"Nou, dan moeten we de Bijenkorf maar boycotten." Hier moppert een contramineuze consument. Fijntjes wijs ik er mijn huisgenoot op, dat hij nu niet hier in Arnhem zou zitten zònder de Bijenkorf. Hij heeft veel te danken aan het Haagse filiaal, waar zijn schoonouders werkten en tot een fusie besloten. Op een van hun liefste kinderen kon hij uiteindelijk beslag leggen.
Pas in de zeventiger jaren kwam er in Arnhem een Bijenkorfje bij dat nu dus weer gesloten gaat worden. Ik heb er heus wel eens wat gekocht, zij het geen dure tassen of prijzige mantelpakjes. Aan mij is dat echt niet besteed. Maar iets voor een ander, ach waarom niet? Je komt toch graag aanzetten met een fietsbel uit de Bijenkorf. Wat me levendig is bijgebleven is het gestuntel met het inpakken ervan. Het was zo erg, dat we het tweede cadeautje maar oningepakt hebben meegenomen. Een rolletje inpakpapier en een rolletje plakband waren bij de buren zó gekocht, en in wat in Arnhem doorgaat voor een Passage (ik kom dus uit Den Haag, moet u weten) werden we bij het uit de wind doe-het-zelf inpakken, betrapt door de twee meisjes van de zeepjeswinkel, die ons het werk vaardig uit handen namen.
Ondanks die geweldige service is die winkel er inmiddels niet meer; zoals de crisis en internet de ene na de andere fatsoenlijke shop over de kling jagen. De prestigieuze Bijenkorf maakt naar wordt verzekerd heus nog wel winst, maar voor de Britse opkopers kennelijk toch niet genoeg. Straks komt er een Primark met "niet dure hippe kledij", maar nu al wordt voorspeld dat die weer zal verdwijnen zodra het nog lopende huurcontract is uitgediend. Misselijk.
Mijn ouders werkten op kantoor bij de Bijenkorf toen de oorlog uitbrak, en de Joodse eigenaars door de Duitse bezetters ruw werden weggewerkt. De Bijenkorf was daarna de Bijenkorf niet meer, ze zijn er verdrietig weggegaan en na de oorlog zijn we er als consumenten nog maar weinig geweest. Des te minder toen de imposante vide (Jugendstil!) die alle verdiepingen omvatte en uitzicht gaf op een kleurig gebrandschilderde koepel was opgeofferd aan meer vierkante meters verkoopvloeroppervlak. Het warenhuis had geen allure meer, je kon net zo goed naar V & D ertegenover.
In Arnhem is de ontreddering groot, nu hier de grootste van de kleinere filialen gaat sneuvelen. Een trekker van formaat verdwijnt, de binnenstad gaat verpauperen roept de middenstand. De wethouder van economische zaken heeft zich er al bij neergelegd. Wat zijn kansen op herverkiezing niet zal vergroten, vreest de Knorriekrant. Misschien wil de wethouder Arnhem-modestad zich nog wel uitsloven. Tripjes naar Amsterdam en Londen, dat moet toch motiveren? De eerste drie doldwaze dagen van verontwaardiging zijn nu voorbij maar waarom wordt ons waardevolle erfgoed toch zo gemakkelijk verkwanseld aan geldbeleggers uit den vreemde zonder hart voor de zaak? Ze hebben zich klasseloos laten inpakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten