lieve dag met gemis

"Trrringggg!" Daar gaat de voordeurbel. Twee meiden staan op de stoep. Voorzien van een schoudertas. Komen ze een spirituele boodschap brengen? Het zál toch niet?!

Maar het valt mee. Ze blijken van de Scouting, die vroeger de padvinderij heette. Toen moesten we klusjes ronselen, waarvoor je dan met een kwartje beloond werd. Vandaag blijkt het om een ruilactie te gaan. Ze begonnen de dag met een theezakje, inmiddels kunnen ze een softe speelgoedbal aanbieden, een vrolijk groene vis met uitwendige rode kieuwen en zwemvoetjes. Kan ook een eend zijn met vinnen als oren. Of ik hem wil ruilen voor iets waar ik van af wil?

Terwijl ik me vertwijfeld afvraag wat ik kan aanbieden en me aan de taak zet te gaan zoeken, blijkt er zowaar iets al in de gang voor het grijpen te liggen. Al verregaand op weg naar de uitgang. Eerst denk ik dat het een speelgoedbeer is, maar het is een stel nooit benutte sloffen. De dus twee beren kunnen goed doorgaan voor een flinke upgrade en blijken positief begroet te worden. Zoeken was niet eens nodig. Wat een geluk!

Ik houd er een opgeruimd gevoel aan over en ga daarom de parlementaire enquête naar de Groningse ellende verlaten om in de stad nader onderzoek te doen naar tuindeurdrempels van hout dan wel kunststof. "Jullie kèn ik ergens van," kan ik daardoor roepen als ik een tweetal pubers uit de supermarkt zie komen. Ze hebben er chips en frisdrank gehaald om gezellig een filmpje te gaan kijken deze middag, een van de laatste van hun vakantie. Het geluk is met mij: als de enige oma die ze nog hebben kon ik ze eindelijk de beloning voor hun rapport toestoppen. Gek als gebeurt waar je eigenlijk stiekum een beetje op had gehoopt. Nòg meer geluk.

Maar op deze lieve dag is er ook gemis. In het trottoir naar de passerelle bij het NS-station zag ik twee Stolpersteine, ze lagen te blinken in de zon. Het huis waarin deze twee slachtoffers van de nazi's hadden gewoond was al lang vervangen door kantoren, des te indringender deze laatste tekenen van hun bestaan. De een met naam en sterfdatum. De ander de dode die geen naam heeft kunnen krijgen omdat die onbekend gebleven is.

En dat op de dag waarop de wereld beseft dat Michail Gorbatschov gestorven is. Verguisd wordt de ex-president door de Russen, die nu door een nieuwe tsaar die Poetin heet worden gekneveld en moeten geloven dat het communistische Sovjetrijk groots was en hersteld moet en kan worden. Daarentegen op handen gedragen wordt de man door de Westerse wereld, omdat hij verantwoordelijk was voor glasnost en perestrojka, en voor hoop op vreedzame co-existentie heeft weten te zorgen.

Zijn levenswerk zag hij een half jaar geleden vernietigd door de huidige president, dat heeft hij nog laten weten. Vlak de inbreng en betekenis van Raisa voor Gorby ondertussen niet uit. Haar weduwnaar is nog 91 geworden, niet elke dissident wordt er of in het vrije westen vroegtijdig weggewerkt, dat blijkt maar weer. We gaan hem missen.

voortvliegende hotelbouw

Daar kon het perkje in onze straat begrijpelijkerwijs niet tegenop. Geen wonder, dat het daar ooit geplaatste bijenhotel het hazenpad had gekozen. Net een kilometertje verderop namelijk, in de onvolprezen Zoo, heeft Arnhem de beschikking gekregen over een insectenverblijf, zó kolossaal dat het nog moeite zal kosten alle kamertjes helemaal vol te krijgen met leden van de doelgroep. Een supergoed voorbeeld van voortvarende bouw van voorlopig meer dan voldoende accommodatie voor genoegzaam veel voortvliegenden. Daar kunnen de Nederlanders die vluchtelingen moeten opvangen een voorbeeld aan nemen.

zoek de tijger

Het was vakantie, maar alleen mijn dochter en haar jongste kind wilden naar de dierentuin. Dus mocht ik ook mee, hoera. Met ons drieën hadden we het rijk alleen.

Er waren verdacht weinig andere bezoekers. Zelfs in de winter maken we het wel drukker mee. Te heet? Te duur? Iedereen eindelijk in het buitenland?

We speculeerden volop, en genoten des te meer. Zelden doen we zoveel: de olifanten, de stokstaartjes, de maki's, de Mangrove, de Ocean, de Desert, de Bush, het opgepimpte restaurant bij de speeltuin, de Rimba.

De apen die we altijd al goed vanuit onze tuin kunnen horen brulden van zo dichtbij echt oorverdovend. Maar drukker werd het aldoor maar niet. En het begon ons op te vallen dat het eigenlijk ook aan dieren ontbrak. Goed, de hamerhaai en de rendieren zijn al een hele tijd verdwenen, maar de goudjakhalzen waren nu ook nergens meer te zien, de Desert was nagenoeg leeg, in de onderzeetunnel viel de onderkant van nauwelijks een rog te bestuderen, en chimpansees hadden we ook al niet gezien.

De jongste van ons hoopte daarom maar dat de dierentuin alles leeg maakt om nieuwe verblijven voor nieuwe dieren te kunnen gaan bouwen. En dat ze daarvoor nog wel geld hebben, want anders is het misschien op en moet Burgers Zoo misschien juist wel dicht.

Bij onze laatste attractie waren we derhalve helemaal niet meer verbaasd dat we hier ook geen tijger meer konden ontdekken. Gelukkig hielpen twee dames met veel geduldiger ogen ons uit de droom. Er waren hier wel degelijk twee van die beesten te zien. Perfect gecamoufleerd in de rietkraag in de sloot en op de wallekant. Van die laatste is hier het zoekplaatje. Ook hulp nodig? Zoek dan links van het hekpaaltje.

in de herhaling

Net doen alsof het de EO was geweest, die het Schipholdrama zo mooi in beeld had gebracht. Maar zelf weet ik beter. Vanmorgen, op zoek naar Haagse politiek op tv, keek ik opeens in mijn eigen smoelwerk. NPO Politiek, kanaal 83.

En zo kwam ik ze allemaal weer tegen: Netelenbos, Duyvendak, Van Ojik, Coosemans, Cerfontaine, Smits, Schultz van Haagen, iedereen die een rol had bij de uitbreiding en het verzet ertegen, van Schiphol met een vijfde baan. Die ging open in 2003. in de documentaire werd daar grondig op teruggekeken. "Andere Tijden", heette het inmiddels weggesaneerde want altijd interessante historische programma, een herhaling uit 2018.

De tijden veranderen desondanks. Dus als we verstandig zijn redden we nu het kabinet en de boeren alsmede de woningbouw door eindelijk, eindelijk, eindelijk de grootste vervuilers - te weten Schiphol en Tata Steel - ook hun aandeel in de hoogstnoodzakelijke krimp te laten invullen. Ojee, vallen we toch bijna alweer in herhaling.

personeelskrapte

Vliegveld Haamstede is een toekomst als Nationale Luchthaven misgelopen. Gelukkig maar, want nu kan hier zoals gemeld al vele jaren het familiale mosselfeest gehouden worden. De ergste overlast is het gesuis als de zweefvliegtuigjes opgelierd worden. Behalve dat er deze keer ook een stuntvliegtuig actief was. Er waren gekleurde rookwolken, oh en ah, en er werd in de lucht geschreven. Voor ons feest vast wel, leuke verrassing, vonden we.

Mooi afscheidsgebaar voor de bijna oudstgedienden, die zo langzamerhand beginnen te haperen. Ze werden voor hun diensten passend bedankt. Ondanks de krapte die zich op de arbeidsmarkt overal en dus ook in de zwarte brigade hier doet gevoelen, kreeg iedereen zijn of haar portie frites met mosselen uitgereikt, door een nieuwe ploeg met ook de allerjongste feestganger. Die sloofde zich enorm uit en leek onvermoeibaar. Pas de volgende dag realiseerde hij zich dat een tweejaarlijke inzet zijn eigen feestvreugde wel beter zou dienen. Vorig jaar nog alleen de mosselschelpen hoeven inzamelen met een stoere kruiwagen, dat was minder zwaar werk geweest.

feestelijke mossel

Zeeland is de plek voor de familiereunie die bekend staat als het Mosselfeest. Van heinde en ver komen verwanten genieten van het nabijgelegen strand, een bolus, mossels met tegenwoordig fritten, een lekker toetje en voldoende drank. Dit weekeinde is het weer zover. Zelfs vanuit Belgie komen tegenwoordig de liefhebbers toe, om het dan ook meteen maar eens op zijn Bels te zeggen.

In Frankrijk kwamen we al goed in de stemming, toen we deze maximale mossel in een antiekzaakje zagen staan. Al hebben we toch maar van aankoop afgezien; te groot voor in de koffer.

solidair

Of u nog net zo wakker ligt van de oorlog van Poetin met Oekraïne als toen de inval begon. Dat willen de opinie-onderzoekers zo langzamerhand wel eens van ons weten.

Als we eerlijk zijn is het antwoord waarschijnlijk "nee". Want houdt de opstand van onze eigen boeren en de opvang van andere asielzoekers dan de Oekraïeners ons deze zomer meer bezig, en dan hebben we het nog niet eens over het stijgen van de prijzen van voedsel en energie, noch over de huizencrisis of de te grote hitte en droogte die ons land teisteren.

In Gérardmer weten ze in het stadshotel, of stadhuis zoals wij zouden zeggen, nog wel uiting te geven aan wat vroeger een ook bij ons geliefde leus was. "Hun strijd onze strijd, internationale solidariteit!"

de oogst is binnen

Aan haar verhuizing naar een bovenwoning hielden we het appelboompje

van onze dochter over. Al een paar jaar staat het nu in onze voortuin. Altijd verdween wat er aan appeltjes wilde groeien, voortijdig in de magen van steelse passanten. Pas dit jaar voor het eerst plukte de landeigenaar zelf de vruchten van onze plantaardige asoelzoeker, die in het voorjaar nog bijna stierf door een slordige steigerbouwer die de dakgoot kwam repareren. Nagenoeg gehalveerd zorgde het boompje voor een wanhopige maar smakelijke, friszure fruitoogst. Morgen gaan we ze laten proeven!

eigen kweek

Het mag dan te droog en te warm zijn in ons land, voor het verwaarlozen van je eigen avocadopitten is het een ideaal klimaat. Met als resultaat florerende eigen kweek; helaas zonder noemenswaardig voetbaltalent.

parels

De Indische Gemeenschap, noemen we de mensen die hun leven na hun jaren in de Parel van Smaragd bij ons in Nederland hebben moeten voortzetten toen we de Tweede Wereldoorlog achter ons hadden en Indonesie de onafhankelijkheid uitriep. Gisteren vierden ze de capitulatie van Japan, voor het eerst weer na twee jaar abstinentie door Corona. Druk was het, met deelname van generaties die allang geen eigen herinneringen meer hebben aan de ginds geleden ellende. Toch bijzonder om tussen de sprekers ook een nieuwe Schneider te ontdekken. Was het zijn opa die leraar Duits was en rector werd van onze school? Was het zijn oom, die de eerste School voor de Journalistiek als directeur bestierde? In elk geval was zijn vader de gerespecteerde acteur Eric Schneider, die, vertelde de zoon, sinds kort ook al niet meer onder ons is. De wereld is groot en toch klein, Den Haag is een dorp, stikvol bekenden. Gisteren herdachten zij, en werd het grote zwijgen in alle stilte wederom ernstig betreurd.

marsmannetjes

In Zomergasten van gisteravond sloot dichter des Vaderlands Lieke Marsman niet uit, dat UFO's bestaan. Ze was poëtisch en nuchter genoeg om open te staan voor de mogelijkheid dat ze dan door aliens, die bij ons trouwens marsmannetjes heten, ook ontvoerd zou kunnen worden. Niet erg. Op voorwaarde dan wel, dat daar een remedie bij zou horen voor de kanker die haar nog maar vijf weken geleden van haar arm en schouder heeft beroofd, en die haar desondanks nauwelijks meer dan de 32 haar tot nu toe toegemeten levensjaren zal gunnen. Evenwichtig, sterk, indrukwekkend: het internet was enthousiast over haar. Het was een memorabele aflevering, nog drie weken terug te zien.

as long as it's corn

Henry Ford wist het al: zijn auto's waren in elke kleur leverbaar, zolang die maar zwart was. In de Vogezen pakken ze het ook zo aan. Een winkel met maar één produkt. Zo ver het oog kan reiken: popcorn. Keurig gerangschikt in eindeloze rijen. Gepofte maiskorrels, opgeleukt met allerlei smaakstoffen, van zoet tot hartig. Alle eieren in één mandje, toch. Spannend hoor, deze monocultuur. Zouden het de korrels mais zijn, die overblijven na de oogst van de kolven bestemd voor de veevoederindustrie? De boeren toch eens vragen, als ze tijd hebben voor iets anders dan mest uitrijden op de snelwegen en het afbranden van hooibalen op ons asfalt.

smullen van kakkauw

Heerlijk, om in de hittegolf naar het Chocolademuseum te kunnen gaan. Binnen is het lekker koel, anders smelt de zaak. Ons vakantiegezelschap moest er even voor naar Gérardmer in de Vogezen, maar dat hadden we er graag voor over. Een Belgische onderneming in Frankrijk over een Nederlandse vinding die de wereld gelukkiger maakt, wie wil daar nou niet naartoe?! Onze Franse gastheer, toch goed ingevoerd in de vele attracties die het verblijven in zijn luxe vakantiehuis draaglijk maakt voor wie niet genoeg heeft aan absolute rust, stilte en natuur, kende het museum niet omdat het nog maar net een paar maanden open is. Wij hebben geleerd dat er in de wereld twee soorten en een kruising van de cacaoplant bestaan. En dat de Belgen consequent de uitspraak "kák-kauw" aan ons proberen op te dringen. Toch weerhield dat er ons niet van, de diverse smaaktypes met groot genoegen en grondig te beproeven. En nog eens met weemoed terug te denken aan de tijd dat Sinterklaas zijn Zwarte Piet nog chocoladesigaretjes en soms zelfs -sigaren in onze schoen liet bezorgen.

Kroon aan het werk

Burgers Zoo laat nu al maanden 0, 1 of hoogstens 2 kijkers live meegenieten van de pinguins, de attractie vlak bij de entree. Waarom, vraag ik me af. Maar ik ben wel blij dat ze de broedende Kroonduif niet storen, maar het wel een foto en een persbericht waard gevonden hebben om wereldkundig te maken dat er kleine Kroonduifjes op komst zijn. We kennen haar van de Bush, waar ze rondscharrelde tussen de bezoekers van het mosrijke terras voor het restaurant. Helemaal verdwenen inmiddels, zoals ook de Pasar Malam er nooit meer gehouden kan worden omdat in de Corona-lockdown ijverig verbouwd en uitgebreid is. Zelfs in deze tropische wildernis eist de mens ruimte op teneinde meer te kunnen consumeren.

wortelmuseum

Zelf waren we ook even niet in Arnhem, trouwens. Op zeshonderd kilometer afstand lieten we ons betoveren door de sprookjeswereld die in de bossen van de Vogezen te vinden is. Als je er oog voor hebt kan je het zelf, maar anders inspireert het "museum van de 1001 wortels" je wel.

ongemak

Schrale tijden, de vakantieweken in Arnhem. De bescheiden collectie CD's met klassieke muziek die asiel heeft gevonden in de ook al zeldzaam geworden ¨betere" boekhandel moet in deze periode zichzelf zien te verkopen. De deskundige medewerker die u had kunnen helpen is dezer dagen niet beschikbaar. Met excuses voor het ongemak.

iedereen gelijk

Honderd FBI-medewerkers hebben gisteren naar documenten gezocht die de gewezen president Trump na ommekomst van zijn termijn uit het Witte Huis tegen alle regels in had meegenomen. Net als Rutte wist hij klaarblijkelijk niet dat je staatsinformatie niet mag deleten of achteroverdrukken. Je mag die zelfs niet opslaan in je protserige voormalige vakantieverblijf en nu huidige onderkomen Mar-a-Lago. Het complex is van onder tot boven onderzocht met een doorwrocht huiszoekingsbevel, en de inval was onaangekondigd voor de hoofdbewoner zelf. Die natuurlijk prompt weer sprak van een door links-radicale Democraten aangejaagde heksenjacht. Zelf ben ik er blij verheugd over. Niet aardig van me? De man heeft mijn blogleven jaren verzuurd, en de risico's op verlenging zijn nog geenszins geweken. Ik gun hem graag enige zelfreflectietijd in staatsgevangenschap. Want voor de wet hoort iedereen gelijk te zijn. Of, om de al even tevreden rechtskundige Glenn Kirschner te citeren: "Justice Matters".

en zo is het

er uit, toch mooi

Treinverbindingen haperen door personeelsgebrek, wegwerkzaamheden beperken onze mobiliteit. Ook de beroemdste Arnhemse brug speelt even niet mee. Maar "John Frost" blijft mooi. Dit komt van Twitter.

de achtertuin

Soms wil je wel eens wat anders zien dan je eigen achtertuin. Zeshonderd kilometer weg is het inderdaad ook mooi. Dan moet je dit, zien we op Twitter, juist weer missen.

ultiem sadisme

In de binnenstad van Arnhem kan het je gebeuren. Je loopt de lingeriewinkel binnen op zoek naar prettig passend ondergoed. En ervaart dan, dat de winkel heel andere plannen met je heeft. Die je helaas niet meer zult kunnen navertellen.