oude boeken

"Ik heb het uit." De huisgenoot heeft Huizinga's "Herfsttij der Middeleeuwen" nog eens tot zich genomen. Daarmee tilt hij ons huishouden naar een onwaarschijnlijk hoog intellectueel niveau. Gelukkig trek ik het weer omlaag, een van de commerciële zenders vertoont een Heidi-film uit 1970.

Het boek over een nog oudere filmversie was mijn eerste kennismaking met de kinderlitteratuur, geloof ik. Het was natuurlijk heerlijk om zelf te kunnen gaan lezen, waar je in mijn tijd pas rijp voor werd geacht als je naar de lagere school mocht en dus zes was. In ons huis waren de verzamelde werken van de gebroeders Grimm voorhanden, dus aan enge sprookjes geen gebrek. Tegenwoordig moeten die goed aflopen, anders wordt de tere kinderziel al in de knop gebroken. En verder waren er de verhaaltjes van W.G. van de Hulst, daar werden we mee in slaap gelezen.

De eerste zelfleesboeken die ik ter hand nam waren, volgens mijn moeder die dat altijd grappig heeft gevonden, Jane Eyre en de Woeste Hoogten, de boeken met de mooiste buitenkanten in de familieboekenkast. Maar strips mochten we van mijn strenge vader niet lezen. De boekjes over Dick Bos - een stoere crimefighter die niet met zich liet spotten - moesten ogenblikkelijk weer terug naar de jongen van wie mijn broer ze geleend had. En dat terwijl het lezen voor de beginner juist zo gemakkelijk was, als je "Beng!" en "Klabam!" eenmaal een beetje onder de knie had.

Vaders keuze voor een beter passend verjaarscadeau viel op Heidi. Als tegenwicht voor de zevenjarige deed het zegenrijk werk. Dankzij ingrediënten als een weeskind, een verlamd vriendinnetje dat weer leert lopen, heimwee, een norse opa met gouden hartje, ach, wie smelt daar niet van? Mijn voorliefde voor harde Brötchen moet daarop terug gaan. Alleen, de goede afloop - opa besluit zich met het dorp te verzoenen omdat Heidi na een jaar in Frankfurt weer terug is, en hij daalt zelfs zijn berg af voor de kerkdienst - vond ik altijd al een beetje zoetelijk. De rest nu ook, maar ja  Spyri schreef heer boek in 1880.