onverwacht bezoek

Zelf zijn we met onze hond vandaag een rabies-prik wezen halen,  hij kan nu met een gerust hart weer naar Engeland als hij daar zin in heeft. 

Ook voor onze tripjes naar Duitsland heeft Floris die nodig, evenals zijn internationale paspoort, hebben we nu pas door. Trouwens, ook voor onze eigen vossen lijkt het ons geen overbodige luxe, deze bescherming. Toen we thuiskwamen zaten er twee mannen op het dak van onze schuur. Weliswaar niet de twee die er vorige week nieuwe dakbedekking op hadden gelegd, zoals op de foto is vastgelegd. Het waren vandaag twee loodgieters, die er nog een keurige zinken - omlijsting op aan het aanbrengen waren. Initiatiefrijk genoeg waren ze toen we niet thuis waren gebleken achterom gelopen, en hadden ontdekt dat onze schuttingdeur met een simpel schuifje wel heel gemakkelijk openging, zodat ze alvast konden beginnen. Ook hier was onze buurvrouw aan het werk, maar had zij  de ontvangst overgelaten aan haar vader. Die is is inmiddels aannemer in ruste, een van het nog steeds onvermoeibare soort die om de haverklap haar huis komt verfraaien. Zijn hond Roosje nam de gelegenheid te baat om haar vriendje oo te zoeken. Floris had een topdag.

,,

gezocht en gevonden

Voor je kinderen doe je alles. Op de kleinkinderen hoeven we niet meer zo te passen, maar een nieuw huis is andere koek. Om zoiets te kunnen betalen moet er gewerkt worden, het liefst vanuit huis, maar dat kan pas als je er een internetaansluiting hebt. Daarop kun je het beste een oma en opa laten wachten, die hebben toch niets omhanden.

Toen wij dan een voor half elf aankwamen bij het nieuwe adres bleken daar al mannen van het energiebedrijf aan het werk. Zij hadden een gat gegraven bij de voordeur en dat had wel degelijk iets te maken met het opsporen van de een dag eerder nog moeilijk te vinden telefoonaansluiting. Daarbij was een gaslucht vrijgekomen die nader onderzoek vereiste. Het trof dat de voordeur dankzij ons openging, want nu konden zij controleren of in de kelder onverhoopt ook gas was gestroomd. 

Dat viel gelukkig mee. Daarna gingen ze verder met prikken en meten op diverse plekken in de stoep, op zoek naar meer mercaptaan. Misschien is het niks hoor, zeiden ze er nog bij, want Arnhem is gebouwd op bodemverontreiniging dus de grond stinkt sowieso wel vaker.

De afgezant van de internetprovider kwam ondertussen ook aan en trof het niet dat hem een aantal steile trappen wachtten en hij net geplaagd werd door flinke spierpijn. Dat kan je zo hebben na het weekeinde. Dat hij tussen de bedrijven door een lieve spaniel kon aaien (de uitspraak zonder trema, wel zo huiselijk) hielp hem er doorheen. Om hem te steunen graaiden we her en der verlengsnoeren uit dozen, daar waren er wel 130 van om uit te kiezen, en we vonden ook de brief van de provider met daarin de pincode. Tweede tv-tje naar boven, nog wat koffie in de man, en de operatie was gepiept. Hij kon naar huis. Bijna drie uur later kon ook de gaskraan weer opengedraaid, het fornuis daarna ontlucht, de geyser nog even gezocht en op de vliering gevonden, en na die goede afloop konden ook wij de woning verlaten. Met een grote sprong. Op de stratenmaker hebben we niet meer gewacht. "Die kan dat netter dan wij weer dichtmaken," zeiden de gasmannen nog..   

vaklui aan het werk

Voor je kinderen doe je alles. Op de kleinkinderen hoeven we niet meer zo te passen, maar een nieuw huis is andere koek. Om zoiets te kunnen betalen moet er gewerkt worden, het liefst vanuit huis, maar dat kan pas als je er een internetaansluiting hebt. Daarop kun je het beste een oma en opa laten wachten, die hebben toch niets omhanden.

Toen wij dan een voor half elf aankwamen bij het nieuwe adres bleken daar al mannen van het energiebedrijf aan het werk. Zij hadden een gat gegraven bij de voordeur en dat had wel degelijk iets te maken met het opsporen van de een dag eerder nog moeilijk te vinden telefoonaansluiting. Maar daarbij was een gaslucht vrijgekomen die nader onderzoek vereiste. Het trof dat de voordeur openging, want nu konden zij controleren of zich in de kelder onverhoopt ook gas had opgehoopt. Dat viel gelukkig mee. Daarna gingen ze verder met prikten en meten op diverse plekken in de stoep, op zoek naar meer mercaptaan. Misschien is het niks hoor, zeiden ze er nog bij, want Arnhem is gebouwd op bodemverontreiniging dus de grond stinkt wel vaker.

De afgezant van de internetprovider kwam ondertussen ook aan en trof het niet dat hem een aantal steile trappen wachtten en hij net geplaagd werd door flinke spierpijn. Dat kan je zo hebben na het weekeinde. Dat hij een lieve spaniel kon aaien (de uitspraak zonder trema, wel zo huiselijk) hielp hem er doorheen. Om hem te helpen graaiden we her en der verlengsnoeren uit dozen, daar waren er wel 130 van om uit te kiezen, en we vonden ook de brief van de provider met daarin de pincode. Tweede tv-tje naar boven, nog wat kofie in de man, en de operatie was gepiept. Hij kon naar huis en bijna drie uur later kon ook de gaskraan weer opengedraaid, het fornuis ontlucht, en konden wij de woning verlaten. Op de strrtenmaker hebben we niet meer gewacht. "Die kan dat netter dan wij weer dichtmaken," zeiden de gasmannen nog..   

grensgeschil

Langs deze bouwlift heeft onze buurvrouw de zware stoeptegels afgevoerd, die zij eerst had neergelegd op het paadje langs onze achtertuinen. Zo dacht ze de renovatie van haar huis en het opknappen van de overwoekerde tuin netjes te kunnen afronden. Daar was zij op aangesproken door haar hevig verontwaardigde achterbuurvrouw, die van de vijf honden. Besefte zij wel dat dat háár grond was?

Zo kwam het dat we in ons huis gisteravond opeens een actiecentrum hadden van alle buren die geen of hooguit één hond hebben, of hoogstens een zwart konijn. Koopakten met passages over het recht van overpad werden grondig bestudeerd, en de vergaderden kwamen tot de conclusie dat de boos geworden buurvrouw geen eigendomsrecht kan laten gelden op het pad. Integendeel, zelf behoort zij nog een strook van 75 cm breedte op haar eigen erf vrij te houden voor ons allen.

Een antwoord met dit standpunt gaat zij binnenkort ontvangen. In de hoop dat ze niet meer zo kort van memorie is, want dezelfde kwestie was ongeveer twee jaar geleden door het kadaster beslecht met het slaan van een paaltje. Toen ging het om haar grens met onze reizende rechter, die zich ook al niet had neergelegd bij haar visie. Dat paaltje staat nog op een foto die ons gelijk illustreert, maar vreemd genoeg heeft het sedertdien alweer het hazenpad gekozen. Onze buurvrouw is van na die affaire en kende het verhaal nog niet. Aan onze andere zijde gaan wij op afzienbare termijn nieuwe buren krijgen. Zouden die ook weer belaagd gaan worden? Dan wordt het tijd voor een rijdende rechter,  vrezen we..

Zeeuws rust

Zomer in Zeeland en dan een Mosselfeest, wij genieten er van en onze familie ook.

  

 

Met een welkomplakkaat, aan een stoel lans de weg, en een feestredenaar met goed verborgen plankenkoorts. De familie is eigenlijk best groot.

Nog een paar daagjes daarna hebben mijn kleinkinderen er vakantie gevierd met strand en zand, en tot slot een hele dag pret op Neeltje Jans. Een waterkasteel, de robbenshow met twee meespelende zeemeeuwen. Haai aaien in het aquarium, een windtunnel met orkaankracht, en ook nog spetterende zeeleeuwen en een roofvogelshow met de grootste ijsvogel op aarde, en de tentoonstelling over de watersnoodramp en de aanleg van de Deltawerken; allemaal heel erg leerzaam. 

Maar je hebt van die mensen, die denken dat ze beter in Spanje kunnen gaan wonen. Gelukkig houdt Omroep Zeeland ook zulke verdoolde schapen goed in het oog. Vandaag meldde de website dan ook dat er een Zeeuwse, ex-inwoonster (uit Goes nota bene), ontsnapt is aan een bosbrand in haar nieuwe woonoord. Onverwijld was ze met haar gezinnetje weggevlucht naar het nabije dorpje. Naderhand heeft ze gewoon weer terug kunnen keren gelukkig, er was niks afgebrand. 

En opgelucht dat de Zeeuwen en meer in het bijzonder de Goesenaren onder hen, daarover zijn! (Ik weet er ook een die nu al zeven jaar 's zomers in mijn tuin woont om de Gelderlander te lezen. Daarin niets over deze gelukkige afloop, maar ook niets over de spectaculaire botsing van de stoomtrein waarin hij zelf zaterdag zat, met een onoplettende Mercedesrijdster bij stationnetje Beekbergen. Daardoor was hij toch om vier uur al weer thuis. Hielp hij alsnog mee om met onze drie logeetjes te spelen? Welnee, hij moest de achterstallige kranten bij-lezen.. Heerlijk, die rust in de tuin.)