afgedankt

Zelf ben ik er al ruim dertig jaar weg, maar toch gaat het me aan het hart. De lokale krant die mijn eerste werkgever was gaat 38 journalisten aan de kant zetten.

We lezen het in het personeelsblad, dat mijn echtgenoot nog altijd krijgt. En we zien er een heleboel bekende namen bij zitten. De afslanking geschiedt op basis van persoonlijke voorkeuren, met een verzachtende uittredingsregeling. Dat moge zo zijn, maar toch: een slachting. Heel veel collectief geheugen gaat verdwijnen.

En het was al zo hard gegaan, met al die fusies en overnames. Ooit liep ik stage in Leiden. Daar had je het Leidsch Dagblad, de Leidsche Courant, de Nieuwe Leidse. Toen ik in Haarlem ging werken was daar het Haarlems Dagblad, in naam de oudste krant ter wereld. Met de IJmuider Courant en de Beverwijkse Courant als eigen edities. In de kroeg kwamen we de concurrerende collega's tegen, ik noem Paul Witteman die later voor de televisie moest gaan werken, Helversteijn die bij Libelle terechtkwam, en Cees Sipkes, die het Vrije Volk diende maar toen dat zijn 42 lokale edities opdoekte een zeer verdienstelijk voorlichter voor eerst Haarlem en later alle gemeenten werd. Het ANP was in het gebied altijd erg actief dankzij de trouwe Boelie Overmeer, ooit begonnen als archivaris bij het Haarlems Dagblad. Hem kon je raadplegen over de feiten uit het verleden. En hij was de schakel met de vakbond.

Ik heb er nog bij gestaan toen de krant het eigen opgebouwde knipselarchief overboord kieperde in de afvalcontainer. Voortaan was alleen nog toegankelijke geschiedenis, wat nog digitaal op te roepen zou zijn. Waarom hebben wij dat niet, bromde de hoofdredacteur daarna vaak genoeg als andere media aan de slag gingen met nieuws dat allang in zijn eigen krant had gestaan. Recycling van berichten kwam steeds vaker voor. Journalisten hadden steeds minder tijd de eigen krant te lezen, je had er steeds minder van dus de werkdruk werd hoger en hoger. Inmiddels is de krant afgebroken en het epicentrum verlegd naar Alkmaar. De schaalvergroting eist haar onverbiddelijke tol. De 'Haarlemmers' haken af, is onze indruk.

Aan een van de opschoningen dankt mijn echtgenoot gelukkig nog wel de stafkaart op karton die de Schipholregio uit de zestiger jaren weergaf. Totaal verouderd, dus ook die kon weg. Maar van intrigerende en onschatbare waarde. Wat is er ontzettend veel volgebouwd, wat zonde, wat zonde. Gelukkig had mijn man een vrouw die bereid bleek de twee vierkante meter karton mee naar huis te slepen, rukwinden dapper weerstaand. Wat is hij toch een ongelooflijke bofkont.