tweelingen

""Twins"" heet het beeld waar wij naar zijn gaan kijken in Nijmegen. Ook in Oosterhout hebben we vaak Twins gezien. De ene tweeling staat in het museum, de andere Twins op het sportveld. Gemeenschappelijke eigenschap: goed kunnende bewegen.

De sportende Twins doen aan honk- of softbal op niet onverdienstelijke wijze. Familieleden waren gaan wonen in Noord-Brabant en zochten vertier en bezigheden buitenshuis. Dat werd ballen gooien en ver weg slaan, en dan rondjes lopen in het streven punten binnen te brengen. Weer anderen kozen een functie in het clublokaal achter de bar, of gingen liever besturen. Die Twins profiteerden van onze familie en bloeiden op.

botsende Twins

De meer artistieke Twins zitten elkaar in de haren, die ze, dat moet gezegd worden, niet meer hebben. Ze zijn een van de creaties van Christiaan Zwanikken. In museum Het Valkhof staan zijn computergestuurde apparaten opgesteld die ontvleesde schedels veranderen in de fantasie prikkelende magische figuren.

Een  roofvogel duikt op een Duracel-beest. Zaaddozen converseren met elkaar, met lispelende mondjes.

lispelende mondjes

De Tweeling brengt zwenkarmen als hun lichamen in beweging. Hun twee ex-bokken-(?)koppen voeren een dans uit van toenaderen en uitwijken. Soms slaan de koppen door en kletteren vol rivaliteit hard tegen elkaar. Tijd voor een rustmoment en enige bezinning. We verleggen de aandacht naar het 'ezeltje' in de tredmolen. Een jongen van een jaar of acht staat er gebiologeerd en met opengevallen mond naar te kijken. Nee, dat is nu eens geen Zwanikken-schepping. Eerder een jonge mens, die toekomstperspectief ziet in de kunst. Eigenlijk dus toch een echte Zwanikken.

  

kenners

Van de Nationale Wetenschapskwis hebben we dit keer in onze huiselijke kring niet veel gebakken. Volgens ons zijn de goede vragen op. Onze erkende alfa scoorde nog het best, naar eigen zeggen door een gelukkige hand bij het kiezen tussen antwoord a, b of c.

De topscorer had toch al een ongekende succesdag, want ook van de Top 2000 wist hij eerder zowaar zomaar een paar namen thuis te brengen. Zijn kinderen hoefden hem maar een béétje op weg te helpen.
.
Een dode reggaezanger, zijn naam begint met een B? Bob? Bob...?
Al bijna goed kwam de uitgedaagde aanvankelijk met de oplossing "Dylan". Een echte Bob, dat wel.
Dat was een vrolijk moment, maar hij gaf niet op en voelde toen uit de krochten van zijn geheugen de juiste naam, "Bob Marley", naar boven opborrelen.
Zijn familie stond paf. Niet veel later overtrof hij zichzelf door ook nog de naam van de dode zangeres wier naam met Amy begon paraat te hebben. "Warehouse, of zoiets," groef hij op.

Hoe was het mogelijk! De enige quiz die hem bekoort is het "Nootschieten" van de klassieke zender Radio 4, waarbij de luisteraars superkorte flarden muziek moeten zien thuis te
brengen. 

de Wigmorehall in Londen, geliefd bij Radio 4,
in 2012 bezocht door onze alfa

Met sinds kort weer "Kees uit Bloemendaal" die altijd meedoet en er altijd naast zit, maar zich nooit uit het veld laat slaan. Eén keer schoot hij raak, en de gelukwensen uit gans klassiek Nederland kwamen zijn richting uit.

Toen het bellen niet meer gratis kon haakte de veelbeller uit protest een tijdje af. maar nu doet hij dus weer mee. Maar de winnaars komen meestal uit het groepje echte deskundigen, die elkaar de loef afsteken met hun fenomenale muziekkennis. Al wat onze expert hoeft te doen is daarvan te genieten.

in de boot genomen

Heen en weer, heen en weer, de boot is vol. Drs.P. heeft ons weer eens amusement geboden met zijn prachtlied "De  Veerboot". Een paar uur later kwam de ferry uit Newcastle in de problemen. Vuur, expres of per ongeluk, maakte dat zes rookslachtoffers per helikopter van boord moesten worden opgehaald voor een behandeling in het ziekenhuis. De boot moest ook terug. IJmuiden is niet meer bereikt.

 

Nog voor de winkel dicht was zijn de niet verkochte kerstbomen

"geruimd" en is de berg al uitgevallen dennennaalden energiek

bij elkaar geveegd. Over tot de orde van de dag, Kerstmis

hoefde alleen nog even gevierd te worden.



Het is een verbinding die we vaak hebben benut. Wilden we liever naar Scandinavië, dan was dat een klusje voor de  Thorlijn zolang die nog bestond. Die vertrok vanuit het Amsterdamse havengebied, en dan tufte je de eerste uren door het Noordzeekanaal voordat je in de sluizen van IJmuiden geschut kon worden. Het verlengde je reis met een uur of drie.

De rederij prefereerde uiteindelijk een minder bewerkelijke aanlegplek vóór de sluizen, dit tot grote verontwaardiging van de Amsterdammers die een prestigieuze klant zagen vertrekken. Dat gebeurde juist in de tijd waarin Amsterdam had besloten ook de havens van Beverwijk, Velsen en Zaanstad tot haar havengebied te rekenen. Samen zouden ze meer voorstellen. Dan was de "Amsterdamse" haven opeens de vijfde in grootte van Noord-West Europa, of zoals dat in maritieme kringen werd aangeduid: de "Hamburg-Le Havre-range". Meer omzet in Beverwijk straalde op Amsterdam af.

Het was een vermakelijk gezicht, die briesende Amsterdamse wethouder die het nieuwe brede havenoverleg moest voorzitten, te zien fulmineren tegen de nieuwe vrienden die de euvele moed hadden gehad de oeververbinding te hebben weggekaapt. Overduidelijk moest de nieuwe samenwerking nog erg wennen, althans voor de Amsterdammers. Wij raadsleden uit Haarlemmerliede konden getuige zijn, want onze gemeente was hoewel uiterst kritisch over de havenplannen, ook ingelijfd bij het Regionaal Havencomité. Om dat cachet te geven was ze aangewezen als gastvrouw.

Maar voor ons als gebruikers maakte het niets uit, of we nu rechtsaf naar de grote stad of linksaf richting zee reden. Een nachtje slapen en je kon in Noord-Engeland van boord, een dagje slapen en dommelen en je was in Zweden. Heerlijk. 

arm Nederland

"Bedragen? Bedragen?" De verslaggever wil het nú weten. Hoeveel euro's heeft de man zojuist aan vuurwerk uitgegeven? Nou, eerlijk gezegd honderd pop méér dan de driehonderd die hij van plan was. Vierhonderd euro dus. Maar ja, er was ook zoveel moois te koop. "Allemaal siervuurwerk, hoor. En volgend jaar is de crisis toch over, dus het mocht wel weer eens."


27 miljoen naar de maan

Over? O ja? Dan heeft hij vanmorgen niet gelezen dat Nederland nog in rap tempo armer wordt.
De pensioenfondsen brengen ons geld liever met bakken over de grens, en ook de banken stallen het hunne liever bij de buren dan het in eigen land nuttig te besteden. Zo is nu bijna 1800 miljard euro van onze rijkdommen elders goede werken aan het doen.

De banken zien in ons land bovendien hun geldbron aan uitgezet hypotheekkapitaal slinken, en ondernemers weigeren ze krediet. Toch hebben die dat nodig, om de economie weer een slinger te kunnen geven..Vertelt ons de Nederlandsche Bank. Hebben wij van deze waakhond al maatregelen gezien om deze laffe kapitaalvlucht in te dammen?? En al die miljoenen die we straks zelf verknallen, zou ik ook graag nuttiger besteed zien. Beperk de kosten van de gezondheidszorg, verbied het knallen. Niet roken, niet drinken, niet knallen: gelukkig nieuwjaar.
 

  

elfje in het bos

Eén melktand heeft onze kleindochter al ingeleverd. In haar tijd deed haar moeder zoiets nog bij de tandenkabouter. Tegenwoordig heeft de tandenfee het werk overgenomen. De Amerikanen krijgen steeds meer invloed, daar helpt geen moedertjelief aan.

Maar het elfje dat de tand had meegenomen had haar er gul voor beloond. De kerstwandeling door de bossen rond kasteel Roozendaal droeg nog meer bij tot de kennis omtrent het tandenfeefenomeen. De meest prachtige elfenbankjes groeien daar aan de boomstammen. Toen tante haar op een uitzonderlijk groot exemplaar wees, viel het kwartje meteen. Opgelucht snapte ze: "Daar heeft het elfje het geld gehaald. Uit de elfenbank." Die jongen op school, die haar had proberen wijs te maken dat elfjes niet bestaan, zal er van lusten. Was de kerstvakantie vast maar over.

De Elfenbank

zalig zout

Vandaag nog even de chiligelei serveren, dan kunnen we Nigella Lawson bedanken voor een geslaagde inbreng in ons Kerstmenu. Het "zalige zout" is daarvan een ander onderdeel, dat nog wel een tijdje mee zal gaan. Zo houden we de kerstgedachte tot in 2014 nog wel even vast.

Dat kerstmengsel van grof zeezout, rode peperbolletjes, chilipoeder en steranijs kreeg zijn benaming van ons dankzij de door ons gezin overgenomen variant op "Stille Nacht" , ooit gezongen op de radio door het kind dat al die moeilijke regels had weten terug te brengen tot iets wat  het beter had weten te begrijpen. De regel "die miljoenen eens zaligen zoud' " was daardoor vertaald in "die miljoenen in 't zalige zout". Zo hebben we het daarna altijd onthouden.

Die arme Nigella met al haar miljoenen zal dit jaar vast een nare Kerst hebben, na haar scheiding van Saatchi en de verloren rechtszaak tegen twee medewerkers, zusjes die met de creditcard van hun werkgeefster een dikke zes ton hadden kunnen uitgeven aan leuke kleren, schoenen en andere luxe.. De Saatchi's vonden het diefstal, de beide dames vonden het welverdiend doofpotgeld. Had hun werkgeefster - eerder genoemde Nigella - zich immers niet bezondigd aan drugs, wat ze voor haar grote publiek liever geheim hield? In mijn oren klinkt zoiets als afpersing, maar de rechter oordeelde anders en sprak de zusjes vrij.

De tol van de roem, al die negatieve publiciteit rond de geadoreerde keukenkoningin, maar wij hebben ons niet uit het veld laten slaan en het kerstreceptenboek van de ministersdochter er nog maar eens op nageslagen. Wat we maakten smaakte nog prima.


 

kerst geheel in stijl

Voor weer eens wat anders in je kerstboom moest je dit jaar toch echt bij de Bijenkorf zijn. Een ruime keus aan ballen in dinosaurusvorm en -kleur was in voorraad genomen om aan de meest bizarre wensen van de consument te kunnen voldoen. Voor nog veeleisender clientèle had het warenhuis-met-stijl ook enkele robots in het assortiment opgenomen.  

Verkrijgbaar voor onder de boom was verder, voor de radeloze gelovige die de Kerstman nog aan een verlanglijstje moest helpen, een metershoge kunsthond, een wel heel aantrekkelijke optie met veel pluspunten. Exclusief getint, niet kunnende blaffen. En alvast gekleed op mogelijk winters weer, terwijl hij niet eens hoeft te worden uitgelaten. Voor de mens die werkelijk alles al heeft. Dat moet een wel heel vrolijk Kerstfeest zijn geworden.

welbehagen

 

Tiktijd wenst de lezers fijne dagen, met deze stickeractie van de betere soort.

 

 

toegedekt

Vlam in de pan. Het bericht komt door dat je de blusdeken die je gekocht had om zo'n ramp in huis kloek en eigenhandig te smoren beter vooral maar niet kunt gebruiken. Hij zou wel eens in de brand kunnen vliegen, namelijk. Van de twaalf onderzochte types waren er acht onveilig. Ondanks keurmerk.

Ze waren me al opgevallen, de blusdekens. Nooit geweten dat we er een nodig hadden. Maar nu lag hij daar opeens voor de heb, nou ja voor een eurootje of twaalf dan, in het schap. Op verkooppunten als een woonwarenhuize met Zweedse naam, en in de beter gesorteerde drogisterijketens. Van die plekken waar je zulke dingen natuurlijk graag in het assortiment aantreft, naast de tandpasta, de deodorant of de Billy-boekenkasten. De luxere uitgave van de fleecedeken, als het ware, die zijn ook overal verkrijgbaar voor verhoogd wooncomfort. Wie zou niet graag zo'n zelfredmiddel in huis halen nu de brandweer, de ambulance en de politie bang voor ons zijn geworden omdat we onze hulpverleners tegenwoordig liever aftuigen dan hen ongestoord hun werk te laten doen.

ook in de open haard is blusdeken niet aan te bevelen

De dekens doen dus niet wat ze beloven. Ze, althans een deel van de beschikbare merken, zijn onderzocht door de Voedsel- en Warenautoriteit. Verkoopadviezen mag die niet verstrekken. Zelfs de brandweer hebben ze niet mogen inlichten. De verantwoordelijkheid hebben zij gelaten waar die ligt: bij de producenten en verkoopkanalen. Die zijn gewaarschuwd over de uitkomsten, en hebben vervolgens daarmee niets gedaan.

Want uit de handel halen, nee hoor, dat zou zonde zijn en is dus niet gebeurd. Het schandaal van de dekens is moedwillig toegedekt. Het enige antwoord daarop dat we als consumenten kunnen geven is alle dekens dus maar resoluut terugbrengen naar de winkel. Dat is de conclusie die de verslaggever trekt. Want ook al staat er op de dekens dat ze zo handig zijn bij brand en helemaal veilig en goedgekeurd, dat kan dus een botte leugen zijn.

Maar wat moet je dan doen, als je een keukenbrand niet met een spelletje Russisch roulette wil beslechten omdat je nu eenmaal niet weet of je een veilige of juist gevaarlijke deken in huis hebt, is de wanhopige vraag die overblijft. Mensen, geen paniek. Gewoon net als vroeger: rustig blijven, de passende deksel op de pan leggen (eerst schuin houden, de laagste kant naar je toe, als schild het vuur van je afwerend). En dan héél lang met rust laten. Er NOOIT mee naar buiten lopen. Want dan loop je pas echt brandwonden op. Simpel, hè?  

het materiaal is piepschuim

Piepschuim als surrogaatduinen. Vroege Vogels staat met voor- en tegenstander in de Kennemerduinen bij een fonkelnieuw ecoduct. Het heerlijk lichte materiaal is als bouwstof gebruikt om de kosten te beperken.

De herten mogen er nog niet overheen, knagers moeten er natuurlijk niet aan knagen, de solitaire duinbijen moeten beseffen dat ze hun holen niet meer al te diep moeten maken. Anders loopt de afschermende laag kunststof gevaar die het piepschuim moet vrijwaren voor aantasting door uitloging..

Het materiaal is maar op een paar plekken gebruikt, zegt pro. Maar het had duurzamer gekund, zegt contra. We gaan het goed controleren, zegt pro. Dat zal ik zeker gaan doen, zegt contra. Ik woon op vijfhonderd meter afstand.

Hoewel er beton nodig was voor een stevige oversteek, moest voor camouflage gezorgd worden. Anders zouden de fietsende of wandelende bezoekers zich kunnen storen aan de aanblik. Daarvoor kwamen ze toch zeker niet naar de natuur?

Toen ik me nog bezighield met de wegen in mijn vorige gemeente was piepschuim ons ook al eens aanbevolen. Voorgangers hadden het tracé van de oude dijk onderbroken, om een nieuw stuk weg te kunnen aanleggen, ruim om het plukje oude huisjes aan het eind heen. Die hadden er immers nooit om gevraagd dat zich steeds meer en steeds zwaardere vrachtwagens voorlangs zouden komen wurmen.

Alle betrokkenen blij, totdat bleek dat zo'n weg zonder ouderwets fundament zoals een in eeuwen opgebouwd dijklichaam eronder, al dat zware verkeer helemaal niet kon dragen. Hij bleef verzakken, en des te erger naarmate de jaarlijkse reparaties meer gewicht toevoegden.

jumelage kweekt begrip: Polen lid Europese Unie

We probeerden het nog één keer, nu met een dikke pennywafel van piepschuim waarover de auto's probleemloos zouden kunnen heenrijden. Als ze dat met de gevraagde lage snelheid hadden gedaan, zou het vast wel gewerkt hebben. Ha, ha, ha:  aan de sporen op de kantbeschermers konden we zien dat menigeen blikschade zonder verblozen accepteerde om toch snel thuis te komen. Aangiften hebben de politie nooit bereikt, uit welbegrepen schuldbesef vermoed ik. In afwachting van betere uitvindingen is de weg toen maar afgesloten voor alle zwaar transport.

Wat weer pech was voor de voetballertjes uit Engeland. Zij kwamen om de twee jaar voor het traditionele voetbaltoernooi dat in jumelageverband over en weer werd gehouden. Zij wisten van niks, de bus strandde in het zicht van het sportveld en moest achteruit over de kronkelweg terug naar Haarlem. Met een vertraging van twee uur kwamen ze aan. Probaat middel, dat piepschuim!

luctor et emergo

Je brengt je kerstpakket naar de post. Drie dagen later wordt het bezorgd. Maar wat nu zo verwonderlijk is: het heeft een reis afgelegd die van het achtereind van Tsjechië naar ons bultje heeft geleid. Zelfs met je eigen auto
red je dat nauwelijks. Brieven uit Nederland doen er soms langer over.

In het plaatsje van de afzender wonen nog geen drieduizend inwoners Ze voeren een gemeentewapen dat onze huisgenoot met Zeeuwse wortels zeker zal charmeren. Hoewel omringd door bergen lijken ook de Tsjechen zich te hebben laten inspireren door het "luctor et emergo" dat zo karakteristiek is voor de Zeeuwen.

Het sms-je om de goede ontvangst te bevestigen wordt beantwoord met een snelheid die bewijst dat de moderne media ook daarginds geheel zijn ingeburgerd. Een paar jaar geleden waren we voor het laatst in het land, en zagen we hoe de mobieltjes ook  daar de markt gingen veroveren. Op elke straathoek waren de aanbieders actief en de geïnteresseerden gretig.

Toen ik er voor het eerst kwam hadden de Russen in Tsjechië net orde op zaken gesteld, een ingreep die gepaard ging met het plegen van enig achterstallig onderhoud. De stoomtrein deed nog dienst, er was (wc-)papierschaarste, en ook overigens waren er nauwelijks voorraden in de weinige winkels. Maar de ontvangst was hartelijk en het programma voor de Europese deelnemers aan de werkweek op een grote collectieve boerderij heel interessant.

In het grote pand had elk inwonend gezin de beschikking over één kamer. Met één ervan ontstond een wel verre maar goede band, die voortduurt tot op de dag van vandaag, door de vader doorgegeven aan zijn dochter, en wij aan onze dochters. Dat alles tegen het decor van een staartje koude oorlog, de Praagse lente, het uiteen gaan van Slowakije en Tsjechië, en verbeterede persoonlijke omstandigheden. Zoals het zelf kunnen gaan bouwen van een huis, dat met de jaren ruimer werd. Bekroond door de mogelijkheid buiten de landsgrenzen te gaan, en ook zelf internationale ervaring op te doen, net zoals de vader dat in zijn eigen jonge jaren had voorgeleefd. Zijn vrouw was de stationschef, en dus ook een onmisbare schakel bij deze bijzondere contacten met hun kind en kleinkind.. ..  

 

vrije ruimten

Akelig hoor. Is het Kerst over een paar dagen, wijdt (!) de radio zendtijd aan het CDA dat nauwelijks meer politieke invloed heeft. En  vervolgens roeren ze in de open wond van de leegstand van duizend overbodig geworden kerken. Voor een schamel eurootje kan je er al een op de kop tikken.

Komt nog bij dat de televisie de dag van gisteren afrondde met een discussie in Pauw en Witteman over het fanatisme dat aangewakkerd wordt in en bestreden door islamitische nog wel gelovige kring. Wij Nederlanders hebben maar één fanaticus, solopoliticus W. uit Limburg, die nu weer campagnegeld heeft gestoken in het laten drukken van stickers die Mohammed een boef, de islam leugen, en de koran gif noemen. Ook hij kwam nog even ter sprake. Het vervelendste jongetje van de hele klas gooit weer eens een stinkbom, ook als opmaat voor het feest van vrede op aarde en een welbehagen in alle mensen.

"Niet als pesterij" zegt de griezel er met een vrome kop bij, maar laf weer niet dat hij er een provocatieve grove belediging mee bedoelt. Maar alweer genoeg aandacht besteed aan dit gevaar voor de volksgezondheid. Terugkomend op die kerken: die duizend vormen met elkaar tweederde van het bestand aan katholieke kerken in ons land, over de hervormde hebben we het dan nog eens niet gehad.



lekker volleyballen...

Het proces van afstoten is al gaande zolang ik me kan heugen, en dat was sinds ik in een afgedankt kerkgebouwtje in Loosduinen ging volleyballen in competitieverband. De toenmalige voorzitter va de Nevobo (goed geraden: de Nederlandse Volleubalbond) woonde per slot va rekening bij mijn nichtjes in de straat, zijn dochter ronselde ons. Op ons curriculum vitae  kwam daardoor zelfs de selectie voor het Haagse jeugdteam dat toen werd opgericht. Anders dan de kerken maakte het volleyballen bloeitijden door, onderweg naar het winnen van het Olympisch toernooi.

Het plafond van dat kerkzaaltje met zo'n puntdak was nog best een vervelend obstakel bij het spelen, trouwens. Competitevervalsend ook, want wij waren er aan gewend de hoge ballen in de nok te mikken en onze tegenstandsters moesten daar eerst nog rekening mee leren houden. De uitdrukking "level playing field" bestond toen nog niet.

In 1980 werd het CDA opgericht, en nu dat op zijn retour is hebben, dertig jaar later,  KRO (katholiek) en NCRV (protestants) moeten besluiten ook samen te gaan. De nieuwe omroep heet als ik het goed begrijp KRONCRV, een echte vondst. Vanaf 1 januari gaan we er van horen. Ook die combinatie zal het wel vaak over kerken en ontkerkelijking gaan hebben, voorspelt Tiktijd.



.

eigen raam

Spellen is een afspraak, zei ik nog gisteren. Vandaag konden we genieten van Kees van Kooten die de draak stak met het Groot Dictee.

Hij bracht als nieuw wedstrijdelement het signaleren van stijlfouten in. Daardoor was het extra moeilijk om mee te doen. Dat kwam doordat de daarvoor gebruikte kromzinnen op de lachspieren van mijn medekijker werkte. Die had in grote moedeloosheid meteen van deelname afgezien nadat de opsteller de tekst eerst helemaal een keer had mogen voorlezen.

Maar de afhaker bleef ook na de tweede en derde keer dicteren nieuwe vondsten ontdekken in de zinnen van het vrijwel clichémannetje. Dat voorspelde dat het steeds lastiger zal worden pseudobancaire krakkemikkige phishingtaal van goedbedoelde boodschappen te onderscheiden omdat de sociale media onze taalvaardigheid steeds verder "zal"

straks kunnen we dit ietmeer

ondermijnen. De beste deelnemer was de gamescommunicator uit België, altijd weer die Belgen. Zelf heb ik nog nooit zo weinig fouten gemaakt. Net zo vaardig als Cliteur! Misschien juist dankzij die stoorzender naast me.

Toch is het vreemd dat volgens een internetonderzoek waaraan ruim 30.000 mensen hebben meegedaan de woordenschat van de Nederlanders groter is dan die van de Vlamingen. Ouderen kennen meer woorden dan jongeren. Het zou moten bewijzen dat je nooit te oud bent om bij te leren. Ja, beste wetenschappers, tenzij Van Kooten gelijk heeft en we qua taalvermogen werkelijk aan het verdommen zijn. In de toekomst die stellingen van jullie nog maar eens toetsen..

oudt en jong

Dat liep met een sisser af, daar in de Eerste Kamer. Wij waren op onze vrije reizen door Nederland - ook eerste klas, sommige luxe moet je jezelf permitteren - niet verder gekomen dan Lammenschans. Een dagje Leiden in plaats van Den Haag, derhalve. Al hebben we 's avonds de afloop nog even als live debat op ons computerschermpje gevolgd.

Het was een beschamende vertoning van de chambre de réflexion, vonden we. Ze hadden net anderhaff uur rookpauze gehad toen wij inschakelden. Het was meteen hun grootste grief. Ze verweten Duivesteijn dat hij door de op crisis beluste pers was besprongen en hen daardoor nog eens extra had laten wachten. Maar ook de minister kwam maar niet opdagen om het debat af te maken. De bejaarde politici wilden huiswaarts, het was allang bedtijd.

Knorrig weigerden ze de PvdA nog meer schorsingstijd toe te staan. Die had al geschorst en verlengd en was nog niet besloten, zogenaamd. Dat bleek geen enkel probleem meer toen er gewoon werd verder vergaderd. Duivesteijn verklaarde zich tevreden met de toezeggingen van de minister. En die was tevreden omdat er geen extra geld bij hoefde. De PvdA kon, ik neem aan in het vijandige ochtendblad, weer eens "draaien" verweten worden, hoewel de schuldige volhield eerder nog helemaal geen standpunt te hebben ingenomen. Dan kan je niet eens draaien, al zou je willen. En dat Balkenende de werkelijke draaier was,heeft Tiktijd al eens uitgelegd.

station Arnhem klaar voor de Kerst

Maar goed, wij genoten gisteren van een kraamvisite met roze beschuit, en vielen 's avonds pannekoekenhuis "Oudt Leyden" binnen (spelling is een afspraak,leerde ik op school al). Het was onze palacinkedag, waarmee we nu alweer 21 jaar de verjaardag vieren van de oma van onze kinderen nu ze dat zelf niet meer kan doen. In de laatste jaren van haar leven verwende zij haar kleinkinderen met zulke ijstraktaties van de diepvriesman, maar je kan ze ook zelf maken, of  in geval van nood laten maken desnoods. Hoe dan ook: we feliciteerden haar met haar twee kinderen, twee schoonkinderen, vier kleinkideren met aanhang, en haar zes achterkleinkinderen. En station Arnhem is nu bijna klaar. De banken zijn geveegd.

 

man van het jaar

D-day vandaag. Adri Duivesteijn senator voor de PvdA, geeft de Eerste Kamer weer eens een sleutelrol in de Nederlandse politiek. Stemt hij tegen het woonakkoord, dan valt de steun weg voor het pensioenakkoord, en mogen we er op rekenen dat het kabinet valt. Want de VVD schijnt de hypotheekaftrek eigenlijk nog steeds niet echt kwijt te willen.

De nieuwe premier is bij dit scenario ook meteen bekend, want heer Wilders is gisteren door het publiek gekozen tot politicus van het jaar. En hij gaat ook al een tijdje aan kop in de peilingen. Dus dan ontkomen we niet aan een echte beurt voor hem in de landspolitiek. Gelukkig hoeft Beatrix hem dan niet meer op haar bordes te gedogen.

De journalisten hadden een voorkeur voor de onkreukbaar ogende rustige Dijsselbloem, en dat is de man die in binnen- en buitenland tenminste wat doet aan de crisis. Waarom slagen die journalisten er toch nog maar steeds niet in de ogen van het volk te openen voor de one-manshow van de peroxide grootverbruiker? We mogen vurig hopen dat zelfs Duivesteijn ons land geen Wilders wil aandoen, al vindt hij dat de corporaties niet geplukt moeten worden maar de bouw uit het slop moeten gaan trekken.

De vorige keer dat iemand opriep ons land te behoeden voor een rol voor de PVV was in Arnhem, op het gedoogcongres van het CDA. Hirsch Ballin sprak toen voor dovemansoren, nou ja, twee derde va de christendemocraten zagen anders dan hij wel wat in een constructie waarin ze na al die jaren Balkenende toch nog mee konden blijven regeren. Inmiddels zitten ze toch op de reservebank en laten ze zich niet betrekken bij al die tussentijdse akkoordjes waar de regeringscoalitie de oppositie bij nodig heeft om in het zadel te blijven. Nergens aan meedoen legt geen windeieren, hebben ze van de PVV geleerd. Eens kijken of Duivesteijn die rol ambieert.

drinken voor ouderen

Daar hoor ik de voorzitter van het Nederlands Genootschap van Burgemeesters weer eens. Ooit mijn fractievoorzitter, toen we nog in het gewest Zuid-Kennemerland samenwerkten.

Toen was hij raadslid, nu is Bernt Schneider burgemeester van Haarlem, en voor zover ik kan beoordelen nog steeds sympathiek. Dus hij kondigt alvast aan dat het voor de twintig handhavers van zijn stad op 1 januari ondoenlijk zal zijn om de horeca te controleren op te jonge drinkers. Wie onder de achttien is en toch Nieuwjaar viert met een borreltje uit café of supermarkt ontloopt nog een bekeuring.

Ook de campagne van "nix" ("mijn moeder weet van niks, mijn vader weet ook van niks, niks drinken en niet roken tot je achttiende") wordt er vóór 1 januari in de media nog stevig in gehamerd. Maar verkoop van drank aan kinderen onder de zestien was al zo lastig te controleren. En dit gaat ook niet meevallen, verzekert Schneider ons. Zoals gebruikelijk heeft het rijk de gemeenten verantwoordelijk gemaakt zonder in de kosten bij te dragen. Waakzame ogen zoals van de Keuringsdienst van Waren zijn juist weggevallen, dubbel kassa voor het rijk.. 

Het fenomeen van de zuipketen gaat een bloeiende toekomst tegemoet, mogen we rustig aannemen. Maar wij moesten ons deze ochtend spoeden naar de zuipkeet van Van der Valk in uitgerekend Haarlem, voor de bijeen- komst van oudgedienden van de HDC-Mediagroep die ook op zijn laatste been loopt, althans omgedoopt gaat worden tot iets als de Holland Combinatie of zoiets vaags, waarin de gedrukte media gaan verdampen. De oprechte Haarlemmer schreit bittere tranen en neemt nog maar eens een troostend drankje op kosten van de Telegraaf..

Want het zou best eens de laatste keer hebben kunnen zijn, vandaag. Het was ook eigenlijk al merkbaar, het zieltogen. In haar wijsheid had de directie besloten de oudjes niet meer per concernonderdeel  uit te nodigen, maar alle grijsaards uit alle windstreken tegelijk naar Haarlem te ontbieden. Was goedkoper, verwachtten zij van dit massa-event. Zelfs al moesten er bussen worden gehuurd. Gelukkig werden wij in die menigte van stok- en rollatorgebruikers herkend door een Schneider die weliswaar geen burgemeester va Haarlem was, maar wel adjunct-hoofdredacteur van Haarlems Dagblad en ons dus kon vertellen waar de Haarlemmers zaten.

De dertig seconde stilte voor wie er door dood te gaan dit jaar niet meer bij konden zijn, werden door de directionele spreker op eigentijdse wijze ingekort tot vijftien. Dat de man niet eens de moeite had genomen de gestorvenen bij name te noemen, werd als extra grof ervaren. De organisatie is daarvoor gestraft door de sterk tegenvallende eetlust van de wel aanwezigen. De afdeling inkoop had met de helft minder ook nog ruimschoots toegekund. Zonde van de centen! En natuurlijk is in ons groepje wel oprecht getreurd dat onze lieve Willem er in dit jaar uit is weggevallen, en dat Cor er nu niet meer bij kon zijn. Dat de Telegraaf nog maar erg moge moeten bezuinigen. Want niet niet-herdacht te kunnen worden, dat lijkt ons de beste afloop. 

koeien

Vanmorgen Mandela twee keer zien begraven. De BBC was daar zeker een minuut of vijf eerder aan toe dan onze eigen zender, vandaar. Maar zo hadden we tenminste wel absolute zekerheid.

De beoogde twaalf uur .'s middags plaatselijke tijd voor het begraven is ook in de Britse snellere tijdrekening desondanks niet gehaald, want de speeches liepen net als eerder deze week in Soweto weer een beetje uit. Terwijl de doventolk deze keer toch ontbrak (ook door anderen ondertussen ontmaskerd als beunhaas). Daardoor waren de schaduwen toch alweer wat langer dan waar de overledene eigenlijk recht op had.

Wie de plechtigheid in Arnhem had willen volgen was uitgenodigd naar de ontvangsthal van het stadhuis te komen, want hier ligt de Mandela-brug over de Rijn en dan doe je iets extra''s om hem te herdenken. Maar dan had ik mijn bedje op zondagmorgen wat al te vroeg in de steek moeten laten, want daar begon de plechtigheid al om half negen en het is nog wel een half uurtje lopen er naar toe. Het miezerde ook, nog een reden om mijn blogplichten maar eens te verzaken.

Wijlen de chief werd met militaire eer (waar een koloniaal verleden al niet goed voor is) naar zijn laatste rustplaats gedragen, in grazige weiden vol dubbeldoel koeien. Die term ken ik

dubbeldoel koeien: melken en opeten

   
sinds vrijdag, door het koe-college dat die andere top-chef, de kok Robert Kranenborg, voor
de Wereld Draait Door heeft gegeven. We leerden welke smakelijke hapjes je allemaal van een koe kan maken als je hem maar niet te lang uitmelkt. Het vlees van een koe die een paar keer heeft kunne kalven is mooi dooraderd en smaakt beter. Maar dan moet je haar geen tien jaar laten worden. Koe Grietje, ook nog een Lakenvelder nota bene, werd uit de wei gehaald en voor ons op nog malse leeftijd geslacht om het college extra boeiend te maken. "Iedereen die vlees  eet moet kijken," vond Kranenborg. "Uit respect voor de koe."

De dood van Mandela gaat ook een paar koeien het leven kosten. Zij worden een traktatie voor de oudsten van zijn stam. Met een broodje kaas of plakje cake laten die zich niet afschepen. .

veilig thuis

Eigenlijk zou ik nu op pad moeten zijn, om data te vergaren voor het Centraal Bureau voor de Statistiek en Rijkswaterstaat. De diensten willen weten wat ik vandaag uitspook, en ik word geacht te melden of en dan hoe ik me verplaats. Uw opgave graag op internet.

De gemeente Arnhem neemt te zelfder tijd afscheid van haar inwoners die geen internet hebben. Tot nog toe verschenen de mededellingen over bouwaanvragen, verkeersbesluiten en vergaderingen in het weekblad. Maar vanwege bezuinigingen is de advertentieruimte opgezegd. Wie bij wil blijven moet voortaan maar de website volgen. Of naar het stadhuis komen. Vroeger kon je daar zonder afspraak binnenlopen, nu moet je je komst van tevoren aanmelden. dat dan weer wel. 

 

In "mijn" tijd, zal ik maar zeggen, was elke gemeente verplicht te adverteren in het periodiek dat kon bogen op de grootste verspreiding onder de gemeentenaren. Zodat er een zo groot mogelijke kans was dat van nieuwe plannen en besluiten kennis genomen kon worden. De rechter hield daar rekening mee, als burgers klaagden dat ze nergens van wisten. Nu word je geacht een eigen communicatiemiddel aan te schaffen en een provider te zoeken. Je telt anders niet meer mee.

Alweer een aderlating voor de gedrukte media. Het waren al de gratis huis-aan-huisblaadjes geworden, die de advertentie-inkomsten wegkaapten bij de regiokranten toen die steeds meer abonnees kwijtraakten. Nu verliezen ook zij deze bron van inkomsten. De ontlezing is weer een handje geholpen, de afstand tussen bestuur en bestuurde vergroot.

Wij denken dat de spionerende overheid alles al weet, maar het Onderzoek Verplaatsingen in Nederland schijnt nodig te zijn om te bezien of er wat verbeterd kan worden "aan verkeers- en vervoerssituaties".

'LIEF CBS, in Arnhem is het 100 % veilig voor rolstoelers en kinderwagenduwers. Zij  kunnen de stoep namelijk never nooit af. Geparkeerde suto's zorgen voor totale bescherming."
Ook de middelste auto is leeg, wel te verstaan.

Waarom wij vermoeid moeten worden met extra onderzoek is onduidelijk. Had ons gewoon naar onze mening gevraagd, die is duidelijk genoeg. Ik denk dat ik vandaag maar eens thuis blijf.

En nu me dat gelukt is en ik de onderzoeksvragen beantwoord heb. kan ik u melden dat CBS en Rijkswaterstaat een brandende belangstelling hadden voor het aantal auto's (1) en fietsen (7 in diverse stadia van aftakeling) onder onze hoede. Wij zijn benieuwd welke conclusies voor de verkeers- en vervoerssituatie zij daaruit, ongetwijfeld na een diepgaande analyse die zeker nog enige maanden zal vergen, zullen trekken.

azielige zeehondjes

Een héééél enkele keer treitert Powned ook mensen van rechts. Dan zou je er toch bijna medelijden mee krijgen, ook nog. Deze keer was zowaar de PVV het mikpunt.

In alle vroegte waren Wilders en dierenvriend Graus naar Pieterburen gereisd voor een fotoshoot met de zeehondjes van Lenie 't Hart. Asielzoekertjes die in de jongste storm van hun zandbank waren gespoeld en hun ouderlijk toezicht kwijt waren. Hartelijk welkom waren ze in de crèche, en de twee Kamerleden ook.

menselijke asielzwemmers niet welkom

Sterverslaggever Rutger wist het zeker, Graus moest wel iets heel ergs weten over Wilders om hem zo gek te hebben kunnen krijgen zo belachelijk vroeg zijn bed uit te komen voor zoiets mallotigs als zielige zeehondjes in haringwalm.

We zagen hoe de beide heren zich in witte oliejassen hesen om zich tussen de beesten te kunnen begeven en ze te knuffelen voor de leukste plaatjes.  Een beetje eng vond Geert het wel, dat konden we goed zien. Hij probeerde manmoedig toch nog een glimlach op zijn gelaat te forceren. Volgens de geruchten houdt hij ook eigenlijk alleen van zichzelf, en hoogstens een heel klein beetje van Graus, zolang die goed ligt als stemmentrekker.

Aan Lenie vroeg Rutger nog waarom ze met die twee enge mannen geassocieerd wilde worden. Alles, werkelijk alles  voor de zeehondjes, erkende de 70-jarige oud-directeur van de crèche, nog altijd als vrijwilligster en ambassadrice niet uit beeld te krijgen. Laten we hopen dat de jonge hondjes wel in Nederland mogen blijven van de PVV-ers. Voor de Syriërs durft Nederland, bang voor hun invloed op het kiezersvolk, geen opvang te bieden. Twee miljoen vluchtelingen, honderdduizend doden. Voor 250 overlevenden is plek bij ons.

mantelfamilie

De wachtruimte van de ogendokters zorgt voor afleiding. Als je niet al te visueel gehandicapt bent kan je je aan boord van een cruiseschip wanen. Een langgerekte bank met rondingen van houten latjes, lijkend op aaneengeschakelde comfortabele deckchairs, geeft uitzicht op een reling.Met de silhouetten van een paar passagiers die staren naar schuimende golven en exotische oevers. 

In de wand de deuren naar de behandelaars. Maar voor je aan de beurt bent heb je nog ruim gelegenheid te genieten van je medepatiënten. Zoals van de stellen. "Zal ik meegaan," vraagt de eerste man zó timide dat zijn vrouw niet eens antwoord hoeft te geven. Ze stuift naar binnen en laat haar man verdoofd achter. De tweede vraagt als zijn vrouw aan de beurt is hetzelfde, maar iets verstaanbaarder. "Moet je zelf weten," antwoordt zijn vrouw op een toon die duidelijk maakt dat ze het geen goed plan vindt. De man blijft zitten. De mijne wou er deze keer per se bijzijn, en had dat al voldoende duidelijk gemaakt door niet in zijn auto naar radio 4 te blijven zitten luisteren. 

Vandaag ook een hoogbejaarde moeder in een rolstoel, gechaperonneerd door twee van haar dochters. Ze wordt geparkeerd aan een tafel, bij een van de achtergebleven mannen. "Ik heb er zeven," vertelt ze hem. "Dochters?" wilde hij het gesprek gaande houden. Maar
antwoord krijgt hij niet meer. "Acht", hogen de dochters het aantal op als ze weer terug zijn.
Aan de gedegen kleding van de mantelzorgsters hadden we al kunnen zien dat hier van een hechte Veluwse levensopvatting sprake was. Veel kinderen, veel lange rokken, veel mantels, veel familieband. Zo handig in de tegenwoordige tijd, als je mantelzorgers nodig hebt.

De dochters hielpen moeder na gedane zaken weer zorgzaam in haar jas, en vonden een mandarijntje in haar zak. "Ik weet echt niet hoe dat daar komt. Eet jij dat maar op," sommeerde ze haar jongste dochter, die de veertig toch ook alweer lang voorbij leek. "Dat gaan we straks samen opeten," voorkwam die mogelijk vitaminegebrek door fruitontduiking. "Maar nu gaan we eerst gezellig op kraamvisite. Naar je nieuwe achterkleinkind kijken." Of ze de baby dan mee naar huis mocht nemen, wilde moeder nog weten. De dochters begrepen de wens, maar legden haar uit dat ze er geen melk meer voor zou hebben. "Het is goed dat jullie voor me denken," zei de moeder berustend.

pijnlijk rijk

Nee hoor, lieve radio, de minister heeft geen commentaar. Het is een zaak van Europa.

Van Europa?!  Van Europa?!? Nou, dan ben ik maar blij dat Europa er over gaat, en niet die minister van die partij die loyaliteitsverklaringen eist van haar kandidaten in de hoop dat zij zich dan een beetje zullen gedragen. Niet dronken achter het stuur, geen smeergelden, geen  vriendjespolitiek. Gewoon eerlijk het landsbelang dienen. Dus niet meer te hard willen rijden langs woonwijken, want fijnstof is, ze geven het gedwongen door de bewijzen nu eindelijk toe, toch veel schadelijker dan ze wilden geloven. Bijvoorbeeld. Maar ik dwaal af.

Waarom val ik de minister zo hard? Omdat ze even geen opvatting heeft over het bedrog van de farmaceutische industrie. De ene alchemist wordt rijk van een pijnbestrijder voor kankerpatiënten. De andere knutselaar komt met een goedkoper middel, dat beter werkt, zelfs beter dan morfine. De twee producenten spreken met elkaar af dat dat middel niet op de markt komt. Het andere bedrijf kan nog steeds binnenlopen met zijn te dure middel, maar schuift een deel van de overwinst door naar de collega. 

wonderrmiddel voor onze economie?

Allebei blij, alleen de patiënten niet maar die weten toch niet wat ze missen. Europa vindt het een grof schandaal, en legt een flinke boete op. En de minister gaat er niet over.

Ach, met weemoed denk ik terug aan de tijd waarin we in Den Haag nog een ziekenfonds en een tandarts en een medisch centrum hadden op coöperatieve grondslag, "Azivo" geheten. Het Algemeen Ziekenfonds van Verbruikscoöperatie De Volharding, een beetje voluit geschreven. Het trotse antwoord van de gewone man op alles wat naar een oneerlijke machtsverdeling in de gezondheidszorg zweemde op basis van verschil in rijkdom.

Wie in die oude tijden meer betaalde kreeg meer privacy en vast ook lekkerder eten. En betere zorg? Dan lag je op klasse. Dat abjecte klasseverschil is afgeschaft, maar reken maar dat het terugkomt. Het ziekenfonds is afgeschaft, maar heet nu basisverzekering en wie méér wil kan zich bijverzekeren. Schippers, de minister van zorgverzekeraars en farmacaurische industrie zal het wel marktwerking noemen.

verhinderd

Arme oud-koningin, kan ze niet eens voor de buis zitten om te kijken hoe Mandela gehuldigd wordt. in aanwezigheid van meer dan zeventig hoogmogendheden uit de hele wereld, onder wie haar hoogst eigen zoon. Nee,zij moet in Arnhem zijn om Roset te openen, de nieuwbouw aan de voet van ons Feestaardvarken. De mooiste bibliotheek van Nederland zit erin, als onderdeel van het kunstencluster.

Gelukkig kan ze met de lift, maar het trappenportaal is spectaculair en een sensatie voor iedereen die geen kunstknieën of vervangende heupgewrichten heeft. Ben je eenmaal boven en het regent niet, dan word je beloond met een mooi uitzicht over de stad. En ze treft het, het is stralend weer.


met zoveel warm hout als bouwmateriaal is het maar wat fijn, dat de elementen buiten worden gesloten!

spelletje

Hoogmoed komt voor de val. Maar nu PSV in eigen stadion door Vitesse is afgedroogd met 6-2, zijn ze niet meer te houden. De trainer van Vitesse hoopte nog lang te kunnen doorgaan met van week tot week en van wedstrijd naar wedstrijd toe te leven. Met niet naar de positie op de ranglijst te kijken. Gewoon stug doorgaan. Nog achttien wedstrijden te gaan in de competitie.

Maar de jongens en de krant denken daar ander over. Nu al vijf weken aan kop, daar mogen ze toch eindelijk wel eens hardop blij mee zijn? Het K-woord uitspreken? Zeker nu ze die over het paard getilde "godenzonen" van Ajax al zo lang netje op twee punten afstand houden. Ja eerlijk, ze willen eigenlijk best wel graag kampioen worden nu we het zo vragen.

Het is de euforie waarmee de voetbalkenners dezer dagen hebben gereageerd op de loting voor het wereldkampioenschap, dat er ook weer aankomt. We gaan beginnen tegen Spanje, en zijn alweer vergeten dat we met grof spel smadelijk verloren hadden in de finale van de vorige EK-aflevering.

"Een gunstige loting", is het oordeel van de meeste lezers van de Gelderlander. Eindelijk eens zinnig commentaar van Van Gaal: "En van Australië hebben we nog nooit gewonnen."

Hij ziet de bui al hangen. Laat het hem en ons een troost zijn: het is maar een spelletje.

in lentetooi

Ik kijkt naar buiten, naar de grote boom voor het huis. De blaadjes zijn eraf, maar niet voor mij. Een weelde aan lichtgroene blaadjes zie ik. Voor mij geen herfst, maar lente.

Hier is iets mis. Maar het is een spectaculair schouwspel, want de blaadjes veranderen van kleur, en later worden het lijntjes, of krullen, of ruitvormen. Soms zie ik scherpe hoeken, soms juist sierlijke krioelende krullen. Af en toe wordt het heel herkenbaar craquelé waar ik naar kijk. Het mooist is het sneeuwlandschap (zo'n wolk in een bol die je even wakker moet schudden) van fijne vlokjes of kleine reepjes. Ook in prachtige kleuren. Die wolk kan ik naar me toe halen, totdat hij zo dicht bij is dat ik hem bijna kan pakken.

Maar jammer genoeg had ik er niets aan voor mijn blog. De letters gingen schuil achter de lichtbeelden, dat schrijft nogal ongemakkelijk. Wij kunnen niemand aanraden onder die omstandigheden te pogen Sinterklaas een handje te helpen met dichten. Ik ben er ook van beschuldigd regels te hebben overgeslagen van de poëzie .die voor mezelf bestemd was. Sorry, Sinterklaas!

Maar het is prettig dat ik mijn hobby nu toch weer kan opnemen. Laat de wereldgebeurtenissen maar weer doorkomen.

afhaken

Om half elf vanavond was het dan zover. We hebben sinds de eerste week van april geweten dat de dag die we wisten dat zou komen, de dag dat Mandela dood zou gaan, nabij was. Al die maanden hebben degenen die wisten dat ze mooie woorden zouden moeten spreken, diep kunnen nadenken. Hun woorden wikken, ze wegen, en desgewenst nog op een goudschaaltje leggen.

Allemaal niet gebeurd. "Geschokt", zelfs "erg geschokt  waren de mensen bij het horen van het nieuws. Voor iemand  die 95 jaar geworden is dat een echte dooddoener, zou ik zeggen.-

Knorrie haakt daarom ook maar eens af, niet alleen om deze teleurstelling maar ook omdat fantoombeelden haar blik op de wereld ernstig vertroebelen.
 .

in beroep

Het is ook allemaal zo verwarrend. Van politici eisen we dat ze met minstens een been in de maatschappij staan. Wie in de Eerste Kamer zit heeft daar een dag werk aan. wat weer beduidend minder is dan dagwerk. Ook voor de provinciale politici geldt zo'n regime. In de rest van hun tijd moeten ze voeling houden met de maatschappij.

Voor de rest is zo iemand actief in stichtingen, verenigingen, raden van commissarissen, op de universiteit, of bezig met andere nuttige bezigheden. Jan Terlouw schreef kinderboeken, om maar eens wat te noemen.
 

Maar als je dan een fijn netwerk hebt opgebouwd en helemaal meedraait in het old boys netwerk, pas dan op je tellen. Voor je het weet word je verdacht van vriendjespolitiek, en al snel ontaardt dat in de verdenking van omkoopbaarheid en het willen vergaren van steekpenningen.

U voelt 'm al, nog steeds heb ik het gevoel dat oud-gedeputeerde Hooijmaijers die dan vandaag tot maar liefst drie jaar gevangenisstraf is veroordeeld, wordt bestraft voor een politieke doenerigheid die de mensen in zijn omgeving misschien wel amechtig maakte,  maar die in zijn kringen toch echt van hem verwacht werd.

De VVD won de Provinciale verkiezingen en Hooijmaijers kreeg (nam, zullen sommigen zeggen) de portefeuilles ruimtelijke ordening en financiën. Niemand hoeft zich dan te verbazen dat er energiek wordt voortgebouwd aan wegen, woningen, bedrijfsterreinen, Schiphol en de Amsterdame haven.

Hojmaijers was ook verantwoordelijk voor de riskante Ice-savelening waarbij de provincie dik zeventig miljoen dreigde te verspelen. De gedeputeerde haalde het geld bijna eigenhandige terug, met die voortvarendheid het rijk schofferend omdat dat gezamenlijk met alle slachtoffers had willen optrekken.

De harde uitspraak van vandaag zal hem zwaar zijn tegengevallen, maar het hoger beroep is al aangetekend. Samen met de Roy van Zuydewijn bij Pauw en Witteman: wat een bijzonder gasten.

Nee, blijkt later. Afgezegd voor Nieuwsuur, niet verschenen bij P. en W. Reculer pour mieux sauter? Eerst maar eens bekomen van de schrik. De talkshowhosts, zullen zijn stoelen wel warm houden, neem ik aan.

geen water, geen boten

In die Amsterdamse haven van ons is ook geeneens bluswater! Wat moet ik nu toch weer lachen om de radio. Is er brand vanmorgen, en heeft de brandweer problemen met het vinden van hun basismateriaal.

In die haven zijn namelijk ook al nauwelijks boten, weten de kenners. Ja, met de Sailmanifestaties, dan is het er druk. Eens in de vijf jaar komen de windjammers en met name de Krusenstern of de Amerigo Vespucci en dat trekt weer pleziervaarders aan. Een stuk of achtduizend vaartuigen krioelen dan een paar dagen door elkaar, een feest voor de scheepslui aan wal. Zoveel boten komen er normaal gesproken anders in een heel jaar langs. Gemiddeld 22 per dag. Daar is echt wel een megasluis voor nodig, bedoel ik maar.

Maar goed. Nog even die brand. Vanmorgen zijn pakweg twaalf, vijftien kleinere loodsen in vlammen opgegaan, vertelt de brandweer. Ze stonden niet aan de kade, maar wel te dicht op elkaar en daardoor konden de blussers er niet goed bij. En als bij mirakel zijn er ook nu weer geen gevaarlijke stoffen vrijgekomen. 

Zou het hetzelfde buurtje geweest zijn als waar Heineken en Doderer vastgezeten hebben? Zulke kostbare opslag was een unicum voor de haven. Latere loodsen kwamen veel verder uit elkaar te liggen, ook al lag er weinig tot niets in, of hoogstens wat bergen cacao in afwachting van een betere marktprijs. Dat spul is als het moet jaren houdbaar  Tenzij ook daar de brand in vloog. Akelige smurrie, die heel lang bleef nabranden.

 

Maar als omlijsting van dit nieuws op de radio fungeert minister Asscher, die heeft bedacht hoe ieders afstand tot de arbeidsmarkt - oud, gehandicapt, in de war of wat er maar scheelt - kan worden opgelost door de werkgevers te dwingen of desnoods met een handje geld te paaien. "Het zal niet gemakkelijk zijn," zegt hij er vast bij.

De verslaggeefster komt dan nog even terug op wat - ik moet het aannemen - in de Telegraaf - heeft gestaan. Een snoeiharde aanval op de minister. Want hij had op 11 november met zijn kinderen Sint Maarten gelopen! De kantjes er dus af! Schande, schande, sprak de krant ervan. (Als de minister juist niet had meegelopen was dat natuurlijk wel nog veel erger geweest.) Er kwamen, geprezen zij de Hollandse nuchterheid, reacties op binnen die niet meteen de kop eisten van deze socialistische uitvreter. Zelfs de Telegraaflezers gunden zelfs hem of in elk geval zijn kinderen hun quality-momentje en prezen hem voor zijn vaderlijke inzet.

Waarom zou je zo'n vunzige krant eigenlijk niet gewoon eens opzeggen?

blauwe ogen

Muizen eerst vreselijk bang maken voor de geur van kersen, en ze dan kinderen laten krijgen. Het resultaat: ook de minimuisjes gaan op de vlucht voor de kersen. Voor deze wetenschap zal toch wel minstens een Ig nobelprijs in het verschiet liggen, lijkt me.

Dat lees ik, terwijl ze op de radio vertellen dat de diensttijd toch eigenlijk wel heel goed was om een kerel van je te maken. Vandaag bezingen reservisten op een brainstormsessie in Hollandsche Rading de mooie kanten van het zo af en toe meedraaien in het leger. Helemaal niet slecht voor je carrière, moet je natuurlijk wel een baas treffen die je een paar maandjes kan missen terwijl jij op missie bent,naar Bosnië of zo. Rijk kom je er van terug, met een schat aan ervaring. Scheelt je bedrijf ook weer een dure persoonlijkheidstraining.

vredesmisie

Daags daarvoor jammer nou, hadden we de echte ervaringsdeskundigen al aan het woord gehoord. De jongens die dachten mooi werk te gaan doen; maar geen vrede kwamen stichten maar juist een oorlog moesten zien te overleven.

Doodsnood hebben ze ervaren, en de angsten en de instincten zijn ze nooit meer kwijtgeraakt. Boordevol posttraumatische stress zitten ze. Ongeschikt geworden voor de maatschappij. Korte lontjes overgehouden, losse handjes. Huwelijk kapot, baan kwijt, ziek.

Soms brak de ellende pas jaren na hun terugkeer door. Tegen een stootje kunnen was immers de norm. Ik moet aan de muisjes denken, aan de pappamuizen die met stroomstootjes bang gemaakt worden en dat in hun sperma doorgeven. Op dezelfde manier programmeren we natuurlijk ook agressie. Daar weten ze volgens mij in Syrie alles van, en trouwens overal waar op onverklaarbare wijze moordlust hoogtij viert. Burgeroorlog waar ook ter wereld, de omstreken moeten we maar een beetje ruim nemen en de definitie van burgeroorlog ook. Want dat de Palestijnse kwestie nog steeds niet is opgelost is natuurlijk ook een schandaal. Nog een wonder dat we het in Europa nu al een paar jaar rustig hebben weten te houden.

















  

slikken we dat

U moet niet elk jaar geloven, wat de krant u zoal meldt. U zou het wel minstens een jaar moeten onthouden.

Er zijn voorlichters die van uw vergeetachtigheid bestaan. Elk jaar maken ze (copypaste) dezelfde ronkende persberichten. Elk jaar komen die in de krant, alsof het om nieuws gaat. Niet denken dat journalisten zelf nog weten wat ze twaalf maanden eerder hebben gemeld. En u denkt: "Gut, gut, nou, nou, nee maar," en vul dan maar in:

Het Havengildediner! Wat lees ik daar nu toch. "De Nederlandse havens moeten meer samenwerken." Zelf heb ik wel onthouden dat dat nu zo ongeveer al dertig jaar wordt aanbevolen. Ja, concurrentie is goed, concurrentie is uitstekend, maar niet als je elkaars concurrenten bent natuurlijk.

steeds minder schepen, steeds grotere sluizen

De oproep klinkt elk jaar, in elk geval tijdens het Havengildecongres. Een ander woord voor een etentje van de havenbaronnen, zien ze elkaar ook eens buiten het werk. Nou zijn de Amsterdamse baronnen allang weggekocht door de Rotterdamse, maar dat mag de pret niet drukken. Altijd mag er wel een minister cachet aan verlenen, als zij dan maar meteen de tafelrede houdt.

Zo herinneren we ons nog Jorritsma, die nog zei dat ze niet van plan was ooit geld te steken in de onzin van een megasluis voor Amsterdam. Of was dat Kroes nog geweest, of Maij, of Netelenbos? Die man van de LPF die De Boer heette en toch over water ging?  Of Us Camiel die liever de lucht in ging? Hoe dan ook, we zijn nu eindelijk zover dat ook het ministerie is gaan geloven dat er nog eens goed geld in een van onze bodemloze putten moet omdat dat er zo lekker daadkrachtig uitziet. Je roept 'werkgelegenheid' en dan moet het maar, dat miljard voor een sluis, ooit in guldens, inmiddels zoveel in euro's.

Wat zegt dus Schultz van Haegen deze keer tegen het gezelschap dat een vorkje komt meeprikken: zij gaat haar beslissing nu gauw nemen, in februari namelijk, zodat de spa in 2014 de grond in kan.

Jongens, dan hebben we voor datzelfde geld aan een JSF-je erbij toch echt meer. Trek aan de politieke noodrem, zou ik zeggen! 

lessen

De slag bij Arnhem is misschien nog wel bekender in het buitenland dan bij ons, lezen we vanmorgen in onze regiokrant. Dat mag zo zijn, maar vandaag woedt hier bij ons de slag om de Veluwezoom.

Die zoom werd in 1813 bevrijd. Terwijl Huub Stapel zich aan de kust in de vliegende storm van vanmorgen door een marinevaartuig laat aanvoeren, "watje!" schampert het op de radio, spelen we hier na hoe de Pruisen de Fransozen Holland daadwerkelijk gingen uitwerken.

Er is toen aan beide zijden veel gesneuveld, en veel verdronken in Rijnwater. Met kanongebulder en mooie pakken zal dat allemaal worden uitgebeeld. Laat ze daar aan de kust maar goed hun best doen met wegwaaien, hier ging het eigenlijk allemaal om. De victorie mogen dan al ooit bij Alkmaar uitgeroepen zijn, de nieuwe koning net uit zee gevist, maar onze een na laatste bevrijding was toch nergens geweest zonder het begin rond Arnhem. De Fransen konden terug naar hun wijnvelden. Pas nu immers staat de klimaatverschuiving toe dat je hier wijn kunt genieten.

kikkerkoning in pierenbadje

Die Fransen waren vast blij dat ze ons kikkerlandje konden verlaten. Maar vandaag is het woord voor ons geen scheldwoord. "K", leest onze kleindochter haar moeder voor. "I". "K". "K" De letters daarna? "Uh", helpt haar moeder haar met de klank. "En die?" "Rrrr", onthult de volwassene: "Wat denk je dat daar dan staat?" Onze kleindochter loopt alle letters weer nauwgezet langs.
Opeens valt het kwartje.
"Kikker!"

gegeten en gedronken

Nee, zoals Bakker Boer bolussen bakt, daarvoor kom je voor je plezier uit Arnhem naar Goes. Gelukkig dat oma daar woont, zo kom je er nog eens.

Zelfs de Hairy Bikers  hebben wel eens in hun kookprogramma op de Britse televisie laten zien hoe ze les kregen in het maken van de Zeeuwse versnapering. Deze keer laten wij aan oma de fotografische bewijzn zien dat wij zelf net in Engeland zijn geweest en er pubfood hebben genuttigd.

Daar kijkt zij er wel van op. Het ziet er toch een beetje raar uit, oordeelt ze. Dat de Britten tegenwoordig ook van lekker eten houden is een verworvenheid van de laatste jaren, zij verdenkt ze nog van  oude gewoonten..Veel groene erwten, witt bonen in tomatensaus. Er is veel bijgeleerd. Met kookprogramma's word je tegenwoordig doodgegooid, maar zij bekijkt die niet.

Hoewel ook heel Holland inmiddels bakt naar Brits voorbeeld. Maar wij werden door onze Londenaren meegenomen naar een al eeuwenlang bestaande pub in Hampstead en daar hebben ze geen Franse of andere liflafjes nodig. Wij denken ook dat ze voor hun vindingrijke lichtinstallatie geen keuringsdienst over de voer hebben gehad sinds het gaslicht er is afgeshaft. Dit kon je er eten:

op leisteen geserveerd

en je biertje en de maaltijd werden bijgelicht op deze wijze:

 

 

Ooit kon je, maar dat was vroeger, uit Engeland per veerboot terugkomen in Vlissingen. Nu gaan we er met oma een boulevardje pikken en de vrachtvaart bekijken. De loodsbootjes hebben het druk. Wij zijn op haar advies in restaurant De Leugenaar beland. Ze kiest een salade met versgebakken  tonijn, voor haar ook geen alledaagse kost, al is het geen pubfood. Net op tijd weer thuis voor de zangclub. Wij gaan op weg naar huis, bolussen brengen naar onze (klein-) kinderen.