok zich terug in het achterhuis, de mooiste kamers werden verhuurd. Mijn opa wisselde van kerk, toen hij werd gekapitteld omdat hij zijn twee jongste dochters van school had laten spijbelen om naar koningin Wilhelmina te kunnen zwaaien. Zwaaien naar de koningin, dat deed je niet. Nu horen we heel het volk juichen omdat de kleindochter terugtreedt.
Ondank is 's werelds loon. Er kon nog net een luimig "Bea, bedankt" van af bij het uitzwaaien. De verslaggevers zijn ook slecht op dreef. Zij hebben het nu over Commissarissen der Koning. Nou ja, even geduld en dan kan met Amalia alles weer in orde komen.
dinsdag 30 april 2013
maandag 29 april 2013
esse
Het is zeven uur op de ochtend van maandag 29 april en nu al hebben we moeten verwerken dat de moeder van Michael Jackson nog steeds zo boos is over de dood van haar zoon, dat ze alweer een proces is begonnen.
De dokter kreeg vier jaar gevangenisstraf, nu moet de producer hangen. Hem schijnt verweten kunnen worden dat hij de dokter had opgedrongen aan de zanger. Dat gaat miljarden kosten, als moeder wint.
Nu is het wachten op de kindsterretjes die hun moeders aanklagen. Wie ooit gezien heeft tot welke kindermishandeling die in staat zijn om hun kind wereldberoemd te maken zal weten, wie de werkelijke moordenaar is.
Moordenares had daar natuurlijk eigenlijk kunnen staan. Vannacht liet Adeline in haar prettige muzikaal/culturele radioprogramma een stukje A.L. Snijders horen. De schrijver van de miniatuurtjes behandelde het verschil tussen baronesse, barones, en baron. Sindsdien snappen we, dat moordenaresse het goede woord in elk geval niet is.
De dokter kreeg vier jaar gevangenisstraf, nu moet de producer hangen. Hem schijnt verweten kunnen worden dat hij de dokter had opgedrongen aan de zanger. Dat gaat miljarden kosten, als moeder wint.
Nu is het wachten op de kindsterretjes die hun moeders aanklagen. Wie ooit gezien heeft tot welke kindermishandeling die in staat zijn om hun kind wereldberoemd te maken zal weten, wie de werkelijke moordenaar is.
Moordenares had daar natuurlijk eigenlijk kunnen staan. Vannacht liet Adeline in haar prettige muzikaal/culturele radioprogramma een stukje A.L. Snijders horen. De schrijver van de miniatuurtjes behandelde het verschil tussen baronesse, barones, en baron. Sindsdien snappen we, dat moordenaresse het goede woord in elk geval niet is.
zondag 28 april 2013
rare dag
Wat een bijzondere zaterdag hebben we achter de rug. Er was een prins jarig, maar voorlopig voor het laatst. Feest werd er gevierd, maar niet voor hem. In een paar gemeenten was het een vervroegde laatste Koninginnedag. In Leeuwarden was er ruzie.
Daar hadden de socialisten een bijzondere congresdag vol hoogoplopende emoties. Terwijl ze het gloeiend eens waren. Diederik Samsom is immers ook tegen strafbaarstelling van illegalen.
Dan is het op zich echt wel raar, dat je de eerste man van de PvdA hoort zeggen dat hij een overweldigend duidelijke congresuitspraak niet gaat uitvoeren. De leden in verwarring, Samsom in de nesten. Toch gaat er geen kabinet vallen. (Zoals beweerd zal gaan worden.) Dankzij het congres wordt pas echt de werkelijke eenheid tussen Rutte en Samsom gesmeed, voorspelt de politieke analist van de Knorriekrant
De leden van de PvdA stonden lijnrecht tegenover Samsom, die zijn woord aan de VVD niet wilde breken. Een nobel standpunt, en handig, voor wie even met hem mee wil denken. De VVD had immers van tevoren al gezegd dat aan het regeerakkoord niet te morrelen viel. Nu moet die waardering opbrengen voor zijn standvastigheid. Met de positie die hun contractpartner nu kiest wordt de VVD genoodzaakt hem te redden, als hij het in eigen kring te moeilijk krijgt.
Eerst wel even hopen dat Samsom overeind blijft in de eerste stormen van onbegrip uit eigen kring over die afwijzing van de congresuitspraak, waar hij het inhoudelijk zo roerend mee eens is. Maar daarna, let op: Rutte is destijds bijna afgeslacht over de zorgpremie. Ook toen moest het regeerakkoord worden opengebroken, al stonden beider handtekeningen er onder. Samsom redde toen grootmoedig zijn coalitiepartner.
Klein kunstje om dat nu te verrekenen. Zo gaat het straks gebeuren, al moet het spel nog wel even geloofwaardig verder worden uitgespeeld. De VVD zal zich nog wel even blijven verzetten, maar uiteindelijk gaan lijden onder voortschrijdend inzicht. Ook in eigen kring wordt genuanceerd gedacht. Illegalen dwingen onder te duiken, daar verzet de menselijkheid en het gezond verstand zich tegen. Zo krijgt criminele uitbuiting alle kans. Juridisch is het aanvechtbaar, praktisch is het onuitvoerbaar. Bij nader inzien zal ook de VVD dat beamen. Een weerspannige Eerste Kamer is bovendien weinig aanlokkelijk. De PVV op hun lievelingsthema aan een succesje helpen, is woest onaantrekkeijk. Er zijn straks dus ook voor de VVD genoeg redenen om van dit onderwerp af te willen. Omdat ze kunnen doen of ze Samsom redden komen ze er met een kinderkoopje van af. Mark my words.
Daar hadden de socialisten een bijzondere congresdag vol hoogoplopende emoties. Terwijl ze het gloeiend eens waren. Diederik Samsom is immers ook tegen strafbaarstelling van illegalen.
Dan is het op zich echt wel raar, dat je de eerste man van de PvdA hoort zeggen dat hij een overweldigend duidelijke congresuitspraak niet gaat uitvoeren. De leden in verwarring, Samsom in de nesten. Toch gaat er geen kabinet vallen. (Zoals beweerd zal gaan worden.) Dankzij het congres wordt pas echt de werkelijke eenheid tussen Rutte en Samsom gesmeed, voorspelt de politieke analist van de Knorriekrant
De leden van de PvdA stonden lijnrecht tegenover Samsom, die zijn woord aan de VVD niet wilde breken. Een nobel standpunt, en handig, voor wie even met hem mee wil denken. De VVD had immers van tevoren al gezegd dat aan het regeerakkoord niet te morrelen viel. Nu moet die waardering opbrengen voor zijn standvastigheid. Met de positie die hun contractpartner nu kiest wordt de VVD genoodzaakt hem te redden, als hij het in eigen kring te moeilijk krijgt.
Eerst wel even hopen dat Samsom overeind blijft in de eerste stormen van onbegrip uit eigen kring over die afwijzing van de congresuitspraak, waar hij het inhoudelijk zo roerend mee eens is. Maar daarna, let op: Rutte is destijds bijna afgeslacht over de zorgpremie. Ook toen moest het regeerakkoord worden opengebroken, al stonden beider handtekeningen er onder. Samsom redde toen grootmoedig zijn coalitiepartner.
Klein kunstje om dat nu te verrekenen. Zo gaat het straks gebeuren, al moet het spel nog wel even geloofwaardig verder worden uitgespeeld. De VVD zal zich nog wel even blijven verzetten, maar uiteindelijk gaan lijden onder voortschrijdend inzicht. Ook in eigen kring wordt genuanceerd gedacht. Illegalen dwingen onder te duiken, daar verzet de menselijkheid en het gezond verstand zich tegen. Zo krijgt criminele uitbuiting alle kans. Juridisch is het aanvechtbaar, praktisch is het onuitvoerbaar. Bij nader inzien zal ook de VVD dat beamen. Een weerspannige Eerste Kamer is bovendien weinig aanlokkelijk. De PVV op hun lievelingsthema aan een succesje helpen, is woest onaantrekkeijk. Er zijn straks dus ook voor de VVD genoeg redenen om van dit onderwerp af te willen. Omdat ze kunnen doen of ze Samsom redden komen ze er met een kinderkoopje van af. Mark my words.
zaterdag 27 april 2013
jonge burger
"Uit vele onderzoeken blijkt dat mensen zich minder eenzaam wonen als ze in hun eigen huis en in hun eigen omgeving kunnen blijven wonen. Als dat niet mogelijk is, zullen zij verzekerd blijven van verzorging in een verpleegtehuis", aldus staatssecretaris Van Rijn. Nu.nl heeft het zo opgeschreven. Even het vergrootglas op deze uitspraak.
De senioren wonen zich minder eenzaam in hun eigen huis! Wat een vondst. Ik was er al bij toen Nederland na de oorlog besloot de woningnood op te lossen door voor bejaarden collectieve opvang (zeg bejaardenhuizen) te gaan bouwen. Konden ze gezellig bij elkaar wonen en samen thee drinken en sjoelen.
Hun huizen kwamen vrij voor jonge gezinnen. Uit vele onderzoeken bleek toen natuurlijk dat humeur en gezondheid van de oudjes er juist reuze van opknapten, en dat er enorm op de kosten werd bespaard. Omdat ze er nog aanspreekbaar waren kwamen kinderen en kleinkinderen op bezoek. Een win-winsituatie zou het genoemd zijn, als die uitdrukking al had bestaan.
Toen die aanpak een te groot succes werd, moest de instroom beperkt worden. Dat was een decennium of drie geleden. Zolang mogelijk thuis werd de nieuwe visie, desnoods met alle hulp omringd. (Richtlijn was dat dat de maatschappij niet meer dan f 800 per dag mocht kosten.) Dat was toen bijna drie keer duurder dan intramurale zorg, je moest dit nieuwe beleid heus niet zien als bedoeld om te bezuinigen.
Nu gaat er dus wel bespaard worden, en drastisch ook. Alleen als er niemand anders naar je omkijkt wil Van Rijn nog voor je zorgen. Het ei van Columbus is volgens de beleidsmakers nu, de gemeenten op te zadelen met het probleem van de thuiszorg. Zonder bijpassende hoeveelheden geld. de echte verantwoordelijkheid gaat worden doorgeschoven naar de burger. Het oudje mag hopen op barmhartige vrijwilligers - familie, vrienden, buren, vreemden - die zich haar/zijn lot zullen aantrekken.
Waar dat naar toe gaat? De feiten zijn er al. In Voorburg moest de politie uitrukken op zoek naar een jongen van negen die vermist werd. Hij bleek zich te hebben ontfermd over een dementerende vrouw die haar huis niet meer kon vinden. Toen ze na een paar uur vruchteloos zoeken honger kregen moeten ze tenslotte wel bij Mc Donalds naar binnen. Daar werden ze gevonden.
Dat was allemaal natuurlijk nóóit gebeurd als het kind gewoon op de naschoolse opvang had kunnen zitten. Maar ja: ook wegbezuinigd. Nou zie je wat er van komt.
De senioren wonen zich minder eenzaam in hun eigen huis! Wat een vondst. Ik was er al bij toen Nederland na de oorlog besloot de woningnood op te lossen door voor bejaarden collectieve opvang (zeg bejaardenhuizen) te gaan bouwen. Konden ze gezellig bij elkaar wonen en samen thee drinken en sjoelen.
Hun huizen kwamen vrij voor jonge gezinnen. Uit vele onderzoeken bleek toen natuurlijk dat humeur en gezondheid van de oudjes er juist reuze van opknapten, en dat er enorm op de kosten werd bespaard. Omdat ze er nog aanspreekbaar waren kwamen kinderen en kleinkinderen op bezoek. Een win-winsituatie zou het genoemd zijn, als die uitdrukking al had bestaan.
Toen die aanpak een te groot succes werd, moest de instroom beperkt worden. Dat was een decennium of drie geleden. Zolang mogelijk thuis werd de nieuwe visie, desnoods met alle hulp omringd. (Richtlijn was dat dat de maatschappij niet meer dan f 800 per dag mocht kosten.) Dat was toen bijna drie keer duurder dan intramurale zorg, je moest dit nieuwe beleid heus niet zien als bedoeld om te bezuinigen.
Nu gaat er dus wel bespaard worden, en drastisch ook. Alleen als er niemand anders naar je omkijkt wil Van Rijn nog voor je zorgen. Het ei van Columbus is volgens de beleidsmakers nu, de gemeenten op te zadelen met het probleem van de thuiszorg. Zonder bijpassende hoeveelheden geld. de echte verantwoordelijkheid gaat worden doorgeschoven naar de burger. Het oudje mag hopen op barmhartige vrijwilligers - familie, vrienden, buren, vreemden - die zich haar/zijn lot zullen aantrekken.
Waar dat naar toe gaat? De feiten zijn er al. In Voorburg moest de politie uitrukken op zoek naar een jongen van negen die vermist werd. Hij bleek zich te hebben ontfermd over een dementerende vrouw die haar huis niet meer kon vinden. Toen ze na een paar uur vruchteloos zoeken honger kregen moeten ze tenslotte wel bij Mc Donalds naar binnen. Daar werden ze gevonden.
Dat was allemaal natuurlijk nóóit gebeurd als het kind gewoon op de naschoolse opvang had kunnen zitten. Maar ja: ook wegbezuinigd. Nou zie je wat er van komt.
vrijdag 26 april 2013
weg ermee
Lukt het de politiek nou nooit eens om niet achter de mode aan te hollen? Schaliegas heet het nieuwe geloofsartikel. Nog veel te vroeg, lieverds daar in Den Haag. Eerst nog goed studeren. Anders krijgen jullie weer eens ergens spijt van.
"Marktwerking", zeiden jullie vroeger elkaar na. "Dat wordt het helemaal." En hup, overboord ging de PTT. Vanaf volgend jaar wordt de post niet meer op maandag bezorgd, maar wel niet door de drie of zo bedrijven die dat voor ons tegenwoordig uitvoeren. Telefonie is helemáál wildwest. Hele winkelstraten worden gedomineerd door de shops van de aanbieders. Onderlinge overnames zijn dagelijks aan de orde, het spoor ben ik bijster. Of nog een voorbeeld: "Eerlijke concurrentie", en hup daar werd de Rijkspostspaarbank geëlimineerd. Nu is er geen enkele eerlijke niet van andere aandeelhouders dan de staat afhankelijke bank meer over. Maar de bankencrisis, die is er nog steeds.
Juichend verkochten de gemeenten hun woningbezit. "Geen overheidstaak" vond iedereen in koor. De brave woningbouwcorporaties die er met de buit vandoor gingen ontwikkelden zich razendsnel tot meedogenloze huisjesmelkers en speculerende projectontwikkelaars die in marmeren kantoren bonussen gingen incasseren. Maar dat wisten jullie toch? Dat hadden jullie toch zien aankomen?
Nou ja, ik bewaar de rest van de voorbeelden maar voor latere blogs. In elk geval hoopgevend hoor, dat de corporaties nu weer eens aan hun taak als sociale verhuurders worden herinnerd. De wal keert het schip.
Maar nu zijn ze van plan steenlagen op te gaan lossen met chemische middelen die tot ernstige vervuiling kunnen leiden. Onomkeerbare rampen dreigen. Ga deze keer nu eens niet blind likkebaardend achter gasillusies aan. Het gaat meer kosten dan het oplevert. Wees deze keer bijtijds wijs. Ga voor het schoonhouden van het diepe grondwater, dat is pas landsbelang.
"Marktwerking", zeiden jullie vroeger elkaar na. "Dat wordt het helemaal." En hup, overboord ging de PTT. Vanaf volgend jaar wordt de post niet meer op maandag bezorgd, maar wel niet door de drie of zo bedrijven die dat voor ons tegenwoordig uitvoeren. Telefonie is helemáál wildwest. Hele winkelstraten worden gedomineerd door de shops van de aanbieders. Onderlinge overnames zijn dagelijks aan de orde, het spoor ben ik bijster. Of nog een voorbeeld: "Eerlijke concurrentie", en hup daar werd de Rijkspostspaarbank geëlimineerd. Nu is er geen enkele eerlijke niet van andere aandeelhouders dan de staat afhankelijke bank meer over. Maar de bankencrisis, die is er nog steeds.
Juichend verkochten de gemeenten hun woningbezit. "Geen overheidstaak" vond iedereen in koor. De brave woningbouwcorporaties die er met de buit vandoor gingen ontwikkelden zich razendsnel tot meedogenloze huisjesmelkers en speculerende projectontwikkelaars die in marmeren kantoren bonussen gingen incasseren. Maar dat wisten jullie toch? Dat hadden jullie toch zien aankomen?
Nou ja, ik bewaar de rest van de voorbeelden maar voor latere blogs. In elk geval hoopgevend hoor, dat de corporaties nu weer eens aan hun taak als sociale verhuurders worden herinnerd. De wal keert het schip.
Maar nu zijn ze van plan steenlagen op te gaan lossen met chemische middelen die tot ernstige vervuiling kunnen leiden. Onomkeerbare rampen dreigen. Ga deze keer nu eens niet blind likkebaardend achter gasillusies aan. Het gaat meer kosten dan het oplevert. Wees deze keer bijtijds wijs. Ga voor het schoonhouden van het diepe grondwater, dat is pas landsbelang.
donderdag 25 april 2013
blog vol primeurs
Ook het NOS-journaal heeft "Van B naar A", de NS-campagne rond de troonswisseling, ontdekt. Dit blog had natuurlijk de primeur (zie 16 april) maar de beelden gisteravond en vanmorgen van de oranje trein waren mooi.
Oók op tv herken ik de vroegere wethouder van Haarlemmermeer, nu in de rol van burgemeester van Gouda. Hij is net een paar maanden in functie. Het gaat weer over het probleem van overlast gevende Marokkaanse jongeren. Daar hadden pers en tv al eens dramatische reportages over gemaakt, over bussen die de wijk niet meer in durfden en zo.
Later verdienden andere journalisten weer hun brood met reportages over hoe het allemaal schromelijk overdreven was geweest.
Schoenmaker en de politie leggen nu uit dat zestig van de grootste lastpakken hinderlijke aandacht zullen blijven krijgen, totdat ze het lastpakken hebben afgeleerd. De burgervader deed zijn bestuurlijke ervaring op met de overlast die Schiphol veroorzaakt, in de jaren van de discussies over de vijfde baan, die de milieubaan werd genoemd om te verbloemen dat het ging om de beoogde explosieve groei van starts en landingen. Ik moet nog vaak denken aan dat jongetje dat toen tien jaar was, dus zijn moeder moest laten inspreken. Volgens hem kon je niet meer gaan vliegen en dan toch denken dat dat beter zou zijn voor het milieu.
Jammer dat de Haagse politici zelf nooit zo helder de essentie van een kwestie vatten, en dat ze nooit naar de inspraakbijeenkomsten zijn geweest. Ik zat erbij toen ze in eigen huis zelfs niet wilden luisteren naar de gefrustreerde waarschuwingen over de manipulaties met de milieurapporten over Schiphol. Het werd verteld in de Tweede Kamer zelf, door de toetsingscommissie zelf. Schokkend genoeg pikten ook journalisten het niet meer op, murw gebeukt door de luchtvaartpropaganda. De politici snapten maar één ding. En zo is het gekomen dat Nederland gelukkig niet het Jutland van Europa is geworden. Maar deze primeur van de Knorriekrant blijft onopgemerkt, voorspel ik.
Oók op tv herken ik de vroegere wethouder van Haarlemmermeer, nu in de rol van burgemeester van Gouda. Hij is net een paar maanden in functie. Het gaat weer over het probleem van overlast gevende Marokkaanse jongeren. Daar hadden pers en tv al eens dramatische reportages over gemaakt, over bussen die de wijk niet meer in durfden en zo.
Later verdienden andere journalisten weer hun brood met reportages over hoe het allemaal schromelijk overdreven was geweest.
Schoenmaker en de politie leggen nu uit dat zestig van de grootste lastpakken hinderlijke aandacht zullen blijven krijgen, totdat ze het lastpakken hebben afgeleerd. De burgervader deed zijn bestuurlijke ervaring op met de overlast die Schiphol veroorzaakt, in de jaren van de discussies over de vijfde baan, die de milieubaan werd genoemd om te verbloemen dat het ging om de beoogde explosieve groei van starts en landingen. Ik moet nog vaak denken aan dat jongetje dat toen tien jaar was, dus zijn moeder moest laten inspreken. Volgens hem kon je niet meer gaan vliegen en dan toch denken dat dat beter zou zijn voor het milieu.
Jammer dat de Haagse politici zelf nooit zo helder de essentie van een kwestie vatten, en dat ze nooit naar de inspraakbijeenkomsten zijn geweest. Ik zat erbij toen ze in eigen huis zelfs niet wilden luisteren naar de gefrustreerde waarschuwingen over de manipulaties met de milieurapporten over Schiphol. Het werd verteld in de Tweede Kamer zelf, door de toetsingscommissie zelf. Schokkend genoeg pikten ook journalisten het niet meer op, murw gebeukt door de luchtvaartpropaganda. De politici snapten maar één ding. En zo is het gekomen dat Nederland gelukkig niet het Jutland van Europa is geworden. Maar deze primeur van de Knorriekrant blijft onopgemerkt, voorspel ik.
woensdag 24 april 2013
de fles
Socialistisch postzegels verzamelen. Het beeld duikt op in een ontroerende reportage over de verloren idealen van de zuilenmaatschappij. Belgisch verlies, maar dat overkwam ons ook hier.
Het volk willen verheffen is uit de mode geraakt. Meer weten, meer kunnen, vroeger beseften we dat het moest.
We zien een prachtig verenigingsgebouw in Antwerpen. Honderd jaar oud, inmiddels vervallen. Met plek voor een indrukwekkende bibliotheek., inmiddels leeggehaald. Je kon er naar clubs, dansen, zingen, een pintje pakken. Er was een saamhorigheid die ook tot gezamenlijke winkels leidde. De coöperatie verzorgde je van de wieg tot het graf. En van top tot teen stak je je in het nieuw bij het textielwarenhuis, dat je ook aan socialistische maatkleding kon helpen. Desgewenst ook voor je trouwdag.
De komst van het eigen autootje en de televisie maakte dat dat bindende verenigingsleven ter ziele ging. We wilden niks meer weten, we wilden niet meer nadenken, we wilden vermaakt worden. We wilden gewoon weer uitgebuit worden en het niet meer in de gaten hebben. Commercie werd de nieuwe religie, o o Cherso het culturele summum. Het zijn kortom tijden om weer naar de fles te grijpen.
Gelukkig kan de plaatselijke wijnboer ons met zijn actuele teksten heel vaak opmonteren. Hij schrijft ze met krijt op grote schoolborden bij de ingang van zijn winkel. Van de week had hij er weer zo een, tijdens die éne Koningsliedloze dag toen Nederland 24 uur moest bekomen van de schrik. "Het verschil tussen wijn en het Koningslied?" vroeg hij ons op het ene bord. Het goede antwoord stond aan de andere kant: "Wijn verbroedert wel."
We gaan het proberen. Want bier heeft deze slijter niet in huis.
Het volk willen verheffen is uit de mode geraakt. Meer weten, meer kunnen, vroeger beseften we dat het moest.
We zien een prachtig verenigingsgebouw in Antwerpen. Honderd jaar oud, inmiddels vervallen. Met plek voor een indrukwekkende bibliotheek., inmiddels leeggehaald. Je kon er naar clubs, dansen, zingen, een pintje pakken. Er was een saamhorigheid die ook tot gezamenlijke winkels leidde. De coöperatie verzorgde je van de wieg tot het graf. En van top tot teen stak je je in het nieuw bij het textielwarenhuis, dat je ook aan socialistische maatkleding kon helpen. Desgewenst ook voor je trouwdag.
De komst van het eigen autootje en de televisie maakte dat dat bindende verenigingsleven ter ziele ging. We wilden niks meer weten, we wilden niet meer nadenken, we wilden vermaakt worden. We wilden gewoon weer uitgebuit worden en het niet meer in de gaten hebben. Commercie werd de nieuwe religie, o o Cherso het culturele summum. Het zijn kortom tijden om weer naar de fles te grijpen.
Gelukkig kan de plaatselijke wijnboer ons met zijn actuele teksten heel vaak opmonteren. Hij schrijft ze met krijt op grote schoolborden bij de ingang van zijn winkel. Van de week had hij er weer zo een, tijdens die éne Koningsliedloze dag toen Nederland 24 uur moest bekomen van de schrik. "Het verschil tussen wijn en het Koningslied?" vroeg hij ons op het ene bord. Het goede antwoord stond aan de andere kant: "Wijn verbroedert wel."
We gaan het proberen. Want bier heeft deze slijter niet in huis.
dinsdag 23 april 2013
verliezen
Geschrapt advocaat M. stond er voor, en er waren nogal wat oververhitte media voor hem naar Den Bosch gekomen dus die belemmerden het uitzicht. Maar ik herkende de plek direct. Het voorplein van het gerechtshof.
Ook vanuit de trein goed zichtbaar, maar dan kijk ik altijd liever even de andere kant op. Nee, ik bewaar geen fijne herinneringen aan de nederlaag die wij er leden. Vijftig jaar lang hadden we een heerlijk plekje in het bos, met een houten huisje erop, waarin je niet mocht wonen, je mocht er alleen vakantie vieren. Dat deden we dan ook volop. Bosbessen voor de deur, cantharellen in de koekenpan.
Aan die weelde maakte de welvaart een einde. De huisjes in de buurt, eerst toevluchtsoord voor flink wat opvallend langdurig recreërende weduwen, vielen na hun overlijden in handen van mensen met teveel geld. Zij sloopten en herbouwden, en de gemeente ging door de knieën en herzag het bestemmingsplan. Voortaan mocht er permanent gewoond worden in wanstaltig grote huizen. En dus ging de WOZ omhoog, en forenzenbelasting bestrafte de mensen van buiten.
De museale waarde van het huisje is nog net beschreven in een wetenschappelijke studie voor de gemeente. Al hadden we het natuurlijk veel liever een plekje gegund in het Openluchtmuseum in Arnhem. Maar nu is ook dit laatste exemplaar gesneuveld, want we hebben het moeten verkopen. We konden de procedure tegen de hoge belasting niet winnen, ook al adviseerde de rechter ons nog gewoon een hypotheek af te sluiten om zo door te kunnen gaan met vakantievieren. Hoe dat op de pof leven zou zijn afgelopen werd een paar jaar later duidelijk, toen de financiële crisis uitbrak.
We hadden meer aan de voorbeeldige zuinigheid van opa (de erflater die het huisje mogelijk had gemaakt) en de voorzichtigheid van zijn schoonzoon. Onze vader kon rekenen, desnoods ondersteboven. Ten voordele van menige winkelier trouwens, want ja mensen, vroeger moest nog alles met pen en papier worden opgeteld terwijl de klanten je op de vingers keken. De man van geen onverantwoorde risico's aangaan. Adieu, lief vakantiehuis.
De wijk, die begon als bos met zandweggetjes, is nu een villadorp met automatische schuifhekken en waakhonden. Veel bomen werden omgezaagd, want wie wil er nu in een bos wonen? En wie wil er eigenlijk wonen tussen zoveel mensen van het type dat zich advocaat M. had kunnen veroorloven toen hij nog advocaat mocht zijn? Permanent vakantievieren, daar is hij nu zelf aan toe. Voor hem onverwacht, wij wisten dat we zouden verliezen. Daar heb je niet altijd een dure advocaat voor nodig.
Ook vanuit de trein goed zichtbaar, maar dan kijk ik altijd liever even de andere kant op. Nee, ik bewaar geen fijne herinneringen aan de nederlaag die wij er leden. Vijftig jaar lang hadden we een heerlijk plekje in het bos, met een houten huisje erop, waarin je niet mocht wonen, je mocht er alleen vakantie vieren. Dat deden we dan ook volop. Bosbessen voor de deur, cantharellen in de koekenpan.
Aan die weelde maakte de welvaart een einde. De huisjes in de buurt, eerst toevluchtsoord voor flink wat opvallend langdurig recreërende weduwen, vielen na hun overlijden in handen van mensen met teveel geld. Zij sloopten en herbouwden, en de gemeente ging door de knieën en herzag het bestemmingsplan. Voortaan mocht er permanent gewoond worden in wanstaltig grote huizen. En dus ging de WOZ omhoog, en forenzenbelasting bestrafte de mensen van buiten.
De museale waarde van het huisje is nog net beschreven in een wetenschappelijke studie voor de gemeente. Al hadden we het natuurlijk veel liever een plekje gegund in het Openluchtmuseum in Arnhem. Maar nu is ook dit laatste exemplaar gesneuveld, want we hebben het moeten verkopen. We konden de procedure tegen de hoge belasting niet winnen, ook al adviseerde de rechter ons nog gewoon een hypotheek af te sluiten om zo door te kunnen gaan met vakantievieren. Hoe dat op de pof leven zou zijn afgelopen werd een paar jaar later duidelijk, toen de financiële crisis uitbrak.
We hadden meer aan de voorbeeldige zuinigheid van opa (de erflater die het huisje mogelijk had gemaakt) en de voorzichtigheid van zijn schoonzoon. Onze vader kon rekenen, desnoods ondersteboven. Ten voordele van menige winkelier trouwens, want ja mensen, vroeger moest nog alles met pen en papier worden opgeteld terwijl de klanten je op de vingers keken. De man van geen onverantwoorde risico's aangaan. Adieu, lief vakantiehuis.
De wijk, die begon als bos met zandweggetjes, is nu een villadorp met automatische schuifhekken en waakhonden. Veel bomen werden omgezaagd, want wie wil er nu in een bos wonen? En wie wil er eigenlijk wonen tussen zoveel mensen van het type dat zich advocaat M. had kunnen veroorloven toen hij nog advocaat mocht zijn? Permanent vakantievieren, daar is hij nu zelf aan toe. Voor hem onverwacht, wij wisten dat we zouden verliezen. Daar heb je niet altijd een dure advocaat voor nodig.
maandag 22 april 2013
schoolvrij
Vroeger maakte je de reis per stoomtrein, of je stuurde Wilhelm Tell. Nu is één emailtje vanuit Zwitserland al genoeg om het hele middelbare onderwijs in nota bene Leiden lam te leggen. Stralend weer, een lekker dagje vrij want de dreigmail is serieus genomen.
Natuurlijk neem je als schoolbestuur liever geen risico's. Maar dit nieuwe middel zal voortaan vaker worden ingezet. Je bent een leerling die opziet tegen een examen, je hebt je proefwerk niet geleerd, je weekeinde was te zwaar: even achter de computer en je kunt lekker uitslapen. Natuurlijk had je veel liever die vervelende leraar en zoveel mogelijk leerlingen doodgeschoten, maar dat het niet hoeft omdat er alarm is geslagen bespaart je natuurlijk wel een hoop gedoe. Zoals het in huis halen van het wapentuig. Het meezeulen ervan achterop je fiets, onder de snelbinders. En eerst een beetje oefenen.
Wat dat betreft hebben Amerikaanse schoolkindertjes het een stuk gemakkelijker. De bloeddorst is daar in de wetgeving beschermd, wapenbezit een grondrecht. Arme Obama, die er wat aan had willen verbeteren.
Maar laat ik het ondertussen toch zorgelijk vinden dat onze schoolorganisaties zo grootschalig zijn geworden, dat tot dit soort overreacties wel moet worden overgegaan.
Inzicht in wat er in de kinderen omgaat hebben de sectormanagers niet meer. Maar de volgende studiereis naar Amerika staat gepland.
Natuurlijk neem je als schoolbestuur liever geen risico's. Maar dit nieuwe middel zal voortaan vaker worden ingezet. Je bent een leerling die opziet tegen een examen, je hebt je proefwerk niet geleerd, je weekeinde was te zwaar: even achter de computer en je kunt lekker uitslapen. Natuurlijk had je veel liever die vervelende leraar en zoveel mogelijk leerlingen doodgeschoten, maar dat het niet hoeft omdat er alarm is geslagen bespaart je natuurlijk wel een hoop gedoe. Zoals het in huis halen van het wapentuig. Het meezeulen ervan achterop je fiets, onder de snelbinders. En eerst een beetje oefenen.
Wat dat betreft hebben Amerikaanse schoolkindertjes het een stuk gemakkelijker. De bloeddorst is daar in de wetgeving beschermd, wapenbezit een grondrecht. Arme Obama, die er wat aan had willen verbeteren.
Maar laat ik het ondertussen toch zorgelijk vinden dat onze schoolorganisaties zo grootschalig zijn geworden, dat tot dit soort overreacties wel moet worden overgegaan.
Inzicht in wat er in de kinderen omgaat hebben de sectormanagers niet meer. Maar de volgende studiereis naar Amerika staat gepland.
zondag 21 april 2013
oranjeparty
Begonnen we net te wennen aan het idee dat we op Koningsdag met ons allen een feestlied zouden zingen, heeft de componist besloten zijn geesteskind weer van de lessenaars te halen. Daar staan we dan. Om de eerste regel aan te halen die ik net in mijn hoofd had gestampt.
Het is ook zuur, de volkse verwensingen naar het hoofd geslingerd te krijgen van al die Hollanders die denken dat ze talent hebben, kunnen zingen, dansen, bungyjumpen en voetballen. Allemaal niet waar natuurlijk, maar aan zelfoverschatting lijden we graag. Componist Ewbank incluis, moeten we toch vrezen. Hij is er helemaal klaar mee, zegt hij., tot op het bot beledigd. Had hij nog zo zijn best gedaan op de melodie, beticht Nederland hem van plagiaat. Heeft Daphne Deckers nog zo op de tekst zitten broeden, vinden we die ook helemaal niks.
Zo dreigt de oranjeparty compleet in het water te vallen. Het enige lichtpuntje is dat er nog republikeinen schijnen te zijn die naar de dam willen. En misschien hebben we nog tijd al die andere, nooit gebruikte, coupletten van het Wilhelmus af te stoffen en in te studeren. Kunnen we alsnog jubelen van vreugd.
Het is ook zuur, de volkse verwensingen naar het hoofd geslingerd te krijgen van al die Hollanders die denken dat ze talent hebben, kunnen zingen, dansen, bungyjumpen en voetballen. Allemaal niet waar natuurlijk, maar aan zelfoverschatting lijden we graag. Componist Ewbank incluis, moeten we toch vrezen. Hij is er helemaal klaar mee, zegt hij., tot op het bot beledigd. Had hij nog zo zijn best gedaan op de melodie, beticht Nederland hem van plagiaat. Heeft Daphne Deckers nog zo op de tekst zitten broeden, vinden we die ook helemaal niks.
Zo dreigt de oranjeparty compleet in het water te vallen. Het enige lichtpuntje is dat er nog republikeinen schijnen te zijn die naar de dam willen. En misschien hebben we nog tijd al die andere, nooit gebruikte, coupletten van het Wilhelmus af te stoffen en in te studeren. Kunnen we alsnog jubelen van vreugd.
zaterdag 20 april 2013
in de kist
De middelbare school waarop ik zat heette het Grotius-lyceum. Vernoemd naar Hugo de Groot. De school bestaat nog, maar onze waardering voor deze rechtsgeleerde van wereldfaam niet meer. Segbroek College werd een wervender naam geacht toen het lyceum met de mavo werd samengevoegd.
Slot Loevestein staat ook al op de nominatie om te worden afgeschaft. Op dat kasteel kon De Groot in gevangenschap moeilijke boeken lezen, totdat zijn vrouw bedacht dat hij zich in zijn boekenkist kon verstoppen om op die manier te ontsnappen aan zijn opsluiting.
Eén van de kisten die ervan verdacht worden als transportmiddel te hebben gefungeerd staat nu in Amsterdam in het museum. Maar ook in Delft en op Loevestein zijn exemplaren te vinden. Zelfs in New York hebben ze er een. Aansprekend verhaal voor de geschiedenislessen aan het jonge volkje, maar daar lopen we niet warm meer voor. Nu het museum voor de Nationale Historie van de baan is kunnen we nog wel meer bezuinigen. Voor het slot gaat de subsidiekraan dus dicht, is het plan.
Verrassend was het dan ook Grotius nog wel terug te vinden in het stadsmuseum van Münster. Hij staat afgebeeld op een prominente plek op een schilderij, gewijd aan de vrede van Münster. Profeten in eigen land worden niet gewaardeerd, maar bij de buren wel. En dat terwijl hij toen al een jaar of drie dood was.
Slot Loevestein staat ook al op de nominatie om te worden afgeschaft. Op dat kasteel kon De Groot in gevangenschap moeilijke boeken lezen, totdat zijn vrouw bedacht dat hij zich in zijn boekenkist kon verstoppen om op die manier te ontsnappen aan zijn opsluiting.
Eén van de kisten die ervan verdacht worden als transportmiddel te hebben gefungeerd staat nu in Amsterdam in het museum. Maar ook in Delft en op Loevestein zijn exemplaren te vinden. Zelfs in New York hebben ze er een. Aansprekend verhaal voor de geschiedenislessen aan het jonge volkje, maar daar lopen we niet warm meer voor. Nu het museum voor de Nationale Historie van de baan is kunnen we nog wel meer bezuinigen. Voor het slot gaat de subsidiekraan dus dicht, is het plan.
Verrassend was het dan ook Grotius nog wel terug te vinden in het stadsmuseum van Münster. Hij staat afgebeeld op een prominente plek op een schilderij, gewijd aan de vrede van Münster. Profeten in eigen land worden niet gewaardeerd, maar bij de buren wel. En dat terwijl hij toen al een jaar of drie dood was.
vrijdag 19 april 2013
lijn dood, jezus leeft
Vandaag in Zeeland even de meidoorn geïnspecteerd. De eerste bloesem zit er aan, we zijn gerustgesteld. De natuur gelooft er weer in. Om voor de wereld buiten Walcheren toch bereikbaar te zijn hadden we de telefoon doorgeschakeld. Het verwachte telefoontje was kristalhelder.
Vlak voor Kerst was dat wel anders. We waren toen in eigen huis een complete week uit de lucht doordat de internetprovider een nieuw modem aan ons had gesleten. Onze vaste lijn was dood, want we hadden bezworen dat die vooral niet dood mocht.
Bellen, met mobiel kon dat nog wel. Afspraak met monteur. Afspraak wordt verzet. Vlak voor afgesproken tijdstip: vertraging, monteur komt pas over een paar uur. Belt dan dat hij nu naar ons toe komt, en noemt dan het adres van de woning die drie jaar eerder door ons verlaten was. In later stadium hoeft de monteur juist niet op huisbezoek, maar moet hij een centrale in. Die niet van KPN is, maar van de provider dus hij kan bij nader inzien helaas niets voor ons doen. Bovendien is het toevallig net weekend geworden.
Email naar de provider. Die wordt prompt beantwoord
"Bedankt voor uw e-mail bericht. Vervelend te lezen dat u problemen heeft met vaste telefonie. U heeft begrepen dat het probleem ligt in onze centrale. Wij hebben eigen wijkcentrales, u bent dus onjuist geïnformeerd hierover. Wij kunnen ook geen meldingen maken van problemen met diensten (Vaste Telefonie) die wij niet leveren. KPN dient de telefoonlijn zelf te herstellen indien deze niet meer functioneert na een uitgevoerde update in de centrale. Mocht u nog vragen hebben dan vernemen wij dit graag, Met vriendelijke groet,"
schreef de helpdesk.
Een nieuwe email kon niet lang daarna de deur uit:
"Dank voor uw reactie. Niet dat die de raadselen ophief. KPN had het over uw centrale waar zij niet in mogen, u over hun centrale waar u niet bevoegd bent. Het probleem is inmiddels echter wel verholpen. God moet dus wel bestaan, nu jullie er geen van tweeën aan hebben kunnen bijdragen.
Jezus, bedankt, om met Hans Teeuwen te spreken.
Met cynische groet,"
De helpdesk liet ook snel weer van zich horen:
Geachte heer/mevrouw
Bedankt voor uw bericht. Ik begrijp uw frustratie. Een schakelfout in onze wijkcentrale kan het probleem echter niet geweest zijn. Hoe dan ook, fijn dat het nu weer werkt. Ik vermoed dat KPN het heeft opgelost. Al kan het zijn dat God of Jezus er een hand in had. Dat is echter moeilijk vast te stellen.
Mocht u nog aanvullende vragen hebben vernemen wij dit graag van u. "
We hebben de helpdesk fijne kerstdagen gewenst, er zat niets anders op.
Vlak voor Kerst was dat wel anders. We waren toen in eigen huis een complete week uit de lucht doordat de internetprovider een nieuw modem aan ons had gesleten. Onze vaste lijn was dood, want we hadden bezworen dat die vooral niet dood mocht.
Bellen, met mobiel kon dat nog wel. Afspraak met monteur. Afspraak wordt verzet. Vlak voor afgesproken tijdstip: vertraging, monteur komt pas over een paar uur. Belt dan dat hij nu naar ons toe komt, en noemt dan het adres van de woning die drie jaar eerder door ons verlaten was. In later stadium hoeft de monteur juist niet op huisbezoek, maar moet hij een centrale in. Die niet van KPN is, maar van de provider dus hij kan bij nader inzien helaas niets voor ons doen. Bovendien is het toevallig net weekend geworden.
Email naar de provider. Die wordt prompt beantwoord
"Bedankt voor uw e-mail bericht. Vervelend te lezen dat u problemen heeft met vaste telefonie. U heeft begrepen dat het probleem ligt in onze centrale. Wij hebben eigen wijkcentrales, u bent dus onjuist geïnformeerd hierover. Wij kunnen ook geen meldingen maken van problemen met diensten (Vaste Telefonie) die wij niet leveren. KPN dient de telefoonlijn zelf te herstellen indien deze niet meer functioneert na een uitgevoerde update in de centrale. Mocht u nog vragen hebben dan vernemen wij dit graag, Met vriendelijke groet,"
schreef de helpdesk.
Een nieuwe email kon niet lang daarna de deur uit:
"Dank voor uw reactie. Niet dat die de raadselen ophief. KPN had het over uw centrale waar zij niet in mogen, u over hun centrale waar u niet bevoegd bent. Het probleem is inmiddels echter wel verholpen. God moet dus wel bestaan, nu jullie er geen van tweeën aan hebben kunnen bijdragen.
Jezus, bedankt, om met Hans Teeuwen te spreken.
Met cynische groet,"
De helpdesk liet ook snel weer van zich horen:
Geachte heer/mevrouw
Bedankt voor uw bericht. Ik begrijp uw frustratie. Een schakelfout in onze wijkcentrale kan het probleem echter niet geweest zijn. Hoe dan ook, fijn dat het nu weer werkt. Ik vermoed dat KPN het heeft opgelost. Al kan het zijn dat God of Jezus er een hand in had. Dat is echter moeilijk vast te stellen.
Mocht u nog aanvullende vragen hebben vernemen wij dit graag van u. "
We hebben de helpdesk fijne kerstdagen gewenst, er zat niets anders op.
donderdag 18 april 2013
lintenknipper
O, wat zijn de commentatoren blij dat de aanstaande koning in het interview met openbare en commerciële omroepen het "enig juiste antwoord" heeft gegeven. Daarmee bedoelen ze dat het toekomstige staatshoofd zich lijkt neer te leggen bij een toekomst als lintenknipper.
Onze watermanager annex ex-IOC sportbevorderaar zou wel wat kunnen, maar mag dat niet van de politiek. We willen, schijnt de opinie te zijn, een ceremoniële (commerciële, had ik toch bijna getikt) monarch. Een landschapjes schilderende overgrootmoeder, een vader die klachten van depressieve aard overhield aan het verbod om zich in de ontwikkelingshulp verdienstelijk te maken, een opa die zijn uniform moest inleveren toen hij het handelen in vliegtuigen te ver dreef, een moeder die steeds meer taakjes moest inleveren: Nederland gelooft in het uit de wind houden van de bestbetaalde medewerkers van de staat. Lintjesknippen en uitdelen, de anderen doen het werk wel. Dat is niet inhumaan, dat is democratisch.
Onzin natuurlijk We nemen onszelf niet serieus. Als we een koning zouden krijgen die ons niet bevalt, zetten we hem heus wel snel af. De politiek mag dan over de koning denken te gaan, wij gaan over de poitiek hoor, zo zit het. We hebben nu met 4,5 mijoen landgenoten zitten kijken. Hebben al die mensen nu zoveel vertrouwen in hun politici? Daar is het gemor toch veel te hoorbaar voor.
En nog wat: de aanstaande koning kan dan nu wel beloven dat hij zijn handtekening zonder morren zal zetten onder de wetsontwerpen die de politiek verzint, maar die loopt wel de kans te vroeg te juichen. Een koning die zich verveelt, kan atijd nog aftreden, immers. Of is het een ideetje hem de crisis laten oplossen? De politiek kan het toch niet.
Maar, prins, niet zózeer de taal van het volk spreken, dat u zich bezondigt aan het ZICH beseffen. U beseft dat nu, en al die anderen hopelijk ook voortaan. Succes!
Onze watermanager annex ex-IOC sportbevorderaar zou wel wat kunnen, maar mag dat niet van de politiek. We willen, schijnt de opinie te zijn, een ceremoniële (commerciële, had ik toch bijna getikt) monarch. Een landschapjes schilderende overgrootmoeder, een vader die klachten van depressieve aard overhield aan het verbod om zich in de ontwikkelingshulp verdienstelijk te maken, een opa die zijn uniform moest inleveren toen hij het handelen in vliegtuigen te ver dreef, een moeder die steeds meer taakjes moest inleveren: Nederland gelooft in het uit de wind houden van de bestbetaalde medewerkers van de staat. Lintjesknippen en uitdelen, de anderen doen het werk wel. Dat is niet inhumaan, dat is democratisch.
Onzin natuurlijk We nemen onszelf niet serieus. Als we een koning zouden krijgen die ons niet bevalt, zetten we hem heus wel snel af. De politiek mag dan over de koning denken te gaan, wij gaan over de poitiek hoor, zo zit het. We hebben nu met 4,5 mijoen landgenoten zitten kijken. Hebben al die mensen nu zoveel vertrouwen in hun politici? Daar is het gemor toch veel te hoorbaar voor.
En nog wat: de aanstaande koning kan dan nu wel beloven dat hij zijn handtekening zonder morren zal zetten onder de wetsontwerpen die de politiek verzint, maar die loopt wel de kans te vroeg te juichen. Een koning die zich verveelt, kan atijd nog aftreden, immers. Of is het een ideetje hem de crisis laten oplossen? De politiek kan het toch niet.
Maar, prins, niet zózeer de taal van het volk spreken, dat u zich bezondigt aan het ZICH beseffen. U beseft dat nu, en al die anderen hopelijk ook voortaan. Succes!
woensdag 17 april 2013
wie betaalt
Twee media-events strijden vandaag om voorrang. Engeland is bezig met de uitvaart van Maggie Thatcher. Een betere remake van John Cleeses meesterlijke film Clockwise is niet denkbaar. Ik geniet van de traditionele kerkgezangen, nu te horen vanuit St. Paul's Cathedral. Onderwijl wordt op het Binnenhof terwijl alle eendrachtigheid uitblijft ruzie gemaakt over de manier waarop Nederland beter, sneller, socialer, sterker, of juist helemaal niet uit de crisis gehaald wordt.
Ook dat is vermakelijk, al heeft die voorsteling meer weg van een horrorfilm. Ondertussen lijkt het wel of ik de enige ben bij wie daadwerkelijk wat te halen valt. Of, laat ik het zo zeggen, waar het gehaald wordt. In mijn toch al niet erg gevulde pensioenzakje wordt vanaf vandaag voortaan een kwart minder gestopt. Graag gedaan hoor, mensen. Als dan niemand Nederland wil redden, dan doe ik het wel alleen. Maar dan geldt: wie betaalt, bepaalt. Dus nu dan als de wiedeweerga stoppen met die vermaledijde JSF. Dáár is draagvlak voor, in elk geval bij mij.
Ook dat is vermakelijk, al heeft die voorsteling meer weg van een horrorfilm. Ondertussen lijkt het wel of ik de enige ben bij wie daadwerkelijk wat te halen valt. Of, laat ik het zo zeggen, waar het gehaald wordt. In mijn toch al niet erg gevulde pensioenzakje wordt vanaf vandaag voortaan een kwart minder gestopt. Graag gedaan hoor, mensen. Als dan niemand Nederland wil redden, dan doe ik het wel alleen. Maar dan geldt: wie betaalt, bepaalt. Dus nu dan als de wiedeweerga stoppen met die vermaledijde JSF. Dáár is draagvlak voor, in elk geval bij mij.
dinsdag 16 april 2013
wortels in Amsterdam
Vandaag even naar de Nachtwacht wezen kijken. Na tien jaar is de verbouwing achter de rug. Voor vriend Wim heeft dat net even te lang geduurd, Bij onze afspraak kon alleen zijn weduwe mee op pad.
Zij zal met nog zo wat Amsterdammers nog tot half mei moeten omrijden want dan pas gaat de fietstunnel weer open. Niet te geloven dat ze daar zo lang zoveel ruzie over hebben weten te maken.
We waren laat genoeg om het museum heel gemakkelijk binnen te kunnen komen. Ook binnen was er een open sfeer. Hele generaties knorrige suppoosten zijn vervangen door een jonge garde van bijklussende studenten, die ingeprent hadden gekregen dat ze het publiek laagdrempelig en op zijn allerhartelijkst moesten bejegenen.
Ja, hier durven we onze buitenlandse gasten wel weer mee naar toe te nemen. Gratis is het ook zelfs al gedeeltelijk. Wie nog geen twintig is mag, en moet natuurlijk, zomaar naar binnen om de Nachtwacht met eigen ogen te komen bezien. Wij vielen door de mand, maar onze ING-kaarten waren goed voor korting. En dan zolang blijven, dat je het alleenzicht hebt op de topstukken, totdat ook die laatste bezoeker naar buiten wordt gedirigeerd. Een topbelevenis.
Buiten kleurt de stad alvast voorzichtig oranje, het k(ro)ningsfeest is over twee weken.
In de buurt van de Stopera zien we in de entree van een flat twee tjokvolle grote plastic zakken staan, gevuld met wortels. Een geheim actiemiddel, snappen we meteen: hiermee zullen straks alle paarden worden weggelokt van de balkonscene.
Ons station van thuiskomst blijkt in onze afwezigheid ook te zijn versierd, met de letterspelige leus: van B naar A. Van Beter naar Anders?? Naar Armer? Ik kon er maar niet opkomen.
Zij zal met nog zo wat Amsterdammers nog tot half mei moeten omrijden want dan pas gaat de fietstunnel weer open. Niet te geloven dat ze daar zo lang zoveel ruzie over hebben weten te maken.
We waren laat genoeg om het museum heel gemakkelijk binnen te kunnen komen. Ook binnen was er een open sfeer. Hele generaties knorrige suppoosten zijn vervangen door een jonge garde van bijklussende studenten, die ingeprent hadden gekregen dat ze het publiek laagdrempelig en op zijn allerhartelijkst moesten bejegenen.
Ja, hier durven we onze buitenlandse gasten wel weer mee naar toe te nemen. Gratis is het ook zelfs al gedeeltelijk. Wie nog geen twintig is mag, en moet natuurlijk, zomaar naar binnen om de Nachtwacht met eigen ogen te komen bezien. Wij vielen door de mand, maar onze ING-kaarten waren goed voor korting. En dan zolang blijven, dat je het alleenzicht hebt op de topstukken, totdat ook die laatste bezoeker naar buiten wordt gedirigeerd. Een topbelevenis.
Buiten kleurt de stad alvast voorzichtig oranje, het k(ro)ningsfeest is over twee weken.
In de buurt van de Stopera zien we in de entree van een flat twee tjokvolle grote plastic zakken staan, gevuld met wortels. Een geheim actiemiddel, snappen we meteen: hiermee zullen straks alle paarden worden weggelokt van de balkonscene.
Ons station van thuiskomst blijkt in onze afwezigheid ook te zijn versierd, met de letterspelige leus: van B naar A. Van Beter naar Anders?? Naar Armer? Ik kon er maar niet opkomen.
maandag 15 april 2013
fans in Moskou
Toch heel bijzonder, zoals de wereld dit blog meeleest. Nog maar net bekend bij happily few, bereikt het een publiek tot in de VS, Engeland en Duitsland. Ook in Nederland, maar dat is logisch.
Uit de statistieken, die nu bijna een maand omvatten, kan ik opmaken dat ook in Spanje eenmaal - door Sinterklaas? - naar het knorriekrantje is gekeken. Maar wat te denken over de Russische aandacht die nu plotseling manifest wordt. Lang is die nul gebleven, maar binnen twee dagen ging de belangstelling opeens pijlsnel omhoog, met een factor acht, nota bene.
Ben benieuwd hoeveel Nederlands begrijpende lezers daarginds elkaar nog zullen tippen over dit blog. Het zal toch niet komen door de bijdrage over Poetin? Jammer dat de statistieken anoniem zijn, zodat niet te zien is wie de deelnemers zijn. Maar fans in Moskou, zo mag ik ze toch wel noemen, dat is wel iets om te vieren. Of is het toch een beetje eng?
Uit de statistieken, die nu bijna een maand omvatten, kan ik opmaken dat ook in Spanje eenmaal - door Sinterklaas? - naar het knorriekrantje is gekeken. Maar wat te denken over de Russische aandacht die nu plotseling manifest wordt. Lang is die nul gebleven, maar binnen twee dagen ging de belangstelling opeens pijlsnel omhoog, met een factor acht, nota bene.
Ben benieuwd hoeveel Nederlands begrijpende lezers daarginds elkaar nog zullen tippen over dit blog. Het zal toch niet komen door de bijdrage over Poetin? Jammer dat de statistieken anoniem zijn, zodat niet te zien is wie de deelnemers zijn. Maar fans in Moskou, zo mag ik ze toch wel noemen, dat is wel iets om te vieren. Of is het toch een beetje eng?
zondag 14 april 2013
aansprekend
Onze toekomstige koning laat weten minder aan protocol te hechten dan zijn voorgangster. Die liet zich, zoals we weten, toespreken als 'majesteit'. Hoe we W.-A. de Eerste willen aanspreken, mogen we zelf weten.
Wat dacht hij van de betiteling die zijn oma prefereerde? Dan wordt het weer gewoon: "Mevrouw".
Wat dacht hij van de betiteling die zijn oma prefereerde? Dan wordt het weer gewoon: "Mevrouw".
tekentijd
Deze dag, die extreem zonnig moet gaan worden, begint broeierig en vochtig. Voortreffelijk weer voor teken. Een mooi onderwerp voor behandeling in de Tiktijd, dat spreekt voor zich.
Wel mogen we van de natuurbeschermers als het zonnetje straks doorbreekt rustig naar buiten. Ja me dunkt, ze gaan beginnen met hun jaarlijks onderzoek waarbij iedereen die gebeten wordt zijn teek opstuurt naar het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieuhygiëne. Daar wordt bekeken waar de teken voorkomen, en hoe ziek je ervan wordt.
Dol zijn ze bij het RIVM op tekenvinders. Dankzij de mensen die vorig jaar hebben meegewerkt hebben ze enkele duizenden beestjes kunnen onderzoeken. Van de geprikte mensen wordt twee procent besmet met de Borelia-bacterie, en een-vijfde van de besmetten wordt ziek. Als je er tijdig bij bent, helpen antibiotica, meestal.
Dit jaar gaan de wetenschappers onderzoeken of preventief behandelen met antibiotica zinvol is. Dan krijg je na een beet van een teek wel, of als je pech hebt juist geen, bacteriedodend middel. Op de vraag of dat ethisch verantwoord is voor proefkonijnen van menselijke aard gingen de radiomakers vanmorgen niet in. Straks hebben we nog een partij voor de mensen nodig!
Tekenradar.nl laat iets zien over de verspreiding; bij het RIVM (rivm.nl) meer over de ziekte van Lyme en hoe na een beet te handelen, op vroegevogels.vara.nl het radio-item.
Wel mogen we van de natuurbeschermers als het zonnetje straks doorbreekt rustig naar buiten. Ja me dunkt, ze gaan beginnen met hun jaarlijks onderzoek waarbij iedereen die gebeten wordt zijn teek opstuurt naar het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieuhygiëne. Daar wordt bekeken waar de teken voorkomen, en hoe ziek je ervan wordt.
Dol zijn ze bij het RIVM op tekenvinders. Dankzij de mensen die vorig jaar hebben meegewerkt hebben ze enkele duizenden beestjes kunnen onderzoeken. Van de geprikte mensen wordt twee procent besmet met de Borelia-bacterie, en een-vijfde van de besmetten wordt ziek. Als je er tijdig bij bent, helpen antibiotica, meestal.
Dit jaar gaan de wetenschappers onderzoeken of preventief behandelen met antibiotica zinvol is. Dan krijg je na een beet van een teek wel, of als je pech hebt juist geen, bacteriedodend middel. Op de vraag of dat ethisch verantwoord is voor proefkonijnen van menselijke aard gingen de radiomakers vanmorgen niet in. Straks hebben we nog een partij voor de mensen nodig!
Tekenradar.nl laat iets zien over de verspreiding; bij het RIVM (rivm.nl) meer over de ziekte van Lyme en hoe na een beet te handelen, op vroegevogels.vara.nl het radio-item.
zaterdag 13 april 2013
man in de war
Een man - laten we hem psycholoog noemen - wordt deze ochtend aan het woord gelaten over het monopolie dat vrouwen hebben om te kunnen moederen. Kinderen moeten zich kunnen hechten aan een vertrouwenspersoon, en de moeders zorgen er wel voor dat de man daar niet aan te pas komt, niet bij de geboorte, niet na de scheiding, laat hij de luisteraars weten.
Tot nog toe hield de wereld dat voor totaal vanzelfsprekend. Op moeders kun je rekenen, als kind. Maar dat is sneu voor de mannen, legt de psycholoog ons uit. Mannen kunnen heus wel wat. Die zouden ook wel willen moederen.
Kinderen hebben vaders nodig om in de lucht gegooid te worden en dan te ervaren dat ze - meestal tenminste - weer veilig worden opgevangen. Van vaders krijgen ze zelfvertrouwen en durf. En dan verwijst de psycholoog naar het onderwijs, waarin vrijwel alleen vrouwen de dienst uitmaken. Dat zorgt er voor dat jongetjes gekneed worden tot brave gehoorzame meisjes. Dat is gemeen, dat is een gemiste kans..
Hij lijkt me een beetje in de war. Waarom zouden vaders moederen, als ze juist moeten vaderen? De moeders moeten toch ook niet opeens met hun kinderen gaan gooien omdat dat zo goed is voor de stress-beleving? En wat is er eigenlijk tegen brave meisjes? Terwijl de psycholoog het vooroordeel over het moederschap probeert te doorbreken schuift hij er andere voor in de plaats.
Maar dat kan ik ook. Was vroeger onderwijs een mannenzaak, sinds we er voor hebben gezorgd dat het een lage status en dus lage beloning garandeert, zijn de mannen uitgeweken naar gewichtiger werk. Ze hebben het zelf bewust uit handen gegeven. Ook in sectoren als de zorg en de gezondheidszorg is er een splitsing der sexen, waarbij de meisjes het slechtbetaalde uitvoerende, vermoeiende en ondankbare werk doen en jongens de veel lucratievere managementfuncties bezetten.
Zo zit de wereld in elkaar, psycholoog. De wereld functioneert met dank aan de meisjes, die zien wat er moet gebeuren om hem draaiend te houden terwijl op de bovenste verdieping vergaderd wordt over de bonussen.
Maar er zijn lichtpuntjes. Zo ken ik een aardige kleinzoon, nog ongeschoold want anderhalf. Hij bedacht zelf dat hij zijn ontbijtbordje omhoog kon houden, toen zijn moeder de tafel ging schoonpoetsen. Geruststellend genoeg is hij, net als zijn vader en zijn opa, totaal gefascineerd door treinen. De ideale man.
Tot nog toe hield de wereld dat voor totaal vanzelfsprekend. Op moeders kun je rekenen, als kind. Maar dat is sneu voor de mannen, legt de psycholoog ons uit. Mannen kunnen heus wel wat. Die zouden ook wel willen moederen.
Kinderen hebben vaders nodig om in de lucht gegooid te worden en dan te ervaren dat ze - meestal tenminste - weer veilig worden opgevangen. Van vaders krijgen ze zelfvertrouwen en durf. En dan verwijst de psycholoog naar het onderwijs, waarin vrijwel alleen vrouwen de dienst uitmaken. Dat zorgt er voor dat jongetjes gekneed worden tot brave gehoorzame meisjes. Dat is gemeen, dat is een gemiste kans..
Hij lijkt me een beetje in de war. Waarom zouden vaders moederen, als ze juist moeten vaderen? De moeders moeten toch ook niet opeens met hun kinderen gaan gooien omdat dat zo goed is voor de stress-beleving? En wat is er eigenlijk tegen brave meisjes? Terwijl de psycholoog het vooroordeel over het moederschap probeert te doorbreken schuift hij er andere voor in de plaats.
Maar dat kan ik ook. Was vroeger onderwijs een mannenzaak, sinds we er voor hebben gezorgd dat het een lage status en dus lage beloning garandeert, zijn de mannen uitgeweken naar gewichtiger werk. Ze hebben het zelf bewust uit handen gegeven. Ook in sectoren als de zorg en de gezondheidszorg is er een splitsing der sexen, waarbij de meisjes het slechtbetaalde uitvoerende, vermoeiende en ondankbare werk doen en jongens de veel lucratievere managementfuncties bezetten.
Zo zit de wereld in elkaar, psycholoog. De wereld functioneert met dank aan de meisjes, die zien wat er moet gebeuren om hem draaiend te houden terwijl op de bovenste verdieping vergaderd wordt over de bonussen.
Maar er zijn lichtpuntjes. Zo ken ik een aardige kleinzoon, nog ongeschoold want anderhalf. Hij bedacht zelf dat hij zijn ontbijtbordje omhoog kon houden, toen zijn moeder de tafel ging schoonpoetsen. Geruststellend genoeg is hij, net als zijn vader en zijn opa, totaal gefascineerd door treinen. De ideale man.
donderdag 11 april 2013
koffie-interview
Het wordt tijd voor het doorgeven van de wetten van het "koffie"- interview. Wie die door heeft, luistert voortaan met heel andere oren naar journalisten.
De manier waarop je je vraag stelt, beïnvloedt namelijk (ongewild) het antwoord dat je krijgt. Het is leuk daar een praktijkproef mee te doen als het verjaardagsfeestje een beetje saai verloopt. Je slachtoffers stuur je natuurlijk eerst even weg. De anderen kan je dan vertellen hoe het gaan zal: als ze over koffie gaan doorvragen.
Als je doet alsof er niks lekkerder is dan koffie, zo lekker geurig en opwekkend, zal de ander daarop afdingen. "Teveel vind ik niet lekker / daar kan ik niet van slapen / dan krijg ik hartkloppingen / 't zuur / maagkramp".
In het tweede geval bestook je je slachtoffer juist zelf met de negatieve eigenschappen van koffie. Dan zal hij toch ook de positieve kanten willen zien: "het eerste bakkie smaakt me anders best / het is gastvrij en gezellig". Het is verrassend, hoe vaak dit patroon zich zal voordoen.
Zo. Met deze les ben je gewapend tegen de mechanismen die Kockelman en de puberale jenners van Powned toepassen.
De manier waarop je je vraag stelt, beïnvloedt namelijk (ongewild) het antwoord dat je krijgt. Het is leuk daar een praktijkproef mee te doen als het verjaardagsfeestje een beetje saai verloopt. Je slachtoffers stuur je natuurlijk eerst even weg. De anderen kan je dan vertellen hoe het gaan zal: als ze over koffie gaan doorvragen.
Als je doet alsof er niks lekkerder is dan koffie, zo lekker geurig en opwekkend, zal de ander daarop afdingen. "Teveel vind ik niet lekker / daar kan ik niet van slapen / dan krijg ik hartkloppingen / 't zuur / maagkramp".
In het tweede geval bestook je je slachtoffer juist zelf met de negatieve eigenschappen van koffie. Dan zal hij toch ook de positieve kanten willen zien: "het eerste bakkie smaakt me anders best / het is gastvrij en gezellig". Het is verrassend, hoe vaak dit patroon zich zal voordoen.
Zo. Met deze les ben je gewapend tegen de mechanismen die Kockelman en de puberale jenners van Powned toepassen.
te jong
Morgen brengen we onze buurman naar zijn laatste rustplaats. Hij is al de derde 80-plussers uit onze omgeving met wie dat sinds februari heeft moeten gebeuren. Wat ze gemeen hadden was hun ongekende vitaliteit.
Van de ruim drie jaar dat we naast elkaar hebben gewoond, was buurman Wim ongeveer een jaartje van huis. Hij hield van fietsen, en daar kwam dat door. In zijn laatste goede jaar reed hij nog zo'n tienduizend kilometers door de regio. We kwamen elkaar daar meer tegen dan thuis. Totdat natte sneeuw en smalle bandjes maakten dat hij onderuitging en zijn heup brak. Daarna bleef Wim pijn houden, en hersteloperaties haalden niets uit. Langdurig verblijf afwisselend in ziekenhuis en revalidatieoord volgde. De pit ging er uit.
Wim onderhield niet veel contact met zijn buren, dat hadden we al van tevoren gehoord. Maar toen hij begreep dat onze schoonzoon uit Doesburg kwam, en dat zijn ouders nota bene vlak naast het huis van zijn grootvader wonen, was het ijs gebroken. "Doesburg, dat is mijn stadje!" Hij had daar in het laatste jaar van de oorlog bij zijn opa ingekwartierd gezeten, nadat de Arnhemmers op bevel van de Duitsers hun stad hadden moeten ontruimen.
Het was een belangrijke periode in zijn leven geweest. Wims woonkamer getuigde van zijn verbondenheid met de plek. Foto's, prenten, boeken - als ze niet Doesburg tot onderwerp hadden, dan toch wel de directe omgeving. Een verzameling atlassen verried zijn liefde voor de topografie. Zijn andere grote thema was de Tweede Wereldoorlog. De herdenkingen sloeg hij niet over. Voor tuin- of huisonderhoud was zijn interesse daarentegen opvallend gering, wat hem en zijn buren juist weer veel contact met de aanbieders uit binnen- en buitenland van kluskracht op alle denkbare terreinen opleverde. Zij vingen bot: Wim had geen belangstelling, nee dank u. Ook zijn twee kinderen wisten dat soebatten geen zin had.
Ook de andere Wim hield van fietsen, maar mee nog van zeilen. Een vriendelijk mens zonder vijanden, groot redenaarstalent. Hem kwam de dood halen in Marokko, tijdens een vakantiereis met zijn vrouw, en onverwachts. Er werden mooie woorden gesproken, die goede vriend Hans in een typografisch verantwoord gedenkboekje zou verwerken. Vij weken later werd ook hij zomaar weggehaald. Overvallen bij het lezen van het ochtendblad. Een mooie dood voor een ras-journalist, dat dan weer wel. Maar ook Hans was net als de beide Wimmen nog wel een beetje te jong om dood te gaan.
Van de ruim drie jaar dat we naast elkaar hebben gewoond, was buurman Wim ongeveer een jaartje van huis. Hij hield van fietsen, en daar kwam dat door. In zijn laatste goede jaar reed hij nog zo'n tienduizend kilometers door de regio. We kwamen elkaar daar meer tegen dan thuis. Totdat natte sneeuw en smalle bandjes maakten dat hij onderuitging en zijn heup brak. Daarna bleef Wim pijn houden, en hersteloperaties haalden niets uit. Langdurig verblijf afwisselend in ziekenhuis en revalidatieoord volgde. De pit ging er uit.
Wim onderhield niet veel contact met zijn buren, dat hadden we al van tevoren gehoord. Maar toen hij begreep dat onze schoonzoon uit Doesburg kwam, en dat zijn ouders nota bene vlak naast het huis van zijn grootvader wonen, was het ijs gebroken. "Doesburg, dat is mijn stadje!" Hij had daar in het laatste jaar van de oorlog bij zijn opa ingekwartierd gezeten, nadat de Arnhemmers op bevel van de Duitsers hun stad hadden moeten ontruimen.
Het was een belangrijke periode in zijn leven geweest. Wims woonkamer getuigde van zijn verbondenheid met de plek. Foto's, prenten, boeken - als ze niet Doesburg tot onderwerp hadden, dan toch wel de directe omgeving. Een verzameling atlassen verried zijn liefde voor de topografie. Zijn andere grote thema was de Tweede Wereldoorlog. De herdenkingen sloeg hij niet over. Voor tuin- of huisonderhoud was zijn interesse daarentegen opvallend gering, wat hem en zijn buren juist weer veel contact met de aanbieders uit binnen- en buitenland van kluskracht op alle denkbare terreinen opleverde. Zij vingen bot: Wim had geen belangstelling, nee dank u. Ook zijn twee kinderen wisten dat soebatten geen zin had.
Ook de andere Wim hield van fietsen, maar mee nog van zeilen. Een vriendelijk mens zonder vijanden, groot redenaarstalent. Hem kwam de dood halen in Marokko, tijdens een vakantiereis met zijn vrouw, en onverwachts. Er werden mooie woorden gesproken, die goede vriend Hans in een typografisch verantwoord gedenkboekje zou verwerken. Vij weken later werd ook hij zomaar weggehaald. Overvallen bij het lezen van het ochtendblad. Een mooie dood voor een ras-journalist, dat dan weer wel. Maar ook Hans was net als de beide Wimmen nog wel een beetje te jong om dood te gaan.
woensdag 10 april 2013
charme
De radioverslaggever kondigt zowaar mevrouw Kerling aan. Maar zo klinkt ze helemaal niet? Bovendien wordt er kwaad gesproken over asielzoekers, en dat past totaal niet bij de Kerling die ik ken.
Al snel blijkt de persoonsverwisseling opgehelderd en komt de echte Cock aan het woord. Strijdbaar, met haar 84 jaar een beetje slecht ter been, maar met haar standpunten is nog steeds niets mis. Zij vindt dat nu de PvdA maar eens aan de beurt is om het regeerakkoord open te breken. Als de fractie dat niet wil, moet het congres maar duidelijk zijn. Ook als asielzoeker ben je mens, en heb je er recht op niet strafbaar te zijn als je de illegaliteit te worden ingedreven.
De vroegere burgemeester van Weesp heeft zich sinds ze haar functie neerlegde onvermoeibaar ingezet voor zulke principiële acties en vooral voor de politieke bewustwording van vrouwen, autochtoon en allochtoon. Met een inspirerende volharding, waarop je jaloers kunt zijn. Met nauwgezette statistieken, om te onderbouwen dat vrouwen in raden. provincie en het parlement ondervertegenwoordigd zijn. Charme en een opgewekt humeur vormen haar opvallend sterke wapenen.
Wie nu denkt aan VVD-"kanjer" Erica Terpstra zit er naast. Maar ik moest toch ook wel even aan haar denken. Haar broer zat bij de mijne in de klas, en zij was als zesdeklasser een bekende olympische zwemster. Dat ze meer kon dan dat werd duidelijk op de Europese Dag waaraan onze school meedeed. Ze voerde in een denkbeeldig Europees overleg de Italiaanse delegatie aan als Fanfani. ( Ze was per slot van rekening voor Nederland naar Rome geweest.) Met overdonderende vaardigheid de christen-democraat vertolkend bezorgde ze onze school de overwinning.
Dat zij later zelf voor de liberale kant van het politieke spectrum koos, ach, niet iedereen kan een Kerling zijn.
Al snel blijkt de persoonsverwisseling opgehelderd en komt de echte Cock aan het woord. Strijdbaar, met haar 84 jaar een beetje slecht ter been, maar met haar standpunten is nog steeds niets mis. Zij vindt dat nu de PvdA maar eens aan de beurt is om het regeerakkoord open te breken. Als de fractie dat niet wil, moet het congres maar duidelijk zijn. Ook als asielzoeker ben je mens, en heb je er recht op niet strafbaar te zijn als je de illegaliteit te worden ingedreven.
De vroegere burgemeester van Weesp heeft zich sinds ze haar functie neerlegde onvermoeibaar ingezet voor zulke principiële acties en vooral voor de politieke bewustwording van vrouwen, autochtoon en allochtoon. Met een inspirerende volharding, waarop je jaloers kunt zijn. Met nauwgezette statistieken, om te onderbouwen dat vrouwen in raden. provincie en het parlement ondervertegenwoordigd zijn. Charme en een opgewekt humeur vormen haar opvallend sterke wapenen.
Wie nu denkt aan VVD-"kanjer" Erica Terpstra zit er naast. Maar ik moest toch ook wel even aan haar denken. Haar broer zat bij de mijne in de klas, en zij was als zesdeklasser een bekende olympische zwemster. Dat ze meer kon dan dat werd duidelijk op de Europese Dag waaraan onze school meedeed. Ze voerde in een denkbeeldig Europees overleg de Italiaanse delegatie aan als Fanfani. ( Ze was per slot van rekening voor Nederland naar Rome geweest.) Met overdonderende vaardigheid de christen-democraat vertolkend bezorgde ze onze school de overwinning.
Dat zij later zelf voor de liberale kant van het politieke spectrum koos, ach, niet iedereen kan een Kerling zijn.
dinsdag 9 april 2013
smakelijk
Toen de basisschool nog niet was uitgevonden had je nog gewoon een kleuterschool. Daar kon maar hoefde je niet naar toe, want de leerplicht begon pas als je zes was.
Thuis of in de kleuterklas mocht je lekker leren spelen, en dat was al moeilijk genoeg. Maar nodig, anders kon je niet goed leren schrijven en rekenen. Nu lees ik dat de jeugd van tegenwoordig tegen een burn out aanhangt. Zo hard werken en leren ze tegenwoordig, dat ze de letters die ze net onder de knie gekregen hebben, in de zomervakantie weer vergeten.
Er worden zoveel eisen gesteld en de kinderen worden aan zoveel toetsen onderworpen, dat de stress toeslaat nog voor het leven goed en wel is begonnen. Zo raken ook de jonge ouders al vroeg in de put, want hun kind schiet, terwijl zij er juist zo blij mee waren, op school klaarblijkelijk dramatisch te kort. Juf vindt het nog veel te speels, of qua kennis wel te goed om te doubleren, maar niet goed genoeg voor een hogere klas. De ouders die op advies van school hun lieveling thuis vol toewijding gingen bijspijkeren werden ook daarover berispt: dat was weer te veel, vond de leerkracht. Je kind dan maar van school halen, zou ik zeggen.
Nee, in mijn tijd was het wel anders. Wij hadden een juf die 65 jaar in het onderwijs achter de rug had, en alles al had meegemaakt. De banken waarin we zaten waren minstens even oud. Er zaten nog schuifjes in het tafelblad, met daarin inktpotjes. Onze eerste letters schreven we met een griffel op een lei, pas later kwam de kroontjespen. Ballpoints, laat staan petjes of mobieltjes, waren er nog niet, dus het was lekker rustig. Als je wat wilde zeggen moest je dat eerst even aanvragen door je vinger op te steken. Maar er was wel al schoolmelk.
Die kregen we In kratjes van gegalvaniseerd ijzer met melkflesjes van glas. Aluminiumdoppen erop. Kinderen die wel iets van de lessen konden missen mochten de doppen inprikken, rietjes in de gaten steken en de flessen uitdelen. Dat zilverpapier werd na afloop, ook op mijn openbare school, van de flessen afgehaald en bewaard als een steeds groter wordende bal. Het gelovige onderwijs had als bestemming voor die bal de missie dan wel de zending. Wat die er mee deed bleef lang duister, totdat het satirisch programma "Cursief" onthulde hoe blij de zwartjes met onze ontwikkelingshulp waren geweest: "Dank U vool het silvulpapiel. Het smaakte elg lekkul."
Met de ontwikkelingshulp is het niet goed afgelopen, weten we inmiddels. Tegenwoordig zijn de rollen goedbeschouwd omgedraaid. Kreeg de Franse president Hollande immers niet in februari nog een kameel van de Malinese regering? Het relatiegeschenk mocht achterblijven bij een gezin ter plaatse. Vandaag wordt op nu.nl bericht dat het dier de familie in Timboektoe uitstekend gesmaakt heeft. De regering was pijnlijk verrast. Hollande krijgt nu een nieuwe, nog grotere en nog mooiere kameel. En deze mag naar Parijs. Daar eten ze zoals bekend vooral slakken.
Thuis of in de kleuterklas mocht je lekker leren spelen, en dat was al moeilijk genoeg. Maar nodig, anders kon je niet goed leren schrijven en rekenen. Nu lees ik dat de jeugd van tegenwoordig tegen een burn out aanhangt. Zo hard werken en leren ze tegenwoordig, dat ze de letters die ze net onder de knie gekregen hebben, in de zomervakantie weer vergeten.
Er worden zoveel eisen gesteld en de kinderen worden aan zoveel toetsen onderworpen, dat de stress toeslaat nog voor het leven goed en wel is begonnen. Zo raken ook de jonge ouders al vroeg in de put, want hun kind schiet, terwijl zij er juist zo blij mee waren, op school klaarblijkelijk dramatisch te kort. Juf vindt het nog veel te speels, of qua kennis wel te goed om te doubleren, maar niet goed genoeg voor een hogere klas. De ouders die op advies van school hun lieveling thuis vol toewijding gingen bijspijkeren werden ook daarover berispt: dat was weer te veel, vond de leerkracht. Je kind dan maar van school halen, zou ik zeggen.
Nee, in mijn tijd was het wel anders. Wij hadden een juf die 65 jaar in het onderwijs achter de rug had, en alles al had meegemaakt. De banken waarin we zaten waren minstens even oud. Er zaten nog schuifjes in het tafelblad, met daarin inktpotjes. Onze eerste letters schreven we met een griffel op een lei, pas later kwam de kroontjespen. Ballpoints, laat staan petjes of mobieltjes, waren er nog niet, dus het was lekker rustig. Als je wat wilde zeggen moest je dat eerst even aanvragen door je vinger op te steken. Maar er was wel al schoolmelk.
Die kregen we In kratjes van gegalvaniseerd ijzer met melkflesjes van glas. Aluminiumdoppen erop. Kinderen die wel iets van de lessen konden missen mochten de doppen inprikken, rietjes in de gaten steken en de flessen uitdelen. Dat zilverpapier werd na afloop, ook op mijn openbare school, van de flessen afgehaald en bewaard als een steeds groter wordende bal. Het gelovige onderwijs had als bestemming voor die bal de missie dan wel de zending. Wat die er mee deed bleef lang duister, totdat het satirisch programma "Cursief" onthulde hoe blij de zwartjes met onze ontwikkelingshulp waren geweest: "Dank U vool het silvulpapiel. Het smaakte elg lekkul."
Met de ontwikkelingshulp is het niet goed afgelopen, weten we inmiddels. Tegenwoordig zijn de rollen goedbeschouwd omgedraaid. Kreeg de Franse president Hollande immers niet in februari nog een kameel van de Malinese regering? Het relatiegeschenk mocht achterblijven bij een gezin ter plaatse. Vandaag wordt op nu.nl bericht dat het dier de familie in Timboektoe uitstekend gesmaakt heeft. De regering was pijnlijk verrast. Hollande krijgt nu een nieuwe, nog grotere en nog mooiere kameel. En deze mag naar Parijs. Daar eten ze zoals bekend vooral slakken.
maandag 8 april 2013
oma's in de politiek
Zelfs Margaret Thatcher heeft ons vandaag tenslotte dan toch in de steek gelaten, 87 jaar is ze geworden. Een "Great Britton", noemt de BBC haar zojuist, haar huidige opvolger premier Cameron citerend.
Daar zou ze het vast wel mee eens zijn geweest. Een Grote Britse. Was ze immers niet tot 'welhaast koninklijke allure gestegen' merkte de staatsomroep fijntjes op bij de historische beelden waarbij ze de natie beeldvullend meldde dat ze een eerste kleinkind had gekregen: "We have become a grandmother." De gedragen en geaffecteerde toon, ik kon er toen niet tegen en het was het eerste waaraan ik terugdacht bij haar overlijdensbericht.
Maar er is natuurlijk meer, veel meer. Het "Hier met ons geld," die stemmingmakerij jegens de Europese samenwerking. De halsstarrigheid waarmee de mijnwerkers die juist geen geld hadden maar wel de gewoonte hadden op Labour te stemmen, aan hun lot werden overgelaten ondanks heftige en met veel geweld neergeslagen stakingen. Haar verheerlijking (met hulp van Ronald Reagan) van privatisering en marktwerking. Het afbreken vande Nationale Gezondheidszorg. Haar oorlog om de Falklands voor een paar mangaanknollen. Om het ergste te noemen.
Nou ja, goed, ok, ze doorstond met grote zelfbeheersing de bomaanslag van de IRA die de Tories had moet wegvagen, haar incluis. En ok, de kruideniersdochter die het tot eerste vrouwelijke premier in Engeland had weten te schoppen, was niet te beroerd om de kijkers uit te leggen hoe je havermoutpap moet koken. Daar heb ik nog heel wat van opgestoken.
Toch sprak het grootmoederschap van Golda Meir, haar collega uit Israël, me dan toch meer aan. Die zette zich in voor de wereldvrede, te beginnen in eigen land. Kom daar vandaag de dag nog maar eens om. Om Meir te parafraseren: oma's in de politiek zijn misschien niet beter dan opa's; maar ook zeker niet slechter.
Daar zou ze het vast wel mee eens zijn geweest. Een Grote Britse. Was ze immers niet tot 'welhaast koninklijke allure gestegen' merkte de staatsomroep fijntjes op bij de historische beelden waarbij ze de natie beeldvullend meldde dat ze een eerste kleinkind had gekregen: "We have become a grandmother." De gedragen en geaffecteerde toon, ik kon er toen niet tegen en het was het eerste waaraan ik terugdacht bij haar overlijdensbericht.
Maar er is natuurlijk meer, veel meer. Het "Hier met ons geld," die stemmingmakerij jegens de Europese samenwerking. De halsstarrigheid waarmee de mijnwerkers die juist geen geld hadden maar wel de gewoonte hadden op Labour te stemmen, aan hun lot werden overgelaten ondanks heftige en met veel geweld neergeslagen stakingen. Haar verheerlijking (met hulp van Ronald Reagan) van privatisering en marktwerking. Het afbreken vande Nationale Gezondheidszorg. Haar oorlog om de Falklands voor een paar mangaanknollen. Om het ergste te noemen.
Nou ja, goed, ok, ze doorstond met grote zelfbeheersing de bomaanslag van de IRA die de Tories had moet wegvagen, haar incluis. En ok, de kruideniersdochter die het tot eerste vrouwelijke premier in Engeland had weten te schoppen, was niet te beroerd om de kijkers uit te leggen hoe je havermoutpap moet koken. Daar heb ik nog heel wat van opgestoken.
Toch sprak het grootmoederschap van Golda Meir, haar collega uit Israël, me dan toch meer aan. Die zette zich in voor de wereldvrede, te beginnen in eigen land. Kom daar vandaag de dag nog maar eens om. Om Meir te parafraseren: oma's in de politiek zijn misschien niet beter dan opa's; maar ook zeker niet slechter.
zondag 7 april 2013
zonnig terrasje
Het terras aan het water zat stampensvol, vandaag. De winter is voorbij, de beloofde week regen is nog niet begonnen. Om de een of andere reden moest ik terugdenken aan dat terrasje in Leiden, alweer jaren geleden, ook volop in de zon.
Het was daar zelfs nog drukker. We werden dan ook afgeluisterd, en zo hoorden we een nieuwtje. We hadden het, zonnend bij een wijntje aan het Rapenburg, over de toen net afgestudeerde schaatsenrijder Van Buren, die daar een tijdje gewoond had, en net was afgestudeerd. Naar wij dachten met een verrassend goed cijfer, gezien de tijd die hij had moeten steken in het opbouwen van een ijzersterke reputatie als Prins Pils. Zijn studentikoze leefstijl was zijn persoonlijkheidsvorming zichtbaar ten goede gekomen en wij gunden hem dat van harte, zeker dus gezien het studieresultaat. Onze buurman nuanceerde onze blijdschap: er was wel enig welwillend meedenken aan te pas gekomen, hoorden wij van hem.
Veertien dappere leden van de Staten-Generaal gaan, als hij straks met zijn vrouw beëdigd wordt tot ons nieuwe koningspaar, lekker weigeren de eed of belofte van trouw af te leggen. Niet omdat ze vinden dat hij harder had moeten studeren. En tegen het erfelijk koningschap valt om humanitaire redenen natuurlijk zeker bezwaar te hebben. Maar netjes even afspreken dat je zult samenwerken met het nieuwe staatshoofd lijkt me geen overdreven gebaar. Het kabinet heeft zelfs moeite gedaan vertrekkend vorstin Beatrix twéé keer plechtig te beloven dan wel te zweren, dat ze goed op de winkel zouden gaan passen. Ook dat bleek geen garantie. Dus wat voor onnodig gewicht hechten die parlementariërs nu aan hun eigen woord!?
Het was daar zelfs nog drukker. We werden dan ook afgeluisterd, en zo hoorden we een nieuwtje. We hadden het, zonnend bij een wijntje aan het Rapenburg, over de toen net afgestudeerde schaatsenrijder Van Buren, die daar een tijdje gewoond had, en net was afgestudeerd. Naar wij dachten met een verrassend goed cijfer, gezien de tijd die hij had moeten steken in het opbouwen van een ijzersterke reputatie als Prins Pils. Zijn studentikoze leefstijl was zijn persoonlijkheidsvorming zichtbaar ten goede gekomen en wij gunden hem dat van harte, zeker dus gezien het studieresultaat. Onze buurman nuanceerde onze blijdschap: er was wel enig welwillend meedenken aan te pas gekomen, hoorden wij van hem.
Veertien dappere leden van de Staten-Generaal gaan, als hij straks met zijn vrouw beëdigd wordt tot ons nieuwe koningspaar, lekker weigeren de eed of belofte van trouw af te leggen. Niet omdat ze vinden dat hij harder had moeten studeren. En tegen het erfelijk koningschap valt om humanitaire redenen natuurlijk zeker bezwaar te hebben. Maar netjes even afspreken dat je zult samenwerken met het nieuwe staatshoofd lijkt me geen overdreven gebaar. Het kabinet heeft zelfs moeite gedaan vertrekkend vorstin Beatrix twéé keer plechtig te beloven dan wel te zweren, dat ze goed op de winkel zouden gaan passen. Ook dat bleek geen garantie. Dus wat voor onnodig gewicht hechten die parlementariërs nu aan hun eigen woord!?
zaterdag 6 april 2013
bloembommen
Bij het hoofdkwartier van "Loesje" zijn ze deze zaterdag druk bezig het voorjaar in te halen. Dat doen ze door zadenbommen te maken. De actievoerders staan achterin de zaak gezellig klonten klei te rollen die straks het openbaar groen kunnen worden ingegooid. Gaat het dit jaar toch nog regenen, dan lopen de zaden uit en kunnen de bijen zich te goed doen aan onbespoten bloemen. Dit gaat helpen om de soort in stand te houden.
Uit protest tegen het uitblijven van de lente schaf ik me wat bloembommen aan, je moet de moed erin houden per slot van rekening.
Eerder op deze alweer koude en nog steeds zonloze dag had ik andere wereldverbeteraars geholpen de Arnhemmers (ja, daar woont Loesje, echt waar, op de Hommelseweg) te ondervragen over hun opvattingen over de plaatselijke politiek. Over een goede maand mogen ze zich in een referendum uitspreken over wel of geen kunstencluster. Nauwelijks iemand weet dat, of weet waar het over gaat, merkten we. Je kan het bovendien gemakkelijk verwarren met het kenniscluster, waar geen referendum voor nodig was, en waar nu al aan gebouwd wordt op een andere plek in de stad.
In de tijd dat het geld nog niet op kon waren de plannen ambitieuzer, en ging het om het bundelen van zaken als theater, filmhuis, concertgebouw en museum voor moderne kunst. Toen was mijn politieke groepering nog warm voorstander. Nu, nu verschillende partners al hebben afgehaakt, wil zij niet aan een vlees-noch-vis compromis meedoen. Steek dan het geld dat je overhoudt met een beperkte opknapbeurt in andere nuttige dingen.
Daarna gingen we over op de speerpunten voor de komende raadsverkiezingen. Werk, zorg en veiligheid Moet daar nog wat bij, vroegen we de mensen. Onderwijs, zeiden er veel. Cultuur, weer anderen. Duurzaamheid, vond er ook nog een. "Maar die veiligheid, dat hoeft niet zo. Dat klinkt zo PVV-erig." Dat vond ik nou echt prettig om te horen. Als meeste stemmen gelden is het gewoon goed wonen hier. Nu nog de bijen met bommen bestoken, en zorgen dat ook de bijen het daar mee eens zijn.
Uit protest tegen het uitblijven van de lente schaf ik me wat bloembommen aan, je moet de moed erin houden per slot van rekening.
Eerder op deze alweer koude en nog steeds zonloze dag had ik andere wereldverbeteraars geholpen de Arnhemmers (ja, daar woont Loesje, echt waar, op de Hommelseweg) te ondervragen over hun opvattingen over de plaatselijke politiek. Over een goede maand mogen ze zich in een referendum uitspreken over wel of geen kunstencluster. Nauwelijks iemand weet dat, of weet waar het over gaat, merkten we. Je kan het bovendien gemakkelijk verwarren met het kenniscluster, waar geen referendum voor nodig was, en waar nu al aan gebouwd wordt op een andere plek in de stad.
In de tijd dat het geld nog niet op kon waren de plannen ambitieuzer, en ging het om het bundelen van zaken als theater, filmhuis, concertgebouw en museum voor moderne kunst. Toen was mijn politieke groepering nog warm voorstander. Nu, nu verschillende partners al hebben afgehaakt, wil zij niet aan een vlees-noch-vis compromis meedoen. Steek dan het geld dat je overhoudt met een beperkte opknapbeurt in andere nuttige dingen.
Daarna gingen we over op de speerpunten voor de komende raadsverkiezingen. Werk, zorg en veiligheid Moet daar nog wat bij, vroegen we de mensen. Onderwijs, zeiden er veel. Cultuur, weer anderen. Duurzaamheid, vond er ook nog een. "Maar die veiligheid, dat hoeft niet zo. Dat klinkt zo PVV-erig." Dat vond ik nou echt prettig om te horen. Als meeste stemmen gelden is het gewoon goed wonen hier. Nu nog de bijen met bommen bestoken, en zorgen dat ook de bijen het daar mee eens zijn.
vrijdag 5 april 2013
eindelijk Ethel
Je bent jarig dus je krijgt wat. Niet te ingewikkeld moet het zijn, want elektronica ligt je niet zo erg. Gelukkig is er een handleiding, waarin alles duidelijk wordt uitgelegd. "Wees zeker zijn dat de batterij pollen zijn volgens de batterijen indicatie correct erin zijn."
Als dat gelukt is moet je sleuven en openingen in de unit niet blokkeren door kussen. Ook niet door sofa of overige vergelijkbare voorwerpen, trouwens. Drupels of spetten vermijden. Apparaat beslist niet op een instabiele kar plaatsen.
U hoeft daarna alleen nog maar het menu in te stellen. "Na het ingang naar de opzetten menu, druk op de knops voor up en down beweging." Wie langzamerhand een beetje dépri is geworden, doet er toch goed aan verder te lezen. De handleiding waarschuwt u namelijk ook dan liever geen onverstandige dingen te doen. "Werp de batterijen niet in brand. Indien het problem blijft, zet het toestel uit en halt de voiding van het stopcontact. En neemt contact op met de klantenservice." U krijgt zonder twijfel een stoet hulpvaardige Chinezen aan de lijn.
Na het nodige gepuzzel zit de jarige tenslotte toch innig tevreden achter een werkend beeldscherm te genieten van opnamen van het totale Schotse spoorwegwezen. Straks nog Stan en Olly. Met Ethel, natuurlijk. Zijn verjaardag kan niet meer stuk; zolang hij de instabiele kar maar uit de weg blijft.
Als dat gelukt is moet je sleuven en openingen in de unit niet blokkeren door kussen. Ook niet door sofa of overige vergelijkbare voorwerpen, trouwens. Drupels of spetten vermijden. Apparaat beslist niet op een instabiele kar plaatsen.
U hoeft daarna alleen nog maar het menu in te stellen. "Na het ingang naar de opzetten menu, druk op de knops voor up en down beweging." Wie langzamerhand een beetje dépri is geworden, doet er toch goed aan verder te lezen. De handleiding waarschuwt u namelijk ook dan liever geen onverstandige dingen te doen. "Werp de batterijen niet in brand. Indien het problem blijft, zet het toestel uit en halt de voiding van het stopcontact. En neemt contact op met de klantenservice." U krijgt zonder twijfel een stoet hulpvaardige Chinezen aan de lijn.
Na het nodige gepuzzel zit de jarige tenslotte toch innig tevreden achter een werkend beeldscherm te genieten van opnamen van het totale Schotse spoorwegwezen. Straks nog Stan en Olly. Met Ethel, natuurlijk. Zijn verjaardag kan niet meer stuk; zolang hij de instabiele kar maar uit de weg blijft.
donderdag 4 april 2013
het is Poetjien, Frans
"Ik vind het echt een afschúwelijke man." Deze keer ben ik het niet eens zelf, die deze verzuchting laat horen. Nee, het is mijn eigen partner. Hij is gelukkig geen Rus dus hij kan het ongestraft doen. De man over wie hij het heeft is de niet zachtzinnige machthebber die op 8 en 9 april in ons land is en dan een ontmoeting heeft met onze minister van Buitenlandse Zaken. Over mensenrechten onder andere, als het aan Frans Timmermans ligt.
Als het aan Poetin ligt gaat dat natuurlijk niet gebeuren, die heeft over mensenrechten zo zijn eigen opvattingen en heeft aan kritiek een broertje dood. Ook nogal wat dissidenten, trouwens.
Timmermans, die altijd zo aardig de klemtoon op zijn Frans op Malie zegt, weet overigens nog niet dat je geen Poetin zegt, maar Poetjien, met de nadruk op de tweede lettergreep. Deze wijsheid hebben wij dan weer van de Russin in onze familie. Wel weten we al heel erg lang uit eigen ervaring dat Timmermans heus wel een aardig mondje Russisch spreekt. Hij imponeerde ons op het PvdA-congres in Groningen, waaraan wereldburger Gorbatschov een verrassingsbezoek kwam brengen en die ons zijn solidariteit kwam betuigen. Timmermans verzorgde een vlekkeloze simultaanvertaling. We gaven een minutenlang warm applaus.
Jammer, met de Sovjet-Unie is het na deze charismatische leider niet meer goedgekomen. Terwijl Nederland emancipeerde en de wereld voorging met het in de echt verbinden van partners van gelijk geslacht gaf Poetin het voorbeeld van machogedrag en spierballenvertoon. Met afbraak als resultaat. Hij wakkert de homohaat in zijn land om electorale redenen liever aan en bleef foute regimes steunen. Nee, voor Poetins exhibitionistische kippenborst en 's mans openlijk beleden jachtplezier brengt mijn man geen enkele waardering op. Wel voor de diplomatieke gaven van Timmermans. Go Frans, go. De partij staat achter je en roept de Nederlanders op mee te protesteren door een regenboogvlag halfstok te hangen.
Als het aan Poetin ligt gaat dat natuurlijk niet gebeuren, die heeft over mensenrechten zo zijn eigen opvattingen en heeft aan kritiek een broertje dood. Ook nogal wat dissidenten, trouwens.
Timmermans, die altijd zo aardig de klemtoon op zijn Frans op Malie zegt, weet overigens nog niet dat je geen Poetin zegt, maar Poetjien, met de nadruk op de tweede lettergreep. Deze wijsheid hebben wij dan weer van de Russin in onze familie. Wel weten we al heel erg lang uit eigen ervaring dat Timmermans heus wel een aardig mondje Russisch spreekt. Hij imponeerde ons op het PvdA-congres in Groningen, waaraan wereldburger Gorbatschov een verrassingsbezoek kwam brengen en die ons zijn solidariteit kwam betuigen. Timmermans verzorgde een vlekkeloze simultaanvertaling. We gaven een minutenlang warm applaus.
Jammer, met de Sovjet-Unie is het na deze charismatische leider niet meer goedgekomen. Terwijl Nederland emancipeerde en de wereld voorging met het in de echt verbinden van partners van gelijk geslacht gaf Poetin het voorbeeld van machogedrag en spierballenvertoon. Met afbraak als resultaat. Hij wakkert de homohaat in zijn land om electorale redenen liever aan en bleef foute regimes steunen. Nee, voor Poetins exhibitionistische kippenborst en 's mans openlijk beleden jachtplezier brengt mijn man geen enkele waardering op. Wel voor de diplomatieke gaven van Timmermans. Go Frans, go. De partij staat achter je en roept de Nederlanders op mee te protesteren door een regenboogvlag halfstok te hangen.
woensdag 3 april 2013
goede raad is goedkoop
De Telegraaf, die leest een verstandig mens natuurlijk niet. Dat valt niet mee, want de meeste andere kranten zijn inmiddels opgeslokt door dit medium. Wat er in staat wordt trouwens door journalisten die nog bij radio of tv mogen werken toch wel doorverteld. Zo begint vandaag, eindelijk eens een zonnige dag, met de boodschap,dat er nauwelijks nog kandidaten voor de komende gemeenteraadsverkiezing te vinden zijn. Niet, omdat niemand zich vrijwillig voor vieze vuile zakkenvuller wil laten uitschelden, vreemd genoeg. Nee, het grappige nieuws is, dat je er te weinig mee verdient.
Ja echt! Dat staat in de krant die gezorgd heeft dat het vertrouwen in de politiek tot op de grond is afgebroken - zelfs de VVD werd slachtoffer toen de aanval op het kabinet met de PvdA moest worden ingezet. De liberalen, wier spreekbuis ze waren totdat partijen als de LPF en de PVV op het toneel kwamen. En nu zijn de ouden van dagen tot troetelkinderen gemaakt, omdat ze zoveel te mopperen hebben. Nou, ons zult u niet horen, hoor. Want ook onze krant is een tijdje geleden opgekocht. Ons pensioen wordt verzorgd door de Telegraaf.
Al heeft die ons net laten weten geen geld te hebben voor een inflatiecorrectie. Daarom blijven we nog maar even doorgaan met besparen op het abonnementsgeld. Er is gelukkig nog een politiek pensioentje, al is het niet van het raadswerk. Dat is weliswaar geen dankbaar of lucratief, maar wel heel erg interessant vrijwilligerswerk. Zeg ik er toch maar even bij.
Ja echt! Dat staat in de krant die gezorgd heeft dat het vertrouwen in de politiek tot op de grond is afgebroken - zelfs de VVD werd slachtoffer toen de aanval op het kabinet met de PvdA moest worden ingezet. De liberalen, wier spreekbuis ze waren totdat partijen als de LPF en de PVV op het toneel kwamen. En nu zijn de ouden van dagen tot troetelkinderen gemaakt, omdat ze zoveel te mopperen hebben. Nou, ons zult u niet horen, hoor. Want ook onze krant is een tijdje geleden opgekocht. Ons pensioen wordt verzorgd door de Telegraaf.
Al heeft die ons net laten weten geen geld te hebben voor een inflatiecorrectie. Daarom blijven we nog maar even doorgaan met besparen op het abonnementsgeld. Er is gelukkig nog een politiek pensioentje, al is het niet van het raadswerk. Dat is weliswaar geen dankbaar of lucratief, maar wel heel erg interessant vrijwilligerswerk. Zeg ik er toch maar even bij.
dinsdag 2 april 2013
oog voor vrouwen
Het doek is definitief gevallen voor Veendam, leren de media ons vandaag. Een beetje overdreven, om het uitblijven van voldoende sponsors voor deze voetbalclub te vergelijken met het einde van een schouwburgvoorstelling. De bedoeling is immers dat er altijd weer een volgende voorstelling komt, zodat de gordijnen gewoon weer open gaan voor een nieuw eerste bedrijf. Het wordt pas tragisch als de overheid zo lamgeslagen is dat alle subsidies zijn afgeschaft en de cultuur ter ziele is gegaan.
Clubs gaan niet failliet als voetballers zich niet laten betalen, en het zou de sport een stuk interessanter maken als op de uitslagen niet gegokt zou worden. Bij het wielrennen zijn de financiële belangen nog groter. Toen me dat duidelijk werd verloor ook de Tour de France alle glans, want wie kijkt nu graag naar de prestaties van de farmaceutische industrie?
Om terwille van de commercie dope te nuttigen, hoe dom kun je zijn. Toch hebben heel wat vaders hun gezinsverplichtingen tijdens Pasen verzaakt, om op de tv een paar uur naar de verrichtingen van de coureurs in de Ronde van Vlaanderen te kunnen kijken. Een familielid was zelfs langs de berm te vinden, een gewoonte van jaren, waarschijnlijk volgehouden dankzij het drinken van voldoende Belgisch bier. Boonen viel uit. Cancellara won voorspelbaar. De Nederlanders kwamen er niet aan te pas. Alleen Mart Smeets natuurlijk weer wel.
Pas na de samenvatting in de avonduitzending mochten we vernemen dat er die dag wel degelijk een Nederlandse overwinning was geweest. Maar ja, Marianne Vos, dat is een vrouw. Daar hoeven geen beelden van te worden uitgezonden. De vrouwen konden toch niet kijken. Het was Pasen, dus je begrijpt, de kinderen.
En ik moest naar het concert. Het kleinkind zong vijf coupletten.
Clubs gaan niet failliet als voetballers zich niet laten betalen, en het zou de sport een stuk interessanter maken als op de uitslagen niet gegokt zou worden. Bij het wielrennen zijn de financiële belangen nog groter. Toen me dat duidelijk werd verloor ook de Tour de France alle glans, want wie kijkt nu graag naar de prestaties van de farmaceutische industrie?
Om terwille van de commercie dope te nuttigen, hoe dom kun je zijn. Toch hebben heel wat vaders hun gezinsverplichtingen tijdens Pasen verzaakt, om op de tv een paar uur naar de verrichtingen van de coureurs in de Ronde van Vlaanderen te kunnen kijken. Een familielid was zelfs langs de berm te vinden, een gewoonte van jaren, waarschijnlijk volgehouden dankzij het drinken van voldoende Belgisch bier. Boonen viel uit. Cancellara won voorspelbaar. De Nederlanders kwamen er niet aan te pas. Alleen Mart Smeets natuurlijk weer wel.
Pas na de samenvatting in de avonduitzending mochten we vernemen dat er die dag wel degelijk een Nederlandse overwinning was geweest. Maar ja, Marianne Vos, dat is een vrouw. Daar hoeven geen beelden van te worden uitgezonden. De vrouwen konden toch niet kijken. Het was Pasen, dus je begrijpt, de kinderen.
En ik moest naar het concert. Het kleinkind zong vijf coupletten.
maandag 1 april 2013
bermflora
Ja hoor, fijn om een babyboomer te zijn. Onze jeugd werd niet belemmerd door televisie. We zaten met 52 kinderen in de klas, er was gelukkig altijd wel iemand ziek. Wij konden nog buiten spelen en bij gebrek aan auto's de straat nog veilig oversteken. Vakantie op de Veluwe was het hoogst bereikbare, en je ging erheen door koffers zonder wieltjes te zeulen naar een trein waarin de reizigers nog in drie klassen gesorteerd werden.
Toen Nederland auto's kon gaan kopen gingen we met ons allen vrijwillig in de file staan. Het was een jaarlijks hoogtepunt, met Pasen stond de rotonde bij Oudenrijn vol. Wegenbouwers zagen in deze nationale ramp hun kans schoon en maakten er een klaverblad van: vooruitgang.
Meer dan ijverig bleven ze in de jaren daarna aan het werk.
Rotondes vervangen zo langzamerhand elk kruispunt in Nederland, en nu er ook echt geen nieuwe weg mee bij kan worden de oude gewoon opgerekt tot zevenbaans, hè Amelisweerd? Wie herinnert zich nog dat de vaders die gezinsautootjes destijds hebben mogen kopen, omdat je er zo fijn mee van het landschap kon gaan genieten, of desnoods als bermtoerist naar de voorbijrazende automobielen kon gaan zitten kijken, met een bakkie leut erbij? Onmogelijk geworden nu, want na de wegen kwamen de onontkoombare geluidsschermen die alle uitzicht benamen. Moeten we dan Henk Krol maar volgen, die op deze Tweede Paasdag de radioluisteraars vertelt hoe hij, sinds darmkanker hem leerde relativeren, zich in de file niet meer opvreet vanwege de verloren tijd, maar het zijraampje van zijn auto opendraait om rustig te genieten van wat er nog tussen het asfalt wil groeien. Een vorm van bermtoerisme waarvoor je de auto niet eens meer hoeft uit te komen. Gelukkig dat er ondanks al die recessies nog zo vaak fileberichten zijn.
Toen Nederland auto's kon gaan kopen gingen we met ons allen vrijwillig in de file staan. Het was een jaarlijks hoogtepunt, met Pasen stond de rotonde bij Oudenrijn vol. Wegenbouwers zagen in deze nationale ramp hun kans schoon en maakten er een klaverblad van: vooruitgang.
Meer dan ijverig bleven ze in de jaren daarna aan het werk.
Rotondes vervangen zo langzamerhand elk kruispunt in Nederland, en nu er ook echt geen nieuwe weg mee bij kan worden de oude gewoon opgerekt tot zevenbaans, hè Amelisweerd? Wie herinnert zich nog dat de vaders die gezinsautootjes destijds hebben mogen kopen, omdat je er zo fijn mee van het landschap kon gaan genieten, of desnoods als bermtoerist naar de voorbijrazende automobielen kon gaan zitten kijken, met een bakkie leut erbij? Onmogelijk geworden nu, want na de wegen kwamen de onontkoombare geluidsschermen die alle uitzicht benamen. Moeten we dan Henk Krol maar volgen, die op deze Tweede Paasdag de radioluisteraars vertelt hoe hij, sinds darmkanker hem leerde relativeren, zich in de file niet meer opvreet vanwege de verloren tijd, maar het zijraampje van zijn auto opendraait om rustig te genieten van wat er nog tussen het asfalt wil groeien. Een vorm van bermtoerisme waarvoor je de auto niet eens meer hoeft uit te komen. Gelukkig dat er ondanks al die recessies nog zo vaak fileberichten zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)