Nee, dat werkt toch niet, een laptop in het zonnetje. Maar nu ik weer op het terrasje vóór kan zitten omdat een overijverige gepensioneerde onkruidbestrijder de prachtige alpenbloeiers die uit het rotstuintje waren overgewaaid radicaal gerooid heeft, geniet ik bij gebrek aan beter maar van langskomende joggers en uitgeputte fietsers, afgewisseld met trolleybussen naar of van het Openluchtmuseum en de Zoe.
Het geluid draagt ver genoeg om degenen zonder E-bike te kunnen betrappen bij het converseren. "Zo komen we er nooit," hoor ik dan ook. Of het optimistischer "We schieten al aardig op." De bus naar Schaarsbergen komt langs. Zelfs te voet is dat nog wel bereikbaar, al ben je even bezig. Dan is een ommetje met de hond simpeler. Maar ik mag geen hond. Dan maar een boodschapje gaan doen bij de Co-op. Onderweg zeg ik niks, ze zouden me eens kunnen horen. Ook al ben ik blij op deze doorgaans gefietste route nog twee stoeptegels te ontdekken, en dan zo dicht bij elkaar, die ongestoord tot electrisch koken manen.
Het geluk ligt op straat. Het geld niet meer de pinautomaat van ING is wreed weggehaald. Waarheen nu, als je nog gewoon cash wilt? Niet naar de Co-op, althans na zes uur 's avonds. Zij gruwen dan van aancoopjes met echt geld, er kan zo laat op de koopdag alleen nog gepind worden. Geen wonder dat de bank het opgaf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten