hiephiep hoera

Vandaag de belastingen ingevuld. Gewoon per blauwe envelop. Wij hechten aan tradities. Toen vertrokken we per auto naar het postkantoor, in een buitenwijk, om een cadeautje voor ons eerste "pleeg"-kleinkind te versturen. Een dametje, twee dagen na haar moeders verjaardag geboren. Zelf had die daar destijds de Wereld Vrouwen Dag voor uitgekozen. Ik mocht op haar passen terwijl haar moeder mijn kinderen onderrichtte.

En daarna zijn we naar de Rabobank in et centrum gegaan, auto geparkeerd onder het station; voor het bijstellen van onze hypotheek. Over ons spaargeld betalen we immers veel te veel belasting, nu de rente gezakt is naar nul, maar het rijk nog blijft uitgaan van vier procent rendement op vermogen. Zes en eentiende hypotheelrente is ook niet meer goedkoop, al hebben we de tijd van twaalf à dertien procent nog meegemaakt.

De bank verwees ons terug naar het station voor het daar geopende speciale hypotheekadviescentrum, inaast McDonald's. Daar stonden de collega's ons vriendelijk te woord maar dreigden ze weer zelf naar de bank te moeten lopen, als we een printeruitdraai verlangden. Wij toonden ons coöperatief door te volstaan met een handgeschreven opdracht tot aflossing van de ene, en halvering van de andere lening die we nog hadden lopen. Volgend jaar ook die aflossen, en dan net op tijd om de afschaffing van de vermogensrendementsheffing niet meer te hoeven meemaken..We werden door de hoofd-adviseuse herkend van het destijds afsluiten van onze leningen, trouwens.

Binnenkort wordt de vestiging weer opgeheven. Toevalligerwijs heeft Arnhem net bekend gemaakt  de geplande verdere kantorenbouw in het stationsgebied maar achterwege te laten vanwege het wegvallen van de behoefte, en nu te mikken op woningbouw.Straks handig, wonen naast McDonalds.

uitstapjes

Vandaag dus maar een wandelingetje in de Loenermark gemaakt. Met pannekoek na. Een beloning voor het dapper doorstaan van het tandartsbezoek. Allebei moesten we geboord worden, maar de een vindt dat vervelender dan de ander. 

De praktijk is net in andere handen overgegaan en zelfs naar een ander pand verhuisd. 

We waren blij met de snelheid van werken van de voorgangster. Nu hebben we uitzicht op een fotografische wolkenpartij, behalve in de behandelkamer zelf. 

 

Daarentegen heeft zelfs het hoekje voor de assistente zo'n zonnig bovenlicht. We herkennen het motief van het folie over de horecakeet "De Wagon" op de oeverdijk bij Hoedekenskerke aam de Westerschelde. Daar doen onze kiezen minder zeer.

   olle containerschpen van en naar China,                      ach wat is  Amsterdam jaloers                 

op de kiek

Voor mijn verjaardag heeft mijn man een smartfoon gekregen. We voldoen daarmee aan de Nederlandse norm, dat de helft van de 55-plussers in ons huia zo'n ding heeft. 

Grappig nu om te zien, hoe hij, alleen een beetje thuis in sms-en, zijn weg in deze nieuwe wondere wereld vindt - of niet. 

"Smarttoon" geeft de spellingchecker als beter woord aan, en dat klopt eigenlijk wel. "Klik", hoor ik op gezette tijden, en dan volgt een onorthodox woord, en daarna klinkt: "Dat willik nie !!!" Vervolgens probeert hij van de ongewenste selfie af te komen - en maakt prompt een nieuwe. Tegen de tijd dat de batterij leeggeoefend is, blijken ook al zijn andere foto's gewist. Een hele middag voor niks in het Deelerwoud gewandeld.

er is er een nog niet jarig

lekker hapje

Nou, vrolijk Pasen dan dus. Dit mag onze hond ook vandaag beslist niet hebben:

consternatieburo

Vaak genoeg praat ik mijn lezers bij over het hondebeest. Maar in de periode van onbereikbaarheid heeft ook onze kleinzoon niet stilgestaan. Van hem valt te melden dat hij, nu toch al aardig tegen de twee jaar lopend (overdrachtelijk dan) zich eindelijk verwaardigd heeft zijn eerste stappen te zetten. 
Staan kon hij al met negen maanden, maar het nut van dan leren lopen zag hij niet in. ZijniI zus kon hem zonodig tillen, en anders schoof hij op één gekromd been zittend razendsnel over de vloer. Praten was ook niet nodig, hij hoefde maar gebiedend te wijzen of uitvoerders schoten te hulp.

Omdat dat niet helemaal volgens de boekjes ging, werd het consultatiebureau er zenuwachtig van. Zelfs in die mate, dat het telefonisch de vinger aan de pols probeerde te houden. Eindelijk dan kan het de verwachte ontwikkeling inboeken. Maar pianospelen kan de knaap gelukkigj al lang. Compleet met het besef dat de bladmuziek over de noten gaat. Het komt vast wel goed met hem, dachten wij..

leed vermaak

Pauw had het gisteren nog zó beloofd: morgen weer iets een beetje gezelligers. Nou, dat kan hij met het doodgaan van Johan Cruijff toch nooit bedoeld hebben. Zijn hele uitzending was er aan gewijd. Na dagen van terreurleed waren we wel toe aan minder Brussels nieuws. Maar de dood van onze eigenste Koning Voetbal dompelde 'de hele media' in onpeilbaar veel diepere droefenis dan de bloederige aanslagen op Zaventem en de metro. Nu al zijn daar 31 doden geteld, maar die ene dode van vandaag telde toch zwaarder voor de Hollanders.

 Op alle geëigende plekken stapelden bloemen en waxinelichtjes zich in rap tempo op, en even was Nederland wereldnieuws. Op radio en tv was het een en al Johan  en iedereen die ook maar iets van een persoonlijke ontmoeting met hem had gehad mocht naar de studio komen om herinneringen op te halen. Waarna de presentatoren bij Pauw de dag mochten afsluiten met hun herinneringen aan wat ze die dag over Johan hadden kunnen uitzenden.

o ja, vandaag was ook Karadic een beetje wereldnieuws. Hij kreeg veertig jaar voor genocide en zal dus levenslang moeten boeten. De buitenkant is mooier.

Macabere heldenverering, waarbij we gelukkig wel nog een alternatief hadden: Als je Johan wilde vermijden kon je je hart ophalen bij het lijden en sterven van Jezus, live te zien in de Passion. Met extra marechausseebewaking, dat dus wel. Maar het liep weer goed af. Jezus, bedankt.

compleet weg

Maar natuurlijk kan het altijd nog erger. Je zult maar een cavia hebben met een beknelde poot. Die raakte hij na een paar behandelingen bij de erkend duurste dierendokter definitief kwijt. Wims baas en bazinnetje kostte dat bij elkaar rond de achthonderd euro. 

Maar dan heb je ook wat. Al was dat niet voor erg lange tijd meer, cavia's worden niet echt oud. Nu is de héle Wim dus weg,

chocola, nee dank u

Dat blauwe pootje dus. Dat kwam zo. Toen de hond geen hondensnoepjes kon bemachtigen, nam hij wel genoegen met minder. Hij rook chocola tussen de verjaardagspresentjes die voor onze kleindochter klaarlagen. 's Morgens trof ik hem. schuldbewust, aan bij het zakje smeltparels waarmee de jarige had kunnen knutselen, hadde zij het ontvangen. Half leeg, hij had er een hoekje afgeknabbeld, daarna waren de parels naar buiten gestroomd. Hmmmm, lekker, al was het bittere chocola. Ooit geweten dat die het giftigst is voor honden? Wij wel, maar hij dus niet.

Toen ik hem zijn misdaad onder zijn neus hield, begon hij spontaan te braken. Bruine soep. Gelukkig maar, want daarmee kwam het ergste gif er weer uit. Braken bleef hij desondanks, en zieker werd hij. Lusteloos, onze vrolijke tiener. Uiteindelijk zakte hij langzaam in en ging op zijn zij liggen. Pootjes gestrekt, trillend, een steeds ellendiger hoopje. Het einde leek nabij.

Google wees de weg naar een schema waarbij gewicht van de hond wordt afgezet tegen de hoeveelheid en kwaliteit van het genotene (hoe puurder, hoe giftiger de chocola). Ernstig zag het er zeker uit voor onze patiënt, overleg met de dierenarts was geboden. 

Zo kwamen we terecht bij de erkend duurste.  Die nam hem een paar uurtjes ter observatie op, legde een infuus aan (veel plassen was immers ook goed) en stopte Norit in onze hond. Tweehonderdtwintig euro verder konden we hem weer ophalen. 

De aankoppeling voor het infuus lieten ze nog even zitten, voor als hij onverhoopt toch weer mocht instorten. Morgen nog even terugkomen voor de definitieve nacontrole, dan halen we het ding er weer uit, en blieft u een Paaseitje? Ze stonden er voor klaar op de balie, maar wij hadden even helemaal geen trek. Toch was het alweer donker, en etenstijd voorbij.

van baal tot wolbalen

Terug van nogal eventjes weggeweest. Dat was balen. Sinds begin februari, wel te verstaan, heeft radiostilte bestaan en kon ik geen nieuwe berichten kwijt. Iets met Cookies en Chrome, ik snapte er niks van. Ook dreigde verlies van mijn hele geschiedenis, daar durfde ik echt niet zo maar aan te beginnen.

Mijn personal internettrainer had dit weekeinde gelukkig eindelijk weer eens gelegenheid om over te komen uit Groot-Brittannië, ze kwam haar moeders verjaardag vieren en die van haar nicht, nu acht geworden.  Kon ze me meteen even uit de brand helpen, dus met een paar snelle handgrepen kon ik weer terecht op mijn blog. Vaste lezers waren al begonnen ongeduldig te worden: kon die afgezaagde pluchen hond eindelijk eens van het scherm? Wanneer gebeurt er weer eens wat actuelers?

 

Laat ik maar beginnen bij onze eigen hond, Floris. Hij is nu een half jaartje bij ons en dat bleek voldoende om van onze aanhankelijke spaniël een amorfe wolbaal te maken. Ook al verloor hij haren, niet zijn streken. Op zoek naar de hondensnoepjes, hoog op de toog, richtte hij 's nachts een ravage aan met kinderspeelgoed en kindertijdschriften. Handig, al die opstapjes nu de witte tafel naar onze andere dochter verhuisd was.

 











De wolbaal zou pas na een bezoek aan de hondenkapper weer welkom zou zijn bij oma in Zeeland, had die al verkondigd. Nodig, hoognodig moest zijn haar gefatsoeneerd worden, vond ze. Dus we zwichtten, maar vreesden een vetgemest mormel onder de vacht vandaan te ien komen. We hadden hem natuurlijk wel te veel vertroeteld, ons asielzoekertje.

Dit bleef er van hem over:

 Over het verbandje de volgende keer.