kertsgedachte

De paté was op tijd klaar, dus ik besloot dit jaar maar eens naar de Arnhemse Kerstsamenzang te gaan. Niet aan mijn wederhelft besteed, voor mij een hele belevenis. 

Dat begon al buiten. Mochten we de Eusebiuskerk niet in?  Ik zag een oud vrouwtje geweerd worden. Ja, ze had een rollator, dat zagen de bewakers heus ook wel. En ja, zij stonden op de hellingbaan die daar zo geschikt voor is. Maar nee, die mocht ze niet gebruiken. De deur zou niet opengaan. Gewoon terug naar de hoofdingang, en daar dan maar even hulp vragen.

Vier flinke treden bleken de hindernis die mevrouw had gedacht te omzeilen. Gelukkig waren er daar wel mensen vervuld van voldoende welbehagen die haar en haar rollator de trap op zeulden, zodat ze toch kon komen meezingen. 

Ook de burgemeester zou problemen gehad hebben als hij der jaarlijkse traditie getrouw het Lucas-evangelie was komen voorlezen. Dominee "Frits" nam nu de honneurs waar, verwijzend naar de slappe knieën van de burgervader. (Hij deed behoorlijk joviaal, deze voorganger, het was dan ook een dienst "voor iedereen".)

En al was mijn eigen exemplaar dan niet meegekomen, ik had uitzicht op de meesten van de 110 stoere leden van het mannenkoor "Looft den Heer", speciaal met drie bussen overgekomen uit Vaassen.  Zij schijnen bekend te zijn van tv, maar naar zulke programma's mag ik van mijn man niet kijken. Zij zongen trouwens beter dan wij in de zaal. Ingeklemd zat ik tussen de vrouwen van een koor uit Arnhem-Zuid, en de partners van het mannenkoor. Ja, je kan thuisblijven, maar dan zit je alleen en moetje voeg naar bed.

De bespelers van het orgel en de vleugel droegen een melodieus steentje bij. De solist kreeg voor "Noël, Noël" een warm applaus. En de kerk was lekker verwarmd. Het Gelders Orkest repeteert er, vandaar.

De winkelstraat was uitgestorven, toen ik naar het busplein liep. Maar schoon. Van de Kerstmarkt, "de grootste van Gelderland", was geen spoor meer te zien. 

Een dag later hadden ze in Berlijn heel wat meer werk aan de opruimingswerkzaamheden. Een aanslag met vrachtwagen eiste negen levens, nee twaalf nu al. Vrede op aarde, de dominee had er nog zó om gebeden.  Nog steeds niet gelukt.

hele verbetering

Dat is dan toch ook eens een keertje goed nieuws. Ik geef het daarom meteen maar even door . Philip Morris, u weet wel, die fabrikant van myriaden sigaretten, vindt dat we gewoon allemaal moeten ophouden met roken. Stoppen ja, stoppen. 

Ondertussen zinnen ze op alternatieven, dat dan weer wel. Zal je net zien, komt die vermaledijde E-sigaret er toch. Alsof daar geen troep in zit.

genieten

Heerlijk,zo'n autoloze zondag.

hulphond

De Zithond is moe en versleten. Zijn kop hangt eraf, zijn vulling loopt er uit. Van zijn bazinnetjes mag hij na bijna veertig jaar trouwe dienst nu dan wel overgedragen worden aan de Zithondenhemel. 
Maar één iemand is het daar grondig niet mee eens. Eindelijk een eigen vriendje!

de pest in

Met stomheid geslagen. Zo mogen we mijn toestand wel noemen. Amerika kiest in minderheid maar met voldoende kiesmannen een president die minderheden schaamteloos grieft, de vrouwtjes in het kruis wil grijpen. de klimaatcrisis glashard ontkent, zijn achterban als een ordinaire volksmenner ophitst om zijn tegenstander te laten kruisigen. Een hork, een gevaarlijke hork.

Obama mis ik nu al en Hillary is gewoon pootje gelicht. Door de emails van de FBI, door Facebook met leugenberichten, whatever. Dus wat staat er vandaag in de krant? Trump gaat heus wel nadenken over het milieu. Gaat Hillary toch niet vervolgen. En die muur om Mexico, die komt er voorlopig toch ook maar niet. En dachten we dat hij een ijdele man was? Nee hoor,echt niet. Dat kan je wel zien aan zijn optrekje bovenin de Trumptower..

Elke dag reuring, en hij is nog niet eens ingezworen. Gisteren bijvoorbeeld stapte de heer T. als een olifant door de porseleinkast van de internationale diplomatie door Groot-Brittannië de suggestie te doen zijn Brexitvriendje Nigel Farage tot VN-ambassadeur te benoemen. 
Er is geen vacature, bedankten de Britten koeltjes voor het ongevraagde advies. 

Voorlopig dus maar niet naar de VS. Maar thuis is het ook niet fijn meer. De grofgebekte lieden zijn ook in ons land helemaal losgeslagen. Nu willen zij eens even wat zeggen. Alweer moet daardoor een politicus worden beveiligd, en die zit nog niet eens in de Tweede Kamer. Haar Surinaamse achtergrond en de controverse over Zwarte Piet inspireren tot de meest onsmakelijke verwensingen en bedreigingen. Wilders vindt dat haar DENK-partij maar beter kan worden opgeheven maar staat op dit eigenste moment voor de rechtbank te betogen dat hij helemaal niet discrimineert als hij minder Marokkanen wil. 

Dat hij maar veel stemmen kwijtraakt aan Sylvana.
 

geschikt, heel geschikt

Voor het eerst zou het toch handiger zijn geweest als ik wel nog lid was geweest van de PvdA. 

Niet omdat er dezer dagen een lijsttrekker gekozen moet worden. Twee euro hoeft het trouwens maar te kosten om je daar wel mee te kunnen bemoeien. Maar nee, ik had een handtekening hebben willen kunnen zetten op de lijst waarmee er  een goed Kamerlid aanbevolen wordt. Nu krijgt hij nog wel steun uit Arnhem, maar er zijn nog 99 anderen nodig voor een geldige kandidatuur.

campagne 2006

Het gaat om de man die Haarlemmerliede betere diensten had kunnen bewijzen als mijn opvolger als wethouder dan de VVD-er die de voorkeur van het CDA kreeg  Het einde van de gemeente is nu nabij, een sterke kandidaat werd versmaad.

Mocht hij het tot vermelding op de kamerlijst van de socialisten weten te brengen, dan krijgt hij van ganser harte mijn stem. Hoef ik me nog niet het hoofd te breken over welke partij  het anders zou moeten worden.

onverwacht bezoek

Zelf zijn we met onze hond vandaag een rabies-prik wezen halen,  hij kan nu met een gerust hart weer naar Engeland als hij daar zin in heeft. 

Ook voor onze tripjes naar Duitsland heeft Floris die nodig, evenals zijn internationale paspoort, hebben we nu pas door. Trouwens, ook voor onze eigen vossen lijkt het ons geen overbodige luxe, deze bescherming. Toen we thuiskwamen zaten er twee mannen op het dak van onze schuur. Weliswaar niet de twee die er vorige week nieuwe dakbedekking op hadden gelegd, zoals op de foto is vastgelegd. Het waren vandaag twee loodgieters, die er nog een keurige zinken - omlijsting op aan het aanbrengen waren. Initiatiefrijk genoeg waren ze toen we niet thuis waren gebleken achterom gelopen, en hadden ontdekt dat onze schuttingdeur met een simpel schuifje wel heel gemakkelijk openging, zodat ze alvast konden beginnen. Ook hier was onze buurvrouw aan het werk, maar had zij  de ontvangst overgelaten aan haar vader. Die is is inmiddels aannemer in ruste, een van het nog steeds onvermoeibare soort die om de haverklap haar huis komt verfraaien. Zijn hond Roosje nam de gelegenheid te baat om haar vriendje oo te zoeken. Floris had een topdag.

,,

gezocht en gevonden

Voor je kinderen doe je alles. Op de kleinkinderen hoeven we niet meer zo te passen, maar een nieuw huis is andere koek. Om zoiets te kunnen betalen moet er gewerkt worden, het liefst vanuit huis, maar dat kan pas als je er een internetaansluiting hebt. Daarop kun je het beste een oma en opa laten wachten, die hebben toch niets omhanden.

Toen wij dan een voor half elf aankwamen bij het nieuwe adres bleken daar al mannen van het energiebedrijf aan het werk. Zij hadden een gat gegraven bij de voordeur en dat had wel degelijk iets te maken met het opsporen van de een dag eerder nog moeilijk te vinden telefoonaansluiting. Daarbij was een gaslucht vrijgekomen die nader onderzoek vereiste. Het trof dat de voordeur dankzij ons openging, want nu konden zij controleren of in de kelder onverhoopt ook gas was gestroomd. 

Dat viel gelukkig mee. Daarna gingen ze verder met prikken en meten op diverse plekken in de stoep, op zoek naar meer mercaptaan. Misschien is het niks hoor, zeiden ze er nog bij, want Arnhem is gebouwd op bodemverontreiniging dus de grond stinkt sowieso wel vaker.

De afgezant van de internetprovider kwam ondertussen ook aan en trof het niet dat hem een aantal steile trappen wachtten en hij net geplaagd werd door flinke spierpijn. Dat kan je zo hebben na het weekeinde. Dat hij tussen de bedrijven door een lieve spaniel kon aaien (de uitspraak zonder trema, wel zo huiselijk) hielp hem er doorheen. Om hem te steunen graaiden we her en der verlengsnoeren uit dozen, daar waren er wel 130 van om uit te kiezen, en we vonden ook de brief van de provider met daarin de pincode. Tweede tv-tje naar boven, nog wat koffie in de man, en de operatie was gepiept. Hij kon naar huis. Bijna drie uur later kon ook de gaskraan weer opengedraaid, het fornuis daarna ontlucht, de geyser nog even gezocht en op de vliering gevonden, en na die goede afloop konden ook wij de woning verlaten. Met een grote sprong. Op de stratenmaker hebben we niet meer gewacht. "Die kan dat netter dan wij weer dichtmaken," zeiden de gasmannen nog..   

vaklui aan het werk

Voor je kinderen doe je alles. Op de kleinkinderen hoeven we niet meer zo te passen, maar een nieuw huis is andere koek. Om zoiets te kunnen betalen moet er gewerkt worden, het liefst vanuit huis, maar dat kan pas als je er een internetaansluiting hebt. Daarop kun je het beste een oma en opa laten wachten, die hebben toch niets omhanden.

Toen wij dan een voor half elf aankwamen bij het nieuwe adres bleken daar al mannen van het energiebedrijf aan het werk. Zij hadden een gat gegraven bij de voordeur en dat had wel degelijk iets te maken met het opsporen van de een dag eerder nog moeilijk te vinden telefoonaansluiting. Maar daarbij was een gaslucht vrijgekomen die nader onderzoek vereiste. Het trof dat de voordeur openging, want nu konden zij controleren of zich in de kelder onverhoopt ook gas had opgehoopt. Dat viel gelukkig mee. Daarna gingen ze verder met prikten en meten op diverse plekken in de stoep, op zoek naar meer mercaptaan. Misschien is het niks hoor, zeiden ze er nog bij, want Arnhem is gebouwd op bodemverontreiniging dus de grond stinkt wel vaker.

De afgezant van de internetprovider kwam ondertussen ook aan en trof het niet dat hem een aantal steile trappen wachtten en hij net geplaagd werd door flinke spierpijn. Dat kan je zo hebben na het weekeinde. Dat hij een lieve spaniel kon aaien (de uitspraak zonder trema, wel zo huiselijk) hielp hem er doorheen. Om hem te helpen graaiden we her en der verlengsnoeren uit dozen, daar waren er wel 130 van om uit te kiezen, en we vonden ook de brief van de provider met daarin de pincode. Tweede tv-tje naar boven, nog wat kofie in de man, en de operatie was gepiept. Hij kon naar huis en bijna drie uur later kon ook de gaskraan weer opengedraaid, het fornuis ontlucht, en konden wij de woning verlaten. Op de strrtenmaker hebben we niet meer gewacht. "Die kan dat netter dan wij weer dichtmaken," zeiden de gasmannen nog..   

grensgeschil

Langs deze bouwlift heeft onze buurvrouw de zware stoeptegels afgevoerd, die zij eerst had neergelegd op het paadje langs onze achtertuinen. Zo dacht ze de renovatie van haar huis en het opknappen van de overwoekerde tuin netjes te kunnen afronden. Daar was zij op aangesproken door haar hevig verontwaardigde achterbuurvrouw, die van de vijf honden. Besefte zij wel dat dat háár grond was?

Zo kwam het dat we in ons huis gisteravond opeens een actiecentrum hadden van alle buren die geen of hooguit één hond hebben, of hoogstens een zwart konijn. Koopakten met passages over het recht van overpad werden grondig bestudeerd, en de vergaderden kwamen tot de conclusie dat de boos geworden buurvrouw geen eigendomsrecht kan laten gelden op het pad. Integendeel, zelf behoort zij nog een strook van 75 cm breedte op haar eigen erf vrij te houden voor ons allen.

Een antwoord met dit standpunt gaat zij binnenkort ontvangen. In de hoop dat ze niet meer zo kort van memorie is, want dezelfde kwestie was ongeveer twee jaar geleden door het kadaster beslecht met het slaan van een paaltje. Toen ging het om haar grens met onze reizende rechter, die zich ook al niet had neergelegd bij haar visie. Dat paaltje staat nog op een foto die ons gelijk illustreert, maar vreemd genoeg heeft het sedertdien alweer het hazenpad gekozen. Onze buurvrouw is van na die affaire en kende het verhaal nog niet. Aan onze andere zijde gaan wij op afzienbare termijn nieuwe buren krijgen. Zouden die ook weer belaagd gaan worden? Dan wordt het tijd voor een rijdende rechter,  vrezen we..

Zeeuws rust

Zomer in Zeeland en dan een Mosselfeest, wij genieten er van en onze familie ook.

  

 

Met een welkomplakkaat, aan een stoel lans de weg, en een feestredenaar met goed verborgen plankenkoorts. De familie is eigenlijk best groot.

Nog een paar daagjes daarna hebben mijn kleinkinderen er vakantie gevierd met strand en zand, en tot slot een hele dag pret op Neeltje Jans. Een waterkasteel, de robbenshow met twee meespelende zeemeeuwen. Haai aaien in het aquarium, een windtunnel met orkaankracht, en ook nog spetterende zeeleeuwen en een roofvogelshow met de grootste ijsvogel op aarde, en de tentoonstelling over de watersnoodramp en de aanleg van de Deltawerken; allemaal heel erg leerzaam. 

Maar je hebt van die mensen, die denken dat ze beter in Spanje kunnen gaan wonen. Gelukkig houdt Omroep Zeeland ook zulke verdoolde schapen goed in het oog. Vandaag meldde de website dan ook dat er een Zeeuwse, ex-inwoonster (uit Goes nota bene), ontsnapt is aan een bosbrand in haar nieuwe woonoord. Onverwijld was ze met haar gezinnetje weggevlucht naar het nabije dorpje. Naderhand heeft ze gewoon weer terug kunnen keren gelukkig, er was niks afgebrand. 

En opgelucht dat de Zeeuwen en meer in het bijzonder de Goesenaren onder hen, daarover zijn! (Ik weet er ook een die nu al zeven jaar 's zomers in mijn tuin woont om de Gelderlander te lezen. Daarin niets over deze gelukkige afloop, maar ook niets over de spectaculaire botsing van de stoomtrein waarin hij zelf zaterdag zat, met een onoplettende Mercedesrijdster bij stationnetje Beekbergen. Daardoor was hij toch om vier uur al weer thuis. Hielp hij alsnog mee om met onze drie logeetjes te spelen? Welnee, hij moest de achterstallige kranten bij-lezen.. Heerlijk, die rust in de tuin.)

Yo mag

Het leven van de bejaarde is heden ten dage zo enerverend, dat het bijhouden van een blog er vaak bij inschiet. Sinds ook ik een smartphone bezit vraagt die mijn aandacht vanwege een verwoede tweestrijd om scrabblepunten. Ik ga niet opgeven tot ik ook eens een partijtje heb gewonnen, al  leer ik er voorlopig vooral van heel goed tegen mijn verlies te kunnen.

Jammer genoeg is de woordenschat van het spel beperkt, en mogen  samenstellingen niet. Geen humor, deze app. Er staat tegenover dat hij of zij woorden goedkeurt, die ik maar moeilijk als Nederlands kan herkennen. Yohoho!

 

levensecht

Ons jongste bezoek aan Rees aan de Rijn is behoorlijk ontregelend geweest.  Je bent zelf al een jongbejaarde die een dagtripje aan het maken is, en dan zie je waar je ook kijkt allemaal lotgenoten die wel heel erg op je lijken. Maar hoe ook naar het leven gemodelleerd, leven zit er niet meer in. Het zijn beelden, allemaal beelden. Of toch niet? Verrek, er zitten ook niet van onecht te onderscheiden brave borsten tussen het publiek. Is het Ella Fitzgerald, of is het Memorex? In opperste vervreemding bleven wij achter. .

jong geleerd, jong gedaan

Een piano laat zich maar moeilijk inzetten in het samenspel. Maar deze drie telgen uit één familie vinden alléén er op spelen eigenlijk net zo leuk. Grappig, dat ze ook nog wel enig benul hadden van het belang van bladmuziek, Hun toucher verraadt muzikale aanleg, nog niet door rock bedorven.

hulp nodig

Oeps. Uit het niets een dringend mailtje van een oude vriendin van ons, over wie haar man in zijn columns zo smeuïg kon verhalen. En voor wie hij zijn blufkwis Met het mes op tafel liet schieten, toen dat nodig was. Dringende hulp nodig, schrijft ze ons,

Zou hij haar dan niet willen redden, nu ze zoals het emailtje ons wil doen geloven, in Rome zomaar beroofd is van haar tas met alle geld en papieren? Niet eens geld meer om een ticket te kopen.

Natuurlijk zijn wij nooit te beroerd om iemand het vliegtuig in te helpen, zelfs als dat een goede vriendin is, maar dat zij ons met "u"aanspreekt doet ons toch vermoeden dat we hier met onverschrokken oplichting van doen hebben. Raar ook, dat de afzender een ander emailadres gebruikt dan het adres waarheen je moet reageren, om nadere gegevens te kunnen krijgen over hoe je het geld kunt overmaken.



Helemaal niets doen we ook weer niet met deze email. Het kost in deze vakantieperiode even wat heel erg veel geduld voordat je de politie aan de lijn krijgt. Wij kunnen hier niets mee, verzekert die ons. Het komt zoveel voor, mevrouw kan zelf nog wel aangifte doen wegens misbruik van haar identiteit. Waarom belt u haar zelf niet even?

Ja, dûh, dat hadden we natuurlijk heus wel geprobeerd. Maar ze zal wel weer aan de Belgische kust verblijven en o ja, haar mobieltje zat natuurlijk ook in die gestolen tas.

hergebruik

We reden doot Velp, en wat denk je? Daar herkenden we toch nog een van de fietsen die zo roze waren ten tijde van de Giro. Dumoulin geeft inmiddels een gebroken spaakben overgehouden aan de Tour, maar wil toch mog naar de Olumpische Spelen in Rio. Ondertussen hebben ze in Velp ook niet stilgezeten. Blauw is die roze fiets nu, alweer levensverlenging voor een minstens derdehands transportmiddel. Zo komen we vooruit in de wereld.

rabarber, rabarber

 

Of er bommen gevonden zijn weten we nog steeds niet, maar het wegje verderop is weer dichtgegooid. Nog niet vrjgegeven, maar de volkstuiniers moeten toch bij hun kweeksels kunnen komen. En na een dagje schoffelen ook weer naar huis kunnen. Zo kwam het dat we even na tienen bij het avondloopje met de hond een familievoorraad verse en onbespoten rabarber.in onze handen gestopt kregen. 

Daardoor vernamen we ook dat Halloween de kwekers beroofd heeft van al hun prachtig gelukte bijna oogstrijpe pompoenen. De oranje, vanzelfsprekend. Alleen die ene groene was achtergebleven.. Koperleidingen en kranen waren ook al eens verdonkeremaand. De Turkse kweker van druivenbladeren raakte zijn dolmades-pers kwijt. Echte kenners, vermoeden wij.

gezelligst

Morgen twee verjaardagen, even de stad in geweest. De weg voert langs snoepwinkel Jamin. "De gezelligste winkel van Arnhem", mogen we sinds kort geloven. Er staan dan ook drie jonge burkadraagsters voor. Een ijsje kopen, op deze eerste tropische dag van het jaar. de tweede dag van de honderdste vierdaagse. Ruim duizend uitvallers gisteren, toen was het ook al heet. Vandaag nog eens tweeduizend. Gezellig!
,

feestmaal

Vorig jaar nog was het een hond, nu meer een hond in de pot. Onze 41-ste trouwdag hebben we niet kunnen vieren met een pizza,want op maandag zijn de pizzabakkers dicht. Toen is het toch maar een thuismaaltijd geworden, met een gekookt eitje, nog wat overgebleven snijbonen, een aardappeltje en het overschot aan kruidenboter van de barbecue van vorig week. En dan geeft de hond me nog af ntoe een por, omdat hij van dit toch bepaald karige maal graag ook nog zou willen mee-eten.

Dat we verder niets te kort komen, toont een wat oudere foto van toen de Italiaanse ijsboer.in Dieren wél open was.

in- en aanpakken

Où sont les neiges d'antan? Een jaartje hebben de kleinkinderen kunnen genieten van hun gerenoveerde tuintje. Nu wordt de woning verkoopklaar gemaakt, en gaan zij verhuizen naar een bovenwoning in Lombok, een knus wijkje dicht bij school. Met een ruim terras, gelukkig wel.

Huis zo leeg mogelijk maken, en ondertussen een tornado laten ondergaan van kleine reparaties en klusjes her en der, binnen en buiten. Likjes verf, die nog of weer dienden te worden aangebracht, een kapot ruitje vervangen, de halfafgesleten pseudo-glas-in-loodbeschildering op de bovenlichten weggehaald, drempels juist aangebracht. De finishing touch voor het tuinterras, de tuin en de heg bijgewerkt, de boekenkast leeggeruimd en naar de opslag afgevoerd, dingen naar de stort of de kringloop, dozen ingepakt, kasten gesopt en ramen gezeemd, het is een wonder hoeveel werk er verzet kan worden terwijl er ook nog vijf nee zes kinderen tussen de bedrijven door aan het spelen zijn en je baan gewoon doorgaat.  We kunnen gerust spreken van een welbesteed half weekje.

Ik wou maar zeggen: denk bij dat alles ook nog aan alle emoties die door beide ouders en hun kinderen heengaan dezer dagen.  Tegen de achtergrond van de actualiteit uit Engeland, Nice en Turkije dan ook nog. Wakker liggen of uitgeteld zijn? Van klussen krijg je energie, al maakt het moe. En dan kan je toch nog de welverdiende slaap vatten.

opbouwend

Om de hoek zijn ze er zo eentje aan het ingraven: een ondergrondse huisvuilcontainer. Daar krijgen we straks een pasje voor.
Ik zei toch al, dat het hier in de buurt een drukte van belang is? Want op de andere hoek, waar explosieven gezocht werden, is nu in een heel diep gat een putopbouw geplaatst. Als je het mij vraagt bestemd voor de extra waterberging die de steeds overvloediger regenval noodzakelijk maakt. Never a dull moment, voor de jongens in de bouw.

gasten in twee soorten

Opa zaterdag naar de dierentuin, oma met de twee oudste kleinkinderen zondag naar het zwembad. De een heeft nu twee diploma's, de ander is in opleiding - die ochtend zelfs nog. Hij vindt het water in Groot Klimmendaal vervelend warm. Dat is in een openluchtbad heel anders, maar hij had de pech dat zijn zus daar nu wel eens in het diepste bad wilde, en hij de keus had uit een pierebadje en een diepte tot zeventig centimeter. Pas toen ze tikkertje kwam spelen vond ook hij het zwemmen leuk. IJsje toe. Ze kozen allebei een hoorntje, maar hij hoefde er geen softijs in. Leeg nam hij het mee naar zijn opa, die nog schepijs uit zijn vriesvak kon leveren. Gezellige gasten, barbekjoetje toe. Omlijst met hun allereerste dartscompetitie, ook dat nog.

 






Tegen minder gewenste bad-gasten heeft Klarenbeek, een oase van ouderwetse gezelligheid, drastische maatregelen genomen, Grimmig prikkeldraad bij de achteringang. Maar dat zie je alleen als je de hond uitlaat.

stille genieter

Dit weekeinde hebben we weer eens drie kinderen over de vloer gehad. Dat is leuk. omdat we het oude speelgoed nog bewaard hebben. Maar box en kinderstoel zijn niet meer nodig. Die van twee zegt volgens het kinderdagverblijf geen "NEE!!!" zoals bij zijn leeftijd zou horen,, maar "Ik ben twee, dus ik doe MEE".

Daar heb ik een fotootje van gemaakt. Met zijn zus en broer speelt hij met de houten spoorbaan. En als die twee hun hielen hebben gelicht - mee met opa naar de Zoo - neemt hij plaats achter de computer. Dàt wil hij nou eindelijk zelf ook wel eens. Een spelletje doen.