snurkend feestaardvarken

Arnhem heeft er weer een attractie bij. De man van de megagrote badeendjes (New York!) heeft in opdracht van Burgers Zoo een megagroot "Feestaardvarken" ontworpen. De buitenwereld kan nu ook de hoofdstad van Gelderland kiezen voor een prettig weekendje weg, hoopt de dierentuindirecteur..



Foto: de Gelderlander

Het scharlakenrode betonnen beeld is opgebouwd tussen het centrum en de Rijn, op een open veldje dat deze zomer al was omgetoverd in een stukje Hoge Veluwe. Het varken ligt daarmee vlak naast het kenniscluster te snurken - de nieuwbouw voor bibliotheek en opleidingen die er dus zonder referendum wel is gekomen. Terwijl in dit blog al gemeld is dat het vergelijkbare kunstencluster (waarin theater, museum en filmhuis hadden moeten worden verenigd) wel aan een volksraadpleging onderworpen is. En prompt onvoldoende steun kreeg. De kennis zetelt nu bovenop de vroegmiddeleeuwse opgraving die een tijdlang open heeft gelegen zodat we nog even gepast afscheid hebben kunnen nemen van de vroege geschiedenis van de vele brouwerijtjes langs de Jansbeek die daar toen nog liep en nu na Sonsbeek roemloos ondergronds gaat..
                            

Met het varken geeft Burgers Zoo de stad een cadeautje, omdat de dierentuin zelf honderd jaar bestaat. Directeur Van Hooff, een meester in public relations en Arnhempromotie, combineert voor de regiocamera soepeltjes het hotel (met uitzicht op zijn geschenk) met uitstapjes naar de Zoo en het Openluchtmuseum. Daarmee schaart Arnhem zich nadrukkelijk bij andere stedentripsteden als Amsterdam, Rotterdam en Den Haag. Komt dat zien!

De aardvarkens zijn een foksucces in de Zoo, de kunstenaar heeft bewust voor een 'na drie dagen hevig feesten' totaal uitgeteld varken gekozen, dat lekker achterover in de duinpannetjes zijn roes ligt uit te slapen. De spitse snuit steekt een meter of dertig de lucht in. Het geheel had een tonnetje of vijftig moeten wegen, het zijn er honderdvijftig geworden, horen we die donderdagavond als we aan de voet van het park met beeld staan. Een kennelijke kenner. Hij en wij worden maar door één ding belemmerd: we kunnen bijna niets zien. Er is nog geen verlichting op het plein en een hek houdt ons buiten..

We gaan maar een troostend wijntje drinken aan de Rijn. Daar zullen ze moeten leren langer open te blijven, wil het toeristisch concept slagen. "Wat een enig plekje," horen we toch nog een paar keer. Maar de kussentjes worden al binnengehaald. De kok gaat naar huis, het is tien uur. Het aardvarken slaapt allang.