ongewenst

 In Vlissingen ben je als hond niet welkom op het strand. Dus moet je boven blijven, op de boulevard. Maar daar moet Toons kiosk plaats maken, zij het na veertig jaar trouwe dienstverlening. In september is het zo ver..

probleem opgelost

Twee weken is de hond nu bij ons. Hij was laaiend enthousiast over de kleinkinderen, die vakantie hebben en een nachtje konden logeren, waardoor hij al om kwart over zes mocht opstaan. 

Met het maken van chocolademelk was hij het ook wel eens, al hielden de kinderen de koekjes die ze erbij wilden - volgens mij gaat het vooral daar om - zo hoog dat hij er.met geen mogelijkheid ook maar iets van te pakken kreeg. Maar een naam heeft hij nu wel, onze kleindochter vindt dat hij Floris moet heten. Floris met de flaporen, we hebben er vrede mee. Hopelijk hun moeder ook, die zelf dacht aan Bailey, naar de romige whiskydrank. Floris Bailey dan maar? Het beestje moet toch een naam hebben,

opgeruimd

Het Beest Nog Zonder Naam - geen probleem, hij luistert toch nergens naar - zorgt er in elk geval voor dat de Arnhemse straten een stuk schoner zijn, als hij is langs geweest. Altijd wel valt er zwerfvuil te rapen. De oogst van vanmorgen drie bierblikjes, twee plastic waterflessen, een ijsbeker en diverse plastic zakjes in verschillende grootten. Arnhem heeft de prullenbakken twee jaar geleden wegbezuinigd, alleen bij het ziekenhuis en het zwembad kan je nog wat kwijt. Behalve in de berm, dus. In Goes is dat wel anders: tegenover oma's serviceflat hebben ze een wegwerpbak, en een dispenser voor hondenpoepzakjes ernaast. Middelburg houdt ook van opgeruimd: bij elk plantsoen en bij de bushalten staan bakken. Ik doe mijn burgerplicht in Arnhem desondanks..
(foto: tante)

uitgelaten

Onze nieuwe huisgenoot begint al een beetje te wennen. Hij slaapt inmiddels door tot een uurtje of zeven, dat is al een stuk comfortabeler voor ons. 

De man die hem gedoogt is zijn grootste vriend,die houdt hij scherp in de gaten. Alleen als die de deur uit is, kom ik in aanmerking voor bewaking. Af en toe wil hij door ons ook even geknuffeld worden, voor alle zekerheid. Je weet immers maar nooit, voor je het weet zit je zó weer in het asiel. 

Maar hij heeft een nieuwe riem, en hondensnoepjes die hij wèl lust  Die smakeloze goedkope van de supermarkt bevielen hem niet. Mijn man investeerde zijn geld in een poepschep, zelf vind ik het simpele boterhamzakje wel zo gemakkelijk.

En we hebben al een boswandeling gemaakt en ons afgevraagd hoe je het gebod moet omzeilen dat voorschrijft dat je je hond te allen tijde "fysiek" aangelijnd dient te houden.

luigi

Na veertig huwelijksjaren  is het tijd geworden voor een nieuwe man in mijn leven. En hij heet Luigi. 

Een Italiaan, zou je misschien denken. Maar deze Luigi is Amerikaans. Hij heeft een maandje in de opvang gezeten maar mag nu zijn oude dag bij ons komen slijten. Zelfs mijn eigen .oude man is ermee verzoend. Gisteren hebben we hem opgehaald.

Vanmorgen hoorden we hem al om zes uur klaaglijk piepen. Waren er nog wel mensen in huis? Die zich om hem zouden bekommeren? Na een rustig nachtje in de oude stoel begon hij toch wel te twijfelen.

Opgelucht begroette hij me. Zijn waterbak was compleet leeg, een beetje vers water in zijn pannetje deed wonderen. Toevallig het pyroflampannetje van gisteren, dat we anders toch nooit gebruiken. Want hoewel je drie keer op bezoek moet komen voor je een asielzoeker mee kan krijgen mochten we de onze al bij ons tweede bezoek meteen meenemen, als we dat zouden willen. We hadden goedkeuring van de manager. We hoefden ons natuurlijk niet verplicht te voelen, maar...

Amerikaanse cocker spaniël, pakweg tien jaar oud

Zelfs zijn riem kregen we te leen. Nummer dertien. En hondenbrokken mee. De verzorgster die zijn medicijnen meegaf, hij heeft een kuurtje dat loopt tot de dag dat hij eigenlijk echt verdiend is met veertig jaar zeuren om een hond, kon niet verbergen dat afscheid nemen van deze Luigi haar onprofessioneel zwaar viel. Ook twee van haar collega's hadden zich van hun mannen 'niet over hem mogen ontfermen. Gelukkig heb ik zelf een betere levenspartner aan mijn zijde.

deze krant

Dagelijks ploffen er nog altijd drie kranten in onze brievenbus. Aan ons zal het echt niet liggen, als de papieren nieuwsbrengers uitsterven. Waar bijvoorbeeld zouden wij zijn zonder De Gelderlander?

Dachten wij hierdoor op de hoogte te blijven van de ongelukjes in onze regio? Zelf hebben ze heel andere,  heel wat hogere taakopvattingen. Vanmorgen onthulde "deze krant" buitengewoon trots op de voorpagina dat ze ontdekt heeft dat we vorig jaar bijna in oorlog zijn geraakt met Venezuela. Niemand heeft er wat van gemerkt, omdat we toen net de vliegramp in Oekraïne aan het verwerken waren. Toenmalig minister Timmermans zorgde ervoor dat het opstomen van de Venezolaanse oorlogsbodems tijdig gestuit werd door de op Aruba aangehouden  verdachte, die ook hoofd van de geheim dienst van Venezuela was, niet uit te leveren aan Amerika maar alsnog diplomatieke bescherming te geven. Daardoor wel de Amerikanen boos, maar die varen niet zo snel uit.

wij zijn tenminste weer helemaal  'au courant' !

De Gelderlander ondertussen had ook nog tijd om als "deze krant" andere primeurs na te jagen en legde bloot - ook weer paginabreed - dat twintig jaar geleden op Amsterdamse wateren een jongetje het leven heeft gelaten bij een seksschandaal op een boot. 

En tenslotte, dat voor een moeder een deksel van een pyroflampannetje gezocht wordt. Zeventien centimeter. Heb ik! Maar het mijne heeft het verkeerde serienummer. Zal ik de krant toch nog tippen?.