kwieke non in Luik

Vanuit Arnhem valt ook Luik per trein te bereiken als je een beetje geduld hebt. Al veertig jaar breng ik geduld op in onmenselijke hoeveelheden voor een spoorwegverslaving waar ik niet eens zelf aan lijd. Dit gaat me ook weer een dagje kosten.

Deze keer investeren we ons vrij reizenkaartje in een rit naar Maastricht. We steken daarna voor een aansluitend retourtje nog zes euro de man in het Belgische spoorwezen en mogen vervolgens in een roestige rammelbak door naar een overweldigend fonkelnieuw station waarvoor ze de halve wafelstad aan het afbreken zijn. Het gebouw is zo goed als klaar, nu staan de kranen op een immense kale vlakte ervóór die een prestigieus voorplein moet worden.

Het stationsgebouw ziet eruit als een ondersteboven gelegd uitlekmandje met ribben van wit beton in heel veel wulpse glooiingen en uitstulpingen. Een grote transparante kwal die treinen en passagiers helemaal opslokt. Op deze zonnige dag komt de kolossale structuur geheel tot zijn recht. De enige kleur komt van Kuifjes roodwitte raket naar de maan die op het eerste perron reclame mag staan wezen.

Zou Luik nog een hart hebben? De nieuwkomer heeft weinig houvast. Pas na de eerste kilometer zien we bordjes "Centre", die het nog niet eens zijn over de juiste richting. Het vermoeide stadspark blijkt uitgeleverd aan rock- en popcultuur. We geven het op ook om de ontknoping van "The Killing" niet mis te lopen. Met als troost een ideale wafel, heerlijk met verse vruchten op een bedje van geslagen room.

Zo kunnen we observeren dat in deze stad de bussen nog gewoon de bestemming "Opéra"  voeren. En dat hier zoveel cabriolets rondrijden snappen we ook. Op werkelijk alle andere auto's ligt een opvallende laag stof. Saharazand, hopen we maar.

Ooit een non in habijt gezien met een veiligheidshesje aan? Wij wel. In de trein op de terugweg. Ze wil weten of we Frans, Engels, Vlaams spreken. En of we niet per ongeluk op de plaats voor invaliden zitten. Dat blijkt niet het geval. "Moet ik alweer de hele trein door, zo gaat het altijd," moppert ze. En beent weg.

Het doet me denken aan het steile trappetje naar de kelder van het gewest waarin de Bezwarencommissie oordeelde over afgewezen aanvragen voor invalidenvoorzieningen. Zolang de bezwaarden dat trapje nog af en weer op konden, hadden ze overduidelijk nog geen traplift of wat dan ook nodig, ging de cynische ambtenarengrap. Bezwaar afgewezen..

Maar Sarah had de kindermoordenaar natuurlijk niet moeten executeren. Zonde van haar trui.