moederziel

Om kwart voor negen stond ik zondagavond toch nog even bij de ingang van de Sonsbeek Avenue. Om te helpen de laatste bonnen van mijn dochter op te maken. Voor je kind doe je natuurlijk alles. Daar kwam ze al aan, voor haar gevoel te laat maar dat was omdat haar kinderen na hun dag in het park nog in bad hadden gemoeten en voor de tweede keer die dag ook hun haar gewassen moest worden, vond pa.

Vader was behulpzaam genoeg, maar minder bedreven in het uitborstelen van dochterhaar, vandaar de lichte tijdnood. Dat er nog bonnen over waren was berekend geweest op de aankoop van pannekoeken, die er niet van gekomen waren omdat ze in iets goedkopers trek hadden gekregen, ook fijn voor de laatste dag van de vakantie. Andere kinderen dartelden ondertussen nog wel rond op de Sonsbeekweiden, eentje zelfs uit de straat van mijn dochter. Die moest wel even heel goed kijken, want haar buren zag ze er niet bij, wel twee vreemden. Bleek een gevalletje werkende ouders te zijn, die zelf in Nijmegen moesten optreden maar nu elk moment werden verwacht.

Het ondernemende kind verdween telkenmale bergafwaarts, naar de verlaten kassa van de verderop begonnen voorstelling ("Ik kan wel centjes verkopen"). Een van de oppasmoeders had nog energie genoeg voor het inzetten van vitale spurts om haar elke keer terug te halen. Maar ze moest dat uiteindelijk zwaar bezuren. Kind kwam nog wel terug, maar zij niet. Ze bleek haar enkel verstuikt te hebben. EHBO was hier geboden. Koelen met een emmertje water kwam in beeld. Water?!? Ha! "Dat kan ík wel," zag het kind meteen nieuwe uitdagingen. 

Maar toen moesten we ons toch losscheuren van deze kindervoorstelling, want we hadden al kaartjes voor het laatste optreden van Marleen Anne, die om half tien ging beginnen. Een mannetje of 25 paste in de mobiele schouwburg, opgebouwd in een container op wielen.. Wij zagen eenvrouwstoneel, dat bleek te gaan over haarzelf als de projectmanager en haar man als assistent van hun Project Kind. Dat niet kwam, al hadden ze hun mini-appartementje verruild voor een huis met ruimte voor een kinderbedje. Geestig en dapper, deze voorstelling "Moederziel Marleen". Dertig fascinerende minuten, waarin zang en accordeon pasten, frustrerend doktersbezoek, een speurtocht naar vervangende donoren met inzet van twee mannelijke bezoekers bij een door een onwillige rits mislukkende striptease, wanhopige woede op de assistent-projectmanager, en milde berusting.

Hartverscheurend sterk, vond ik. Mijn dochter hield het tot buiten, maar een beetje troost kon ze wel gebruiken. We konden gelukkig nog terecht bij de Freax Show, maf circus met een schorre directeur, veel rook- en wierookdampen, een onzichtbare man, niet echt behaarde zusjes, een kipetend moerasmonster, en naast de kooi met de sterkste man ter wereld eentje met daarin de man zonder armen. Die kon wel vier borrels achter elkaar achterover slaan. binnen 15 seconden. Het was goed voor de spreekstalmeester dat het de laatste voorstelling was geweest, hij kon eindelijk op zoek naar werkzame keelpastilles.

De volgende keer mag ik weer naar de Tivoli's, onze lievelingsact van zingende zus en twee broers, lekker camp. Dochter was eerder dit jaar op Hoogte 80 al geweest. Festival op de hoogste kale berg van Arnhem, ook aan te bevelen behalve bij onweer. Nog waren niet alle bonnen op, maar wij waren verzadigd. Het loket waarbij ze alsnog ingewisseld konden worden, was inmiddels geopend. Nu uitkijken naar de Arnhemse Uitmarkt.
.