Wat is het toch heerlijk dat mensenmassa's hier in het oosten altijd nog wel te overzien zijn. Hier komt het publiek dit weekeinde in verwerkbare hoeveelheden naar de Parade in het park, die hier anders heet maar ook om de informelere kunst draait.
De vierdaagse "Sonsbeek Avenue" is een prettig festival met kleurrijke theatertjes, acteurs en muzikanten, clowns en waarzegsters, dichters en goochelaars. Er kan tussen de bedrijven door (kent u die uitdrukking? Alleen zo kreeg je zonder subsidie mensen naar toneel of muziek) gevarieerd gegeten en gedronken worden.De lanen en weilanden rondom Huize Sonsbeek zijn er de ideale locatie voor.
Het mooist vind ikzelf nog het kijken naar de kinderen en honden in het publiek. Hoe lossen zij het op, dat hun ouders zich zo prettig aan het vermaken zijn? Soms hebben zij elkaar, maar dat is dan een tref. Meestal moeten zij zichzelf bezig houden. Voor het kindje dat op me af komt stappen is dat geen probleem. Het is een frêle meisje, met slungelbeentjes die net hebben leren lopen. Ze worden omhoog gezwiept door het gewicht van haar bordeauxrode schoentjes. Ze gaat er verzaligd geheel en al in op. Wat het zo doddig maat is het gehaakte mutsje dat ze op heeft, een glad dopje van donkerrode en grijzige ringetjes. Alsof daar een vrolijke marionet loopt, het zusje van Pinocchio.
Ik geniet, maar moedig haar wel aan maar eens terug te gaan, want daar vermoed ik haar ouders. Ze kijkt me een beetje verbaasd aan, maar keert zich dan om en stapt even opgeruimd weer terug. Omdat je zo'n kindje natuurlijk best wel zou willen stelen, loop ik er voor de zekerheid maar even achteraan. Dan ontdekt een leeftijdgenote van me haar, en geniet ook. Ze hurkt en knoopt een praatje aan met de peuter. Loop jij zo fijn? Wat een mooie schoenen! "Goenen," beaamt het kind. "Hoort ze bij u?" vraagt mijn collega dan aan mij.
Zo gemakkelijk komen we er dus niet van af. We speuren nu samen, maar ontwaren geen ouders die een leuk kind missen. Daarom verzucht de andere oma: "In onze tijd zouden we gezegd hebben: en je loopt níet weg, je blijft híerrrr!" "Wij deden er gewoon een tuigje aan!" ben ik het helemaal met haar eens. Dat was nog eens wat anders dan marionettentouwtjes. Pas dan zie ik eindelijk een bijbehorende moeder, ook helmaal niet waar we haar hadden gezocht. Ze heeft, zittend op een muurtje, al die tijd óók zitten genieten van haar dochtertje dat de wijde wereld inging. Scherp toeziend of het wel allemaal goed bleef gaan. Zo'n moeder die straalt omdat ze ziet dat haar kind ook anderen blij maakt, ik ken het type.
's Avonds maakt Nederland kennis met voetballertje Bakkali. Nog erger dan Cruijff. Zeventien, mag van Cocu nu al meespelen in het eerste van PSV. Ook al van die rappe beentjes. Drie uitgekookte goals van wereldniveau. Niet naast je goenen gaan lopen, hoor. Maar het is wel een Belg, lekker pûh voor Van Gaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten